Odległe brzegi

Wiem, że dla wielu z Was punktem przełomowym był "Słowik" i to ta powieść sprawiła, że pokochaliście autorkę. Dla mnie jednak najważniejsza zawsze już będzie historia z "Wielkiej samotności" i to właśnie po lekturze tej książki byłam pewna, że Kristin Hannah to jedna z tych autorek, po których twórczość będę sięgać w ciemno.

"Odległe brzegi" to powieść o miłości, zrozumieniu, o latach przyzwyczajenia oraz o poszukiwaniu siebie w związku. Powieść wydana już wcześniej, ale dziś wznowiona w pięknej szacie graficznej co na pewno się jej przysłuży (a dostać możecie ją na przykład na T[Adres usunięty]). Mam nadzieję, że ponowne wydanie skusi Was do lektury, bo choć nie jest to historia tak silna w przekazie jak te flagowe autorki, ale wciąż mimo wszystko trudno o niej powiedzieć inaczej niż piękna.

Czytając, już po pierwszych stronach wiedziałam, że nie odłożę książki nim nie zamknę ostatniej strony. Musiałam wiedzieć jak to wszystko się rozegra, w którą stronę potoczą się losy bohaterów. Elisabeth i Jack po dwudziestu latach małżeństwa zrozumieli, że właściwie nic ich już ze sobą nie łączy. Córki wyjechały z domu a oni popadli w rutynę, która wcale nie była przyjemna. Separacja nie pomogła rozwiązać problemu. I choć dostrzegali problem to mimo wszystko bez siebie nie potrafili żyć. Ten wątek bardzo mnie zaciekawił, ponieważ bohaterowie byli świadomi wypalenia pomiędzy nimi, wiedli udane życie zawodowe a mimo to nie potrafili się rozstać - miłość czy przyczajenie o tym decydowało? Nie byłam pewna do samego finału, który jednak przedstawił mi konkretne powody.

Hannah nakreśliła szczegółowe sylwetki psychologiczne swoich bohaterów, pozwoliła mi wejść do ich głów, zrozumieć czyny oraz podejmowane decyzje. Jednak uważam, że to chyba najsłabsza jak do tej pory próba przedstawienia postaci jeśli chodzi o ich charaktery. Nie było źle, ale czasami główna bohaterka była męcząca z tym swoim dramatyzowaniem. Rozumiem, źle się zadziało, wali się świat, ale przecież życie toczy się dalej a my, czytelnicy potrzebujemy silnych wzorców do naśladowania. Nie skreśla to absolutnie książki w moich oczach czy czyni z niej powieść, której Wam nie polecę - co to, to nie! Po prosty tym razem mniej obdarzyłam sympatią bohaterów, których i tak doceniam za przedstawienie w danej roli.

"Odległe brzegi" to historia o życiu, nie jest dramatyczna, nie niesie ze sobą silnych emocji, ale i te pokazują się w dużych ilościach i nie pozwalają czytelnikowi odłożyć powieści do ostatniej strony. Kristin Hannah pisze o sile przyzwyczajenia, strachu przed zmianami oraz potędze rodziny, przyjaciół czy samej miłości, czyli ponownie wychodzi do nas z fabułą, którą bez problemu możemy przełożyć na prawdziwe życie.

To moje pierwsze spotkanie z piórem autorki. Czytałam wiele pozytywnych opinii i słyszałam wiele zachwytów nad książkami Kristin, dlatego też bardzo chętnie sięgnęłam po "Odległe brzegi".

Powieść przedstawia małżeństwo, które jest idealnym dowodem na to, że czasami coś musi się skończyć aby uzyskać wolność, zmienić swoje życie, dowiedzieć się co to szczęście.. Po prostu zacząć żyć pełną piersią.

Czytam poniższe opinie i muszę powiedzieć, że jestem zaskoczona tym, że ta książka ma taką a nie inną średnią ocenę, ponieważ mnie się bardzo ona podobała.. Być może dlatego, że nie czytałam jeszcze bestsellerowego "Słowika" czy "Zimowego ogrodu", ale wszystko przede mną ;).

"Odległe brzegi" to historia pełna bólu, pokazująca jak trudną drogę trzeba przejść, aby uzyskać pełnię szczęścia i stać się w końcu sobą. To powieść pełna bólu, cierpienia, wyrzeczeń, ale i wielu triumfów, którą serdecznie polecam.