Szczerze

Skrajna i kontrowersyjna postać. Ale darzę gościa sympatią. Dobrze się czytało jego przemyślenia i anegdoty. Liczę, że jeszcze coś napisze, bo to na pewno nie wszystkie interesujące kwestie z jego bogatej kariery politycznej.

Trochę się obawiałam tej książki. Uznalam, że bedzie zbyt słaba jako biografia, ale okazuje się, że Tusk prezentuje sie nie tylko jako slawny polityk, ale takze jako człowiek, wow.

Polityka i nie tylko.

"Szczerze" to książka, która zaciekawiła mnie już w momencie ogłoszenia jej premiery. Moją ciekawość budziła kwestia tego, na ile wspomnienia i książkowe wypowiedzi polityka mogą być zgodne chociażby z samym tylko tytułem tej publikacji - i to w całkowitym odcięciu się od moich sympatii czy antypatii politycznych (które nie są przedmiotem tej krótkiej recenzji). No cóż... Po lekturze okazało się, że na kolejnych stronach bywa ciekawie. Ale niekoniecznie odkrywczo.

Z całą pewnością "Szczerze" jako zapis wspomnień z okresu pełnienia przez Donalda Tuska funkcji Przewodniczącego Rady Europejskiej może zaspokoić czytelniczą ciekawość niejednego odbiorcy - książka jest interesująca, nasiąknięta duchem wielkiej, europejskiej polityki, o której daje ona pewne pojęcie w zakresie globalnym. Ciekawa perspektywa. Zwykle - skupieni na polskich, wewnętrznych sprawach - o takiej większej niż rodzima perspektywie nie pamiętamy i się na niej nie skupiamy. A przecież Polska i Polacy nie żyją w pustce, czy też w jakimś odcięciu od spraw europejskich i ogólnoświatowych. Perspektywa zdarzeń opisanych przez głównego aktora europejskiej polityki może być zaiste zajmująca. I często na kolejnych stronach jest.

Co takiego ujawnia Donald Tusk spośród spraw, o których zwykły zjadacz chleba może nie mieć pojęcia? Przede wszystkim ukazuje - co prawda subiektywny, ale jednak cenny - obraz oraz sylwetki najważniejszych aktorów globalnej polityki po obu stronach Atlantyku, których to aktorów opisuje nie tylko jako przywódców, ale także jako niemalże zwykłych ludzi zdolnych (lub nie) do prowadzenia dialogu, rozmowy, przy jednoczesnym wskazaniu ich słabostek, przyzwyczajeń i stylu załatwiania spraw na wysokich szczeblach. To, jak chwilę temu wskazałem, subiektywne spojrzenie Tuska na świat i ludzi, niemniej jednak nie mieliśmy dotąd rodzimego polityka będącego w stanie opisać owe kwestie z perspektywy przewodzenia Radzie Europejskiej - już choćby z tego względu warto ten punkt widzenia poznać.

Zawiodą się bez wątpienia wszyscy czytelnicy liczący na sensacje i rozliczenia z politycznymi oponentami. Tego w książce nie ma i... chyba bardzo dobrze się stało. Tusk pisze co prawda wiele o polskich sprawach, a także o politycznych przeciwnikach w europejskiej polityce, jednak unika i odcina się od polemik i słownych przepychanek / zaczepek, co ostatecznie wychodzi i jemu i książce na duży plus. Jeśli ktoś może być tym faktem zawiedziony... niech włączy telewizor w porze emitowania wieczornych serwisów informacyjnych; tam przepychanek, zaczepek i politycznego bagienka z pewnością nie zabraknie.

Tusk, poza tematami politycznymi, pisze także wbrew pozorom sporo o samym sobie oraz o swojej prywatności. Możemy się dowiedzieć jak spędza czas z małżonką, dziećmi, wnukami, poznamy jego pasję związaną z uwielbieniem sztuki (w tym malarstwa, o czym przyznam szczerze nie wiedziałem) oraz podróży. Wyłania się z tego wszystkiego obraz erudyty, który jest po prostu ciekawy świata i lubi go poznawać. Na polu rodzinnym zaś okazuje się, że były premier spędza czas jak niemal każdy zwykły człowiek.

Czy to wszystko tylko książkowe pozy? Wydaje mi się, że nie. Szczerości - zgodnej z tytułem - wydaje się być w tej książce całkiem sporo. Oczywiście pewności stuprocentowej mieć w tej materii nie można, wszak to jednak polityk, ale wywody i opowieści Tuska nie brzmią ani pretensjonalnie, ani górnolotnie, lecz... zwyczajnie. A to daje pewne podstawy do dania owym opowieściom (zwłaszcza na polu prywatnym) wiary. Jestem świadomy tego, że wielu czytelników będzie albo tę pozycję omijać z daleka, albo (nawet po lekturze) obrzuci ją błotem tylko ze względu na osobę autora, a to w mojej skromnej ocenie po prostu błąd. Radziłbym podchodzić do "Szczerze" w pewnym odcięciu się od swoich preferencji politycznych, bo to może tylko przesłonić opisywane treści. A, jak już pisałem, naprawdę warto poznać perspektywę kogoś, kto w unijnej polityce grał w ostatnich latach pierwsze skrzypce. Takiej perspektywy możemy nie mieć przez szereg najbliższych lat.

Polecam.

Dziękuję Księgarni [Adres usunięty] za egzemplarz recenzencki.

[Adres usunięty]

Tuska lubię jako polityka i człowieka. Bardzo dobrze i przystępne napisana. Jego przemyślenia i obserwacje są naprawdę jak wygląda Unia Europejska od wewnątrz. Polecam wszystkim którzy go podziwiają i mają zastrzeżenia

Książka do polecenia.

Postać może i kontrowersyjna, ale ciekawy, niebanalny opis kulisów Europy za jakie niewielu może zajrzeć. Niezależnie od orientacji politycznych - ciekawa lektura

Interesująca. Dla jednych Tusk jest wzorem, dla innych wręcz przeciwnie. Bez względu na poglądy warto sięgnąć. Dziennik pisany z perspektywy Przewodniczącego Rady Europejskiej. Wiele cennych, zakulisowych informacji i przemyśleń. Na plus!

Ciekawy dziennik pokazujący od kuchni jak wygląda rządzenie UE>

Jest to książka wyjątkowa, ponieważ żaden inny Polak nie osiągnął na arenie międzynarodowej tak wiele i nie podzielił się swoim doświadczeniem w książce.

Zamiast snucia wielkiej wizji o tym „jak być powinno” mamy opis codzienności Donalda Tuska. Ta codzienność wystarczy, by zainteresować czytelnika. Bo kulisy pracy Przewodniczącego Rady Europejskiej w czasach kryzysu, wyzwań i wszech otaczającego absurdu (kryzys migracyjny, Brexit, relacje z Turcją, prezydent Donald Trump i polityka twitterowa) są fascynujące. Nikt przed Tuskiem na tym stanowisku nie mierzył się z tak głębokimi problemami i tym bardziej w czasach fake newsów.

Postać DT stała się w pewnym momencie kultowa – pisały o nim wszystkie brytyjskie gazety, 50% mieszkańców GB broniło jego słów, na ulicznych protestach były jego plakaty.

To, co ciekawiło wszystkich w Polsce (niezależnie od poglądów) to jego prywatne poglądy. Przez 4 lata musiał grać twardego biurokratę, lecz w tej książce „wylewa” z siebie wszystko, co trzymał od 4 lat: prywatne rozmowy z Beatą Szydło, opinia o nowym przew.PO, kulisy dyplomatycznych rozmów z Donaldem Trumpem czy słynne „walniecie pięścią” w stół podczas debaty o Brexicie.

Lektura jest lekcją europejskości, mocnym atutem, który pozwala szybko przeczytać książkę jest styl w jakim została napisana: dziennik, chronologicznie ułożona relacja dzień po dniu. Możemy poczuć się jakbyśmy byli obserwatorami życia DT przez te ostatnie lata. Kolejnym atutem jest słynny humor Tuska, który uprzyjemnia lekturę.

Ja wciąż czekam na książkę Tuska o 8 lat na Alejach Ujazdowskich :)

Cieszy, że nie jest to książka będąca o pożegnaniu, lecz rozpoczęciu nowego etapu.

Hmmm.

Autorytet polityka i człowieka-na pewno nie. To człowiek, który zaczął dzielić Polaków od powiedzenia "moherowe berety"na emerytów oraz "zabierz babci dowód" w trakcie wyborów. Człowiek, który wiele zła wprowadził w Polsce i nadal to czyni swoimi wpisami na komunikatorach.

Totalny nierób i mąciciel. Warto zachować pamięć co, kto i kiedy bo ludzie się w tych kwestiach nie zmieniają.

Dlatego nie polecam z założenia książki tak mocno niezasłużonej postaci jak tusk.

Zupełnie nie rozumiem jak można zachwycać się książką polityka, ktôry nie podjął żadnej korzystnej dla Polski decyzji politycznej- podejmowal za to korzystne dla Niemiec. Na stołek wszedł dzięki lizusostwu wobec tego raju, , serio Polakom sie podoba taki styl bycia?

O tym jak szczera jest książka :)

"To książka, którą przewodniczący Tusk reklamuje jako swój dziennik, który pisał regularnie podczas pracy jako przewodniczący Rady Europejskiej.

Poniżej wpis gdzieś z połowy książki. Co w nim jest nie tak?

„6 kwietnia 2017

To niewiarygodne, co ON zrobił. Pięć goli w dziewięć minut! Lewandowski w meczu z Wolfsburgiem wszedł z ławki rezerwowych, by ustanowić rekord wszech czasów. Nie wierzyłem własnym oczom.”

Ups… Już wiecie co tutaj nie gra?

Gratuluję wszystkim, którzy zgadli. Tak, Robert rekordowe 5 bramek w 9 minut strzelił we wrześniu 2015 roku, a nie w kwietniu 2017. To oznacza, że ten „wpis z dziennika” raczej nie powstał 6 kwietnia 2017 roku."

Poluje na tą książkę, opinie są podzielone, więc tym bardziej jestem jej ciekawa.