Mamo, nie krzycz. Jak nie ulegać złości w relacjach z dzieckiem

"Mamo, nie krzycz" to taki bardzo "lajtowy" poradnik dla rodziców. Nie znajdziesz w nim złotych rad, ani sztywnych wytycznych. Ma ona na celu wskazanie w jakim kierunku iść, aby osiągnąć wewnętrzny spokój i bardziej radzić sobie z emocjami oraz jak pomóc sobie trzymać nerwy na wodzy.

Przede wszystkim pomaga zrozumieć, że dziecko nie będzie takie samo jak ja. To już jest nowa osoba, ze swoim charakterem i upodobaniami 👶

Znajdziesz w niej fajne przykłady sytuacji i rady, które pomogą Ci radzić sobie z nerwami 😬

Książka autorstwa Jeaninne Mik i Sandry Temi-Jetter jest swego rodzaju poradnikiem, który mimo wcześniejszych moich przypuszczeń, skupia się w relacji dziecko-matka, na tej drugiej. Nasze pociechy schodzą niejako na drugi plan, ale tak naprawdę wszystko, czego możemy dowiedzieć się o nas samych, zaczyna się i kończy na naszych dzieciach.

Po przeczytaniu pierwszych stron uznałam, że nie jestem najlepszym rodzicem, gdyż zdarza mi się krzyknąć na dziecko, zwłaszcza kiedy powtarzam coś kolejny raz z rzędu, a reakcję na słowa można opisać związkiem frazeologicznym „rzucać jak grochem o ścianę”. Z upływem stron okazało się, że nie jestem jednym rodzicem, który boryka się z podobnymi problemami. Takich rodziców jest dużo więcej. Wszystko za sprawą zamieszczonych w tekście przykładów – historii opowiedzianych przez mamy.

Celem autorek jest uświadomienie czytelniczkom, że wina naszych „krzykliwych” reakcji leży po naszej stronie i tylko praca nad samym sobą może przynieść oczekiwany skutek. Nie jestem psychologiem i nie mi oceniać szereg opinii i wniosków, na które powołują się autorki, jednak mam pewne wątpliwości. Nie będę się nimi dzielić, bo nie chciałabym zdradzić za dużo z książki. Uważam jednak, że biorąc pod uwagę, z czym każdy z nas się mierzy oraz z jakimi obcujemy ludźmi, nie jest słusznym szukanie winy wyłącznie w samym sobie. Otoczenie ma duże znaczenie, a nie jesteśmy w stanie się od niego odizolować. Pozwolę sobie jednak pozostawić małe niedopowiedzenie, abyście sami mogli wysunąć wnioski na temat tej książki.

Ciekawym i pomocnym zabiegiem jest zamieszczenie różnego rodzaju ćwiczeń, które mają pomóc nam, mamom, pracować nad sobą i uporać się z trudnymi sytuacjami. Osobiście z kilku z nich już korzystam, jednak nie zawsze przynoszą zamierzone efekty. Wiadomym jest, że każde dziecko jest inne i trzeba spróbować wielu sposobów, aby znaleźć „złoty środek”.

Reasumując: nie uważam, żebym straciła czas na czytanie tej książki. Dzięki niej upewniłam się w tym, że nikt nie jest doskonały. Jednak nie ze wszystkim się zgadzam. Dodatkowo autorki często cytują innych naukowców, tak że ciągłe przypisy wytrącało mnie z rytmu. Miałam wrażenie, że czytam pracę dyplomową, aniżeli poradnik. Moim zdaniem rynek wydawniczy przepełniony jest tak dużą ilością poradników, że można znaleźć ciekawszą pozycję.

Papierowy Bluszcz

Kochamy nasze dzieciaczki. Myślę, że nikt nie zaprzeczy temu twierdzeniu. Chcemy dla nich jak najlepiej. Chcemy je wspierać i wzmacniać. Pomimo bezwzględnej miłości czasami doprowadzają nas do szału. Porysowana kredkami ściana, awantura o sandały w zimie, niechęć do mycia włosów, uciekanie na ulicy – każdy rodzic znajdzie coś, czym dziecko wytrąca go z równowagi. Jak zapanować nad emocjami? „ Jak może ci się udać sterować nimi, zamiast je tłumić (…)”?1

Zapytam się najpierw kogo mam opierdzielić za ten tytuł: „Mamo, nie krzycz”. Czy tylko matki zajmują się dziećmi? Czy kobiety są jakieś niezrównoważone, że muszą czytać poradniki, bo nad sobą nie panują? Być może są one najliczniejszą reprezentacją wśród czytelników tego typu publikacji, ale nie jedyną. Inne osoby sprawujące opiekę nad dzieckiem mogą również chcieć pracować nad tą relacją. Nie wykluczajmy ich tak głupim tytułem.

Wykrzyczałam swoją frustrację, przejdźmy więc do treści książki. Czy jest ona pożyteczna? Powiem tak: uwielbiam ją i nienawidzę.

Bardzo podoba mi się bliskościowe podejście do wychowania, jakie prezentują Jeannine Mik i Sandra Teml-Jetter. Podkreślają, że dziecko nie jest twoją własnością, że zasługuje na szacunek, że wychowanie to nie tresura. „Twoim zadaniem jako mamy nie jest takie zmienianie dzieci, żeby pasowały do twojego schematu.”2 I to jest bardzo ważne zdanie – abstrahując od tego że powinno być „jako opiekuna”, bo co, ojciec, babcia, ciocia, dziadek, wujek też mogą kształtować dzieci pod swoje wyobrażenia. Młody człowiek to odrębna jednostka, która ma takie same przywileje jak reszta rodziny. Ma swój charakter, zainteresowania, pragnienie, uczucia. Mamy naszą pociechę chronić i uczyć, nie ugniatać, jak plastelinę.

W tym wszystkim autorki nie zapominają o tytułowej mamie i jej potrzebach. Mocno akcentują, iż jeżeli te nie zostaną zaspokojone, to nie może być dobrze. Głodna, zmęczona czy myśląca o problemach w pracy osoba będzie miała problem z zapanowaniem nad swoimi emocjami. Analogicznie do zasady, że w razie awarii samolotu maseczkę tlenowa zakładamy najpierw sobie. Przytomni więcej pomożemy, w innym wypadku to nam będzie potrzebna pomoc.

Na pochwałę zasługują również pytania, jakie autorki sugerują zadać sobie czytelnikom. Dzięki nim osoba, która chce pracować nad relacja z dzieckiem i nad sobą samym może przemyśleć swoje postępowanie i zapoczątkować zmiany. Pomagają one znaleźć źródło emocji, ale również odszukać drogę wybrnięcia z pętli, w której one nas pewne doświadczenia zamknęły.

„Mamo, nie krzycz” to taka książka, która (raczej) nie daje gotowych rozwiązań, a zachęca do szukania, do analizy i co za tym idzie do przepracowania pewnych kwestii. Zastawiam się, czy w każdej sytuacji jest to potrzebne. Czy nie mogę po prostu stwierdzić: „Jestem wkurzona bo dzieciak rozsmarował farby na świeżo umytej podłodze.” Czy muszę szukać źródła swojego zdenerwowania w relacjach ze „wszystkimi świętymi”? Czy nie mogę być zwyczajnie zła bo ktoś popsuł moją pracę?

Jeannine Mik i Sandra Teml-Jetter tak skupiły się na wytropieniu źródeł złości, iż mam ważenie, że piszą w kółko o tym samym tylko innymi słowami. Jak już wspominałam, możemy znaleźć w tym wywodzie słuszne pytania i wartościowe techniki, co nie zmienia faktu, że po kilku stronach chciałam powiedzieć: „Ok, dziewczyny załapałam”. Ja jestem taka, ze lubię, jak coś jest wyłożone prosto. Liczne metafory, pojęcia i motywujące hasła raczej utrudniają mi niż ułatwiają zrozumienie tekstu. Trafne porównanie czy scenka mogą fajne obrazować problem, ale w przypadku tego poradnika autorki trochę przedobrzyły. Momentami trudno było mi wyłapać, jakiego zachowania oczekują one ode mnie jako użytkownika ich poradnika. Ja to w ogóle jestem taką osobą, która lubi, jak coś jest wyjaśnione prosto i w moim odczuciu niektóre tematy zostały w książce niepotrzebnie skomplikowane. Chociażby taka zasada CIA – nota bene genialna technika, którą wcieliłam w życie w trybie natychmiastowym. Autorkom opis kolejnych kroków zajął ponad stronę. Ja skróciłabym go o połowę. Musiałam go przeczytać 3 razy, w pełnym skupieniu, żeby upewnić się, że dobrze zrozumiałam.

Mogę powiedzieć, że zgadzam się ze spojrzeniem Jeannine Mik i Sandry Teml-Jetter na rodzicielstwo i emocje, jednak pojawiły się w książce stwierdzenia, z którymi bym polemizowała czy też miała dodatkowe pytania. Przykład: „(…) ty wymagasz posłuszeństwa, nawet jeśli zamaskujesz to prośbą.”3 Potem padają pytania typu: „Czy masz prawo wymagać od przyjaciółki, żeby cie posłuchała?”4 Wystosowując do kogoś prośbę oczekujemy, że zostanie ona spełniona, więc de facto oczekujemy posłuszeństwa. Tak ja to czuję. Do tego nie możemy zapominać, że to my opiekunowie musimy zadbać o bezpieczeństwo dzieci, więc niektóre polecenia muszą być natychmiast egzekwowane. Przykład drugi odnosi się do bardzo fajnej techniki „bycia na tak”. Nie wchodząc w szczegóły napiszę tylko, że podoba mi się ona bo otwiera pole do szukania rozwiązań, dyskusji o tym, jak realizować potrzeby wszystkich członków rodziny. Autorki podkreślają: „Mówisz tak bo tego chcesz!”5 A jeśli nie chcę? Jeśli prośba dziecka sprawia, że włoski jeżą mi się na plechach, a młody człowiek nie chce akceptować alternatywnych rozwiązań? Co wtedy?

„Mamo, nie krzycz” to wartościowy poradnik. Autorki skupiają się na dorosłym. Na jego lękach i emocjach. Zachęcają do pracy nad sobą, która to ma procentować w relacjach z innymi. Styl książki nie do końca przypadł mi do gustu – wolę prościej i konkretniej – niemniej muszę przyznać, że wyciągnęłam z niej wiele dobrego, znalazłam kilka sposobów na rozwiązanie nurtujących mnie problemów.

1 Jeannine Mik, Sandra Teml-Jetter, „Mamo, nie krzycz. Jak nie ulegać złości w relacjach z dzieckiem”, przeł. Małgorzata Chudzik, wyd. Muza, Warszawa 2022, s. 14.

2 Tamże, s. 18.

3 Tamże, s. 32.

4 Tamże.

5 Tamże, s. 85.

Kiedy nam się wydaje, że krzyk to nic wielkiego i bicie dziecka jest o wiele gorsze, to lepiej sięgnąć po tę książkę. Może trudno to w uwierzyć, ale permanentny wrzask kierowany w stronę pociech, bo już nie dajemy rady, bo jesteśmy tylko ludźmi, bo przecież jakoś musimy rozładować emocje itd. to droga przez mękę dla naszego dziecka. W książce przeczytamy o tym, jak zbudować pozytywną relację z dzieckiem bez używania agresji słownej i jak pracować nad własnymi emocjami. Autorki podają przykłady z życia codziennego, konkretne przykłady zachowań i schematy reakcji dorosłych, a to jest bezcenne. Książka to poradnik, który nie jest czczym gadaniem, a wielką pomocą.

„Mamo, nie krzycz” to książka, gdzie autorki Jeannine Mik i Sandra Teml-Jetter podpowiadają, jak pracować nad emocjami i swoimi wybuchami. Pomagają nie wpaść w pułapkę szkodliwych schematów postępowania.

Muszę przyznać, że poradnik został napisany naprawdę bardzo ciekawie, a autorki w swojej pracy zwracają uwagę na wiele ważnych kwestii. Nie znajdziemy tutaj żadnego naukowego żargonu co zapewne przypadnie do gustu wielu czytelnikom. Chociaż muszę przyznać, że bibliografia na której opiera się pozycja w mojej opinii jest dość uboga.

Prócz wiedzy teoretycznej w książce znajdziemy także ćwiczenia ułatwiające nam zdobytą wiedzę wcielić w życie. Dzięki nim jesteśmy w stanie zrozumieć co tak naprawdę nas stresuje i co powoduje złość. Jest to pozycja, która pomaga nam poznać i zrozumieć siebie. Uświadamiamy sobie co taj naprawdę nami kieruje - lęk, czy miłość. Czy, aby napewno potrafimy się uspokoić i jak znaleźć dla siebie najlepszy sposób, aby to zrobić. Świetnym wątkiem okazało się być poruszenie tematyki „okna tolerancji” o którym kiedyś miałam okazję przeczytać dość obszerną lekturę. Autorki podeszły do tego znakomicie. Na ogromny plus zasługuje także fakt użycia wielu przykładów, dzięki którym szybciej możemy dostrzec własne problemy.

„Mamo, nie krzycz” to tak naprawdę książka dla każdego. Wiedzę w niej zawartą możemy wykorzystać na wielu płaszczyznach, a nie tylko relacji z dzieckiem. Niemniej jednak wprowadzając w życie wskazówki w niej zawarte z całą pewnością nasze relacje z dzieckiem będą zdrowsze i cudowniejsze.

Każdy z nas chce, być jak najlepszym rodzicem, a mimo to czasami bywamy bezradni i nie spełniamy oczekiwań dzieci oraz przede wszystkim swoich. Często gdzieś w głębi nas kryje się obawa przed okazywaniem prawdziwej miłości najbliższym, wolimy skryć się i powoli zapomnieć o jakichkolwiek pozytywnych emocjach. Co powstrzymuje nas przed tym, żeby żyć i kochać tak, jak naprawdę chcemy?

Może problem leży w naszym dzieciństwie, w pierwszych latach życia, w innych ludziach a może to wina gorszego dnia, czy po prostu nadmierna ilość stresu w pracy. Jak sobie z tym wszystkim poradzić? Autorki „Mamo, nie krzycz” przychodzą z pomocą poprzez podsunięcie paru praktycznych wskazówek, kiedy oraz najważniejsze – jak wypracować u siebie równowagę emocjonalną.

Wydawać by się mogło, że w Internecie wiele jest złotych porad odnośnie pozbycia się negatywnych skutków stresu aczkolwiek w tym, konkretnym poradniku autorki świadomie bazują na własnym doświadczeniu oraz problemach. Ma to za zadanie pokazać, że słowa zawarte w „Mamo, nie krzycz” mają pokrycie w prawdziwym życiu. Celem tych dwóch kobiet było, aby rodzic towarzyszył swojemu dziecku podczas procesu dorastania w atmosferze pełnej miłości i zrozumienia. Wszystkie te rozważania mają za zadanie podjęcie spokojnych, pełnych zaufania działań nakierowanych na znalezienie rozwiązania w konflikcie.

W tej książce czekają na ciebie, Droga Czytelniczko/Drogi Czytelniku dwie rzeczy: po pierwsze obserwacja sytuacji, które są powodem rodzicielskiej złości i innych nieprzyjemnych emocji, po drugie przyjrzymy się warunkom, w jakich żyjesz i twojemu związkowi. Rodzicielstwo to proces, droga, która powstaje gdy się nią idzie. Ta książka krzyczy: "Użyj mnie!”. Znajdziesz w niej wiele impulsów, przykładów, myśli i ćwiczeń, z których możesz skorzystać. Możesz według swojego uznania kreślić tutaj ołówkiem, robić notatki oraz pisać swoje odpowiedzi na zadane pytana.

„Mamo, nie krzycz” to poradnik, który jest jak najlepszy terapeuta, uświadamia czytelnikowi co jeszcze trzeba naprawić w życiu. Jednakże najlepsze w tym wszystkim jest to, iż to Ty sam masz "zdiagnozować" swój problem. W momencie, kiedy dojdziesz do prawdziwego problemu, to najcięższe wyboje za Tobą, potem będzie z górki.

Rolą rodziców jest kochać swoje dzieci, zapewniać im bezpieczeństwo i wskazywać im kierunek, według którego mają podążać. Jednak i nasze dzieci uczą nas jak autentycznie, radośnie i spontanicznie traktować życie wraz z jego wszystkimi wzlotami i upadkami. Książka „Mamo, nie krzycz” jest nie tylko dla rodziców, ale i także dla osób planujących dzieci, czyli przyszłych rodziców. Chciałabym bardzo, abyście wzięli do ręki tę książkę i wraz z autorkami przeszli niezwykłą drogę, podczas której otworzy się dla Was niezwykła przestrzeń, w której rodzić i dziecko zawiązują niezwykłą więź.

Polecamy: Dobre Recenzje

BRUNETTE BOOKS

Zapraszam Was na recenzję poradnika, ale od razu napiszę Wam,  że nie jest to książka jak wychować dziecko. Tutaj znajdziecie dużo porad, przykładów i ćwiczeń jak opanować swoją złość i zachować równowagę w sytuacjach stresujących. Autorki pokazują jak krzyk wpływa na nas i nasze dzieci.

  To fajny poradnik, który podpowiada jak pozbyć się negatywnych emocji, aby żyło się lepiej nam i naszym dzieciakom.

Autorki ciekawie omawiają  sytuacje z życia codziennego i omawiają każdy problem krok po kroku. 

Znajdziecie tutaj też różne wzory z dzieciństwa,  które pokazują jak przeszłość ma wpływ na dorosłe życie człowieka. 

Autorki napisały poradnik językiem prostym więc książkę czyta się bardzo szybko. 

Polecam rodzicom,  którzy chcą popracować  nad swoimi relacjami z dziećmi. 

Warto przeczytać!

"Chcemy być najlepszymi rodzicami, jakimi tylko można być, a mimo to czasami bywamy bezradni i nie spełniamy oczekiwań, niekiedy także własnych."

@wydawnictwomuza

Rodzicielstwo nie jest i nigdy jej w było łatwe. Mam wrażenie, że same czasy naszych dzieci są dość trudne, a wymagania stawiane przed nimi również przez nas odbijają się na relacjach. Książka według mnie powinna mieć tytuł "rodzicu, nie krzycz" jednak prawdą jest, że to głównie na nas, mamach opiera się największy ciężar i odpowiedzialność wychowania. Sama niekiedy mam już dość, praca, dzieci, wieczne problemy powodujące iż jedynym ujściami naszych frustracji jest właśnie podnienie głosu i krzyk. Sama nie chciała bym krzyczeć lub ograniczyć takie sytuacje do minimum. Ta książka jest właśnie po, to by pomóc nam zrozumieć problemy i odszukać właściwe rozwiązanie.

Napisana przez Jeannine Mik i Sandrę Teml-Jetter książka staje się kolejnym kołem ratunkowym w rodzicielstwie. Ma nam pomóc stać się właściwym przywódcą, doradcą i pomocnikiem dziecka a nie szefem, który tylko rzuca rozkazy. Mamy nauczyć się jak właściwie prowadzić przez życie i jak przekazać mądrości posiadane przez nas. Zawiera fajne opisy, porady, przykłady właściwych zachowań a także sposoby na różnorakie sytuację stresowe, z którymi przestajemy sobie radzić. Dzieci stają się ujściem jedynie naszych frustracji a ta książka jest właśnie po to, by to zmienić. Odmienić nasze życie i sprawić, że będziemy lepiej porozumiewać się z naszymi pociechami. Jak każdy tego typu poradnik będzie miała swoich zwolenników i przeciwników, którzy się z tym nie zgodzą. Nasz krzyk powoduje powiększanie się granic, strach i oddalenie naszego dziecka, mając ogromny ciężar na swoich barkach jako świadomy człowiek zrobię wszystko, by to się zmieniło. Nikt z nas nie jest idealny ale dobrze jest umieć się przyznać do błędu, niż udawać, że ja nie krzyczę i nie wiem jak ktoś może krzyczeć na dzieci. W tekst wplecione są także ciekawe ćwiczenia, które możemy sami przetestować. Myślę, że tą pozycja jest doskonałym pomocnikiem jeśli nie dla nas to być może dla kogoś bliskiego. Zachęcam do przeczytania.