Nie ukryjesz się

"Nie ukryjesz się" jest zdecydowanie jedną z lepszych książek, które dane mi było przeczytać w 2018 roku. Dziwię się, że to moje pierwsze spotkanie z Susan Lewis, gdyż zazwyczaj mam nosa do dobrych powieści, a wnioskując po recenzjach wcześniejszych książek autorki, jej twórczość jest doceniana w czytelniczym światku. Trzeba być niezwykle utalentowanym pisarzem by z książki obyczajowej zrobić powieść, która poruszy wszystkie struny naszej wrażliwości. Jestem matką. Nie potrafię sobie wyobrazić życia bez moich dzieci. Jestem również żoną, która bezgranicznie kocha swojego męża. Świat bez niego równa się piekło na ziemi. Książka ta była dla mnie tożsama z apokalipsą, czymś tragicznym, przerażającym, nierzeczywistym. Obudziła wszystkie moje lęki i jednocześnie sprawiła, że zaczęłam się cieszyć z małych "codzienności".

Justine Cantrell jest kobietą spełnioną. Ma dwójkę dzieci, kochającego męża i satysfakcjonującą pracę. Matt właśnie wydał swoją pierwszą książkę. Dom pod Londynem jest ostoją spokoju i szczęśliwości gdzie rodzina Cantrellów wraz z przyjaciółmi celebruje sukces. Skupieni na pracy rodzice nie zauważają jednak, że z ich synem dzieje się coś niedobrego. Gdy Justine zachodzi w kolejną ciążę dochodzi do tragedii. Kobieta postanawia porzucić swoje dotychczasowe życie i zacząć wszystko od początku. Opuszcza Anglię i przeprowadza się do małej miejscowości w Stanach Zjednoczonych, gdzie wcześniej mieszkała jej babcia. Jednak i tam dopadają ją mroczne wspomnienia.

Rodzicielstwo jest okupione cierpieniem...czyje to słowa? Zgooglowałam i okazało się, że do tej pory nikt nie przypisał sobie do nich praw. Jednak z pewnością każdy z rodziców podpisze się pod tą tezą. Kiedy w nasze ręce trafia książka o kobiecie, która porzuciła własne dzieci i przeniosła się na inny kontynent (dodam, że zostawiła również własnego męża), to wszystkie matki polki (i matki innych narodowości) otworzą szeroko oczy ze zdumienia. Jak można zostawić za sobą przeszłość, nawet tak najtragiczniejszą? Co takiego się wydarzyło, że ta normalna, szczęśliwa rodzina, została rozdzielona? I właśnie słowo "normalna" gra tutaj kluczową rolę. Justine ma dwójkę dzieci : córkę Abby oraz nieco młodszego, nastoletniego syna Bena. Dzięki ciężkiej pracy oraz wyrzeczeniom udaje im się kupić dom marzeń na londyńskich przedmieściach. Problemy się zaczynają kiedy Ben wchodzi w okres dorastania. Młody chłopak różni się od swoich rówieśników. Jest agresywny, wulgarny i zdecydowanie odstaje od swoich szkolnych kolegów. Justine wraz z mężem tłumaczy to okresem dojrzewania i buzą hormonów. Nie dostrzegają, że z ich synem dzieje się coś złego. Bunt nastolatków jest dla nich czymś oczywistym co należy przetrwać. Mam parę koleżanek, które wychowanie dzieci mają już za sobą. Kiedy z nimi rozmawiam o najtrudniejszym okresie macierzyństwa jakim jest wiek nastoletni to wręcz słyszę zgrzytanie zębami. Rodzić żyje w wiecznym strachu. Nigdy nie wie czy dane zachowanie dziecka to normalna reakcja na bodźce środowiskowe czy objaw problemów psychicznych. Część psychologów doradza metodę "przetrwania" inni "uczestniczenia". Nigdy nie wiadomo czy atypowe postawy nastolatków powodowane są chorobą czy burzą hormonalną. Rodzina Cantrellów postawiła na to drugie. I zdarzyła się tragedia.

"Nie ukryjesz się" jest książką, która trzyma czytelnika w ciągłym napięciu. Mamy tutaj do czynienia z na pozór szczęśliwą rodziną, która staje się ofiarą złego losu. Justine wraz z najmłodszą córką postanawia opuścić Wyspy i przeprowadzić się do Stanów Zjednoczonych. Planuje rozpoczęcie nowego życia, chce ukryć się przed rodziną oraz przyjaciółmi. Wybiera miejsce gdzie przed laty żyła jej babka. Wierzy, że tylko tam odnajdzie spokój. Zastanawiałam się czy byłabym w stanie odnaleźć w sobie siłę do tego by opuścić mojego męża oraz dzieci(o ile oczywiście miałabym powód). Z początku uważałam, że nasza główna bohaterka jest samolubną, znerwicowaną i w gorącej wodzie kąpaną kobietą, która idzie po najlżejszej linii oporu. Wraz z rozwojem fabuły nie czułam do niej nic więcej oprócz współczucia. I płakałam. Wiem, że "Nie ukryjesz się" jest powieścią obyczajową, jednak w przypadku takich książek uważam, że powinien zostać stworzony zupełnie nowy gatunek, a mianowicie powieść "emocjonalna". Tak naprawdę, książka ta, opowiada o rozpadzie więzów rodzinnych, które choć mocne jak stal, nadal ulegają korozji. Nie wszystko jesteśmy w stanie wybaczyć. Nie na wszystko jest remedium. Czasem i ucieczka nie jest najlepszym wyjściem szczególnie jeśli nie wiemy co nas czeka na miejscu.

Susan Lewis ma dar. Nie jest zwykłą pisarką, która maluje obrazy wyświetlające się przed naszymi oczami. Czytając jej książki stajemy się ich uczestnikami. Bohaterowie nie są kimś kogo obserwujemy z ukrycia, praktycznie od początku książki stają się naszymi przyjaciółmi. Są ciekawi i wiarygodni (w swojej niewiarygodności). Oczywiście muszę przyznać, że tragedia do której doszło, była grubymi nićmi szyta (nie wiem czy dokonał by jej kinowy superbohater) jednak całość wyszła niezwykle sprawnie. Autorka wykorzystała w swojej powieści narrację skokową. Z jednej strony opowiada o teraźniejszości, gdzie poznajemy Justine i jej 3-letnią córeczkę, z drugiej, dzięki retrospekcjom, cofamy się do czasów kiedy wszyscy "spali w jednym łóżku" . Czasów szczęśliwej rodziny. Fabuła rozwija się w tempie który pozwala czytelnikowi na dogłębne przemyślenie sytuacji w której znajdują się nasi bohaterowie. Wiem, że idea "klubów książki", gdzie spotykają się wielbiciele literatury by rozmawiać o danym tytule, jest w Polsce w powijakach, jednak uważam, że 'Nie ukryjesz się" mogłaby być idealną pozycją na start. Książka ta bowiem skłania do dyskusji. Wprost prosi się o pytanie : "co ja bym zrobiła w tej sytuacji"?

Najnowsza książka Susan Lewis, jest powieścią, która uzależnia. Ponad 8 gwiazdek na [Adres usunięty], równie dobre noty na amerykańskim Goodreads, świadczą same za siebie. Oprócz niezwykle wciągającego wątku głównego znajdziemy tutaj epizod poboczny, który również wzbudzi ciekawość czytelników. Im dalej w las tym więcej drzew, im dalej w książkę tym więcej warstw. Powieść ta opowiada o tragedii, która mogła się stać udziałem każdego z nas. Sprawia, że od tej pory dwa razy pomyślimy, zanim zaczniemy osądzać innych. Nie jestem sobie w stanie wyobrazić, że ta książka mogłaby być napisana lepiej. Susan Lewis jest zdecydowanie "gigantem" wśród autorek literatury kobiecej. Może i panowie się skuszą? Zdecydowanie polecam.

Justine musi opuścić męża i wyprowadzić się z najmłodszą córką. Wyjeżdża z Anglii i przenosi się do Ameryki, do miasteczka, które pamięta z dzieciństwa, gdy odwiedzała mieszkającą w nim babcię. Kobieta zmienia otoczenie, ale myślami ciągle wraca do wydarzeń sprzed lat. To wtedy wydarzyło się coś, co zmieniło życie tej rodziny na zawsze.

Nie ukryjesz się Susan Lewis to książka, w której główną bohaterką jest Justine. To rodzinna i ciepła kobieta, która dla bliskich jest w stanie zrobić niemal wszystko. Jest spokojna, raczej opanowana, stara się trzymać emocje na wodzy, rozmawiać zamiast krzyczeć. Ma głowę do interesów i radzi sobie całkiem nieźle w prowadzeniu własnej firmy.

Akcja książki rozgrywa się w dwóch planach czasowych. Wydarzenia sprzed lat przeplatają się z obecnymi czasami. Narracja pokazuje to, co dzieje się współcześnie – Justine przeprowadziła się z córką do Ameryki i tu próbuje sobie ułożyć życie. Z jej nerwowego zachowania, informacji o zmianie nazwiska i strachu, że Lula mogłaby coś komuś opowiedzieć o ich przeszłości, należy wnioskować, że stało się coś, co wymusiło na kobiecie przeprowadzkę. Z rozdziałów dotyczących przeszłości powoli zaczyna wyłaniać się obraz tego, co doprowadziło do tragedii, która zmusiła Justine do zmiany życia.

Podobnie jak w Dziewczynie, która wróciła, autorka buduje tu dwa światy – przed i po tragedii. Ten drugi naznaczony jest cierpieniem, pokazano w nim próby radzenia sobie w nowej sytuacji, które często wypełnione są potknięciami i błędami, co jest bardzo ludzkie. Ten pierwszy to sielankowy obraz, który stopniowo, powoli zaczyna się psuć, ale bohaterowie nie bardzo chcą to widzieć. Justine ma cudowną rodzinę i masę przyjaciół, wszyscy trzymają się razem. Wygląda to identycznie jak w poprzedniej powieści autorki – postacie się uwielbiają, wspierają, traktują, jakby byli jedną, wielką rodziną. To mnie trochę drażniło, bo schemat wyglądał podobnie jak w Dziewczynie… Niemniej tym razem zaskoczeniem było to, jak doszło do tragedii i czym ona była. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw, choć można było przypuszczać, że prędzej czy później stanie się coś złego, a głównym winnym będzie jedna konkretna osoba.

Wśród tematów poruszanych w powieści są m.in. problemy rodzinne, zaburzenia osobowości i jasnego oglądu sytuacji, przemoc, ale też homoseksualizm. Pojawia się zastraszanie, młodzieńczy bunt i kłopoty z utrzymaniem ciąży. Jest strach, niepokój, złość i nadzieja na lepsze jutro. Co prawda najwięcej dzieje się we fragmentach dotyczących przeszłości, ale i współcześnie nie brakuje wątków pobocznych.

Treść przesycona jest tematami, które budzą różne emocje w czytelniku. Niekiedy miałam wrażenie, że bohaterowie nie zdają sobie sprawy, że to, co się wokół nich dzieje, jest złe, powinni byli skuteczniej przeciwdziałać pewnym rzeczom i reagować ostrzej na niektóre wydarzenia. Byłam przerażona, gdy w końcu dowiedziałam się, dlaczego Justine musiała się przeprowadzić. Z drugiej jednak strony nie mogłam zrozumieć, dlaczego postanowiła się rozstać z mężem – jej argumenty były logiczne, decyzja była trudna, obje cierpieli z jej powodu, ale i tak się nie zgadzałam z tym, jak postąpili.

Nie ukryjesz się jest dobrą książką, którą jednak trudno zaklasyfikować. Z jednej strony to obyczaj, bo najwięcej miejsca poświęca się stanom bohaterki, jej życiu, ale wydarzenia z przeszłości spokojnie mogłyby być materiałem na doskonały thriller. Myślę, że powieść spodoba się osobom, które lubią czytać książki, w których bohaterowie są prostymi, normalnymi ludźmi, którym przytrafiło się coś strasznego. To lektura z dreszczykiem, dostarczająca emocji i wciągająca.

“Nie ukryjesz się” to książka, którą z pozoru bardzo źle oceniłam. Myślałam, że jest to kryminał, może thriller lub coś w tym stylu. Jakie było moje zaskoczenie w trakcie lektury…

Susan Lewis w powieści “Nie ukryjesz się” w genialny sposób ukazała jak kilka złych życiowych decyzji może ten nasz dalszy los całkowicie skomplikować. Historię Justine poznajemy stopniowo. Akcja, która toczy się obecnie przeplatana jest wspomnieniami głównej bohaterki sprzed czternastu lat oraz systematycznie ten czas się zmniejsza. Książka pokazuje, że wychowanie dzieci to wcale nie taka łatwa sprawa. To co wydarzyło się w rodzinie Justine i Matta przeszło moje najśmielsze oczekiwania. I chyba każdy, kto jest już po przeczytaniu tej książki zgodzi się ze mną, że pozycja ta daje mocno do myślenia. Postępowanie Justine ma swoje motywy, jednak autorka postanowiła całą ocenę sytuacji zostawić czytelnikowi. W ciągu całego życia podejmujemy wiele decyzji sądząc, że w aktualnej sytuacji są właściwe, ale czy na pewno? Książka poza takimi tematami porusza również trudne wątki takie jak morderstwo, brak zrozumienia, trudności związane z wychowaniem dzieci, jak łatwo jest zaniedbać nawet nieświadomie swoje rodzicielskie obowiązki, aż dochodzimy do motywu samobójstwa, straty i odnalezienia nowego życia i poznania historii swoich przodków, których decyzje również mają wpływ na nasze teraźniejsze działanie. Myślę, że tę książkę można zaliczyć do powieści obyczajowych z mocnym akcentem kryminalnym. I w tym przypadku połączenie to wyszło świetnie. Taka książka to dobre wyjście kiedy nie mamy ochoty na lekturę romansów, a thrillery mogą być dla nas aktualnie zbyt angażujące. Susan Lewis mocno porusza czytelnikiem, a dynamiczna i bogata akcja sprawia, że tej historii nie mamy dość. Jak dla mnie skończyła się zbyt szybko, pomimo że poznajemy wszystkie interesujące nas fakty.

Książkę pochłania się w bardzo szybkim tempie. Powieść wstrząsa naszym świat i zmusza do refleksji nad własnym życiem i docenienia tego co się posiada, bo życie jest ulotne i w każdej chwili może zmienić się o sto osiemdziesiąt stopni.

Susan Lewis miałam okazję poznać dzięki jej wcześniejszej książce pt."Dziewczyna, która wróciła". Zrobiła ona na mnie pozytywne wrażenie, stąd też postanowiłam sięgnąć po kolejną jej powieść. Domeną Susan są ciężkie tematy, trudne relacje rodzinne, kłopoty i problemy. Choć nie są to przyjemne rzeczy, to właśnie takie przyciągaj moją uwagę. To dla takich spraw kocham czytać literaturę. A Lewis ma do tego pewien dar, który mam nadzieję, długo będzie wykorzystywać.

Matt i Justine są szczęśliwym małżeństwem. Choć na początku nie jest im łatwo wiązać koniec z końcem, to ochoczo się wspierają. Doczekali się córeczki Abby oraz synka Bena. Z pomocą matki kobiety udaje im się kupić dom marzeń, gdzie planują prowadzić spokojne i szczęśliwe życie. Niestety nie jest im to dane. Mały Ben spada z drzewa i oboje rodzice zastanawiają się, czy to, co wydarzyło się później to efekt tego wypadku czy po prostu tak miało być. Chłopak zaczyna dorastać i sprawia coraz więcej problemów. Jest wulgarny i wdaje się w bójki. Zostaje usunięty praktycznie z każdych zajęć sportowych z powodu swojego zachowania. Zarówno Matt, jak i Justine widzą to, ale nie wiedzą co zrobić, bo syn nie chce pomocy. Twierdzi, że to ich wina, że faworyzują Abby, że o niego nie dbają i się nim nie interesują. Gdy kilka lat później rodzi się mała Tallulah, Ben zmienia się jeszcze bardziej. Nikt już nie jest w stanie kontrolować jego zachowania.

Pewnego dnia dochodzi do tragedii...

Susan Lewis napisała książkę na dwóch płaszczyznach. Czasy obecne gdzie Justine stara się ułożyć życie po największej tragedii w życiu. Z dala od męża i dla najmłodszej córki Luli. Trzeba jednak dać nacisk na słowo "STARA" się, bo jest to bardzo ciężkie.

Druga strona powieści to czasy przeszłe. Jak wyglądało życie McQuillanów przed dramatem oraz jak do niego doszło.

Choć pozycja nie jest dynamiczna, akcja toczy się powoli, a prawdę z przeszłości odkrywamy krok po kroku, to ma ona inny za to bardzo duży plus. Czytasz, bo chcesz się dowiedzieć o co chodzi, co się wydarzyło i dlaczego do tego doszło. Susan genialnie rozplanowała grę emocji w tej powieści i jedyne co mogę powiedzieć to: Przeczytaj by poznać prawdę. Nie pożałujesz!

Po raz kolejny w ostatnim czasie spotykam się z książką, w której dominuje problem "rodzicielski". Tym razem jednak mamy tu do czynienia z rodzicami, dla których dzieci były najważniejsze i którzy swoje pociechy kochali bezwarunkową miłością. Ale ile może wytrzymać rodzic, którego dziecko wkracza na tą złą drogę życia oraz które zdecydowanie odmawia ich pomocy?

Na ogromny szacunek zasługuje główna bohaterka tej powieści, Justine. Choć tragedia do jakiej dochodzi pewnego spokojnego dnia, załamuje kobietę oraz jej męża (ale nie tylko ich), to jednak ma ona siłę by walczyć o lepsze jutro. Co prawda, robi to ze względu na swoją najmłodszą córeczkę, Lulę, ale jednak robi cokolwiek. Myślę, że decyzja o opuszczeniu Anglii była jednak tą dobrą decyzją. Nowe otoczenie, nowi znajomi oraz nowe życie, sprawiło, że Justine mogła nabrać dystansu do niektórych spraw i spojrzeć "świeżym" okiem na wszystko.

Było to moje pierwsze spotkanie z Susan Lewis i muszę przyznać, że ta autorka naprawdę potrafi łączyć różne wątki. Z jednej strony mamy tę ciężką sytuację rodzinną, z drugiej całkowitą zmianę otoczenia, a natomiast z trzeciej mamy sekret rodzinny, który okazuje się być naprawdę szokujący i przerażający.

Choć jest to literatura obyczajowa, to jednak nie mogło tu zabraknąć momentów prawdziwej grozy. A jakie były to dokładnie fragmenty? Tego musicie się dowiedzieć już sami. ;)

Przyznam się, że bywały momenty, kiedy wiało nudą, a długie opisy prawie doprowadzały mnie szału, ale to zostało kompletnie przyćmione tym całym ładunkiem emocjonalnym, jaki nam towarzyszy przez większą część powieści. Smutek, żal, radość, szok. A wszystkie te emocje przeplatały się ze sobą, więc bywało naprawdę... ciężko.

Czy polecam? Tak, tak i jeszcze raz tak. Dla miłośników obyczajówek, takich poniekąd psychologicznych książek oraz fanów rodzinnych tajemnic. A ja na pewno jeszcze sięgnę po powieści tej autorki.

Bezstresowe wychowanie, zbytnie pobłażanie, a może właśnie zbyt mało uwagi poświęconej dziecku? Autorka sprawia, że głowimy się, jaka była przyczyna tak potwornej zbrodni i dlaczego dotknęła właśnie tą rodzinę.