Sfora. Igor Brudny. Tom 2

Historie o wilkołakach mrożą krew w żyłach nawet współcześnie. O ile oglądamy horror o tej tematyce, jesteśmy w stanie znieść nawet najstraszniejsze widoki czy przyjąć ponadprzeciętną dawkę grozy. Co jednak, gdyby to wszystko działo się w realnym świecie i to na naszych oczach? Są kultury, w których wiara w wilkołaki jest wciąż żywa, ale nawet największy sceptyk, wychowany we współczesnych czasach i negujący zarówno działanie magii, jak i istnienie potworów, z pewnością uwierzyłby, widząc takiego potwora na własne oczy. Tyle, że mógłby to być ostatni jego widok …

Czy to możliwe, żeby wilkołaki grasowały współcześnie i to w jednym z polskich miast? Wszystko na to wskazuje, są bowiem świadkowie, którzy słyszeli wycie wilków, ale widzieli też sylwetkę potwora przemykającą w cieniu lasów. I niezależnie od tego, jak absurdalnie to brzmi, znalezisko policji wydaje się potwierdzać tę tezę. O ile ludzka ręka oddzielona od ciała to dla policji może rzadkie, ale na pewno nie budzące zdziwienia odkrycie, to ludzka ręka objedzona aż do kości, to prawdziwa sensacja, ale i kłopoty. Szczególnie że kilka godzin później zostaje nieopodal znalezione ciało zakonnicy, znanej w okolicy siostry Teresy. Tyle tylko, że można ją poznać wyłącznie po sutannie, bowiem ciało znajduje się w stanie … fragmentarycznym. Wszystko wskazuje na to, że wilki, które się dobrały do jej zwłok, skorzystały tylko z okazji. Została bowiem zabita wcześniej i to przez człowieka, który urządził sobie z jej wnętrzności prawdziwą ucztę.

Jaki człowiek może być tak zwyrodniały, żeby zjeść żywcem kobietę, i to jeszcze zakonnicę? Historia zna wielu słynnych kanibali, a okolice Zielonej Góry wyjątkowo obfitują w różnych dewiantów, czemu zatem wśród nich nie miałby pojawić się kanibal? Szczególnie, że dopiero co zakończyło się niezwykle ciężkie dochodzenie przeciwko mordercy, zwanemu Rzeźnikiem z Nietkowa, zatem śledczych już nic nie powinno zdziwić. Dochodzenie prowadzi inspektor Romuald Czarnecki, który jednak angażuje do zespołu komisarza Igora Brudnego i podkomisarz Julię Zawadzką ze stołecznej.

Czy za morderstwa rzeczywiście odpowiedzialny jest człowiek? Czy ma skłonności do kanibalizmu? Czy przestępca znajduje się wśród grupy koczujących w pobliżu bezdomnych? Igor Brudny wykazuje się wyjątkową intuicją, tropów kanibala szukając w przeszłości. Co jednak wspólnego może mieć ten morderca z zakończoną już sprawą sierocińca sióstr hieronimek, w którym Igor się wychował? Choć zespół raczej sceptycznie podchodzi do tego kierunku działań, to Czarnecki nigdy nie popełnia błędu, lekceważąca nawet najbardziej nieprawdopodobne tropy. Szczególnie, że to nie koniec ofiar. Otóż z nasypu kolejowego pod rozpędzony pociąg rzuca się ksiądz, a kolejny zostaje znaleziony na cmentarzu w stanie zbliżonym do wyglądu ciała siostry Teresy. ..

Jak zakończy się ta historia? Kto tak naprawdę jest mordercą? Co jeszcze działo się u sióstr, poza wszystkimi potwornościami, które wciąż żyją w pamięci Igora? Przekonamy się o tym dzięki lekturze doskonałej i trzymającej w napięciu już od pierwszych stron powieści, pt. „Sfora”. Opublikowany nakładem Wydawnictwa Czarna Owca kryminał, to kolejna już część serii o Igorze Brudnym, która zasługuje nie tylko na zauważenie, ale i na najwyższe uznanie. Powieść przerazi nawet wielbicieli horrorów, bowiem autor, Przemysław Piotrowski, opisuje rzeczywisty świat i wydarzenia, które równie dobrze mogłyby mieć miejsce w każdym polskim mieście. Zarówno konstrukcja fabuły, jak i sposób prowadzenia akcji angażują czytelnika bez reszty i sprawiają, że po zakończeniu tej części nie możemy się już doczekać kolejnej!

Jeśli szukacie książki, która wbije Was w fotel, wywoła ciary i przerazi do głębi, to dziś Wam taką przedstawię. Chodzi o "Sforę" Przemysława Piotrowskiego, czyli drugą część serii o komisarzu Igorze Brudnym. Na początek zarys fabuły. Pewnego zimowego dnia w okolicach Zielonej Góry zostaje znaleziona ręka, która, jak twierdzą eksperci, została odgryziona przez człowieka! Jakiś czas później policja znajduje zmasakrowane przez wilki zwłoki zakonnicy. I w tym momencie do akcji wkracza nikt inny jak sam komisarz Brudny. Znamy go z poprzedniej części, czyli z "Piętna", więc wiemy, że jest to postać bardzo wyrazista i bardzo charakterystyczna. Przyznam, że naprawdę lubię tego gościa. Również tym razem będzie musiał się ON zmierzyć z przeszłością, do której ciężko jest mu wracać. To może jednak bardzo pomóc w śledztwie. Czy komisarzowi uda się rozwikłać zagadkę bestii czającej się w lesie? Atmosfera w drugim tomie serii, tak jak i w pierwszym, jest bardzo mroczna, straszna i mega klimatyczna. Znów mamy tu dość sporo brutalnych scen oraz wiele momentów, w których odczuwamy ogromny niepokój i dostajemy gęsiej skórki na całym ciele. Historia jest przedstawiona przez autora w sposób bardzo realistyczny i mega działa na wyobraźnię. Książka wciąga i pochłania bez reszty, ponieważ jest naprawdę ciekawie napisana. To, bez dwóch zdań, kawał dobrej lektury. Zdecydowanie polecam! A już 12 listopada ma się ukazać "Cherub", czyli trzeci tom serii. Już zacieram łapki i nie mogę się doczekać.

"Sfora" to druga część kryminału z cyklu o komisarzu Brudnym i inspektorze Czarneckim, autorstwa Przemysława Piotrowskiego. Niebawem 12 listopada premiera trzeciej części "Cherub". W okolicy Zielonej Góry znów dochodzi do makabrycznego odkrycia. Jeden z tamtejszych psów natrafia na odgryziona rękę. Mieszkańcy zganiają ten incydent na sforę wilków, która od pewnego czasu grasuje po tamtejszym lesie, ale są też tacy, którzy widzieli w tych lasach wilkołaka... i choć ta wiadomość wydaje się absurdalna to inspektorowi Czarneckiemu nie jest do śmiechu, bo przy na ogryzionym ramieniu, oprócz śladów ugryzień przez wilków znalazły się również ślady zębów człowieka. Szykuje się kolejna skomplikowana sprawa, w której inspektor poprosi o pomoc niezawodnego komisarza Igora Brudnego. Znakomity duet znów w akcji... "Sfora" to kolejna dawka dobrze skonstruowanego kryminału i jeśli ktoś wcześniej czytał "Piętno" to tym razem również się nie zawiedzie. Odsyłam Was w sumie do recenzji "Piętno", bo nie chce się powtarzać w niektórych kwestiach. Swoje zdanie podtrzymuję, co do konstrukcji, fabuły i samego stylu autora. Naprawdę mocny kryminał, w którym wiele się dzieje i nie możemy narzekać na nudę, a napięcie trzyma nas do ostatnich stron. Choć w każdej części jest nowa sprawa to mimo wszystko proponuję czytać tą serie po kolei, bo niektóre wątki są jednak ze sobą powiązane. Na koniec znów się powtórzę, że to obowiązkowa lektura dla fana gatunku! Polecam!

Po przeczytaniu prologu na wstępie książki przepadłam bez reszty, autor po raz kolejny sprawił, że nie mogłam oderwać się od czytania. Po przeczytaniu “Piętna” nie mogłam się doczekać kolejnej części, zastanawiałam się czym autor jeszcze zaskoczy czytelnika, skoro “Piętno” jest genialną powieścią to czy “Sfora” będzie mu dorównywać, jak się okazuje książka jest genialna. Czasami w seriach jest tak, że tylko pierwsza część jest dobra a reszta już jest daleko w tyle. Intryga jest tu tak genialnie skonstruowana, że czytelnik do samego końca nie wie jakie rozwiązanie będą miały poszczególne wątki. W serii z komisarzem Brudnym wszystko jest na odpowiednim poziomie, zarówno pierwsza część jak i druga są super dopracowane, fabuła sprawia że czytelnikowi jeży się włos na karku i ciarki przechodzą prawie przy każdym rozdziale. Książka od pierwszej strony trzyma w napięciu, chociaż od początku wiemy kim jest morderca i nie wydaje się ON być do końca człowiekiem, pomimo pozostawionych śladów, zdaje się być nieuchwytny, duża dawke emocji dają poszukiwania sprawcy oraz uratowanie jego kolejnych ofiar przed straszną śmiercią. Odczucia bohaterów i niezwykle ciekawe opisy miejsc oraz akcji pozwalają na własnej skórze odczuć strach zarówno ofiar jak i śledczych. Dużym plusem jest również to, że książkowe postaci zostały stworzone w bardzo realny sposób, a ich historia sprawia, że ma się wielką chęć czytać tę książkę. Fabuła genialne prowadzona przez całą powieść, dopracowane opisy zdarzeń, opisy atakujących wilków i strach jaki wzbudzają w bohaterach gdy zdają sobie sprawę o nadchodzącym zagrożeniu za każdym razem przyprawiały mnie o ciarki. Zimowy klimat, który sprawia że książka staje się jeszcze mroczniejsza, opisy brutalnych morderstw przerażają. Zakończenie, które wbija w fotel jest dopełnieniem perfekcji książki, a do tego mała zapowiedź na końcu odnośnie kolejnej części sprawia, że już nie mogę się jej doczekać. Okładka książki genialna tak jak w poprzedniej części oddająca całkowicie rys fabuły.

Kolejny raz muszę napisać - to było genialne! Byłam zachwycona pierwszym tomem i dalej uważam, że jest to jedna z lepszych powieści tego gatunku . Autor nie osiadł na laurach i "Sfora" jest jeszcze bardziej mroczna, nieprzewidywalna, wciągająca i okrutnie realna. To świetne połączenie kryminału, thrillera i tajemnicy zielonogórskiego sierocińca.

Mimo wątków obyczajowych, jest to kryminał z tych ciężkich i brutalnych. Będzie krew, okaleczenia, krwawe morderstwa i ślady prowadzące donikąd. Akcja toczy się dynamicznie, nie ma momentów nudy, czasem autor "hamuje" nas jakimś pobocznym wątkiem, ale tylko po to, by potem nas nim uderzyć. Wszystko jest spójne, dopracowane, a rozwiązanie zagadki logiczne i realne. Autor nie stroni od trudnych tematów, nie owija w bawełnę, a świetnie kreuje postacie o skrzywionej psychice. Mimo że to mocna powieść, to ubrana w lekki, swobodny i plastyczny styl.

Tej książki nie można odłożyć, nie można o niej zapomnieć i w chwili przeczytania ostatniego zdania, czeka się już na kontynuację. Ja już nie mogę się doczekać, bo zapowiada się równie dobrze jak poprzedniczki. Bardzo polecam.

Jest to kolejna historia opisująca życie Igora Brudnego oraz Julii Zawadzkiej. Kolejnym razem nie obędzie się od mnóstwa mrocznych tajemnic oraz morderstw.

Pewna siostra dominikanka wybrała się do swojego chorego brata, aby mu pomóc. W drodze powrotnej napotkała mężczyznę, który ostrzegł ją przed wilkołakiem. Niestety pogoda nie była za dobra, bo padało oraz wiał silny wiatr. Po jakimś czasie ślad po niej zaginął i nikt nie wiedział, gdzie się podziewa. Na następny dzień na komisariat została przyniesiona damska ręka, co było dla nich wielkim niezrozumiałym szokiem. Kilka godzin później dostali zgłoszenie o znalezieniu ciała, gdy tam dotarli ujrzeli strzępy z habitu, więc wszystko się wyjaśniło. Na sekcji zwłok okazało się, że została ona pozbawiona ręki tylko, że innej niż tą którą wcześniej dostali. Najgorsze miało dopiero nadejść, ponieważ ta część ciała została odgryziona prawdopodobnie przez człowieka, bo zostały ślady po zębach. Szef zdecydował, aby zawołać Igora Brudnego z wakacji na pomoc. Zanim ON przyjechał policjanci stwierdzili, że mogą mieć kanibala w mieście. Ich przemyślenia stają się prawdziwe, gdy dochodzi do kolejnych poważnych sytuacji. Komisarz musi sobie ze wszystkim poradzić i rozwikłać sytuacje, jednak przeszłość nie da o sobie zapomnieć i znów namiesza w jego życiu. Z czym zmierzy się komisarz?

Genialna książka przy której nie będziesz mógł zasnąć, bo ja miałam problemy. Przerażenie czułam już od pierwszych stron, a nie mogłam się od niej oderwać. Powiem Wam, że ta książka, będzie ze mną na dłużej pamięci, a tu niedługo wychodzi kolejna. Jestem szczęśliwa, że miałam możliwość przeczytać coś tak genialnego. Nadal zastanawiam się jak można pisać o takich rzeczach, bo dla mnie jest to straszne. Całość jest świetna i jak poprzednio nie potrafiłam przejrzeć prawdy i końcówki. Bardzo mi się podobała.

Ocena 10/10.

Przemysław Piotrowski wysoko postawił poprzeczkę po swoim "Piętnie", dlatego do Sfory podchodziłam z lekką dozą rezerwy. Bałam się, że cudowny, brutalno-krwawy klimat zmaleje, a autor już niczym nie będzie mnie w stanie zaskoczyć. Na szczęście cholernie się pomyliłam, bo to, co czytelnik otrzymuje w "Sforze", jest jeszcze mocniejsze oraz obrzydliwsze, a przez to prawie doskonałe.

Igor Brudny po rozwiązaniu sprawy mordercy z Nietkowa i jako-takim pogodzeniu się z przeszłością wraca do Warszawy. Tam jednak nie może pozbyć się dziwnych myśli, że temat nie został całkowicie zamknięty. Kiedy więc tylko nadarza się okazja, wraca do Zielonej Góry.

Wspomnianą okazją staje się znalezienie wygryzionej ludzkiej ręki, a później ciała zakonnicy Teresy - wyjedzonego od środka i to nie tylko przez sforę wilków, grasującą po lesie. Ręka jednak nie należy do zamordowanej, co może oznaczać albo kolejne zwłoki, albo prawie zwłoki, bo po utracie kończyny w tak brutalny sposób (oderwanie od ciała) bez pomocy lekarza szanse na przeżycie spadają niemal do zera. Ponadto po mieście i okolicznych wsiach zaczynają krążyć pogłoski o wilkołaku atakującym ofiary, w co ciężko uwierzyć, szczególnie śledczym prowadzącym sprawę.

Tym razem inspektor Romuald Czarnecki również zostaje głównodowodzącym, chociaż kolejne zwłoki, kręcenie się wokół własnego, że tak napiszę, ogona, kluczenie między poszlakami i ciągłe plotki o nadnaturalnym wilkołaku nie pomagają mu w budowaniu pewności siebie. Czarneckiego dopadają wątpliwości, które w zawodzie śledczego zwykle przynoszą więcej nieszczęścia niż pomocy.

Brudny poznaje coraz mroczniejsze sekrety siostry Gwidony (zakonnicy zajmującej się domem sierot w czasie, kiedy mieszkał tam Brudny), a pojawiająca się wściekłość koniecznie musi znaleźć swe ujście. Czarnecki szuka nie tylko mordercy, ale próbuje też za wszelką cenę sprawić, żeby żaden przeciek nie trafił do mediów. Bo teza, że wilkołak krąży po Zielonej Górze, raczej nie znajdzie zbyt wielu aprobujących i wzbudzi jedynie śmiech. Prawda o kanibalu w stanie morderczej furii, zjadającego ofiary na żywca wywoła z kolei ogromną panikę oraz strach. Choć czy nie lepiej wiedzieć, że chodząc po lesie można zostać pożartym?

W "Sforze" zostaniecie przygnieceni atmosferą i zbudowanym przez autora klimatem. Podczas czytania towarzyszy ciągły strach, niepewność oraz przede wszystkim poczucie obrzydzenia, co w tego typu lekturach jest największą zaletą.

Popełniający błędy, nieidealni bohaterowie z mnóstwem wad dodadzą powieści realizmu, bo jak wiadomo, nie istnieją ludzie nieomylni. Niesamowicie podobało mi się, jak śledczy kręcili się w kółko, często nie wiedząc, jakiej poszlaki się chwycić, by rozwiązać sprawę. Dzięki temu zabiegowi czytelnik też był jak ślepiec błąkający się po nieznanym terenie. Urzekła mnie również przemiana wewnętrzna, która dopadła Brudnego po wydarzeniach z Piętna.

Całą akcję oraz zakończenie dopięto na ostatni guzik. I chociaż udało mi się trafić z przypuszczeniami odnośnie tożsamości kanibala-wilkołaka, to genialność intrygi sprawiła, że moje "dokonanie" nie miało większego znaczenia. Bo choćbym połapała się nawet po paru pierwszych rozdziałach (co brzmi niemożliwie) i tak nie zaprzestałabym czytać. Uwierzcie mi, że jak tylko wpadniecie w wir wydarzeń, ciężko będzie się oderwać.

W kilku słowach podsumowania. "Sfora" to wysokich lotów kryminał, który polecam z całego serca. Mocno mroczny klimat, intrygująca sprawa, odkrywanie koszmarów przeszłości, kontrowersyjne wątki (księża pedofile, zakonnice sprzedające ciała wychowanków w celu zarobku) są zaledwie wierzchołkiem góry lodowej. Obok książek Piotrowskiego nie powinno się przejść obojętnie, dlatego jeśli będziecie mieli okazję, zdecydowanie sięgnijcie. Nie pożałujecie - daję swoją gwarancję jakości. :)

Kontynuacja przygód komisarza Brudnego wciągnęła mnie podobnie jak pierwsza część serii. Ciekawa i momentami przerażająca historia nie pozwala odłożyć książki na później. Dużo mrocznych scen, fantastycznie wykreowani główni bohaterowie i momenty zaskoczenia, to wszystko znalazłam w tej książce. Polecam

Większość z nas zna to uczucie, które pojawia się po przeczytaniu pierwszego tomu. Wtedy czujemy, że drugi może być dobry, ale pewnie nie dorówna nawet przeczytanej przez nas historii. Takie miałam odczucia po pierwszym tomie. Owszem, czekałam na drugi, ale nie spodziewałam się, że może być aż tak dobry. Nie sądziłam, że będzie mi się podobała książka, w której główne skrzypce ma wilkołak, a tutaj takie zdziwienie. Fantastycznie napisana, trzymająca w napięciu i niepokoju. Idealna, jak na dobry kryminał przystało. Aż chce się więcej.

W lesie znaleziono rękę...która została odgryziona przez człowieka. Cóż, po takim opisie wydawcy nie mogłem odmówić sobie przyjemności przeczytania całości tej historii. Jest ona w całości równie wciągająca, co sam jej początek. Kocham wszelkiego rodzaju thrillery oraz kryminały, zarówno w wersji literackiej jak i filmowej. Pan Przemysław Piotrowski stał się od dziś jednym z moich ulubionych twórców tego gatunku. Polecam tę powieść każdej osobie, która lubi dreszcz emocji podczas przewracania kolejnych stron.

Kochanne moliki jakie macie plany na dlugi weekend? Kto będzie go spędzał z książką?

.

Po przeczytaniu tej książki okładka jeszcze bardziej mnie przeraża niż na samym początku 😳 Jeśli nie wiecie dlaczego, to gorąco Was namawiam do zapoznania się ze "Sforą"🥰

.

🌿 Jest sroga zima, a w lesie nieopodal Zielonej Góry zostaje odnaleziona ludzka ręka, która prawdopodobnie została odgryziona przez człowieka. Tym samym dochodzi również do innych brutalnych morderstw, ofiarami przeważnie są zakonnice i księża. Na domiar złego, w lesie grasuje sfora wilków, która nie pomaga w prowadzeniu śledztwa. Nie długo po tym w mieście narasta panika związana z tajemniczym mordercą, a pogłoski mówią o grasującym wilkołaku. Inspektor Czarnecki powołuje specjalną grupę dochodzeniową, w skład której wchodzą niezastąpiony duet: Igor Brudny wraz z Julią Zawadzką. Czeka ich trudne i niebezpieczne śledztwo.🌿

Skąd autor czerpie pomysły na tę historię, to nie mam zielonego pojęcia, ale co książka to stawia sobie bardzo wysoko poprzeczkę. Czy Pan Piotrowski jest w stanie jeszcze czymś zaskoczyć czytelnika? Uwierzcie mi, że jest. Jego książki są wyjątkowe w swojej brutalności i stopniu przerażenia. On swoimi powieściami dosłownie robi sieczkę w głowie, a po ich przeczytaniu nie jesteś w stanie normalnie funkcjonować przez jakiś czas, za nim nie pozbierasz się do kupy. Czytając "Sforę", a dokładnie będąc przy samym zakończeniu, miałam ciarki na ciele i po raz pierwszy nie zazdrościłam głównym bohaterom, w jakim położeniu się znaleźli, pisarz nie miał dla nich litości. Od tej pory, będę inaczej patrzyła na las i miała oczy z tyłu głowy wchodząc do niego🤭

.

Chociaż zakończenia oznaczają tylko jedno, że to już koniec historii, to ja cieszę się na nie jak dziecko, bo wiem, że Pan Piotr nie zostawi tak czytelnika bez niczego. On lubi pozostawić posmak tego, co będzie na nas czekało w kolejnej części. A jak pisałam na początku, że co kolejną część to jest tylko bardziej mrocznie, przerażająco i tajemniczo. A historię o komisarzu Igorze Brudnym są tak uzależniające, że chcesz tylko więcej, wręcz można go wciąga nosem. Oprócz tego świetnie zostali wykreowani bohaterowie, każdym nich nie został tutaj przypadkowo umieszczony, a miał do odegrania określoną rolę. A całości dopełniał klimat panujący w książce i ta sceneria zimowa, która dodatkowo dodawała tego dreszczyku grozy.

Też fajne ale gorsze od reszty serii, mocno zakręcone. Ale czytałam z przyjemnością, jednym tchem

„Sfora” to tom drugi serii kryminalnej o Igorze Brudnym pióra Przemysława Piotrowskiego. Serii, która przyniosła nie lada rozgłos autorowi na polskim rynku kryminalnym. Ja sięgnęłam po całość, kiedy pierwszy kurz już mocno padł i … nie zachwyciłam się. Już „Piętno” mnie rozczarowało, a ze „Sforą” było jeszcze gorzej. Mimo starań, nie jestem w stanie dostrzec tego, co tak innych zachwyciło. Owszem, zagadka na końcu faktycznie okazuje się ciekawa, a i wykorzystanie pewnej prawdziwej historii z Zielonej Góry też można zaliczyć na plus. Niestety na tym takowe się kończą. Postacie są mocno irytujące przez swoją szablonowość i stereotypowość. Łatwo przewidzieć ich decyzje, przez co zachowanie po czasie zaczyna śmieszyć. Są też mocne niedociągnięcia stylu (częste powtórzenia, brak konsekwencji w nazewnictwie), które sprawiają, że książka traci na płynności. Do tego całkowicie dla mnie niezrozumiała wulgarność i brutalność w opisach zbrodni, a i mocno androcentryczne podejście w przedstawieniu postaci kobiecych. Nie, ta książka zdecydowanie nie trafia w moje gusta kryminalne. Szkoda, ale czasu na zapoznanie się z nią nie żałuję – dobrze jest wyrobić sobie swoje zdanie na temat tego, co wywołało taki rozgłos w świecie czytelniczym.

O Brudnego po raz drugi dopomina się przeszłość. W Zielonej Górze trup ściele się gęsto. Tym razem odnalezione zostaje ręka. Ślady wskazują, ze została odgryziona przez człowieka, ale zeznania świadków mówią o wilkołaku...

Kolejne odnalezione ciało zostało rozszarpane przez wilki.

Śledztwa nie ułatwia grasująca po lasach sfora.

W jakim kierunku potoczy się śledztwo i co znowu ma z tym wspólnego komisarz z Warszawy?

Początkowo wydawało mi się, ze autor odpłynął w fantastykę🙈punkt dla @przemyslawpiotrowski za wyprowadzenie czytelnika w pole👍

Obecność wilków wprowadza sporo emocji i niepokoju. Akcja jest płynna, ale fabula jest pełna elementów, które zaskakują.

Główny bohater wkurza niesamowicie, miota się, sam nie wie czego chce od życia. Jego zachowanie jest czasami trochę irytujące. Zwłaszcza tu na myśli Julkę i Oksane 🤦‍♀️ dla mnie sprawa jest prosta😅albo w prawo albo w lewo...

Autor umiejętnie wodzi czytelnika za nos przez całą historię, żeby na koniec przygnieść nas ciężkim zakończeniem.

Całość jest zaskakująca. Finalnie wcale nie wydaje mi się gorsza od poprzedniej części.

Władza każdą porażkę potrafi przedstawić w swoich mediach jako zwycięstwo.

Telefon inspektora Czarneckiego, ściąga do Zielonej Góry Igora i Julię, gdyż zostaje zamordowana zakonnica, a głównym podejrzanym jest... wilkołak. Sprawa jest na tyle interesująca, że ofiara ma na swoim ciele oznaki stwierdzające, że w mieście grasuje kanibal. Igor Brudny czując, że nie do końca pozamykał sprawy związane z sierocińcem prowadzonym przez Hieronimki Zielonogórskie, zgadza się być częścią grupy dochodzeniowej Inspektora Czarneckiego. Czy uda im się rozwikłać śledztwo? I czy duch siostry Gwidony dalej czuwa nad Brudnym i wychowankami sierocińca?

Druga część przygód komisarza ze stolicy powoduje, że zastanawiamy się ile jeszcze zła może przyjąć człowiek na siebie. Autor znowu świetnie opisał i rozrysował postacie. Dowiadujemy się więcej o grupie specjalistów stworzonej przez inspektora. Zaczynamy sympatyzować z każdym, a na dodatek mamy możliwość zagłębienia się w śledztwo, które jest naprawdę interesujące.

Druga część przygód Igora Brudnego bardzo mnie wciągnęła i mimo swojej obszerności nie mogłam się oderwać. Uważam, że książka naprawdę jest bardzo dobra, jednak sam temat i otoczka związana z kościołem jest dla mnie ciężka, chociaż nie uważam się za osobę pobożną. Koniec historii zaszokował i wzbudził skrajne emocje, a przede wszystkim strach o moich ulubionych bohaterów.

Na pewno zagadka i jej rozwiązanie było trochę zawiłe, ale dzięki temu mieliśmy szansę lepiej poznać przeszłość Igora i zrozumieć jego zachowanie. Na pewno polecam Wam powieść, jeśli chcecie otrzymać coś co spowoduje zatrzymanie akcji serca i lekki niepokój.

Po przeczytaniu pierwszej części trylogii Pana Piotrowskiego byłam przekonana, że kolejne części wypadną już słabiej.. Bo jak przebić coś tak dobrego? Autor jednak stanął na wysokości zadania i "Sfora" wzbudziła we mnie jeszcze więcej emocji i ciar, przez co książka stała się totalnie nieodkładalna.

Już od pierwszych stron byłam zaskoczona fabułą - motyw wilkołaka w kryminałach to coś, z czym zdarzyło mi się spotkać po raz pierwszy. Było to poprowadzone w tak świetny i wciągający sposób, że zatraciłam się już w pierwszych stronach. Dodając do tego Igora Brudnego i jego mroczną przeszłość, Pan Przemysław zaserwował nam kawał szalenie dobrego kryminału. Książki pełnej niepokoju i namacalnego lęku, który z łatwością można było odczuć wspólnie z bohaterami.

Siadając do książki przed snem, absolutnie nie spodziewałam się, że zakończenie nie pozwoli mi zasnąć. A tak właśnie się stało- napięcie sięgnęło zenitu i nic nie mogło mnie zmusić mnie do odłożenia książki, dopóki nie przewróciłam ostatniej strony.

"Sfora" Przemysław Piotrowski

Sprawa Rzeźnika z Nietkowa została zamknięta, więc mogłoby się wydawać, że w Zielonej Górze zagości ład i spokój. Nic bardziej mylnego. W lesie znaleziona zostaje ręka, na której odkryto ślady zębów człowieka. Znalezisko natychmiast powiązane zostaje z zaginięciem miejscowej zakonnicy. Komisarz Igor Brudny zostaje powołany do zespołu śledczych. Czy sfora wyruszyła na łowy? A może kanibal?

"Sfora" to kolejny już tom z cyklu mrożących krew w żyłach kryminałów z Igorem Brudnym w roli głównej.

Mimo że jest to druga książka z serii to Piotrowski niezmiennie, zaskakuje, zadziwia i wbija czytelnika w fotel. Autor ponownie rzuca swoich bohaterów na głęboką wodę, by mogli odkryć pieczołowicie skrywane sekrety przeszłości.

Postacie przewijające się w fabule "Sfory" są niesamowicie doświadczone przez los. Zostały wykreowane tak, że każda z nich dźwiga swój przepotężny bagaż emocjonalny. Dramatyczne przeżycia, zatajone drastyczne wydarzenia i wspomnienia dzieciństwa rodem z koszmaru czynią je tymi odpornymi, a zarazem odbijają na nich swoje ogromne, bolesne piętno, którego nie sposób się pozbyć, z którym trzeba umieć żyć.

Zarówno "Piętno" jak i "Sforę" gatunkowo klasyfikujemy jako kryminały. Jednak są to kryminały z elementem grozy. Prawdziwej, wyrafinowanej grozy, która nie raz nie dwa przyprawiła mnie o ciarki na plecach. I nie jest to groza oczywista, tylko taka, w której największym potworem i zwyrodnialcem jest człowiek pozornie normalny — to przeraża najbardziej.

Oczywiście nie mogę nie wspomnieć o świetnie skonstruowanym śledztwie, niebanalnej zagadce kryminalnej oraz wprost genialnie zarysowanych portretach psychologicznych postaci występujących w powieści.

No co tu dużo mówić — ta książka owija nas szczelnie swoimi mackami, sprawia, że zapominamy o wszystkim wokół i skupiamy się jedynie na toku wydarzeń; powoduje, że ciągle czujemy swego rodzaju niedosyt, chcemy dostać jeszcze więcej.

Polecam.

⭐8/10

Za egzemplarz książki dziękuję wydawnictwu Czarna Owca.

Nie ma to, jak ponownie odkrywać z największą przyjemnością kolejne kryminalne zagadki z udziałem komisarza Igora Brudnego, Julii Zawadzkiej, inspektora Romualda Czarnieckiego, którzy to muszą się zmierzyć z dokonanymi trudnymi morderstwami.

Dzięki temu, że poznaliśmy losy komisarza Igora Brudnego, w cyklu: Igor Brudny (tom), jako głównego bohatera mającego w sobie wiele cech pozytywnych, a w tym potrafi intensywnie, logicznie myśleć w pojedynku sam ze sobą lub działać wspólnymi siłami na czele z kolegami i koleżankami – dział kryminologiczny pozyskuje barwnie skonstruowany plan pracy w celu jego pełnej realizacji.

Z największą przyjemnością przeczytałam II część kryminału z cyklu: Igor Brudny (tom 2) autorstwa Pana Przemysława Piotrowskiego pt. ''Sfora'' ze względu na to, że chciałam oczami własnej wyobraźni zobaczyć ulubionych bohaterów w nowej przygotowanej dla nich akcji, poczuć wraz z nimi dreszczyk emocji, którzy skrywają ciekawie dobrany przez autora charakter, które tak bardzo polubiłam i uważam, że są oni w dalszym jego ciągu warci poznania.

Tym razem misję zagadki kryminalnej do rozwiązania nie mają łatwej, gdyż zawiera ona wiele niepełnych skomplikowanych tajemnic, ale czy wystarczy im na tyle sił, aby jej do samego końca podołać?

Nie ukrywam tego faktu, że czytając, ten oto kryminał autor daje wiele do myślenia swoim czytelnikom oraz potrafi zadbać, aby każdy zamieszczony w nim opisany wątek był, bardzo dokładnie przemyślany używając, do tego analiz korzystając, przy tym ze świetnej znajomości psychologicznej kryminologicznej przy możliwości trafnej konstrukcji przedstawienia w wielu nieprzewidzianych sytuacji dla bohaterów dając im wiele możliwości realizowania się zawodowo z naciskiem, że muszą, podjąć z czasem niełatwe dla nich decyzje mając na względzie odpowiedzialność i szybkość w powierzonych przez przełożonych zadaniach.

Przyznam, że bardzo spodobało mi się w przedstawionych tekstach dialogowych poczucie humoru, którego nie zabrakło, pomimo że nie zawsze nadarzały się takie sytuacje z racji powagi, w której znajdowali się wszyscy występującym w tym kryminale bohaterowie.

Kryminał ten składa się 60 rozdziałów napisanych językiem zrozumiałym z użyciem omówionych w nich kryminologicznych zagadnień dotyczących przebiegu rozwiązywania głównej zagadki.

Moim zdaniem każdy z czytelników zapoznający się z twórczością Pana Przemysława Piotrowskiego polubi go, gdyż ma niezwykłe możliwości do tworzenia nowych sytuacji, w których jego bohaterowie dają mocno o sobie znać nie tylko w zachowaniu, ale po tym, że w chwilach, kiedy trzeba, się zjednoczyć to umieją, się wzajemnie wspierać zapominając o tym, co było kiedyś.

Zwróciłam, szczególną uwagę również na wyjaśniony aspekt zamieszczony na samym końcu tego kryminału dodane są słowa od autora, podziękowania, że Pan Przemysław Piotrowski ma ogromny szacunek do osób, dzięki którym powstają jego książki oraz do czytelnika, który poniekąd uczestniczy, w losach jego bohaterów dziękując mu przy okazji, że mógł przeczytać jego książkę.

Czy kolejny raz pomoc komisarza Igor Brudny wraz ze zespołem na czele rozwiążą zagadkę i jaki będzie, jej końcowy finał warto, się o tym przekonać czytając go?

Czerwień krwii kontrastuje z bielą śniegu, a w tle słychać wycie wilków. Ciał przybywa, ale czy za kolejną śmiercią stoi sfora? To ona zabija czy jedynie korzysta z tego, co upoluje człowiek? Komisarz Igor Brudny wraca do Zielonej Góry, by uczestniczyć w śledztwie inspektora Romulanda Czarneckiego. Przeszłość jeszcze nie została zamknięta i mężczyzna musi ustalić, czy sprawca ma związek z sierocińcem sióstr hieronimek. Śledztwo z rozdziału na rozdział coraz bardziej się komplikuje.

Nie uważam kryminałów Przemysława Piotrowskiego za szczególnie dobre, ale wciąż czytanie ich sprawia mi przyjemność. Lubię śledzić losy bohaterów — zarówno prywatne rozterki jak i postępy w śledztwie — bo każdy z nich jest barwny. Nawet poboczni zdają się mieć wiele do zaoferowania i nie stanowią jedynie szarego tła. Całość ma zgrzyty i zgrzyty te obniżają jakość lektury, ale wciąż ma w sobie tyle uroku, że po prostu czytelnik biegnie przez tekst dalej. A, co muszę autorowi przyznać, „Sfora" prezentuje sobą więcej niż „Piętno", co wzbudza we mnie jeszcze większą ciekawość względem ostatniego tytułu trylogii o zachęcającym tytule „Cherub". Mam wrażenie, że z części na część owych zgrzytów jest znacznie mniej, co dobrze rokuje. Przede wszystkim chciałabym jednak zaznaczyć największy minus książki.

Od połowy wiemy, kim jest morderca i mniej więcej mamy świadomość, gdzie można go znaleźć czy jak wyglądała jego historia. A jeszcze drugie tyle kryminału przed nami! Właśnie przez to odarcie z tajemnicy miałam wrażenie, że książka nigdy się nie skończy i z sumiennie opisanego śledztwa wyniosłam znacznie mniej, niż na to zasłużyło. Przemysław Piotrowski włożył sporo pracy w obmyślenie krok po kroku działań policji. Dołożył do tego szczyptę prywatnych rozterek i ogrom frustracji bohaterów. Stworzył ciekawą historię, ale nie wykorzystał jej potencjału. Od połowy książki głównie czekamy na przełom, który nie nadchodzi i nadejść nie chce. Bohaterowie przestają ze sobą współpracować i z trudem przychodzi im wymienianie się teoriami. Wszyscy już na początku śledztwa mieli go dość (chociażby przez to, że w aktach ciągle brakowało informacji, bo pozostali policjanci swoją pracę wykonywali po macoszemu), a gdy w pewnym momencie tropy się urwały... Spowolnienie to zdawało się potknięciem, nie zamierzonym efektem. Czy było tak w rzeczywistości? Tego nie wiem, ale po kolejny tom na pewno sięgnę. Bo przygody z Przemysławem Piotrowskim są na tyle ciekawe, że z ochotą rezygnuje dla niego że snu.

Plus! Halo! Czy widzicie tę okładkę?! Piotr Cieśliński tworzy wyłącznie piękne prace, ale okładka „Sfory" to jedna z moich ulubienic spod jego ręki.

„Religia to opium dla ludu, aby trzymać go ryzach."

Igor Brudny powraca.

W lesie w okolicach Zielonej Góry zostaje odnaleziona ręka. Śledczy odkrywają na niej ślady ludzkich zębów.

Kilka dni później śledczy znajdują ciało zamordowanej zakonnicy, która zaginęła parę dni wcześniej. Jej ciało zostało rozszarpane przez sforę wilków, która grasuje w okolicznych lasach.

Inspektor Czarnecki formuje grupę śledczą, do której zaprasza Brudnego i Zawadzką. Czy coś łączy obecne wydarzenia z przeszłością Igora?

Śledztwo utrudniają media i świadkowie, którzy informują o widzianym w lesie wilkołaku. Czy to możliwe?

Myślałam, że "Piętno" będzie moim numerem jeden tego roku. Jednak "Sfora" jest chyba jeszcze lepsza. Dużo akcji, zagadek, rewelacyjna fabuła i bohaterowie. Od tej książki ciężko się oderwać. Niesamowicie wciąga i pochłania, że czyta się jednym tchem.

Mogę Wam powiedzieć, że ten kryminał jest REWELACYJNY. Jeżeli jeszcze nie poznaliście @przemyslawpiotrowski i jego trylogii, to musicie szybko nadrobić.

Przemysław Piotrowski wykonał kawał solidnej kryminalnej roboty. „Sfora” to kryminał z górnej półki. Autor popisał się nieschematycznym talentem w konstruowaniu fabuły. Ten kryminał, to coś więcej niż majstersztyk. Wiele słów ciśnie się na usta, lecz chyba żadne nie wyrażą dobitnie emocji jakie wywołuje podczas wgłębiania się w jej fabułę. Autor szokuje, zadziwia pomysłowością. Panie Przemysławie brawo!

A dlaczego z taką ekscytacją pisze o tej książce? Już uzasadniam swoją opinię. Historia drugiej części z Igorem Brudnym rozpoczyna się zimą, gdy niedaleko Zielonej Góry w lesie odnaleziono rękę. Dla typowego kryminału, nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że oględziny jednoznacznie wskazują, że ręka ta została odgryziona przez… człowieka. Gdy media nagłaśniają sprawę, na mieszkańców Zielonej Góry pada strach. Z kim mają oni do czynienia. Mordercą? Wilkołakiem? Wilkołakiem w ludzkiej skórze?

Strach potęguje informacja o kolejnej ofierze. Jest nią niedawno zaginiona zakonnica. Zmasakrowane ciało wskazuje, że padła ofiarą wilkołaków. Czyżby?!

Policja wkracza do akcji. Inspektor Romuald Czarnecki powołuje specjalny sztab dochodzeniowo-śledczy. W jego składzie pojawia się dobrze znany nam komisarz Igor Brudny. Będzie mógł ON liczyć na wsparcie Julii Zawadzkiej ze stołecznej policji.

Nie da się ukryć, że Przemysław Piotrowski nie da im ani chwili do wytchnienia. Z każdą nową poszlaką sprawa komplikuje się coraz bardziej, a oni sami nie mają pojęcia z czym muszą się zmierzyć.

„Sfora” to bardzo realny kryminał. I choć autor zapewnia, że wszyscy bohaterowie są fikcyjni, a wszystkie podobieństwa do postaci i zdarzeń są przypadkowe. Tą książką autor zapisał się w moje czołówce polskich „kryminalistów”. Ta książka wyostrzyła mój apetyt. Dlatego też z niecierpliwością czekam na trzecią część z Igorem Brudnym pt. „Cherub”.

Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca [Adres usunięty]

[Adres usunięty]

W Zielonej Górze dochodzi do morderstw zakonnic i księży. Rozczłonkowane zwłoki oraz kończyny odgryzione przez człowieka wskazują na to, że w okolicy grasuje kanibal. Jednak, to jak jest ON opisywany przez naocznych światków brzmi wręcz niewiarygodnie... Inspektor Czarnecki powołuje grupę dochodzeniowo - śledczą zapraszając do współpracy komisarza Brudnego, który swoją drogą w normalnych okolicznościach powinien z miejsca zostać odsunięty od sprawy... Z czym przyjdzie im się zmierzyć? Czy powinni brać na poważnie zeznania mało wiarygodnych świadków? I jak Igor poradzi sobie z powrotem do przeszłości?

"Sfora" była moim pierwszym spotkaniem z piórem autora. Wiem, że muszę nadrobić "Piętno", gdyż sporo mogło mi umknąć, jednak nie mam wątpliwości, że poradzę sobie z posklejaniem faktów. Mam sobie za złe jedynie to, że tak długo zwlekałam z sięgnięciem po tą książkę. Mnóstwo pozytywnych opinii na instagramie, z dnia na dzień bardziej zachęcała mnie do zagłębienia się w lekturze. Przyznaję, że powieść wywarła na mnie wręcz ogromne wrażenie. Autor genialnie potrafi utrzymać napięcie, które swoją drogą jest budowane od pierwszej strony, od pierwszego akapitu. Sam prolog wywołał u mnie ciarki i zapewnił, że czeka mnie lektura ociekająca strachem, grozą, tajemniczością i zagadką proszącą się o wyjaśnienie, by tylko uratować kolejne życie.

Widać tu mnóstwo pracy włożonej przez autora , gdyż książka w całości wydaje się być bardzo realna. Dotyczy to szczególnie miejsc, bohaterów, a przede wszystkim samego śledztwa.

Nie wiem jak Wy, jeśli już jesteście po lekturze, ale ja bardzo chętnie zobaczyła bym jej ekranizacje. Pierwsza bym biegła kupić bilet, byle tylko zobaczyć to na ekranie. Wbicie w fotel murowane.

Na ten moment pozostaje nam czekać na kolejną część, której swoją drogą już nie mogę się doczekać. Tym razem, napewno nie zamierzam długo zwlekać z lekturą.

Zanim usiadłam do "Sfory", kontynuacji przygód komisarza Igora Brudnego z fantastycznie przyjętego "Piętna", przeczytałam kilka opinii w sieci i włos zjeżył mi się na ciele. Brudnemu przy lasce zmiękł charakterek, to jeden zarzut, drugi dotyczył uprzedmiotowienia roli kobiety. Przeczytałam i powiadam Wam, nie lękajcie się! Dobra, raptem dwie sceny z Oksaną niektórym paniom mogą nie leżeć, mnie ubawiły, a scena z napaloną Anną Borucką perełeczka, chociaż jakoś trudno mi uwierzyć, że widząc taką gorącą babkę, facet jest w stanie odmówić. Jest?!

Akcja "Sfory" rozgrywa się zimą. W lesie zostaje znaleziona ręka. Potem znajduje się ofiara, a następnie inna ręka, co sugeruje, że ofiar jest więcej, i na tym się nie kończy. Każde znalezione ciało czy też jego fragmenty są szokująco zmasakrowane, a ślady wskazują, że pogryzień dokonał człowiek. Po Zielonej Górze roznosi się wieść o wilkołaku, któremu na domiar złego towarzyszy sfora wilków. Ginie zakonnica, ksiądz i jeszcze jeden, a Brudny nie ma już cienia wątpliwości, że rozwiązanie znajduje się za murami sierocińca sióstr hieronimek, dokładniej w jego piwnicach a piwnic w tej powieści będzie o wiele więcej, i to tam, gdzie byście się ich zupełnie nie spodziewali.

Nie mogłam się oderwać od lektury, to były totalnie moje klimaty. Podziemia, las, wilki, brutalne morderstwa, tajemnicza postać, siejąca zniszczenie, taka na pograniczu świata realnego i magicznego. Przepadłam, oderwałam się od rzeczywistości, nawet zapomniałam o złamanej kostce! Klimacik troszkę jak z "Inkuba" więc nie zauważyłam, kiedy przewróciłam ostatnią kartkę. To już?! Kolejna część 12 listopada. Nie mogę się doczekać. Czytajcie!

IG @angelkubrick

Bardzo rzadko sięgam po książki napisanych przez polskich autorów. Zazwyczaj jak już czytam, to głównie z polecenia. Tak samo było właśnie z twórczością Przemysława Piotrowskiego. "Piętno" było tak zachwalane a że wyszła "Sfora" którą miałam okazję przeczytać, to od razu na to się zgodziłam.

Na początku miałam lekki mętlik z bohaterami. Mam wrażenie że na jedną chwilę było ich wciśniętych aż za dużo i nie zawsze potrafiłam zapamiętać kto jest kim. Z dalszą częścią lektury było już coraz lepiej, jednak wcześniej było to trochę męczące.

Przejdźmy teraz do zalet kryminału. Głównie mam na myśli akcję. Ostatnio czytam same cienkie książki, tutaj trafiła mi się objętościowo większa i trochę obawiałam się czy mnie nie będzie ona zanudzać. Nigdy w życiu! Wciągnęła mnie od pierwszych stron i wydaję mi się że gdybym miałą więcej czasu, z pewnością przeczytałabym ją w maks. 2-3 dni. W każdej chwili jak sięgałam po nią po dłuższej czy krótszej przerwie nie miałam problemu z wciągnięciem się w tą historię. Też byłam zaciekawiona co dalej się stanie i dalej autor nie przestawał mnie zaskakiwać.

Muszę powiedzieć że cały kryminał może być czasami trochę brutalny. Tylko że jest to przekazane w sposób który mnie nie obrzydza, jednak wstrząsa co powoduje że całość czyta się bardzo dobrze. Przeczytałam już sporo kryminałów, ale nie wszystkie miały takie dobitne opisy jak "Sfora". Takie historie trzeba umieć pisać, a tutaj nie mam nic do zarzucenia.

Pod koniec stwierdziłam że nie jest to kryminał, który zaskoczył mnie swoim zakończeniem. Zazwyczaj właśnie takie książki uzyskiwały u mnie wysokie oceny. Jednak tutaj była tak genialnie poprowadzona akcja, charaktery bohaterów i cała historia że "Sfora" trafiła do mojej strefy ulubionych książek. Nie spodziewałam się że będzie mi się tak dobrze ją czytało i już mogę pominąć te moje niezbyt dobre zapamiętywanie bohaterów. Ta książka zasługuje na ten rozgłos który jest na Lubimy czytać czy innych portalach społecznościowych. Od razu po zakończeniu, zaczęłam ją polecać wśród znajomych. Dla mnie to było genialne i nie mogę się doczekać aż wyjdzie następna książka Przemysława Piotrowskiego.

"Sfora" Przemysława Piotrowskiego to drugi tom o komisarzu Igorze Brudnym i książka, która na pewno znajdzie się na podium wśród najlepszych przeczytanych przeze mnie w tym roku pozycji. Na jej temat powiedziano już chyba wszystko, a ja mogę tylko przyłączyć się do zachwytów. Co tu dużo gadać, to była rewelacyjna książka!

Zima. W lesie niedaleko Zielonej Góry odnaleziona zostaje ręka. Oględziny wskazują na to, że została ona odgryziona. Problem w tym, że ślady zębów należą do człowieka. Śledztwo zaczyna się coraz bardziej komplikować, gdy pojawiają się pogłoski o grasującym w okolicy wilkołaku. Inspektor Czarnecki powołuje grupę śledczych i zaprasza do współpracy Brudnego i Zawadzką. Czy uda im się schwytać tego wyjątkowo brutalnego sprawcę?

Po przeczytaniu "Piętna" nie mogłam się doczekać kontynuacji. Wiedziałam, że to będzie rewelacyjna książka i nie myliłam się. Coś czuję, że Przemysław Piotrowski będzie królował w moim podsumowaniu czytelniczym tego roku. Dla mnie "Sfora" to było ponad 500 stron kryminalnej uczty. Nie ma w tej książce zbędnych opisów czy przegadanych rozdziałów. Są za to brutalne opisy, ciężka atmosfera i nietuzinkowa zagadka kryminalna, czyli wszystko to, co lubię. Autor wie jak stworzyć mroczny klimat i trzymać czytelnika w napięciu do ostatniej strony. Rewelacyjnie skonstruowana fabuła sprawia, że w czasie lektury nie sposób się nudzić. Lubię styl pana Piotrowskiego i to jak potrafi wykreować bohaterów swoich książek. Prawdziwych ludzi, którzy mają swoje słabości i problemy. Na szczególną uwagę zasługuje oczywiście Igor Brudny, twardy glina, który walczy z demonami przeszłości. Przeszłości, która nie daje łatwo o sobie zapomnieć i kolejny raz upomina się o komisarza.

"Sfora" to idealna kontynuacja pierwszego tomu i już nie mogę się doczekać tego, co autor zafunduje czytelnikom w trzeciej części.

🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺

Komisarz Igor Brudny wraca do Zielonej Góry razem z Julią Zawadzką. Tym razem ma pomóc inspektorowi Romualdowi Czarneckiemu w śledztwie dotyczącym tajemniczego mordercy, który krąży po zielonogórskich latach. Mieszkańcy zaczynają zgłaszać, że widzieli wilkołaka. Czy to możliwe? Sposób, w jaki morduje bardziej idzie w stronę kanibalizmu.

Co dziwne, pierwszą ofiarą jest zakonnica i Brudny zaczyna podejrzewać, że poprzednia sprawa nie została jeszcze zamknięta. Co je łączy? Kim jest morderca? Jakie zmory z przeszłości wrócę do Igora?

🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺

Pamiętacie "Piętno"? To jest mistrzowska książka. "Sfora" to ciąg dalszy przygód Igora Brudnego i jest równie mistrzowsko napisana (o ile nie lepiej!) .

Można rzec, że to kryminał z krwi i kości, ba, jest tu dużo zarówno krwi, jak i kości.

Książka trzyma w napięciu i jest pełna zwrotów akcji. Sceny z wilkami tak świetne, że aż czułam strach. Do tego dosadne opisy ofiar oraz spotkania z mordercą – po prostu majstersztyk.

Niech nie przeraża Was ilość stron, gdyż to, co na nich się znajduje, wynagradza wszystko z nawiązką, a na koniec pozostaje wam tylko czekać na kolejny tom. Ja już to robię – czekam na listopad.

Bardzo polecam lekturę "Piętna" i "Sfory".

🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺

Za możliwość przeczytania dziękuję @wydawnictwoczarnaowca

Pośród śnieżnego puchu zostaje odkryta ręka. Oględziny wykazują, że znalezisko nosi ślady ludzkich zębów. Pośród miejscowych krążą pogłoski o wilkołaku grasującym w pobliskich lasach. Niedługo potem dochodzi do ujawnienia zwłok miejscowej zakonnicy, zaginionej przed kilkoma dniami. Ofiara została zamordowana i rozszarpana przez sforę wilków. Wszystko wskazuje na to, że obydwa zdarzenia łączy osoba tego samego sprawcy. Inspektor Czarnecki przeczuwa, że to będzie "duża sprawa", dlatego od razu wciąga do śledztwa komisarza Igora Brudnego i jego partnerkę podkomisarz Julię Zawadzką. Tymczasem pewien ksiądz postanawia zakończyć swoje życie pod kołami pociągu. I wszystko to rozgrywa się w obrębie małej miejscowości pod Zieloną Górą. Zbieg okoliczności? Śledczy próbują rozpracować sieć powiązań między wydarzeniami. Pomimo ogromnego zaangażowania członkowie grupy dochodzeniowej nadal nie mają pojęcia co zagnieździło się w zielonogórskich lasach. Wiadomo jedynie, że istota o której mowa jest wściekła i śmiertelnie niebezpieczna... A ofiar wciąż przybywa...⠀

⠀

Postać Igora Brudnego nawiązuje do archetypicznego detektywa samotnika-indywidualisty. Julia Zawadzka natomiast jawi się jako jego Watson w spódnicy. Ten typ sprawdza się zawsze, a jeśli dodać do tego traumatyczną przeszłość komisarza, otrzymujemy bohatera którego naprawdę trudno nie darzyć sympatią. Sama nie jestem wyjątkiem - uwielbiam Brudnego i na pewno będę mu towarzyszyła w kolejnych przygodach.⠀

Z kolei nasz antybohater jest od samego początku sugestywnie dehumanizowany, co niesamowicie podsyca ciekawość i nie pozwala oderwać się od lektury. Nad postacią mordercy wisi tak wiele znaków zapytania, że trudno go zamknąć w jakichkolwiek ramach. To nie jest typowy seryjny morderca, jako czytelnicy przeczuwamy, że kryje się za tym coś więcej, coś przerażająco pierwotnego...⠀

Podoba mi się, że w książce mamy do czynienia z pełnym przekrojem specjalistów zaangażowanych w śledztwo, tzn. poznajemy patomorfologa, techników kryminalistycznych, zespół do spraw cyfrowych, prokuratora czy policyjnego rysownika. To znacznie podnosi poziom realizmu.⠀

Na koniec chciałabym zauważyć (z przymrużeniem oka), że autor zdaje się nie przepadać za prokuratorami, bo chyba każdy z nich ma w jego powieściach swoje za uszami ;) "Sfora" to świetny kryminał, od którego nie sposób się oderwać. Sięgajcie, czytajcie :)

Niedługo przed świętami Bożego Narodzenia w Zielonej Górze w brutalny sposób zostaje zamordowana zakonnica. Znaleziona zostaje także ludzka ręka, a na niej nietypowe ślady – ludzkich zębów. Wyjątkowo niepokojące i problemowe dla śledztwa są krążące plotki, mówiące o grasującym nieopodal lasu wilkołaku. Zielonogórska policja pracuje niestrudzenie nad ujęciem kanibala, a do rozwiązania sprawy angażuje komisarza Igora Brudnego oraz podkomisarz Julię Zawadzką. Czy policjantom uda się ująć wygłodniałą bestię nim upoluje kolejną ofiarę?

„Sfora” dopracowana jest w każdym szczególe – dojrzała, unikatowa narracja autora zgrabnie poprzeplatana z realistycznymi dialogami, znakomicie oddana praca śledczych i w końcu bardzo dobra fabuła, która trzyma czytelnika w napięciu do ostatnich stron. Najbardziej rzuca się w oczy doskonała konstrukcja bohaterów; tajemniczy i szorstki w obyciu Brudny, wyrafinowana i bezkompromisowa Winnicka oraz specyficzny, lubujący czarny humor Krzywicki. Inne postacie nie wywarły na mnie tak silnego wrażenia jak te powyżej, ale ich kreacja nadal była urzekająca. Chociaż okazjonalne idealizowanie Zawadzkiej odrobinę mnie irytowało.

Gdybym miała wskazać jakąkolwiek wadę tej pozycji musiałabym doszukiwać się jej na siłę, czego robić nie chcę. Jedyny minus zaserwowałam sobie sama. Bardzo żałuję, że sięgnęłam po drugą część z pominięciem pierwszej i przestrzegam Was przed popełnieniem tego samego błędu. W „Sforze” znajduje się bardzo wiele odniesień do „Piętna”, więc aby w pełni czerpać przyjemność z lektury polecam zacząć chronologicznie. Takie posunięcie pozwoli na bardziej świadome śledzenie fabuły i uniknięcie wielu niepotrzebnych pytań.

„Sfora” dostarczyła mi tego, czego oczekuję od kryminału – świetną zagadkę, dobrze skonstruowanych bohaterów i dużo psychologicznej analizy postaci. Nie będzie przesadą jeżeli napiszę, że była to jedna z najlepszych pozycji, jakie przeczytałam w tym roku. Na uznanie zasługuje także genialna okładka autorstwa, która jest równie dobra jak treść książki. Rzekomo nie należy oceniać książki po okładce, ale w tym wypadku można zrobić wyjątek 😉

⭐RECENZJA PRZEDPREMIEROWA⭐

Wilkołak.Śledztwo.Niewiadoma.Przeszłość.

Te wszystkie czynniki powodują, że Igor Brudny dołącza do zespołu, który zajmuje się znalezieniem człowieka, który wyglądem przypomina wilkołaka. Czy mężczyzna zdoła dowiedzieć się, co łączy jego przeszłość z tym, co dzieje się teraz? Czy w końcu będzie mógł o niej zapomnieć?

🐺

MEGA! MEGA! MEGA! Od samego początku wkręciłam się w lekturę i nie mogłam jej odłożyć. @przemyslawpiotrowski zachwycił mnie po raz kolejny swoim piórem i tym, że potrafił mnie tak wciągnąć w powieść. „Piętno” było dobre, a „Sfora” to sztos! Historia w książce jest pełna brutalności, zarówno w opisach, jak i w akcji. Cały czas coś się dzieje. Czytając ją nie czułam w ogóle, że książka ma ponad 500 stron. Autor rozłożył wszystkie wątki tak, aby nie zanudzić czytelnika. Nie znalazłam w tej lekturze zbędnych opisów, czy czegokolwiek, co uważałabym za niepotrzebne. Wszystko jest świetnie stonowane. Miejsca zbrodni są opisane fantastycznie i emocje towarzyszące naszym bohaterom przelewały się na mnie, czułam je, tak jakbym ja tam była. Pan Przemysław potrafi zbudować odpowiednie napięcie, które nie opuści nas ani na chwilę. Chciałam jeszcze wspomnieć, że zaskoczyło mnie w książce połączenie kryminału z lekką dozą horroru. To, że fabuła różniła się od innych tego typu książek i została rozegrana totalnie inaczej. Jak dla mnie to ogromne zaskoczenie. Jestem ciekawa, co będzie w kolejnym tomie, na który już czekam z niecierpliwością. Polecam z czystym sumieniem! Warto!

🐺

Powieść ma premierę jutro - 12.08.2020 🤩

Dziękuję @wydawnictwoczarnaowca za egzemplarz książki do recenzji 😁

🐺

Igor Brudny po rozwikłaniu zagadki i zabiciu Jana wraca do Warszawy. Wraz z Oką próbuje stworzyć normalny związek. Tymczasem w Zielonej Górze ktoś w pobliskim lesie znajduje ludzką rękę a na niej odcisk zębów. Media szaleją i co raz częściej pojawia się informacja o grasującym wilkołaku. Gdy śledztwo przejmuje Czarnecki do swojej grupy dochodzeniowej zaprasza Brudnego wraz z Julką. Gdy przyjeżdżają do Zielonej Igor ciągle ma wrażenie, że koszmar się nie skończył i nie wszystkie tajemnice wyszły na jaw.... Potwór nie próżnuje i z jego rąk ginie zakonnica i ksiądz... A prawdziwe polowanie dopiero przed nimi...

Co to była za książka!!! Trzymała mnie w napięciu od początku do końca. Śledztwo, które toczyło się powolutku powiazywalo ślady z sierocińcem u Hieronimek. Siostra Gwidona choć umarła w pierwszej części, tu ciągle rządziła i mieszała w głowie Igora. Bohaterowie są ogólnie bardziej prawdziwi, naładowani emocjami. Igor ciągle walczy ze swoją przeszłością. Nie jest pewny związku z Oką, czuje się nie w porządku wobec zakochanej w nim Julki a jednocześnie cieszy się z odnalezionej rodziny. Dla mnie jedynym minusem jest to, że przy końcówce akcja zwolniła. Rozwiązany wątek Norberta i jego matki nie był do końca tym czego oczekiwałam. Myślałam, że ich historia zostania przedstawiona dokładniej, że uda się uratować tego biednego chłopca.

Książka może szokować, niektóre sceny są opisane dość realistycznie a co bardziej religijni mogą poczuć oburzenie. Niestety wynaturzenia dotykają również duchownych. Cieszę się, że mówi się o tym głośniej, że powoli ich bezkarność zostaje napiętnowana i ukarana.

Kolejne spotkanie z Przemysławem Piotrowskim zaliczam do udanych. Po raz kolejny się nie zawiodłam, a wręcz jestem zachwycona. Może nie tak bardzo jak przy lekturze „Piętna”, ale uważam, że „Sfora” również jest genialna.

Zielona Góra znów będzie potrzebować interwencji Igora Brudnego. Tym razem w lesie zostaje znaleziona czyjaś ręka. Okazuje się, że została ona odgryziona. Z początku sprawę przypisuje się wilkom, które podobno grasują w lesie. Po wstępnych oględzinach, wszyscy są w szoku, bowiem ręka tak naprawdę została odgryziona przez człowieka! W mieście niesie się plotka, że w lesie grasuje wilkołak… gdy jakiś czas później zostają znalezione rozszarpane zwłoki zakonnicy, sprawa staje się coraz bardziej poważna..

Książkę pochłonęłam w dwa dni! Z każdą kolejną stroną historia była coraz ciekawsza. Tutaj co chwile coś się dzieje, nie ma miejsca na nudne opisy, które nie wnoszą nic do sprawy. Powroty do przeszłości Igora, mocno mnie momentami szokowały, a nawet niektóre przyprawiały o ciarki na plecach. Nie spodziewałam się kompletnie, że cała ta historia będzie mieć takie zakończenie. Autor naprawdę stworzył coś genialnego, przez co dosłownie się płynie, pomimo tej ogromnej ilości stron! Czasami miałam wrażenie, że sama uczestniczę w tym śledztwie i nawet jeżdżę z nimi na miejsca zbrodni – tak świetnie było to wszystko opisane, że dosłownie czułam się jakbym była „w środku” tej książki.

Przez cały czas książka trzyma w napięciu! Opisy są czasami przerażające, a i oddech wilków można momentami wyczuć na karku ;) a sam wilkołak… trochę z początku nie mogłam się do niego przekonać, ale im dalej tym było coraz lepiej. Przede mną jeszcze „Cherub”, który według większości czytelników jest najlepszą książka z całej trylogii – no cóż, musze sama się przekonać, bowiem epilog „Sfory” już wzbudził moje zainteresowanie, a Wasze recenzje tym bardziej ;) już nie mogę się doczekać kolejnej sprawy Igora i Julii!

Mnie się podoba w tej książce wszystko. Tempo, styl, pomysł. To jak autor pogrywa sobie z czytelnikiem, w pozytywnym sensie oczywiście. Jak autor ma wszystko przemyślane, rozpisane. Że nagle z kapelusza jakieś coś nie wyskakuje, a w niektórych książkach potrafi... Że przepada się w treści, przewraca kartkę za kartką a książkę trudno odłożyć. Że jest wielowątkowo a wszystko gra i intryguje. Że jest inteligentnie a czytelnik nie jest traktowany jak głupek, któremu podaje się wszystko na tacy. Że mocno, że  dosadnie i okrutnie ale bez odruchów wymiotnych. W ogóle autor ma jakiś dar kreowania krwawych bardzo scen, których forma jest przeze mnie w pełni akceptowana, choć fanką nie jestem.

Ale muszę dłużej o bohaterach. To dla mnie jeden z nielicznych kryminałów, ktoś zarzuci mi, że dużo ich nie czytam i to prawda ale jednak czytam, przy których nie mam problemu z żadnym mundurowym bohaterem. To jest dream team. Tam wszytko jest jak w zegarku jeżeli chodzi o robotę ale też nie mam zastrzeżeń do żadnej z postaci. Ja ich zwyczajnie lubię choć zdaję sobie sprawę, że jest mocno idealistycznie. Każdy jest ekspertem w swojej dziedzinie ale też stanowi wyjątkowo oryginalną osobowość.

I chwalę bardzo, że autor zachował ciągłość z poprzednią częścią. Zarówno wśród bohaterów jak i całokształcie historii. Nie dokonuję porównania, jedna i druga tak samo dobra, o podobnej konstrukcji, choć nie taka sam. Wiadomo, że drugą już się inaczej czyta, jak każdą kolejną książkę tego samego autor. Wiemy mniej więcej czego się spodziewać, mniej nas wbija w fotel ale mnie to nie przeszkadzało. Bez wątpienia, dobrze znać PIĘTNO bo w pewnym sensie to kontynuacja.

Po rewelacyjnym Piętnie nie mogłam doczekać się momentu, kiedy będę mogła ponownie spotkać się z piórem pana Piotrowskiego. Kiedy więc Sfora znalazła się już w moich rękach, trochę nie dowierzałam, że ją już mam, a trochę też zwlekałam z przeczytaniem tej pozycji. Dlaczego? Otóż nie chciałam od razu zabierać się za książkę, która z pewnością będzie bardzo dobra, bo tę przyjemność mogę zostawić sobie na później. No ale w końcu przeczytałam tę książkę i za chwilę zdradzę Wam, co o niej sądzę.

Jest zima, dookoła biały puch. Nikt nie spodziewa się, że w okolicach Zielonej Góry czai się prawdziwa bestia, która gotowa jest w każdej chwili wyruszyć na łowy. W lesie znaleziono rękę - pozostawioną samą sobie. Wszystko wskazuje na to, że została ona odgryziona przez... człowieka. Niepokój narasta, mieszkańcy boją się coraz bardziej. Niedługo później policjanci odnajdują zmasakrowane zwłoki zakonnicy, która została zamordowana i rozszarpana przez wilki. Inspektor Czarnecki powołuje specjalną grupę dochodzeniową, w skład której wchodzi i Igor Brudny. Nikt nie spodziewa się, z czym przyjdzie im się zmierzyć oraz że przeszłość Brudnego ponownie okaże się bardzo pomocna.

Nie będę oryginalna i w zasadzie powtórzę swoje słowa na temat głównego bohatera. Igor Brudny to bardzo charakterystyczna, ciekawa i nawet całkiem sympatyczna postać. Jako komisarz musi być silny, odważny i gotowy do działania - taki właśnie jest. Jego przeszłość nie jest kolorowa i ponownie wzbudziła we mnie smutek, żal i przygnębienie. Autor jednak pokazuje, że Igor mimo tych przykrych sytuacji, jakie go spotkały, potrafił wyjść na prostą i odbudować swoje życie tak, by było one dla niego dobre.

W Sforze po raz kolejny autor przytacza wątek sióstr Hieronimek, które pod pretekstem wypełniania woli Boga, znęcały się nad swoimi podopiecznymi. Nadal jest ON ciekawie prowadzony, nadal wzbudza ON przerażenie i obrzydzenie takim zachowaniem. Przemysław Piotrowski zdecydowanie zasługuje tutaj na dużego plusa.

Jeśli chodzi o atmosferę, która towarzyszy tej historii, jest ona idealna wręcz na długie i ciemne wieczory. Dlaczego? Pomyślcie sami – ciemny, mroczny las, wycie do księżyca, a dookoła niemalże pustka. Tworzy to niesamowity klimat, który sprawia, że włoski na ciele stają dęba. Przyznaję się bez bicia, że również i ja miewałam momenty, kiedy historia przedstawiona w Sforze zbyt mocno działała na moją wyobraźnię. No ale cóż, nie będę mówić, że to wada – jest to wręcz ogromna zaleta tej powieści.

Jednakże nie mogłoby być tak kolorowo do samego końca. Przyznam szczerze, że choć nie mogłam doczekać się lektury tej pozycji, a początek wbił mnie w fotel, to przez pierwszą połowę książki ciężko mi się ją czytało. Nie dlatego, że autor źle coś napisał lub historia była nudna. Prawdopodobnie wynika to raczej z tego, że po tę pozycję sięgnęłam nie w porę. Gdybym może zaczęła czytać ją chwilę później, to weszłabym w tę historię całą sobą i mogłabym całkowicie się w niej pochłonąć. W tym przypadku jednak niestety tak nie było, choć nadal nie mogę napisać, że Sfora to bubel.

Jeżeli poszukujecie dobrej, ciekawej i świetnie napisanej powieści, w której nie zabraknie miejsca dla strachu, niepewności oraz najciemniejszego mroku – Sfora musi znaleźć się na Waszej półce. Ja z kolei czekam teraz na tom trzeci, który mam wrażenie, że pochłonie mnie już w stu procentach.

Ciężko mi zdecydować, która część mi się bardziej podobała, gdyż obie są genialne. Co do "Sfory" to muszę przyznać, że jest to świetna kontynuacja. Na prawdę ciężko mi było doszukać się tutaj jakiś wad, gdyż w tej książce podobało mi się wszystko. Od świetnie wykreowanych bohaterów, poprzez wartką akcje, a na genialnej fabule kończywszy.

Przez ten kryminał, dosłownie się płynie, gdyż styl jakim operuje autor jest bardzo dobry. Jest płynny i łatwy w odbiorze, dzięki czemu bardzo szybko się czyta książkę. Co do postaci, to nadal inspektor jest moim ulubieńcem, choć Brudny również zyskał w moim oczach. Jeżeli chodzi o akcję, to od razu zostajemy tutaj wrzuceni w wir wydarzeń, choć momentami całe śledztwo nieco zwalnia. Mimo to, wcale mi to nie przeszkadzało. Sama zaś fabuła, jest bardzo wciągająca, przez co ciężko mi było oderwać się od lektury. Ponadto momentami atmosfera jest tak mocna i przerażająca, że ja się najzwyczajniej w świecie bałam. Na sam koniec zostawiłam sobie oprawę graficzną. Ta okładka jest przegenialna i z pewnością skusi niejednego czytelnika.

.

Kończąc już, ja książkę bardzo, ale to bardzo polecam. Jeśli szukacie świetnego kryminału, z nutą genialnej grozy, to "Sfora" jest zdecydowanie dla Was.

Zastanawiałam się co będzie tematem „Sfory”, która po samym tytule kojarzy się z wilkami. Skojarzenie okazało się słuszne, ale wykonanie przerosło wszelkie moje wyobrażenia. Jest makabrycznie, klimatycznie, groza wychodzi z każdej strony, potęgowana sprzyjającymi przestępcy warunkami pogodowymi. Coś, do czego każdy fan autora jest raczej przyzwyczajony, a jednak jest w niej coś nowego jeśli chodzi o kryminały, choć „Sfora” już bardziej horrorem trąci — motyw kanibalizmu, dla mnie nadal obcy, nie czytam i nie czytałam wielu takich powieści.

Jako że „Sfora” jest kontynuacją „Piętna” mamy tych samych bohaterów, Igora, Romualda i Julię, którzy kolejny raz ramię w ramię — no powiedzmy, że prawie — prowadzą śledztwo. Tym razem dotyczy zagadkowych zgonów wśród osób duchownych, zakonnic i księży. Brudny widzi powiązanie z sierocińcem hieronimek, jednak potrzebne są dowody, a tropy prowadzą do Gwidony. I choć zakonnica nie żyje, jednak jej duch stale jest obecny zarówno w życiu Igora, jak i murów sierocińca, które skrywają jeszcze wiele sekretów. Myślę, że ostatni tom z serii o Igorze zamknie je wszystkie. Polecam „Sforę” i czekam na kolejne powieści Przemysława Piotrowskiego.

Kolejna przerażająca okładka, kolejna rewelacyjna książka Przemysława Piotrowskiego - „Sfora”.

„Zima. W lesie nieopodal Zielonej Góry zostaje odnaleziona zostaje ręka. Wstępne oględziny wskazują, że została ona… odgryziona przez człowieka.” Wkrótce po tym, policja trafia na zmasakrowane zwłoki zakonnicy a przy nich ślady wilków. Pojawiają się pogłoski i domysły. Które z nich okażą się trafione, a które mylne? Inspektor Czarnecki prosi komisarza Brudnego o wsparcie w rozwikłaniu tej sprawy. Brudny, wiedziony przeczuciem, że nie wszystkie drzwi przeszłości zostały zamknięte, przyjeżdża do Zielonej Góry, by pomóc. Śledztwo się komplikuje, atmosfera gęstnieje, a przeszłość brutalnie o sobie przypomina. Nikt nawet nie przeczuwa z czym przyjdzie im stanąć oko w oko.

Rewelacyjna książka. Całość dozowana z takim wyczuciem, że trzyma w napięciu od początku do samego końca. Nie odpuszcza nawet na moment. Po raz kolejny autor wprowadził mnie w akcję książki tak, że czułam, jakbym tam była... Jakby tuż za mną czaiło się zło… Aż strach wystawić nogę z łóżka. Po takich wrażeniach z niecierpliwością czekam na trzecią część.

Za możliwość przeczytania tak dobrej książki dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.

Igor Brudny is back baby!

W lesie niedaleko Zielonej Góry zostaję odnaleziona ludzka ręka. Może nic nadzwyczajnego, jednak ta ręka została wygryziona z ciała. Ciekawie nie powiem. Do tego zostaję odnalezione ciało zakonnicy Teresy, jednak ręka nie należy do niej. Peszek. Trzeba szukać dalej. Igor powraca do Zielonej Góry i chce dołączyć do śledztwa, które znów po części dotyczy właśnie niego. Dowodzącym znów jest Romuald Czarnecki.

Mamy wiele poszlak i znaków, śledczy często krążą w kółku nie wiedząc jakiej poszlaki się chwycić. Cała otoczka jest mroczna i znów mamy wiele krwi, flaków, ciała (dziękuję! Tak tego chciałam).

Ogólnie po okolicy roznosi się plotka jakoby mordercą był wilkołak- kanibal. Miasto wręcz żyło tą sprawą, a śledczy próbowali żeby takie informacje nie dostały się do mediów.

Komisarz Brudny musi znów zmierzyć się z przeszłością, która nie należy do łatwych. Poznaję wiele mrocznych tajemnic przełożonej sióstr zakonnych, które zajmują się sierocińcem w którym sam się wychował. Śledztwo trwa i nie prędko się skończy. Czy to kanibal czy wilkołak?

Ojejku. Ja znów jestem szczęśliwa. Po "Piętnie" byłam szczęśliwa, jednak teraz to już szczęście podwójne. Autor rozkręca się coraz bardziej i już nie mogę doczekać się kolejnych pozycji. Klimat i cała otoczka sprawy jest zachwycająca i dopieszczona z czułością wręcz. Śledztwo jest logiczne i sensowne. Są błędy ludzkie i niewiedza, nie ma w książce ludzi idealnych. Całokształt książki jest na wielki plus jak dla mnie. Żałuję że historia już dobiegła końca i musiałam zamknąć książkę po skończeniu czytania. Chciałabym więcej i więcej tak szczerze.

Oczywiście muszę wspomnieć o okładce! To druga po "Piętnie" najpiękniejsza okładka jaką widziałam. Okładki idealnie pasują do książek i są magiczne wręcz. W samej okładce można się wręcz zakochać. Jestem zdecydowanie na tak i każdemu polecam przeczytać coś mocniejszego.

Ogromnie polecam! To moje pierwsze spotkanie z autorem ale napewno nie ostatnie! Polecam serdecznie, z czystym sumieniem!

Jest to druga część serii kryminalnej z komisarzem Igorem Brudnym. Warto na początku zapoznać się z pierwszą częścią (z "Piętnem"), bo są ze sobą dość mocno powiązane. I właśnie czytając "Piętno", które zrobiło na mnie piorunujące wrażenie, stwierdziłam, że nie ma szans, żeby kolejny tom był lepszy. No i się pomyliłam!

W "Sforze" mamy na samym początku tragiczną śmierć zakonnicy, która została rozszarpana przez wilki. Czy aby na pewno? Czy jej śmierć była zwykłym zbiegiem okoliczności? W świetle wydarzeń z "Piętna" odpowiedź na to pytanie wcale nie jest taka prosta, a to, co się dzieje później, coraz bardziej komplikuje tę sprawę. Czytałam z zapartym tchem i trudno mi się było oderwać. Dosłownie czułam jak wsiąkam w to policyjne środowisko i to było naprawdę niesamowite. Ciągle się coś działo, pojawiały się nowe tropy, nie było tu ani chwili oddechu! Jeśli lubicie kryminały o zawiłej i krwawej akcji, to musicie po to sięgnąć!

Miałam wielkie oczekiwania względem tej książki i nie zawiodłam się. Przemysław Piotrowski znów funduje nam powieść, która wciąga i przeraża zarazem. Bałam się, że „Sfora” nie dorówna „Piętnu”, a okazało się, że kontynuacja jest jeszcze bardziej mroczna i szokująca. Choć książki można czytać niezależnie od siebie, ja jednak polecam sięgnąć po nie według kolejności wydania. Pozwoli to lepiej zrozumieć prowadzone śledztwo i łączące je wątki, a także bardziej zrozumieć bohaterów i dostrzec ich przemianę. Ale nie martwcie się. Zarówno „Piętno” jak i „Sfora” jest warta poświęconego im czasu i dla miłośników krwawych kryminałów z przemyślaną fabułą jest to pozycja obowiązkowa!

Spokój po wydarzeniach z Zielonej Góry, gdy policja ścigała się z czasem by złapać seryjnego mordercę, nie trwa długo. W pobliskich lasach słychać wycie stada wilków, a zmasakrowane zwłoki zakonnicy budzą w społeczeństwie ogromny strach. Gdy ofiar pojawia się więcej, a na ich ciałach są ślady po ludzkich zębach, mieszkańcy zaczynają szeptać między sobą o wilkołaku, niektórzy twierdza nawet, że go widzieli. Ponieważ morderca atakuje osoby związane z instytucją Kościoła, Inspektor Czarnecki do swojego zespołu powołuje znów komisarza Brudnego. Choć z początku nic na to nie wskazuje, Igor czuje, że ta sprawa wiąże się z jego bolesnym dzieciństwem. To co odkryje okaże się jednak tylko górą lodową okrucieństwa, które rozgrywało się za murami ośrodka opiekuńczo-wychowawczego sióstr hieronimek. Ale jaki to ma związek z brutalnymi atakami i sforą wilków? Będzie musieli odkryć sami!

Jestem pełna podziwu, że autorowi udało się stworzyć tak skomplikowaną, ale zarazem spójną fabułę. Znów będziemy zmuszeni odkrywać przerażające tajemnice siostry Gwidony, której grzechy nadal dręczą jej wychowanków.

Bardzo podobało mi się tempo akcji. Czuć tę narastającą presję i naciski na policjantów, by zakończyć całą sprawę oraz bezradność funkcjonariuszy i ich ogromne przemęczenie, które prowadzi do popełnianych błędów.

Opisy dokonywanych morderstw są tak przedstawione, że prawie fizycznie czujemy ból ofiar i cuchnący oddech sprawcy. Nasze nerwy są napięte do granic możliwości, gdy towarzyszymy bohaterom w czynnościach mających na celu schwytanie bestii, wędrując przez ciemny i gęsty las.

Nasz główny bohater Igor Brudny, przeszedł lekką przemianę. I choć nadal jest to typ raczej zamknięty w sobie, to wydarzenia z poprzedniej części trochę złagodziły jego charakter. Tak jak w pierwszej części raczej byłam wobec niego nieufna, tak teraz jego troska o bliskich i pęknięcia w aspołecznej skorupie pozwoliły mi dojrzeć wrażliwego faceta.

Zakończenie funduje nam prawdziwy rollercoaster emocji i napięcia.

„Sfora” zdecydowanie trzyma poziom, a pomysłem na fabułę chyba nawet przewyższa „Piętno”. Naprawdę bardzo dobry i mroczny kryminał, od którego nie sposób się oderwać. Mimo dość sporej objętości, książkę się wręcz pochłania! Gorąco polecam!

"ŁOWY DOPIERO SIĘ ZACZYNAJĄ" i wiecie co? Piszczę jak nastolatka na widok swjego idola!!!!

O rany jakie to było genialne! Autor przeszedł sam siebie! Z niecierpliwością czekam na trzeci tom, który jak autor sam ujął być może będzie mroczniejsza. Aż strach pomyśleć, co ON tam wymyślił!

"Sfora" to jedyny i niepowatrzalny kryminał, który ponownie przywrócił mi wiarę w polskich pisarzy tego gatunku!

Jest mrocznie, tajemniczo a ciary przechodzą mnie dosłownie co chwilę! A były i takie momenty kiedy bałam się spojrzeć za ramię :P

Jestem jak najbardziej na TAK dla autora i tej serii!

Zdecyowanie polecam!

Recenzja przedpremierowa!!! Premiera 12.08

Śledczy szukają wilkołaka. Bestia żywcem zjada ludzi, a szczególnie skupia się na wysłannikach Boga. Igor Brudny bez cienia wahania dołącza do obławy na potwora, który może mieć związek z jego demoniczną przeszłością.

Jeśli czekacie na tą pozycję, to teraz wam mogę już śmiało napisać, że warto. Fantastyczny pomysł, tym bardziej, że znam już zakończenie i wykorzystany przez autora wątek jest genialny. Miałam pewne podejrzenia, które po części się sprawdziły, ale i tak Pan Przemysław niesamowicie mnie zaskoczył. Pełna brutalnej akcji i brutalnych opisów fabuła nie pozwala się oderwać od czytania.

"Sfora" to kryminał, który możecie czytać niezależnie. Retrospekcje zostały wyjaśnione na tyle, by nie zakłócać odbioru czytelnikowi. Mimo to polecam rozpoczęcie tej przygody od "Piętna". Książka jest długa, ale nie znajdziecie w niej nic zbędnego. Przemyślenia bohaterów oraz opisy miejsc są niezwykle ciekawe i pomagają wczuć się w strach, którego doświadczają śledczy i ofiary. Właśnie tak - w trakcie czytania znajdziecie też kilka rozdziałów, które zostały poświęcone wilkałokowi i jego zdobyczom. Zakończenie było pełne sprzecznych emocji - strachu, złości, współczucia..., a dodatkowo w pełni wykorzystane. To pozycja, której bardzo długo nie zapomnę. Polecam wam serdecznie. Dziękuję @wydawnictwoczarnaowca za egzemplarz.

Akcja rozgrywa się nieco ponad miesiąc po wydarzeniach mających miejsce w "Piętnie". Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia, śnieg sypie spowijając wszystko wokół białym puchem, a w lasach pod Zieloną Górą odnalezione zostaje zmasakrowane ciało zakonnicy. Większość śladów świadczy o ataku sfory wilków. Jednak po wnikliwej analizie okazuje się, że to morderstwo, a zabójca może być kanibalem.

Romuald Czarnecki przerywa urlop by zająć się sprawą. O pomoc w śledztwie prosi komisarza Igora Brudnego, który będzie musiał ponownie zmierzyć się z demonami przeszłości.

Kim okaże się wilkołak-kanibal?

Dlaczego ofiarami są osoby duchowne i jaki to wszystko ma związek z komisarzem Brudnym?

.

Intrygujący i niesamowicie wciągający polski kryminał. Szczegółowe opisy zbrodni, ale także sekcji zwłok dodają dreszczyku, ale również pozwalają bardziej wczuć się w klimat. Akcja toczy się płynnie, odkrywając kolejne tajemnice.

Mimo tego, że sprawcę poznajemy już w połowie książki dalsza fabuła jest tak skonstruowana, że nic nie traci na wartości. Emocje, emocje i jeszcze więcej emocji. Od zaciekawienia, przez lęk po obrzydzenie spowodowane dosadnymi opisami morderstw i samych ofiar.

"Sfora" jest to poniekąd odrębna historia, ale osobiście polecam sięgnąć po nią dopiero po przeczytaniu "Piętna". To tam głównie dowiadujemy się o przeszłości Igora, która ma ogromny wpływ na późniejsze losy i podejmowane przez niego decyzje.

W ogóle ogromne brawo dla autora za wykreowanie tak pokiereszowanej życiem postaci jaką jest Igor. Czytelnik dostaje wręcz wgląd w psychikę bohatera. Jego zachowanie, wszelkie decyzje nie są przypadkowe. Mają źródło głęboko w umyśle i sercu chłopca latami maltretowanego i niszczonego przez osoby, które powinny być jego oparciem i rodziną.

Łowy dopiero się zaczynają…. Czy wierzycie w istnienie wilkołaków? Czy człowiek może upodobnić się do wilka? Przerażająca historia opisana w powieści Przemysława Piotrowskiego…. „Sfora” zabierze was do samego piekła na Ziemi. Czytasz i się boisz… Ginie zakonnica …. Znaleziono rękę – wygląda jak pogryziona przez wilka. Tylko czy to był wilk… Co tam się wydarzyło? Czy odnajdą ciało siostry zakonnej? Czy będzie więcej niezidentyfikowanych zwłok? Czy w lesie faktycznie poluje wataha wilków? Mrok ukryty w tej powieści, zło które czyha na każdym kroku i zakończenie wbijają w fotel. Autor ma dobrą fantazję. Czy w lesie faktycznie grasuje wilkołak – czy prawda jest bardziej brutalna? Inspektor Romuald Czarnecki, komisarz Igor Brudny oraz Julia Zawadzka próbują rozwikłać tą zagadkę. Czy im się uda złapać sadystycznego mordercę? Co z tym wspólnego mają ukryte katakumby?

Przerażająco dobry kryminał. Uwielbiam ten dreszczyk emocji. To dochodzenie do prawdy, która nie zawsze jest prosta…. Ta książka wciąga od samego początku. Jest to druga część niesamowitej trylogii. Czytaliście „Piętno”? Jeżeli nie, to nie martwcie się. Ja też jeszcze nie czytałam. Mimo wszystko odnalazłam się w historii opisanej w „Sforze”. Śmiało mogę napisać, że czytanie tej książki to była dla mnie sama przyjemność. Muszę sięgnąć po pierwszą część. Niedawno swoją premierę miała trzecia i ostatnia część "Cherub". Zachęcam was do przeczytania #Sfora ..😘🥰

Lubicie się bać? Ta książka jest napisana specjalnie dla was. Przemysław Piotrowski - profil autorski gratuluję pomysłu na trylogię... 🥰😘

Czytaliście "Sforę"? Co o niej myślicie? Macie w planach ją przeczytać?

Polecam, polecam, polecam i jeszcze raz polecam.

“Wiara nie ma tu nic do rzeczy, pani prokurator. Ktoś morduje ludzi i wyżera ich wnętrzności, a świadkowie twierdzą, że jest owłosiony i wygląda jak wilkołak. Brzmi to niedorzecznie, ale takie są fakty. A my musimy przyjąć je do wiadomości, czy nam się to podoba czy nie”

W lesie niedaleko Zielonej Góry odnaleziona zostaje ręka. Po badaniach technicy wykazują, że została ona najprawdopodobniej odgryziona przez człowieka.

W mediach pojawiają się pogłoski o grasującym wilkołaku, a mieszkańcy zaczynają się coraz bardziej bać. Niedługo policja trafia na zmasakrowane zwłoki zakonnicy, której ciało rozszarpały wilki. Inspektor Czarnecki powołuje grupę dochodzeniowo-śledczą. Do współpracy zaprasza także Igora Brudnego i Julię Zawadzką. Czarnecki uważa, że pomoc Igora może okazać się niezbędna. Jednak śledztwo komplikuje się coraz bardziej. Brudny podejrzewa, że morderca może mieć związek z sierocińcem sióstr hieronimek, w którym się wychował.

Po genialnym “Piętnie” Przemysława Piotrowskiego nie było szans, żebym pominęła Sforę. Pierwszą częścią autor postawił sobie bardzo wysoko poprzeczkę. Byłam ciekawa czy i tym razem będzie tak samo dobrze. Jednak trochę się zawiodłam. Początek trochę się ciągnął i dość długo nie mogłam się wciągnąć. Jakoś początek trochę się dla mnie ciągnął. Jednak jak już w końcu załapałam to nie mogłam się oderwać. Fabuła nabrała tempa, a akcja ciągle mnie zaskakiwała. Igor Brudny po raz kolejny musi powrócić do swojej przeszłości, ale czy na pewno morderstwa mają związek z hieronimkami? Sprawdźcie koniecznie !

Siostra Teresa zostaje żywcem zagryziona, wszystko wskazuje na to, że sprawcą jest człowiek. Komisarz Igor Brudny wraz ze swoją partnerką Julią Zawadzką próbują znaleźć jak się okazuje seryjnego morderce, w Zielonej Górze strach narasta. Czy przeszłość Brudnego pomoże mu schwytać kanibala?

Przyznam się, że pierwszą część, czyli "Piętno" nie miałam okazji czytać, ale słyszałam tyle pochlebnych opinii, że "Sforę" postanowiłam wziąć w ciemno i nie żałuję. Jak dla mnie jest to na wielki plus, że "Sforę" można czytać bez znajomości poprzedniego dzieła Pana Przemysława.

Książka jest kryminałem, naprawdę bardzo dobrym. Często próbowałam sobie wyobrazić to co się tam działo, w szczególności kanibala i jego poczynania, zbrodnie. Chciałabym obejrzeć film na podstawie tej książki, mam nadzieję, że kiedyś się pojawi bo lubię drastyczne scenki, które przyprawiają mnie o ciary na całym ciele i odwracanie głowy od ekranu z przerażenia oraz obrzydzenia, a tu właśnie takie rzeczy są opisane.

Książkę czyta się szybko mimo tego, że jest grubaskiem, akcja nie zwalnia tempa a wręcz je nabiera, ciekawość rośnie i chociaż dosyć szybko wiemy kto jest mordercą to wcale nie przeszkadza w dalszym czytaniu, fabuła jest tak skonstruowana, że historia nie traci na wartości.

„Sfora”:

W mediach pojawiają się pogłoski o grasującym w okolicach wilkołaku. Niedługo potem śledczy trafiają na zmasakrowane zwłoki zaginionej niedawno zakonnicy – ofiara została zamordowana, a jej ciało rozszarpały wilki. Inspektor Romuald Czarnecki powołuje specjalną grupę dochodzeniowo-śledczą, w skład której wchodzą również Igor Brudny i Julia Zawadzka ze stołecznej policji. Talent i trudna przeszłość komisarza Brudnego po raz kolejny mogą okazać się nieocenione.

Sfora już kiedyś była. Biegała po ekranach polskich kin w rodzimej produkcji która – jak większość nadwiślańskich filmów – trudno uznać za szczególnie udaną. Teraz mamy książkę. Zupełnie nie związaną z tamtą produkcją. I to książkę autentycznie świetną. Tym bardziej cieszy ten fakt, albowiem to druga powieść Przemysława Piotrowskiego jaką przeczytałem i jest nawet lepsza od „Piętna”.

„Sfora” łączy wszystko co lubię w kryminałach, znacznie wybiegając poza ramy gatunku. Czyta się świetnie, zagadka jest fantastyczna – jestem zadowolony. Polecam uwadze czytelników. Cieszy fakt że to nasz rodzimy pisarz.