Nie mów nikomu

Karolina Wójciak potrafi mnie wciągnąć w fabułę jak w jakiś wir. Moje czwarte spotkanie z twórczością autorki było wyborne. Książka jest polecana na bookstagramie, a że po każdej świątecznej historii lubię sięgnąć po coś mocniejszego, to dałam się skusić i wiem już, że było warto!

Fabułę poznajemy z perspektywy trzech, a pod koniec czterech bohaterów i na kilku płaszczyznach czasowych. Osobiście uwielbiam takie konstrukcje, więc doskonale się odnalazłam. To historia, którą świetnie się czyta, ale też dobrze się jej słucha, więc plus dla zwolenników audiobooków.

Margo przyjeżdża z mężem do Polski, aby wspierać go po śmierci ojca. Zatrzymują się w jego rodzinnym domu i już od momentu przekroczenia jego progu zaczynają dziać się dziwne rzeczy, a mężczyzna zmienia się nie do poznania. Marcin wychodzi z więzienia po odsiedzeniu wyroku 25 lat za przestępstwo, którego nie popełnił. Usiłuje odnaleźć żonę, która zabrała dzieci i opuściła go podczas jego odsiadki. Zbyszek pracuje w policji i wraz z żoną oczekuje narodzin pierwszego dziecka. Kolega z pracy prosi go o przysługę, która ma zmienić jego życie, o czym jeszcze nie wie.

Trzy osoby, których z pozoru niewiele łączy. Czy jednak warto zawsze wierzyć pozorom? Otóż nie, bowiem te trzy historie zgrabnie łączą się w jedną całość, mimo że każda z nich miała miejsce w innym czasie. Autorka sprytnie wyprowadziła mnie w pole, a przy okazji wywołała sporo emocji... Jeden z bohaterów irytował mnie jak mało kto i nawet po odkryciu jego trudnej przeszłości, wcale nie zapałałam do niego sympatią.

Polecam!

Nie mów nikomu to najlepsza książka 2022 roku.

Margo po śmierci teścia wybiera się w raz z mężem do Polski. Natan musi pochować swojego ojca i sprzedać rodzinny dom do którego nigdy nie wrócił. W raz z przyjazdem do Polski Natan zmienia swojego oblicze, z kochającego męża staje się zimnym, tajemniczym i mrocznym mężczyzną. Jego rodzina temat tabu zostaje naruszony przez przyjazd na pogrzeb. Margo gdy widzi w jakich warunkach mieszkał teść jest zszokowana, ale jako dobra żona chce wspierać męża, jednak Natan staje się obcym człowiekiem. Dowiadując się historii rodzinnej męża, zaczyna być świadoma że do tej pory nie znała prawdziwego oblicza człowieka którego kochała i obiecała być na dobre i złe. Czy Margo wytrzyma wszystkie problemy, które wynikną z przyjazdu do Polski i będzie trwała przy boku męża?

Zbyszek policjant, który pracuje w małym miasteczku gdzie przestępczość nie istnieje. Kochający mąż i przyszły ojciec, bo jego żona spodziewa się dziecka. Wiedzie sielskie można powiedzieć życie do czasu aż w szeregach policji pojawia się nowy kolega. Jurek chciał poznać lepiej swoich kolegów z pracy przez co próbował się z nim integrować, trudno jest wpasować się w środowisko w którym każdy zna się od małego. Zaprasza Zbyszka i jego żonę do swojego domu na obiad. Zbyszek zostaje uprzedzony że żona Jurka jest psychicznie chora przez co się waha aby tam pójść. Dla Zbyszka najważniejsza jest rodzina, przez co chcę chronić swoją ciężarną żonę. To co widzą w domu Jurka i dalsze wydarzenia w które zostaną wplątani zmieni ich życie. Czy Zbyszek ochroni swoją żonę? Czy nadal jego życie będzie sielskie i bezpieczna?

Nie mów nikomu to mocna, ciekawa, rewelacyjnie zbudowana historia oraz osoby które "narysowane" są w najdrobniejszych szczegółach i ich historie pokazane są do końca, nic nie zostaje pominięte.

Dwie historie, które dzielą 25 lat ale im więcej kartek przewracamy tym historię powoli się łączą. Natan który musi się zmierzyć z dawną traumą przeżytą w domu rodzinnym, jego żona nie znała jego przeszłości. Choć byli szczęśliwym małżeństwem to przez odkrywaną przeszłość męża pojawiają się rysy na ich dalszej wspólnej szczęśliwej przyszłości.

Zbyszek, policjant który zostaje wplątany w ciężkie życie prywatne jego nowego kolegi. Zostanie postawiony przed wydarzeniami, które zmienią jego postrzeganie granic moralnych.

Nie mów nikomu to książka, którą ja mogę opisywać i opisywać, bo jest o czym mówić, ale nie chcę za bardzo zdradzać historii i wydarzeń które wpłyną na życie bohaterów. Książka z wybitna historią i rewelacyjnymi bohaterami, mroczna, tajemniczy, niebezpieczna... Polecam

To nie jest moje pierwsze spotkanie z autorką i tym razem również była to udana uczta czytelnicza, którą Karolina Wójciak mi zafundowała.

Margot i Natan przyjeżdżają ze słonecznej Hiszpanii na polską wieś. Zmarł ojciec Natana i mimo, że nie utrzymywali kontaktów, syn chce uporządkować sprawy po ojcu. Margot widzi zmianę w swoim mężu i zaczyna się go bać. Powoli wydarzenia z przeszłości wychodzą na jaw, a ta okazuje się mroczna i pełna tajemnic.

Historia opowiedziana jest z perspektywy trzech osób, obecnie i 25 lat temu. Dobra fabuła opierającą się na jednym wydarzeniu, które odcisnęło swoje piętno na bohaterach. Na początku starałam się wyłapać co łączy te trzy osoby, tym bardziej, że dzielą je lata, nie widziałam wątku wspólnego, ale im w głąb książki, tym sytuacja robi się coraz bardziej klarowna.

Autorka zadbała o napięcie i oddała w ręce czytelnika historię, która oprócz tajemnicy sprzed lat, porusza ważny problem krzywdy dziecka. Dziecka które ma chwilami trudniej niż dorosły, nie mając znikąd pomocy. Zachęcam do przeczytania. Dodam jeszcze, że książki Karoliny są zawsze pełne tajemnic, niedomówień, a autorka powoli dozuje czytelnikowi rozwiązanie. Dla mnie to fenomenalna pisarka, wiem też, że nie każdemu taki styl pióra pasuje, za to w mój gust trafia idealnie.

Karolina Wójciak należy z całą pewnością do gronach autorek, po których książki sięgam zawsze bez wahania i z ogromną przyjemnością. Jej swoboda przelewania własnych myśli i wizji na papier wydaje się być niezwykle naturalna, nie wymagająca żadnych korekt czy też popraw (czemu sama autorka z uporem maniaka stanowczo zaprzecza) i właśnie to jest jednym z wielu czynników, które sprawia, że tak bardzo lubię zaczytywać się w historiach spod jej pióra.

„Nie mów nikomu” to już 13 książka autorki. Jej fabuła toczy się na trzech, z pozoru całkowicie nie mających ze sobą nic wspólnego płaszczyznach. Ich narratorami są: Zbyszek, Margo i Marcin, którzy przedstawiając czytelnikowi swoje historie przybliżają go do zaskakującego finału, nie szczędząc po drodze dynamicznych zwrotów akcji i ogromu uczuć towarzyszących mu w trakcie czytania lektury.

Świetnie skonstruowana historia z niejedną mroczną tajemnicą sprzed wielu lat na tle takich, a nie innych bohaterów to nie lada gratka dla fanów thrillerów, którzy z każdą kolejną stroną wpadają w pułapkę zastawioną przez autorkę pełną niedomówień i piętrzących się pytań bez odpowiedzi. Ot, taka typowa książka Karoliny, w której nic nie jest tak oczywiste, jak się wydaje. O stylu nie ma co się za dużo rozwodzić, bo Wójciak to już marka sama w sobie. Każdy, kto chociaż raz sięgnął po jej książkę wie czego się po niej spodziewać. Ale czy aby na pewno? Przekonajcie się koniecznie sami…

Margo próbuje pocieszyć swojego męża, który właśnie stracił ojca.

Zbyszek próbuje chronić swoją ciężarną żonę w każdy możliwy sposób.

I to wszystko nie jest tak, jak Wam się wydaje.

Czyli norma u Wójciak :) Po raz kolejny dałam się wciągnąć w wir niepewności, niewiedzy i łotdefaków. Nie powinnam być zaskoczona, a jednak jestem, bo autorka tym razem zafundowała nam coś nowego. Po raz pierwszy podczas czytania czułam lęk, dostawałam gęsiej skórki i w nocy zapalałam wszystkie światła. I nie, to nie jest horror, nie ma tu nic nadprzyrodzonego, ale Karolina zbudowała taki klimat, że nie dało się tego czytać bez przyspieszonego bicia serca i bez oglądania się za siebie. Było gęsto, lepko, ponuro i bardzo niepokojąco. Chciałam czytać szybciej, żeby wyrwać się z macek strachu, a z drugiej strony chciałam czytać wolniej, bo nie chciałam, żeby ta historia się skończyła.

Nic Wam nie powiem o losach Margo i Zbyszka, bo w tym wypadku za wszelką cenę chcę uniknąć spoilerów. Niech i Wam kopara opadnie.

Ta powieść wzbudza mnóstwo emocji. Autorka potrafi wejść w umysł człowieka jak nikt inny i pokazać nam wszystkie jego strony. Często bywają one niewygodne, nawet drażniące - jak tutaj - ale zawsze niosą za sobą przesłanie. Mam nieodparte wrażenie, że tym razem to przesłanie brzmi „w stu procentach nie znasz nawet samego siebie”. Bo czy wiemy jak zareagujemy na kryzys, dopóki nas nie dotknie? Czy zdajemy sobie sprawę jak przeszłość na nas wpływa? Jak to, co myślimy o samych sobie się sprawdzi, kiedy zderzy się z rzeczywistością? Mętlik w głowie, wiele pytań i jeszcze więcej myśli. Tak się kończy czytanie tej powieści.

Chociaż nie! Wcale nie tak! Bo kiedy ja radośnie kończyłam czytać i wszystko już wiedziałam, to przyszedł czas na epilog. A tam to Karolina załatwiła mnie koncertowo. Zrzuciła taką bombę, że mnie wyrwało z kapci. I tak właśnie kończy się czytanie tej powieści.