Śpiący rycerze

Ostatnia, siódma część niezwykłej serii polskich baśni ludowych, napisanych na nowo. Spina klamrą dotychczasowe książki i pomaga dzieciom, a zwłaszcza dziewczynkom, dostrzec i zrozumieć ich wpływ na losy świata.

Pewnego dnia Ronja zauważa płonące morze. Niebezpieczeństwo zbliża się, płomienie widać z okna jej pokoju, ale nikt nie zważa na jej ostrzeżenia. Nie pomagają transparenty i ani rozmowy z dorosłymi. Nawet rodzice nie rozumieją, o czym mówi i zaniepokojeni próbują ją leczyć. Bo przecież woda nie może się palić!

Załamana własną bezradnością dziewczynka trafia w końcu na książkę o innych dzieciach, które pomimo porażek, nie poddają się i wciąż zaczynają od nowa. I wtedy dociera do niej, że nie jest sama. Że są inni ludzie, którzy chcą zmienić świat na lepsze i też często czują się samotni. Daje ogłoszenie w swoich social mediach i wkrótce dołączają do niej inne dziewczynki - bohaterki sześciu poprzednich książek serii. Postanawiają połączyć siły i ruszają w góry po śpiących rycerzy. Chcą ich obudzić, bo uznały, że już czas…

Ta poruszająca, współczesna baśń daje dzieciom siłę i odwagę w obronie własnych przekonań. Uświadamia, że WARTO próbować coś zmienić. Że nie można zrażać się kpinami, czy brakiem reakcji. Że ich własny upór i konsekwencja, w połączeniu z uporem i konsekwencją innych, mogą przenosić góry. Bo wspólnie można zdziałać bardzo wiele.

Jestem pod wielkim wrażeniem tej książki. Niesamowitych ilustracji Marianny Oklejak , użytych metafor, emancypacyjnego przesłania i proekologicznych refleksji. Tego, jak autorka dodaje siły walczącym dziewczynkom i wspiera wrażliwość chłopców. Jak uczy, że lepiej współpracować niż rywalizować. Zresztą, cała seria otwiera oczy, wzmacnia dzieci i podpowiada im drogę ku wewnętrznemu szczęściu.

Polecam bardzo wszystkie siedem części, szczególnie dziewczynkom w wieku ok. 8+.

Niestety!!! Niestety, ale to już ostatni tom serii Baśni nie dość znanych, które odczarowały baśnie, nadając im mocy i uwrażliwiając na współczesne problemy.

Czerwona łuna na morzu i odosobniony krzyk Ronji, głównej bohaterki, która jako jedyna dostrzega ogień na horyzoncie i jako jedyna ma świadomość zagrożenia. Nawoływania Ronji nie budzą w innych stosownej reakcji, ludzka obojętność jest porażająca. Nie widzą, bądź nie chcą widzieć problemu, snują się nieporuszeni, ze swoją bierną postawą.

Samotna walka może być długa, mozolna i bezskuteczna, nie można też czekać w nadziei, że wszystko jakoś samo się ułoży. Ronja nie jest zwykłą dziewczynka, jest odważna, zdeterminowana i gotowa podjąć się tej walki i iść tam, gdzie można wygrać, gdzie będą osoby, które staną ramię w ramię w ważnej sprawie.

Do Ronji dołączają dziewczynki z pozostałych części, niezwykle bohaterki, a każda z nich jest dzielna, wyjątkowa i wrażliwa. Wspólnie budzą śpiących rycerzy, w których największa nadzieja.

Baśniowe zakończenie, a przy tym mocne, dobitne i nad wyraz prawdziwe, a jednocześnie niosące ze sobą nadzieję na zmiany. Siła wspólnoty gra tutaj ważną rolę, bo razem można zdziałać więcej, gdy dodamy do tego determinację w dążeniu do celu mamy szansę naprawdę zmienić świat!

Niech będzie głośno o tej serii, o tych książkach o tych bohaterkach, bo czas, aby łamać stereotypy i konwenanse oraz z odwagą i radością w sercu iść w świat!

Każdy może być bohaterką lub bohaterem tych baśni!