Twarzą w twarz. Daję Ci wieczność. Tom 2

Ponownie napiszę: nie czytałam jeszcze takiej książki!

W tej części akcja szybciej się toczy, wiele się wyjaśnia, ale zarazem pojawiają się nowe tajemnice... czekam na kolejny tom...

Nieco bałam się tej powieści. Po epilogu, jaki zaserwowała nam Agata Suchocka w pierwszym tomie Daję ci wieczność zatytułowanym Woła mnie ciemność, naprawdę obawiałam się tego, co znajdę w środku. Chociaż polubiłam Lothara, nie wyobrażałam sobie czytania kontynuacji bez pozostałych bohaterów. W końcu jednak emocje opadły i zwyciężyła ciekawość – jak autorka poprowadziła dalej tę historię? Co tak naprawdę stało się z bohaterami? Musiałam poznać odpowiedzi na te pytania. Czy powieści Agaty Suchockiej udało się po raz kolejny mnie wciągnąć i zadziwić?

Lothar Mintze został sam – opuszczony, zgorzkniały i wściekły. Splot wydarzeń doprowadza go do ważnej decyzji, po której udaje się w podróż do Ameryki, gdzie ma nadzieję odnaleźć kilka odpowiedzi. Niespodziewanie spotyka młodego jazzmana Thomasa, który wygląda aż nadto znajomo. Kim jest? Czy to możliwe, że właśnie ON będzie poniekąd odpowiedzią na wszystkie pytania Lothara?

Cóż. Na początku przyznam szczerze, że niektóre wątki w powieści wydały mi się nieco naciągnięte. Postacie, które powinny być martwe, nagle pojawiły się w zasięgu wzroku całe i zdrowe, było naprawdę sporo zbiegów okoliczności… Za dużo tych zbiegów okoliczności i choć akcja dzięki temu była żywsza, czasami było tak aż do przesady. Chciałam się na chwilę zatrzymać, dowiedzieć czegoś bardziej szczegółowego, zagłębić się jeszcze w psychikę bohaterów, może powrócić do jeszcze innych zdarzeń z przeszłości (bo w tym tomie wydarzenia nie rozgrywają się już w XIX wieku, mamy spory przeskok aż do czasów obecnych), które naświetliłyby lepiej jak obecnie się sprawy mają? Trochę mi tego tu zabrakło. Książkę czyta się naprawdę szybko, jest cienka, ale nie miałabym nic przeciwko, gdyby zyskała dodatkowe strony i rozwinęła nieco bardziej kilka wątków. Ale chociaż dużo zdarzeń tutaj zdaje się zbyt przypadkowych i zwłaszcza na końcu akcja pędzi tak, że nie można nawet nabrać oddechu, byłam w stanie przymknąć na to oko i po prostu cieszyć się lekturą, która wciągnęła mnie o wiele szybciej niż poprzednia część.

Stało się tak dlatego, że w tym tomie zasypano mnie jeszcze większą ilością przeróżnych uczuć. Po pierwsze cała sytuacja, która doprowadziła do osamotnienia Lothara wywołała u mnie smutek, niedowierzanie, aż wreszcie wściekłość. Wściekłość tak ogromną, że nie opuściła mnie do samego końca, bo nie byłam w stanie uwierzyć, jakim cudem to Lotharowi zarzucano cały czas egoizm, podczas gdy inni wykazywali się nim w o wiele większym stopniu! (Z góry przepraszam, ale jestem świeżo po lekturze i po prostu nie mogę się uspokoić po tym, jak zakończyły się niektóre wątki). Po drugie spotkanie bohatera z Thomasem, choć na początku takie niby zwyczajne, normalne, naprawdę było dobrze nakreślone, poza tym było też pewnego rodzaju ukłonem w kierunku pierwszego tomu. No i wiecie co? Chociaż w Woła mnie ciemność lubiłam Lothara, nie był moim ulubionym bohaterem. Twarzą w twarz zmieniło jednak wszystko! Poznałam go od nieco innej, wrażliwszej strony. Lothar mimo wielu wad był przecież skrzywdzonym chłopakiem, którego los nigdy nie oszczędzał i bardzo się cieszę, że wszystko dla niego skończyło się tak, jak się skończyło, nawet jeśli nigdy nie wybaczę autorce tego, w jaki sposób poprowadziła relacje między nim i niektórymi bohaterami.

Ale może właśnie o to chodziło – o rozdarcie, zaskoczenie czytelnika? Dzięki temu powieść skończyła się niesztampowo, inaczej niż można się było spodziewać. Gdyby autorka sięgnęła po inne rozwiązania łatwo byłoby o nudę i przesłodzenie jak w typowym romansie z happy endem. A przecież Twarzą w twarz to coś innego. To historia o pożądaniu, o miłości, o lękach. O pasji do muzyki i o brutalności. Po prostu o życiu, choć może o nim też nie do końca, główny bohater w końcu nie jest zwyczajną osobą. Znajdzie się tutaj kilka wątków +18, będzie trochę humoru, trochę mocniejszych scen, ale też takich łagodnych i spokojnych. Dzięki takiej różnorodności naprawdę dobrze bawiłam się podczas czytania tego tomu i mimo kilku zgrzytów, uważam Twarzą w twarz za bardzo dobrą kontynuację, którą mogę polecić bez wyrzutów sumienia.

Twarzą w twarz to książka, tak jak w przypadku jej poprzedniczki, bardzo odważna, nietypowa, oryginalna i do tego pięknie napisana. Na pewno nie dla każdego, bo podchodzić trzeba do niej bez żadnych uprzedzeń i etycznych ograniczeń. Historia zawarta w drugim akcie Daję Ci wieczność wyjaśnia wiele nurtujących kwestii i domyka sporo wątków, ale również rozpoczyna kilka całkiem nowych i niespodziewanych. Bardzo jestem ciekawa co pisarka przygotowała w kolejnej części i mam nadzieję, że szybko przyjdzie mi się o tym przekonać.

„Daję ci wieczność” to niezwykła seria. Autorka pisze pięknie i tworzy nietuzinkowe postacie, jednak to klimat, który tworzy wokół swoich historii jest najcudowniejszym elementem jej powieści. Z pewnością niegorsząca powieść, powiedziałabym raczej, że odważna. Dobre tempo akcji, wiele tajemnic do odkrycia, napięcie wiszące w powietrzu, szczególnie w pierwszym tomie odczuwałam groteskowość niektórych sytuacji.

Wszystko w tych książkach jest niezwykle intensywne. Ogrom tych uczuć i emocji potrafi przytłoczyć, lecz przede wszystkim sprawiają one, że tę historię można odczuwać wszystkimi zmysłami i delektować się każdym zaskakującym momentem. Nie tylko seks i pożądanie tu dominują, bo autorka stworzyła wspaniałą i oryginalną powieść osnutą nieco sennym klimatem ze sporą dawką niebezpieczeństwa. Jak najbardziej polecam! 8/10

Nagle i bez uprzedzenia Lothar Mintze został sam, zgorzkniały i wściekły. Po śmierci Argmaniaca i odejściu lorda Huntingtona nic już w jego życiu nie będzie takie same. Ciekawość, by poznać odpowiedź na pytanie, dlaczego Ci, na których mu zależało, go opuścili, popchnie go aż do Ameryki, do Nowego Orleanu. Czy tam odkryje prawdę? Niespodziewanie w klubie spotka młodego jazzmana, Thomasa Greenbourgha, który wygląda bardzo znajomo. Kim jest ten mężczyzna? Czy jego pojawienie się będzie odpowiedzą, którą szuka Lothar?

Znacie to uczucie, gdy dowiadujecie się, że już niedługo ma ukazać się kolejna część Waszej ukochanej serii? Niecały rok temu przeczytałam genialną książkę „Woła mnie ciemność” Agaty Suchockiej i ta ciemność wciągnęła mnie całą. Czekałam, aż ukaże się druga część i moja radość była przeogromna, gdy „Twarzą w twarz” w końcu znalazła się w moich rękach. Pierwsza myśl – czytać, czy jeszcze poczekać? A co jeśli się zawiodę? Jednak do odważnych świat należy i choć nie miałam żadnych wyobrażeń, jak mogłaby wyglądać historia w kolejnych częściach, to przeczytałam jednym tchem i pragnę jeszcze więcej.

Pierwszą różnicą, którą możemy rozpoznać po kilku początkowych rozdziałach to, że akcja już nie rozgrywa się w XIX-wiecznej Europie, lecz mocno przyspieszyła i obserwujemy naszych bohaterów we współczesnym świecie. Można zakładać, że jest to XXI wiek. Gotycki klimat został tu zastąpiony realiami współczesnego świata, Lothar korzysta między innymi z telefonu komórkowego, lata odrzutowcem, ON w przeciwieństwie do Argmaniaca przystosował się do nowoczesnego otoczenia. Mimo tej zmiany ważną częścią w życiu bohaterów jest nadal muzyka i nie mogło jej tu zabraknąć. Czy Lotharowi uda się nawiązać połączenie dusz z nieznajomym młodzieńcem?

W książce „Twarzą w twarz” podobnie jak w „Woła mnie ciemność” występują sceny erotyczne oraz wątki LGBT. Tych scen jest jednak mniej, wątek romantyczny nie jest tak rozbudowany, ale na szczęście występuje. Sceny są znowu opisywane w sposób zmysłowy, a erotyczne napięcie przewija się przez całą fabułę i nie powinno budzić zniesmaczenia. Czy w tej części, mimo śmierci Argmaniaca, występuje także motyw Yaoi? Przekonajcie się już sami. W książce pojawią się także postaci kobiece, które odgrywają bardzo ważną rolę w życiu bohaterów. Może w pozostałych częściach ich wątek został rozbudowany, kto wie? W posiadłości Jardineux spotkamy także ważną postać, jej pojawienie się będzie zaskakujące.

„Twarzą w twarz” tak jak i pierwsza część jest odważną książką. Choć nie ma w niej już elementów klasycznej grozy, to nadal występują elementy fantastyki. Akcja nie toczy się już leniwie, ale tak jak nasz współczesny świat gna szybko niosąc ze sobą zwroty akcji, tajemnicę oraz zaskakujący finał. Nie ma tu czasu na rozwlekłe rozmowy, zbędne opisy, ale jest konkret. Jeśli podobała Wam się „Woła mnie ciemność”, to nie wahajcie się i sięgnijcie jak najszybciej po jej kontynuację. Książka, choć różni się od pierwszej części, też zasługuje na uwagę. „Twarzą w twarz” zapewniła mi popołudnie pełne wrażeń i rozbudziła apetyt na więcej.