Oberża na pustkowiu

Uwielbiam powieści Daphne du Maurier. W jej prozie jest coś tak wyjątkowego, że trudno oderwać się od rozgrywanych wydarzeń a sama autorka ma wielki talent do budowania napięcia, klimatu oraz zmuszania czytelnika, by ten poczytał również między wierszami. Dwie książki autorki zdobyły moje wielkie uznanie jeszcze nim zamknęłam ostatnie strony, więc wobec "Oberży na pustkowiu" miałam wielkie oczekiwania. Na szczęście wszystkie zostały spełnione z nawiązką!

Czytanie tej powieści wiąże się jednocześnie z przeżyciem wielkiej, niezapomnianej przygody. Autorka nigdzie się nie spieszy i snuje swoją powieść w dość spokojnym, powolnym rytmie, ale to jednocześnie nie oznacza, że wieje tutaj nudą. O nie! Ta historia wkrada się do naszego serca i rozumu, płynie w naszych żyłach i sprawia, że losy głównej bohaterki ani przez moment nie są nam obojętne. Wszystko za sprawą dopracowania, bardzo plastycznego stylu autorki oraz jej umiejętności do budowania wielopoziomowych kreacji bohaterów.

Mary Yellan ma zaledwie dwadzieścia trzy lata a już zmaga się z licznymi zmianami w swoim życiu. Właśnie pochowała mamę i sprzedała całą farmę, łącznie z jej dobytkiem. Spakowała jedną walizkę i wyruszyła w drogę. Nic jej przecież już tutaj nie trzyma. Postanawia odwiedzić ostatnią żyjącą krewną, siostrę swojej matki, której nie widziała od lat. Nie spodziewa się, że te odwiedziny odmienią jej życie a o prowadzonej przez męża ciotki oberży mieszkańcy szepczą niepokojące plotki.

Po raz kolejny zagłębiamy się w niepokojącą historię, w której tak naprawdę wszystko może się wydarzyć. Autorka snuje fabułę z pogranicza grozy, która budzi lęk, niepokój oraz zmusza nas do intensywnego myślenia. Tajemnica oraz niedomówienia wiszą w powietrzu i do samego finału nie jesteśmy w stanie przewidzieć jak to się ostatecznie potoczy. Autorka poradziła sobie wzorowo z zagadką, w którą wplątała bardzo dobrze wykreowane, charyzmatyczne i różniące się od siebie postacie udowadniając, że urokliwe małe miasteczka skrywają własne, mroczne sekrety.

To głęboka, zaskakująca, wielopoziomowa powieść na miarę najlepszych z najlepszych. Daphne du Maurier nie zwalnia tempa i po raz kolejny udowadnia, że była mistrzynią w balansowaniu na granicy oraz skutecznym integrowaniu w podświadomość czytelnika. "Oberża na pustkowiu" budzi lęk oraz kusi syrenim śpiewem, by przerzucać kolejne trony i z zapartym tchem czytać o kolejnych niepokojących wydarzeniach. Jak skończy się więc historia Mary? I czy plotki mieszkańców będą miały swoje odbicie w rzeczywistych wydarzeniach? O tym przekonacie się sięgając po jedną z najlepszych książek jakie czytałam.

Książki Daphne du Maurier cechuje niezwykły klimat. Trudno to opisać dokładnie słowami, to po prostu trzeba poznać, sięgając po jedną z jej powieści. Nie inaczej było w przypadku „Oberży na pustkowiu”, która od pierwszych stron oblepiła mnie gęstą atmosferą, wywoływała we mnie poczucie grozy, w którym się rozsmakowałam. To stanowczo historia, której nie cechuje wartka akcja, więc spotka się z uznaniem tych, którzy stawiają możliwość obcowania z dobrą prozą ponad zawiłości fabuły. Choć i w przypadku tej książki, takowych zawiłości nie zabraknie. Autorka bowiem od samego początku wciąga nas w siatkę domysłów, które snujemy podczas lektury. Z każdą przewracaną stroną czujemy zaciskające się na gardle napięcie, które z jednej strony tożsame jest z uczuciem strachu, a z drugiej permanentnego zaciekawienia. I choć zapewne będę w mniejszości, muszę stwierdzić, że „Oberża na pustkowiu” podobała mi się bardziej niż „Moja kuzynka Rachela”. Wszechobecna niepewność, która jednych może irytować, mnie przykuwała do tej powieści jeszcze bardziej. Podobnie jak enigmatyczne postaci, które zdawały się łatwe w interpretacji, a równocześnie były chodzącą tajemnicą, której odkrywanie również wpływało na mój pozytywny odbiór.

Moją szczególną uwagę zwróciło wykreowanie postaci kobiecych. Młoda Mary zdaje się bohaterką stworzoną niejako w opozycji do jej ciotki Patience. Pierwsza z nich pozornie krucha potrafi pokazać w obliczu zagrożenia swoje silne oblicze. Druga niczym bezwolna marionetka egzystuje w cieniu męża tyrana. Obie łączy przemoc. To on — Joss Merlyn, znany w okolicy brutal i przestępca, igra z nimi, znęcając się psychicznie przede wszystkim nad żoną. Mimo że powieść wydana była pierwotnie w 1936 roku, autorka porusza w niej tematy, które są wciąż aktualne. I choć wątek przemocy nie jest przewodni, stanowi jeden z kluczowych elementów, które składają się na, wyczuwalną wyraźnie podczas lektury, grozę.

Podsumowując:

„Oberża na pustkowiu” otula swoim klimatem niczym kornwalijska mgła i prowadzi nas początkowo nieco na oślep w kierunku finału, który dla wielu może okazać się zaskakujący. Choć fabuła książki rozwija się nieśpiesznie, nie sposób nie docenić kunsztu autorki, która z powodzeniem łączy prozę obyczajową z elementami powieści gotyckiej. To opowieść o różnych obliczach zła, które zdaje się czaić na każdym kroku. Osnuta tajemniczością historia, która stanowi swoistego rodzaju psychologiczną grę, jaką autorka prowadzi z czytelnikiem, zabierając go do świata swoich bohaterów.

Marry Yellan właśnie została sama. Pogrzeb matki z którą była bardzo związana zamyka właśnie pewien rozdział jej życia. Czas pożegnać ukochaną farmę i zgodnie z ostatnią wolą rodzicielki wyjechać w nieznane do ciotki Patience.

Siostra matki, za młodu pełna wigoru i młodzieńczej ciekawości mieszka na dalekim odludziu w oberży Jamajka, którą prowadzi jej mąż, Joss Merlyn. Młoda kobieta jeszcze nie wie, że miejsce to jest wyklęte przez okolicznych mieszkańców. Okazuje się bowiem, iż właściciel oberży to znany wszystkim alkoholik i zakapior. Tajemnicze nocne spotkania, szemrane towarzystwo i awantury – Marry nie spodziewała się, że wizyta u ciotki stanie się początkiem życia pełnego niebezpieczeństw…

Muszę to powiedzieć – uwielbiam pióro Daphne du Maurier. „Oberża na pustkowi to piękne połączenie historii mrocznej i pełnej tajemnic z lirycznością i kobiecą siłą. Tajemniczy i przerażający klimat torfowisk, charakterystyczne słownictwo i styl, silna i uległa kobieta, dziedzic i wiejski chłop to cechy, które nadają tej książce jeszcze większego wydźwięku XX wieku.

Obok wątku kryminalnego w książce pojawia się również wątek romantyczny. Obraz młodej, niedoświadczonej ale zakochanej młodej kobiety, która postawiona jest przed wyborem. Czy będzie potrafiła zaufać?

Kolejnym plusem są zwroty akcji, które nadają tempa urozmaicając fabułę. Zakończenie nie było zaskakujące, potwierdziły się moje przypuszczenia, ale nie czuje się zawiedziona. Z książką spędziłam fajny czas i już wiem, że sięgnę po kolejne książki autorki.

Z wielkim zainteresowaniem sięgnęłam po ' Oberżę na pustkowiu' Daphne du Maurier, muszę przyznać, że nie zawiodłam się. Zafascynowała mnie opisana tutaj historia, długi czas nie mogłam oderwać się od książki, w zasadzie do momentu, kiedy ją przeczytałam. Muszę powiedzieć, że Daphne du Maurier ma świetny warsztat literacki. Powiem szczerze, że choć nie należę do ludzi strachliwych, przy czytaniu 'Oberży...', parę razy się przestraszyłam, cieszę się, bo to jedynie pokazuje, że książka wzbudza emocje. Warta przeczytania.

U Daphne du Maurier nie można szukać radosnych treści o lekkim zabarwieniu romantycznym, które cieszą oko uniesieniami i porywami serc. U tej autorki spodziewać się należy dusznego i gęstego jak mgła klimatu, ciężkich, ale szalenie interesujących historii i dreszczu, towarzyszącego im bezsprzecznie. "Oberża na pustkowiu" niepokoi, zaskakuje i wciąga w swoje mroczne kąty.

Zimne, wietrzne i nieprzyjazne kornwalijskie torfowiska, tajemnica wisząca nad oberżą Jamajka i charyzmatyczna, pełna dumy i odwagi młoda kobieta, walcząca z niesprzyjającą sytuacją i mężczyznami.

To, co zwykle urzeka mnie w powieściach du Maurier, to nieprawdopodobne, piękne i wyjątkowo drobiazgowe opisy przyrody. Zachwycające mnogością przymiotników, ale też oddające piękno otaczającego bohaterów świata. A stosowanie ich, to w przypadku autorki swego rodzaju zabieg wyciszający, który ma za zadanie wygładzić fabułę, wprowadzić lekko senny anturaż i snuć opowieść powolną i delikatną, po to, by w kulminacyjnym momencie zaatakować zwrotem akcji i niespodziewanym finałem.

I jak zwykle, jest też solidny watek kryminalny, który przetacza się przez całą powieść wielokrotnie i zaznacza swoją obecność w rozmowach bohaterów czy ich wspomnieniach. Nie jest być może zbyt wyrafinowany czy też oryginalny, ale ciekawy na tyle, by utkać wokół niego niesamowitą opowieść.

Ta powieść hipnotyzuje nie tylko pięknym, lotnym i plastycznym językiem, ale też zmiennymi nastrojami, które autorka poprzetykała jakby pracowała nad wyjątkowo barwnym kilimem. Świetnie też dobierała panującą na zewnątrz aurę i komponowała ją z nastrojami towarzyszącymi głównemu bohaterowi.

Daphne du Maurier to niekwestionowana mistrzyni dwuznaczności i suspensu, która bez skrupułów pakuje czytelnika na łódź, kołysze go raz w lewo, raz w prawo i skłania do myślenia nad teoriami, wątpliwościami i podejrzeniami. Doskonała powieść!

„Oberża na pustkowiu” to najbardziej tajemnicza powieść Daphne du Maurier, która zaintrygowała samego Hitchcocka i zachęciła go do wykonania jej ekranizacji.

Kornwalia. Tajemnicza oberża pośród drogi do nikąd. Młoda kobieta, która wkracza do świata pełnego niebezpieczeństw, a chciała tylko ułożyć swoje życie. Tak w skrócie możemy opisać tę przepięknie wydaną „Oberżę na pustkowiu”.

Już na samym wstępie warto zaznaczyć, że jest to książka dla koneserów prawdziwej klasyki. Nie tylko dlatego, że swojego pierwszego wydania doczekała się w 1935 roku, ale przede wszystkim dlatego, że cała powieść utrzymana jest w stylu klasycznym, z delikatnymi akcentami gotyckimi. Jest to mieszanka literatury pięknej z sensacją oraz kryminałem, a wszystko to opatrzone zostało niesamowitym klimatem. Tajemniczym, dość gęstym i mrocznym. Do tego piękny język, momentami nawet wzniosły sprawiają, że książka nabiera wyjątkowości. Całość wciąga od pierwszej strony i powodowało to, że nie mogłam się oderwać od lektury. Niemniej jednak były momenty nużące przez które warto przebrnąć, aby poznać dokładnie całą historię. Czytanie wymagało ode mnie nie lada skupienia i analizowana przeczytanej treści, jednak zupełnie mi to nie przeszkadzało.

Główna bohaterka mocno mi imponowała. Ciekawość, którą się cechuje sprowadza na nią nie lada kłopoty, a w dodatku pada zauroczeniu mężczyzny, który może wcale nie być taki dobry jak początkowo jej się wydawało. Jednak kobieta nie poddaje się i nie ucieka od problemów. Choć pewnie większość z nas na jej miejscu zabrałaby ciotkę i uciekała gdzie pieprz rośnie. Niezwykła odwaga, męstwo, dążenie do celu, a także cenienie prawdy i sprawiedliwości z całą pewnością jej na to nie pozwalają.

„Oberża na pustkowiu” to książka, która wznieci w was wiele emocji i zmusi do zatrzymania. Jej tajemniczy klimat łapie nas w swoje sidła i nie wypuszcza póki nie przeczytamy ostatniej strony. Książka bardzo mi się spodobała i odnoszę wrażenie, że jest to najlepsza z pozycji w dobytku Daphne du Maurier. Dlatego nie pozostaje mi nic innego jak tylko napisać Wam - polecam!

Jaka książka ostatnio przyciąga wzrok każdej okładkowej sroki? Oczywiście mówię o pięknym wydaniu "Oberży na pustkowiu" z serii butikowej. Cudownie wygląda! A jak z treścią?

Jest to powieść w stylu klasycznym, trochę gotyckim. Atmosfera jest gęsta, pełna tajemnic. A akcja toczy się bardzo statecznie, co muszę przyznać trochę mnie nużyło. Trochę tutaj sensacji, trochę kryminału, ale w tym specyficznym retro klimacie. To dobra historia na długie wieczory. Zajmująca, wymagająca skupienia i uwagi. Autorka kreuje świat w specyficzny sposób, co może być plusem, ale i minusem. Piękny język, pewna wzniosłość i tajemnica, to jej znaki szczególne. I atmosfera, bo to ona tworzy niepowtarzalność powieści.

Gratka dla koneserów literatury pięknej, idealna dla fanów klasycznych powieści.

TAJEMNICZA OBERŻA

O ile samej Daphne du Maurier niektórzy mogą nie kojarzyć, o tyle jej twórczość zapisała się na stałe w kulturze i popkulturze. A to za sprawą takich filmów Hitchcocka, jak „Ptaki” czy „Rebeka” opartych na prozie pisarki. I kolejnym z takim zekranizowanych przez niego dzieł jest „Oberża na pustkowiu”, kolejny dobry thriller / kryminał w dorobku artystki.

Mary Yellan to młoda kobieta na życiowym zakręcie. Po śmierci matki postanawia opuścić rodzinne strony, sprzedaje farmę i rusza w drogę w odwiedziny do ciotki mieszkającej w tytułowej oberży. Nie ma jednak najmniejszego pojęcia, co ją tam czeka. Oberżę każdy omija szerokim łukiem, nikt nie zostaje tam na noc, a w jej murach miejsce mają szemrane interesy. Co czeka tam na Mary?

Proza Daphne du Maurier to proza specyficzna i to trzeba mieć na uwadze. Czytelnik, który ogranicza się tylko do prozy współczesnej, jej lekkiego, często byle jakiego stylu, może poczuć się przytłoczony. Treściwe, rozbuchane pisarstwo, długie, wielokrotnie złożone zdania, kwieciste opisy, wiktoriański niemalże klimat. Tu autorka nie pisze oby tylko coś napisać i jak najszybciej streścić nam akcję, ona bawi się słowami, smakuje je i to się ceni. „Oberża” to literacko produkt satysfakcjonujący, treściwy, wysmakowany. Autorka nie spieszy się z niczym i właśnie takie poprowadzenie fabuły to kolejna znakomita rzecz w tym dziele.

Owszem, przy tej stosunkowo niewielkiej ilości stron trudno jest rzecz, że fabuła toczy się leniwie, a jednak autorka pozwala nam rozsmakować się w treści, buduje dobry klimat, ciekawie wprowadza nas w kolejne wydarzenia i buduje też intrygującą treść. Zamknięta społeczność, balansowanie na granicy thrillera, horroru i opowieści obyczajowej łącza się tu w przyjemną, nastrojową całość. Na znudzenie nie ma miejsca, jest za to i miejsce i czas na zapoznanie nas z bohaterami, światem i wszystkim, co się na to składa. Zaintrygowanie nas, wciągnięcie i doprowadzenie do satysfakcjonującego finału.

W skrócie, znakomita powieść. Nie dla każdego, ale każdemu warta polecenia. Kilkakrotnie już ekranizowana, zarówno przez Hitchcocka, jak i innych twórców, w tym po raz ostatni w 2014 roku jako mini-serial dla BBC, ma już za sobą jak widać solidnie ugruntowaną pozycję. Dlatego warto po nią sięgnąć i poznać. Tym bardziej w tym jakże znakomitym nowym wydaniu.

Niezwykła sensacyjno-kryminalna historia. XIX wieczna Kornwalia a w niej oberża Jamajka, gdzie diabeł mówi dobranoc. Nikt o zdrowych zmysłach się tam nie zapuszcza. Jamajka osadzona jest na pustkowiu. Otaczają ją torfowiska i mocna mgła. Idealny klimat. To tylko przedsmak tego co otrzymacie czytając powieść Daphne du Maurier.

Naszą główną bohaterką jest dwudziestotrzyletnia Mary Yellan. Dziewczyna po śmierci mamy musiała spełnić jej ostatnią prośbę. Musi wyjechać do ciotki. Ma wieść lepsze życie niż jej mama, która przez 17 lat zaharowywała się. I na końcu swojego ciężkiego życia dostała udaru i niestety zmarła. Nasza bohaterka spakowała swój cały dobytek, sprzedała swoje gospodarstwo i pojechała do wujostwa. . Patience zawsze była pierwsza do zabawy. Miała mięciutkie serce. A teraz jest żywym trupem. Nasza Mary doznała szoku, kiedy ją zobaczyła. Musiała się opiekować ciocią, ponieważ jej mąż to bandyta i pijak. Nie jest grosza wart. Nie wiadomo co ciotka w nim widziała. Może omamił ją swoimi oczami. Kobieta chodzi przy nim jak na smyczy. Jest wrakiem człowieka. Tak sobie ją podporządkował, że stała się bardzo lękliwa. Dosłownie zachowuje się jak nie ona. Biedna ciocia Patience. Wujek Joss Merlyn prowadzi oberżę o nazwie Jamajka. Znajduje się ona na drodze między Bodmin a Lauceston. Kiedyś przybywało do niej mnóstwo gości. Jedli i poili swoje konie. Obecnie wszyscy omijają ją szerokim łukiem. Dlaczego? Z tą zagadką będzie musiała zmierzyć się nasz główna bohaterka – a my razem z nią.

Czy uda się Mary ocalić Patience z rąk tyrana? Czy życiu Mary zagraża niebezpieczeństwo? Jej mama myślała, że córka będzie wiodła lepsze życie w mieście – jednak trafiła z deszczu pod rynnę. Myślę, że jakby została na swoim rodzinnym gospodarstwie byłaby mniej narażona na niebezpieczeństwo. Jednak posłuchała ostatniej woli matki i przyjechała do Jamajki. To nie był dobry pomysł. Wkrótce się o tym przekona. Tutaj rządzą zbrodnie i lewe interesy. Jednym słowem w Jamajce i okolicy panuje przestępczość zorganizowana. Co zrobi nasza prawa bohaterka? Czy wyda wuja, czy raczej stanie się jego cichą wspólniczką?

Nie brakuje tutaj również zalotników. Czy nasza Mary wpadnie w ich sidła? Nikomu z nią tak łatwo nie pójdzie. Ona jest silną i waleczną kobietą. Nauczyła się tego od własnej mamy, która przez 17 lat wdowieństwa musiała sobie sama radzić z przeciwnościami losu. Za to Patience jest ich zupełnym przeciwieństwem. Nie potrafi przeciwstawić się własnemu mężowi. Robi dosłownie wszystko czego sobie on zażyczy. Czy jest jeszcze nadzieja dla takiej kobiety? Czy już jest stracona? W sumie na własne życzenie ją to spotkało. To ona za wszelką cenę chciała wyrwać się z domu i zamieszkać w mieście. Spotkała tam swojego przyszłego męża i jest klops. Pewnie w najgorszych koszmarach nie przypuszczała, że spotka ją taki parszywy los. Czy siostrzenica wyrwie ją z tej niewoli? Co się stanie, gdy na drodze Mary staną niewłaściwe osoby?

Moim zdaniem jest to jedna z lepszych powieści Daphne du Maurier. Autorka stworzyła ją w 1935 roku. Moje zdanie poparł również sam Alfred Hitchcock, który postanowił tą historię zekranizować w 1939 roku („Oberża Jamajka”). Swoją drogą chętnie bym obejrzała ten film.

„Oberża na pustkowiu” jest cudownie wydana. Przepiękna, twarda okładka. Po prostu trzeba ją mieć. Uwielbiam serię butikową wydawnictwa Albatros.

Jeżeli uwielbiacie XIX wieczną Kornwalię to koniecznie musicie poznać „Oberżę na pustkowiu”. Powieść, która wciąga i nie daje o sobie zapomnieć. Klimat książki jest bardzo tajemniczy i strasznie mroczny. Polubiłam główną bohaterkę za jej odwagę i męstwo. Mimo przeciwności losu nigdy się nie poddała. Razem z nią wszystko przeżywałam. Do ostatniej strony bałam się o jej los. Na jej miejscu zabrałabym ciotkę i zwiałabym, gdzie pieprz rośnie. A jak to zrobiła Mary dowiecie się po przeczytaniu. Niezwykła fabuła. Akcja miejscami zwalnia. Mimo wszystko „Oberża na pustkowiu” jest godna polecenia.

Czytając tą powieść nie zawiodłam się. Czas poświęcony na tą lekturę nie był czasem straconym. Miejscami miałam wrażenie, że przeniosłam się w świat westernu. Całkiem wspaniałe uczucie.

Z całego serca polecam – „Oberżę na pustkowiu” - #mommy_and_books .

Chcecie poznać western widziany oczami znakomitej pisarki Daphne du Maurier to nie zwlekajcie tylko szybciutko przeczytajcie „Oberżę na pustkowiu” - nie zawiedziecie się.