Pozłacany wąż

Czytałam wszystkie książki autorki wydane w Polsce, dlatego też ucieszyłam się, gdy zobaczyłam nowy tytuł. To chyba najobszerniejsza pozycja Danielle L. Jensen, która ukazała się w kraju. Czyta się ją jednak sprawnie. Ponownie wracamy do losów Marka, Lydii, Teriany i innych bohaterów, o których będzie traktował ten tom. Akcja dzieje się kilkutorowo, jest spójna. Miło spędziłam czas z tym tomem, szybko się z nim zapoznałam, jednak w ogólnym rozrachunku zabrakło mi jakichś większych emocji podczas lektury. Tajemnice bohaterów, troska o siebie, rodzinę, najbliższych, to wszystko wybija się na pierwszy plan.

TA KSIĄŻKA JEST GENIALNA. Wiedziałam, że Pozłacany wąż będzie dobry, jednak nie spodziewałam się, że w moim rękach znajdzie się tak fenomenalna historia, która zawładnie moimi myślami i sercem, nie pozwalając mi na złapanie oddechu. Danielle L. Jensen z powieści na powieść reprezentuje coraz wyższy poziom, a ja już boję się tego, co wydarzy się w nadchodzącym finale Mrocznych Wybrzeży, ponieważ autorka posiada niezrównany talent do budowania napięcia i podnoszenia stawek. Dostałam 730 stron perfekcyjnej, dopracowanej w każdym szczególe powieści, która wciągnęła mnie do tego stopnia, że w ogóle nie odczuwałam jej długości, mogłaby być dwa razy dłuższa, a dla mnie nadal byłaby za krótka, ponieważ tak doskonale spędziłam przy niej czas. Danielle L. Jensen niczego nie zostawiła przypadkowi, każdy wątek ma znaczenie i składa się na niesamowitą całość. Kiedy już wydawało mi się, że koniec z zaskakującymi rewelacjami, nagle pojawiała się informacja, po której mój mózg dosłownie eksplodował. Jestem pod wrażeniem tego, jak bardzo złożona i skomplikowana jest fabuła Pozłacanego węża, bogata pod względem politycznych intryg, militarnych taktyk, budowy świata oraz systemu magicznego, a przy tym czyta się ją niezwykle przyjemnie, nie czując obciążenia różnorodnością wątków.

Po Mrocznym niebie byłam zakochana w Lidii oraz Killianie, nadal pozostają moimi ulubieńcami, ale w tej części obdarzyłam również większą sympatię Terianę i Marka, mimo że w pierwszym tomie niekoniecznie mnie do siebie przekonali. Z reguły nie przepadam za licznymi narracjami, a w Pozłacanym wężu wydarzenia są przedstawione za pomocą czterech perspektyw, jednak każda z tych postaci jest tak dopracowana, wyjątkowa i wnosi coś świeżego do całej historii, że z radością zagłębiałam się w kolejnych rozdziałach. Jedynym minusem jest to, że niektóre rozdziały były krótkie, liczyły sobie zaledwie cztery strony, dlatego czułam się wybita z rytmu, gdy tak szybko przeskakiwałam z perspektywy Lidii do Marka, przy czym oboje znajdują się po przeciwnych stronach globu, ale poza tym nie mam na co narzekać. Wszyscy bohaterowie przechodzą przez kolejne przemiany, zmagają się z własnymi słabościami i pragnieniami, dylematami moralnymi, są tak niesamowicie ludzcy, że niemal czułam ich obecność przy sobie.

Mroczne Wybrzeża to seria, która mną zawładnęła, a Pozłacany wąż tylko ugruntował jej pozycję wśród moich ulubionych serii fantasy. Brakuje mi słów, by opisać, jak bardzo jestem oczarowana tą powieścią, która zmiażdżyła mnie, złamała mi serce, a jednocześnie dostarczyła ogromnych emocji. Śmiałam się i płakałam, a niektóre momenty były tak epickie, że dostałam gęsiej skórki, co przy książkach zdarzyło mi się dopiero drugi raz w życiu. Pozłacany wąż jest perełką, wybija się na tle innych powieści swoją oryginalnością, genialnymi zwrotami akcji, pięknie wykreowanym światem i bohaterami, którym będziecie kibicować z całych sił. Zaufajcie mi, ta książka jest warta każdej minuty, jaką z nią spędzicie.

Recenzja powstała dla grupy oraz profilu na IG, Fantastyka na luzie

Za każdym razem gdy sięgam po książki Danielle, pieję z zachwytu. A biorąc pod uwagę, że każda kolejna jest lepsza niż poprzednia, już teraz boję się co będzie dalej…

Cudownie było wrócić do “Mrocznych wybrzeży” i niczym ze starymi przyjaciółmi, przywitać się z jej bohaterami. “Pozłacany wąż” łączy w sobie losy ich wszystkich, Teriany, Marka, Killiana oraz Liliany. Nastroje są coraz bardziej niespkojne, na jaw wychodzą kolejne intrygi, i chociaż wydawało się, że najgorsza bitwa za nimi, prawdziwa wojna jeszcze nie nadeszła.

Całą twórczość Danielle, od “Porwanej pieśniarki” pełnej trolli skrywających się pod wielką górą, po “Królestwo Mostu” wypełnionego po brzegi intrygami, na cudownych “Mrocznych wybrzeżach” kończąc, mogę polecić wszystkim fanom Sarah J. Mass, Holy Black czy Leigh Bardugo. Jeśli książki tych autorek przypadły Wam do gustu… to nie ma się nad czym zastanawiać!

Pomimo, że pierwszy tom bardzo mi się podobał, to dopiero drugiemu udało się skraść moje serce. Była to powieść wypełniona akcja, charyzmatycznymi bohaterami i fabułą, od której nie mogłam się oderwać. Wiedziałam jak ciężko będzie to przebić… i udało się. Trzeci tom przebił oba poprzednie i zostawił je daleko w tyle! Tak wciągającej akcji, idealnie ze sobą połączonej pomimo losów wielu bohaterów, gdzie historie każdego z nich śledziłam z równym zainteresowaniem, ciężko znaleźć. W wielu innych powieściach, kiedy autor stosował podobny zabieg, bywałam zmęczona i znudzona, ponieważ czytałam o losach jednej osoby, a myślami wybiegałam już do innej. Tutaj tak nie było, ponieważ każda z nich była tak samo dynamiczna i intrygująca. Historie każdej jednej osoby śledziłam z niecierpliwością.

Uwielbiam warsztat pisarski autorki. To, w jaki sposób tworzy klimat otaczającego nas świata oraz jak buduje relacje między bohaterami. Jest oczywiście również coś co nie znoszę - zakończenie! Po raz kolejny Danielle zaserwowała gigantyczny cliffhanger, po którym jedyne co chcę zrobić to sięgnąć po następny tom…

Jako wielka fanka “Królestwa mostu”, a zwłaszcza Arena i Lary, śmiało mogę powiedzieć, że “Pozłacany wąż” przebił wszystkie dotychczasowe książki. Świetnie wyrównane tempo akcji, fabuła od której nie można się było oderwać, a jednocześnie nie chce się jej kończyć i intrygujący bohaterowie, o których można czytać bez końca.

A więc, czy warto? Zdecydowanie!