Imię Róży

Nie będę opisywał zawartości. Nie będę również odnosił się do tła historycznego i związanych z nim aspektów.

Pierwsze zgrabnie zrobili przedmówcy, drugie pozostawiam mediewistom.

Moja przygoda z debiutem literackim Umberto Eco zaczęła się bodajże w roku 1988.

Chronologia została jednak odwrócona: najpierw ekranizacja, później książka.

Zima. Małe, zapuszczone, nieogrzewane kino (kinko) w miejscowości Szubin.

Żartowało się, że jeśli "coś tu leci", to raczej tynk ze ścian, a przy okazji jakiś film.

Prawdopodobnie budynek już nie istnieje.

Okoliczności nieciekawe: szara grudniowa aura, zimny piec kaflowy, brak toalety, prawie pusta widownia...

Paradoksalnie, niedostatki wpłynęły korzystnie na odbiór wiadomego obrazu, zachęcając do lektury.

Co nastąpiło niedługo po wizycie w skromnym przybytku X muzy.

Pod recenzjami (Michalina K., Daniel S.) kliknąłem "tak", odpowiadając na pytanie:

"Czy ta recenzja była przydatna?". Dlaczego to zrobiłem? Przecież znam (obejrzałem, zaczytałem).

Ponieważ, gdybym dopiero zamierzał się na spotkanie z "Różą", pewnie zareagowałbym podobnie.

Po 30 latach z "ogonkiem", postanowiłem wrócić do lektury.

Dziś mogę powiedzieć, że to jedna z najbardziej znaczących książek w moim życiu.

Co do samego wydania: przyzwoita twarda okładka, czytelna czcionka.

Tylko czytać.

"Imię róży" to prawdziwa klasyka literatury światowej. Mimo swoich 40 wiosen na karku robiłam już kilka podejść do tej książki, ale zawsze kończyły się one fiaskiem. Teraz jednak w czasie kwarantanny przy covidzie miałam bardzo dużo wolnego czasu i wreszcie udało mi się przeczytać książkę od deski do deski. Oczywiście teraz żałuję, że dopiero teraz udało mi się to zrobić. Książka jest zachwycająca i tyle w tym temacie, ponieważ każdy szanujący się czytelnik i fan literatury z pewnością sam powinien sięgnąć po tę lekturę i wyrobić sobie na jej temat własne zdanie. Dla mnie absolutny hit i bestseler.

4,5/5

Gdy zabierałam się za lekturę miałam co do niej wysokie oczekiwania z racji jej popularności i wielu pozytywnych opinii. Już na wstępie muszę przyznać, że nie zawiodłam się i uważam, że ta książka jest po prostu genialna! 😍

Czyta się ją wspaniale i jest napisana pięknym, barwnym, a zarazem zrozumiałym językiem. Klimat średniowiecznego opactwa jest świetnie oddany i absolutnie mnie oczarował, a sama fabuła, z wątkiem kryminalnym na pierwszym planie bardzo mnie zaciekawiła, choć w pewnym stopniu udało mi się trafnie odgadnąć rozwiązanie zagadki. Sami bohaterowie w moim odczuciu nie są tu najważniejsi, ale i tak podobała mi się ich kreacja, a szczególnie zapadła mi w pamięć postać Wilhelma, który imponował mi swoją inteligencją i przenikliwością.

W powieści bardzo dużą rolę odgrywają też filozoficzne przemyślenia i moim zdaniem został bardzo dobrze przedstawiony sposób myślenia i zabobonność ludzi w czasach średniowiecza.

Podsumowując, jest to bardzo wartościowa pozycja, pełna symboli i mądrości, która skłania do myślenia i refleksji nad naturą człowieka oraz jej ciemną stroną.

Jeśli jeszcze jej nie znacie to gorąco Wam ją polecam i serdecznie zachęcam do jej przeczytania!

Najbardziej znana powieść Eco, będąca fascynującym połączeniem kryminału, historycznej powieści detektywistycznej i filozoficznej rozprawy. Akcja osadzona jest w XIV-wiecznym klasztorze, gdzie franciszkanin Wilhelm z Baskerville i jego uczeń Adso z Melku badają serię tajemniczych morderstw. Autor mistrzowsko oddaje atmosferę średniowiecza, tworząc gęsty, pełen symboliki świat, w którym religia i wiedza ścierają się ze sobą. Intryga kryminalna wciąga, ale książka jest czymś więcej niż zwykłym thrillerem – to rozważania nad rolą ksiąg, cenzury i poszukiwania prawdy.

„Imię róży” to powieść legenda, a ja nieprzerwanie nie potrafię wyjść z podziwu, że jest to debiut autora.

Choć Imię róży jest dla mnie absolutnie fascynującą lekturą, nie jest książką łatwą. Liczne łacińskie cytaty, nawiązania do średniowiecznych tekstów oraz prowokacja czytelnika do rozważań filozoficznych mogą być nieco trudne do zrozumienia, jednak ja upatruje w tym atut tej powieści, bo lubię wyzwania i trening umysłu, może wydać się to śmieszne, ale czuje, że mnie to rozwija. Zdecydowanie wrażenie robi na mnie zamysł autora, który liczne rozważania znakomicie równoważy wartką akcją i zdecydowanie angażująca intrygą.

Wielu ludzi nie jest świadomych głęboka filozoficznie, jest to powieść, ponieważ zadaje fundamentalne i trudne pytania o naturę prawdy, rolę wiary, wiedzy i cenzury w społeczeństwie. A konflikt między bohaterów sam w sobie już ma wymiar metaforyczny.

Autor wykreował historię, która nie jest zwyczajnym kryminałem, a przynajmniej ja nie rozpatruje historii w tych kategoriach, ponieważ zbyt wiele tu nawiązań filozoficznych, teologicznych, literackich, czy nawet do średniowiecznej historii. Co ważne, przy tak wielu zagadnieniach warstwa detektywistyczna jest dopracowana, trzymająca w napięciu i najważniejsze dynamiczna za sprawą licznych zwrotów akcji.

Pomimo że moja wiedza w tym zakresie jest ograniczona, to uważam, że Eco z wielką dbałością o szczegóły ukazuje mroczne realia życia w średniowiecznym klasztorze. Liczne opisy bibliotecznego labiryntu mogą wywołać uczucia bliskie klaustrofobii, a opisywanie rytuałów zdecydowanie miało wpływ na poczucie klasztornej i może nieco indoktrynacyjnej aury.

Dla mnie „Imię róży” to klasyk nad klasykami. Dzieło, które mnie od lat fascynuje i zachwyca, a co ciekawe jego przesłanie nadal aktualne i tak będzie już zawsze, bo ludzkich instynktów oszukać nie można.

Umberto Eco stworzył powieść, która wymaga uwagi, refleksyjnego podejścia i otwartości umysłu, ale mówiąc kolokwialnie „oddaje” i to z nawiązką. 


Polecam każdemu, bo ta książka gwarantuje niezapomniane doznania literackie.
A samo wydanie jest piękne, bogate i warte każdej ceny.

Recenzja w ramach współpracy z Oficyną literacką Noir sur blanc