Pies, który nas odnalazł

1. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia potwierdzona zakupem

   Dodana przez Anna S. w dniu 2022-04-18

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Pies, który nas odnalazł to książka którą czyta się na jeden raz. Nie często w czasie lektury sięgam po chusteczki a tu od strony 100 zdarzyło się kilkakrotnie.
   
   Może dlatego, że mam chorego syna, może dlatego że mój pies przyjechał wtedy , gdy straciłam wiarę w ludzi a może dlatego że mam jeszcze młodsze dzieci, które nigdy nie dały mi do zrozumienia że przez chorobę brata nie mam wystarczająco dużo czasu dla nich?
   
   Pokochałam tę historię od pierwszy stron i będę wracać gdy poczuję że los znowu wysyła kopniaki.
   
   Polecam serdecznie bo choć książka nie jest łatwa to pięknie pokazuje kolory życia.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
2. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 3/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Aleksandra B. w dniu 2022-02-13

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   Anka jest mamą 12-letniej Poli i 4-letniego Kaja. Ponieważ jej młodszy syn znajduje się w spektrum autyzmu, zaniedbuje starszą córkę, a jej relacja z mężem nie wygląda już tak, jak dawniej. Gdy Pola do domu przyprowadza psa, życie rodziny stopniowo zaczyna się zmieniać.
   
   Nieczęsto sięgam po obyczaj. Takie książki zwykle nawet nie kuszą mnie swoim opisem fabuły. Ale czasem warto zrobić wyjątek, by wiedzieć, a że zbieram wszystko, co ma na sobie wizerunek cocker spaniela angielskiego to „Pies, który nas odnalazł” musiał do mnie trafić. Ta powieść to przykład książki, której twórca miał bardzo szlachetne intencje, ale… trochę nie wyszło.
   
   Zacznijmy od tego, że Jagna Kaczorowska ukończyła psychologię i to w tej książce jak najbardziej widać. Jednocześnie, choć debiutantką nie jest, popełnia błędy warsztatowe typowe właśnie dla takowych. Rozłóżmy więc tę powieść na części pierwsze.
   
   Same relacje rodzinne są pod względem psychologicznym rozpisane bardzo wiarygodnie. Mamy Polę, która bardzo chce być kochana i doceniona, a nie jest, w związku z czym bezustannie się buntuje, jak na 12-latkę przystało. Jej mama jest osobą wiecznie sfrustrowaną i krzyczącą na wszystkich i wszystko, która chce dobrze, ale po prostu jej nie wychodzi (przez co w sumie jest dość antypatyczna, ale jak najbardziej, to wiarygodne). Ojciec Poli odciął się od rodziny, skupił na pracy, a z Kajem, najmłodszym dzieckiem, kontakt jest bardzo mocno ograniczony. Nie jestem żadnym specjalistą, ale tak rozpisana rodzina wydaje mi się naprawdę wiarygodna.
   
   Problem jest właściwie… we wszystkim innym. Zacznijmy od bardzo topornej ekspozycji, jaką stosuje Kaczorowska. Mam wrażenie, że autorka chciała nauczyć czytelnika trochę o spektrum autyzmu i o tym, jak powinno się pracować nad relacjami w rodzinie. W związku z tym co chwilę na drugim, trzecim i piątym planie pojawiają się specjaliści, którzy mówią Ance, czy Poli jak mają się zachowywać. Same bohaterki (bo narracja prowadzona jest z obydwu perspektyw) też mają tak poprowadzone rozumowanie, aby czytelnika naprowadzić na tę dobrą drogę. Ten sposób prowadzenia narracji mocno kojarzy mi się z „Martwym sezonem” Jadowskiej, który cierpiał na bardzo podobne problemy. Efekt? Ekspozycja w tej powieści jest niezwykle toporna i w gruncie rzeczy męcząca. Jako czytelnik fantastyki – nie wiem, jak można to aż tak zawalić w powieści obyczajowej, w której wyjaśniać trzeba o wiele mniej, niż w przypadku wymyślonych światów.
   
   W przypadku tej powieści, jak jej tytuł wskazuje, bardzo ważny jest wątek z psem. I tu też rodzi się nam problem. Ten wątek jest najbardziej baśniowy i – przepraszam za określenie, ale inne mi nie pasuje aż tak – „słodko-[motyla nóżka]”. Anka wielokrotnie pokazuje, jak nieodpowiedzialnym dorosłym człowiekiem jest, biorąc pod swój dach psa z ulicy i dopuszczając obce zwierzę do 4-latka (oczami wyobraźni już widziałam, jak pies to dziecko atakuje, rodzice – nie róbcie tak, błagam). I niby bohaterka zdaje sobie sprawę z tego, jak nieodpowiedzialna jest, ale gdy dodamy do tego zakończenie i ogólną konkluzję książki to w sumie dostajemy kolejną historię, która czytelnika może zachęcić do impulsywnego zakupu/adopcji psa.
   
   Szanowny potencjalny czytelniku tej książki: nie popełniaj błędu Anki, nie zapraszaj jakiegokolwiek zwierzaka do swojego domu w ten sposób. Jako osoba siedząca w temacie mogę Ci obiecać, że na 80% taka sytuacja skończy się szukaniem mu nowego domu w ciągu najbliższego roku.
   
   A co z samą fabułą? Jeśli oglądaliście jakikolwiek film, czy czytaliście jakąkolwiek powieść traktującą o problemach rodzinnych związanych z dziećm, to znacie tę opowieść. Może była trochę inaczej opakowana, ale Kaczanowska odhacza wszystko, co odhaczyć należy w takiej historii i nawet się z tym nie kryje. W związku z czym „Pies, który nas odnalazł” jest też przy okazji tytułem robiącym za wyciskacz wzruszków na siłę, a ja osobiście nie lubię, gdy twórcy po ten zabieg sięgają.
   
   Próbując to wszystko zebrać do kupy… nie uważam, aby ta powieść była najgorszą książką roku. Mimo wszystko relacje rodzinne to naprawdę mocna strona tej powieści i na pewno znajdzie ona swojego czytelnika. Jeśli interesuje Was temat autyzmu, czy jesteście w podobnej sytuacji, albo może po prostu lubicie się wzruszać na rodzinnych książkach, to pewnie ta lektura po prostu się Wam spodoba. Nie jest długa, jest napisana w sposób stosunkowo lekki i jak najbardziej rozumiem, że swoją rolę jako rozrywkowej i ciepłej powieści obyczajowej spełnia.
   
   Przy okazji nie da się zaprzeczyć, że nie jest to książka dla mnie. Warsztat Kaczanowskiej mi nie odpowiada, same fabuły tego typu niezbyt mnie osobiście interesują. Nie wyciągnęłam z tej historii niczego nowego dla siebie, a przecież nie znam szczególnie wielu powieści obyczajowych. Cóż, chyba ta fantastyka dla dzieci o elfach, smokach i statkach kosmicznych zbyt dobrze daje sobie radę z trudną tematyką, aby taka książka, jak „Pies, który nas odnalazł” była dla mnie wystarczająca. Naprawdę: powieść nierealistyczna w większości przypadków lepiej radzi sobie z takimi problemami, a pozornie nie jest nawet o ludziach, a dalej nie jest traktowana na poważnie. Ech.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
3. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 4/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Monika M. w dniu 2022-06-06

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Dzisiaj parę słów o książce, którą główną rolę odegrał pies. “Pies, który nas odnalazł” @jagnakaczanowska to jedna z tych książek, które bardzo szybko przeczytałam, ale też trochę się wzruszyłam.
   
   Anka i Remek to małżeństwo, które przechodzi kryzys. Mają dwójkę dzieci. Pola, dwunastolatka, która zaczyna się buntować oraz Kaj, który ma autyzm. Przez chorobę syna, Anka, zaniedbuje pozostałych członków rodziny, a szczególnie odbija się to na jej córce. I wtedy właśnie pojawia się Fred, który po operacji ma trafić do schroniska. Pod wpływem emocji Ania postanawia zabrać psa do domu.
   
   Gdy zaczynałam czytać tę książkę nie sądziłam, że mnie tak poruszy. Bardzo współczułam Poli tego, że czuła się odrzucona. Ania niezauważała, że jej córka nie jest do końca taka duża jak jej się wydaje i też potrzebuje bliskości mamy.
   
   No i Fred, pies, który wprowadził do rodziny wiele miłości i ciepła. I chociaż z początku nikt go nie chciał to i tak wszyscy go pokochali.
   
   Książka pokazuje, że pies to nie tylko zwierzę. To prawdziwy członek rodziny, który pokocha całym sercem, ale też pokaże, jak kochać. To dzięki niemu rodzina Poli na nowo się zbliżyła, chociaż w ostatnim czasie dużo przeszła.
   
   Moim zdaniem książka pokazuje również jak ważną role odgrywają zwierzęta w wychowaniu i rozwoju dzieci. Niesamowicie uczą odpowiedzialności, ale też miłości i szacunku do drugiej istoty.
   
   My nie mamy w domu psa, ale jest na podwórku. Widzę jaką relacje ma Antek z naszym psem. Strasznie są za sobą, uwielbiają się razem bawić i przytulać. Ale też widzę jak te zwierzęta są mądre. Będąc w ciąży z Antkiem, Iwan strasznie mnie pilnował, cały czas siedział przy mnie, a gdy już Antek się urodził to cały czas siedział przy łóżku i pilnował, aby młodemu nic się nie stało.
   
   “Pies, który nas odnalazł” to książka, która daje do myślenia, ale przy okazji jest bardzo urocza i przytulna. Na końcu poleciały mi łzy, trochę ze smutku, ale też ze wzruszenia. Przeczytajcie tę książkę, myślę, że Wam też się spodoba.
   
   @onaczytanoca

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
4. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Magdalena S. w dniu 2022-03-21

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Pies to najlepszy przyjaciel człowieka — to nie ulega wątpliwości. Zwłaszcza dla mnie, ponieważ swojego pupila mam już od prawie czternastu lat. W tym momencie nie potrafię sobie wyobrazić życia bez niego, bo od kiedy znalazł się w domu, to stał się integralną częścią naszej rodziny.
   
   Podobnym spoiwem łączącym poszczególnych członków rodziny okazał się Fred z książki ,,Pies, który nas odnalazł". Dwunastoletnia Pola znalazła go w Sylwestra i przyniosła do domu. Jej matka była wściekła i chciała oddać psa do schroniska, ale przedtem zauważyła że jest coś nie tak z nogą Freda. Poszła do weterynarza i tam dowiedziała się, że pies już do końca życia będzie kaleką. Przez wspaniałe zrzędzenie losu i okrutny przytyk w stronę psa, Anka decyduje się na jego adopcje i wtedy następuje przełom w ich rodzinie. Bo tak naprawdę nie układało się im od jakiegoś czasu. Małżeństwo Anki i Remka przechodziło kryzys, Pola strasznie się zbuntowała, a ich najmłodszy syn żyje ze spektrum autyzmu. 
   
   Pies dla nich wszystkich okazał się piękną lekcją miłości i wzajemnego zrozumienia. Chociaż i tak trochę zajęło tej rodzinie, zanim połapała się w tej plątaninie emocji, jaką wcześniej sobie stworzyła. 
   
   Bo Pola nie bez powodu się buntuje przeciwko matce i czuje niechęć wobec brata. Jej matka czuje się za to strasznie niedoceniana i przytłoczona wszystkimi obowiązkami, które spadły na jej głowy po diagnozie syna, a ojciec ucieka w pracę i więcej czasu spędzał z komputerem niż z rodziną. To rodzina, która przestała praktycznie ze sobą rozmawiać, a tylko wygłaszała jakieś rozkazy lub pretensje, a wszystko to zmienił Fred. 
   
   Jagna Kaczanowska stworzyła świetną książkę o rodzinnej miłości, wsparciu i trudnych momentach. Autorka tak poprowadziła akcję książki, że człowieka nadchodzi refleksja i zaczyna się zastanawiać nad własnymi relacjami rodzinnymi oraz wyborami, co uważam za piękne. Dodatkowo końcówka, która wycisnęła ze mnie chyba wszystkie łzy i sprawiła, że miałam ochotę przylepić się już na stałe do mojego psa była najtrudniejszą sceną, jaką dawno czytałam, bo tak bardzo bolesną. 
   
   Książkę oceniam na 9/10 i serdecznie polecam zapoznać się z nią, bo jest cudowna. 

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
5. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Beata M. w dniu 2022-03-11

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Płaczę na wszystkich filmach i książkach o zwierzętach. Nie ma znaczenia czy jest to dramat, czy może komedia romantyczna - płaczę i już. Dlatego zawsze z dystansem podchodzę do podobnych historii, ale czytam je niezależnie od towarzyszących emocji, bo czuję, że przyciągają mnie niczym magnes. "Pies, który nas odnalazł" zapowiadał się na lekturę o potężnym nakładzie wzruszeń, ale nie musiałam długo się zastanawiać czy dać jej szansę.
   
   To powieść obyczajowa z mocnym zabarwieniem romantycznym. Życiowa, nawiązująca do sytuacji, którą zna wielu z nas, odpowiadająca na niezadane pytania. Jest jednocześnie lekka jak wiatr, czasami zabawna, kiedy indziej piekielnie wzruszająca i napisana bardzo przyjemnym stylem, który oddaje wiarygodność bohaterów oraz charyzmę psiej postaci mocno odciskającej swoją łapę w fabule.
   
   Ania i Remek są małżeństwem w fazie kryzysu. To nie jest dla nich łatwy czas, ponieważ wspólnie robią wszystko, by ich syn z autyzmem wiódł normalne życie a nastoletnia córka wchodzi w fazę buntu. I wszystko podążałoby ku zagładzie, gdyby nie Fred, pies z przypadku, który pojawił się niespodziewanie, ale skradł wszystkim serca. Tylko czy jeden merdający ogonek przegoni wszelkie zło z tej sympatycznej rodziny?
   
   Nie będę Was okłamywać - płakałam jak bóbr. Zła jestem trochę na autorkę, że zakończyła to tak a nie inaczej, ale doceniam jej starania, by nadać historii jej naturalny bieg. Bardzo podobała mi się dopracowana kreacja bohaterów oraz ich problemy, z którymi możemy się utożsamić oraz sama rola Freda, który zdziałał tu cuda i jego obecność była nieoceniona. Autorka pokazała, że życie bywa torem przeszkód, ale to przyjaźń, wsparcie i rodzina pozwalają nam przetrwać wszelkie niepowodzenia a kto miałby być tego przykładem jeśli nie istota pozbawiona wszelkich negatywnych aspektów?
   
   "Pies, który nas odnalazł" to lekka choć nie pozbawiona morału opowieść dla wielbicieli historii obyczajowych. Życiowa, nawiązująca do spektrum autyzmu, pokazująca trudy rodzicielstwa. Wielu czytelników utożsami się z wybranymi bohaterami a może nawet z całą rodziną oraz doceni lekki, swobodny styl autorki, który idealnie w punkt oddaje uroki, nie zawsze przyjemne, życia.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz

Pokaż pozostałe 2 recenzje

Komentarz

Twoja ocena:

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Jestem użytkownikiem produktu i opinia jest moim własnym zdaniem. Potwierdzam zapoznanie z zasadami dodawania i pisania recenzji

Dodaj recenzję