Stal i śnieg. Nawałnica mieczy. Część 1. Pieśń Lodu i Ognia. Tom 3. Edycja ilustrowana

Nie będę oceniać treści książki - brakłoby skali, żeby docenić... natomiast to konkretne wydanie PORAŻKA... w porównaniu do dwóch poprzednich części edycji ilustrowanej ta wypada marnie...ilustracje, które w "Grze o tron" i "Starciu Królów" powalają artyzmem i kunsztem, w dwóch ostatnich zostały zamienione na szkice zdolnego przedszkolaka...okładka super. Generalnie jestem rozczarowana.

Stal mieczy pośród śniegów.

Przepięknie wydana, ilustrowana edycja "Nawałnicy mieczy" (podzielonej zgodnie z polityką wydawniczą wydawcy na dwie części: "Stal i śnieg" oraz na "Krew i złoto") to coś, na co fani "Pieśni Lodu i Ognia" czekali z niecierpliwością. Takie wydanie to piękna rzecz, fantastycznie prezentująca się na półce - co z tego, że x lat temu już się to czytało ;) Każdy pretekst do powrotu do Westeros jest dobry. Przeżyjmy to więc jeszcze raz!

„Stal i śnieg”, co jest naturalną koleją rzeczy, powinno się czytać tuż po lekturze „Gry o tron” oraz „Starcia królów”. Teoretycznie można się w fabule bez znajomości poprzednich części połapać, ale… to nie to samo :) Doświadczenie i przyjemność płynąca z lektury nie są wtedy pełne. A my wkraczamy w takim wypadku w sam środek opowieści, co może być dezorientujące. Możecie więc spróbować lektury bez znajomości poprzednich części, jednak robicie to na własną odpowiedzialność.

Co słychać w Westeros? Dzieje się sporo. Siedem Królestw wciąż rozdziera wojna i choć kandydatów do korony sukcesywnie ubywa, to na kontynencie wciąż najczęściej słychać szczęk oręża. Królestwem włada nieobliczalny i okrutny Joffrey, Tyrion pomimo położenia dla królestwa licznych zasług zostaje upokorzony, Jamie traci dłoń, Bran uczy się na Północy jak być wargiem, a cudem ocalały po klęsce nad Czarnym Nurtem Davos dołącza na Smoczej Skale do liżącego rany po klęsce Stannisa. Robb Stark wciąż toczy wojnę pragnąć odnaleźć siostry, jednak jego wysiłki nie przynoszą rezultatów. Za Wąskim Morzem Dany wychowuje swoje smocze dzieci i przemierza kontynent w poszukiwaniu sojuszników, dzięki którym pragnie odzyskać Żelazny Tron. To wszystko jest jednak niczym w porównaniu z coraz wyraźniej majaczącym za Murem zagrożeniem. Na południe zmierza olbrzymia armia dzikich, którzy pragną schronić się po bezpiecznej stronie Muru. Nie to jest jednak najgorsze… Największa groźba dla świata ludzi nadchodzi w ślad za dzikimi – to prowadzona przez Innych armia umarłych… Jeśli przejdą za Mur, wszystkim żywym grozi śmierć.

„Stal i śnieg” to epicka, porywająca historia fantasy, która podbiła miliony serc na całym świecie. Omawiany tom nie zawiera może aż takiej dawki akcji i emocji jak poprzednie części, jednak jest to w zupełności zrekompensowane przez większą ilość opisów i objaśnień, dzięki którym jeszcze lepiej niż dotąd rozumiemy historię kontynentu i szeroki kontekst bieżących wydarzeń.

Porównania do serialowej „Gry o tron” są w przypadku książek Martina niemożliwe do uniknięcia… Odpowiednikiem „Stali i śniegu” jest z grubsza rzecz ujmując trzeci sezon serialu i jest to jeszcze dosyć wierna adaptacja książki. Słynne „rozjechanie się” fabuły książek z ich ekranizacją dopiero nastąpi, nie stanie się to jednak jeszcze teraz.

„Pieśń Lodu i Ognia” to międzynarodowy fenomen. Śmiało można zaryzykować tezę, że jest to wciąż najpopularniejsza saga fantasy na świecie. Sukces książek Martina tkwi w ich epickim rozmachu oraz w precyzyjnym, iście aptekarskim odmierzeniu proporcji składników tego literackiego dania, a mam na myśli połączenie opowieści fantasy, walki o władzę, magii, smoków, dworskich intryg i spisków, a także wątków stricte obyczajowych. Poza olśniewającymi walorami fabularnymi „Pieśń Lodu i Ognia” jest także machiawelicznym studium ludzkiej natury i cechuje się znakomitym opowiadaniem historii poszczególnych postaci, co Martin skrzętnie wykorzystuje szokując czytelnika tym, że na początku każe odbiorcy polubić jakąś postać, a później w bezlitosny sposób i w najmniej spodziewanym momencie pozbawia ją życia. To znak firmowy sagi, który sprawia, że kolejne jej tomy czytamy z wypiekami na twarzy oraz z niecierpliwym oczekiwaniem i z niepewnością, co też się za chwilę wydarzy. .. Bo że coś się stanie, to zawsze pewne – Martin tego nas właśnie tą sagą nauczył: ciągłego siedzenia w trakcie lektury jak na szpilkach :)

Wydanie jest przepiękne :) Będzie ono ozdobą każdej domowej biblioteczki. Twarda oprawa, świetnej jakości papier, jednolita z poprzednimi wydaniami ilustrowanymi szata graficzna okładek – to wszystko świetnie wygląda i po prostu cieszy oko.

Idealnie jednak nie jest… Można (i chyba wręcz trzeba) doczepić się bowiem do tego, że zamieszczone w „Stali i śniegu” kolorowe ilustracje są dużo gorszej jakości niż w poprzednich częściach… Jest ich też mniej. To niepokojące, jakość ilustracji była bowiem dotąd wraz z dbałością o ich detale jednym z najmocniejszych punktów ilustrowanych wznowień kolejnych części sagi. Szkoda…

Lektura jest ponadczasowa, z całą pewnością godna uwagi i warta przeczytania! „Pieśń Lodu i Ognia”, jako kultową sagę, z całą pewnością warto znać :)

Książka zrecenzowana dzięki uprzejmości Księgarni [Adres usunięty]

#NawałnicaMieczy #StaliŚnieg #GeorgeRRMartin #TaniaKsiążka #bloggujezTK #Westeros #PieśńLoduiOgnia

[Adres usunięty]

NAWAŁNICA STALI I ŚNIEGU

„Gra o tron”, bo pod taką nazwą najbardziej znana jest saga „Pieśń lodu i ognia”, to światowy fenomen i zdecydowanie największe dokonanie współczesnego fantasy. Dokonanie tak znakomite, że kupiło serca niejednego przeciwnika gatunku. Nic więc dziwnego, że chociaż serial dobiegł już końca, a kolejnych powieści jak nie było, tak nie ma, świat wciąż pamięta o tej opowieści, a rynek wydawniczy pełen jest wszelkich dodatków… I tak, wznowień także nie brakuje, a najnowsze z nich to dwutomowe ilustrowane wydanie „Nawałnicy mieczy”, które jak zwykle zachwyca nie tylko jakością wykonania, ale teraz i przepięknym wydaniem.

Zima jest coraz bliżej. W magicznym świecie Westeros nie oznacza to niczego dobrego. I nie chodzi wcale o śnieg i mróz – a przynajmniej nie tylko – ale o żywe trupy, które nadciągają wraz z tą porą roku. A to dopiero początek. Walka o władzę trwa bowiem w najlepsze, chociaż już dwóch pretendentów do tronu pożegnało się z życiem. Na Żelaznym Tronie zasiada Joffrey, ale czy ktoś tak niepewny może nadawać się na przywódcę? Tymczasem Daenerys przygotowuje swoją armię, pragnąc odzyskać swoje miejsce i władzę, a na horyzoncie już czai się armia barbarzyńców, którzy chcą podbić Siedem Królestw. To, co nadciąga, nie może skończyć się dobrze…

Współczesna fantastyka nie jest szczególnie udana. Nie oszukujmy się, nastawieni na szybki odbiór czytelnicy, którzy wolą oglądać niż czytać, nie przepadają za wysmakowanym, krwistym stylem, ambicjami literackimi czy złożonymi, psychologicznie frapującymi postaciami. Dlatego wolą książki pisane prosto i nijako, niewymagające. George R. R. Martin nie przejął się tym i stworzył solidny kawał epickiego fantasy, które przełamuje gatunkowe granice. Można nie lubić tego typu opowieści, można nie trawić prozy autora, bo nie oszukujmy się, ma w swoim dorobku wiele kiepskich dzieł, ale podobnie jak to było z „Władcą pierścieni”, tak i w przypadku „Pieśni Lodu i Ognia”, osobiste preferencje tracą na znaczeniu. Dobra historia pozostaje dobra niezależnie od ram, w których ją zamkniemy, a „Nawałnica mieczy” jest po prostu znakomita – jak zresztą obie poprzednie części.

Co o tym decyduje? Przede wszystkim genialne w swej prostocie podejście do tematu. Magia, niezwykłe stworzenia i cała mechanika świata są tu ciągle obecne, ale pisarz odsuwa je na dalszy plan. W jego dziele rządzą przede wszystkim walka o władzę, spiski, knowania, ciągłe zagrożenie i, oczywiście, próby utrzymania zdobytego tronu. Realizm jest najmocniejszą stroną „Pieśni”, to wręcz historyczne podejście do omawianego tematu z jednoczesnym zachowaniem prawideł gatunkowych. Do tego postacie są tu psychologicznie dopracowane i intrygujące, a interakcje miedzy nimi zapewniają wiele emocji. Nie zawodzi też epickość całego dzieła, walki, fantastyczna strona i znakomicie skonstruowany świat. A wszystko to podane wyśmienitym stylem, który zachwyca, wciąga i dostarcza niesamowitych literackich wrażeń.

I jest jeszcze to rewelacyjne wydanie. Twarda oprawa, duży format, ilustracje (czarnobiałe w samym tekście, kolorowe we wkładkach w środku tomu), nowa przedmowa Neila Gaimana… Tom pięknie prezentuje się na półce, zachęca do sięgnięcia po niego, czytania… W skrócie: zachwyca pod każdym względem. Jeśli więc jeszcze nie macie tej serii na swojej półce – albo szukacie doskonałego prezentu na Mikołajki czy Gwiazdkę dla fana „Gry o tron” – koniecznie zainteresujcie się ilustrowaną edycją.

"Nawałnicy mieczy" nie trzeba przedstawiać fanom fantasy - trzecia część epickiej sagi "Pieśń Lodu i Ognia" George'a R. R. Martina. Tak jak pozostałe tomy serii, zachwyca ona przedstawionym światem, silnymi postaciami z krwi i kości oraz rozbudowanymi relacjami między nimi. Dlatego też skupię się na tym konkretnym ilustrowanym wydaniu.

Z zewnątrz książka prezentuje tak jak jej poprzedniczki - imponująca, ciesząca oko gruba okładka błyszczy na półce, szczególnie w towarzystwie reszty serii. Niestety, ilustracje same w sobie są rozczarowujące - niekolorowe i nieciekawe, śmiesznie proste w porównaniu z pięknymi ilustracjami z poprzednich tomów.

Przez te ilustracje wydanie prosi się o 2-3 gwiazdki, wciąż jest to jednak dzieło George'a Martina, które na tak niską ocenę nie zasługuje, stąd wyższa ocena. Pozostaje liczyć, że kolejne tomy powrócą do stylistyki z poprzednich wydań.

Wydanie ilustrowane sławnego cyklu Pieśń lodu i ognia, a mianowicie pierwszej części trzeciego tomu pod tytułem „Nawałnica mieczy. Stal i śnieg” mnie zauroczyło. Nie spodziewałam się tej przesyłki, właściwie nie miałam szczęścia, aby wejść w świat „Gry o tron” z takim rozmachem, a teraz miałam w dłoniach dwa piękne tomy, od których nie sposób się było oderwać nie tylko pod względem wizualnym, ale i samej treści. Cudownie było móc powrócić w świat Starków, Lannisterów czy Targaryenów.

„Nawałnica mieczy. Stal i śnieg” opowiada historię siedmiu królestw, które zostały rozdarte przez wojny, wieczne konflikty, a wszystko to było wierzchołkiem góry lodowej. Nadchodziła zima, a jej oddech dało się wyczuć na karku, wraz z nią ogromne zagrożenie, jednak nie ono jedyne spędzało sen z powiek bohaterom. Nocna Straż trenowała ku temu, aby móc stawić czoła niebezpieczeństwu, ale jak można być przygotowanym na walkę z kimś tak potężnym i niezłomnym. Oprócz niskich temperatur wizja powołanych do życia nieumartych istot mających splądrować, zniszczyć wszystko i wszystkich, co stanie im na drodze nie napawała optymizmem. Jak sobie poradzić, kiedy wśród Nocnej Straży pojawia się rozłam? Czy wyprawa za mur byłą takim dobrym pomysłem? Jon Snow po zabiciu Qhorina Półrękiego przystał do dzikich ludzi i wędruje wraz z Ygritte i jej towarzyszami do Mance’a Raydera. Dzicy są jednak wobec niego nieufni, pomimo tego, że kobieta rozumie jego położenie. Snow musi przekonać ich do swoich intencji, nie będzie to prostym zadaniem, jednak z pewnością nie było niewykonalne. Daenerys płynie do Pentos, chociaż Dothrakowie nie są zadowoleni z takiego środka lokomocji, ale nie tylko oni, smoki także chciały zaczerpnąć wolności. Dzieje się wiele, każdy z bohaterów ma swoją misję do wykonania.

„Nawałnica mieczy. Stal i śnieg” autorstwa George’a R.R Martina jest dziełem, które nie powinno być oceniane, autor, bowiem stał się wspaniałym rzemieślnikiem słowa, który pokazał, jak wiele jest warta, jego każda opowieść. Świat przedstawiony w jego powieściach jest ogromny, a zarazem nic nie zostało pominięte. Klimat ciężkiego życia, zagrożenia i presji dało się wyczuć niemalże na każdej stronie powieści. Każdy bohater wnosi coś do powieści, nie został wrzucony po to, aby być zaledwie tłem. Wiele brutalności, nieszczęścia i sytuacji zagrożeń pojawia się, aby każdy z nich musiał postąpić właściwie, bądź nie. Każda postać ma swoje brzemię, trudne sytuacje, którym musi sprostać. Wydanie ilustrowane zostało opracowane do perfekcji, równie wspaniale, jak tekst przygotowany przez autora.