Spica

Jeśli lubicie kryminały, ale takie na wyższym poziomie, takie bardziej ambitne, to powieść Tomasza Białkowskiego "Spica" będzie tym, czego szukacie. Książkę czytało mi się naprawdę dobrze, bardzo mocno mnie wciągnęła, chciałem jak najszybciej doczytać do końca, aby dowiedzieć się, kto tak naprawdę jest winny, jakie jest rozwiązanie tej zagadki. Fabuła została wykreowana niezwykle ciekawie, bohaterowie są tajemniczy, ale i barwni. Akcja powieści toczy się dość szybkim tempem. Autor daje nam wiele niespodziewanych zwrotów akcji, co nadaje historii jeszcze większej tajemniczości. Zachęcam każdego do sięgnięcia po powieść. Warto.

Tomasz Białkowski to kolejny polski pisarz, którego mogłam poznać i powiem Wam, że jestem bardzo pozytywnie zaskoczona. 📖

Od pierwszych stron można było poczuć bardzo mroźny klimat okalający tę historie i nie mówię tutaj o pogodzie, chociaż takowa też tutaj wtórowała. ❄❄❄

Powodowała to zwłaszcza główna bohaterka, zimna w obyciu i zdystansowana, ale po tym co przeżyła nie można się temu dziwić, że właśnie takie podejście ma do ludzi i otaczającego ją świata.

Spica to już druga część o losach tłumaczki Igi, ale spokojnie możecie przeczytać ją jako pierwszą, na pewno nie zagubicie się w fabule i nie będziecie mieli wrażenia, że coś jest niedopowiedziane.

Styl autora jest bardzo specyficzny. Zdania są skonstruowane w prosty sposoby, bardzo dosadne, ale idealnie wpasowują się w panujący tu nastrój. Bohaterowie zostali wykreowani w ciekawy sposób, każdy z nich jest charakterny i skomplikowany, co dodaje ogromnego kolorytu.

Emocje nabudowywane są stopniowo. Czytelnik z każdą chwilą jest coraz bardziej zaintrygowany i zafrapowany tym jak dalej to wszystko się potoczy. Gwarantuje, że dzieje się dużo i ciekawie, choć nie w zastraszająco szybkim tempie, ale w tym wypadku to tylko plus.

A wszystko znowu ma związek ze sztuką. Tym razem poznajemy twórczość holenderskiego mało znanego, choć istotnego malarza Paulusa Pottera i jego obraz „Kara myśliwego”, płótno złożone z czternastu epizodów, a tematem przewodnim jest zemsta.

„Spica” Tomasza Białkowskiego to było moje pierwsze spotkanie z piórem autora i muszę przyznać, że było ono bardzo odświeżające na tle pozostałych współczesnych kryminałów dostępnych na rynku polskim. Historia jest duszna, mroczna, klimat mocno z kartki na kartkę się zagęszcza. Styl pisarza jest nietuzinkowy – zdania krótkie, proste, skupione na szczegółach otoczenia, przez co historia toczy się bardzo powoli. Mimo tego jak to może brzmieć, powieść dziwnie mocno wciąga, wymusza na czytelniku skupienie i uwagę. Bohaterowie są dosyć tragiczni, miałam wręcz skojarzenia z tragedią grecką – co może pójść źle – pójdzie.

Do tego duszny klimat małej tajemniczej wioski, zamkniętej społeczności nasuwa od razu na myśl klasykę kryminału – od początku mamy ograniczoną liczbę podejrzanych, zamknięty krąg postaci.

„Spica” to kryminał w wydaniu nietuzinkowym, artystycznym, coś dla uważnego i wymagającego czytelnika. Ja jestem zdecydowanie na tak i chcę więcej! Gorąco polecam!