Więzień Labiryntu, tom 1.

Thomas budzi się w ciemnej windzie, pozbawiony swoich wspomnień: wie tylko, jak się nazywa. Gdy wysiada, jego oczom ukazuje się dziwny widok: grupa nastolatków, na pustym placu, używających dziwnego słownictwa i unikających odpowiedzi na pytania, które im zadaje. Dowiaduje się jednak, że znajduje się w wielkim labiryncie, w którym jakiś sposób zostali uwięzieni.

Zdarzenia, które mają miejsce wkrótce po jego przybyciu świadczą, że coś się zmienia... już wkrótce dla mieszkańców Labiryntu nic nie będzie takie samo, jak przedtem.

Wiedząc, że Więzień Labiryntu to popularna powieść, z góry wiedziałam, czego mogę się spodziewać. I... nie, nie pomyliłam się w jej wcześniejszej ocenie. Ta powieść jest typową pozycją dla bestsellerowych powieści młodzieżowych z krztyną przygody.

Jak na tego typu książkę przystał, historia, którą opowiada nam Dashner napisana jest prostym, lekkim językiem. Dzięki temu czyta się ją niezwykle szybko, nawet, jeśli fabuła nie okaże się dla nas nadzwyczaj wciągająca. Niestety, przez swoją prostotę, styl autora jest przy tym nieco naiwny, a o ile opisy stoją na jakimś poziomie, o tyle czytając dialogi czasami można na prawdę złapać się za głowę.

Jak przystało na żyjącą w odizolowaniu grupę, mieszkańcy Labiryntu mają swoje własne słownictwo. Niestety, w tym przypadku nie dodało sytuacji ani dystopicznego klimatu, ani humoru. Sama, te wciskane pod koniec zdania słówka, albo nazwy własne uznaje za, krótko mówiąc, żałosne. Przykładowo, rozumiem, że to powieść przeznaczona dla młodszych czytelników, ale wciskanie słowa krótas, jakby w zastępstwie słowa kutas? To brzmi po prostu śmiesznie, w negatywnym znaczeniu tego słowa, rzecz jasna.

Wprawdzie może i to po części jest wina tłumacza, przynajmniej ja odniosłam takie wrażenie, niemniej, po prostu niezmiernie mnie to irytowało.

Dość może już jednak o stylu Dashnera. Co z samą fabułą? Jest schematyczna. Nie jest w pełni logiczna. Łatwo ją przewidzieć, w końcu podobne historie przerabiane były wielokrotnie. Mimo to, nie jest wcale zła. Ot, po prostu, to kolejny typowo amerykański wytwór, który już na starcie, z założenia, miał się dobrze sprzedać. Jakoś to się wszystko klei, nawet, jeśli nie do końca i w szczególności młodszych czytelników, może wciągnąć i zainteresować. Szczerze mówiąc, mi cała ta historia kojarzy się z Igrzyskami Śmierci - z tą różnicą, że w nich główni bohaterowie mieli ze sobą rywalizować, w tym zaś przypadku, współpracują.

Przedstawienie bohaterów również jest... nijakie. Na prawdę, w tej powieści właściwie wszystko jest średnie - styl daje radę, ale nie jest wybitny, podobnie jak historia, czy postacie właśnie. Thomas jest chyba najbardziej typowym z typowych nastoletnich bohaterów. Ma 16 lat, mimo to, gdy rozmawia z dużo młodszym od siebie Chuckiem nie widać między nimi tej różnicy wieku. Niby jest skromny, nowy i zagubiony, ale od początku pcha się do wielkich czynów. Wszystko uchodzi mu na sucho i wszystko mu wychodzi. Przy okazji, ma przy swoim boku nadzwyczaj cudowną dziewczynę, grono przyjaciół i kilku wrednych chłopaków, którzy uprzykrzają mu życie.

Może jednak zatrzymam się na chwilę nad wrogami Thomasa. To, co jest w przypadku tej powieści dość ciekawym wyjściem, to zrobienie z nich osób nie tylko niezrozumiałych, ale przy tym mających powody, logiczne powody, by naszego głównego bohatera nienawidzić. I to w Więźniu Labiryntu jest zdecydowanym plusem.

W każdej dystopii dość istotny jest sam świat przedstawiony i sytuacja, w której znajdują się nasze postacie. I tu znów, nie ma nic zachwycającego, ba, pojawia się nam nieco nieścisłości. Na przykład, strasznie irytowała mnie kwestia zaników pamięci u osób przybywających do Strefy. Nie pamiętają wspomnień, ale doskonale wiedzą, kim są rodzice, ulice, wiedzą, jak wyglądało życie przed tym wszystkim? Widzicie, rozumiem, że nie stracili pamięci całkowicie, ale takie informacje powinny pojawiać się w ich głowach gdy zobaczą ulicę, kobietę z dzieckiem, kominek etc., a nie w danym momencie, gdy sobie tylko o czymś niezbyt konkretnym pomyślą.

Szarość, nijakość, ukryta pod kolorową otoczką - tak właśnie postrzegam tą powieść. Nie powiem, by była zła, bo w porównaniu do innych młodzieżówek, na prawdę nie jest. Z tego powodu każdy, kto ma naście lat, albo lubi tego typu klimatu spokojnie może po nią sięgnąć i na pewno będzie się przy Więźniu Labiryntu dobrze bawił. Tyle, że, moim zdaniem, ta powieść nie oferuje niczego więcej, poza przyjemnym stylem i powtarzającymi się od lat schematami, które zna chyba każdy z nas.

Książka "Więzień Labiryntu" Jamesa Dashnera jest jednym z międzynarodowych bestsellerów tego amerykańskiego pisarza. Opowiada ona o losach szesnastoletniego chłopca imieniem Thomas. Bohater pozbawiony pamięci budzi się w ciemnej windzie. Niczego nie pamięta. Jego pamięć została całkowicie wyczyszczona. Jedynie, co pozostało mu w myślach, to jego własne imię. Nagle winda otwiera się, zdziwiony Thomas zauważa grupę nastolatków, którzy podchodzą do niego i witają go. Wyjaśniają mu, że znajduje się ON w Strefie otoczonej murami. Okazuje się, że podobnie jak on, w tym miejscu znalazło się wielu chłopaków, którzy codziennie muszą zmagać się z przeciwnościami losu. Wszyscy trafili bowiem do „Piekła” i muszą pokonać wiele trudności, aby z niego się wydostać. Książka zawiera wiele tajemnic i niewyjaśnionych pytań, na przykład: dlaczego ludzie znaleźli się w Strefie, jaka jest ich rola, kim są Stwórcy, którzy sprawują nad nimi kontrolę, czym jest Labirynt i czy uda się z niego wydostać, jaką cenę przyjdzie się zapłacić, i czy są na nią gotowi bohaterowie powieści. Odpowiedzi na te i inne nie wyjaśnione pytania, odnajdziecie w tej książce. Język książki jest specyficzny, skierowany do młodzieży. Autor używa zwrotów nieznanych dotąd czytelnikom, na przykład: „klump”, „zawrzyj twarzostan”, czyli gwary nastolatków. Akcja powieści jest wartka, zaskakująca, chociaż czasami przewidywalna. Rozsiewa aurę strachu i grozy. Występują też wesołe momenty, wówczas na twarzy czytającego pojawia się uśmiech. Książka jest wciągająca, czyta się jednym tchem i z zaciekawieniem. Rozdziały są dosyć krótkie i powiązane ze sobą. Autor porusza tematykę podobną do "Igrzysk śmierci" Suzanne Collins i „Niezgodnej” Veronici Roth . Polecam, warto przeczytać! Na pewno nie zmarnujecie czasu! Pamiętajcie najpierw książka, a potem film! :-) :-)

Mimo, że spotkałam się z negatywnymi opiniami o tej książce, bardzo chciałam ją przeczytać. Okazało się, że jest świetna(tak, jak dalsze części ;) )! Warto kupić książkę jeśli uważa się ją za świetną już po opisie. Tak miałam z tą i nie żałuję. Serdecznie polecam

JA PO PROSTU KOCHAM TĘ TRYLOGIĘ!!! Książka jest wspaniała, ciekawa z nutą zgrozy i napięcia. Jest przepełniona akcją. Jest tam wiele postaci, które pokochasz, ale też znienawidzisz. Przeczytałam w swoim życiu tyle książek, że wiele razy płakałam nad każda jedną smutną opowieścią, ale więzień labiryntu to nie jest kolejna smutna opowieść, po której popłaczesz godzinę i sięgniesz po kolejną, nie, po przeczytaniu tej trylogii mój wewnętrzny książkoholik wyszedł na zewnątrz i leżał płacząc na podłodze nie mogąc się pozbierać przez jakiś miesiąc, a tak samo po filmach. Książka jest wspaniała, wię BARDZO, ALE TO BARDZO zachęcam do przeczytania.

Podchodziłam do tej książki z dystansem, gdyż w mojej głowie zrodziła się głupia myśl, że jej sukces leży w dużej mierze w ekranizacji, bo w końcu przed nią nie była aż tak bardzo znana. Na całe szczęście nie mogłam się bardziej mylić. Już od pierwszych stron okrutny świat Labiryntu pochłonął mnie bez reszty i nie puszczał, dopóki nie skończyłam całej książki. Mnóstwo akcji, ukrytych znaczeń i kodów składają się na niezwykle dopracowaną przez autora fabułę. Ponadto urzekło mnie to jak silne więzi nawiązały się między chłopcami, jak stali się dla siebie braćmi. Całości dopełniają bardzo prawdziwe, zabawne i pozbawione jakiejkolwiek sztuczności dialogi. Dla mnie - książka genialna i świetna.

"Więzień Labiryntu" poraża różnorodnością charakterów, przy czym żadna z postaci jakoś niespecjalnie irytuje. James Dashner idealnie opisał mocną psychikę chłopców, która mimo wszystko zostaje zachwiana przez wszelkiego rodzaju okrucieństwa. To jak każdy z bohaterów radził sobie z całą sytuacją intrygowało mnie niezwykle, gdyż każdy robił to inaczej. Prócz oczywiście wspaniałej, mocnej osoby Thomasa urzekły mnie jeszcze dwie postaci - Mihno i Newt. Uwielbiam takich bezpośrednich i zabawnych w trochę niecenzuralny sposób książkowych chłopaków. Ponadto ich przyjaźń z Thomasem stworzyła wybuchową mieszankę zażyłości, poświęcenia i braterskości.

Cieszę się także, że prócz zażyłości autor stworzył też wyjątki od reguły - agresywnych i nienawidzących Thomasa. To tworzyło coś w rodzaju przyjemnego do odbioru kontrastu- po prostu się kogoś lubiło bądź nienawidziło, co działa w tym przypadku jak najbardziej na korzyść książki. Ponadto świat wykreowany przez Jamesa Dashnera- Bóldożercy, Labirynt, Kod i ukryte znaki powalają dokładnością przemyślenia i prawdziwością zdarzeń- chorób, walk i niezwykłości w osobie Teresy i Thomasa. Nic o czym czytałam nie wydało mi się przerysowane czy niemożliwe- chłonęłam wszystko z dziwnym uczuciem, że to dzieje się wokół mnie lub, że za chwilę się wydarzy.

Nie ukrywajmy, że po premierze filmu książka zyskała masy fanów i wróciła do łask popularności. Nie umniejszam ekranizacji, choć uważam, że dość mocno odbiega od książki, która jest fenomenalna. Mimo to, przyjemnie się go ogląda, choć Thomas Brodie-Sangster tak bardzo nie pasował mi do Newta, że to aż niepojęte. Reszta postaci była okej, ale Newt jakoś mi się nie widział (bardziej w tej roli widziałabym Lucasa Till'a bądź Roberta Sheehana) .

Pozostaje jeszcze jedni do pochwały - zmyślność autora w manipulowaniu wątkami, przeplataniu ich między sobą i wymyśleniu własnych słów na zastępstwo przekleństw, których nietrudno się jednak domyśleć. Dyscyplina i zorganizowanie Streferów została tu idealnie ukazana poprzez Teresę- dziwczynę, która powinna zaburzyć cały system. Jednak chłopcy byli tak ogarnięci, że nawet jak jeden przywódca przestawał racjonalnie myśleć zaraz zastępował go drugi i wszystko prostował. Wspaniałe było też to , że bohaterowie tak naprawdę nie byli tylko jednostkami, a grupą i w miarę czytania zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę jest kilka głównych postaci- nie tylko Thomas.

Podsumowując, "Więzień Labiryntu" z mocnym kopniakiem wkracza w świat czytelnika nie pozwalając się od siebie oderwać. Z początku dziwnie się czułam powracając do narracji trzecioosobowej, ale po chwili porwał mnie świat Labiryntu i okrutnych intryg nie wypuszczając z objęć do ostatniej strony. Podziwiam zapalczywość i dokładność, z jaką pisze James Dashner i już nie mogę się doczekać, aż sięgnę po kolejne części. Książka jest napakowana akcją po brzegi, wzrusza, rozbawia i doprowadza do łez,a zakończenie zaskakuje i sprawia, że od razu chce się poznać dalszy ciąg. Polecam i to bardzo ! Napis na okładce -"Najlepsza trylogia od czasu Igrzysk Śmierci" nie kłamie ! Nie spodziewałam się, że to powiem o jakiejkolwiek książce. Czytajcie jak najszybciej !

O książce " Więzień Labiryntu" słyszałam już dawno, jednak przeczytałam ją dopiero po obejrzeniu filmu. Wiem, że to nie najlepsza kolejność, ale trudno.Najważniejsze,że w końcu zabrałam się za I część trylogii. Film bardzo mi się spodobał i byłam ciekawa książki.

Historia opisana w książce opisuję historię grupki chłopców uwięzionych w tajemniczym labiryncie. Tę tajemniczą historię poznajemy w momencie przybycia do labiryntu Thomasa. Jedyną rzeczą jaką pamięta jest jego imię. Kiedy drzwi windy się otwierają wita go grupka nastolatków. Tak jak Thomas nic nie pamiętają. Po przybyciu chłopca do Strefy ( otwartej przestrzeni labiryntu) akcja nabiera tępa. Następnego dnia windą do Strefy po raz pierwszy zostaje dostarczona dziewczyna, która przynosi tajemniczą wiadomość. Kim jest Thomas i dziewczyna? Czy uda się im uciec z niebezpiecznego labiryntu i czy nastolatkowie poznają nim prawdę? Kto i dlaczego umieścił bezbronne dzieci w labiryncie?. Na te pytania znajdziecie odpowiedź czytając I część trylogii. Szybka akcja, napięcie i ciekawi bohaterowie to wielkie zalety tej książki.

Motywem przewodnim książki jest labirynt. Miejsce, które odwołuje się to naszych emocji lęku i chęci ucieczki. Labirynt często kojarzy się z tajemnicą. Jest złowrogie i niebezpieczne. Osadzenie w nim młodych ludzi, to bardzo dobry pomysł. Autor doskonale to napisał. Połączył motywy zaczerpnięte z mitologii i współczesności. Powieść jest bardzo wciągająca. Czytając ją czujemy napięcie i kibicujemy głównym bohaterom w ich staraniach ucieczki.

Niektórzy zarzucają " Więźniowi labiryntu" podobieństwo do " Igrzysk śmierci". Mamy tu podobne wątki młodych ludzi, którzy buntują się , którzy walczą o prawdę i lepsze jutro. Te podobieństwa nie przeszkadzają mi jednak, lubię takie wątki i książki o takiej tematyce. Jeżeli więc lubicie " Igrzyska Śmierci" to koniecznie przeczytajcie "Więźnia Labiryntu". Niedługo zacznę czytać kolejne tomy i już nie mogę się doczekać.

Motyw labiryntu fascynował ludzi od czasów starożytnej Grecji. Zmagania grupy nastolatków walczących o przetrwanie w tajemniczym i śmiertelnie niebezpiecznym labiryncie okazały się idealnym przepisem na pełną emocji czytelniczą przygodę.

Książkę Dashnera pochłania się jednym tchem, wciąga ona niesamowicie i wręcz nie można oderwać się od czytania. Oprócz wartkiej akcji i ciekawej fabuły do zalet książki należą: niesamowity klimat oraz nieszablonowe postacie bohaterów których charakterystyczne rysy zostały oddane w bardzo sugestywny i obrazowy sposób. Poleciłabym tę książkę każdemu: lektura jest lekka i wyzwala emocje. Wraz z bohaterami czytelnik szuka odpowiedzi na pytanie: jaki to wszystko ma cel? Kiedy dobrniemy do końca pojawia się żal, iż lektura tak szybko się skończyła. Można wtedy sięgnąć po kolejne części trylogii które stopniowo odsłaniają cały obraz tajemniczej układanki.