Szczęście za horyzontem

„Szczęście za horyzontem” Krystyna Mirek.

Justyna to kobieta sukcesu, która za chwilę zostanie wyczekaną mamą. Choć ciąża nie przebiega jak w amerykańskich filmach a partner kobiety nie jest tym wymarzonym to najbliższe perspektywy są obiecujące.

Jeden wieczór wszystko zmienia. Justyna traci dotychczasowe życie i musi nauczyć się funkcjonować na nowo.

Gdy przypadkowo poznaje Janka, samotnego mężczyznę z trójką dzieci postanawia zrekompensować swoje wcześniejsze czyny.

Czy Justyna wywiąże się ze swoich postanowień ?

Jak rodzina przyjmie nieznaną kobietę ?

Czy pomimo ciemnej nocy i burzy stulecia można liczyć na nowe otwarcie ?

Piękna i nostalgiczna opowieść o krzywdzie i bólu. O poświęceniu i karze. Autorka potrafi zbudować niesamowitą opowieść wypełnioną emocjami i ludzkimi sprawami.

Ktoś kogo możemy znać, coś co może wydarzyć się tuż obok. Realne postacie ukazujące szamotaninę z własnym wnętrzem, potrzebami i oczekiwaniami świata.

Porywa nas mocny początek, pokazujący jak bardzo ulotne mogą być chwile, które są nam dane. Wciąga historia o miłości i dziecięcych marzeniach. Oddanie i zaufanie wprawia w drganie serce a ludzkie tęsknoty i przyziemne sprawy dają nam do myślenia.

Lubię pióro autorki, jest autentyczne i mocno wciągające. Polecam serdecznie.

Uwielbiam pióro Krystyny Mirek. Jej powieści czyta się jednym tchem. Nie inaczej jest ze "Szczęściem za horyzontem". Książka zaczyna się smutno, tragicznie wręcz, ale wraz z upływem stron zarówno główna bohaterka, jak i czytelnik odnajduje nadzieję na lepsze jutro. I choć zdarzają się momenty nieco tchnące naiwnością (bo czy ktoś wpuściłyby do swojego domu obcą osobę i pozwoliłby u siebie zamieszkać? Mało tego. Powierzyłby jej opiece własne dzieci?) i zbiegami okoliczności, które raczej nie powinny się wydarzyć, to w ogólnym rozrachunku pomysł na fabułę bardzo mi się podobał.

Autorka umiejętnie ukazała kontrast między życiem w mieście, gdzie nie trzeba martwić się o finanse czy dobrą pracę, a na wsi w trudnych warunkach, w zasadzie bez perspektyw na poprawdę bytu.

Ujęła mnie serdeczność, życzliwość i bezinteresowna pomoc bohaterów. Takie drobne gesty znaczą bardzo dużo. To cechy, które warto pielęgnować. Jeśli zaś chodzi o Justynę to można odczuwać wobec niej niechęć. A może dać jej szansę? Tak łatwo przychodzi nam ocenianie innych po pozorach. Przecież każdy z nas popełnia błędy. I to na nich się uczymy, stajemy się lepszymi ludźmi.

Autora położyła nacisk na problem braku zainteresowania ze strony pomocy społecznej dla samotnych rodziców. Wciąż łatwiej jest odebrać dzieci niż pomóc finansowo. Dla mnie to kuriozum. Szkoła również nie spełniła jednego ze swoich zadań. Bo jak można nie zauważać tego, dlaczego dzieci przychodzą na lekcje nieprzygotowane, brudne i w podartych ubraniach? Musieli to widzieć. Wątek ten wywołał we mnie złość, ale i też żal. Żal dzieci (kochane są) i ojca, który robił co w jego mocy, by spłacić długi zmarłej żony.

Niewątpliwie mocną stroną książki są bohaterowie. To postaci tacy jak my, z wadami, zaletami, podejmujący nie zawsze niewłaściwe decyzje. Obserwujemy ich metamorfozę w zachowaniu, myśleniu, postawach. Zmieniają się ich uczucia i emocje. A swoje  słabości przykuwają w siłę. 

Historia pokazuje, że zawsze można zacząć od nowa. Spalone mosty? Zdarzają się. Ale czy to przekreśla nasze szanse na odnalezienie szczęścia? Z pewnością nie. Nawet w najtrudniejszej sytuacji można znaleźć wyjście. A każde doświadczenie jest nam potrzebne i nas kształtuje.

"Szczęście za horyzontem" to lekka, ciepła, a zarazem poruszająca powieść o rodzącej się powoli miłości, utraconym zaufaniu, poświęceniu, odkupieniu win, wybaczeniu, nauce pokory, przewartościowaniu życia. Przekonajcie się, czy Justyna zasługuje na kolejną szansę... I czy klucz do szczęścia rzeczywiście jest za horyzontem?