Strażnicy Rorschach

Do kogo jest skierowany „Rorschach”? Przede wszystkim do fanów twórczości Toma Kinga oraz poszukiwaczy dobrych kryminałów. Czy wielbiciele „Strażnicy” odnajdują się tu? Tak, pod warunkiem, że dopuszczacie historie niekontrowersyjnie inspirujące się pewnymi elementami tamtego świata. Przy komiksie bawiłem się dobrze i chętnie wrócę.

Strażnicy. Znacie ten komiks? Inaczej się nie da. Legenda, genialna i przełomowa. Ogólnie wszystko co naj w komiksie, znajdziecie właśnie tu. Więc nic dziwnego, że się do niego wraca. A teraz wrócił Tom King, który miał pomysł na swój komiks i stworzył dzieło ponure, ale urzekające i wciągające. Mroczne, ale i z nadzieją. Oto „Rorschach”

O komiksie możemy przeczytać, że:

W 1985 roku gigantyczna kałamarnica z innego wymiaru zaatakowała Nowy Jork. Równocześnie zniknęli prawie wszyscy superbohaterowie znani jako Strażnicy. W 2020 roku dochodzi do zamachu na kandydata na prezydenta USA. Jednym z terrorystów okazuje się starzec w masce Rorschacha. Czy jest możliwe, że po trzydziestu pięciu latach powrócił ten legendarny Strażnik? Do rozwiązania zagadki zostaje zaangażowany świetny detektyw...

King na warsztat bierze tu mit najlepszej postaci tamtej serii i przekłada ją na nowe czasy. Zagadka, polityczne aluzje, analiza sytuacji społecznej i rozwoju ameryki po takich, a nie innych zmianach, splatają się z tu z detektywistyczną historią. Jest też superhero, ale przede wszystkim są ludzie i to o nich autor nam opowiada.

Świetnie się to czyta i przyjemnie ogląda. Dzieje się tu sporo, ale powoli, bez epatowania efekciarstwem. Po prostu dobry komiks z ambicjami, celujący w dojrzalszych czytelników.

Znalazłam tutaj wszystko to, za co od dekad kocham komiksy, a mianowicie urzekającą fabułę pełną mroku, znakomite rysunki, akcję i inteligentne dialogi. W całej publikacji, mimo gęstej atmosfery i poważnej problematyki, znalazło się miejsce na nadzieję i dodanie czytelnikowi otuchy. Jest to historia wielowątkowa i wielowarstwowa, w której podczas kolejnego czytania można odkryć jeszcze więcej niż za pierwszym razem.

RORSCHACH WRACA?

„Strażnicy” przez dekady byli komiksem, którego się nie tykało. Legendą, w jaką ingerować nie było można. Ani trzeba. Bo i po co. Może i Alan Moore ma lepsze dzieła, może i bliższe ideałowi – sam tak uważa zresztą – ale w komiksie superhero i antihero nie było i nie będzie doskonalszego uchwycenia tematu nadludzi. Więc co tu dodawać? Ale jednak dodano. Dodano nieco o bohaterach, zrobiono film, potem rzucono się na głęboką wodę i postanowiono włączyć te postacie i wydarzenia do głównego nurtu, dopowiedzieć ciąg dalszy – zupełnie inny w komiksach, a inny w serialu – i tak docieramy do tego momentu. „Zegar zagłady”, gdzie to włączenie i kontynuowanie miało miejsce, był świetny. „Rorschach” też jest świetny. I przy okazji to najlepsza obok „Mister Miracle” i „Visiona” historia Toma Kinga wydana na polskim rynku.

Rok 1985. Dochodzi do wielkich wydarzeń, które ratują świat. Koszt jest wysoki, tak w ludziach, jak i w herosach. Rorschach też ginie.

Rok 2020. Gdy w USA dochodzi do zamachu na kandydata na prezydenta, sytuacja komplikuje się, gdy okazuje się, że jedynym z wrogów jest staruszek podający się za Rorschacha właśnie. Czy to możliwe, że przeżył? A jeśli tak to jak i dlaczego wrócił dopiero teraz?

Znów Tom King i znów pozamiatał. Ja wiem, że wielu się ten komiks nie spodoba, jak i nie spodobało się to całe zamieszanie ze Strażnikami w ramach „DC Odrodzenie”, zwieńczone „Zegarem zagłady”, ale tamte historie przypadły mi do gustu, z szacunkiem podeszły do pierwowzorów i broniły się całkiem dobrze, nie idąc zbyt łatwą drogą. I tak samo jest tym razem. „Rorschach” to nie drudzy „Strażnicy”, tamtych nic nie zastąpi, ale uzupełnienie znakomite. I znakomita, intrygująca historia w miarę samodzielna. W miarę, King starał się zrobić, co mógł, ale odciąć się od przeszłości i całego dorobku, z ciężarem historii po prostu nie da. Niemniej stworzył komiks iście rewelacyjny.

Co w nim mamy? To, co w „Strażnikach”, choć podane z własną wrażliwością: intrygujące postacie osadzone w fabule, którą do przodu pcha na równi akcja, jak i detektywistyczna zagadka. Jest tu komentarz społeczny, jest pochylenie się nad superhero, jako takim, a wszystko to w opowieści, gdzie mamy miks rozrywki i zaangażowania.

Do tego dochodzą ilustracje bliskie „Strażnikom” i zarazem im dalekie. Ale pasujące i do tej opowieści, i do tego wszystkiego, co ona kontynuuje i rozwija. Brudna, prosta, ale realistyczna, z kolorem bardziej złożonym, choć zarazem mniej ekspresyjnym, niż w klasyce Moore’a, wpada w oko i naprawdę dobrze się prezentuje.

I tyle. Świetny komiks, tak po prostu. Doskonała historia jako taka i znakomity dodatek do legendy. Nie wszystkich kupi – nie kupi tych uprzedzonych do jakiegokolwiek tykania pierwowzoru – ale każdy, kto lubi dobre opowieści graficzne, coś tu dla siebie znajdzie.