Mursz

W tej książce tak jak w poprzedniej, czyli w „Topieliska”, główną bohaterką jest Pola, która na nowo stara się ułożyć swoje życie, po wyjściu ze szpitala. Tam poznała młodą dziewczynę o imieniu Kasandra, z którą utrzymuje kontakt. Jednak pewnego dnia Pola w swojej skrzynce znajduje list właśnie od koleżanki ze szpitala, który jest takim listem pożegnalnym, jednak jest w nim również pewien sekret. Pierwsze, co to główna bohaterka pędzi do mieszkania Kasandry z nadzieją, że może jeszcze uda się zapobiec najgorszemu. Drugi krok Poli jest taki, iż postanawia okryć prawdę tego, co wydarzyło się rok temu w mrocznym kaszubskim lesie Mursz.

Kto zginął w lesie Mursz? Kto zabił te osoby? Oraz czy Pola będzie wstanie odkryć prawdę i uratować Kasandrę?

Po książki Ewy Przydrygi sięgam w ciemno, do tej pory czytałam dwie historie, które bardzo mi się podobały, a ta jest trzecia i na tej również się nie zawiodłam.

Autorka już od początku buduje napięcie i niemalże do ostatnich stron trzyma czytelnika w niepewności, kto jest sprawcą. Bardzo podobało mi się, że poznajemy historię z perspektywy trzech osób. Jest Pola, która w teraźniejszości (rok 2020) stara się rozwiązać zagadkę Murszu, mamy Larę, która w roku 2019 jest influenserką i jest też Marianna, której losy poznajemy z roku 2018. Trzy lata, trzy kobiety i jeden ten sam las, Mursz.

Przyznam się wam, że ja należę do osób tych bardziej strachliwych i sama mam obawy wejść do lasu. W nocy to już nawet z kimś nie ma takiej opcji, a po tej książce, nawet nie chcę myśleć, że musiałabym wejść do jakiegokolwiek lasu. Ta historia wywołała u mnie dreszczyk emocji, niemalże pół książki przeczytałam z szybciej bijącym sercem i z zapartym tchem. Takiego finału zupełnie się nie spodziewałam i tu brawa dla autorki, za napisanie tak świetnego thrillera, z zaskakującym zakończeniem.

Jeśli jeszcze nie czytaliście książek Ewy Przydrygi i lubicie kryminały to z całego serca wam polecam. Przypomnę również, że akurat ta książka ma lekkie nawiązanie do poprzedniej historii autorki, czyli „Topieliska”, więc gorąco zachęcam do zapoznania się w pierwszej kolejności z tamtą książką. Jednak moim zdaniem, na upartego można też przeczytać tę książkę, bez znajomości poprzedniej, bo powiązań jest tylko kilka na początku książki.

Klimat w tej książce jest tak gęsty, duszny i straszny, że bać będziecie się nawet siedząc w własnym fotelu. I za to kocham takie książki. Historie, które odbierają mi spokój, powodują szybsze bicie serca i pocenie dłoni🤣 cudo ❤️❤️❤️

Duchny las, który przyciąga, a jeśli poczytacie o tym miejscu, to klimat zrobi się jeszcze bardziej gęsty i realny. Jest właśnie ten Duchny las, jest szpital psychiatryczny, jest morderstwo, jest tajemnica i podejrzenia.

Autorka zrobiła kawał dobrej roboty, otrzymujemy thriller psychologiczny i sporą dawką grozy. Poczujecie co może pchać człowieka do morderstwa, poczujecie strach, niepewność, oj dużo poczujecie, tylko musicie sięgnąć po tę książkę 😀

Gorąco polecam 🖤🖤🖤

" To za sprawą tego lasu nie jestem do końca sobą, a przynajmniej nie dzisiaj. Ze świadomością, że w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat Duchny Las zebrał żniwo śmierci i wykarmił mieszkające tutaj potwory, a wreszcie wpuścił do siebie kolejne, czuję się jeszcze bardziej nieswojo. Baśniowe drzewo, klimatyczne lampiony i wesoły gwar są tylko przykrywką dla czającego się tutaj zła. Ja wciąż je czuję, milczące, rozpływające się w mglistej szarości."

Trzy kobiety, legenda o przeklętym, krwawym lesie i mroczna tajemnica, która je połączy.

"Mursz" to jedna z tych książek, która łapie czytelnika od samego początku i nie puszcza aż do końca. Pełna grozy, napięcia i dramatycznych zwrotów akcji, nie pozwala ani na chwilę złapać tchu. Autorka tworzy wokół opowiadanej historii, przyprawiający o dreszcze klimat, który oblepia czytelnika i utrzymuje go w stanie permamentnego niepokoju, a niezwykle pogłębiona kreacja bohaterów (a raczej bohaterek) sprawia, że od pierwszej strony czujmy z nimi więź. Nie mogę też nie wspomnieć o przerażającym i dziwnie hipnotyzującym Duchnym Lesie, który jawi się tutaj jako metafora czającego się w ukryciu zła, które tylko czeka w uśpieniu na kolejne ofiary. I chociaż samo rozwiązanie zagadki nie do końca mnie przekonało, tak cała reszta mnie zachwyciła.

Niebanalna, poruszająca, stylowa.

Przeczytajcie koniecznie.

Są takie miejsca, które budzą w nas irracjonalną niechęć. Miejsca, które nas odrzucają, przepełniają grozą. Miejsca, w których nie chcemy przebywać dłużej, niż to konieczne. Ale też takie, których groza nas fascynuje. Zwykle związane są one z jakimiś dramatycznymi wydarzeniami, z bólem i cierpieniem. Piętno, które się na nich odcisnęło, ma wręcz namacalną formę…

Właśnie takim miejscem, które budzi grozę nie tylko za sprawą minionych wydarzeń, z okresu wojennego, ale i współczesnych tragedii, jest Mursz. Ten niewielki obszar na terenie Duchnego Lasu, na Kaszubach, w czasie II wojny światowej był miejscem masowego mordu. Dziś miejsce to uważane jest za złowrogie, żeby nie powiedzieć nawiedzone. Atmosfera w lesie jest gęsta, złowroga, a nieliczne, upiorne zabudowania przy lesie jeszcze potęgują grozę sytuacji. Nie dziwi zatem wybór tego miejsca na zlot yuoutuberów, miłośników urbex, czyli eksploracji niedostępnych zwykle, zapomnianych miejsc. Imprezę zorganizowała znana influencerka, specjalizująca się właśnie w takich odkryciach niesamowitych domów czy zakątków. Ta pasja i zawodowa ciekawość stały się jej sposobem na życie, a prężnie rozwijający się biznes wymagał nawet zatrudnienia pracowników, a dodatkowo Lara miała nawet managera, którym był jej narzeczony, Artur.

Niestety, to miejsce, które miało stać się niejako dopełnieniem jej kariery, stało się też jej zgubą. A wcześniej miejscem tragicznej śmierci jej nauczycielki. Lara, przyjeżdżając na Kaszuby miała nadzieję odkryć, dlaczego i w jaki sposób zginęła Marianna, która w przeszłości uczyła ją biologii. Nauczycielka, wyrzucona z pracy za nieszablonowe podejście do uczniów, przeniosła się do starej leśniczówki, odziedziczonej po swoim ojcu, z powodów finansowych. Miała bowiem na utrzymaniu nie tylko siebie, ale i nastoletnią córkę, zaś do spłaty długi byłego męża. Niestety krótko po przyjeździe ma miejsce pożar, w którym Marianna ginie. Policja podejrzewa, że przyczyną pożaru była wadliwa instalacja elektryczna, ale Lara jest przekonana, że sprawa ma drugie dno.

Niestety dziewczyna nie zdążyła wyjaśnić śmierci biolożki, sama bowiem zginęła. Została podtopiona i jednocześnie przyduszana, a ten podobny do rytualnego mord zdarzył się właśnie w Murszu. Jej zwłoki znalazła jedna z jej pracownic, Kassandra, która po tym przeszła załamanie nerwowe, trafiając do szpitala psychiatrycznego. To właśnie w Srebrzysku spotyka ją Pola – kobieta, która nie może uporać się z bólem po śmierci dziecka i męża. Kassandra jest dla niej nie tylko dziewczyną zaburzoną, budzącą instynktu opiekuńcze, której blizny po cięciach i tatuażach budzą przerażenie, ale i litość. Teoretycznie obie mają wyjść niemal w jednym czasie, ale o ile Pola jest zdeterminowana, by jakoś egzystować poza murami szpitala, to Kassandra wydaje się nie być na to gotowa.

Przeczucie Poli zamienia się w pewność, kiedy otrzymuje od Kassandry list, w którym dziewczyna żegna się ze światem. Sugeruje w nim również, że sprawa morderstwa Lary wymaga wyjaśnienia, i że sama miała z nim coś wspólnego. Pragnąc ratować dziewczynę Pola mimowolnie angażuje się w wyjaśnienie obu śmierci, choć nie jest do końca świadoma, jak wielkie niebezpieczeństwo jej grozi. O tym dziwnym, niesamowitym miejscu, o przesądach i tajemnicach, które skrywają okoliczni mieszkańcy, a wreszcie o motywach ich postępowania, zajmująco pisze Ewa Przydryga, autorka fenomenalnej powieści pt. „Mursz”. Ten thriller, zwodzący nas na manowce i udający chwilami horror. To jednak cos więcej niż trzymający w napięciu dreszczowiec, to doskonałe studium ludzkich zachowań i motywacji, przybliżające przy okazji zagadnienie odkrywania miejsc niedostępnych, zapomnianych.

Po powieść sięgnąć mogą wielbiciele wszystkich powyższych gatunków, ale przede wszystkim doskonale skonstruowanych historii. Dzięki oddaniu narracji w ręce kolejnych bohaterek, doświadczamy emocji każdej z nich, wspólnie z nimi przeżywamy momenty grozy. Doskonale prowadzona akcja nie pozwala nam się zorientować niemal do samego końca, co tak naprawdę wydarzyło się w Murszu, zaś zakończenie wytrąca nas z równowagi, zaskakuje i sprawia, że książka długo pozostanie niezapomnianą.

Najnowsza książka Ewy Przydrygi"Mursz" to poniekąd kontynuacja "Topielisk", niemniej nie spojleruje ona poprzedniego tomu, a jednocześnie opowiada całkiem inną historię więc spokojnie można czytać je niezależnie od siebie.

Ewa ma talent do wodzenia mnie za nos przez całą książkę..... No mówię Wam!!! Za każdym razem mam milion gotowych rozwiązań i jestem prawie pewna rozwiązania, a tu nagle wielkie booooom i szczena opada. Tym razem ponownie nie trafiłam, kto był winny. Uważam to za mega plus książki, bo czyta się je z tym specyficznym napięciem. Zupełnie inaczej niż te, których rozwiązania jesteśmy pewni!

Dodatkowym atutem jest jeszcze fabuły na Kaszubach 😊 jak co niektórzy wiedzą, mieszkam w sercu Kaszub więc książka dodatkowo bliższa memu sercu jest przez to ❤️

W książkach autorki widać bardzo dobry warsztat pisarski, wszystko jest dopracowane w najdrobniejszym szczególe i ja zdecydowanie jestem kupiona ❣️

Książka jest wciągająca. Pisana z kilku perspektyw, rozłożonych w czasie. To mój pierwsze spotkane z twórczością tej autorki i myślę, że nie ostatnie.

Pola to młoda kobieta, która trafia do ośrodka psychiatrycznego po śmierci męża i synka. Tyle o niej wiemy, bo autorka skupia się na wydarzenia po jej wyjściu z ośrodka. W tymże ośrodku poznaje i zaprzyjaźnia się z Kasandrą, która trafiła tu po załamaniu, jakie przesżł gdy znalazła przyjaciółkę martwą na zlocie w lesie. Obie wychdzą choć Kas dużo później. Pola otrzymuje list dzięki temu ratuje Kas przed samobójstwem. Postanawia wyjaśnić co tak naprawdę stało się rok wcześniej z Larą, i czemu Kas napisała, że wie coś więcej.

Muszę przyznać , że autorka świetnie nam tu zagmatwał sprawę. Poznajemy całą historię z punktu widzenia Poli, która chce odkryć kto zamordował Larę, Lary właśnie, która chce odkryć kto stoi za zabójstwem Marianny, jej byłej nauczycielki oraz właśnie Marianny. Co łączy te trzy kobiety? Jaką role w tej historii odegrał Kasandra? Początkowo jest wiele pytań a autorka snuje nam siec różnych wydarzeń tak, że nie jesteśmy w stanie powiązać wszystkiego ze sobą od razu.

Fabuła książki dobrze pomyślana, wydarzenia są nam w odpowiedniej formie dawkowane, choć jest parę zmyłek i nie raz się dałam nabrać. Postacie są wyraziste a sama historia dość przerażająca. Jest także wiele niejasności, które dopiero układają się w całość w zakończeniu. Co odkryje Pola? Kto zabił Larę? Jest jedne zabójca czy jest ich dwóch a może kilku?

Wyjaśnienie całej historii jest nie do końca jasne i oczywiste. Kiedy dobrniemy do końca i wszystko ułoży się w całość okazuje się, że sprawa ma drugie dno. Jedno jest pewne mamy tu świetną historię, z ukrytymi przesłaniami. Każdy z bohaterów jest opisany dokładnie, emocje są wyczuwalne a sam las przerażający. Będziecie zaskoczeni i historię i formą jej opisania, a także zakończeniem. Polecam

Pola z trudem usiłuje wrócić do życia bez męża i syna. Koresponduje z Kasandrą, z którą zaprzyjaźniła się w szpitalu. Pewnego dnia otrzymuje od niej list będący zapowiedzią samobójstwa, a ujawniony w nim sekret prowadzi Polę do Murszu, wymarłej części kaszubskiego lasu. To właśnie tam rok wczesniej zamordowano Larę, koleżankę Kasandry i to tam spaliła się leśniczówka razem ze swoimi sekretami.

Zresztą..sam Mursz jest przesycony krwią tych, którzy tutaj są.

I którzy tutaj zginęli.

Cóż ja mogę powiedzieć o książce, o której powiedziano już wszystko?

Że jest mroczna? Jest.

Duszna? Jest.

Pachnie krwią, tajemnicą i niedomówieniami?

Pachnie.

Że po raz kolejny Ewa zabiera nas do swojego, indywidualnego i niesamowitego świata ulokowanego na trzech płaszczyznach czasowych, abyśmy wręcz oddychali strachem naszych bohaterów? Dokładnie tak.

Że zakończenie jest smutne i tak samo zaskakujące jak cała historia?

Nic więcej nie dodam.

Po prostu szczerze Wam polecam

Pola po odbytej terapii, próbuje na nowo ułożyć życie. W tym pomaga jej Kasandra, przyjaciółka, z którą zżyła się w zakładzie psychiatrycznym. Pewnego dnia Pola otrzymuje samobójczy list od Kas, w którym dziewczyna wyznaje, że skrywa sekret o popełnionym przed rokiem morderstwem Lary - jej licealnej koleżanki. Co ukrywa Kas? Czy Pola będzie potrafiła pomocy przyjaciółce?

MURSZ to klimatyczna i mroczna opowieść, po sięgniecie której namawiam was! Można czytać ją, jako samodzielną powieść niezależnie od wcześniejszych TOPIELISK. Te dwie powieści łączy postać Poli, ale historie są całkowicie rozdzielne.

Samo obsadzenie fabuły MURSZU w ciemnym lesie daje tej powieści niezłą gęstą atmosferę. A dodając do tego tajemnice, morderstwo sprzed lat i zdumiewające zwroty akcji to sukces murowany! Autorka, i tym razem nie zawiodła mnie! Świetnie oddała duszny klimat, gdzie bardzo ciężko było rozwikłać zagadkę morderstwa. Do ostatni stron nie wiemy jak to się skończy! Natomiast narracja prowadzona przez Polę, Larę czy Mariannę w różnym czasie pozwala na głębsze zrozumienie zachowania i postępowanie kobiet. Co tylko dodawało smaczku całej fabule.

Spotykając się pierwszy raz z twórczością autora czy autorki nie mamy pojęcia czego możemy się spodziewać. Los chciał, że pierwszą książką Ewy Przydrygi jaką przeczytałam jest "Mursz". Książka otrzymała etykietę kryminału i została wydana nakładem wydawnictwa Muza.

Pola opuszcza szpital psychiatryczny, w którym podczas swojego pobytu zaprzyjaźniła się z Kasandrą. Niedługo dostaje list od Kas, który sugeruje, że planuje ona popełnić samobójstwo. Bez zastanowienia Pola pędzi by uratować swoją przyjaciółkę. List sugeruje również powód samobójstwa: niewyjaśniona śmierć Lary, dla której Kasandra pracowała. Kas postanawia zdradzić więcej niż dotychczas w swoim liście, a później próbuje uciec w ręce śmierci. Walczy ona o życie w szpitalu po próbuje samobójczej, a Pola zadręczająca się swoją stratą i problemami postanawia oderwać się od nich i zająć niewyjaśnioną sprawą morderstwa Lary. Wyrusza ona do Murszu, wymarłej części kaszubskiego lasu gdzie przed laty doszło do przerażających zdarzeń. Tam trafia do spalonej leśniczówki, skrywającej kolejne mroczne sekrety dotyczące lasu i zamieszkujących go ludzi. Jak bardzo wszystkie tajemnice są ze sobą powiązane i kto jest odpowiedzialny każdej z tragedii? Co uda się odkryć Poli i jaką tajemnicę skrywa Kas? To i wiele więcej znajdziecie na kartach książki.

Marianna, Lara i Pola - to nasze trzy przewodniczki po opowieści. Każda z nich opowiada swoją historię z lata innego roku. Marianna z 2018, Lara z 2019 zaś Pola odkrywająca powoli tajemnice z 2020 roku. Dowiadujemy się co łączy Mariannę i Laurę dzięki retrospekcji do czasu gdy Marianna była nauczycielką Laury.

Każda z bohaterek ma swoją historię w mniej lub większym stopniu rozwiniętą i wyjaśnioną. Jedyny niedosyt czuję odnośnie historii Poli i miałam wrażenie jakby książka była kontynuacją innej opowieści, ale i tak bardzo spodobała mi się cała koncepcja i fabuła powieści. Książkę ma się ochotę przeczytać na raz bez odkładania tak bardzo jest wciągająca. Kryminalna zagadka gdzie śledczym jest zagubiona kobieta będąca przyjaciółką osoby powiązanej z nią? Na początku byłam sceptycznie nastawiona, ale ten pomysł zdecydowanie mnie kupił. Miejsce akcji ze straszną historią? To moim zdaniem strzał w dziesiątkę!

Zdecydowanie mogę stwierdzić, że było to udane spotkanie i polecam Wam tą pozycję.

Dziękuję bardzo wydawnictwu za egzemplarz w ramach współpracy barterowej.

Różne opinie czytałam o tej książce, więc musialam sama się przekonać! 😁

Bardzo lubię książki z takimi tajemniczymi okładkami. To moje pierwsze spotkanie z autorką. I jakże owocujące!

Pola próbuje ułożyć swoje życie od nowa po śmierci męża i syna. Kończy terapię, na której poznała Kasandrę. Po jakimś czasie Pola dostaje list w którym Kas informują ją, że popełni samobójstwo. Sekret, który otrzymała w liście doprowadza ją do Murszu, wymarłego lasu. Tam rok wcześniej została zamordowana Lara, koleżanka Kasandry. Co takiego dzieje się w tym lesie? Czy Pola rozwikła tajemnice?

Książka napisana jest z perspektywy trzech osób , w odstępach czasowych. Trzy różne kobiety i problemy, które z różnych powodów przyciągnęło to tajemnicze miejsce. Klimat stworzony przez autorkę bardzo mi się podobał. Od samego początku byłam zaciekawiona tym, jak to się potoczy.

Spacer po Murszu był niezwykle intrygujący, a gęsta atmosfera nie pozwalała mi zamknąć książki. Myślę, że to świetnie skonstruowany thriller. Pełen napięcia i wielkiej niewiadomej. Zawiera wszystkie elementy, które lubię,czyli zagadkę, pokręconych bohaterów i niesamowity klimat.

Nie czytałam książki "Topieliska" ale nie czułam się zagubiona w tej historii ani trochę. Jednak z ciekawości po nią sięgnę.

Zakończenie prawie przewidziałam, ale nie było oczywiste. Pani Ewo po mistrzowsku! 💁‍♀️

Ewa Przydryga nie zwalnia tempa i wkracza na scenę z kolejną mocną powieścią. Niejednokrotnie udowodniła nam, że potrafi budować niepowtarzalny klimat oraz gęstą atmosferę a jej każda kolejna książka pozwala wierzyć, że autorka rozwija się w bardzo dobrym kierunku. "Mursz" pokazuje siłę Przydrygi oraz jej talent, bo to jeden z najlepszych thrillerów jakie ostatnio przeczytałam.

Zaczyna się mocno, już od pierwszych stron bowiem jesteśmy rzuceni w wir konkretnych wydarzeń. Tutaj nie ma miejsca na przestój, nie ma czasu na analizowanie poznanych przed chwilą faktów, bo autorka potrafi mocno wpłynąć na psychikę czytelnika, zakręcić nim, zmienić bieg wydarzeń i tak zręcznie manipuluje towarzyszącymi nam emocjami, że dopiero po czasie możemy spostrzec, że przecież po drodze były pewne znaki sugerujące przebieg fabuły, ale nie dało się ich dostrzec w ferworze tej nietypowej akcji.

Czytaliście "Topieliska", wcześniejszą powieść autorki? Warto do niej wrócić i poznać losy Poli, ponieważ to ona jest bohaterką w aktualnej lekturze. Po stracie synka i męża próbuje wrócić do normalnego trybu życia, ale czy to kiedykolwiek będzie możliwe? Wiele dni przebywała w zakładzie zamkniętym gdzie zaprzyjaźniła się z Kasandrą i dziś wymienia z nią korespondencję, by podtrzymać znajomość. Jednak pewnego dnia przyjaciółka sugeruje, że ma w planach samobójstwo a w liście nawiązuje do Murszu, wymarłej części kaszubskiego lasu. Stoi tam spalona chata a w niej zamknięte są zaskakujące sekrety. W życiu Poli nadszedł czas na zmiany a wyzwanie jakiego się podejmie okaże się śmiertelnie niebezpieczne.

Bardzo polubiłam główną bohaterkę w pierwszym tomie, więc cieszę się, że autorka postawiła na kontynuację jej losów. Na szczęście nie wracamy zbyt intensywnie do tego co działo się wcześniej, ponieważ nowa zagadka zajmuje cały pierwszy plan. A jest na czym się skupić, ponieważ intensywne poszukiwania prawdy przez Polę prowadzą nas do licznych mrocznych zakamarków, podczas czytania więc emocji nie brakuje. Mroczny las otula nas cudownie przedstawionym klimatem a tajemnicza chata mocno wpłynie na naszą wyobraźnię.

Jestem zachwycona najnowszą lekturą Ewy Przydrygi. To niezawodna autorka, która fanom thrillerów zawsze dostarcza całej palety niezapomnianych wrażeń. Podczas czytania "Murszu" było zaskakująco, intrygująco oraz bardzo mrocznie, miejscami wręcz czułam gęsią skórkę. Do samego końca nie możemy być pewni czy coś nie wyskoczy z ciemnego miejsca i to chyba najlepszy element tej powieści choć trudno to jednoznacznie ocenić, bo całość prezentuje się wybornie! Niepokój skłania do myślenia a podsyłane nam przez wyobraźnię obrazy wydają się aż nazbyt realistyczne, bo nic nie jest tym czym wydaje się na pierwszy rzut oka. Autorka wysoko podniosła poprzeczkę prezentując thriller obok którego absolutnie nie możecie przejść obojętnie.

Dziś słów kilka o książce „Mursz” Ewy Przydrygi. „W lesie zawsze czułam się bezpieczna.” Ja po tej książce będę na pewno czujniejsza podczas leśnych spacerów.

Ewa Przydryga w książce „Mursz” zabiera nas do Duchnego Lasu. Lasu, który skrywa wiele tajemnic. Lasu, w którym wydarzyło się wiele złego. Lasu, w którym wiele osób straciło życie. Lasu, który wciąż budzi grozę.

Narracja w tej książce prowadzona jest z perspektywy trzech kobiet, w trzech różnych ramach czasowych. Jedną z tych kobiet jest Pola, którą znamy z książki „Topieliska”. Nie jest konieczne przeczytanie najpierw „Topielisk”, ponieważ w „Murszu” są wzmianki przybliżające pokrótce historię Poli. Chociaż powieść jest wielowątkowa, to autorka postarała się o to, aby wszystkie nitki prowadziły w jedno miejsce – do Murszu – wymarłej części kaszubskiego lasu. Ewa Przydryga ma talent to tworzenia niezwykłego klimatu w książkach. Chociaż akcja rozgrywa się w wiosenno – letnich miesiącach, miałam wrażenie, że wszystko otoczone jest ponurą jesienną aurą. Końcówka totalnie mnie zaskoczyła, gdyż w ogóle nie domyśliłam się takiego rozwiązania.

Klimatyczna, mroczna, tajemnicza – taka moim zdaniem jest najnowsza książka Ewy Przydrygi. Jeśli macie odwagę wybrać się do skrywającego tajemnice lasu, to sięgnijcie po „Mursz”.

Powoli przyzwyczajam się do tego, że książki @ewaprzydryga to pewnik! Thriller psychologiczny najwyższych lotów, dograny, nieprzerysowany, porywający czytelnika w swoje szpony i trzymający w napięciu do końca.

Gęsta, duszna atmosfera i owiany złą sławą las, a w nim stara, spalona leśniczówka ukrywająca pod zgliszczami najmroczniejsze sekrety…

Wiele wątków, przeskoków w czasie, wszystko miesza się ze sobą tworząc rozwiązanie w finale tej historii. Trzeba czytać uważnie i w dużym skupieniu, choć sam styl autorki taki już jest, że czytając i tak wyłączasz wszystko wkoło, strony przelatują przez palce, a Ty, zastanawiasz się jak to możliwe, że zbliżasz się do końca.

Postać Poli poznaliśmy już w Topieliskach i cieszę się na kolejne spotkanie, wypatrując kolejnych powieści autorki.

Poli świat zawalił się w momencie straty najbliższych. Jej pobyt w szpitalu psychiatrycznym dobiegł końca, musi wrócić i ułożyć sobie życie na nowo. Tylko jak? W szpitalu zaprzyjaźniła się z Kasandrą, obiecały sobie pozostać w kontakcie i w razie czego, po wyjściu Kass, dawać sobie znać w nagłych sytuacjach. Kiedy Pola odbiera pierwszy list, wie, że Kasandra nie poradziła sobie ze wszystkimi problemami, a jej słowa sugerują, że po raz kolejny targnie na swoje życie. Wyjawia w nim również pewniej sekret, sekret, który doprowadzał dziewczynę do obłędu, a od tragicznych wydarzeń było jej jeszcze ciężej. Z uwagi na brak kontaktu z przyjaciółką Pola postanawia, że sama dojdzie do prawdy i rozwikła zagadkę śmierci na słynnym złocie organizowanym w tym lesie. To wszystko kieruje Polę w Duszny las, Mursz w którym tajemnice skrywane są w zgliszczach spalonej leśniczówki, wśród schronów i drzew, gdzie zginęli ludzie chcący dojść do prawdy, osaczeni, przepełnieni strachem i mrokiem…

Pola próbuje wejść do nowego życia bez męża i syna. Podczas pobytu w szpitalu zaprzyjaźnia się z Kasandrą. Pola otrzymuje list od nowej przyjaciółki z zapowiedzią samobójstwa. W liście zostaje ujawniony sekret, który prowadzi Polę do Murszu, wymarłej części lasu, gdzie rok wcześniej została zamordowana koleżanka Kasandry.

"Mursz" to książka, na którą czekałam z niecierpliwością, Po przeczytaniu jej, nie sięgnęłam po długopis, żeby napisać recenzję, bo musiałam ochłonąć i wszystko przemyśleć. Nie wiedziałam co o niej sądzić. Dobrze było dowiedzieć się jak potoczyły się losy Poli z "Topielisk". W "Murszu" już od samego początku słyszymy o morderstwie, którego tajemnica stopniowo się odkrywa, przez co książki nie potrafiłam zabrać sprzed oczu. Akcja w większości rozgrywa się w lesie i historia dzięki temu staje się bardzo mroczna, a momentami przerażająca. Wszystkie odpowiedzi krążą wokół Murszu, ale czytelnikowi trudno jest się ich domyślić. Tropy urywają się w pewnym momencie, które nic nam nie mówią, dlatego też napięcie jest budowane od początku, do samego końca i odbiorca nie czuje się pewny w swoich podejrzeniach. Chcąc być szczerą, czegoś mu tu brakowało, ale to nie zmienia faktu, że nowa powieść pani Ewy jest bardzo dobra, zawiera cechy idealnego thrillera, dlatego z czystym sumieniem mogę ją polecić!

"Mursz” pochłonął mnie od pierwszych rozdziałów. Autorka tak umiejętnie buduje napięcie i dawkuje emocje, że nie mogłam oderwać się od tej książki przez cały weekend! Może na początku cała historia nie wyróżnia się jedyną w swoim rodzaju fabułą ale z biegiem czasu zawiłości akcji i liczne wątki układają się w intrygę godną podziwu. Nie brakuje tajemniczego morderstwa, autentycznych bohaterów i lasu, który przepełniony jest niepokojącym mrokiem utkanym z ludzkiego cierpienia. Zdecydowanym atutem tej książki jest język, którym posługuje się Ewa Przydryga. Plastyczny, przekonujący, dosadny. To rozrywka na bardzo dobrym poziomie.

Przedstawiam Wam znakomity thriller psychologiczny pt. "Mursz" autorstwa Ewy Przydrygi.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Muza

Pola z Kasandrą leczyły się w tym samym ośrodku psychiatrycznym, zaprzyjaźniły się. Kas miała mnóstwo problemów, czy jej załamanie było spowodowane tym, że znalazła zamordowaną Larę? Trauma, którą przeżyła wciąż w niej tkwi. Po skończeniu terapii, popełniła samobójstwo. Leży w szpitalu nieprzytomna. Wcześniej napisała list pożegnalny do Poli. Pola Szulc chce rozpocząć nowy rozdział po starcie męża i syna, chce zapomnieć, dlatego stres zabija angażując się w sprawy Kas. Co oznaczały w liście inicjały V. V.? Dokąd poprowadzi Polę jej prywatne dochodzenie? Co skrywa historia Murszu? Las kiedyś był świadkiem masowego mordu, to smutne i przygnębiające, mroczne miejsce. Tam też finałem zlotu była zamordowana Lara, u której pracowały Wiktoria i Kas. To po tym wydarzeniu Kas trafiła na leczenie. Dlaczego Lara wybrała miejsce zlotu Duchny Las, owiany złą historią Mursz?

Lara chciała coś ujawnić, coś związanego z jej byłą nauczycielką, która w tamtym lesie zginęła w płomieniach rok wcześniej. Czy śmierć biolożki to był nieszczęśliwy wypadek? W lesie oprócz biolożki mieszkało dwóch podejrzanych psycholi, pszczelarz, który zostawia cuchnące rośliny i truje zwierzęta, a drugi to myśliwy, czerpie satysfakcję z ich rozpruwania.

Co Pola z Maksem, bratem Lary znajdzie w środku leśnej głuszy? Kto szantażował Elizę, uczennicę biolożki? Kim są wykorzystane pozostałe kobiety? Kim okaże się krewny nauczycielki, która zginęła w leśniczówce?

Mursz to thriller, który fascynuje, uzależnia, a stworzony w nim klimat i napięcie pobudza wyobraźnię czytelnika i zmusza do refleksji. Autorka Ewa Przydryga po mistrzowsku gra na emocjach czytelnika, rozgrzewa je do czerwoności. Złowieszcze tło i przyroda pogłębiają strach i budzą przerażenie. Ludzka psychika jest pełna tajemnic, człowiek wiedziony chorymi żądzami skłonny jest do okrucieństwa, może nas przerazić, a nawet zaskoczyć. Nie zawsze kara jest współmierna do tego, co zrobimy, ale też nie może nas skłaniać do wykonania własnych sądów. To thriller, który czyta się do samego końca i nie odpuszcza. Autorce Ewie Przydrydze gratuluję bardzo dobrze skonstruowanego thrillera psychologicznego, a Was moi drodzy 🔥 zachęcam do sięgnięcia po książkę, naprawdę warto!

Początkowo miałam spory problem z odnalezieniem się w różnych wątkach czasowych, w poukładaniu sobie w głowie związków między bohaterami tej dusznej historii. Z każdym kolejnym rozdziałem czułam, jak Duchny Las coraz bardziej mnie pochłania.

Atmosfera w książce jest tak gęsta, że siekierę można powiesić. Trudno przewidzieć jaki finał będzie miało poszukiwanie prawdy przez Polę. Autorka stopniowo, niespiesznie odkrywa przed nami historię Marianny, Lary i Kassandry. Interesujący sposób prowadzenia narracji z perspektywy różnych bohaterek, w różnych okresach czasowych, był dodatkowym atutem. Postać Poli i nawiązanie do jej doświadczeń zaciekawiło mnie na tyle, że będę musiała sięgnąć po "Topieliska".

Skoki czasowe wymagały jednak skupienia, a działo się tu naprawdę dużo. Ilość mieszających się ze sobą wątków sprawiła, że trudno było wytypować sprawcę i domyślić się zakończenia książki. Do samego końca nie opuszczało mnie napięcie i ciekawość, które ostatecznie zmusiły mnie do zarwania nocy, byleby dojść do ostatnich stron. 😀 Warto było!

Pola z trudem usiłuje wrócić do nowego życia bez męża i syna. Po zakończeniu terapii koresponduje z Kasandrą, z którą zaprzyjaźniła się podczas pobytu w szpitalu. Wkrótce w ręce Poli trafia list, zupełnie inny niż poprzednie, będący zapowiedzią samobójstwa przyjaciółki.

Ujawniony w liście sekret, prowadzi Polę do owianego złą sławą Murszu, wymarłej części kaszubskiego lasu. To tam rok wcześniej została zamordowana Lara, koleżanka Kasandry. Wyznania Kas rzucają nowe światło na makabryczne zdarzenia tamtej nocy.

Każda z leśnych dróg prowadzi Polę pod drzwi tajemniczej spalonej leśniczówki. Strawiona ogniem chata skrywa mroczne sekrety lasu i mieszkających w nim ludzi. Tych żyjących i tych, którzy na przestrzeni lat w tragicznych okolicznościach stracili tu życie.

***

Jakiś czas temu miałam okazję przeczytać poprzednią historię autorki – „Topieliska”. Thriller ten bardzo mi się spodobał, dlatego bez zawahania sięgnęłam po „Mursz”.

Ta historia zdecydowanie ma klimat. Nie od dziś jestem zdania, że las często ma w sobie coś przerażającego. „Mursz” tylko utwierdził mnie w tym przekonaniu. Jednak mimo tego złowrogiego klimatu, w historię wdarła się pewna monotonia, która wywołała u mnie uczucie znudzenia. Spacerów po Duchnym Lesie było wiele, ale rzadko wnosiły one coś więcej do fabuły.

Początkowo ciężko było mi się wgryźć w tę historię. Stało się tak za sprawą dość sporej liczby bohaterów i ciągłych przeskoków czasowych. Historia została opowiedziana z perspektywy trzech kobiet – Poli, Lary i Marianny. Z nich trzech, tak naprawdę tylko Marianna była dla mnie ciekawą postacią. Pozostałe bohaterki niestety były według mnie bez wyrazu.

Jeśli chodzi o samo zakończenie, to muszę przyznać, że nie wiem co myśleć. Nie czuję się usatysfakcjonowana nim. Owszem, jeden element mnie zaskoczył, ale ostatnie strony pozostawiły po sobie uczucie niedosytu.

„Mursz” należy do tej kategorii książek, które w ostatecznym rozrachunku mi się podobały, ale jednak na tle innych, przeczytanych historii z tego gatunku, wypada dość blado. Nie zmienia to jednak faktu, że to z pewnością nie jest moje ostatnie spotkanie z twórczością autorki.

Moja ocena: 6/10

Mursz, to historia potretu trzech kobiet, których losy się ze sobą przeplatają.

Marianna, która stale pragnie nieść pomoc innym i której odkrycia w tym działaniu, zapoczątkowują serię dalszych, niefortunnych wydarzeń.

Lara, która nieustraszenie podąża za swoim przeczuciem w odkryciu prawdy, chociaż sama mierzy się z przeszłością i niebezpieczeństwem.

I Pola. Kobieta, która zagłębia się w życie innych, aby nie musieć mierzyć się z bolesną teraźniejszością i niepewną przyszłością.

Każda z nich wnosi do historii istotne elementy, które dopiero przy końcówce ułożą się w logiczną całość.

I tutaj zaczyna się mój problem z tą książką, bo przez długi czas nie mogłam się w niej odnaleźć. Wiele wątków, sporo postaci, które nie zawsze były potrzebne w rozwikłaniu zakładki. Różne perspektywy czasowe, momentami wprowadzały mnie w chaos. Myślę, że nie bez znaczenia jest także fakt, że chciałam dowiedzieć się więcej o postępach Poli i poznać jej postać na nowo, a gdy dzieliła perspektywę z innymi kobietami, nie było to do końca możliwe.

Jednak w pewnym momencie zaczęłam rozumieć. Przeczuwać zamysł tej klimatycznej lektury. No i pod koniec przepadłam. Zastanawiałam się jakim cudem autorce uda się wyjaśnić tyle tajemnic, gdy zostało raptem kilka kartek. Udało się i to tak, że nie mam się do czego przyczepić, a nawet w pewnych momentach, znów zostałam zaskoczona. I przyznaję, że choć doskonale wiedziałam jaki los spotka jedną z bohaterek,to przy scenie opisującej jej zmagania z walką o życie w moich oczach pojawiły się łzy.

„Za zło nigdy nie odpowiada przyroda, ona tylko przyjmuje to czym człowiek ją karmi. A człowiek zamiast pielęgnować, najczęściej ją truje.”

Został jeszcze jeden, nieoczywisty bohater, o którym nie da się nie wspomnieć. A jest nim Duchny Las, ze szczególną jego częścią, czyli tytułowym Murszem. Miejsce, które już przeszłości zostało splamione krwią, w którym strach i lęk, to wszechobecne emocje. Nie dało się nie poczuć tej mrocznej aury. Każdy, omija go jak tylko może, ale to właśnie tam prowadzą wszystkie sekrety.

„Ten las jest inny. Wyczuwam w nim pewną milczącą wrogość. Tutejsza przyroda nie chroniła życia, biernie obserwowała śmierć.”

Ze swojej strony polecam!

Lektura Topielisk i Murszu spowodowała podział czytelników, który dotyczy odbioru powieści. Część z nich twierdzi, że Mursz pobił Topieliska i jest zdecydowanie lepszy od swojej poprzedniczki, natomiast druga część twierdzi, że to właśnie Topieliska są lepsze.

Dyskusja taka rozgorzała pomiędzy czytelnikami głównie z powodu tego, że Mursz łączy się bezpośrednio z Topieliskami, chociaż nieznacznie. Tym łącznikiem jest Pola, główna bohaterka Topielisk, która występuje tu jako jedna z narratorek i to wszystko, bo innych łączników nie znalazłam, więc każdą z powieści można czytać odrębnie bez szkody, że cokolwiek się straciło.

O ile Topieliska opowiadają historię kobiety, która przeżyła traumy i autorka pokazuje, jakie z tego tytułu poniosła konsekwencje jej psychika, to Mursz przedstawia koleje losu, aż trzech kobiet, z czego dla dwóch z nich wspólnym mianownikiem jest część Duchnego lasu zwanego Murszem.

Autorka oparła fabułę thrillera na legendach o duchach, na które podobno nietrudno natknąć się podczas leśnych wędrówek po Kaszubach, a drugi wątek, który poruszyła, to tragiczna historia pomordowanych ludzi w lasach kaszubskich przez Hitlerowców w czasie drugiej wojny światowej.

Naprawdę trudno było zrecenzować mi, tak skomplikowaną historię. Nie łatwo było mi o niej pisać, podobnie jak nie łatwo było mi ją czytać.

Ewa Przydryga napisała wielowątkową powieść, pełną mroku i niepokoju. Bohaterka Topielisk opuściła już zakład psychiatryczny, ale nadal zmaga się z traumą po stracie męża i synka. Próbuje wrócić do normalności, chociaż wie, że nigdy nie będzie tak jak wcześniej. Doskonale zdaje sobie sprawę, że nie da się tak po prostu rozpocząć nowego rozdziału życia, udając, że poprzedniego nie było, ale woli nieznaną przyszłość od wegetacji za kratkami psychiatryka. Sądzi, że powrót do domu ułatwi jej uporać się z żałobą. Poli niedane jest jednak skupienie się na swoim cierpieniu, bo od dziewczyny, którą poznała w zakładzie, otrzymuje dramatyczny list. List, który wprawi w ruch całą historię niczym koło zamachowe. Kassandra wyznaje, że była świadkiem śmierci przyjaciółki w owianym złą sławą lesie i do tej pory nie ujawniła nikomu prawdy o tym co wtedy zaszło. Teraz sumienie nie daje jej spokoju i uważa, że tego spokoju nigdy już nie zazna, więc nie ma dla niej ratunku. Pola odczytuje to, jako wołanie o pomoc i postanawia działać. Jej problemy zachodzą na dalszy plan, wie, że musi błyskawicznie coś przedsięwziąć, by ocalić dziewczynę.

Mursz to nie tylko choroba drzew, które umierają stopniowo w Duchnym lesie, to także zaraza, która toczy ludzkie serca. Ten ginący las, wyzwala w ludziach, którzy tu ośmielą się przyjechać, najgorsze z możliwych instynktów. Chęć mordu. Krew pomordowanych przez Niemców jeńców, która wsiąknęła w to miejsce wciąż woła o nowe ofiary. W pożarze leśniczówki ginie nauczycielka, znana urberka Lara zostaje zamordowana podczas zlotu, który sama zorganizowała. Pola wie, że by pomóc przyjaciółce musi ruszyć w to miejsce i poznać prawdę, którą nie łatwo będzie jej odkryć, a potem od chwili, gdy tajemnice wyjdą na jaw, zmieni się wszystko.

Autorka pokazuje, jak ludzie umiejętnie potrafią kłamać i manipulować, że nawet najbliżsi zakładają maski i nikt nie zna ich prawdziwej natury, a niekontrolowana zawiść i chęć zemsty jest silniejsza od lojalności i uczuć przyjaźni. Ewa Przydryga umiejętnie stopniuje napięcie, nieśpiesznie prowadzi przez sieć intryg i mrocznych tajemnic. Mnoży zagadki i niejasności. W którymś momencie jednakże ta mnogość wątków i duża ilość informacji zaczęła mnie przytłaczać Trzy różne bohaterki, trzy różne historie. Teraźniejszość i przeszłość. Kaszubski las, w którym czai się zło i zagadka, której od lat nikt nie rozwiązał. Nie można rozproszyć się nawet na chwilę, żeby jakiś szczegół nie umknął uwagi i nie zgubić wątku.

Pomimo że klimat powieści mnie oczarował, niesamowite opisy lasu, który odcisnął krwawe piętno na życiu okolicznych mieszkańców, wywołały ciarki na plecach, to wydaje mi się, że Mursz lekko przygasił mój entuzjazm po Topieliskach. Uważam, że jest to świetna powieść, ale zdecydowanie słabsza od poprzedniczki. Zastrzegam, że to moje zdanie i moje osobiste odczucia. Nie wiem do końca co, jest tego powodem. Może, to ciągle przeskoki czasu i narracji, może to, główna bohaterka z Topielisk, która nieoczekiwanie stała się detektywem, a może relacja trzech bohaterek, która z jednej strony daje pełniejszy wgląd w historię, a z drugiej w pewnym momencie powoduje wrażenie, że wszystkie są do siebie bardzo podobne. Zwyczajnie brakowało mi jednej wyrazistej postaci, która byłaby głównym motorem tej historii, z którą mogłabym się utożsamiać. Moim zdaniem, to morderstwo, staje się w pewnym momencie środkiem ciężkości fabuły, a to trochę za mało, żebym była do końca usatysfakcjonowana. Pewnie odbiór Murszu byłby zupełnie inny, gdybym zrobiła sobie przerwę pomiędzy powieściami i wróciła do niej po jakimś czasie, a tak niestety nie udało mi się uniknąć porównań. Każda z książek jest inna, ale w każdej z nich znalazłam coś, co mnie wciągnęło i wzbudziło moje duże zainteresowanie.

Nadal jestem pod ogromnym wrażeniem warsztatu pisarskiego pani Ewy Przydrygi, jej stylu, nieograniczonej wyobraźni i umiejętności budowania mrocznego klimatu.

Las, z którego możesz nie wyjść żywy. Tajemnice, niebezpieczeństwo i wiele niewyjaśnionych spraw z przeszłości. „Mursz” Ewy Przydrygi to książka, która ma zdecydowanie mroczny klimat.

Mimo tego, że w książce dzieje się dużo za sprawą naprawdę wielu perspektyw i przeskoków czasowych, to nie odczuwałam podczas czytania większego napięcia. Bardziej czułam się jak podczas rozwiązywania zagadki, a nie jak w środku morderczej akcji.

Główna bohaterka – Pola, usiłująca pozbierać się po śmierci męża i syna, zagłębia się w tajemnice Duchnego lasu po tym, gdy jej przyjaciółka ze szpitala psychiatrycznego targa się kolejny raz na własne życie. Kasandra najprawdopodobniej w przeszłości była świadkiem morderstwa popełnionego w tym owianym tajemnicą lesie. List Kasandry, sugerujący wiele, aczkolwiek nie mówiący nic konkretnego, motywuje Polę do podjęcia próby odkrycia prawdy i zrozumienia tego, co naprawdę się wydarzyło przed laty z Larą, influencerką, którą zamordowano podczas zlotu jej fanów w lesie.

Jest to nieoczywisty thriller psychologiczny, który czaruje opisami i niepowtarzalnym klimatem Duchnego lasu i ma naprawdę ogromny potencjał, aczkolwiek mnie osobiście rozczarował naciąganym zakończeniem. Plusem jest na pewno to, że otrzymujemy historię opowiedzianą z wielu perspektyw. Historię widzianą oczami osób zaangażowanych bezpośrednio w zawiłości Duchnego lasu. Jednak czy to wystarcza? Czegoś zdecydowanie tu brakuje.

Bohaterki momentami zlewały mi się w jedno. Niby każda z nich jest wyraźna, ale i tak musiałam pomyśleć przy imieniu na początku rozdziału, aby przypomnieć sobie, która dziewczyna jest którą. Może było to celowe, może właśnie ten las ma tutaj się wybijać, a nie bohaterki, ale czułam się tak, jakby każda myślała w podobny sposób i miała ten sam temperament. Nie było to złe, bo przez to wszystko jest utrzymane w jednym, ciągłym klimacie i swoich fanów na pewno odnajdzie.

Gęsty klimat, historia z potencjałem, która niestety nie zyskuje przez zbytnie kręcenie się w kółko i nieciekawe zakończenie.

Jeśli nie zależy Wam na bardzo piorunującej akcji i szokujących doznaniach, a także o ile nie pogubicie się w mnogości postaci i wątków, to książkę warto przeczytać dla samego leśnego klimatu, tej atmosfery, dzikości i tajemniczości. Tego z pewnością nie brakuje, bo książka jest bardzo spójna, angażująca i może gdyby nie zakończenie, to oceniłabym ją też lepiej.

Ciężki, duszny i gęsty klimat tej książki jest odczuwalny już od początku. Cała tajemnicza fabuła wypełniona jest napięciem i czekaniem.

Poznajemy kilku bohaterów, ale jeśli miałabym podać głównego wymieniłabym las. Mroczny i pełen niewiadomych ciemny las, który odcisnął krwawe piętno na życiu niejednej osoby i przyciąga do siebie inne. Wciąga nas, otacza, spiskuje i przeraża. Stworzenie takiego świata, to ogromny plus tej książki, dzięki któremu jesteśmy w stanie wdrożyć się w historię.

Pola, usiłująca wrócić do życia po śmierci męża i syna, podczas leczenia poznaje Kasandrę, z którą utrzymuje kontakt także po zakończeniu terapii. Wszystko zmienia jeden list, który dostaje i stawia sobie za cel rozwiązanie tej zagadki. Przez to trafia na Mursz, Larę i za jej sprawą na Mariannę. Choć dwie ostatnie już nie żyją, zaczynają odgrywać główną rolę w życiu Poli - a wszystko na tle Murszu - wymarłej części kaszubskiego lasu.

Te 3 postacie osobno, ale jednak razem, są narratorkami książki. Poznajemy historię z punktu widzenia trzech osób, jednak miałam wrażenie, że w kółko czytam to samo... ta sama historia opowiadania przez kilka osób, czasem identycznie, czasem dokładając nowe odkrycia.

Czy mnie to zaciekawiło? Bardzo bym chciała, pokładałam dużą wiarę w tę książkę, która jednak nie podbiła mojego serca. Dzięki atmosferze jest to dobry thriller, tak. Z tym się zgadzam. Ale brakowało mi tu jakiejkolwiek akcji i dynamiki. Cokolwiek, nie wymagam wiele. Po czasie już nawet ten klimat nie był wystarczający i wybaczcie, ale po prostu zaczęłam się nudzić czytając tę książkę :( A zakończenie wcale nie pomogło, a wręcz odwrotnie. Nie tego oczekiwałam, ja tego nie kupuję.

Nie chciałabym nikogo zniechęcać do tej książki, bo to, że mi nie przypadła do gustu nie znaczy, że Wam też. To nie jest najgorsza książka świata, ma swoje plusy i dobre momenty. Nie można powiedzieć o Pani Ewie, że nie potrafi pisać. Bo robi to bardzo dobrze i jak widać trafia do wielu czytelników. Jednakże tym razem nie do mnie. Może następnym razem?

"Nigdy się nie poddawaj. Osoba z wielkimi marzeniami jest o wiele silniejsza od tej znającej wszystkie prawdy..."

Z piórem Pani Ewy Przydrygi zapoznałam się już dawno. Każda jej kolejna książka wciągała mnie bardziej... A "Mursz"... to dopiero była petarda! Muszę przyznać, że przebił "Topieliska"😍 i zdecydowanie ta pozycja podobała mi się bardzo!

Już od samego początku czujemy to narastające napięcie... chcemy poznać prawdę... A miejsca opisane w książce owiane są tajemnicą i grozą. Zresztą tak samo jak bohaterowie. Oni też skrywają przed czytelnikiem tajemnice... A jakie?

Przekonacie się, gdy przeczytacie tę pozycję!

Historia przeplatana jest różnymi datami. Czytamy co działo się w roku 2018/2019/2020... wszystko można łatwo posklejeć w całość. Nic się nie miesza, bo czasami czytając inne książki z tymi różnymi latami miałam problem, a tutaj nie. Wszystko pięknie składało się w jedno:)

Mursz...

Duchny Las...

Kaszuby...

Wiecie...

Zawsze chciałam się wybrać na Kaszuby, bo jeszcze nigdy nie byłam w tych rejonach 😁 po przeczytaniu tej pozycji jest jeszcze większa ochota by tam pojechać 🙈😋

Oczami wyobraźni już jestem w tym lesie... oczywiście nie sama😋

Jeżeli chodzi o bohaterów. Są barwni. Dodatkowo zdjęcia, które były dołączone do książki umożliwiają nam lepsze wyobrażenie o tym jak oni wyglądali i jak to wszystko wyglądało w tej historii... możemy poznać miejsca, ludzi oczami samej autorki. Osobiście jestem nimi zachwycona! Tak samo jak tą tajemniczą gałązka😍😋

Nie chce opowiadać treści... bo wydaje mi się, że wtedy nie mielibyście już tego efektu zaskoczenia, grozy czy klimatu, który towarzyszył mi podczas czytania.

Mogę Was jedynie bardzo zachęcić do sięgnięcia po "Mursz" i przeżywania przygód razem z bohaterami!

Samej autorce gratuluję pomysłu!

Książka świetna ❤

„Mursz” to książka, która podczas czytania wywoływała ciarki na moim ciele i strach.

Autorka stworzyła w tej książce klimat niepokoju. Wykreowała bardzo tajemnicze postaci.

Występuje tu duża ilość bohaterów, ale jak dla mnie to tylko na plus, ponieważ wszyscy wnoszą coś do powieści. Nikt tu nie jest przez przypadek.

Duchny Las, to tutaj rozegrał się dramat, który jak widać nie ma końca.

Pola podczas pobytu w szpitalu zaprzyjaźnia się z Kasandrą. Obie kobiety mają za sobą jakąś traumę. I kiedy wydaje się, że obie kobiety mogą w miarę normalnie funkcjonować poza murami szpitala, Pola dostaje list od Kasandry, z którego wynika, że kobieta chce się zabić.

Pola będzie próbowała na własna rękę dotrzeć prawdy śmierci Lary – koleżanki Kasandry. Dotrze do kaszubskiego lasu, Murszu i pozna prawdę spalonej leśniczówki.

Ta historia wywołała we mnie ogromne emocje. Las, który do tej pory miałam za miejsce oazy i spokoju, teraz nabrał innego znaczenia. Po tej lekturze inaczej spojrzę na różne sprawy i miejsca.

Do tej pory, jak patrzę na tę książkę mam w sobie ogromny niepokój i odczuwam strach. A okładka jest idealnym odzwierciedleniem tego co znajdziemy w środku.

Nienawidzę horrorów w kinie, ale muszę przyznać, że ta książka to było zupełnie coś innego. Fajna akcja, ciekawa historia i miejscami naprawdę straszne momenty. Powieść trzyma w napięciu i bardzo fajnie napisana. Niezwykle łatwo udało mi się sympatyzować z główną bohaterką, co zwykle nie jest dla mnie takie łatwe. Były jednak takie fragmenty, które miejscami odrobinę mnie nudziły, ale końcówka wygrała wszystko! Byłam naprawdę zaskoczona, od ostatnich stron dosłownie nie mogłam się oderwać. Polecam wszystkim fanom horrorów i kryminałów. I jedno jest pewne: już chyba nigdy nie wejdę do kaszubskiego lasu! ;)

Klimatyczne, niepokojące i przesiąknięte mroczną atmosferą miejsca są w powieściach autorki równie ważne jak emocje targające bohaterami. To z nich czerpiemy połowę nastroju jaki buduje opowiadana historia. W przypadku „Murszu” martwa część kaszubskiego lasu jest świadkiem zbrodni popełnianych w dalszej i bliższej przeszłości. Czy tylko świadkiem? Las ma w sobie coś złowieszczego, nie dobiega z niego śpiew ptaków, panuje złowroga cisza. Czy zło czai się wśród obumarłych, zmurszałych pni, ziemi zbrukanej krwią, czy tkwi w najgłębszych zakamarkach mrocznej ludzkiej duszy?

W "Murszu" pojawia się kilka bohaterek, które z różnych powodów przyciągnęło to nieprzyjazne miejsce. Niektóre z nich pozostaną tu na zawsze, innym przyjdzie już nigdy o nim nie zapomnieć. Jedną z kobiet jest poznana w „Topieliskach” Pola, która po śmierci męża i syna spędziła sporo czasu pod opieką psychiatryczną i za sprawą poznanej w ośrodku Kasandry podąża ścieżką prowadzącą ją do tajemnic Duchnego Lasu.

Historie kobiet poznajemy z różnych perspektyw, stopniowo z gąszczu podejrzeń wyławiając tropy prowadzące krętą ścieżką do przerażających wyjaśnień i prawd niełatwych do przełknięcia.

Ewa Przydryga po raz kolejny zbudowała dzieło o wyjątkowym klimacie, dusznym, mrocznym i przenikającym na wskroś. W niemal hipnotyzującym stylu wciągnęła mnie w gąszcz nie tylko zbutwiałych, obumarłych drzew, ale i pogmatwanych ludzkich emocji. Znając twórczość autorki, wiem, że podążę każdą wskazaną przez nią, choćby najbardziej mroczną drogą i Was również do tego zachęcam.

O twórczości Ewy Przydrygi powiedziano i napisano chyba już wszystko. Trudno zrecenzować jej powieść w sposób całkowicie oryginalny, nie powielić czegoś, co uwypuklił już ktoś inny. Nikt nie kreuje takiego klimatu jak Ewa, nigdzie indziej nie znajdziemy akcji, która wciągnie nas tak głęboko, że jeszcze długo po zamknięciu książki nie jesteśmy w stanie wyjść z historii w niej opisanej. 

Ewa jest dla mnie czarodziejką, pisarką, która za pomocą słów jest w stanie mnie otulić, przeniknąć przez bariery mnie otaczające, dotrzeć tam, gdzie powiesiłam tysiąc kłódek, a kluczyki dawno temu pogubiłam, zagrać na tych strunach mojej duszy, które zdążyły już zardzewieć, mimo to poruszanie ich nie jest wcale bolesne. Gdzieś pomiędzy rozterkami bohaterów, pomiędzy wszystkimi ważnymi dla fabuły wątkami, czai się ta Przydrygowa magia, stanowiąca balsam do duszy, wlewająca ciepło i nadzieję w niezagojone rany. 

Trudno mi uwierzyć, że te czary stały się moim udziałem dopiero w tym roku. Przeżyłam pięć książek Ewy, nie znajduję lepszego słowa na określenie tego, czego doświadczam podczas ich czytania. Przede mną wciąż "Motyle i ćmy", ale wiem, że i z debiutem będzie podobnie, w końcu "Zatrutka" niczym nie ustępuje kolejnym powieściom. Szczególne miejsce zajmują jednak w moim sercu "Topieliska" i dlatego cieszę się, że ich bohaterki towarzyszą i jak zapowiada Ewa, nadal będą nam towarzyszyć. 

Spotkanie z Polą na kartach "Murszu" mnie wzruszyło, kto czytał "Topieliska", wie przez co musiała przejść. Tym razem angażuje się w coś, co nie dotyczy jej bezpośrednio, jest związane z Kasandrą, którą niedawno poznała. Pola rozpoczyna prywatne śledztwo, by zrozumieć, co kierowało jej młodszą przyjaciółką. 

Obok Poli poznajemy tę opowieść jeszcze z perspektywy Laury i Marianny. Każda z trzech narracji osadzona jest w innym czasie, lecz splata je miejsce, które spokojnie można określić kolejnym bohaterem powieści. Tytułowy Mursz był na przestrzeni lat niemym świadkiem wielu makabrycznych wydarzeń i choć nie mógł im zapobiec, zdołał wyrazić swój sprzeciw, rozprzestrzeniła się w nim bowiem zaraza. Trudno oprzeć się wrażeniu, że tak naprawdę tą zarazą są ludzie, że to oni odebrali naturze spokój, zamiast z nią współistnieć, wykorzystali ją bezlitośnie do własnych celów. Las, stanowiący życiodajną siłę, musiał się zmierzyć ze śmiercią - gwałtowną, podłą i niepotrzebną. To nie mogło nie pozostawić żadnego śladu, musiało zaburzyć harmonijny rozkwit przyrody. Trudno się też dziwić, że las stał się nieufny, nie przed każdym chce odsłonić swe tajemnice. 

Spacer po lesie po lekturze "Murszu" nabiera zupełnie innego wymiaru. Wsłuchując się w skrzypienie liści pod butami, nie sposób się nie zastanawiać, czego świadkiem były drzewa, z których te liście opadły, tworząc wielobarwny dywan, pokrywający ziemię, po której kat i ofiara kroczyły ramię w ramię. A jednocześnie las jest też symbolem odrodzenia, które dokonuje się cyklicznie na naszych oczach, co niesie ogrom nadziei. 

Takie odrodzenie przeżywa też Pola, mam wrażenie, że skupienie się na problemach innych, oddala ją od dawnych i powoduje jakiś szczególny rodzaj wytchnienia. 

Marianna to nauczycielka z powołania, a o takich już chyba coraz trudniej. Jej przykład pokazuje jednak, że nie zawsze wychodzenie naprzeciw oczekiwaniom uczniów jest najlepszym sposobem edukacji. Choć niekonwencjonalne metody podobają się młodzieży, to nie są mile widziane przez kolegów po fachu, zwyczajnie wkrada się tutaj zazdrość. Wychowankowie też bywają krnąbrni i niewdzięczni, nieustannie naginają zasady i przesuwają granice, korzystając z tego, że pedagog jest po ich stronie. Marianna jednak wydaje się tego nie dostrzegać, jest skupiona na swojej misji. 

Laura jest w moim odczuciu najbardziej tajemniczą bohaterką, jaką Ewa powołała do życia. Choć mamy możliwość prześledzić jej relacje rodzinne, przyjrzeć się związkowi, to nie udało mi się jej do końca rozgryźć. Może to jej pasja i sposób na życie, czyli urbex, tworzą legendę tej postaci. 

Ewa potrafi jak nikt misternie splatać wątki, prowadzić czytelnika specjalnie dla niego odkrytymi ścieżkami, cierpliwie pozwalając mu snuć po drodze własne teorie, mieć wątpliwości lub po prostu chłonąć ten niepowtarzalny klimat. 

Dziękuję Ci, Ewo, za tę kolejną podróż i wszystkie emocje, które wywołała. 

Moje 10/10. 

“Jak dobrze znamy najbliższych, z którymi dzielimy dom, łóżko i wspólne życie?”

Pola stara się zacząć żyć bez męża i syna. Po zakończeniu terapii przyjaźni się z Kasandrą, którą poznała podczas pobytu w szpitalu. W ręce Poli trafia list, który jest zapowiedzią samobójstwa przyjaciółki. W liście Kasandra ujawnia sekret, który prowadzi główną bohaterkę do Murszu, który jest wymarłą częścią kaszubskiego lasu. Właśnie tam rok wcześniej zamordowana została Lara, koleżanka Kasandry. Wyznania Kas rzucają zupełnie inne światło na to co wydarzyło się tamtej nocy. Pola postanawia wyjaśnić tą zagadkę.

Każdy z tropów prowadzi Polę pod drzwi spalonej leśniczówki. Chata skrywa mroczne sekrety mieszkańców lasu, zarówno tych żyjących jak i tych, którzy stracili tu życie.

“Mursz” nawiązuje do poprzedniej książki Ewy Przydrygi czyli “Topielisk”. Uważam jednak, że książkę można czytać bez znajomości pierwszej części. Autorka zabiera nas do mrocznego Murszu. Bohaterowie odkrywają kolejne tajemnice, które dotyczą nie tylko śmierci Lary, ale także tego co się stało z mieszkańcami leśniczówki.

“Mursz” to kolejna, trzymająca w napięciu książka od Ewy Przydrygi, która wciągnęła mnie od pierwszej strony i którą bardzo polecam.

Miałem już okazję czytać inne powieści autorki także po "Mursz" sięgnąłem obowiązkowo. Thrillery goszczą u mnie często, co dodatkowo wpłynęło na wybór tej akurat książki. Tym razem Ewa Przydryga umiejscowiła akcję w dość ponurym miejscu. Już samo to tworzy specyficzny klimat, który powoduje poczucie nieustającego zagrożenia. Jest ono wzmagane z każdą stroną przez doskonałą fabułę.

Zakątek lasu mający swoją mroczną historię, spalona leśniczówka, makabryczne wydarzenia z przeszłości - to elementy, które stanowią esencję tej powieści. Budowana jest niesamowita atmosfera, a po skończeniu czytania ma się wrażenie, że ku własnej uldze opuściło się przerażający las. Rewelacyjny thriller, który na pewno warto przeczytać.

Ewa Przydryga „Mursz” – jest to już kolejna świetna propozycja literacka od autorki, którą udało mi się przeczytać. Może zacznijmy od okładki, która podobnie jak w przypadku „Topieliska” robi ogromne wrażenie. Niesamowicie wprowadza w klimat fabuły i zachęca do lektury książki.

Po wydarzeniach, które miały miejsce we wcześniejszej książce Pola z ogromnym trudem stara się dojść do siebie. Po stracie męża i syna nie jest już tą samą osobą. Jej zdrowie psychiczne na pewno nie jest w stanie idealnym. Niestety potrzebna jest jej specjalistyczna pomoc. Po wyjściu ze szpitala psychiatrycznego postanawia kontynuować swoją znajomość z Kasandrą. Niestety los bywa okrutnie przewrotny. Kobieta zostaje wplątana w tajemniczą historię Duchnego Lasu. Czy to właśnie ona rozwiąże największą tajemnicę tego miejsca?

Czy trzeba być po lekturze „Topielisk” zanim rozpocznie się przygodę z Murszem? – i tak i nie. Brak znajomości wcześniejszej książki może wpłynąć negatywnie na odbiór postaci. Może również powodować pewnego rodzaju chaos w jej odbierze. Jednakże zdaję sobie sprawę, że może ona istnieć jako samodzielna lektura (dla niektórych historia będzie pełna).

Czy ją polecam - zdecydowanie tak. Świetne pióro autorki, ciekawa historia potęgują pozytywny odbiór całej lektury. Wykreowany świat jest tak rzeczywisty, że można poczuć się członkiem wydarzeń. Ja polecam z całego ♥️

Bardzo lubię kryminały i zawsze chętnie po nie sięgam. Nie znałem wcześniej twórczości tej autorki, ale wiem już teraz, że będę musiał te braki jak najszybciej nadrobić. Fabuła była tutaj naprawdę przemyślana, spójna i logiczna, ale nie brakowało w niej także niespodziewanych zwrotów akcji. Zauważyłem, że autorka ma rzadko spotykany dar do tworzenia wyjątkowego, takiego ciemnego, dusznego klimatu. Tak naprawdę nic tu nie wiadomo, od początku do końca widoczna jest tajemnica, która dopiero na samym końcu została rozwikłana. Jeśli więc macie ochotę na mroczny kryminał, to koniecznie przeczytajcie tę powieść.

„Mursz” kolejna porywająca książka Ewy Przydrygi, pełna niewyjaśnionych spraw i głęboko skrywanych tajemnic. Świetnie skrojona, mroczna historia, przepełniona akcją. Mursz osacza nas niepokojem, sprawia, że ciało przeszywają dreszcze. Autorka do perfekcji opanowała dawkowanie czytelnikowi emocji, powoli wprowadza nas w gęsty i przytłaczający las. Wszystko po to, by wprawić w osłupienie nieprzewidywalnym zakończeniem. Narracja prowadzona przez trzy bohaterki sprawia, że przeszłość miesza się z teraźniejszością. Nie można przejść obojętnie obok tej książki, wędrówka Duchnym Lasem tej jesieni jest wręcz obowiązkiem!

Polscy autorzy zaskakują mnie za każdym razem, kiedy sięgam po ich książki. Tym razem też tak było. Mursz mnie zachwycił, chociaż thrillery to nie jest mój gatunek. Jednak tym razem się skusiłam, zachęcona przez koleżankę, która nakręcona gadała o tej książce chyba z 40 minut. Nie mogłam się nadziwić, jak jedna książka mogła zrobić na niej aż takie wrażenie, ale teraz już wiem. Do tego, co mnie zachwyca, fabuła dzieje się w Polsce, na Kaszubach. Rzadko kiedy osadza się fabułę w Polsce, a do tego w takim regionie. A jeszcze fajniejsze jest to, że nie możemy się w żaden sposób domyślić zakończenia, bo narracja jest prowadzona przez kilka osób, a każda z nich w inny sposób opowiada historię. Świetna!

"Mursz" jest kontynuacją "Topielisk", jednakże nie bezpośrednią, więc z powodzeniem można obie te książki czytać niezależnie od siebie. Ale jeśli chcielibyście lepiej poznać Polę, to radziłabym zacząć w kolejności. O ile "Topieliska" przepełnione były mroczną aurą, niewiadomymi, tu tego elementu jest jeszcze więcej. Duszny klimat kaszubskiego lasu budzi niepokój, niepewność, strach, przerażenie.

Ewa Przydryga doskonale potrafi skroić portrety psychologiczne postaci. Emocje i uczucia, jakie im towarzyszą, szybko stają się naszymi. Wspomnienia, lęk, bezsilność, cierpienie, ból, poczucie winy i krzywdy, nienawiść, zemsta, brak samoakceptacji, samotność, tajemnice - autorka nie szczędzi bohaterów. Narracja prowadzona z perspektywy kilku bohaterów, i to zarówno na kilku czasoprzestrzeniach, pozwala na szerszy wgląd w historię. Ale uwaga: poszczególne puzzle układanki może i uda się Wam dopasować, lecz tak naprawdę to niczego ani nikogo nie można być tu pewnym aż do samego finału. Zostaniecie dosłownie wyprowadzeni w las.

Wydaje się Wam, że demony mogą jedynie drzemać ukryte głęboko w nas samych? A co byście powiedzieli na te czyhające w lesie? Nie zmienia to faktu, iż bohaterowie będą musieli zmierzyć się z obydwoma. Osobiście nigdy nie chciałabym znaleźć się w Duchnym Lesie, gdzie gęsto sieją się martwe zwierzęta, niewyjaśnione sekrety sprzed lat i czyste zło, o jakiem nie macie pojęcia...

Autorka niezwykłą dbałość przykłada do warstwy językowej. Tu każde słowo, myśl jest dokładnym odzwierciedleniem tego, o czym czytamy na kartach książki oraz tego, co autorka chciałaby abyśmy odczuwali. Napięcie budowane jest stopniowo i wzrasta wraz z upływem stron.

Jeśli chcesz poczuć zapach tytułowej zgnilizny sięgnij po "Mursz". To niezaprzeczalnie nieprzewidywalny, ponury, hipnotyzujący thriller psychologiczny, po którym ciężko będzie Ci spokojnie zasnąć.

MROCZNA PRAWDA Z GŁĘBI LASU

Stara kaszubska knieja, przez którą wartko płynie niewielka rzeka to właśnie tytułowy Mursz lub po prostu Duchny Las. To tutaj, do bezpiecznego z pozoru miejsca, gdzie bez względu na porę dnia czy pogodę przyroda napełnia człowieka naturalną siłą zabiera nas Ewa Przydryga w swojej najnowszej powieści.

Trzeba Wam jednak wiedzieć, że Duchny Las to owiany złą sławą i skrywający wiele tajemnic teren, który ma na swoim koncie wiele ofiar. Krążą o nim mroczne podania i budzące trwogę legendy oraz echa prawdziwych wydarzeń z wojennych czasów, ale historia tego miejsca sięga znacznie głębszej przeszłości. Jest to rejon odludny, oddalony od uczęszczanych dróg, gdzie straszą podziemne bunkry i zgliszcza drewnianej leśniczówki, w której kiedyś toczyło się życie. To także idealna sceneria nie tylko dla thrillera, ale nawet dla mrożącego krew w żyłach horroru…

Pola, Lara i Marianna – trzy kobiety, których ścieżki los pokierował właśnie do Duchnego Lasu opowiadają nam swoje, zakończone tragicznymi zdarzeniami, historie. Wszystkie one mają jeden wspólny mianownik – śmierć w dzikich ostępach i tajemniczych okolicznościach.

Marianna jako niepokorna nauczycielka zostaje zawieszona i zmuszona do przeprowadzki. Wraz z nastoletnią córką przenosi się do leśniczówki w Duchnym Lesie, którą odziedziczyła po swoim ojcu. Bohaterki są tam zupełnie same, nie licząc zdziwaczałego pszczelarza i osobliwego myśliwego mieszkających w dalszym sąsiedztwie. Stare domiszcze wymaga gruntownego remontu, na który kobiety nie stać. Kiedy dochodzi do pożaru, w którym ginie Marianna, wszystkie przesłanki wskazują na wypadek związany ze zwarciem instalacji. Ale czy rzeczywiście tak wygląda prawda?…

Lara jest jedną z uczennic Marianny, dziewczyną żywiołową, lubiącą leśne ostępy budzące dreszczyk emocji i adrenalinę. Tragiczny w skutkach wieczór podczas zlotu zorganizowanego w Duchnym Lesie ma swoje dotąd niewyjaśnione tajemnice. Ginie kobieta. Wszystko wskazuje na wypadek, ale czy rzeczywiście wszystkie poszlaki zostały dokładnie zbadane?…

Pola – kobieta po przejściach, która w wypadku traci męża i synka odbywa terapię psychologiczną w szpitalu. Tu poznaje Kasandrę – niedoszłą samobójczynię, która zwierza się jej ze swoich problemów. To dzięki niej Pola zaczyna interesować się Duchnym Lasem i niewyjaśnionymi wydarzeniami sprzed ponad dwóch lat. Czy to właśnie ona jest kobietą, która ma szansę znaleźć odpowiedzi na wszystkie pytania?…

Zabawa w detektywa okazuje się śmiertelnie niebezpieczna, a gęsta sieć zagadek zdaje się nie mieć końca. Grono bohaterów także szybko się poszerza, pojawiają się coraz to nowe motywy i nieznane dotąd fakty…

„Mursz” to genialnie skonstruowany i ciekawie poprowadzony thriller, który usatysfakcjonuje niejednego wielbiciela tego gatunku. Gęsta sieć zagadek nie raz stawia czytelnika pod ścianą i wywraca do góry nogami domykającą się już w głowie koncepcję. Wszystkie trzy historie połączone przez jedno dziwne miejsce i kilku osobliwych bohaterów tworzą jedną całość, która początkowo wydaje się wręcz niemożliwa do zaistnienia. Oddając głos trzem głównym postaciom autorka zadbała o to aby stworzyć obiektywny i przejrzysty obraz całej tej złożonej sytuacji. Nie mamy żadnych problemów z przenoszeniem się pomiędzy tymi trzema płaszczyznami, całość jest spójna, zrozumiała i… niepokojąca. Wydarzenia intrygują i dostarczają sporo emocji. Genialnie rozbudowana fabuła wprowadza czytelnika w dzikie ostępy lasu, gdzie każdy najmniejszy trzask złamanej gałązki powinien wzbudzać zaniepokojenie. Ale niestety jakoś nie mogłam poczuć tego dreszczyka i tylko tego tak naprawdę zabrakło mi w tej opowieści.

Widać, że pani Ewa bardzo dobrze czuje takie mroczne klimaty. Próbuje przemycić w nich jakiś niewielki pierwiastek magii i ludowych wierzeń. Umiejętnie wodzi czytelnika za nos i zapewnia sporo niespodzianek. Ciekawie kreśli sylwetki swoich bohaterów, tworząc z nich prawdziwych indywidualistów.

Serdecznie polecam tę powieść. „Mursz” miał swoją premierę w końcu listopada, a zatem czeka już w księgarniach przyciągając uwagę niepokojącą i bardzo adekwatną do opisywanych zdarzeń okładką. Obok takiej książki nie można przejść obojętnie.

Co czujecie gdy bierzecie do ręki książkę jednego ze swoich ukochanych autorów? Ja zawsze odczuwam takie historie ze zdwojoną siłą i tak też było w przypadku „Murszu”, który mnie pochłoną totalnie przy niej odleciałam.

Zaczęłam ją czytać zaraz po obejrzeniu nagrania z pisarką i wiecie co jest w tym najlepsze? Czułam się, jakby to ona opowiadała mi tą historię… Ja tylko przeglądałam kartki, a w głowie słyszałam jej głos i to, z jaką fascynacją i ogromną wiedzą przeprowadza nas przez kolejne etapy tej historii. Totalny odlot! Mam nadzieję, że też tego doświadczycie!

Już we wcześniejszych książkach Przydryga pokazała nam, że jest mistrzynią w mrocznych i dusznych klimatach i z każdą kolejną pozycją doświadczamy tej wspaniałej tajemniczej atmosfery i niezwykłej aury. Autorka umie wodzić czytelnika za nos, ale najlepsze jest to, że za każdym razem zakończenie sprawia, że mam ochotę na więcej i jestem pewna, że nigdy nie będę miała dość. Czuje się jak narkoman na głodzie i pragnę żebrać o jeszcze jeden dodatkowy rozdział. Chciałabym maksymalnie przedłużyć i rozciągnąć czas, by delektować się nią jak najlepszym smakołykiem.

Tą książkę można czytać osobno, jednak ja bym proponowała najpierw zapoznać się z „Topieliskami”, ponieważ jest w niej sporo nawiązania do poprzedniej historii i jednej z głównych bohaterek.

Klimatyczna, a zarazem nieoczywista. Autorka wie jak rozwalić emocjonalnie człowieka i za to ją uwielbiam. Jestem pełna podziwu ogromu wiedzy i tak wspaniałego researchu. Tą historie czuje się całym sobą, a na dodatek jest tak realna, że samo to wywołuje ogrom emocji, które ciężko ubrać w słowa…

Pola próbuje zacząć żyć na nowo. Ale czy można zacząć normalne funkcjonowanie po takich przeżyciach? Z pewnością w tych trudnych chwilach pomogła jej Kasandra. Po wyjściu ze szpitala kobiety chcą utrzymywać tą przyjaźń i wzajemnie się wspierać oraz motywować do walki o lepsze życie. Jednak rzeczywistość bywa zupełnie inna.

Pola, Kasandra, Lara i mroczny Duchny Las. Mursz, który pochłonął wiele niewinnych istot. Miejsce, owiane złą sławą i tajemnicą. Las, który przyciąga zło i karmi się zgnilizą. Siedlisko, które karmi się złem… To trzeba przeczytać! Naprawdę warto!

Nie jest tajemnicą, że nie uległem instynktowi stadnemu i mnie „Topieliska” mówiąc delikatnie, nie porwały, a pieśń pochwalna na mych ustach nie zagościła. Jednak po powiedzmy średnio udanym spotkaniu z twórczością autora, nigdy go nie przekreślam, dlatego też sięgnąłem po „Mursz”. Żeby też sobie wyjaśnić już na starcie, do książki przysiadłem bez jakichkolwiek uprzedzeń.

Na wstępie mówię, że „Topieliska” były lepsze, sam nie wierzę, że to piszę (właśnie piekło zamarzło). Tak, tak jestem gotów na nalot psychofanów autorki.

Pierwsze słowo, jakie nasunęło mi się po przeczytaniu książki to „chaos”. Tutaj się wszystko rozłaziło jak burito w knajpie u „Don Pedro”, gdy praktykant zwija je po raz pierwszy. Nie uważam się za asa intelektu, a dość świadomego czytelnika, ale przyznaję, czytałem „Mursz” dwa razy, bo dla mnie to się wszystko zupełnie nie trzymało kupy i nadal tak uważam.

Dla mnie w tej powieści było też za dużo postaci czy wątków, to trochę tak jakby ktoś w knajpie zamówił stek, a życzliwy kucharz mu tam ładuje kasztany, rzeżuchę, paździerz bo mu został po remoncie kuchni, do tego sypie sproszkowanym kopytem dzika i polewa łzami Bambi. Za dużo tu wszystkiego.

Przyznaję, że autorka sprawnie wplata emocje jednak czy to są dla mnie emocje, których oczekuję od thrillera, to już bym nie powiedział.

Finał jest naciągany jak plandeka na starym Żuku, gdzie Herman rolnik sprzedaje zimnioki i słoninę.

"Mursz" to kapitalny thriller. Jest to powieść, która zrobiła na mnie duże wrażenie. Znam twórczość autorki i wiedziałem, czego mogę się mniej więcej spodziewać. Tyle że Ewa Przydryga zaskoczyła mnie jeszcze bardziej, niż oczekiwałem.

Podczas czytania można poczuć się nieswojo. Zawarta w książce historia sprawia, że to wrażenie potęguje się z każdą przeczytaną stroną. Przedstawione przez autorkę miejsca i wydarzenia stanowią istotną część fabuły, która działa na wyobraźnię. Można przez to poczuć chociażby grozę bijącą z okrytego złą sławą lasu. Mocna powieść, która potrafi wstrząsnąć. Jeśli sięgacie po thrillery, to koniecznie uwzględnijcie przy tym tę książkę.

„Ten, który krzywdzi i zsyła męki na innych, to zawsze jest człowiek. Nikt inny. Za zło nigdy nie odpowiada przyroda, ona tylko przyjmuje to, czym człowiek ją karmi”.

Mroczny klimat Duchnego Lasu, a szczególnie Murszu, jego wymarłej części, fascynuje i przeraża zarazem. Okrutne zbrodnie dokonane na jego terenie, wciąż niewyjaśnione, domagają się uwagi i ukarania winnych. Trzy narratorki, trzy kobiety, trzy przestrzenie czasowe i trzy splątane ze sobą historie. Tylko jedna z tych kobiet, mimo niedawno przeżytej osobistej traumy, może odkryć prawdę. Sprawić, że demony przeszłości usatysfakcjonowane zamilkną. Czy jej się to uda?

Duszny, niepokojący i tajemniczy klimat swojej najnowszej powieści zbudowała Przydryga nie tylko poprzez szczegółowe opisy Duchnego Lasu oraz zamieszkujących w jego bezpośrednim sąsiedztwie, nieco psychodelicznych mężczyzn. W głównej mierze udało jej się to osiągnąć poprzez przedstawienie historii tego miejsca. Miejsca, niegdyś uznanego za magiczne, które w okresie II wojny światowej stało się niemym świadkiem kaźni niewinnych ludzi. Przyroda nie pozostała wobec tej zbrodni obojętna. W odpowiedzi na ludzką krzywdę i cierpienie, na znak solidarności i współodczuwania z ofiarami wytworzyła tytułowy Mursz, wymarłą część Duchnego Lasu.

Las odgrywa w powieści Ewy Przydrygi rolę kluczową. Buduje klimat, stanowi arenę okrutnych zbrodni i łączy ze sobą historie trzech kobiet, Marianny, Lary i Poli – narratorek „Murszu”. W moim odczuciu, to właśnie bohaterowie, na równi z klimatem stanowią największą wartość tej powieści.

Z pozoru różni je wszystko jednak, kiedy odkryją przed nami swoją przeszłość zrozumiemy, że każda z nich posiada bagaż niełatwych, życiowych doświadczeń. Są uparte, nieustępliwe i za wszelką cenę dążą do prawdy. Takie kobiety w literaturze uwielbiam!

Marianna, nauczycielka biologii, zaangażowana w swoją pracę, kochająca młodzież i w pełni jej oddana. Pewnego dnia przekracza granice, których przekroczyć nie powinna. Konsekwencje jakie poniesie będą niezwykle surowe. Lara, youtuberka urbexowa, charyzmatyczna liderka, która niczym magnes przyciąga do siebie niewłaściwych ludzi. I wreszcie Pola, choć nie do końca uporała się z własną przeszłością, za sprawą wyznania swojej nowej przyjaciółki, Kasandry rozpoczyna prywatne śledztwo mające na celu wyjaśnienie co wydarzyło się przed rokiem w Duchnym Lesie. Jak się wkrótce okaże rozwiązanie tej zagadki, rzuci nowe światło na niewyjaśnioną dotąd zbrodnię sprzed dwóch lat, której areną również był kaszubski las.

„Mursz” czyta się znakomicie od pierwszej do ostatniej strony. Ewa Przydryga serwuje nam wiele zaskakujących zwrotów akcji i do samego końca, skutecznie wodzi za nos. Mistrzowsko zbudowany klimat i fascynujące postaci kobiece to niewątpliwie największe atuty tej powieści. Jednak jej siła tkwi również w doskonale wyważonych proporcjach pomiędzy poszczególnymi narracjami i wątkami. Żadna z trzech narracji i historii, które składają się na „Mursz” nie dominuje, podobnie jak żaden z wątków nie zawładnął całością.

Jeśli szukacie niezwykle klimatycznego thrillera psychologicznego. Mistrzowsko skonstruowanej opowieść o toksycznych relacjach rodzinnych, partnerskich i przyjacielskich. Historii o traumach, których skutki nie zawsze łagodzi upływ czasu, wyrzutach sumienie, niekiedy dławiących bez końca i wreszcie o kłamstwie, które prędzej czy później wyjdzie na jaw, to bez zbędnej zwłoki sięgnijcie po „Mursz”.

Las obciążony krwawą historią oraz przeszłością wypełnioną pradawną magią staje się miejscem, w którym kobieta ginie w pożarze. Policja uznaje to za wypadek, ale nie każdy podziela ich zdanie. Rok później wśród drzew ginie kolejna kobieta, a obie sprawy w jakimś stopniu zdają się być połączone. Rozwiązać zagadkę stara się Pola, która dopiero wyszła ze szpitala psychiatrycznego i potrzebuje czegoś, czym mogłaby zająć myśli, by nie tonąć w tęsknocie za zmarłymi bliskimi. W sprawę zostaje wmieszana przez znajomą, która wie więcej, niż odważyła się powiedzieć policji, ale przez próbę samobójczą znajduje się w śpiączce, gdy lawina wydarzeń już ruszyła.

Ewa Przydryga lubi bawić się czasem (tym razem równolegle przebiegają jego trzy płaszczyzny) i lubi krzywdzić bohaterów, dzięki czemu dużo tutaj ich emocji. W ich towarzystwie stopniowo odkrywane są kolejne zagadki, a my mamy szansę przyjrzeć się trzem kobietom. Matce, która dopiero straciła pracę w szkole i wraz z córką zmuszona jest się przeprowadzić do miejsca, gdzie przeszłość staje się zbyt wyraźna. Jutuberce, której partner lubi pieniądze, a wyrzuty sumienia od lat nie dają jej spokoju. Oraz kobiecie, która straciła syna i męża, a którą lepiej mogliśmy poznać w powieści „Topieliska". Niestety tutaj została potraktowana po macoszemu, choć jest jedną z najważniejszych bohaterów. I chyba to stanowi dla mnie największy minus powieści. Pola jest istotna, ale nijaka i gdyby nie znajomość poprzedniej części (a przy czytaniu „Murszu" wcale nie odczułam, by znajomość ta była konieczna) nie wiedzielibyśmy o niej prawie nic. „Mursz" więc wypadłby lepiej w moich oczach, gdyby nie był kontynuacją „Topieliska", ale wciąż podczas lektury świetnie się bawiłam. Ewa Przydryga swoim lekkim stylem i ciężkim klimatem potrafi mnie zaczarować. Trudno jest mi się oderwać od jej słów i trudno jest mi nie poczuć więzi z bohaterami. W dodatku zawsze udaje jej się mnie czymś zaskoczyć i nigdy nie mogę być pewna zakończenia. Dlatego, pomimo drobnych zgrzytów, thrillery Przydrygi cieszą się moją szczególną sympatią, a ich lektura zawsze jest dla mnie absorbującą przygodą. Dopiero skończyłam jej kolejną powieść, a już niecierpliwie wypatruję następnej.

„Mursz” skrywa ogromne i mroczne tajemnice, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego. Mamy dwie główne bohaterki Polę i Larę. Te dwie dziewczyny nigdy się nie poznały. Jedna z nich próbuje odkryć prawdę o śmierci drugiej. Obie te dziewczyny łączy Kasandra. Była koleżanką/ przyjaciółką zarówno Poli jak i Lary. Polę poznała w szpitalu. Larę znała całe jej życie.

Ostatni list Kasandry do Poli był przerażający. Sugerował, że dziewczyna może popełnić samobójstwo. Ujawnia w nim sekret dotyczący śmierci tajemniczej Lary. Postanawia odwiedzić tajemnicze miejsce – Mursz. To miejsce jest przeklęte i bardzo niebezpieczne. Co z tym wszystkim wspólnego ma spalona leśniczówka? Jaką tajemnicę skrywa kaszubski las?

Ewa Przydryga w swojej najnowszej powieści stworzyła naprawdę mroczny klimat. Pięknie prowadzi nas przez całą historię. Jej bohaterowie są wyraziści. Dopracowani do perfekcji. Każda postać opisana w „Murszu” w swoim życiu przeszła prawdziwy dramat. Muszę wam napisać, że zaskoczył mnie finał książki.

„Mursz” to znakomity trzymający w napięciu thriller. Po jego przeczytaniu już nic nigdy nie będzie takie same. Genialna powieść, prawdziwa perełka, której nie wolno przegapić.

„Las, który odcisnął krwawe piętno na życiu okolicznych mieszkańców, przypieczętuje także jej los…”.

Poznając tragiczną sytuację Lary byłam bardzo przerażona. Pola straciła/ pochowała syna i męża, dlatego wylądowała w szpitalu. Nie potrafiła się z tym pogodzić. Wyobrażacie sobie taką tragedię? Nie dziwię się, że potrzebowała pomocy osób trzecich. Kim jest Kasandra? Dlaczego dopiero teraz postanowiła wyjawić sekret dotyczący śmierci Lary? Czyżby ruszyło ją sumienie? Co tak naprawdę stało się z Larą? Kto i dlaczego ją zamordował?

Uwielbiacie spacerować po lesie? Może macie ochotę przejść się po mrocznym i niebezpiecznym terenie? Zapraszam do Murszu. Tutaj las spływa krwią. Uważajcie, żeby i wasza się tam nie znalazła.

Wielkie brawa dla Ewy Przydrygi. Nie wiem, jak ty to robisz, ale każda kolejna książka jest lepsza od poprzedniej. Twoje książki biorę w ciemno i wiem, że nigdy się nie zawiodę.

Pozostawię was z pytaniem: jak dobrze znacie swoich najbliższych? Czy jesteście ich w stu procentach pewni?

Uwielbiacie thrillery trzymające w napięciu do ostatniej chwili? Tak? To dobrze trafiliście. Koniecznie przeczytajcie najnowszą powieść Ewy Przydrygi „Mursz”.

Z czystym sercem polecam.

Teraz będę bała się chodzić do lasu. A przynajmniej nie będę nigdzie zapuszczać się po zmroku. Nie mam najmniejszego zamiaru. Nie oznacza to oczywiście faktu, że ta książka jest zła. Wręcz przeciwnie. Pani Przydryga bardzo mocno mnie zachwyciła. Książka jest przerażająco dobra. Jak dla mnie - bardzo realistyczna, dlatego z dala będę się trzymać od lasów. Narracja poprowadzona jest w mistrzowski sposób. Pozwala to spojrzeć na całą opowieść ze znacznie szerszej perspektywy, a to ułatwia zrozumienie pewnych elementów. W szczególności, jeżeli ktoś wcześniej nie czytał "Topieliska", gdzie występowała już Pola.

Bardzo lubię czytać kryminały i zawsze chętnie po nie sięgam. Tak właśnie było także w przypadku tej książki. Akcja powieści wciągnęła mnie niemal od początku i trzymała w napięciu do samego końca. Dawno nie czytałam tak mocnej, a jednocześnie tak niebanalnej historii. Bohaterowie zostali wykreowani tutaj dokładnie, z dbałością niemal o każdy szczegół. Fabuła była tutaj dobrze wymyślona, spójna i logiczna. Na duży plus zasługuje fakt, że przez większą część tej powieści nie jesteśmy w stanie dojść do rozwiązania tej zagadki kryminalnej. Jeśli więc szukacie czegoś świeżego w kryminałach, to w tej pozycji na pewno znajdziecie.

Ewa Przydryga potrafi przede wszystkim zaskoczyć swoich czytelników. Ponadto autorka ma niezwykłą umiejętność polegającą na doskonałym oddaniu klimatu miajsca z powieści. W książce "Mursz" wiele razy czułem oddech na plecach tajemniczego bohatera. Bardzo dobrze czytało mi się wszystkie książki autorstwa Ewy Przydrygi. Ponadto w tej pozycji klimat drzew i cisza lasu podziałały na moją wyobraźnię. Książka będzie jeszcze długo kojarzyła mi się z niepewnością, zaskakującym finałem oraz tajemnicą. Jestem jedną z osób, która z utęsknieniem będzie czekała na kolejne powieści Ewy Przydrygi. Pozycja dostępna jest w atrakcyjnej cenie.

"𝑨𝒍𝒆 𝒕𝒐 𝒘 𝒏𝒊𝒆𝒋, 𝒘 𝒕𝒆𝒋 𝒏𝒊𝒆𝒑𝒓𝒛𝒆𝒑𝒖𝒔𝒛𝒄𝒛𝒂𝒍𝒏𝒆𝒋 𝒄𝒊𝒆𝒎𝒏𝒐𝒔𝒄𝒊, 𝒑𝒂𝒓𝒂𝒅𝒐𝒌𝒔𝒂𝒍𝒏𝒊𝒆 𝒄𝒛𝒖𝒋𝒆 𝒔𝒊𝒆 𝒃𝒆𝒛𝒑𝒊𝒆𝒄𝒛𝒏𝒊𝒆"

Gęstwina rzucających długie cienie drzew, opuszczona leśniczówka i hipnotyzujące pohukiwania sowy. To właśnie tam, w owianym złą sławą Duchnym Lesie, historia zatacza swój krwawy krąg.

Czy Pola zdoła dotrzeć do samego trzonu sprawy morderstwa młodej kobiety, której bezwładne ciało zostało znalezione w strumieniu? I czy wreszcie uda jej się stawić czoła własnym demonom przeszłości?

Ewa Przydryga to polska mistrzyni onirycznego, mrocznego klimatu, który stał się swoistym wyróżnikiem tworzonych przez nią dzieł. Uwagę bezsprzecznie przyciąga również wielowarstwowość fabularna - trzy kobiety, trzy różne perspektywy, trzy odmienne ramy czasowe.

Wszystko to zazębiając się tworzy spójną, szczegółowo przemyślaną całość, która zachwyca w każdym, nawet najdrobniejszym szczególe. A zakończenie? Dosłownie wbija w fotel - misternie utkana zagadka, której do samego końca nie udało mi się rozwikłać, w pełni satysfakcjonująca!

Cóż, co jeszcze mogę napisać? Ciarki. Na skórze. Pod skórą. Dogłębnie przenikające nerwy. Przydryga przelała na karty papieru historię utkaną z ludzkich dramatów i demonów przeszłości, która od pierwszej strony pochłania swoją posępną aurą. A ja? Ja wciąż czuję zapach murszu. I długo o nim nie zapomnę. Również musicie go poznać!

„Mursz” Ewa Przydryga 💥

Polę Szulc poznaliśmy w poprzedniej powieści autorki pod tytułem „Topieliska”. „Mursz” nie jest jednak jej bezpośrednią kontynuacją i można czytać bez znajomości poprzedniej.

Pola opuściła właśnie szpital psychiatryczny w Srebrzysku. Znalazła się tam po stracie synka i męża. Terapia miała pomóc jej wrócić do normalnego życia. W szpitalu Pola poznała Kasandrę Klimas. Dziewczyny bardzo się zaprzyjaźniły. W momencie opuszczenia ośrodka, Pola zadeklarował, że jeżeli po wyjściu ze szpitala Cas będzie potrzebować pomocy, ma dać jej znać. Kilka tygodni później, Pola znajduje w skrzynce list od przyjaciółki. Informuje ją o zamiarze popełnienia samobójstwa. Pola jest przerażona, ponieważ jej przyjaciółką ma już za sobą kilka nieudanych prób.

Jej krok samobójczy podyktowany jest tym, co ponad rok wcześniej wydarzyło się w Duchnym Lesie, a czego Cas była świadkiem.

Czy Pola zdąży na czas, aby uratować dziewczynę?

Jaką tajemnicę ukrywa Cassandra?

Czy wskazówki zawarte w liście doprowadzą Polę do poznania prawdy?

„Mursz” to kolejny świetny thriller spod pióra Ewy Przydrygi.

Autorka tym razem zabiera czytelnika w podróż przez tajemniczy las, gdzie

zło odcisnęło swoje piętno. Bardzo intrygująca fabuła, osadzona w mrocznym klimacie dodatkowo potęguje dreszczyk emocji i chwilami wprost przytłacza czytelnika. W książce znajdziecie wiele wątków oraz różne ramy czasowe. Sprawiają one, że przeszłość powraca i ma ścisły związek z tym co obecne.

„Mursz” to niesamowicie wciągający thriller, który ciężko odłożyć!

Polecam!

9/10

Mroczne oblicze natury, duszny klimat, idealnie skonstruowane portrety psychologiczne bohaterów, dbałość o każdy szczegół oraz powolne i pełne napięcia odkrywanie kolejnych wskazówek to przepis na najlepszy thriller psychologiczny tego roku - „Mursz”.

Jedyne co zdradzę Wam z fabuły to, że wraz z pierwszymi stronami zatracicie się w trójmieście i Kaszubach, gdzie w mrocznym lesie, w tajemniczych okolicznościach zmarła rok temu pewna dziewczyna. Resztę poznajcie sami 😉

Narracja prowadzona z perspektywy kilku bohaterów, a także kilku linii czasowych sprawia, że czytelnik poznaje historię szerzej i może sam próbować łączyć kolejne kropki, ale ostrzegam, że w tej książce niczego nie można być pewnym.

Jest to książka, która bazuje na wielu emocjach, które są tak dokładnie opisane gdy towarzyszą bohaterom, że niezmiernie szybko to samo zaczyna odczuwać czytelnik. Gęsta atmosfera, w którą się zatapiamy wraz z pierwszymi stronami jest pełna tajemniczości, przytłaczająca i ponura, a zatem idealna na długie, deszczowe wieczory.

Ewa Przydryga z niezwykłą dokładnością dobiera słowa i wielokrotnie sprawiła, że czytając dane zdanie miałam ciarki na plecach. Poziom napięcia i zaciekawienia rośnie z każdą stroną, a autorka podsuwając czytelnikowi kolejne wskazówki jednocześnie sprytnie wyprowadza go w las… dosłownie i w przenośni.

Dzięki tak dokładnym opisom zarówno miejsc jak i myśli bohaterów bardzo szybko czułam się jakbym sama była jedną z bohaterek, czułam ich emocje, przerażenie, niepewność, a już szczególnie wyczułam zapach tytułowej zgnilizny.

Z książek tej autorki za każdym razem wynoszę masę ciekawostek, tym razem dotyczyły one tego czym są ule figularne, urbex lub imprinting.

Moją ulubioną postacią zdecydowanie była sowa, która chociaż nie mówiła, to zdecydowanie najwięcej widziała i w zwinny sposób łączyła świat ludzki ze światem natury.

"Mursz" zawiera także wiele refleksji bohaterów, flashbacków do traum z dzieciństwa i porusza niezwykle istotne tematy związane z problemami psychicznymi.

W tej książce bohaterowie mierzą się zarówno z demonami, które czają się w lesie, jak i z tymi, które drzemią głęboko w nich samych i tylko czekają na odpowiedni moment by się ujawnić.

Ten tytuł to prowadziwy rollercoaster emocji, w którym niczego i nikogo nie można być pewnym. Nieprzewidywalny, ponury i osaczający thriller psychologiczny, który wciąga i nie daje o sobie zapomnieć. To mój faworyt tego roku i także Wam gorąco polecam tę lekturę.

Pola (bohaterka Topielisk) po zakończeniu terapii w zakładzie zamkniętym, w Srebrzysku, próbuje wrócić do normalności.Niestety od teraz nic już nie będzie takie samo bez kochającego męża i synka.

Kobieta po powrocie do domu koresponduje z jedną z pacjentek, koleżanką Kasandrą.

Pewnego dnia jeden z listów zawiera tragiczne informacje, które zaniepokoiły odbiorcę.Pola dowiaduje się, że Kas po raz kolejny próbuje popełnić samobójstwo. A gdyby tego było mało ujawnione w nim również sekrety, zmuszają ją do przeprowadzenia prywatnego śledztwa.

Wszystkie zebrane informacje prowadzą do Kaszubowskiego Duchnego lasu, a dokładnie do Murszu.

Pola będzie musiała się zmierzyć z niejedną tragedią, aby poznać prawdę co tak naprawdę skrywa tajemnicza spalona leśniczówka w środku ciemnego, gęstego lasu!

Co tak naprawdę odkryje Pola?Co takiego wydarzyło się w Duchnym lesie?>

~"MURSZ" autorstwa Ewy Przydrygi to kontynuacja "Topielskich" co nie zmienia faktu, że książkę można czytać bez znajomości poprzedniej części, ale aby poznać lepiej główną bohaterkę - Polę i jej wielką tragedię, polecam zaznajomić się również z wyżej wspomnianym tytułem.

~Pola, aby nie zatracić się w swojej żałobie i wielkim smutku po starcie najbliższych jej osób, postanawia pomóc koleżance z ośrodka trafiając tym samym w samo centrum niezwykle przerażającego nawiedzonego lasu.Badając nowe miejsce, poznając kilka niepowiązanych ze sobą postaci, odkrywa przerażająca prawdę.Wszystkie historie łączy - Duchny las, miejsce wywołujące lęk i skrywające ludzkie tragedie.Miejsce w którym czyste zło przybiera ludzką postać.

~"Mursz" to kolejna świetna książka autorki, która mami, przyciąga i hipnotyzuje już od pierwszych stron gwarantując tym samym swą nieodkładalnosc.

A to wszystko za sprawą dusznego psychodelicznego klimatu, ciągłego mroku, niewyjaśnionych zbrodni, kłamstw, sekretów oraz nieporozumień.

~Misternie utkana fabuła, owiana tajemnicami i sekretami wraz z nawiedzonym Duchnym lasem w którym czai się zło w ludzkiej postaci, dostarcza nam niezapomnianego napięcia, dreszczy i niepokoju utrzymującego się do ostatniej strony.

~Według mnie autorka po raz kolejny zaserwowała nam doskonały dreszczowiec, który dostarczy nam na długo niezapomnianych wrażeń.

Czekam na więcej i oczywiście serdecznie Wam polecam!

"Z biegiem lat drzewa przypominały już tylko zmurszałe, smętnie sterczące kikuty. Było zupełnie tak, jakby przyroda wszczęła własny bunt przeciwko temu, co się tutaj stało. Jakby rośliny wchłonęły krew zamordowanych, która pod ziemią zamieniała się w truciznę."

Patrzycie i zachwycacie się tak samo jak ja, kiedy widzicie, że każda kolejna książka autora jest lepsza od poprzedniej?

"Mursz" to najnowsza książka Ewy Przydrygi i szczerze przyznaję, że jest to najlepsza dotychczas przeczytana przeze mnie książka autorki. Historia zmurszałego lasu, trzech leśniczówek, dziwnych mieszkańców i ludzi, których ten kawałek ziemi przyciąga sprawia, że nie da się odejść od lektury. Poznajemy różne drogi, ale tylko ta jedna właściwa doprowadzi nas do prawdy, która wcale nie jest taka prosta do przejścia.

Narratorami są trzy kobiety, a historia każdej z nich jest usytuowana w innej ramie czasowej. Sprytne zagranie, które pozwala spojrzeć na sprawę lasu z różnych perspektyw. Co ciekawe, każdy odczuwa klimat tego miejsca tak samo. Jest trochę mrocznie, nieswojo, cicho, mieszkańcy "psychopatyczni", a to sprawia, że ludzie nie zagłębiają się w te rejony. Ale czy tak faktycznie jest? Nie do końca. Różne zdarzenia popychają bohaterów do tego miejsca, by szukać odpowiedzi. Czy las odpowie im na pytania, które ich dręczą?

Będziecie zdziwieni, do jakich wniosków dojdą bohaterki. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Autorka pomału wiła nić podejrzeń z każdej strony, by końcowo złapać w pułapkę zaskoczenia. Czy będziecie usatysfakcjonowani? Dobre pytanie! Podejrzanym może być każdy, ale jak to mówią - najciemniej pod latarnią 😉

"Podobno najlepiej czujemy się tam, gdzie są nasze korzenie, a najcenniejsze jest to, co zostaje po bliskich. Jeśli ta teoria jest prawdziwa, to po raz kolejny mnie ona nie dotyczy, a przynajmniej nie jest nią ani to miejsce, ani tym bardziej ta chata."

Pani Ewa wie jak zainteresować czytelnika. Nie chcę spoilerować, dlatego nie napiszę dokładnie, co znajduje się w książce, ale sprawia, że jeszcze bardziej chcę odwiedzić Kaszubską ziemię. Zresztą, przeczytajcie, a sami zorientujecie się o czym piszę. Lekkie pióro autorki wciąga nasze godziny z książką w ręku w otchłań i przenosi do świata, w którym nie chcielibyśmy się znaleźć, a jednocześnie coś do niego przyciąga. Czy ta mroczniejsza strona mocy?

Wejdźcie na leśną ścieżkę, którą poprowadzi Was za rękę Ewa Przydryga. Przysłuchajcie się szelestom liści, przebijającemu się słońcu wśród gałęzi drzew, zatkajcie nosy, by pewien zapach nie przyprawił o ból głowy. Miejcie uszy i oczy szeroko otwarte, byście nikogo nie przegapili na swojej drodze, np. nieproszonego gościa skrywającego się za konarem drzewa.

Niezmiernie się cieszę, że miałam okazję poznać tę historię i szczerze ją polecam. Mam nadzieję, że będziecie mieli choć trochę podobne odczucia do moich.

"Ten, który krzywdzi i zsyła męki na innych, to zawsze jest człowiek. Nikt inny. Za zło nigdy nie odpowiada przyroda, ona tylko przyjmuje to, czym człowiek ją karmi."

Tytuł bardzo krótki, tajemniczo brzmiący, a jednocześnie o konkretnym znaczeniu. W tym wypadku zgnilizna, zmurszenie toczy jedno z kluczowych miejsc akcji. Autorka przenosi nas na Kaszuby, a konkretnie do Duchnego lasu gdzie jeden z jego fragmentów nazwany został Murszem. To miejsce owiane jest złą sławą, a niektórzy pobliscy mieszkańcy sądzą, że sprowadza śmierć.

"Z biegiem lat drzewa przypominały już tylko zmurszałe, smętnie sterczące kikuty. Było zupełnie tak, jakby przyroda wszczęła własny bunt przeciwko temu, co się tutaj stało. Jakby rośliny wchłonęły krew zamordowanych, która pod zmieniła się w truciznę. Albo jakby zaciągnięta do lasu ludzka zaraza zniszczyła jego własną barierę ochronną... "

Ja bym znaczenie tego słowa przeniosła również na ludzkie życie. Zaraza jaka w człowieku się zagnieździła i drąży duszę z czasem doprowadza do jej wyniszczenia, a stąd już bardzo blisko do złych rzeczy...

Wróćmy do fabuły. Nie jest to bezpośrednia kontynuacja "Topielisk" jednak mamy tutaj jedną z bohaterek poprzedniej książki. Pola jest poniekąd głównym aktywatorem w tej powieści. Większość opowiedzianych wydarzeń miała już miejsce, a kobieta powoli odkrywa związane z nimi tajemnice.

Historia rozpoczyna się w momencie kiedy Pola oraz jej znajoma z ośrodka Kasandra kończą terapię. Pola stara się wrócić do codzienności i zacząć żyć od nowa. Niestety jej przyjaciółka podejmuje próbę samobójczą. Zostawia list o niejednoznacznej lecz bardzo intrygującej treści, którą Pola będzie starała się rozwikłać. Wszystko co udaje się jej ustalić sprowadza do jednego miejsca - spalonej leśniczówki w głębi kaszubskiego lasu.

Kilka przestrzeni czasowych, które się wzajemnie przenikają i wpływają na siebie. Zbiór zupełnie różnych, ale bardzo charakterystycznych postaci. Biolożka z ideami, która w pełni poświęca się nie tylko pracy, ale i ludziom. Grupa młodzieży odważnej i otwartej na nowe doznania. W końcu mieszkańcy Duchnego lasu. Bardzo specyficzni i tajemniczy. Pola, ale również czytelnik mają nie lada zadanie by połączyć tych wszystkich bohaterów i wydarzenia z nimi związane w jeden ciąg przyczynowo - skutkowy, który da ostateczną odpowiedź.

.

Oprócz złożonej fabuły na szczególne wyróżnienie zasługuje klimat jaki Autorka zbudowała. Od pierwszej strony czytelnik zostaje pojmany w emocjonalne kleszcze. Dalej jest tylko mocniej, mroczniej i bardziej niepokojąco. Spodziewajcie się niespodziewanego. Spoglądajcie wprost, ale i za siebie. Wasza odwaga i pewność siebie zostaną wystawione na próbę. Zwracajcie uwagę na każdy drobiazg i ostrożnie stawiajcie kolejne kroki. Nie wiecie co czai się w lesie...

.

"W nocy dźwięki zawsze brzmią inaczej, są zwielokrotnione, bardziej niepokojące, szczególnie te, które rozchodzą się po lesie. Jedynym złem, które czai się w mroku, nie są zwierzęta ani duchy, ani nawet diabelskie moce (...) lecz człowiek."

.

Dziękuję za tę czytelniczą ucztę

Dzisiaj o książce, której wyczekiwałam z ogromnym zaciekawieniem. A tylko i wyłącznie za sprawą poprzednich książek autorki, które zyskały w moim odczuciu miano thrillerów tajemniczych, zaskakujących i  mrocznych... I choć jej premiera dopiero 24 listopada już dzisiaj namawiam Was do zarezerwowania sobie dla niej czasu…

Wystarczyło jedno spojrzenie na okładkę  książki – enigmatyczną, mroczną i tajemniczą, żeby poczuć lekkie mrowienie na skórze… Takie, które niesie ze sobą niezwykły klimat i tajemnicę.  Niewiadomą, której rozwikłanie powoli zdradza mnóstwo kolejnych sekretów  i prowadzi do samego centrum Duchnego Lasu. Lasu, który był naocznym świadkiem niejednej zbrodni…

Autorka już od samego początku buduje napięcie i prowadzi nas po tajemniczych wydarzeniach skłaniając do tego, że sami na własną rękę zaczynamy zawężać grono podejrzanych. Niewątpliwie początkowo każdy z bohaterów jednocześnie wzbudza zaufanie i jest dwulicowy. Wraz z  ilością przeczytanych stron liczba postaci się powiększa ale też przybywa podejrzanych. Do samego końca bezwzględnie trudno było mi wytypować osobę wokół której kluczy rozwiązanie, choć miałam co do niej pewne supozycje. Oczywiście zakończenie mnie zaskoczyło ale też upewniło w tym, że przeszłość w którymś momencie życia zawsze się upomni o swoje.

- Przecież to tylko zwykły las - powiedziałem do Ewy Przydrygi, słynnej polskiej pisarki, kiedy ta wskazała mi dłonią ścieżkę, ukrytą między dwoma majestatycznymi drzewami.

- Wszyscy tak myślą Bartosz - odparła. - Widzą to, co chcą widzieć. Las kojarzy im się wyłącznie z relaksującą stroną natury - kontynuowała. - Boją się głębiej w niego zanurzyć, spojrzeć wokół, a nie tylko przed siebie. Przede wszystkim zaś nie widzą śladów, jakie ukrywa, a bez nich nie są w stanie zrozumieć jego prawdziwej historii.

Pogoda była tego dnia naszym sprzymierzeńcem. Polska złota jesień zdawała się machać do nas wiatrem ze wszystkich stron, jakby chciała popisać się przed nami swoim pięknem i agresywnie przykuć uwagę. Słońce dominowało nad lasem, a wszechobecna cisza była niczym świadectwo, że jego mieszkańcy podziwiali ten świetlny spektakl.

- Co to za historia? - spytałem, kiedy Ewa zatrzymała się pod ogromną, rozłożystą wierzbą.

- Sięga jeszcze czasów przed nastaniem chrześcijaństwa - zanurzyła się na chwilę we własnych myślach, jakby wahała się, czy powinna wypowiedzieć je na głos. Tutaj, w tym właśnie miejscu. - To wtedy Duchny Las, jak go nazwano, uznano za miejsce magiczne. Niestety bardzo szybko magia ustąpiła miejsca tragedii, ludzkiej tragedii - skwitowała z wyraźnym smutkiem na twarzy.

- Chcesz mi powiedzieć, że ten las jest nawiedzony?

- Nie… Widzisz ten fragment przed nami? - spytała mnie Ewa, upewniwszy się, że patrzę we właściwe miejsce.

- Masz na myśli ten zniszczony? - odpowiedziałem pytaniem, nie do końca wiedząc, jak opisać część lasu, na którą właśnie spoglądałem.

- To Mursz - powiedziała pisarka. - Wymarła część Duchnego Lasu, która była niemym świadkiem setek przerażających zdarzeń - zawiesiła głos.

- Zabrzmiało, jakby ten Mursz kogoś skrzywdził… - nie dokończyłem, licząc że Ewa zaprzeczy.

- Krzywdzi zawsze człowiek - zareagowała stanowczo Ewa. - Nikt inny. Przyroda tego zła doświadcza, obserwuje je. Nie może na te krzywdy zareagować, kiedy mają miejsce, ale później, już na zawsze, o nich pamięta - rozejrzała się, by po chwili zatrzymać przy jednym z drzew. - To są ślady ludzkiego cierpienia i tragedii - natura w ten sposób je wspomina - wskazała na zatrute i zmurszałe fragmenty lasu.

- Dlaczego mnie tutaj przyprowadziłaś? - zapytałem zaciekawiony dokąd to wszystko zmierza.

- Pytałeś mnie, o czym jest moja najnowsza książka - uśmiechnęła się w charakterystyczny dla siebie sposób.

- Napisałaś poradnik dla grzybiarzy, tutorial dla leśników? - drążyłem z nutą drwiny w głosie. - Żartuję i zamieniam się w słuch.

Ewa przez chwilę milczała, jakby zastanawiała się od czego zacząć swoją opowieść. Z tego, co mi wiadomo, zawsze była blisko natury, uwielbiała odpoczywać na łonie przyrody i czerpać z niej życiodajną energię. To właśnie podczas długich spacerów po lesie, lub nad brzegiem morza, jej wyobraźnia puszczała wszystkie hamulce i uwalniała historie, którymi Ewa nagradzała później swoich czytelników. Widziałem to teraz w jej oczach, a nawet sposobie poruszania się.

- To opowieść trójki kobiet - kontynuowała, jakby mój głupi żart nie zrobił na niej żadnego wrażenia. - Ten las będzie łącznikiem ich osobistych historii. Będzie też areną zbrodni, która nie da o sobie zapomnieć.

- Co tym razem emocjonalnie nas zaboli? - spytałem mając świadomość, że rozmawiam z mistrzynią thrillera psychologicznego.

- Toksyczne rodzinne więzi, permanentne kłamstwo, zaburzony związek i obsesyjne zauroczenie swoim idolem - to tak z grubsza - odpowiedziała natychmiast Ewa.

- Opowiedz mi coś więcej o tych trzech bohaterkach - poprosiłem zaciekawiony.

- Pamiętasz Polę, którą poznałeś w “Topieliskach”?

- Oczywiście - odparłem.

- To nie będzie kontynuacja tej historii, ale Pola jest punktem wspólnym i jedną z narratorek nowej powieści. Opuszcza Srebrzysko po udanej terapii i wraca do codzienności. Ta jednak, zamiast być szarą i spokojną, już na starcie wita ją trzęsieniem ziemi - kontynuowała swą opowieść pisarka. - Zmierzyć się z nowym oznacza zabić stare… - nagle urwała i przyłożyła dłoń do ust, jakby chciała je zamknąć.

- Co się stało? - z uśmiechem spytałem.

- Muszę się pilnować, aby nie sprzedać ci spoilerów - wybuchnęła śmiechem Ewa i kontynuowała. - Poznasz też Mariannę, nauczycielkę biologii o wyjątkowym podejściu do uczniów. To kobieta pełna pasji, kreatywna, a w centrum jej zainteresowania zawsze są jej podopieczni.

- Moja mama była taką nauczycielką - przerwałem Ewie, ale od razu dałem znak by kontynuowała.

- Niestety Marianna przekroczy pewne granice i wydarzy się coś, co już na zawsze wykluczy ją z roli, którą tak bardzo sobie upodobała - dokończyła.

- Została jeszcze trzecia bohaterka - powiedziałem chcąc zaimponować mojej rozmówczyni i dać dowód, że słucham z uwagą, w przeciwieństwie do większości mężczyzn.

- Lara, YouTuberka urbexowa.

- Jaka? - przerwałem Ewie, nie mając bladego pojęcia co oznacza to ostatnie słowo.

- To osoba, która odwiedza trudne i niedostępne miejsca, zazwyczaj opustoszałe i nie bójmy się tego powiedzieć - sporo przy tym ryzykuje - skwitowała Ewa. - To kluczowa postać mojej nowej powieści. Silna osobowość, typowa liderka, zdobywczyni, która niestety przyciąga do siebie ludzi nie wartych zaufania. Tyle mogę Ci zdradzić - dokończyła.

- Będzie trup?

- Żeby to jeden.

- Spoiler alert Ewa! - w ostatniej chwili zadziałał mój czytelniczy instynkt.

- “Mursz”, bo taki tytuł ma moja najnowsza powieść, to historia, która połączy losy tych trzech kobiet i zaprowadzi je właśnie do miejsca, w którym jesteśmy Bartku - podsumowała Ewa. - Sprawiedliwość, zemsta, instrumentalne traktowanie, oszustwo, przyjaźń - sama jestem ciekawa, które z nich najbardziej ożyją w wyobraźni czytelników. - To oni definiują klimat wszystkich moich powieści. Niech tak będzie i tym razem… - uśmiechnęła się i ruszyła przed siebie.

- Dokąd idziemy? - spytałem.

- Chcę Ci jeszcze pokazać pewną starą leśniczówkę i bardzo ciekawe ule, które stoją wokół niej...