Panie Czarowne

Na nową powieść Jakuba Ćwieka czekałam z niecierpliwością. Lubię jego pomysły, jego styl i wyobraźnię. Dlatego gdy przeczytałam opis fabuły, w dodatku nawiązującej do prawdziwych wydarzeń, wiedziałam, że muszę Panie Czarowne przeczytać.

Akcja powieści rozgrywa się w Głuchołazach, mieście na pograniczu z Czechami, gdzie kiedyś powieszono kobiety podejrzane o czary.

Autor wokół tych wydarzeń zbudował swoją opowieść rozgrywającą się współcześnie i wbrew pozorom nie koncentrującą się jedynie na wątkach fantastycznych.

Już na samym początku Jakub Ćwiek zarzuca haczyk i łapie czytelnika przykuwając do lektury na długie godziny, bez możliwości (i chęci) do odrywania się od czytania. Książka napisana jest naprawdę dobrze, lekko, ale bardzo obrazowo i plastycznie. Przez kolejne zdania, akapity i rozdziały się płynie wraz z pochłanianym tekstem. A gdy dodać do tego fabułę, która wciąga od pierwszego słowa, która wywołuje napięcie, oczekiwanie na to co się wydarzy, niecierpliwość, aby dowiedzieć się tego już teraz, natychmiast – to mamy gwarancję, że powieść jest dobra.

Sama fabuła skupia się na Paniach Czarownych, jak same się nazwały, które „opiekują” się swoim miastem i dbają o jego bezpieczeństwo, które pomagają ludziom, choćby ci sami nie wiedzieli, że tą pomoc właśnie otrzymali.

Są to silne kobiety, waleczne, zdeterminowane, ale przede wszystkim są sobą.

Ogromnie podobał mi się sposób ich ukazania, było w nich wszystko, od siły, po słabość. To obraz pełnokrwistych postaci, które chciałoby się poznać i zaprzyjaźnić.

Prócz wątku fantastycznego autor porusza kilka innych, ważnych i ogromnie potrzebnych. Najbardziej poruszył mnie wątek Jagny, ale nie chcę pisać nic więcej, żeby nie zaserwować Wam spoilera. Byłam nim ogromnie poruszona, ale szalenie szczęśliwa, że wplótł go w opisywaną w książce historię.

„Panie Czarowne” to książka mądra, książka ważna, książka dojrzała. Czytałam inne powieści autora i każda mi się podobała. A jednak to ta zrobiła na mnie największe wrażenie, poruszyła we mnie wiele emocji, których się nie spodziewałam.

Ogromnie się cieszę, że autor postanowił na tle historii o procesach czarownic w Głuchołazach poruszyć inne tematy w sposób subtelny, wyważony, ale odważny. Chcę za to podziękować Jakubowi Ćwiekowi, uważam, że ta książka była bardzo potrzebna i mam nadzieję, że pojawią się kolejne, gdzie pisarz nie zawaha się sięgnąć po tematy trudne, ale wymagające tego aby o nich mówić i pisać.

Powieść czyta się płynnie, żal odłożyć choćby na chwilę, bo sen wydaje się człowiekowi zbędny, a burczący z głodu brzuch nieistotny.

Ta historia jest poruszająca, zmuszająca do przemyśleń, do refleksji i spojrzenia na świat trochę z innej perspektywy. To wspaniała historia o przyjaźni, o więzach silniejszych niż śmierć, a złu w miejscu, gdzie powinno być dobro i o dobru tam, gdzie inni chcą zamiast odmienności, widzieć zło.

Zachwyciły mnie „Panie Czarowne”, zaskoczyły, zasmuciły ale i chwilami bawiły. Trzymały w napięciu do ostatniego słowa i sprawiły, że doświadczyłam wielu emocji podczas czytania.

Czy polecam książkę?

Tak!

Uwierzcie, to jest wspaniała historia, świetnie poprowadzona, z niesamowitymi bohaterkami. W dodatku widać, że autor włożył w nią ogrom pracy, aby historia i teraźniejszość idealnie się ze sobą splatały.

Polecam.

"Panie Czarowne" to mój debiut jeśli chodzi o dorobek literacki Ćwieka, który jak najszybciej trzeba nadrobić. W dodatku ta powieść nawiązuje do polowań na czarownice w rejonach, w których mieszkam. Głuchołazy od mojego miejsca zamieszkania są oddalone jedynie o 27 km. Bywam tam dość często, historia polowań jest mi znana, jednak ta powieść sprawiła by jeszcze bardziej pogrzebać w historii naszego regionu.

W Głuchołazach - Mieście Kozła - pośród zwykłych mieszkańców mieszkają kobiety uzdolnione znane jako Panie Czarowne. Pilnują one swoje miasta przed tymi, którzy na nich polują. Samo miasto jest miejscowością zapomnianą. Nikt nie wie, gdzie ono się znajduje. O jego istnieniu wiedzą tylko ci, którzy mogą. Czar maskujący chroni zarówno Panie Czarowne jak i mieszkańców. Do czasu, gdy wkraczają do niego łowcy. Niegdyś w Głuchołazach już zawiśli ci, którzy byli obdarzeni. Czy i tym razem sabatowi grozi niebezpieczeństwo?

Jakub Ćwiek napisał bardzo ciekawą historię o czarownicach. Kobietach silnych, władczych, mądrych, lojalnych. Są to tak świetne kobiece postaci, że chciałabym poczytać o nich więcej. Każda skrywa w sobie moc, tajemnice, coś pierwotnego. Początkowo Autor zaserwował nam książkę z niespieszną akcją. Ot mamy czary mary, ludzie żyją, czarownice między nimi chadzają i ich chronią, aż nagle bach polowanko. I tak się w to wkręciłam, że książka się skończyła. Akcja z Głuchołaz przeplata się z pewnymi wydarzeniami, z których dowiadujemy się o pewnym Zakonie, który w imię Boga walczy ze złymi mocami. Poznajemy też pewną Jagnę z Krapkowic, która jak się okazało pod koniec powieści była ważnym elementem gry pewnego księdza. W książce tej jest dużo magii, zła, Ciemności. Ćwiek naprawdę napisał fajną opowieść o kobietach i serio było mi źle jak przeczytałam ostatnie zdania tej powieści. Cholerka, jeszcze bym chciała poczytać o tych Paniach.

Była to moja pierwsza książka tego Autora, która bardzo mi się spodobała. Fajnie było "zapoznać" się z fantastyczną stroną Głuchołaz, które są mi znane. Czarownice bardzo polubiłam. Książka stylistycznie i językowo wpasowała się w moje gusta. Była to przyjemna lektura, od której nie mogłam się oderwać. Tym samym tak jak i Autor zachęcam do odwiedzenia tej małej mieścinki. Może z Paniami Czarownymi odkryjecie Głuchołazy, Szlak Czarownic i wejdziecie na Szubieniczną Górę? Ja od siebie dodam, że warto. Polecam serdecznie tą powieść, hej!

Pierwszy raz sięgnęłam po książkę tego autora. Zdecydowanie warto było, książka jest bardzo dobra. Nie mogłam się oderwać od czytania.

Cztery kobiety, cztery charaktery, cztery drogi i łącząca je niezwykła więź. To te, które wiedzą i mają w sobie moc. Potrafią wiele: pomagają potrzebującym, chronią swoje miasto przed intruzami z zewnątrz, sięgają poza granicę życia i śmierci. Przed Wami niecodzienny skład: Bunia, Królewna, Betka i Lilka, czyli Panie Czarowne. Dacie się oczarować?

🔶 “Panie Czarowne” - recenzja książki Jakuba Ćwieka 🔶

>> - Ale znam kogoś, kto umie sprawić, że sprawiedliwość zostanie wymierzona, a ty, kto wie, może nawet odzyskasz spokój. Oczywiście mogą się na to nie zgodzić, ale zanim się z nimi skontaktuję, muszę wiedzieć, że gdy się zjawią, przyjmiesz je, będziesz się zachowywać z szacunkiem i ładnie poprosisz je o pomoc.

- Kto taki? O kim ty mówisz?

Czarna uśmiechnęła się szeroko. Pięknie, ale i nieludzko.

- O wiedźmach, moja droga - odparła. - O Paniach Czarownych, które bywają i Paniami Gniewnymi. O tych, które, jeśli zechcą, upomną się o sprawiedliwość. Lilka i jej czarowne siostry wniknęły wolą tam, gdzie kryła się dawna trupia pamięć. Jaźń zmarłych przed wiekami tkwiła w ziemi teraz, trąc ziarnkiem o ziarnko, grudą o grudę i kamieniem o kamień, ożywała, wypełniała szkielety namiastką dawnego człowieczeństwa. Ból, krzyk, życie. Tego ostatniego ledwie złudna namiastka. Ot, tyle, by te owładnięte cierpieniem twory zapragnęły się wyrwać ze swego grobu, a następnie udać się w ślad za roztańczoną, rozśpiewaną trójcą i zająć miejsce w nowych mogiłach. Tam, gdzie stać będą na straży miasta.

Nikt nie potrafi dotrzeć do tej miejscowości, a nawet nawigacje zdają się omijać to miejsce. Dlaczego? Bo tak działa magia Pań Czarownych. Te kobiety pomimo, iż żyją w czasach współczesnych zrobią wszystko, aby nikt nie odnalazł ich domów. Wiedzą jednak, że coś się zbliża. Coś, co może mieć ogromny wpływ na ich przyszłość, więc starają się jak najlepiej przygotować do walki. Czy mają szansę ze współczesnymi łowcami czarownic?

***

Uwielbiam wszelakie książki o wiedźmach i magii, więc i tym razem chętnie sięgnęłam po „Panie Czarowne”. Byłam bardzo ciekawa, jak autor poradzi sobie z tematyką, która zupełnie nie pasuje do jego dotychczasowego dorobku. I muszę przyznać, ze jestem zachwycona! Ta książka podoba mi się najbardziej ze wszystkich pozycji Jakuba Ćwieka, jakie do tej pory miałam w sobie. Autor napisał lekką, niejednokrotnie zabawną powieść, w której jednak nie wszystko jest takie oczywiste i czasem trzeba trochę pogłówkować, aby dotrzeć do sedna. Podoba mi się sposób, w jaki wykreował główne bohaterki i pozytywne podejście do ich zdolności. Opisał kobiety, z jakimi mogłabym się zaprzyjaźnić.

Książkę czyta się bardzo przyjemnie i ciężko oderwać się od wciągającej fabuły. Nawet nie wiem, kiedy minął mi czas spędzony z tą powieścią, ponieważ akcja całkowicie mnie pochłonęła. Uwielbiam książki, przy których zapominam o rzeczywistości i w całości mogę oddać się opisywanym zdarzeniom. Aż sama chciałabym być taką Panią Czarowną 

Świetna lektura dla osób, którym nie przeszkadza odrobina fantastyki, które lubią magię lub chcą zobaczyć, jak można w fajny sposób połączyć wiedźmy z czasami współczesnymi. Jest to książka, którą zdecydowanie polecam przeczytać. Dla mnie strzał w 10! Mm nadzieję na ciąg dalszy tej powieści, a gdy tylko się pojawi już teraz wiem, że koniecznie musze go mieć na swojej półce.

𝙱𝚞𝚗𝚒𝚊 𝚣 𝚖𝚒𝚎𝚓𝚜𝚌𝚊 𝚜𝚝𝚛𝚊𝚌𝚒ł𝚊 𝚘𝚌𝚑𝚘𝚝ę 𝚗𝚊 𝚛𝚎𝚜𝚣𝚝ę 𝚋𝚊𝚝𝚘𝚗𝚊, 𝚣𝚊𝚠𝚒𝚗ęł𝚊 𝚐𝚘 𝚠𝚒ę𝚌 𝚠 𝚘𝚙𝚊𝚔𝚘𝚠𝚊𝚗𝚒𝚎 𝚒 𝚠𝚛𝚣𝚞𝚌𝚒ł𝚊 𝚣 𝚙𝚘𝚠𝚛𝚘𝚝𝚎𝚖 𝚍𝚘 𝚔𝚒𝚎𝚜𝚣𝚎𝚗𝚒. 𝚉𝚣𝚊 𝚙𝚊𝚣𝚞𝚌𝚑𝚢 𝚠𝚢𝚓ęł𝚊 𝚗𝚘𝚝𝚎𝚜 𝚒 𝚙𝚘𝚍 𝚊𝚍𝚗𝚘𝚝𝚊𝚌𝚓ą 𝚘 𝚜𝚙𝚘𝚝𝚔𝚊𝚗𝚒𝚞 𝚣 𝚜𝚊𝚋𝚊𝚝𝚎𝚖 𝚗𝚊𝚙𝚒𝚜𝚊ł𝚊: "𝙺*𝚛𝚠𝚢 𝚜𝚒ę 𝚖𝚗𝚘żą".

🧙🏻‍♀️ Głuchołazy, małe miasteczko na polsko-czeskim pograniczu, mają w herbie kozi łeb. To miejsce, gdzie w XVII wieku wieszano osoby podejrzane o uprawianie czarów. Były wśród nich także Te, które wiedzą. Te, które mogą umrzeć, ale nie odchodzą tak łatwo. Bunia, najstarsza z Pań Czarownych, których jest zawsze przynajmniej trzy *czy ktoś tutaj inspirował się siostrami Halliwell?😈*, znała ich wszystkich. Chciano je zniszczyć. One jednak wciąż się odradzają i trwają po dziś dzień. Jednak ktoś znowu urządza polowanie na czarownice...

🧙🏻‍♀️ W opisie wydawcy potrzebuję jednego słowa by zacząć się ekscytować jak mała dziewczynka na wieść o lodach - czarownice. Mam słabość do książek przesiąkniętych wszelaką magią, więc ta pozycja miała fory już od samego początku.

🧙🏻‍♀️ Bunia, Betka, Królewna oraz Lilka. To one rządzą Głuchołazami, choć ukrywają swoje postępowania. Akcja z zombie kompletnie mnie rozwaliła na łopatki, zwłaszcza że personalia tego bohatera należą do faceta, który wylicytował na WOŚP 'udział' w książce. Opłaca się czytać posłowie🤣

🧙🏻‍♀️ Przechodząc do samej fabuły, miałam wrażenie że jest zbyt chaotyczna i na początku nie wiedziałam o czym czytam. Sceny od Sasa do Lasa - jakbym była wrzucona w środek huraganu i dostawała kartki porwanej powieści w kompletnie przypadkowej kolejności. Później nieco to wrażenie mija, ale wydaje mi się, że historia zyskałaby na zmniejszeniu liczby perspektyw, które dostaje czytelnik.

🧙🏻‍♀️ Zabrakło mi takiej wisienki na torcie, niby scena kulminacyjna powinna mnie usatysfakcjonować, ale była za mało 'magiczna'. Nic nie poradzę na to, że uwielbiam wielkie BUM!

🧙🏻‍♀️ Moim ziomkiem oficjalnie została Bunia, która je bounty *pomijam okoliczności* w jedynej poprawnej wersji, czyli te w gorzkiej czekoladzie 🖤❤

„Panie Czarowne” Jakuba Ćwieka to opowieść o współczesnych czarownicach utrzymana w nurcie realizmu magicznego. Pod płaszczykiem miejskich legend, nieprawdopodobnych mocy i zdarzeń w które wyposażył i uwikłał swoich bohaterów, ukrył Ćwiek wiele prawd i celnych spostrzeżeń dotyczących współczesnego świata i człowieka.

Autor osadził swą opowieść w Głuchołazach – w mieście Kozła, gdzie „jak głosi legenda, popełniono błąd […]. Wszędzie wokoło wiedźmy i czarowników traktowano oczyszczającym ogniem, a tam zdecydowano się je wieszać na wzgórzu za miastem”. Dzięki temu „błędowi” Panie Czarowne przetrwały do dziś. Mają się dobrze, żyją i działają. I mimo że w dzisiejszych czasach już nikt nie pali ich na stosach, nie wiesza na szubienicy, to nadal muszą działać w ukryciu. Wszechobecny patriarchat nie potrafi ich zaakceptować, traktuje je jak uzurpatorki. Panie Czarowne jednakże, niezrażone tym faktem, swoje umiejętności, swój dar konsekwentnie wykorzystują w celu niesienia pomocy zagubionym i skrzywdzonym. Chronią słabszych, przeciwstawiają się złu i niesprawiedliwości. Działają w myśl zasady: „zemsta jest dla uczuć […] a sprawiedliwość służy równowadze świata”. To na ich przykładzie pokazuje Ćwiek nie tylko ogromną siłę kobiet, ale także wielką moc przyjaźni.

Jakub Ćwiek Głuchołazy czyni niejako bohaterem powieści. Panie Czarowne, wszelkimi możliwymi sposobami, starają się chronić swoją małą ojczyzną przed rozgłosem. Dążą do tego, aby ta niezwykle bliska sercu, dobrze znana i bezpieczna przestrzeń nie została skażona „ogromną maszyną marketingu”. Czy im się to uda i jakie będą konsekwencje ich działań przekonajcie się sami.

Na koniec cytat ku refleksji: „Czasem możemy być tylko blisko tego, co chcemy. Dość, by zatęsknić, nie dość, by poczuć”.

„Panie Czarowne” to zupełnie inna, nieoczekiwana w treści i nawiązaniach powieść Jakuba Ćwieka. Tytuł wydaje się oczywisty i zaskakujący zarazem. Autor negatywne słowo „wiedźmy” ubrał w nową szatę słowną, nadając mu normalność zaprawioną nutą tajemniczości, a także pozytywny wydźwięk. Pisarz sięgnął także do nordyckich sag i średniowiecza, do Biblii i mitologii hebrajskiej. Wikiński niedźwiedź berserker i Dante Alighieri oraz pierwsza kobiety na świecie rozgościli się w powieści na dobre. Całość łączy prastara magia.

Jakub Ćwiek zaskoczył mnie na całej linii. Tą książką udowadnia, że potrafi pisać książki różne gatunkowo i wychodzi mu to świetnie! Bogata wyobraźnia, kreacja świata przedstawionego, zwykli i niezwykli bohaterowie, system wartości i uważność na drugiego człowieka, nieprzewidziana, wielopłaszczyznowa akcja z suspensem i zwrotami i mocnym zakończeniem. Do tego przednia intryga, nieoczywista. Sceny naznaczone okrucieństwem połączonym z religijnością i nowym bożkiem pieniądzem. Ukazana została druga twarz kościoła i duchownych. Nie bez znaczenia są wątki poboczne – impreza nastolatków i tabletka gwałtu; przyjmowanie zgłoszenia na policji w sprawie gwałtu; puste życie dorosłego syna lokalnej biznesmenki; hobby bogatych ludzi. To wszystko podanie w przystępnym stylu i okraszone magią. Tu nic nie dzieje się bez przyczyny, a wszystko ma swoje skutki, czasem tragiczne, wymagające poświęcenia i ofiar.

Ta książka mnie oczarowała! Pierwszy rozdział zaintrygował mnie tajemniczością w mroczności i… nagości. Pochłonął mnie bez reszty. Z każdym następnym rozdziałem moja ciekawość rosła. Autor odsłaniał przede mną doskonale wykreowaną małomiasteczkową rzeczywistość z typowymi dla niej mieszkańcami, zanurzoną w prastarej magii, naznaczoną silnymi czarami, w której rządzą Panie Czarowne. Miasto znane mi z powodzi stało się legendarnym miastem czarownic, siedliszczem zła i dobrej magii. Stało się areną walki dobra ze złem. Pytanie, co jest dobrem, a co złem.

„Panie Czarowne” to lektura mądra i dojrzała, ukazująca ludzką psychikę i ambicje, walkę dobra ze złem, w której ważna jest ochrona tego, co w życiu istotne. To ważny głos w dyskusji o wrażliwości na ludzką krzywdę, niesprawiedliwości, nakreślony z uważnością i szczerością. Polecam!

Kto z Was nie lubi książek o silnych, zdecydowanych i odważnych kobietach? Ja takie uwielbiam, a nowa powieść Jakuba Ćwieka zaprasza nas do poznania tych ciekawych i niezwykłych kobiet - czarownic.

Głuchołazy - to tu pośród zwykłych mieszkańców tej małej miejscowości mieszkają one Panie Czarowne, Czarownice - jak zwał tak zwał, jednak są to kobiety obdarzone niezwykłą mocą, a do tego silne i mądre. Skoro są czarownice musi być i magia, dużo magii pierwotnej i czarów.

Przesycona niezwykłym klimatem fantasy powieść to najlepsza propozycja książkowa jaka wyszła spod pióra Jakuba Ćwieka, czytałam poprzednie, ale ta mnie najbardziej zachwyciła Sama po tej lekturze miałam ochotę wyruszyć w kierunku Głuchołaz, przejść Szlakiem czarownic i stanąć oko w oko z tymi niezwykłymi kobietami. Od książki ciężko było mi się oderwać! Wciąga

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością autora, które odbieram bardzo pozytywnie.

Styl pisania jest charakterystyczny, bardzo przyjemny i malowniczy, dzięki czemu czytelnik doskonale widzi przedstawione miejsca, nawet jeśli nigdy tam nie był. Dodatkowo czytanie ułatwiają krótkie rozdziały. Ponadto klimat książki jest niesamowity.

Książka pokazuje zdarzenia z kilku perspektyw, co jest dla mnie dużym plusem.

Historia rozwija się dość wolno, jednak z czasem przedstawione jest coraz więcej ciekawych akcji, które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się oderwane od siebie, ale ostatecznie tworzą spójna całość.

Same bohaterki zostały bardzo dobrze wykreowane. Są one realistyczne i nowoczesne. Nie są wyidealizowane i nie zawsze wszystko idzie po ich myśli. Choć są czarownicami i część ludzi się ich obawia, to one zawsze chętnie pomogą. Są silnymi jednostkami, ale to razem tworzą zespół nie do pokonania.

Bardzo podobało mi się przedstawienie pradawnej magii oraz historii miasta. Wielkim plusem jest również nawiązanie do prawdziwych wydarzeń.

Dodatkowo ciekawym elementem było przedstawienie ludzi zamieszkujących miasto i okolice oraz ich historii, a także ukazanie rozwiązywania ich problemów przez czarownice.

Jest to doroślejsza fantastyka z nutką mroku, co dodaję książce wiele uroku. Nie jest to historia lekka i rozrywkowa - a taka, która po przeczytaniu skłoni do refleksji.

"Panie Czarowne" to książka, którą powinien przeczytać każdy fan nieco nietypowej fantastyki w mrocznym klimacie. Sama mam nadzieję, że autor postanowi kontynuować historię czarownic z Głuchołazów.

Nie znam autora i jeszcze nie czytałam tej pozycji, ale bardzo mnie kusi, aby ją zamówić.

„Czasem możemy być tylko blisko tego, co chcemy. Dość, by zatęsknić, nie dość, by poczuć”, czyli Ćwiek i polska fantastyka.

Panie czarowne to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jakuba Ćwieka. Już od jakiegoś czasu chciałam sięgnąć po jakąś książkę tego autora, a premiera Pań czarownych wydawała się dla mnie idealną okazją.

Głuchołazy, małe miasteczko na polsko-czeskim pograniczu, mają w herbie kozi łeb. To miejsce, gdzie w XVII wieku wieszano kobiety podejrzane o uprawianie czarów. Większość z nich trafiła na stryczek za nic. Ale były wśród nich także one. Te, które wiedzą. Te, które mogą umrzeć, ale nie odchodzą tak łatwo.

Dwadzieścia dwie osoby. Dwadzieścia kobiet, dwóch mężczyzn. Bunia, najstarsza z Pań, znała ich wszystkich, a z trojgiem wymieniała swego czasu pocałunki i sekrety. Siedmioro uprawiało to, co nazywano czarami. Leczyli, dodawali sił, pomagali w problemach miłosnych i użyczali swych ust cichym szeptom zmarłych. O dwojgu z nich powiedziano by dziś, że byli niespełna rozumu – w rzeczywistości mieli tego rozumu zbyt wiele.

Panie czarowne to powieść fantasy, ale z rozbudowanych wątkiem obyczajowym. Początek trochę mi się dłużył – autor powoli wprowadza nas w wykreowany przez siebie świat. Sam język jest lekki, więc czyta się dosyć szybko. Przenosimy się do Głuchołazów, miasteczka, gdzie w XVII w. wieszano kobiety podejrzane o uprawianie czarów. Tam spotka nas masa magii – każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Autor wykreował ciekawych bohaterów, którzy nie powielali stereotypów. Dobrze zostały przedstawione także same wiedźmy, których talenty możemy podziwiać na co dzień.

Sam pomysł na fabułę, która opiera się na legendzie, jest intrygujący. Ćwiek opisuje prawdziwe miejsce i wydarzenia, które jednak zmodyfikował na potrzeby powieści. Opierał się na opracowaniach doktora Pawła Szymkowicza, dzięki czemu opowieść nabiera realizmu. Autor porusza także tematy, które wywołują kontrowersje – gwałt, homoseksualizm i na dokładkę zamieszany w to wszystko Kościół.

Panie czarowne pozytywnie mnie zaskoczyły. Oczywiście mają kilka mankamentów, ale całość szybko się czyta. Autor stworzył lekturę, która jest pełna magii, ale nie brakuje tutaj także miejsca na problemy życia codziennego. Całość prezentuje się dobrze i jestem ciekawa, jak prezentują się inne książki tego autora. Pewnie w przyszłości powrócę do jego dzieł.

Czasem czyny są ważniejsze słowa, a niekiedy połączenie jednych z drugimi daje najlepsze efekty. Zwłaszcza jeśli wokół obu nie robi się zbytniego szumu i działa się po cichu, z dala od tłumu i taniego poklasku. Im ludzie mniej wiedzą tym zazwyczaj lepiej, w pewnych sprawach to wręcz skazane, bo to czego nie rozumieją budzi strach i niepotrzebny chaos. Nieświadomość bywa błogosławieństwem i pozwala robić swoje, a ten kto zamierza im w tym przeszkodzić nie będzie gorzko żałował, bo do tego trzeba być żywym … a może i nie?

Pewne sprawy najlepiej załatwiać w sprawdzonym gronie, na którym zawsze można polegać. Betka, Lilka i Królewna wiedzą o tym najlepiej, ich profesja nie raz obrywała od tych, uważających, iż powinni stać na straży wszelakich cnót, cudzych i ścigać wszystko co nie mieściło się w ramach ich rozumu lub raczej ograniczeń. Dzięki działaniu na własnych zasadach są skuteczne i nie muszą odpowiadać na jakiekolwiek pytania. Jakby nie było czary to nie sprawa dla każdego, chociaż wielu gdy trwoga zapuka do drzwi szukają u Pań Czarownych pomocy. Tak było, jest i będzie, one już o to zadbają, mają doświadczenie sięgające wielu wieków wstecz, niektóre z nich zapłaciły wysoką cenę czy i teraz tak będzie? Bunia niejedno już widziała i przeżyła, ma plan, ale nie tak łatwo wprowadzić go w życie. W Głuchołazach ostatnio zbyt dużo dzieje się, a zapowiada się, że to dopiero wstęp, bo niektórych kole w oczy ta dość harmonijna koegzystencja wiedźmo-ludzka. Spokój od lat gościł w tych stronach, a ten kto zamierza go zburzyć chyba nie wie z kim zadziera, ale dowie się o tym w odpowiedniej chwili, nie takie rzeczy działy tutaj, może pamięć ludzka ulotna jest, lecz ktoś od dawna dba by go nikt nie zakłócił!

„Panie Czarowne” rzuciły na mnie urok wpierw tytułem, potem opisem, no i w końcu swoją opowieścią. Niesamowitą, pełną magii i życiowej mądrości, w której nie brakuje humoru, ale i swoistego pragmatyzmu, a to wszystko spowite prawie niedostrzegalny, lecz dobrze odczuwalnym nimbem mitów i legend. Lektura w sam raz gdy dzień coraz krótszy bądź dłuższy, a my potrzebujemy zagłębić się w historię, w jakiej wszystko wydarzyć się może i z każdą stroną przekonujemy się, że będzie się działo nawet dużo więcej niż się spodziewamy. Jakub Ćwiek twórczo czerpie z lokalnych klechd i przypowieści oraz pokazuje, że rodzime dzieje kryją w sobie równie wiele tajemnic i intrygujących zdarzeń co te z odleglejszych stron świata. Swojski klimat niczego nie ujmuje „Paniom Czarownym”, wprost przeciwnie dodaje to całości jeszcze jednego smaku, a tych jest niemało. Świat realny i magiczny mają lekko zatarte granice, a pomiędzy nimi toczy się fabuła, gdzie główną rolę odgrywają tytułowe bohaterki. Można je nazywać różnie, lecz i tak każde z tych określeń jest niewystarczające, gdyż mają niejeden sekret, czy się z nimi kryją? Nie rozgłaszają ich wszem i wobec, bo co przecież już by nimi nie były, jednak w odpowiednim momencie pokazują co mają w zanadrzu. W fabule mamy kilka wątków, każdy z nich ma swój czas, połączone są osobami bohaterek, różnych jak tylko da się wyobrazić, mających własne zdanie, niekoniecznie zgodne z poglądami pozostałych, ale zawsze stojących za sobą murem. Siła kobiecości jest tym, co widoczne jest w detalach, to one wzbogacają całość, niuanse podkręcają powieść, niekiedy stają się znakami zapytania bądź wykrzyknikiem. Jakub Ćwiek oddał w ręce czytelników książkę, która rzuca na nich czar od pierwszego do ostatniego zdania, a zakończenie wcale go nie kończy, wprost przeciwnie, bo dlaczego by nie rozpocząć od początku?