Szepty i tajemnice. Tom 2

Czytałam już kilka powieści tej pisarki, ale ta zrobiła na mnie największe wrażenie. Z powodu ilości stron 1 i 2 tomu, utkwiłam w niej na dobre 3 tygodnie i naprawdę niechętnie spoglądałam na ostatnie strony zapowiadające koniec.

"Szepty i tajemnice" to pięknie opisana saga rodziny. Piękny język, celne dialogi, bardzo ciekawa fabuła. Podziwiam autorkę nie tylko za wyobraźnie i umiejętności literackie, ale też za jej empatię, dzięki której jest w stanie stworzyć i opisać w tak ciekawy sposób przeżycia bohaterów.

1 i 2 tom są ze sobą nierozerwalnie związane, raczej bez siebie nawzajem nie potrafiłyby zaistnieć a wątki opisane w 1 tomie rozwiązują się dopiero na końcu.

Książka ma same zalety. Do największej należą ostatnie rozdziały - finał powieści. Jest ON umieszczony w czasach po 2 wojnie światowej. Bohaterowie podsumowują tu swoje życie, wydarzenia i relacje z bliskimi. Było to dla mnie najbardziej wzruszające miejsce powieści, bo odnoszące się do spraw najbardziej istotnych. O co naprawdę w życiu chodzi? Czy naprawdę trzeba przejść taką długą drogę, żeby dotrzeć do prawdy? Trzeba.

Powieść ponownie jest wielowątkowa, ponownie o wszystkich członkach rodziny. Dzięki temu, iż jesteśmy przerzucani czytelniczo z jednej osoby do drugiej, poznajemy losy kolejnych Matzerów, ich związek z innymi wydarzeniami, lektura jest jeszcze bardziej fascynująca.

Ogromnym plusem jest fakt, iż Janiszewskiej tak udało się poprowadzić fabułę, że ponownie nie ma w niej postaci mniej lub bardziej ważnych, a wszystkie wątki zostają doprowadzone do końca.

Ponownie Szepty u tajemnice porwały mnie, a lektura książki była wielką przyjemnością, także ze względu na piękny język, którym autorka się posługuje i bogactwo opisów.

Jest tylko jeden minus. Do momentu wybuchu II wojny światowej, książka jest sobą (jeżeli mogę tak to określić). Póżniej blisko 20 lat dziejów wielopokoleniowej rodziny autorka opowiada na kilkunastu stronach. Tak się nie da. Wg. mnie 2. tom powinien skończyć się na wrześniu 1939 roku, a kolejne lata, okupacji i początku lat 50. powinny być opowiedziane w tomie 3. Wtedy wszystko miałoby przysłowiowe ręce i nogi. W tej postaci w jakiej jest końcówka tomu 2., mamy zakończenie doklejone jakby na siłę. Miałam wrażenie, iż autorka nie miała już siły na pociągnięcie dalszej historii. A szkoda.

Mimo tej drobnej wpadki z zakończeniem potraktowanym po macoszemu i tak uważam, że 2. tom jest doskonałą lekturą, tym bardziej, iż jest to debiutancka powieść Agnieszki Janiszewskiej.

Gorąco zachęcam do lektury obu części (ponad 1100 stron) wspaniałej sagi rodziny Matzerów.

Wielkie słowa uznania dla debiutującej pisarki. Udało jej się stworzyć tak monumentalną konstrukcję fabularną, poumieszczać w niej wielu bohaterów i dodatkowo okrasić to historycznymi wydarzeniami. Czyta się dosłownie z wypiekami na twarzy.

Druga część jest równie wciągająca. Czyta się bardzo szybko, bo ciągle się coś dzieje. Poznajemy dalsze, nieprzewidywalne losy rodziny Matzerow. Na koncu poczułam smutek, że muszę rozstać się z bohaterami, z którymi bardzo się zżyłam. Refleksja jaka mnie naszła po przeczytaniu sagi to, że życie tak szybko przemija i czy ta uraza żywiona do kogoś latami, była tak na prawdę tego warta.