Kwiat paproci. Tom 4. Przesilenie

[Adres usunięty]

Cała seria jest dla mnie naprawdę świetna- mitologia, magia, romans, tajemnice, intrygi i humor to coś, co uwielbiam! Tutaj znajdziecie to wszystko. Jeśli lubicie fantasy, chcecie przenieść się i zatracić w świecie magii i do tego się pośmiać- te książki są dla was idealne!

Cała historia jest napisana tak, że nie można się od niej oderwać a zakończenie jest naprawdę świetne i szokujące. Każda część była równie dobra. Można dowiedzieć się wiele ciekawych rzeczy z pogańskich wierzeń i przesądów oraz dokładniej poznać bogów słowiańskich.

Są różne opinie na temat okładki ostatniego tomu, jednak dla mnie jest świetna i idealnie oddaje klimat tego, co zawiera środek książki.

Dla mnie wszyscy bohaterowie są stworzeni bardzo dobrze. Mają charakter i nie są „płytcy”. Uwielbiam szeptuchę Jarogniewę i naszą główną bohaterkę Gosię. Jest to team doskonały!

Kto jeszcze nie miał okazji przeczytać serii „Kwiat paproci”- szybciutko nadrabiać, gwarantuję wam świetną zabawę!

No i niestety skończyłam. Wiem, zwlekałam długo, bo przecież premiera książki była już w maju, jednak ja z uporem maniaka odkładałam ją na późnej. Wiedziałam, co robię, jakoś żal mi było rozstawać się z Mieszkiem i Gosławą.

„Przesilenie” to (niestety) ostatni tom cyklu „Kwiat paproci”. Czas Dziadów nadchodzi w Bielinach a tam, brakuje Żercy, który by je odprawił. Witek, no cóż, zbratał się ze Swarożycem, co może zagrać Gosi i innym mieszkańcom miasteczka. Jak to się stało? Jakim zagrożeniem jest Witek? Tu właśnie zaczyna się mój dylemat, jak napisać, żeby za dużo nie zdradzić, żeby zostawić wam tę możliwość odkrywania i cieszenia się książką.

Postaram się, ale wybaczcie, jeśli coś pójdzie nie tak.

Nasza bohaterka oczywiście nie może jako kobieta w ciąży, grzecznie zająć się sobą, delektować się swoim stanem, ona musi jak zwykle pakować się w kłopoty.

Po pierwsze dowiaduje się o klątwie ciążącej na jej rodzinie. Po drugie matka nie chce zdradzić, kto jest jej ojcem. Po trzecie jej wizje są nadal przez nią mało kontrolowane. Po czwarte, nieszczęsny Swarożyc, który ciągle kręci się koło niej, nie daje jej spokoju.

Gosia stara się usilnie odblokować swoje wizje, bo wierzy, że one mogą dać jej odpowiedź na wiele nurtujących ją pytań.

Czy jej się to uda? Jak potoczą się dalej losy naszych bohaterów?

Kto poprowadzi Dziady i tym samy zostanie nowym Żerną?

Odpowiedź na te i wiele innych pytań znajdziecie oczywiście w książce.

Powiem Wam jeszcze tylko tyle, że czwarta część podobała mi się, zwłaszcza zakończenie, które mnie zaskoczyło. Początek książki jest bardzo spokojny, wyważony natomiast końcówka wow, zaskakująca i bardzo dynamiczna. Mnie osobiście bardzo podobało się takie rozwiązanie wszystkich spraw w zakończeniu. Choć nie powiem, bardzo żałuję, że to już koniec serii.

Bardzo podobała mi się ta magiczna pełna demonów, bożków rusałek itp. historia.

Polubiłam chyba wszystkich bohaterów cyklu i ciężko mi się z nimi rozstać.

Polecam cała seria to idealne oderwanie się od rzeczywistości podczas wakacyjnego leniuchowania.

Szczerze nie spodziewałam się takiego obrotu spraw! Część która kończy historię Gosi i Mieszka zaskoczyła mnie w bardzo pozytywny sposób.

Powoli zbliża się święto Dziadów i Szczodre Gody. Gosia musi spełnić zadanie Swarożyca, które nie jest wcale proste i przyjemne. Wszystko się psuje, nic nie idzie w dobrą stronę, a Baba Jaga na pewien czas wyjechała. Kobieta dowiaduje się też wiele o swoich korzeniach i rodzinie. Czy Mieszko jej pomoże czy będzie chciał ją powstrzymać? Jakie Swarożyc i Weles mają wobec niej plany? Co się stanie podczas świąt?

Czas na wielki finał. Wszystko nareszcie się rozwiązuje. Swarożyc w końcu podał przysługę, którą Gosia ma spełnić. Jest to zadanie praktycznie niemożliwe do zrealizowania, a gdyby tego nie zrobiła, kara może być jeszcze gorsza. Nie wiadomo jak tego uniknąć. Dziewczyna rozwija, ale też traci swoją moc. Nie wiadomo czemu tak się dzieje. W czasie świąt zaczynają dziać się bardzo dziwne rzeczy, a dawni wrogowie powracają.

Bohaterowie stają przed trudnymi wyborami. Każdy ukrywa swoje demony, które wreszcie muszą wyjść na światło dzienne. Gosia musi ratować swoich bliskich co nie jest łatwe, bo bogowie nie chcą jej odpuścić. Dziewczyna musi podjąć kilka ważnych decyzji, które rozważą na dalszych wydarzeniach. Musiała dorosnąć, stać się stanowcza i nie dać przejąć kontroli emocjom. Mieszko też zaczyna żyć chwilą i nie wspomina ciągle o swojej nieśmiertelności i wspomnieniach. Chce by jego ukochana była bezpieczna i szczęśliwa, ale na to nie mają na razie możliwości.

Książka jest bardzo wciągająca i przyjemna w czytaniu. Ciągle się w niej coś dzieje i nie ma chwili na odpoczynek. Wszystko powoli się wyjaśnia i zakończenie, które wbija w fotel. Gosia naprawdę mnie zaskoczyła tym, co na końcu wymyśliła. Kompletnie się tego nie spodziewałam i zostałam miło zakończona.

Podsumowując seria Kwiat paproci to naprawdę świetna historia w słowiańskich klimatach. Książki są wciągające, z wielkim kompendium wiedzy o naszej rodzinne mitologii i ze subtelnym wątkiem miłosnym. To historia dla wszystkich fanów obyczajówek, romansów i fantastyki, to jedno wielkie i wspaniałe combo, które udało się autorce cudnie! To seria od której ciężko się oderwać i zakochacie się w Bielinach i jego specyficznym charakterze, obiecuje!

Swarożyc cały czas nie upomniał się o to, co obiecała mu Gosia. Kobieta jednak wiedziała, że ten czas kiedyś nadejdzie i nie była za bardzo z tego powodu zadowolona. Dodatkowo okazało się, że Mieszko nie do końca uwierzył Gosi, a u głównej bohaterki także było sporo nowości.

Ach ta Gosia… Ile ona musi znieść żeby w końcu być szczęśliwa… I ta sprawa z bogami. I z matką. I z kruszynką. Niby wszystko w porządku – ma u boku ukochanego, nadal uczy się być dobrą szeptuchą ale licho nie śpi. Ma sprawę ze Swarożycem, musi kogoś zabić żeby w końcu zapanował spokój, to znaczy chaos  a w dodatku Witek stał się spaleńcem (jak to dobrze że kiedyś zaopatrzyłam się w bestiariusz) i chce ją mieć na własność. Zbliżają się dziady czyli „Przesilenie” Katarzyny Bereniki Miszczuk a to oznacza jedno – będzie jatka. A przynajmniej niezłe czary. Na szczęście pojawia się w tej części nie kto inny tylko mój ukochany Weles – król ciemności – z którym Gosia musi porozmawiać. Bo… Świetnie się bawiłam po tej ostatniej części Kwiatu paproci i absolutnie polecam.

Przesilenie to już czwarta, a zarazem ostatnia część cyklu „Kwiat paproci”, który podbił serca milionów czytelników w Polsce. Jak przystało na finał cyklu, dużo się dzieje, a autorka raz za razem serwuje fanom zwroty akcji, których za nic bym się nie spodziewała. Ale zacznijmy od początku.

Zbliżają się Dziady. Mieszko rzuca się w wir przygotowań do uroczystości, Jarogniewa jest coraz bardziej tajemnicza, Swarożyc coraz bardziej pewny siebie, a Gosia coraz częściej znajduje się w pozycji pół zgiętej, będącej efektem ubocznym ciąży. Gosia musi zmierzyć się nie tylko z potworami wysyłanymi przez bogów, aby pokrzyżować jej plany uratowania Wyraju, ale także ze swoją własną matką, która całe życie ukrywała przed Gosławą tożsamość ojca. Uzbrojona w sztylet Juraty postanawia spełnić obietnicę daną Swarożycowi, a w międzyczasie stara się cieszyć ze wspólnego mieszkania ze swoim chłopakiem – pierwszym władcą Polski.

Starałam się jak mogłam przemyśleć tę recenzję, żeby nie wyszła za słodka, ale będzie ciężko. Twórczość Katarzyny Bereniki Miszczuk ma spore grono przeciwników, zarzucających jej pisanie słabych czytadeł, które nie zmuszają do refleksji, jednak ja się z nimi nie zgadzam. Autorka rzeczywiście pisze dość lekkie powieści, ale o czym się marzy po powrocie do domu po ciężkim dniu pracy? Marzy się o zwaleniu się na kanapę/fotel/hamak z kawą/herbatą w jednej ręce, a zabawną książką w drugiej. Książki Katarzyny Bereniki Miszczuk spełniają to założenie, a w tym tytułowe Przesilenie.

Od samego początku czuć, że zbliża się finał. Autorka uderza w poważniejsze tony, tajemnice kotłują się pod pierzyną stworzoną przez tych, którzy chcą chronić Gosławę i tylko czekają aż będą mogły wychylić łebek i zaszokować czytelnika. Powieść trzyma dzięki temu w napięciu. Musiałam mocno się powstrzymywać, aby przy końcówkach rozdziałów nie rzucać okiem na ostatnie zdanie i sprawdzać jaki zwrot akcji szykuje się tym razem. Styl autorki uległ poprawie, dojrzał wraz z cyklem. W „Przesileniu” jest wiele barwnych opisów świata oraz słowiańskich obrządków i rytuałów. Autorka słowem maluje ponury nastrój, ale nie zapomniała o rozładowywaniu napięcia humorem. W książce jest wiele fragmentów, przy których można szczerze się uśmiechnąć czytając cięte riposty Gosi lub potyczki słowne między Mieszkiem a Jarogniewą, które osobiście uwielbiam.

Z niesłabnącą fascynacją podchodzę do elementów słowiańszczyzny, które autorka wplata w fabułę. Z jej książek można wiele dowiedzieć się na temat religii i kultury Słowian. Po dokładnych opisach widać, że przyłożyła się do zgłębienia tematu. Oczywiście bywały momenty kiedy lekko zmieniała fakty, żeby pasowały do powieści, ale nie jest to dzieło naukowe, więc można to wybaczyć. Najbardziej przypadły mi do gustu fragmenty z Dzikim Gonem. Szczerze do momentu przeczytania książki nie wiedziałam o nim nic, oprócz znania go z nazwy z pewnej polskiej gry komputerowej.

Książka ma jednak jedną wadę, która rzutuje na odbiór całości. Jest nią kreacja postaci w tym tomie. Jeżeli chodzi o Gosławę to w jej przypadku widzę zmianę – stała się dojrzalsza, bardziej skora do działania i widać, że zmieniła się z infantylnej podlotki w kobietę, która walczy o swoje. Natomiast Mieszko jakby utknął w miejscu. Przez całe cztery tomy widzę go jedynie jako rycerza na białym koniu, który pojawia się w odpowiednich momentach, żeby ratować swoją białogłową. Bardzo brakowało mi większej ilości scen z Mieszkiem lub większej ilości retrospekcji z jego perspektywy. Podobnie ma się sprawa z Babą Jagą – autorka stworzyła z niej fascynującą kobietę, z której było niezłe ziółko w młodości, ale niestety nie za dużo się o niej dowiadujemy. Katarzyna Berenika Miszczuk podobno szykuje fanom niespodziankę i mam cichą nadzieję, że tą niespodzianką jest opowiadanie o Jarogniewe.

Przesilenie wypada niestety najsłabiej z całego cyklu, jednak sam cykl wspominam bardzo dobrze. Zżyłam się z bohaterami i na pewno będę za nimi tęsknić. Dzięki autorce na nowo zafascynował mnie świat mitologii słowiańskiej, która jest równie rozległa i tak samo ciekawa jak mitologie innych narodów, o których uczymy się w szkole. Wszystkie 4 tomy stoją na półce u mnie w domu, więc jestem pewna, że będę do nich wracać. Zdecydowanie polecam cykl każdemu kto uwielbia fantastyczne i słowiańskie klimaty, i ma ochotę na niezobowiązującą lekturę idealną na jesienne wieczory.

[Adres usunięty]

Ten tom był jak roztopy- rozmroził moje serce, aż w głowie widziałam fajerwerki.

Niesamowita, pełna treści, zatroszczono się o nią jak o dziecko i wypieszczono po ostatnią literkę.

W porównaniu z innymi była jak najlepszy, najbardziej soczysty stek.

To jest niesamowite ile treści i emocji można zmieścić w książce. Przyznałabym autorce jakąś specjalną nagrodę za tą książkę, za umiejętność pomieszczenia 50% więcej w tej samej objętości.

Wyczekiwany finał znakomitej serii ”Kwiat Paproci” już za mną! Było burzliwie, tajemniczo i zabawne!

Jeśli nie znacie tej serii, a jesteście miłośnikami fantastyki i kultury ludowej, to jest to właśnie książka dla Was. Gosława trafia do Bielin, gdzie zostaję uczennicą Szeptuchy, czyli dawnej lekarki, która leczy zaklęciami, ziołami oraz nalewkami. Autorka stworzyła świat, który w całości mnie zachwycił. Teraźniejsza Polska, lecz znacznie różni się od tej, którą znamy, bo Mieszko I nie przyjął chrztu! Jak do tego doszło i dlaczego Mieszko nadal żyje, długo by opowiadać. Kto czytał ten wie, a reszta powinna szybko nadrobić zaległości, bo seria wciąga i zachwyca oryginalnością.

Ta seria jest prawdziwą perełką! Jeszcze nie spotkałam książki, która tak bardzo jest przesiąknięta słowiańską mitologią! Autorka czerpię garściami z owej mitologii i prezentuje bogów oraz podległe im sługi. Wąpirze, boginki, spaleńce i jeszcze wiele inny. Wszystkie potrafią nieźle namieszać. Jestem oczarowana klimatem, który pisarka roztoczyła nad tą historią i dosłownie czułam, jakbym to ja biegała po lesie i szukała demonów.

Gosia ze strachliwej dziewuchy z miasta zmieniła się w, nadal strachliwą, kobietę! Nabrała doświadczenie i nieco odwagi, lecz chwilami denerwuje swoją ignorancją. Tak naprawdę zatęskniłam za Gosławą okutaną po czubek głowy w kombinezon przeciwkleszczowy (całkowicie popieram jej wybór odzienia;)). Niemniej jednak uwielbiam ją. Jest naturalna i lubi dużo mówić, a jej słowotoki wielokrotnie mnie bawiły. Tak naprawdę każdy z bohaterów jest godny uwagi i wywołuje sprzeczne uczucia. Mieszko jest tego świetnym przykładem, bo choć wzdycham do niego rozmarzona, to potrafił mnie wkurzyć i nawet nie wiem dlaczego. Choć nie ma to sensu, to jakoś tak mnie wyprowadzał z równowagi, że chciałam go zdzielić w ten jego królewski łeb! Szeptucha Jaga, jako jedyna jest idealna. Straszna oraz złośliwa! I właśnie to w niej lubię. Jej przeszłość jest, co najmniej kontrowersyjna, i budzi pytania.

W „Przesileniu” zabrakło mi mieszkańców Bielin i typowo szeptuchowych prac. Autorka skupiła się na zadaniu powierzonemu Gosi. Jest dużo bogów i wiele też zostało wyjaśnione, jednak wątek zamordowania „kogoś” przez Gosie, całkowicie dominuje.

Od pierwszej strony czuć zbliżający się koniec tej serii i autorka powoli odkrywała karty. Czytałam jak zahipnotyzowana, delektując się każdym słowem. Pokochałam bohaterów i ten magiczny świat, tak bardzo podobny do naszego. Sam finał nieco cukierkowe, ale mi to nie przeszkadza. Gdybym chciała nieszczęśliwe zakończenia, to czytałabym dramaty, a nie książki o przygodach Gosi. Autorka ma fajne poczucie humoru i twarzy komiczne sytuacje, które wyciskają łzy rozbawienia.

Mam mieszane uczucia, jeśli chodzi o ten tom, ale i tak uważam go za petardę! Po prostu zżyłam się z bohaterami, a za niektórymi już zdążyłam zatęsknić. Finałowa rozgrywa niestety była pozbawiona napięcia i grozy. Takie stwierdzenia jak „jego łogienka” oraz „A ty go stylecikiem” pozbawiły całą sytuację powagi i choć cenie sobie „Kwiat Paproci” za humor, to jednak ta jedna scena powinna mnie wzruszyć. Hmmm…. Jak sami widzicie, książka wywołuje sprzeczne emocje. Po skończonej lekturze, czuję wielki niedosyt, ale autorce udało się wszystko zgrabnie rozwiązać.

„Przesilenie” tu burzliwy finał jednej z najlepszych serii fantasty, jakie miałam przyjemność przeczytać. Polska wieś, mitologia słowiańska i niebezpieczni bogowie! Nuda nikomu nie grozi, za to bezsenna noc jak najbardziej! Polecam z czystym sumieniem i żałuję, że przygoda Mieszka i Gosi dobiegła końca. 9/10!