-
Początkujący RecenzentOcena: 5/5Dodana przez Ada P. w dniu 2014-08-03Recenzja dotyczy produktu typu: książka
29 z 42 osób uznało recenzję za przydatnąKsiążką zainteresowałam się , ponieważ moim ulubionym aktorem jest Dylan O'Brien. Jako jego najwierniejsza fanka od razu dowiedziałam się, że gra w nowym filmie. I to główną rolę. Okazało się, że jest to film na podstawie książki, więc się jeszcze bardziej ucieszyłam. :D Oczywiście musiałam ją mieć.
Co do napisu na okładce- Najlepsza trylogia od czasu 'Igrzysk Śmierci. No dobrze, kocham Igrzyska Śmierci, ale żeby porównywać do nich co drugą książkę? Błagam...
Od razu spodobało mi się to, że głównym bohaterem jest chłopak. W większości książek jest to dziewczyna, co już stało się nieco nudne, przynajmniej dla mnie. Thomas od razu przypadł mi do gustu, nie użalał się nad sobą, tylko starał się coś zrobić w związku z sytuacją, w której się znalazł i uparcie dążył do celu. Inni bohaterowie również mi się spodobali. Minho dał się polubić od samego początku, a Teresa, jako dziewczyna nie była kolejną delikatną dziewczynką, którą trzeba bronić. Jedynie Gally był troszkę denerwujący, no ale chyba bez niego to już by nie było to samo.
Nie da się nie zauważyć dziwnych słów używanych przez streferów np. sztamak, klump, smrodas itd. lub powiedzeń jak 'Zawrzyj twarzostan', które szczerze mówiąc mnie się spodobało. :> Przy pierwszych rozdziałach czytało się przez to dziwnie, ale potem się przyzwyczaiłam i nawet to polubiłam. Nadaje to książce oryginalności, sprawia, że książka jest inna niż wszystkie. A ja lubię inność. Ciekawi byli również tak zwani Buldożercy, którzy wnieśli trochę science-fiction. Jeśli chodzi o ogólny język to książka była zrozumiała, czytało się ją bardzo lekko i przyjemnie.
Myślę, że w tej dość krótkiej recenzji zawarłam wszystko co chciałam powiedzieć. Powiem tylko, że moim zdaniem książka, jako jedna z nielicznych zasługuje na porównanie do Igrzysk Śmierci, ponieważ jest to naprawdę bardzo dobra książka.
Jeszcze dodam, że moja koleżanka powiedziała, że Więzień Labiryntu był strasznie nudny i musiała się trochę zmuszać do czytania. Dlatego jak widać nie ma gwarancji, że spodoba się wszystkim, choć na pewno większości.
Polecam wam tę książkę i zachęcam do czytania, szczególnie jeśli ktoś lubi klimaty Igrzysk Śmierci lub GONE. -
Początkujący RecenzentOcena: 5/5Dodana przez Maria K. w dniu 2015-02-03Recenzja dotyczy produktu typu: książka
29 z 49 osób uznało recenzję za przydatnąNa książkę czekałam z niecierpliwością, czekałam na dzień w którym ją otworzę i pochłonie mnie przygoda młodych nastolatków. Gdy film polecił mi mój chłopak obejrzałam go 2 razy i od razu szukałam czy jest taka książka, bez zastanowienia zamówiłam. Akcja zaczyna się kiedy Thomas budzi się w ciemnej windzie, jedyną rzeczą jaką pamięta jest jego imię. Kiedy drzwi się otwierają jego oczom ukazuje się grupa nastoletnich chłopców, która wita go w Strefie...a z kolejnych rozdziałów powiewa dreszczyk emocji. Książka jest pisana idealną czcionką, rozdziały nie są długie i dlatego wciągają jeszcze bardziej w treść. Książka posiada zakładki co sprawia że czyta się wygodniej. Jestem bardzo zadowolona z filmu lecz jeszcze bardziej z książki. Serdecznie zapraszam do zakupu i przeczytania tej oto książki. Ja zabieram się za zamawianie kolejnych części bo na prawdę się wciągnęłam. Pozdrawiam i życzę miłego czytania.
-
Początkujący RecenzentOcena: 5/5Dodana przez Laura W. w dniu 2015-01-01Recenzja dotyczy produktu typu: książka
26 z 45 osób uznało recenzję za przydatnąKsiążka ptt.: "Więzień Labiryntu" ,fascynowała mnie od samego początku. Gdy wieści o powieści Jamesa Dashnera rozpowrzechniły się ,poszłam do biblioteki wypożyczyć jego książkę. Przeczytałam ją w dwa dni i postanowiłam ,że muszę ją mieć dla siebie. I zamówiłam. Przeczytałam ją po raz kolejny. Książka jest interesująca. Autor trzyma napięcie ,dzięki któremu nie chcemy by książka dobiegła końca. Rozdziały nie są długie ,dlatego książkę czyta się idealnie. Czasami były takie momenty ,że powstrzymywałam oddech. Całkowicie oddałam się tej książce. Gdy skończyłam czytać pierwszą część ,odrazu zamówiłam drugą i trzecią. Są tak samo fascynujące i cudowne jak pierwsza część. Ale nie będę ukrywać. Najlepszą częścią jest część pierwsza. Gorąco zachęcam do kupna tej oto książki.
-
Początkujący RecenzentOcena: 5/5Dodana przez Agnieszka Z. w dniu 2018-03-14Recenzja dotyczy produktu typu: książka
2 z 2 osób uznało recenzję za przydatnąDzięki tej niesamowitej trylogii moja piętnastoletnia córka NARESZCIE ZACZĘŁA CZYTAĆ KSIĄŻKI.!!! Zrozumiała, że nie trzeba cały dzień gapić się w ekran telewizora, aby przenieść się w świat magii i zostać jego częścią. Kiedy nastolatka mówi "Mamusiu bardzo bym chciała na urodziny dostać całą serię Więźnia Labiryntu" rodzic nie posiada się ze szczęścia.
-
Recenzenckie Mistrzostwo ŚwiataOcena: 3/5Dodana przez Katrina S. w dniu 2016-02-10Recenzja dotyczy produktu typu: książka
2 z 2 osób uznało recenzję za przydatnąThomas budzi się w ciemnej windzie, pozbawiony swoich wspomnień: wie tylko, jak się nazywa. Gdy wysiada, jego oczom ukazuje się dziwny widok: grupa nastolatków, na pustym placu, używających dziwnego słownictwa i unikających odpowiedzi na pytania, które im zadaje. Dowiaduje się jednak, że znajduje się w wielkim labiryncie, w którym jakiś sposób zostali uwięzieni.
Zdarzenia, które mają miejsce wkrótce po jego przybyciu świadczą, że coś się zmienia... już wkrótce dla mieszkańców Labiryntu nic nie będzie takie samo, jak przedtem.
Wiedząc, że Więzień Labiryntu to popularna powieść, z góry wiedziałam, czego mogę się spodziewać. I... nie, nie pomyliłam się w jej wcześniejszej ocenie. Ta powieść jest typową pozycją dla bestsellerowych powieści młodzieżowych z krztyną przygody.
Jak na tego typu książkę przystał, historia, którą opowiada nam Dashner napisana jest prostym, lekkim językiem. Dzięki temu czyta się ją niezwykle szybko, nawet, jeśli fabuła nie okaże się dla nas nadzwyczaj wciągająca. Niestety, przez swoją prostotę, styl autora jest przy tym nieco naiwny, a o ile opisy stoją na jakimś poziomie, o tyle czytając dialogi czasami można na prawdę złapać się za głowę.
Jak przystało na żyjącą w odizolowaniu grupę, mieszkańcy Labiryntu mają swoje własne słownictwo. Niestety, w tym przypadku nie dodało sytuacji ani dystopicznego klimatu, ani humoru. Sama, te wciskane pod koniec zdania słówka, albo nazwy własne uznaje za, krótko mówiąc, żałosne. Przykładowo, rozumiem, że to powieść przeznaczona dla młodszych czytelników, ale wciskanie słowa krótas, jakby w zastępstwie słowa kutas? To brzmi po prostu śmiesznie, w negatywnym znaczeniu tego słowa, rzecz jasna.
Wprawdzie może i to po części jest wina tłumacza, przynajmniej ja odniosłam takie wrażenie, niemniej, po prostu niezmiernie mnie to irytowało.
Dość może już jednak o stylu Dashnera. Co z samą fabułą? Jest schematyczna. Nie jest w pełni logiczna. Łatwo ją przewidzieć, w końcu podobne historie przerabiane były wielokrotnie. Mimo to, nie jest wcale zła. Ot, po prostu, to kolejny typowo amerykański wytwór, który już na starcie, z założenia, miał się dobrze sprzedać. Jakoś to się wszystko klei, nawet, jeśli nie do końca i w szczególności młodszych czytelników, może wciągnąć i zainteresować. Szczerze mówiąc, mi cała ta historia kojarzy się z Igrzyskami Śmierci - z tą różnicą, że w nich główni bohaterowie mieli ze sobą rywalizować, w tym zaś przypadku, współpracują.
Przedstawienie bohaterów również jest... nijakie. Na prawdę, w tej powieści właściwie wszystko jest średnie - styl daje radę, ale nie jest wybitny, podobnie jak historia, czy postacie właśnie. Thomas jest chyba najbardziej typowym z typowych nastoletnich bohaterów. Ma 16 lat, mimo to, gdy rozmawia z dużo młodszym od siebie Chuckiem nie widać między nimi tej różnicy wieku. Niby jest skromny, nowy i zagubiony, ale od początku pcha się do wielkich czynów. Wszystko uchodzi mu na sucho i wszystko mu wychodzi. Przy okazji, ma przy swoim boku nadzwyczaj cudowną dziewczynę, grono przyjaciół i kilku wrednych chłopaków, którzy uprzykrzają mu życie.
Może jednak zatrzymam się na chwilę nad wrogami Thomasa. To, co jest w przypadku tej powieści dość ciekawym wyjściem, to zrobienie z nich osób nie tylko niezrozumiałych, ale przy tym mających powody, logiczne powody, by naszego głównego bohatera nienawidzić. I to w Więźniu Labiryntu jest zdecydowanym plusem.
W każdej dystopii dość istotny jest sam świat przedstawiony i sytuacja, w której znajdują się nasze postacie. I tu znów, nie ma nic zachwycającego, ba, pojawia się nam nieco nieścisłości. Na przykład, strasznie irytowała mnie kwestia zaników pamięci u osób przybywających do Strefy. Nie pamiętają wspomnień, ale doskonale wiedzą, kim są rodzice, ulice, wiedzą, jak wyglądało życie przed tym wszystkim? Widzicie, rozumiem, że nie stracili pamięci całkowicie, ale takie informacje powinny pojawiać się w ich głowach gdy zobaczą ulicę, kobietę z dzieckiem, kominek etc., a nie w danym momencie, gdy sobie tylko o czymś niezbyt konkretnym pomyślą.
Szarość, nijakość, ukryta pod kolorową otoczką - tak właśnie postrzegam tą powieść. Nie powiem, by była zła, bo w porównaniu do innych młodzieżówek, na prawdę nie jest. Z tego powodu każdy, kto ma naście lat, albo lubi tego typu klimatu spokojnie może po nią sięgnąć i na pewno będzie się przy Więźniu Labiryntu dobrze bawił. Tyle, że, moim zdaniem, ta powieść nie oferuje niczego więcej, poza przyjemnym stylem i powtarzającymi się od lat schematami, które zna chyba każdy z nas.
„Więzień labiryntu” to światowy bestseller, którego fabuła jest bardzo zbliżona do „Niezgodnej” i „Igrzysk śmierci”. Thomas budzi się w windzie, która prowadzi go do otoczonej wysokimi murami Strefy. Znajduje się wśród kilkunastu innych chłopców, którzy tak samo jak ono, z ledwością pamiętają swoje imię. Przygoda dopiero się zaczyna. Jedyna droga ucieczki ze Strefy prowadzi przez labirynt, do którego wejście otwiera się każdego dnia o określonej godzinie.
Nikt nie wie, dlaczego znalazł się w tym przerażającym miejscu. Wiedzą jednak, że muszą podjąć jakiekolwiek kroki, by wydostać się na wolność. Jednym, który odważy się szukać drogi jest Thomas. Szuka odpowiedzi na nurtujące ich pytania. Dlaczego właściwie znaleźli się w Strefie? Kto sprawuje nad nimi władzę? Kto i dlaczego dostarcza im żywności? Jakie jest ich przeznaczenie?
