Ruchome święto

(...) wszystkie pokolenia są przez coś stracone i zawsze były, i zawsze będą.

„Ruchome święto” to nigdy nie dokończone wspomnienia Hemingwaya z lat spędzonych w Paryżu. To właśnie tam w latach 1921-1926 wraz z innymi przedstawicielami tzw. straconego pokolenia szlifował swój warsztat literacki. Na kartkach książki obserwujemy opisy jego związku z pierwszą żoną Hadley. Widzimy jak niewiele mając potrafili być szczęśliwi i choć małżeństwo nie przetrwało widać pewną tęsknotę za tamtymi czasami. Przez moment żyjemy z Hemingwayem Paryżu. Obserwujemy go przy pracy, w czasie rozrywki, w chwilach zawodowych oraz prywatnych. Obserwujemy paryską bohemę, wspominamy Gertrude Stain, Ezra Pound, Ernest Walsh, Scott Fitzgerald czy James Joyce. Ta historia ujrzała światło dzienne dzięki jego wnukowi. Nie brakuje tu jego odręcznych notatek. Warto zauważyć, iż to książka dla wielbicieli pióra autora wraz z każda kolejną stroną możemy wczuć się w atmosferę i poczuć uczestnikami wydarzeń. Dlatego warto znać jego książki nawet by nie poczuć się zawiedzionym czy rozczarowanym.

Jest to nieukończone dzieło autora, przedstawiające wspomnienia z Paryża z lat dwudziestych ubiegłego wieku.

Książkę czyta się całkiem przyjemnie i sprawnie, a styl autora pozwala poczuć czytelnikowi klimat tamtych lat i zobaczyć obraz ludzi głównie ze środowiska artystycznego.

Przebija się w niej wiele znanych nazwisk, w tym F. Scotta Fitzgeralda, o którym wstawki najbardziej mnie zainteresowały i najbardziej ich wyczekiwałam, jako że jego "Wielki Gatsby" utknął dość mocno w mojej pamięci.

Między rozdziałami można znaleźć trochę rękopisów Hemingway'a, wstępnych wersji opowiadań, czy też zdjęć przedstawiających pisarza, członków jego rodziny, czy też innych osób z jego środowiska.

Uwielbiam takie stare fotografie, więc uważam, że dodają one całokształtowi zarówno charakteru, klimatu, jak i autentyczności.

Podsumowując, myślę, że nie jest to książka, która w równym stopniu przykuje uwagę każdego, jednak myślę, że warto po nią sięgnąć szczególnie, jeśli jest się szerzej zainteresowanym twórczością i życiem autora 😊.

"Ruchome Święto" to wspomnienia Ernesta Hemingwaya z Paryża, które nie zostały nigdy dokończone i wydano je dopiero po śmierci pisarza. W ciekawy sposób opisuje on relacje z żoną, przyjaciółmi, a także kształtowanie swojego warsztatu literackiego. Nie jest to powieść, która fascynuje czytelnika swoim kunsztem i budowaniem napięcia - można odnieść wrażenie, że jest się uczestnikiem codzienności wielkiego pisarza, towarzyszy mu się w życiowych decyzjach oraz w jego licznych perypetiach. Bardzo cenię twórczość pisarza i z chęcią przyjrzałam się jej z nieco innej perspektywy. 

Zawsze bardzo szanowałam twórczość Ernesta Hemingwaya, chociaż muszę przyznać, że nie wszystkie jego książki czy opowiadania podobały mi się w tym samym stopniu. Jednak bardzo zainteresował mnie opis "Ruchomego święta" i postanowiłam sprawdzić tę pozycję. Książka bardzo przypadła mi do gustu. Czyta się ją bardzo szybko i jest bardzo wciągająca. Najbardziej podobał mi się fakt, że rzeczywiście poczułam się, jakbym chodziła po XX-wiecznym Paryżu. Poczułam klimat tego miasta i poznałam ludzi związanych ze stolicą Francji.

Autor: Ernest Hemingway

Nigdy nie miałam możliwości zapoznać się z książkami Ernesta Hemingwaya dlatego z czystej ciekawości postanowiłam sięgnąć po dzieło jego autorstwa.

„Ruchome święto” przedstawia wspomnienia autora z jego młodzieńczych lat z Paryża. W latach dwudziestych pod okiem Gertrude Stein szlifuje swoje umiejętności pisarskie. Gdy po trzech dekadach wraca do Paryża otrzymuje dwa kufry, które oddał do przechowalni. W skrzyniach znajdują się maszynopisy, materiały do powieści, książki, wycinki z gazet, notatki.

Może zacznijmy od minusów tej biografii. Bardzo trudziłam się z wymawianiem sobie w głowie nazw ulic. Było ich w pewnych momentach za dużo i frustrowało mnie to, że nie wiedziałam jak to wymawiać. Kolejnym znaczącym elementem były minimalne wzmianki o jego żonie. Niby było, ale nie czuło się tego uczucia miedzy dwójką ludzi.

Wielkie plusy za dobrze przedstawiony otaczający go świat. Oczami wyobraźni widziałam te wszystkie ulice, te atrakcje. To było bardzo dobrze opisane. Książka pokazuje jak ciężko jest początkującemu pisarzowi. Wiadomo, że nie można na pisaniu na początku zbić dużych kokosów i każdy ratuje się tam jakąś inną pracą.

Wspomnienia autora są świetnie napisane, są naprawdę realistyczne dokładnie tak jakby czytelnik stał obok Ernesta i patrzył na to na co on patrzył.

Z książką zapoznał się także mój tata, który odniósł takie same wrażenia jak ja.