Wilczerka

O prozie Katherine Rundell naczytałam się sporo dobrego. Od dawna chciałam sięgnąć po Dachołazy czy Odkrywcę. Kiedy więc w moje ręce trafiła Wilczerka od razu zabrałam się do lektury.

Fiedora żyje w leśnym domku ze swoją mamą. Są Wilczerkami, czyli zajmują się oswajaniem wilków, które traktują jako członków swojej rodziny. Wiodą spokojny żywot aż do dnia, gdy w ich chacie zjawia się carska armia nakazując zaprzestać stosowanych przez nie praktyk. Gdy wyrażają swój sprzeciw, matka Fiedory zostaje pojmana i zabrana do więzienia, a dziewczynka postanawia ją uwolnić. Towarzyszy jej uciekinier z carskiej armii, a na swojej drodze spotykają coraz to nowych wspólników.

Wilczerka to powieść fantastyczna kierowana do nastolatków. Uważam jednak, że starszy czytelnik również znajdzie w niej coś dla siebie. Głównym przesłaniem książki jest ukazanie niebezpieczeństw dyktatury. W książce carat narzuca swoją władzę. Generał Rakow dokonuje czynów haniebnych, uwłaczających człowiekowi. Stawia siebie na pozycji władcy, odbiera ludziom to, co dla nich najcenniejsze. Tak właśnie było z Fiedorą i jej matką. Rakow chciał zabrać im to, co stanowiło istotny element ich egzystencji.

Na główny plan wychodzi tytułowa Wilczerka. Fiedora jest dziewczynką mądrą i odważną. Nie wierzy w półśrodki i działa zgodnie ze swoimi uczuciami. To właśnie zbliża ją do sukcesu i budzi respekt wśród napotkanych na drodze osób. Dziewczyna przekuwa swoje uczucia w czyny, działa mimo przeciwności. Dzięki temu zjednuje sobie ludzi.

Baśniowa historia z morałem ukryta w powieści Katherine Rundell to idealna powieść dla każdego młodego (i nie tylko). Wielbiciela fantastyki. To książka o [Adres usunięty], wierze w lepszy świat i przekuwaniu własnych słabości w siłę. Ze względu na brutalność niektórych scen, polecam ją dla dzieci w wieku powyżej 12 lat.

Przypomnijmy sobie teraz czasy, gdy byliśmy dziećmi i świat był dla nas miejscem pełnym fascynujących rzeczy, tajemnic i wyzwań. Dla mnie był to przepiękny okres w życiu – wolny od zmartwień, dający niesamowitą wiedzę i czystą radość. Mogłam eksplorować, podziwiać, szaleć i bawić się. Jednak czy to na pewno świat był właśnie taki, czy to może ja sama miałam takie nastawienie? Myślę, że dobrze znamy odpowiedź i nieraz żałowaliśmy, że nie udało nam się zachować cząstki dziecięcej naiwności i marzeń. A przynajmniej mi się nie udało. Jako dzieci bylibyśmy niepokonani i moglibyśmy zmieniać świat na lepsze.

Fieo od najmłodszych lat mieszka razem ze swoją mamą oraz małym stadem wilków. Uczy wilki, które zostały porzucone przez swoich panów z arystokracji, jak na nowo stać się dziką bestią i poradzić w rosyjskich lasach. Jest to pracochłonne i wyjątkowo trudne zadanie, ale owoce, jakie przynosi ze sobą, są niesamowite i bardzo satysfakcjonujące dziewczynkę. Dla niej to całe życie i to najlepsze, jakie można tylko wieść. Lecz wszystko się zmienia, gdy do ich wspólnego domu wkraczają żołnierze cara i żądają zabicia wilków. Od tej chwili cudowne czasy kończą swój byt, a rozpoczyna się walka o przetrwania, miłość i przyjaźń. Czy Fieo jest w stanie pokonać system? Czy odważy się zaryzykować swoje własne życie, by ratować matkę i ukochane zwierzęta od śmierci?

Z twórczością pani Katherine Rundell spotkałam się dotychczas raz, ale było to spotkanie, którego nie można po prostu zapomnieć. Autorka urzekła mnie "Dachołazami" i za pomocą słów sprawiła, że zaczęłam inaczej patrzeć na swoje życie. Zaczęłam inaczej czuć i myśleć. Było to dla mnie niezwykłe przeżycie. Dlatego z taką radością, ale również i pewnymi obawami podeszłam do przeczytania "Wilczerki". Nie wiedziałam, czego tym razem się spodziewać – czy przyjemnej historii, czy ponownie opowieści, która powali mnie na kolana. Co ostatecznie dostałam?

Przede wszystkim bardzo do gustu przypadł mi pomysł na przedstawienie tej historii w konwencji baśni. Baśnie dają olbrzymie miejsce do popisu i pozwalają na stworzenie magicznego klimatu. Tutaj właśnie tak było – opowieść bardzo poważna, momentami straszna i pokazująca naturalistyczny świat została ukazana oczami dziecka, które nie oddaje swojego szczęścia tak po prostu, jest gotowe o nie walczyć i nie zawaha się przed niczym. Przy tym sama koncepcja wilczerki i jej wilków wprowadza nas w zakazany dorosłym świat marzeń i idei.

Całość ubarwia prostota językowa, na którą często Wam narzekam. Ale tutaj mogę tylko wychwalać ją pod niebiosa, gdyż to właśnie te proste słowa okazały się kluczem do stworzenia wzruszającej i pełnowymiarowej opowieści. Tutaj nie ma skomplikowanych zdań czy trudnych słów, ponieważ one są całkowicie niepotrzebne. Uważam, że o wiele trudniej jest stworzyć coś pięknego i poruszającego z języka wręcz potocznego niż z nietypowych i barwnych struktur. Dlatego schylam głowę ku pisarce.

Jednak żeby nie było zbyt kolorowo, to wspomnę o pewnej wadzie. Co prawda jest ona wyjątkowo subiektywna i pewnie część z Was pomyśli, że naciągana, ale mnie utrudniła odbiór całej historii. Niestety momentami bardzo się nudziłam i wręcz męczyłam z tekstem. "Wilczerka" to króciutka powieść, a tymczasem potrzebowałam naprawdę sporo czasu, by ją przeczytać. Mimo to w żaden sposób nie umniejsza to twórczości Katherine Rundell, gdyż w ostatecznym rozrachunku i tak bardzo ruszyła moje serce i dała wiele do myślenia. Zszokowała mnie kontrastem między brudnym i brutalnym światem, a wyobrażeniami dziewczynki, która widziała właśnie na tym świecie przyjaźń i miłość i to jej się trzymała.

Pisarka wykreowała bohaterów jednoznacznie dobrych i złych, co jest jak najbardziej pożądane w świecie, gdzie nie ma żadnych ograniczeń ani realnych zasad. I tutaj pora przejść do najpiękniejszego i najbardziej wzruszającego aspektu powieści, czyli relacji Fieo i wilków. Nie ma co się czaić i ukrywać – oni nawzajem się kochali i to prawdziwą, szczerą i czystą miłością. Nie miało żadnego znaczenia, że wilki to stereotypowo krwiożercze drapieżniki, które zabijają dla zabawy. Nie miało znaczenia, że Fieo to mała dziewczynka z naiwnym spojrzeniem na rzeczywistość. Nawzajem dali sobie tego, czego im brakowało, tworząc relację opartą na miłości, lojalności i poświęceniu.

Fieo pokochałam całym sercem. Udowodniła mi, że w życiu nie liczą się słowa tylko czyny. Czasami mimo przeciwności trzeba wstać i walczyć o istoty, które kochamy, bo o to właśnie chodzi w naszym istnieniu. Często powtarzane określenie, że Fieo jest burzą, jest jak najbardziej słuszne. Jeśli bardzo się chce, to każda przeszkoda jest do pokonania. Wystarczy uzbroić się w cierpliwość, wytrwałość i wiarę. Pokochałam również Ilię – tak pełnego optymizmu, oddania, dobrej energii i marzeń, że przechodziły aż na mnie samą.

"Wilczerka" bardzo poruszyła mnie emocjonalnie. Spojrzałam na szary i płaski świat w wielu barwach i przestrzeniach. Ponownie przypomniałam sobie, co to jest miłość oraz przyjaźń i jak ważne są w naszym życiu. Dlatego polecam ją wszystkim ludziom, którzy pragną wielu emocji i uczuć.

Choć "Znikający stopień" ma bardzo podobny schemat do "Nieodgadnionego" to szczerze przyznaję, że podobał mi się dużo bardziej niż pierwsza część. Czytało mi się go zdecydowanie lepiej. Nie wiem może to kwestia przyzwyczajenia - książki czytałam praktycznie jedna po drugiej, tylko z małą przerwą na inne lektury.

Oczywiście tak jak w poprzedniej części, bohaterowie są bardzo dobrze skonstruowani i przede wszystkim oryginalni. Dodatkowo większość z nich zmaga się z własnymi problemami. Mamy tu stany lękowe i napady paniki, problemy alkoholowe, nieprzystosowanie społeczne czy odmienną orientację seksualną - a nie są to cechy często pojawiające się w książkach - szczególnie tych młodzieżowych. Dodatkowym plusem jest sam fakt ich przedstawienia – jakby były czymś zupełnie normalnym i naturalnym. Ogromne brawa za to.

Akcja w tej części jak dla mnie, jest dużo lepsza i mam wrażenie, że dzieje się tutaj więcej niż w „Nieodgadnionym”. Wciąż śledzimy równocześnie wydarzenia współczesne i te z 1936 roku, ale jest tego jakby więcej i pozwala nam bardziej uporządkować fabułę oraz wszelkie pojawiające się poszlaki i nieścisłości, a nawet uzyskać odpowiedź na kilka niewiadomych. Co wcale nie znaczy, że jesteśmy bliżej rozwiązania całej intrygi. Ja w każdym razie nie mam nawet na nią pomysłu, a jestem straszne ciekawa zakończenia.

Książkę odebrałam za punkty na portalu Czytam Pierwszy.

Całe szczęście, że po przeczytaniu "Nieodgadnionego" miałam pod ręką od razy kolejny tom serii! Od razu zabrałam się za czytanie "Znikającego stopnia". Tę książkę także odebrałam za punty w portalu Czytam Pierwszy.

Stevie wraca do Akademii Ellinghama, a w sumie zostaje wmanipulowana w powrót do tej dziwnej szkoły. Rozdarta między radością ze spotkania z przyjaciółmi i obawami przed spotkaniem Davida podejmuje po raz kolejny śledztwo w sprawie zaginięcia żony i córki założyciela Akademii. Całe szczęście, że po przeczytaniu "Nieodgadnionego" miałam pod ręką od razy kolejny tom serii! Od razu zabrałam się za czytanie "Znikającego stopnia". Tę książkę także odebrałam za punty w portalu Czytam Pierwszy.

Stevie wraca do Akademii Ellinghama, a w sumie zostaje wmanipulowana w powrót do tej dziwnej szkoły. Rozdarta między radością ze spotkania z przyjaciółmi i obawami przed spotkaniem Davida podejmuje po raz kolejny śledztwo w sprawie zaginięcia żony i córki założyciela Akademii.

Ten tom serii cierpi trochę na syndrom drugiego tomu, wydaje się być przejściowy i mało konkretny. Wydarzenia z tej książki mają zasadniczo przygotować czytelnika na finał trylogii w kolejnym tomie.

W znacznej większości kontynuowane są tu wątki z poprzedniego tomu, ale pojawia się też postać pisarki, która nadaje fabule nieco innej dynamiki niż w poprzednim tomie.

Tutaj pojawiają się też retrospekcje, które tym razem uchylają znacznie większy rąbek tajemnicy, która owiewa zaginięcie sprzed lat.

"Zaginiony stopień" był całkiem udaną kontynuacją "Nieodgadnionego". Zakończenie każe mi z niecierpliwością przebierać nóżkami w oczekiwaniu na kolejny tom.

Drugi tom, który jest niezwykły. Drugi a jednak inny niż wszystkie. Czy tak można ?

Historia Stevie Bell pokazuje, że TAK !. Teoretycznie tomy powinny mieć powiązanie i być czytane w kolejność. Tutaj mamy historię, która śmiało może być czytana od drugiego tomu bez żadnych problemów. Historia jest jasna, klarowna i bez zawijasów. Środek trylogii może być dla kogoś pierwszym spotkaniem z serią i zagwarantuje pełną napięcia i niezwykłych przygód historię.

Autorka zadbała o dopracowane opisy, pełne akcji i wspomagające naszą wyobraźnię. Są one jednak przy długie momentami. Troszkę nas rozleniwiają i wytrącają z uwagi. Jednak zdarza się to tylko kilka razy więc odejmę pół gwiazdki. "Gdy w życiu się knoci, trzeba chwalić się za wszystko."

Jeszcze jeden minus muszę dać do postępowania bohaterów. Czasami ich działanie nie jest jasne,aż ma się ochotę wejść do ksiażki i puknąć ich w głowę z pytaniem - CO TY ROBISz ? !!! o.O

jednak prócz ich dziwnych reakcji, znowu nie mamy się do czego "przyczepić". Są barwni, pełni energii i przyjemni w odbiorze. Pomagają w zrozumieniu historii i rozwiązaniu zagadki morderstwa sprzed lat. Całą sprawa jest ogromnym niebezpieczeństwem dla uczniów przez co rodzice dziewczyny, decydują się na przeniesienie. To ogromny cios dla niej. Wszytskie przyjaciółki i sekrety zostały porzucone. To daje jej ogromny kop na przód i motywację do rozwikłania sprawy. Leczy czy się uda?

Ekscytacja i lęk są spokrewnione, czasami zatem można je pomylić. Łączy je wiele objawów, rozszerzenie źrenic przyspieszony puls, pobudzenie. O ile jednak ekscytacja unosi, poprawia nastrój, o tyle lęk ściąga w dół, przygniata, sprawia że traci się grunt pod nogami.

Za przyjemność przeczytania dziękuje portalowi [Adres usunięty]. Ksiażkę odebrałam za punkty z [Adres usunięty]

Świetna.

Porywająca.

Nieodkładalna.

Zagadka kryminalna godna Cobena w murach elitarnej szkoły dla wybranych. Tak w jednym zdaniu mogę podsumować wydarzenia zawarte w drugiej części trylogii od Maureen Johnson. Z premedytają nie streszczę tutaj fabuły, bo tutaj każde wydarzenie jest ważne, niczym w śledztwie FBI.

"Pomścijcie mnie, jak nie wrócę do dziesięciu minut. Chyba że idziecie? Czuję, że was korci."

Stevie Bell to ponadprzeciętnie inteligentna dziewczyna, zafascynowana niewyjaśnionymi zbrodniami. I właśnie ta fascynacja sprawia, że zostaje przyjęta to prestiżowej szkoły. Akademia, słynąca ze swoich dydaktycznych osiągnięć i nietuzinkowych uczniów, znana jest również z niewyjaśnionego uprowadzenia rodziny założyciela - Alberta Ellinghama. Od tragedii minęło 70lat, a Stevie ma nadzieję rozwiązać zagadkę z przeszłości.

"Gdy w życiu się knoci, trzeba chwalić się za wszystko."

Jest to drugi tom, jednak nie przeszkadza to w czytaniu bez znajomości wcześniejszego. Autorka sprawnie wraca do wydarzeń z poprzedniej części, przez co stają się łatwe do zrozumienia. Fabuła nie zamyka się w jednym tomie, tylko zachowuje ciągłość, koniec tomu pierwszego to początek drugiego. Oczywiście autorka zastosowała świetny (okropny) zabieg, i zakończenie zostawia nas z ogromnym niedosytem.

Książkę odebrałam za punkty z portalu Czytam Pierwszy.

Znikający stopień

Są to dalsze losy Stevie Bell w akademii Ellinghama.

Gdy rodzice Stevie dowiadują , że Ich córka próbuje rozwiązać zagadkę zabójstwa przyjaciela. Zabierają ją z szkoły i umieszczają ją do innej szkoły .Lecz Stevie po czasie wraca do szkoly za pomocą - Edwarda Kinga- to polityk , który zapragną zostać prezydentem. Jej rodzice pracują dla Edwarda i są jego największym fanami lecz Stevie nienawidzi go. Ale właśnie ON przekonał jej rodziców i zawiózł Stevie jego prywatnym samolotem . Lecz Edward nie robił tego bezinteresownie - zawiózł Stevie do szkoły by pilnowała jego syna.

Gdy Stevie przyjeżdża do szkoły zaczyna śledztwo w sprawie zaginięcia Ellie i zagatka zaginięcia żony i córki Alberta Ellinghama. Czy uda się jej rozwiązać zagadkę?!

Jest to droga część bestsellerowej książki "Nieodgadniony"

Wiele bardziej mi się podoba druga część od razu wyciągnęłam się w przygody Stevie w drugiej części. W pierwszym tomie pierwsze 50 stron mnie nudziło.

Książka jest napisana bardzo łatwym językiem.

Cytaty

"Ekscytacja i lęk są spokrewnione, czasami zatem można je pomylić. Łączy je wiele objawów, rozszerzenie źrenic przyspieszony puls, pobudzenie. O ile jednak ekscytacja unosi, poprawia nastrój, o tyle lęk ściąga w dół, przygniata, sprawia że traci się grunt pod nogami."

"Gdy w życiu się knoci, trzeba chwalić się za wszystko.'"

Zapraszam na mojego bloga i Instagrama Wikakosczyta

Ocena❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

Czy ktoś z was kiedyś pomyślał, że kryminał dla młodzieży mógłby być bardziej emocjonujący i wciągający od nie jednej książki w tym gatunku dla dorosłych czytelników? Ja też nie! A tu proszę, historia stworzona przez Maureen Jonson wciągnęła mnie do reszty!

Trochę jestem mało obiektywna, bo Stevie - główna bohaterka, dzieli ze mną miłość do Herculesa Poirot. Takie rzeczy nie zdarzają się często, więc sami rozumiecie. Jednak mocny wpływ retro kryminałów w tę opowieść sprawia, że jest ona wyjątkowa. To nie technika ratuje wszystkich z opresji, a stare dobre myślenie i łączenie wskazówek, które doprowadzają bohaterkę do rozwiązania zagadki!

Książka mocno rozwija wydarzenia z pierwszego tomu i daję nam kilka odpowiedzi, na które na pewno wszyscy bardzo czekaliśmy! Jednak spokojnie, pojawią się kolejne tajemnice, a przeszłość nie da o sobie zapomnieć!

"Znikający stopień" to drugi tom młodzieżowej trylogii "Truly Devious", która mnie bardzo mile zaskoczyła! Historia w trylogii jest pokazana w dwóch perspektywach czasowych: rok 1936 i teraźniejszość. W roku 1936 Albert Ellingham pobudował szkołę dla dzieci z wyjątkowymi zdolnościami naukowymi. Początkowo uczyło się tam tylko 30 osób. Akademia Ellinghama zajmowała sporych rozmiarów terytorium i składała się w wielu budynków. Albert, zafascynowany zagadkami i łamigłówkami, stworzył na terenie akademii mnóstwo sekretnych przejść, tunelów, drzwi, skrytek. Razem z rodziną zamieszkał na terenie szkoły, myśląc, że to będzie najspokojniejsze i najbezpieczniejsze dla nich miejsce...ale niestety się mylił, gdyż w 1936 roku doszło do morderstwa uczennicy i porwania żony i córeczki Alberta. Sprawa była bardzo skomplikowana i chociaż finalnie była skazana jedna osoba za popełnienie tego przestępstwa, jednak dalej krążą różne teorii spiskowe na temat uprowadzenia. Po latach (teraźniejszość),do akademii przyjeżdża Stevie Bell, nastolatka pasjonująca się sprawami kryminalnymi. Dziewczyna staje świadkiem zabójstwa jednego z uczniów i pomaga znaleźć sprawcę, jednak w drugim tomie sprawy znaczniej się komplikują i do listy zmarłych można dopisać kolejną osobę. Sprawy się komplikują też dlatego, że David, którego darzy sympatią, skrywa wiele tajemnic i zaczyna popadać w szał. Czy poradzi sobie Stevie w akademii? Czy emocje wezmą górę nad faktami? > dowiecie się już z książki! Powiem wprost pierwszy tom, a dokładniej jego tempo podobało mi się bardziej, natomiast w drugim mamy więcej ciekawych zwrotów akcji! Pokonałam książkę w 2 dni (ok 400 str) i od razu zaczynam trzeci! Idealny kryminał młodzieżowy z wątkiem romantycznym!Moja ocena 8/10.

W Polsce ukazały się 4 książki Katherine Rundell. Postanowiłam zapoznać się z nimi wszystkimi w najbliższym czasie.

W tej powieści przenosimy się do Rosji, gdzie jeden z wojskowych rządzi pod carem, wprowadzając własne zastosowania, którym mają być wierni poddani władcy. Nie wszystkim się to podoba i przykładem jest dziewczynka, która zajmuje się wilkami. Jej matka zostaje osadzona w więzieniu, dom spalony. Fieodora musi rozpocząć nowe życie, jednak czy w zgodzie z wysłannikiem cara?

To druga pozycja autorki, z którą zapoznałam się w ostatnim czasie. W moim odczuciu, ich zamysł jest naprawdę bardzo ciekawy i zasługuje na uznanie. Powieści są jednak bardzo krótkie, pobieżnie napisane, sporo wątków nie zostało do końca rozwiniętych. Czuję całkiem spory niedosyt czytelniczy.

,,Wilczerka" Katherine Rundell to oddzielna pozycja, która pokazuje, że nie warto poddawać się temu, co szykuje dla nas władza, jeśli jest niezgodne z naszymi poglądami i sumieniem.

12-letnia Fieodora Pietrowna jest początkującą Wilczerką i mieszka wraz z mamą w drewnianym domku w lesie, gdzie niedaleko mieści się stara, kamienna kaplica zamieszkiwana przez watahę wilków. Rodzina dziewczynki zajmuje się odswajaniem wilków od pokoleń, od czasów Piotra Wielkiego, który sam miał siedem wilków - rosyjscy arystokraci wierzą bowiem, że wilk w domu przynosi szczęście, pieniądze i sławę, natomiast zabicie powoduje wyjątkowego pecha. Gdy schwytane wilki, nieprzywykłe do bycia zamkniętym w domu, zaczynają w końcu wariować w niewoli i atakują swoich właścicieli, ci decydują się oddać ich pod opiekę Wilczerów, którzy uczą ich odwagi, polowań i nieufności wobec ludzi, by na końcu zwrócić im wolność i pozwolić odejść tam skąd przybyły. Fieodora, wychowywana w odizolowaniu od świata zewnętrznego, nie przepada za ludźmi i woli towarzystwo wilków, z którymi znalazła wspólny język, jednak spokojne życie dziewczynki zakłóca wtargnięcie do jej domu żołnierzy armii carskiej, dowodzonej przez szaleńczego i ogarniętego żądzą władzy generała Rakowa, który spala ich rodzinny dom i zmuszą ją i jej wilki do ucieczki...

Katherine Rundell jest brytyjską autorką bestsellerowych książek dla dzieci – druga pozycja w jej dorobku pisarskim, czyli “Dachołazy”, która była moim pierwszym spotkaniem z twórczością tej pisarki, zdobyła prestiżowe nagrody “Waterstones Children’s Book Prize” oraz “Blue Peter Book Award” oraz spotkała się z pozytywnym odbiorem czytelników i krytyków. Muszę przyznać, że lektura tej pozycji na mnie również wywarła dobre wrażenie, dlatego postanowiłam sięgnąć po “Wilczerkę”. Jeszcze nie spotkałam się w literaturze z takim pomysłem, dlatego mimo iż jest to książka skierowana głównie do dzieci i młodzieży, to jednak ciekawość zwyciężyła. Jest to bez wątpienia pięknie zilustrowana historia, która niesamowicie wciąga i czaruje swoją oryginalnością, jak również niepowtarzalnym klimatem, który autorka buduje z zaskakującą finezją i dbałością o szczegóły, pozwalając czytelnikowi się przenieść do czasów mroźnego i ogarniętego rewolucją Carstwa Rosyjskiego. Na uwagę zasługuje również bogata kreacja postaci, zwłaszcza głównej bohaterki – Fieodory, pół-dzikiej dziewczynki, cichej i stroniącej od ludzi, która od narodzin była wychowywana wśród wilków i z pewnością to w ich świecie się lepiej odnajduje, zwłaszcza w zderzeniu z brutalną rzeczywistością i okrucieństwem generała Rakowa, który wywraca jej spokojne życie do góry nogami. “Wilczerka” Katherine Rundell to niezwykle ciepła, pełna błyskotliwych dialogów i krzepiąca na duchu opowieść o dzielnej, zdeterminowanej i nietuzinkowej dziewczynce, która na swój sposób porozumiewała się z wilkami, otaczając ich swoją opieką, jak również sama czerpiąc otuchę i odwagę z ich obecności. To historia o niesamowitej, ale i niebezpiecznej przygodzie, pełnej poświęceń, bolesnych strat, jak również sile przyjaźni, lojalności i wiary w to, że dobro zwycięża nad złem. Jest to z pewnością pozycja, która zasługuje na uwagę i z którą warto się zapoznać. Serdecznie polecam!

To, co czytelnik otrzymuje w drugiej części trylogii Truly Devious, czyli "Znikający stopień", to doskonałość sama w sobie. Maureen Johnson z podobnym zaangażowaniem co w pierwszej części oraz smykałką do suspensów prowadzi historię, klucząc ścieżkami przepełnionymi tajemnicami i łamigłówkami.

Po wydarzeniach z "Nieodgadnionego" przerażeni rodzice zabierają Stevie do domu, która z rozżaleniem opuszcza Akademię i przyjaciół, chociaż nadal nie porzuca sprawy Ellinghamów. Znaleziona na łóżku Ellie, dziewczyny w pokrętny sposób związanej z morderstwem Hayesa, puszka z różnorodnościami rzuca nowe światło na śledztwo. Stevie dochodzi do wniosków, na które nie udało się wpaść nikomu innemu. Tylko jak ma zbadać ten trop, skoro od szkoły dzielą ją tysiące kilometrów?

Na pomoc rusza Edward King, ukierunkowany własnymi motywami oraz znienawidzony przez Stevie kandydat na prezydenta. Przekonanie rodziców Stevie, którzy ślepo zapatrzeni w polityka zrobią dlań wszystko, zajmuje mu maksymalnie pięć minut. Stevie jeszcze tego samego dnia ląduje w Akademii Ellinghama, ale pod warunkiem sprawowania pieczy nad synem Kinga, Davidem, który po wyjeździe Stevie (prawie-dziewczyny) oraz zaginięciu Ellie (chyba-przyjaciółki) zrobił się niemożliwie krnąbrny.

Stevie po powrocie wpada w wir nauki, śledztwa oraz zbierania świeżych dowodów zarówno pod siebie jak i pod profesor Fenton zamierzającą napisać książkę o wydarzeniach sprzed lat. Ponadto użera się z Davidem, odnajduje nowe, tajemne przejścia, a przede wszystkim... rozwiązuje sprawę?

Ciężko stwierdzić, czy "Znikający stopnień" był lepszy od "Nieogadnionego". Podczas czytania bawiłam się równie cudownie. Normalnie z wypiekami na policzkach śledziłam historię, poczynania Stevie i dochodzenie do prawdy. Tu nic nie było stuprocentowo pewne, a zwroty akcji, które zaserwowała nam autorka, potrafiły serio zaszokować. Ogrom wątków, jakie dostaliśmy, podsycają, testując cierpliwość czytelnika.

W "Znikającym stopniu" poznajemy paru nowych bohaterów, a tym ledwie wspomnianym w poprzedniej części teraz mamy okazję przyjrzeć się bliżej. Bardzo podobały mi się też wstawki z wydarzeń z 1936 bądź 1938 roku oraz fragmenty z przesłuchań świadków - dzięki tym zabiegom można lepiej wczuć się w fabułę i samemu stworzyć profile podejrzanych, co zapewnia dodatkową zabawę.

Najbardziej urzekający okazał się klimat powieści i sposób prowadzenia narracji (raz dynamiczny, raz spokojny, co idealnie wpasowuje się w akcję). Dostaliśmy spojrzenie z wielu perspektyw, które niby coś rozświetlają, ale tak zawile, że w sumie nie wiadomo. Tajemnice, ciągłe błądzenie po omacku albo lawirowanie między kłamstwem a prawdą są jedynie wierzchołkiem góry lodowej, wierzchołkiem panującej w książce atmosfery. A wiecie, co jest największym zaskoczeniem? List Nieogadnionego - ten wątek pozostawi po sobie jedynie opadniętą koparę. :)

Kakofonia emocji, jaka pojawiła się po finalnych wydarzeniach "Znikającego stopnia", pozostała ze mną na parę dni. Wiem, że muszę sięgnąć po kolejną część i wiem, że zrobię to wkrótce! Czy te słowa nie są idealnym poleceniem książki? Jeśli nie, to powiem inaczej: tylko głupiec odmówiłby sobie przyjemności wkroczenia do Akademii Ellinghama, a przecież wiem, że Wy głupcami nie jesteście. To jak, kiedy zaczynacie czytać? :)

Cześć książkocholicy!

Pamiętacie moją opinię na temat ,,Nieodgadnionego"? 

Jeśli tak to wiecie że książka ta bardzo mi się podobała❤ Ale czy ,,Znikający stopień" trzyma poziom? Czy jest lepszy czy może gorszy?

Najpierw przypomnę wam nieco o czym był 1 tom.

Ellingham to bogaty, wybitny człowiek który po licznych przygodach w swoim życiu postanowił założyć szkołę. Jak sam uważa ,,Nauka to zabawa" i sądzi że dzieci mogą uczyć się po swojemu, własnym tempem i ze swoimi pasjami. Do szkoły tej mogą chodzić tylko specjalnie wybrani przez niego uczniowie. Krótko po otworzeniu szkoły, znika jego córka i żona. Ellingham za wszelką cenę próbuje je odnaleść. Nie wie jednak że doprowdzi to do masy nieciekawych zdarzeń... Kilkadziesiąt lat później młoda i zdolna uczennica, Stevie, zafascynowana sprawą zaginięcia, próbuje odkryć tą zagadkę... Jej tropem w sprawie jest tylko list od tajemniczego Nieodgadnionego. Na swojej drodze będzie czychało na nią wiele zagrożeń i niebezpieczeństw...  Czy poradzi sobie z nimi? A może zginie tak jak poprzednia dziewczynka dociekająca w sprawie zaginięcia? .

.

,,Znikający stopień" to kontynuacja przygód Stevie. Szczerze mówiąc to... porwała mnie ona tak jak ,,Nieogadniony"! Niesamowita młodzieżówką przy której nie da się zasnąć! Trzymająca w napięciu mlodzieżówka w której doświadczymy wielu momentów napięcia, zaskoczenia, smutku oraz radości. Czytając tą książkę po prostu nie mogłam się od niej oderwać! Porywająca historia Stevie z którą będziemy odkrywać sprawę Ellinghama...  Jestem bardzo ciekawa kolejnej napisanej już części serii ,,Truly Devious  Mam nadzieję że w pewnym stopniu was zaintrygowałam i sięgnięcie po tą powieść♡

.

.

NIE CZYTAJ TEJ CZĘŚCI JEŚLI NIE MIAŁ*Ś OKAZJI CZYTAĆ 1 TOMU! 

Teraz część na tą SPOJLEROWĄ  opinię o ,,Znikającym stopniu" 

Stevie wraca do domu. Jej rodzice nie dają zwieść się jej namowom co do powrotu do szkoły... Sytuacja jest napięta i Stevie nadal nie może pogodzić się z rodzicami. Pewnego dnia gdy dziewczyna jest już pogodzona z szarą rzeczywistością, do jej domu przychodzi największy wróg nastolatki. Ojciec Davida. Ten sam który próbuje ubiegać się o fotel prezydenta. Proponuje szantażować dziewczynę i daje jej szansę powrotu do szkoły w zamian za... przyjaźń z jego synem. Szantażowana dziewczyna zgadza się i wraca do szkoły. Czy uda jej się zachować przyjażń z Davidem podczas gdy łączy ich coś więcej...?  Czy zagadka Nieodgadnionego zostanie przez nią rozwiązana? 

.

Jak wcześniej wspominałam, historia porwała mnie i przyprawiła o szybsze bicie serca. W drugiej części dzieje się jeszcze więcej i szybciej. Książkę po prostu się pochłania. Jeśli 1 tom was nie porwał albo zastanawiacie się nad kupnem 2 części to mówię wam- KUPUJCIE! Nie pożałujecie. Moim zdaniem to jedna z najlepszych młodzieżówką jakie czytałam. A przyznam się że czytałam ich dużo. Nie czekajcie i zabierajcie się czym prędzej do czytania tej powieści! 

UWAGA! RECENZJA MOŻE ZAWIERAĆ SPOILERY Z NIEODGADNIONEGO!!!

Znikający stopień to druga książka trylogii Turly Devious spod pióra Maureen Johnson. Po śmierci Hayesa Majora Stevie Bell została zmuszona do powrotu do rodzinnego domu, co było jednoznaczne z opuszczeniem Akademii Ellinghama. Dziewczynie po jakimś czasie udaje się powrócić do szkoły marzeń dzięki znienawidzonemu przez nią politykowi – Edwardowi Kingowi. Chociaż Stevie próbuje żyć jakby nigdy nic, momentami czuje się nieswojo w szkole po takiej przerwie. Jak to w kryminale nie mogło zabraknąć ciała. Kolejna martwa osoba uczęszczająca do Akademii. Chociaż Bell stara się skupić na zagadce Ellinghama, nie może przestać myśleć o martwej koleżance. Osoby czytające Nieodgadnionego zastanawiały się, KTO PORWAŁ IRYS I ALICE? KTO ZAMORDOWAŁ DOTTIE EPSTEIN? Chociaż dalej nie dowiemy się czy Alice żyje to informacja kto ją porwał może odwrócić wasze czytelnicze życie do góry nogami.

„Gdzie ten jest, kogo jakby nie ma? Na stopniu nigdy. Na schodach szukać trzeba”

W świecie wilków!

O przyjaźni człowieka z psami napisano już wiele pięknych książek, ukazujących bezwzględną akceptację i wierność tych zwierząt. Czy jednak człowiek może przyjaźnić się z wilkiem? A właściwie czy wilk może przyjaźnić się z człowiekiem? Jedno jest pewne – z tych dwóch gatunków, to człowiek jest niegodny zaufania wilka, to człowiek jest tą jednostką, która może najbardziej go skrzywdzić.

Niestety człowiekowi wydaje się, że jest Panem, że może wszystko, że dla zapewnienia mu rozrywki, wszyscy powinni się kajać. Również wilki. Tak właśnie do tych zwierząt podchodzą oligarchowie rosyjscy, czyniąc z wilków swoje maskotki, każąc im zabawiać siebie i swoich gości, traktując jak domowe pieski, a kiedy się tymi żywymi zabawkami znudzą, lub kiedy – objawiając swoją prawdziwa naturę – zaczną one sprawiać problemy, odsyłają je niczym niepotrzebną rzecz. Najchętniej zapewne pozbyliby się kłopotu za pomocą broni, ale panujące przekonanie, że zabicie wilka przynosi pecha, nie pozwala im ściągnąć na siebie przekleństwa. Odsyłają zatem te niezdolne już do samodzielnego egzystowania w środowisku naturalnym zwierzęta do wilczarzy – osób, która zajmują się wilkami, przygotowując je do powtórnego życia w lesie, do polowania i … trzymania się z daleka od ludzi.

Taką wilczerką jest Marina Pietrowna, mieszkająca wraz z córką Fieodorą w drewnianym domu pod lasem. Niezwykła empatia dziewczynki sprawia, że ona również doskonale radzi sobie z wilkami, lepiej zresztą, niż z ludźmi. Jej towarzyszami są trzy wilki: Czarny, Biała i Szara, nie potrzebuje zatem innych przyjaciół. Niestety, obecność wilczarek, a właściwie wilków, przeszkadza okolicznym władzom. Marina dostaje od generała Rakowa rozkaz, by zabijać każdego wilka, który będzie jej odsyłany, a w obliczu sprzeciwu, grozi jej surową karą.

O tym życiu w zaśnieżonych lasach Rosji, o wilkach i człowieczych wyborach, pisze wspaniale Katherine Rundell w swojej książce – baśni, pt. „Wilczerka”. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Poradnia K nowość, to wyjątkowa opowieść, która nie tylko odsłania przed nami prawdziwą naturę człowieka, ale pokazując poświęcenie jednostek, takich chociażby jak Marina i jej córka, daje nadzieje, że nie wszystkich opanowała zgnilizna duszy. To powieść adresowana zarówno do młodych czytelników (choć- jako rodzic - warto zwrócić uwagę na niektóre brutalne sceny i ocenić, czy dziecko jest już na nie gotowe), jak i starszych odbiorców. Co zachwycą się zarówno plastycznymi opisami, jak i przekazem płynącym z książki, mającej filozoficzne zabarwienie.

Po tym, jak wojska carskie palą dom dziewczynki, zaś jej matkę zabierają do niewoli, dwunastoletnia Feo musi sama przetrwać w trudnych warunkach, w mroźnych syberyjskich lasach. Dziewczynka stoi też przed prawdziwym wyzwaniem – czy jednak zdoła uwolnić matkę mając do pomocy niewiele od niej starszego chłopca oraz … wilki? Przekonamy się o tym dzięki książce, która w swej baśniowości, ale też brutalnej wymowie, głęboko zapada w pamięć. Nic tu nie jest przerysowane, a słowa – mimo swej plastyczności – są oszczędne, choć niezwykle sugestywne. Niezwykła jest już sama historia, dramat niechcianych zwierząt wstrząsający, zaś osoba Feo – niezwykła. To książka, którą każdy powinien poznać!

Justyna Gul

Qultura słowa

Trzy dni temu pisałam Wam o tym, co sądzę o Nieodgadnionym. Tamta książka naprawdę przypadła mi do gustu, więc sięgnęłam po tom drugi. Jak widzicie, zdołałam go już przeczytać, więc mogę teraz wypowiedzieć i na jego temat.

Na początek wspomnę o tym, że kiedy byłam na mniej więcej setnej stronie Znikającego stopnia, uznałam, że chyba będzie to gorsza część. Miałam nieodparte wrażenie, że jednak tom pierwszy był lepszy, bardziej wciągający i ogólnie bardziej mi się podobał. Jednak nie popełniajcie mojego błędu i nie oceniajcie książki po kilku stronach, ponieważ możecie się naprawdę zaskoczyć tak jak ja.

Stevie podobała mi się z charakteru już w poprzedniej książce, jednak tutaj polubiłam ją jeszcze bardziej. Dziewczyna jest niesamowicie odważna i silna, a jej cichy upór bywa czymś dobrym. Choć wróciła do Akademii, żeby pilnować Davida, to sprawa zaginięcia rodziny Ellinghamów nadal ją interesowała i Stevie robiła wiele, żeby odkryć w końcu tę tajemnicę. Jedni powiedzą, że bywało to męczące, ale ja powiem, że bardzo mi to imponowało. Jest to bohaterka konsekwentna i po trupach (wybaczcie, chyba zły dobór słów...) dąży do celu, co jest dla mnie inspirujące.

Jeśli chodzi o pozostałych bohaterów, to tak jak poprzednio, David okropnie mnie denerwował. Z kolei Nate powoli zaczął wychodzić ze swojej skorupy i z typowego samotnika był gotów poświęcić się dla swojej przyjaciółki, którą jest oczywiście główna bohaterka. Przez to, że autorka chyba postanowiła go trochę bardziej pokazać czytelnikowi, zdołał ON zaskarbić sobie moją sympatię i zdecydowanie bardziej wolę go w tym tomie drugim.

Tak jak wspomniałam wyżej, po mniej więcej stu stronach już stwierdziłam, że tom drugi jest tym gorszym. Jednak autorka chyba zrobiła to specjalnie, ponieważ w magiczny sposób dalsza część książki była cholernie wciągająca i ciekawa. Oczywiście, bywały momenty, w których nudziłam się i najchętniej to bym je omijała szerokim łukiem, ale nie mogę zaprzeczyć temu, że w pewnym momencie akcja pędziła niczym rozpędzony wagonik.

Nie chcę się tutaj też za bardzo rozpisywać, ponieważ jest to drugi tom, a ja przez przypadek mogłabym komuś coś zaspoilerować, a tego nie chciałby nikt. Mam też problem ze stwierdzeniem, że Znikający stopień był gorszą, czy też lepszą książką niż Nieodgadniony. Jednak chyba skłaniam się ku stwierdzeniu, że mimo wszystko nie zaskoczyła mnie ta część tak bardzo, jak poprzednia.

Tutaj z pewnością przeważa wątek kryminalny, który jest ciekawie rozbudowany i dobrze poprowadzony. Niby wszystko jest takie mega proste, ale z drugiej strony, gdyby nie Stevie, nikt by się nie domyślił pewnych rzeczy. Po skończeniu tego tomu pozostaje mi już tylko czekać na zwieńczenie tej trylogii i odkrycie w końcu, co to się tam porobiło z tym porwaniem i tajemnicami.

Po raz kolejny napiszę, że jeśli chcielibyście przeczytać dobrą młodzieżówkę z wątkiem kryminalnym, to jak najbardziej sięgajcie po książki Maureen Johnson, ponieważ są to świetne pozycje.

Znikający stopień

Są to dalsze losy Stevie Bell w akademii Ellinghama.

Gdy rodzice Stevie dowiadują , że Ich córka próbuje rozwiązać zagadkę zabójstwa przyjaciela. Zabierają ją z szkoły i umieszczają ją do innej szkoły .Lecz Stevie po czasie wraca do szkoly za pomocą - Edwarda Kinga- to polityk , który zapragną zostać prezydentem. Jej rodzice pracują dla Edwarda i są jego największym fanami lecz Stevie nienawidzi go. Ale właśnie ON przekonał jej rodziców i zawiózł Stevie jego prywatnym samolotem . Lecz Edward nie robił tego bezinteresownie - zawiózł Stevie do szkoły by pilnowała jego syna.

Gdy Stevie przyjeżdża do szkoły zaczyna śledztwo w sprawie zaginięcia Ellie i zagatka zaginięcia żony i córki Alberta Ellinghama. Czy uda się jej rozwiązać zagadkę?!

Jest to droga część bestsellerowej książki "Nieodgadniony"

Wiele bardziej mi się podoba druga część od razu wyciągnęłam się w przygody Stevie w drugiej części. W pierwszym tomie pierwsze 50 stron mnie nudziło.

Książka jest napisana bardzo łatwym językiem.

Cytaty

"Ekscytacja i lęk są spokrewnione, czasami zatem można je pomylić. Łączy je wiele objawów, rozszerzenie źrenic przyspieszony puls, pobudzenie. O ile jednak ekscytacja unosi, poprawia nastrój, o tyle lęk ściąga w dół, przygniata, sprawia że traci się grunt pod nogami."

"Gdy w życiu się knoci, trzeba chwalić się za wszystko.'"

Zapraszam na mojego bloga i Instagrama Wikakosczyta

Ocena ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

„Nie rozumiesz władzy ani tego, jak działa ten świat”, czyli mroźna opowieść nie tylko dla dzieci.

Z Katherine Rundell spotkałam się przy Dachołazach, które zaczarowały mnie swoim klimatem. Teraz autorka wraca z Wilczerką. Kolejną powieścią dla dzieci i młodzieży.

Tym razem autorka przenosi czytelnika w przeddzień rewolucji, w zaśnieżone lasy Rosji, gdzie w maleńkiej chatce mieszkają Fieodora i jej matka. Fieodora uczy się, jak sprawiać, by oswojone wilki mogły powrócić do swojej dzikiej natury. To ważne zadanie: ludzie tutaj mówią, że ten, kto zabije wilka, zabija siebie samego, a w domach arystokratów pełno jest oswojonych zwierząt, które, gdy stają się niebezpieczne, są odsyłane do lasu. Pewnego dnia wojska carskie pod dowództwem generała Rakowa palą dom Fieo, a jej matkę zabierają do niewoli. Dziewczynka będzie musiała znaleźć sposób, by uwolnić matkę z petersburskiego więzienia… Jej jedyną pomocą jest młody chłopak Aleksiej i wierne wilki.

Wilczerka to skierowana dla dzieci i młodzieży opowieść przypominająca baśń. Uważam, że spodoba się także dorosłym, ponieważ ma w sobie „to coś”. Swoim klimatem przypomina baśnie braci Grimm. Autorka wymyśliła oryginalną historię, która od pierwszych stron wciąga. Podobała mi się postać Feo, która uwielbia zwierzęta i zajmuje się „zdziczaniem” wilków, które od pewnego czasu są udomowione.

Katherine Rundell ma piękny styl, dzięki któremu możemy poczuć mroźny klimat Rosji, zapachy czy też znakomicie poznać otaczający Feo świat. Jestem oczarowana tą historią podobnie jak Dachołazami. Wilczerka to książka, jakiej jeszcze nie czytałam. Ukazuje, jak okrutny jest świat – pełen cierpienia, śmierci i bólu. Ale gdzieś pomiędzy tym znajdzie się miejsce na przyjaźń i miłość. Pełna emocji i porywająca niczym najpiękniejsza baśń.

Niosąca przesłanie i pięknie napisana, ale lekka i przyjemna w czytaniu. Narracja i klimat książki to niepodważalne dowody na świetność tej historii. Lubię styl autorki i czekam na jej kolejne książki.

Zachwycam się także wydaniem. Praktycznie co dwie strony dostajemy cudowny rysunek – czasami mały w rogu kartki, czasami na pół strony. Ilustracje Gelrev Ongbico stwarzają cudowną atmosferę i urozmaicają całą historię, a do tego są po prostu śliczne.

Po tym, jak w Akademii Ellinghama dla szczególnie uzdolnionej młodzieży ginie jeden z uczniów, zaniepokojeni rodzice Stevie Bell - nastolatki pasjonującej się rozwiązywaniem zagadek kryminalnych - zabierają ją do domu, niszcząc jej marzenia o rozwiązaniu słynnej sprawy Ellinghamów. Kiedy Stevie nieoczekiwanie otrzymuje propozycję powrotu, nie może sobie pozwolić na jej odrzucenie, nawet jeśli szczerze nienawidzi człowieka, który ją złożył. I nawet, jeśli w zamian musi znowu zbliżyć się do chłopaka, od którego miała trzymać się z daleka. Nowe wskazówki prowadzą ją coraz bliżej rozwiązania sprawy, ale pytań ciągle jest więcej niż odpowiedzi. Czy nastolatka będzie w stanie poradzić sobie z zagadką, której przez kilkadziesiąt lat nikt nie podołał?

"Znikający stopień" to kontynuacja "Nieodgadnionego" - młodzieżowego kryminału Maureen Johnson. Na potrzeby swoich powieści autorka stworzyła niezwykłe miejsce: położoną głęboko w górach Vermontu elitarną Akademię, pełną tajemniczych zaułków i tuneli, co roku wpuszczającą w swoje progi tylko niewielką grupę nowych uczniów. Chociaż nauka w niej jest przywilejem i przyjemnością, to jednak miejsce to ma swój mroczny sekret. Przed laty, krótko po założeniu Akademii, doszło do tragedii - zginęła jedna z uczennic, a żona i córka Alberta Ellinghama zostały porwane. Przez wiele lat próbowano rozwiązać zagadkę ich zniknięcia, ale bez skutku. Stevie, posiadająca wybitny talent detektywistyczny, wie o tej sprawie wszystko i jest zdeterminowana, żeby odkryć prawdę.

W pierwszej części poznajemy Stevie, kiedy zaczyna naukę w Akademii - razem z nią zwiedzamy rozległy, klimatyczny kampus, poznajemy zasady panujące w szkole i sposób jej działania, i oczywiście pozostałych uczniów, z których każdy wyróżnia się nieprzeciętnym talentem. Równolegle przedstawiana jest sprawa Ellinghamów, za pomocą retrospekcji, artykułów czy zapisów zeznań osób zamieszanych w sprawę. Pierwszy tom nie przynosi jednak żadnej odpowiedzi, kto stał za porwaniem - w przeciwieństwie do drugiego, i to na nim chcę się teraz skupić.

"Znikający stopień" ma bardzo podobny schemat do "Nieodgadnionego" - po raz kolejny Stevie przybywa do Akademii, a nowe odkrycia i wskazówki nie tylko przybliżają ją coraz bardziej do rozwiązania sprawy sprzed lat, ale i jasno wskazują, że niebezpieczeństwo ciągle jest realne. Johnson powoli dokłada kolejne elementy do stworzonej przez siebie układanki, tak jak w pierwszym tomie, za pomocą retrospekcji i zapisów z przesłuchań. Muszę jednak przyznać, że druga część trochę mnie rozczarowała - widać, że jej funkcją jest tylko stworzyć pomost między początkiem a finałem trylogii. Zabrakło tej świeżości i oryginalności, które oferował "Nieodgadniony", a książka wydawała się zbyt długa w stosunku do ilości rzeczywiście znaczącej treści w niej zawartej. Dopiero na ostatnich kilkudziesięciu stronach akcja przyspiesza i poznajemy odpowiedź na pytanie, kto stał za porwaniem Iris i Alice Ellingham - odpowiedź, która również mnie rozczarowała, bo wydawała mi się oczywista już w pierwszym tomie. Na szczęście pozostało jeszcze sporo nierozwiązanych zagadek, więc trzecia część zapowiada się interesująco.

Jeśli chodzi o bohaterów, to z pewnością mamy ich tutaj niecodzienną mieszankę - w końcu Akademia przeznaczona jest dla jednostek wybitnych w swojej branży. Wśród jej uczniów znajdziemy genialnych pisarzy, muzyków, mechaników czy matematyków, a pomiędzy nimi Stevie, która ciągle ma wrażenie, że została przyjęta przez pomyłkę, ale wbrew własnym odczuciom jak najbardziej pasuje do Akademii. Nastolatka jest piekielnie bystra i posiada niezwykle rozwinięty zmysł obserwacji oraz łączenia faktów, ale te nadwyżki w inteligencji równoważy brakami w kwestii umiejętności społecznych, grzeszy też lekkomyślnością i skłonnością do uciekania od problemów - w niektórych momentach nawet dosłownie. Co do jej relacji z Davidem, to od początku byłam do niej sceptycznie nastawiona, bo wydawała mi się wprowadzona na siłę, bez żadnych konkretnych podstaw, poza fizycznym przyciąganiem. Drugi tom nie zmienił mojego zdania, a tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że zarówno w książkach, jak i w życiu, ludzie mieliby o wiele mniej problemów, gdyby tylko potrafili być szczerzy ze sobą nawzajem. W kwestii bohaterów chcę jeszcze tylko wspomnieć, że bardzo podobało mi się odidealizowanie postaci Alberta Ellinghama - w pierwszej części wydawał się być dobrodusznym filantropem, cieszącym się powszechnym szacunkiem, ale w drugiej dowiadujemy się o nim rzeczy, które rzucają cień na jego pozornie nieposzlakowaną reputację. Dlaczego mi się to podobało? Bo to jedna z bardzo niewielu postaci, która na przestrzeni dwóch tomów cyklu w jakikolwiek sposób ewoluuje.

Chociaż przy lekturze “Znikającego stopnia” miałam mieszane odczucia, to jednak z niecierpliwością czekam na finał tej trylogii i ostateczne rozwiązanie zarówno sprawy Ellinghamów, jak i serii tajemniczych, niewyjaśnionych morderstw, których ofiarą padli uczniowie Akademii i osoby związane ze sprawą. W zalewie młodzieżowych romansów i fantastyki, które ostatnio królują na półkach księgarń, kryminały z nurtu young adult trafiają się niezwykle rzadko, dlatego z pewnością warto zapoznać się z twórczością Maureen Johnson. Jak już mówiłam - drugi tom nie dorównuje pierwszemu, ale za to zapowiada niezwykle ekscytujące zakończenie serii, na które przyjdzie nam jednak jeszcze trochę poczekać - oficjalna premiera planowana jest na styczeń 2020.

Książkę przeczytałam dzięki portalowi CzytamP[Adres usunięty]

Do niektórych książek mam stosunek ambiwalentny i "Znikający stopień" jest jedną z takich pozycji. Teoretycznie mam do niej sporo uwag, a jednocześnie nie uważam, że należy ją skreślić z listy do przeczytania.

Z minusów:

1. Drażniły mnie powtórzenia fabuły z części pierwszej. Dla kogoś, kto tej pierwszej nie czytał, byłby to pewnie plus. Dla mnie była to strata czasu.

2. Język powieści był chwilami mocno koślawy. Nie wiem, na ile to wina autorki, a na ile tłumaczenia/redakcji – gdzieś coś jednak poszło nie do końca tak, jak pójść powinno.

Plusy:

1. Książka, który wręcz każe oczekiwać magii, a wcale jej nie daje. Zupełnie jak łosi.

2. Akademia Ellinghama to spełnienie marzeń każdego(?) licealisty (moich na pewno).

3. Ochroniarz Larry

Zaczynałam drugi tom słysząc opinie, że nie jest już taki dobry jak pierwszy. Nie sprawiło to, jednak że nie byłam podekscytowana czytając dalsze losy głównych bohaterów i szkoły. Co chwilę poznawaliśmy nowe informacje na temat przeszłości szkoły oraz tajemniczego listu od Nieodgadnionego, a akcja pędziła. Jak dla mnie seria nadal trzyma dobry poziom i pozostaje moją jedną z ulubionych.

„Człowiek wdaje się w podejrzane interesy z samym sobą, a nie mogąc się z nich już wywikłać, robi jeden nieodwracalny.”, czyli Nieodgadniony powraca w świetnym stylu.

Znikający stopień to kontynuacja Nieodgadnionego, który znalazł się na mojej liście 15 najlepszych książek 2018 roku. Znikający stopień to kryminał dla młodzieży; jest to druga część trylogii Truly Devious. Autorkę możecie kojarzyć [Adres usunięty]. z Kronik Bane'a (szczególni Ci, którzy czytali Dary Anioła Cassandry Clare).

Stevie Bell to fanka kryminałów i kryminalistyki. Próbuje stosować techniki Sherlocka Holmesa (w książce wspomniany jest oryginał od Arthura Conan Doyle'a czy też serial BBC), które mają pomóc rozwiązać jej sprawę sprzed lat. W Nieodgadnionym zapoznaliśmy się ze sprawą Alberta Ellinghama, który założył sławną Akademię. Jego żona i córka zostały porwane. Zaginęły one w kwietniu 1936 roku i choć Iris (żona Alberta) zostaje odnaleziona martwa w jeziorze, to ciało Alice (córki) nigdy nie znaleziono. W Znikającym stopniu wreszcie dostajemy odpowiedź na nurtujące nas pytania. Dowiecie się, kim jest tajemniczy Nieodgadniony i w jaki sposób zostały porwane Alice i Iris.

To nie wszystko. Stevie wraca do Akademii dzięki Edwardowi Kingowi, który jest wpływowym politykiem. Sama Bell nie popiera jego przekonań. Mimo to godzi się na pewien układ: wraca do szkoły, a w zamian dopilnuje, aby David (syn Kinga) nie sprawiał problemów. Po powrocie do szkoły dziewczyna rzuca się w wir pracy. Próbuje rozwiązać sprawę sprzed lat i jednocześnie zajmuje się zniknięciem Ellie, która po wydarzeniach w Nieodgadnionym uciekła.

Dużo oczekiwałam od tej kontynuacji i nie zawiodłam się. Historia wciąga od pierwszych stron i nie pozwala oderwać się choćby na chwilę. Znikający stopień przeczytałam w całości jednego dnia w kilka godzin. Nie mogłam odłożyć tej książki, póki nie dowiedziałam się, kto zabił. Pojawia się nawet wzmianka o Polsce.

W książce znajdziecie mnóstwo tropów i zagadek, które na koniec tworzą spójną całość. Znikający stopień tak jak i Nieodgadniony jest podobny do dzieł Agathy Christie – skupia się na zagadce, dążeniu do rozwiązania sprawy i znalezieniu winnego. Język jest lekki i przystępny.

Uwielbiam bohaterów tej książki, którzy są autentyczni. Nadal moim ulubionym jest Nate – wiecznie zrzędliwy i zrezygnowany z dystansem podchodzi do życia, ale nie sposób go nie polubić. Dużo mniej w tej części Janelle, a szkoda, bo to bardzo pozytywna i energiczna osóbka. W pierwszej części irytował mnie David, a teraz muszę przyznać, że go polubiłam.

Fabuła książki jest przemyślana, nie ma tutaj przypadków. Po raz kolejny dostajemy finał, który powoduje, że nie można doczekać się kontynuacji, która mam nadzieję, że wkrótce się ukarze. Co czeka Stevie? Jestem szalenie ciekawa.

Bardzo, bardzo dobre czytadło dla młodzieży. Pachnące tajemnicą, wyjątkowo nastrojowe, miejscami mroczne. Książka, gdzie jawa styka się ze snem, a zwykłe życie z niezwykłymi przygodami. Jeżeli dodamy do tego nutkę magii, otrzymamy powieść, którą polecam każdemu młodemu czytelnikowi.

"Znikający stopień" to kolejny tom przygód Stevie Bell, która, dzięki wyjątkowym umiejętnościom detektywistycznym, trafia do elitarnej Akademii Ellinghama. Szkoła jest wyjątkowa - nastawiona na rozwijanie talentów uczniów, szanująca odmienności i pozwalająca każdemu rozwijać skrzydła. Stevie nadal próbuje rozwiązać zagadkę porwania żony i córki Alberta Ellinghama. Tajemniczy list, który jest jedynym śladem i prawdopodobnie stanowi rozwiązanie zagadki - nadal stanowi tajemnicę. Stevie nie poddaje się jednak i pomimo porażki (którą mieliśmy okazję podziwiać na końcówce pierwszego tomu) ciągle odnajduje i analizuje nowe drobiazgi i informacje związane z zaginięciem dwóch kobiet. A nowych informacji jest mnóstwo! Do tajemnicy sprzed lat dochodzi jeszcze sprawa śmierci kolegi ze szkoły, która na pierwszy rzut oka wydaje się wypadkiem. Stevie ma jednak co do tego poważne wątpliwości zwłaszcza, że najbardziej podejrzana dziewczyna znika bez śladu. Tajemnica goni tajemnicę, a nastrój powieści budzi na skórze czytelnika gęsią skórkę. Super sprawa.

Przy lekturze książki urzekła mnie świetna kreacja bohaterów. Jak to w elitarnej szkole bywa każdy uczeń jest indywidualistą, każdy ma swoje plusy i minusy, które (w porównaniu do przeciętnego człowieka) należy pomnożyć razy 10. Przykładem niech będzie jeden z uczniów, który do prawidłowego funkcjonowania potrzebuje porannej medytacji. Problem polega na tym, że medytowanie według niego polega na wydawaniu dzikich wrzasków. Świetna jest też uczennica będąca mistrzynią przedmiotów ścisłych, co pozwala jej wytwarzać nieskończenie skomplikowane roboty i układy. Każdy uczeń mógłby być bohaterem oddzielnej powieści. Szacunek mój wielki należy się autorce za to, że potrafiła połączyć te indywidualności w jednej powieści w taki sposób, że zamiast sobie przeszkadzać - świetnie się uzupełniają.

Jedna rzecz mnie niezmiernie drażniła, Autorka w początkowej części książki wplatała wydarzenia z pierwszego tomu. Nie budzi to zdziwienia bo przecież nie wszyscy czytelnicy mieli przyjemność czytać pierwszy tom. Wstawki są jednak dokonane tak niezgrabnie, że po prostu przeszkadzają w śledzeniu wydarzeń. Nie wiem czyja to wina, tłumacza czy redaktora - czy może też tak jest w oryginale, ale przeszkadzało mi to bardzo. Na szczęście nie trwało długo i po kilku rozdziałach można się było bez przeszkód cieszyć przygodami młodych bohaterów. A jest czym się cieszyć! Ukryte tunele, niesamowite zagadki, ślady przeszłości, z których każdy godny dokładnego przeanalizowania, a wszystko w atmosferze godnej Harrego Pottera. Cudowna po prostu.

Nie czytałam pierwszej części, ale nie przeszkodziło mi to by odnaleźć się w tym świecie. Jest dużo nawiązań i wspomnień co do akcji z Nieodgadnionego, więc łatwo zrozumieć chronologię zdarzeń. Autorka pisze w sposób specyficzny, ale całkiem przyjemny (trochę charakteru pewnie nadało mu tłumaczenie). Całą serię zaliczyłabym do młodzieżowego kryminału, akcja rozwija się powoli. Z każdym rozdziałem, poznajemy nowe wskazówki rzucające światło na sprawę. Tak naprawdę, wszystko dzieję się dwutorowo, zastosowana została retrospekcja zdarzeń. Z jednej strony wątek kryminalny dotyczący rodziny Ellinghamów, z drugiej współczesne śledztwo dotyczące zaginionych uczniów.

Akademia skrywa wiele tajemnic i są to nie tylko tunele i tajemne przejścia. To wszystko sprawia, że cała historia jest niezwykle pociągająca i tak jak z Hogwartem, aż chce się złożyć do niej podanie.

Wydaje mi się, że historia jest spójna, nie znajduję rzucających się w oczy błędów logicznych. Skoro to szkoła dla ekscentryków, to bohaterowie są specyficzni. Większość z nich ma swoje przyzwyczajenia, fobie, nie można zamknąć ich w ramy i zaszufladkować.

Dialogi czyta się z przyjemnością, miałam jednak momentami wrażenie, że albo zawaliła korekta, albo tłumaczenie, bo budowa zdań potrafiła być męcząca lub kwestie damskie miały męskie końcówki. Ne odbiera to jednak klimatu, który posiadają te książki.

Książka z portalu Czytam Pierwszy