Pocałunki wiatru

Minęło dwadzieścia lat od czasu, kiedy zamknęła drzwi rodzinnego domu i nie myślała, że jeszcze kiedyś tam wróci. Ułożyła sobie życie, wyszła za mąż, miała pracę. Jednak to czas przeszły, została zdradzona, została nie tylko bez drugiej połówki, ale również pracy i dachu nad głową. Nie widząc innego wyjścia, wraca do domu, licząc na to, że cokolwiek się zmieniło. Pomyliła się i to bardzo, matka, która ją tłamsiła, która miała wieczne pretensje, która wywoływała w niej poczucie winy, aby robiła tak, jak ona chce, dla której nigdy nie była dość dobra, ani trochę się nie zmieniła, a ojciec stara się przebywać w domu, jak najmniej się da.

Karolina mimo wszystko postanawia zostać, zająć się matką, która jest chora, tak naprawdę nie ma innego wyjścia. Chce jak najszybciej znaleźć pracę i zacząć swoje życie od nowa. Wtedy jeszcze nie wie, co wkrótce stanie się w jej życiu. Poznaje nowych znajomych, a jeden z tych dawnej chce pojawić się ponownie w jej życiu, a to, że ma żonę i dzieci wcale mu nie przeszkadza. Kobieta znajduje stare listy, z którymi może wiązać się pewna rodzinna tajemnica. Jaka? Czy ją odkryje? Czy uda jej się porozumieć z matką? Czy znajdzie nową pracę? Kogo pozna? Czy przyjazd w rodzinne strony był dobrą decyzją?

Dla mnie to była książka z tych lekkich, nie wymagających, takich na leniwe popołudnie. Akcja nie była ani bardzo szybka, ani wolna czy nudząca. To historia o toksycznej relacji z matką, nieudanym małżeństwie, nowym początku. Mnie się podobała i miło spędziłam z nią czas. Książkę czytało się szybko, a podczas czytania towarzyszyły emocje.

Bohaterowie ciekawi, dość dobrze wykreowani. Karolina nie zawsze podejmowała decyzje, z którymi się zgadzałam, jednak ogólnie ją polubiłam i kibicowałam jej, aby wybrała siebie i nie dawała się dalej wpędzać matce w poczucie winy.

„Pocałunki wiatru” to książka, która moim zdaniem jest lekką pozycją na leniwe popołudnie. Ja spędziłam z nią miło czas i polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

"Pocałunki wiatru" autorstwa Katarzyny Sarnowskiej, to jedna z książek, która z pewnością zostanie ze mną na dłużej. Dzięki swojej naturalności, braku perfekcjonizmu i wszechobecnej idylli, czytało się ją rewelacyjnie. Nie ma tu "wymuskanych" bohaterów, tylko swojscy ludzie, co do mnie bardzo przemawia :)

Karolina próbowała znaleźć szczęście w stolicy, jednak nie wszystko poszło zgodnie z planem... Zmuszona przez los, wraca do rodzinnej miejscowości na

Kaszubach- Gardzeni.

Szybko przekonuje się, że zarówno znajomi jak i rodzina niewiele się zmienili. Matka, toksyczna kobieta, która dosłownie o wszystko ma pretensje, potrafi zranić i skutecznie uprzykrzyć życie...

Los w końcu uśmiechnie się do Karoliny. Znajdzie pracę w bibliotece, przygarnie znajdkę-pieska, zapisze się na kurs tańca, gdzie pozna tajemniczego mężczyznę. Czy uda im się poznać nieco bliżej? Może być ciężko, tym bardziej, że nie tak dawno stracił rodzinę...

Z ciekawych motywów w książce było również znalezienie listów pisanych przez Antona do jej babci Gabrieli... Uwielbiam motyw listów w książce, tym bardziej, że zazwyczaj łączą się z jakąś tajemnicą sprzed lat.

"Pocałunki wiatru" to książka, w której wiele osób znajdzie coś dla siebie. Daje siłę, porusza ważne tematy i sprawia, że osoby w kryzysie mogą uwierzyć, że wszystko może się udać, ułożyć, jeśli tylko się nie poddamy. Tak jak pisałam na początku, ogromnym plusem jest jej naturalność, klimat jaki został stworzony. Uwielbiam Kaszuby i z wielką przyjemnością przeniosłam się tam razem z Karoliną.

Książkę czyta się jednym tchem ze względu na przystępny język, wciągającą fabułę i dużą czcionkę, którą zawsze doceniam! :)

Ja ze swojej strony bardzo polecam.

Pocałunki wiatru to naprawdę nietypowa książka. Ukazuje nam efekt przemijania i jednocześnie zaznacza, że niektóre rzeczy, czy też ludzie w ogóle się nie zmieniają. Powrót Karoliny do rodzinnego gniazda jest tego dobrym przykładem. To właśnie dwadzieścia lat temu uciekła od rodziców, którzy nie tylko ją kontrolowali, ale i wciąż dawali odczuć, że była we wszystkim niewystarczająca. Teraz życie zmusiło ją do powrotu w rodzinne progi. Oj bardzo jej współczułam tego powodu, tym bardziej, że rodzice zamiast się radować, robili jej z tego powodu wywody. Jakby wręcz wyliczali ją z każdego kawałka chleba, który teraz u nich zjadła. Matka wciąż ma na nią focha i bardzo teatralnie się przy tym zachowuje. To taki typ toksycznej osoby, która nigdy z niczego nie potrafi być zadowolona. Doskonale znam ten typ ludzi. Niby się za nimi tęskni, bo to rodzina, jednak wyobrażenie o nich zawsze jest lepsze, niż rzeczywistość.

Powrót do domu nie napawa Karolinę optymizmem, gdyż nawet jej dawni znajomi zbyt wiele się nie zmienili. Tu mnie zdziwiły opisy, które ukazywały ich w tym gorszym świetle. Nie było tu niesamowitych macho, tylko żonaci mężczyźni, ich dzieci znacznie odbiegający wyglądem od normy, oraz piwne niespokojne brzuchy, które gdy właściciel rechotał, podskakiwały w dziwnym rytmie. Mamy też opis zaniedbanego ogrodu, wiele niepotrzebnych rzeczy, które wymagają uprzątnięcia i taki zwykły rytm życia na wsi. Od razu przypomniało mi się moje dzieciństwo, dlatego tak ciepło mi było na sercu, gdy o tym czytałam. Wielkim plusem dla mnie jest tu brak idealizmu. W tej książce nic nie jest doskonałe, ludzie mają zwyczajne problemy, nie są sztywnymi kukłami z obcisłymi ubraniami i wylewającym się dekoltem. Są zwyczajni i normalni. Oni doceniają co mają, lub tęsknią za czymś, do czego nie udało im się dojść. Nawet sama Karolina wspomina jak rozpadł się jej związek i z kim została zdradzona. Całkiem przypadkiem udaje jej się podjąć pracę w bibliotece i my czujemy, że to jest jej miejsce. W międzyczasie zaprzyjaźni się z pewnym kundelkiem, który wniesie niewielką radość do jej życia. Kolejną niespodzianką od losu będzie pewien mężczyzna, który również stracił własną rodzinę. Autorka z wielką czułością zwraca naszą uwagę na detale, byśmy doceniali dobro, które nas spotyka. Na sam koniec dodała sprawę tajemniczych listów, które Karolina odkryje. Jak widać coś chciało, by poznała historię swojej babci, która skrywa wiele sekretów. Motywy listów w książce są zawsze dla mnie bardzo pożądane. Jak wam się zatem wydaje, czy pod koniec książki w końcu uśmiechnie się do niej szczęście?

Kochani, od tej książki nie można się oderwać! To mogłaby być historia o każdym z nas, nie ma tu niczego, co byłoby ponad prawdziwe życie. Jest tu spokój, choć po przeplatany nerwami, jest tu dobro i ciepło, choć nie tak łatwo się do niego dojdzie. Podobno życie nigdy nie daje nam niczego za darmo. Czy wy też tak uważacie?

Naprawdę cudowna opowieść, tym bardziej, że znamy myśli głównej bohaterki i widzimy, kiedy która ją słownie bądź emocjonalnie krzywdzi. Duży druk jest tu wisienką na torcie! Bardzo wam ją polecam!

Powrót po 20latach do rodzinnego domu nie jest dla Karoliny łatwy. Ale po rozwodzie z mężem i stracie mieszkania wyjazd z Warszawy zdaje się jedynym rozwiązaniem. Kobieta przekonuje się po powrocie, że atmosfera w domu i relacja z rodzicami, pomimo upływu lat, pozostała bez zmian. Ciągła krytyka ze strony matki, powoduje, że Karolina woli spędzać czas poza domem a nowi znajomi stają się jej bliżsi niż własna rodzina. Praca, nowe hobby i on.. Życie kobiety powoli zdaje się nabierać rumieńców, a sprawa starych listów znalezionych w piwnicy odkrywa przed Karoliną rodzinne tajemnice...

Książka przez którą przepłynęłam z lekkością. Tak sprawnie została poprowadzona fabuła, że nawet przez chwilę nie czułam znuzenia podczas czytania. Mądrze wykreowani bohaterowie, nadający tajemniczości, ciekawy wątek miłosny Polki z Niemcem w trudnym czasie wojny, odnajdywanie własnej drogi na której uczucie może nas spotkać w każdym momencie życia, temat trudnych rodzinnych relacji, emocjonalnej uwięzi, którą matka wręcz szantażuje nieustannie dorosłą córkę. To wszystko, plus piękne opisy miejsc i przyrody zmieniającej się wraz z porami roku, złożyło się na urzekającą historię , która w serce czytelnika wlewa nadzieję, że zawsze można zacząć od nowa.