Pod obcym niebem

Wojna, strach o bliskich, brak jedzenia i nadziei na przyszłość to codzienność, z którą muszą mierzyć się Marianna i Lucjan. Dziewczyna mieszka wraz z rodziną w Kraju Warty. Chłopak wraz z mamą i rodzeństwem zamieszkuje wieś w Generalnym Gubernatorstwie. Oboje mają obawy o przyszłość i decydują się na desperacki krok- dobrowolne roboty w Niemczech. Tam, na obczyźnie będą musieli szybko dorosnąć. Jednym z jasnych punktów przymusowego wyjazdu jest ich spotkanie, które już na zawsze splecie ich losy.

Na polskim rynku wydawniczym są takie autorki, po które mogę sięgać bez żadnych obaw. Jedną z nich jest Sylwia Kubik. Nigdy nie zawiodłam się na jej twórczości. Każda z jej kolejnych książek to uczta dla czytelnika. Tak samo jest z Pod obcym niebem.

Tym razem autorka postanowiła zabrać nas w podróż przeszłość by opowiedzieć czytelnikom historię swoich dziadków. Czasy, w których się znaleźliśmy były trudne. Strach towarzyszący na każdym kroku milionom Polek i Polaków oraz brak nadziei na lepsze jutro. Silne emocje, które wtedy odczuwano znalazły swoje odzwierciedlenie właśnie w środku tej książki. A przez to my, czytelnicy mogliśmy je dokładnie poczuć. Dzięki temu dostaliśmy szanse by docenić to co mamy… Wszak nie musimy bać się ani głodu ani chłodu… Żyjemy w wolnym kraju… Nie wisi nad nami groźba śmierci z rąk drugiego człowieka… Czy potrafimy to docenić? Mam wrażenie, że niekoniecznie.

Pod obcym niebem uwypukla jeszcze jedną ważną kwestię. Bohaterowie- Marianna i Lucjan mieli swoje pierwowzory w realnym życiu. Jak już wcześniej wspominałam zostali wykreowani na podobieństwo dziadków autorki. Młodzi… Wchodzący w życie… Popełniający młodzieńcze błędy… Nieposiadający bogatego bagażu doświadczeń, który stał się skarbnicą wiedzy… Być może nie zastanawiamy się nad tym na co dzień, ale nasi dziadkowie i rodzice byli tacy sami. A my nie zawsze interesujemy się ich opowieściami z czasów młodości. Nie chcemy ich słuchać. Tak jest do pewnego momentu w naszym życiu. Wtedy chcemy słuchać i wiedzieć, ale być może nie mamy już możliwości naprawienia tych błędów. Nasze pytania o przeszłość pozostają bez odpowiedzi. Pozostanie tylko zbieranie okruchów historii ich życia. Pod obcym niebem uświadamia nam to dobitnie i być może dzięki niej poznawanie rodzinnych historii zaczniemy wtedy kiedy będziemy mieli szansę poznać je ze smakami, kolorami, obrazami i emocjami. Kto wie?

Pod obcym niebem to niezwykła książka opowiadająca o trudnych wyborach, wojennym głodzie i chłodzie oraz strachu. Ponadto książka pokazuje, że los bywa nieprzewidywalny. Nigdy nie wiadomo jak splecie ludzkie życia.

W niniejszej książce znajdziemy odzwierciedlenie emocji ludzi, którym przyszło żyć w trudnym dla naszego narodu czasie. I nie ma się czemu dziwić. Powieść w końcu powstała na kanwie losów dziadków autorki. Chciałabym wierzyć, że niniejsza lektura stanie się pierwszym krokiem zachęcającym by zagłębiać się w losy naszych rodziców czy dziadków. Zapewniam, że możemy być zaskoczeni naszymi odkryciami. Osobiście się o tym przekonałam.

O książkach Sylwii Kubik pisze i mówi się wiele. Zdaje się, że autorka swoją prozą poruszyła serca wielu czytelników. Ja sama dotychczas miałam okazję poznać tylko jedną z jej powieści i to w dodatku taką, która – jak się okazało – wchodziła w skład serii, a ja nie miałam znajomości poprzednich tomów. Ciężko było mi zatem ze stuprocentową pewnością wypowiadać się na temat tego, czy polubiłam jej styl pisania, czy nie. Zatem najlepszą okazją do tego, by w końcu wyrobić sobie jakieś zdanie było sięgnięcie po jej najnowszą, książkową propozycję. „Pod obcym niebem” dotarła do mnie dzięki uprzejmości księgarni TaniaK[Adres usunięty]. Czy warto było poświęcić jej swój czas?

ZARYS FABUŁY

Lucjan i Marianna wychowują się w dwóch zupełnie różnych od siebie domach, co ma niewątpliwie ogromny wpływ na ich osobowość i postrzeganie świata. On, optymistycznie patrzący na teraźniejszość zawsze spada na cztery łapy, ona każdego dnia zmaga się z gorzkim smakiem życia, u boku rodziców, którzy nie potrafią poradzić sobie z nałogiem i którzy sprowadzają na swoje dzieci biedę. Nadchodzą trudne czasy, a brak perspektyw na lepsze jutro skłania Lucjana i Mariannę do wyjazdu na obczyznę. To właśnie we wrogo nastawionych do nich Niemcach będą szukali sposobu na przetrwanie wykonując prace, którymi nie chcą brudzić sobie rąk rodzimi mieszkańcy. Spotkanie tej dwójki stawia przed nimi kolejne wyzwania. Czy w świecie wyzbytym kolorowych barw jest szansa na miłość?

MARIANNA I LUCJAN

Autorka stawia przed czytelnikiem bardzo różnych bohaterów pierwszoplanowych, których los ostatecznie sprowadza w to samo miejsce. Ale już cała sytuacja związana z ich rodzinnym domem wywołała we mnie bardzo silne emocje. Lucjan to zawadiaka, bardzo zaradny chłopak, niby lekkoduch, a jednak mający głowę na karku. Wie z kim porozmawiać, by coś ugrać, potrafi zadbać o siebie i o rodzinę. Stracił ojca, ale nie utracił marzeń. Mający swoje zdanie nie zawsze przypada wszystkim do gustu, ale nie zmienia się pod dyktando innych. I to bardzo mi w nim imponowało. Marianna to skromna dziewczyna, która musi zadbać o swoją rodzinę, o siostry i braci, jako że rozczarowana życiem matka nie poczuwa się do tej roli. Wiecznie topiąca smutki w alkoholu rodzicielka gnębi rodzinę i nie potrafi ujarzmić jej nawet ojciec, który by sobie ulżyć, również sięga po procenty. Wychowana w skrajnej nędzy Marianna z bólem serca opuszcza rodzeństwo, by odciążyć rodzinny budżet i zarobić na życie. Trafia do domu, w którym na pewnym etapie nie zabraknie kontrowersji.

HISTORIA, KTÓRA WYDARZYŁA SIĘ NAPRAWDĘ

Sięgając po tą książkę przenosimy się do roku 1939. Czas wojny, skrajnej biedy, czas, w którym trzeba walczyć o przetrwanie. A nie jest to łatwe, kiedy wokół brak perspektyw na poprawę jakości życia. Czytelnik ma okazję „wejść” do domów Marianny i Lucjana, przyglądać się rodzinom, które ich ukształtowały. Jakże ogromne były moje emocje, kiedy główna bohaterka musiała zmagać się z niesprawiedliwie traktującą swoich bliskich matką, wiecznie niezadowoloną frustratką. I jak krwawiło moje serce, kiedy musiała zostawić rodzeństwo. Autorka wyprawia bohaterów w podróż. Zmiana ich środowiska ma być dla nich nową szansą, choć niekoniecznie jest tak łatwo i nie tak prosto się przystosować. Nowe obowiązki, surowe zasady, restrykcje, życie pod czyjeś dyktando i nie zawsze uczciwe wynagrodzenie. A potem zupełnie niespodziewane uczucie. Autorka bardzo subtelnie opisuje to, co zrodziło się pomiędzy Marianną i Lucjanem, chemia wisi w powietrzu i wcale nie trzeba słów wybitnej namiętności, by było romantycznie. A było. Czytałam z zapartym tchem do samego końca. Widać research jaki poczyniła autorka by napisać tą historię. Czuć klimat przeszłości.

PODSUMOWANIE

„Pod obcym niebem” to poruszająca powieść obyczajowa będąca świadectwem czasów wojny, kiedy to młodzi ludzie musieli porzucić własne domy i ruszyć w świat, by pośród wielu niewygód walczyć o przetrwanie. Tym bardziej wstrząsnęła mną treść, że to wszystko wydarzyło się naprawdę, a autorka, Sylwia Kubik, opisała dzieje swoich dziadków. Historia o miłości, o niesprawiedliwych losach dzieci, które musiały ciężko pracować, o biedzie i nadziei, która wciąż tliła się w ludziach. O podziałach i poczuciu władzy, która czyniła z człowieka potwora. Nie żałuję, że po nią sięgnęłam. Polecam z czystym sumieniem.

Głód, bieda i brak perspektyw... Mariannę przeraża przyszłość i ma świadomość tego, że w jej domu zabraknie jedzenia. Szkoda, że nie ma oparcia w swoich rodzicach, którzy żądają, a sami wolą ostanie pieniądze wydać na alkohol. Utrata pracy to najgorsza rzecz, która może wydarzyć się kobiecie. Wie, że rodzeństwo bez jej pomocy może mieć ciężko, ale jeśli z nimi zostanie nie będą mieli co jeść. Ma dylemat moralny i ciężko jest jej na sercu, ale wierzy, że wyjazd wyjdzie im wszystkim na dobre.

Lucjan po śmierci ojca musi zapewnić rodzinie godny byt, ma głowę do interesów, ale jego rodzina martwi się, że może przez to popaść w kłopoty. Widzi, że wojna wydobywa wszystko co złe z człowieka. Ma nadzieję, że gdy wyjedzie będzie mógł wysłać paczkę, albo pieniądze. Jest lekkoduchem i marzycielem, wiecznym optymistą, ale i kobieciarzem. Czy te pozytywne cechy przydadzą się na obcej ziemi.

Marianna i Lucjan dwa skrajne charaktery, które spotykają się na rozdrożach dróg. Nie znają języka, pracują niczym niewolnicy, nie mają prawa wyboru i głosu. Muszą się wykazać przed obcymi ludźmi. Czy w tym całym zamieszaniu mają szansę na uczucia i miłość? Czy ich zwierzchnicy będą zadowoleni z rozwoju sytuacji?

Historia o tęsknocie, bezwarunkowym uczuciu i obawach co przyniesie następny dzień. Wspólnym przeżywaniu porażek i wspieraniu się w kryzysowych sytuacjach, pomimo początkowej niechęci do poszczególnych osób. Książka ma wiele elementów smutnych i przerażających, ale niesie w sobie dużo optymizmu.

Wojna, brak jedzenia i nadziei na lepsze jutro, to codzienność Lucjana i Marianny. Ona żyje w Kraju Warty, on w Generalnym Gubernatorstwie. Łączy ich jedno bieda, która sprawiła, że dobrowolnie zgłosili się na roboty do Niemiec.

Na obczyźnie, w otoczeniu wrogo nastawionych ludzi musieli szybko dorosnąć. Byli zupełnie różni: ona z drzazgą w sercu, on z głową pełną marzeń. I różne mieli plany na przyszłość. Życie jednak szybko wszystko zweryfikowało. Musieli zmierzyć się z sytuacją, której nie planowali, a która związała ich losy na zawsze.

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorki, bardzo miło wspominam książki Sylwii, których akcja dzieje się na Żuławach, dlatego też nie mogłam przejść obojętnie obok jej nowej powieści, tym bardziej, że fabuła została oparta na prawdziwych wydarzeniach - losach dziadków autorki podczas II Wojny Światowej. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest niezwykle lekki i przyjemny w odbiorze, co sprawia, że przez książkę dosłownie się płynie. Ja od pierwszych stron zostałam całkowicie pochłonięta przez historię Marianny i Lucjana, czytając tą książkę byłam w zupełnie innym świecie i nie odłożyłam jej póki nie przeczytałam ostatniego zdania. Historia ta została przedstawiona z perspektywy obojga bohaterów, co pozwoliło mi lepiej ich poznać, dowiedzieć się co czują, myślą, z czym się borykają, a tym samym lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. Obserwując sytuację życiową, usposobienie bohaterów możemy z pewnością stwierdzić, że są oni totalnymi przeciwieństwami, jednak jedno przypadkowe spotkanie na obcej ziemi - oboje zgłosili się na roboty do Niemiec, by odciążyć swoje rodziny - sprawiło, że zakiełkowało w nich uczucie miłości i zaczęli zupełnie inaczej postrzegać pewne kwestie. Z ogromnym zainteresowaniem i pewnym uczuciem niepokoju śledziłam ich losy, byłam bardzo ciekawa czy dla bohaterów w tym trudnym, naznaczonym bólem, cierpieniem i śmiercią czasie znajdzie się szansa na namiastkę normalnego życia oraz szczęście. Historię Marianny i Lucjana napisało samo życie, a ja chłonęłam całą sobą wszystkie emocje, które im towarzyszyły i dla mnie ta lektura była momentem zadumy, nostalgii. Jestem pewna, że ta lektura skłoni czytelnika do głębszych przemyśleń nad własnym życiem, nad poszanowaniem tego co mamy, celebrowaniu każdej chwili. Mam nadzieję, że Sylwia napisze kontynuację losów swoich dziadków, bo ja z ogromną przyjemnością poraz kolejny powrócę na niemieckie ziemię by dowiedzieć się co dalej wydarzyło się w życiu Marianny i Lucjana. Polecam! Moja ocena 9/10.