"Medaliony" Zofii Nałkowskiej to zbiór opowiadań, które określić można jako najprawdziwszy nośnik prawdy. Prawdy o czasach pogardy dla drugiego człowieka, czasach, w których jednych uznawało się za nadludzi, a innych skazywało na śmierć.
"Medaliony" to osiem opowiadań, w których autorka przybliża nam losy tych, którym przyszło żyć w okresie II wojny światowej. W sposób niezwykle powściągliwy oraz spokojny opisuje losy tych, których dotknęły prześladowania hitlerowskie. Chłodny sposób narracji sprawia, że poszczególne opowiadania - "Kobieta cmentarna", "Wiza", "Dno" czy "Dorośli i dzieci w Oświęcimiu" - robią jeszcze większe wrażenie.
Poszczególne relacje dotyczące tego, co spotyka tych, którym przyszło żyć w tak trudnych czasach, na długo zapadają w pamięć. Opisy nie są w żaden sposób cenzurowane. To właśnie z jej opowiadań czytelnik dowie się, jak Niemcy wytwarzali mydło, wykorzystując do tego ludzki tłuszcz, czy jak Żydzi zamknięci w obozie koncentracyjnym radzili sobie z głodem, jedząc mięso zmarłych.
Książka powstała na bazie materiałów, jakie Nałkowskiej udało się zebrać, pracując w Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce. To właśnie dlatego do dzisiaj uznawana jest za jedno z bardziej wiarygodnych świadectw mówiących o tym, jak bardzo człowiek może upodlić drugiego człowieka. "Medaliony" najlepiej pokazują, że to "ludzie ludziom zgotowali ten los".
O autorce
Zofia Nałkowska, między innymi za sprawą "Medalionów", uznawana jest za jedną z najważniejszych polskich pisarek. Na świat przyszła w 1884 roku w Warszawie. Aktywnie działała w wielu organizacjach kobiecych. Była wszechstronnie wykształcona, studiowała między innymi językoznawstwo oraz historię i geografię. Jej debiut literacki miał miejsce w roku 1898 na łamach "Przeglądu Tygodniowego". Oprócz "Medalionów" szerzej znana jest jej powieść "Granica", w której umiejętnie udało się jej połączyć elementy powieści psychologicznej, kryminału i książki sensacyjnej.
