Sławomir Peszko. Peszkografia

Sławomir Peszko to postać, której chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Znają go wszyscy, nawet ci, którzy futbolem interesują się okazjonalnie lub nie interesują się nim wcale. Jego znakami rozpoznawczymi są przebojowość, szczerość, humor i... nieskrywane zamiłowanie do alkoholu. W końcu nie przez przypadek mówi się o nim "pół człowiek, pół litra".

Pod koniec ubiegłego roku na półkach polskich księgarń pojawiła się autobiografia Sławomira Peszki "Peszkografia". Oczekiwania względem niej można było mieć wysokie i w moim odczuciu w znacznej mierze zostały one zaspokojone.

Na rynku wydawniczym mnóstwo jest tego typu autobiografii, przez co trudno jest stworzyć coś, co będzie się wyróżniało, wnosiło coś nowego. Sławkowi Peszce się to udało, przynajmniej w pewnym stopniu. Część książki to oczywiście zaprezentowanie suchych faktów dotyczących kariery, opis dzieciństwa, które ukształtowało jego osobowość. Pierwsze kroki w piłce Sławek stawiał w Wiśle Płock, następnie grał w Lechu Poznań, po czym wyjechał do Niemiec. Tam z powodzeniem bronił barw 1. FC Köln, później był także krótki epizod w Wolverhampton Wanderers. W 2015 roku wrócił do kraju, związał się z Lechią Gdańsk, w międzyczasie był wypożyczony do Wisły Kraków, zaś od lipca 2020 roku występuje w Wieczystej Kraków, gdzie gra nadal sprawia mu wielką radość. Dużo miejsca zostało także poświęcone grze w reprezentacji. W narodowych barwach rozegrał ponad 40 spotkań i za każdym razem dawał z siebie wszystko, zostawiał na boisku całe serce, nawet jeśli w klubie nie wiodło mu się najlepiej.

Sławek Peszko zdradza nam kilka zabawnych anegdotek ze swojego życia, które miały miejsce po spożyciu wiadomego trunku. Czytając je, można się uśmiechnąć pod nosem. Mnie jednak najbardziej podobały się fragmenty, w których Sławek na chłodno mówił, co mu się nie podobało w jego relacjach z niektórymi osobami, np. z Franciszkiem Smudą. Te momenty szczerości pokazały, że Peszko nie jest tylko "atmosfericiem", ale ma także swoje zdanie, którego nie boi się wyrazić. Zresztą zawsze mówił głośno to, co myślał. Nie zawsze wychodziło mu to na dobre, ale przynajmniej nikt nie mógł mu zarzucić braku szczerości.

W swojej autobiografii Sławek Peszko często pisze także o swoich relacjach z Robertem Lewandowskim, z którym zna się od czasów wspólnej gry w Lechu Poznań, a także z innymi kadrowiczami. Nierzadko porusza także wątek pieniędzy, których w trakcie kariery zarobił całkiem sporo, zwłaszcza w okresie gry za granicą. Co prawda momentami można odnieść wrażenie, że część opowieści jest aż nadto "podrasowana" malenżowym podtekstem, ale to też ma swój urok.

"Peszkografię" czyta się bardzo dobrze, jest napisana prostym, wręcz potocznym językiem. Osoby, które zdecydują się na jej przeczytanie nie powinny czuć się zawiedzione, nawet jeśli futbol nie jest ich głównym przedmiotem zainteresowań. Książka jest przyjemna, bezpośrednia i szczera... dokładnie taka jak Sławek Peszko.

Muszę przyznać, że tytuł "Peszkografia. Będzie się działo" spodobał mi się. Fajna gra słów, a do tego motto życiowe Sławomira Peszki, które jak widać po przeczytaniu książki, nie wzięło się znikąd i zdecydowanie dzieje się!

Wiadomo, że o wiele lepiej czyta się biografie osób, które są ciekawe, kontrowersyjne i mają coś do opowiedzenia niż postaci, które przytaczają jedynie suche fakty ze swojego życia. Peszko oczywiście należy do tej pierwszej grupy, dzięki czemu przy "Peszkografii" nie sposób się nudzić. Można tego piłkarza nie lubić, można go krytykować lub uważać, że zmarnował potencjał, ale nie sposób powiedzieć, że miał nudne życie. Nie brakuje afer, imprez, ale i opowieści o przyjaźni z Lewandowskim.

"Peszkografia" podczas lektury przywołała mile wspomnienia z dzieciństwa. Czytając, przygody Lecha w europejskich pucharach kilkanaście lat temu, przypominało mi się jak oglądałem te mecze w dzieciństwie.

Książka czyta się bardzo lekko i dobrze, bo tak właśnie jest napisana. Nie brakuje zarówno poważnych tematów, jak i tych zabawnych sytuacji, w których królują rozmowy z Franciszkiem Smudą. Oj, będzie się musiał "Szpaczek" tłumaczyć przed Franzem 🙂

Warto docenić, to że autor nie gryzie się w język i pisze szczerze o osobach, które napotkał w swoim życiu. Sławomir Peszko opisuje wszystko wprost i nie boi się krytykować swoich dawnych kolegów z szatni, trenerów czy menadżerów.

Trochę przeszkadzał mi brak chronologii, w niektórych momentach, ale zdarzało mi się już czytać takie biografie. Drobna wada, ale nie przeszkoda.

Więcej moich recenzji znajdziecie na Instagramie @[Adres usunięty]zje, gdzie serdecznie zapraszam