Dwór cierni i róż. Tom 1

Mass stworzyła bardzo ciekawą i budzącą napięcie alternatywę dla baśni Piękna i Bestia, ba! konkurencję dla niej. Można śmiało powiedzieć, że Dwór cierni i róż to niezwykle niesamowita siostra tej baśni. Z początku do tej książki podchodziłam z dystansem, bo czytając książki, nauczyłam się, że nie zawsze to, co wychwalane jest pod tak zwane niebiosa, mi nie zawsze przypada do gustu, ale zagłębiając się w historię Dworu Wiosny, książka zdobywała moje serce i na koniec ubolewałam, że nie mam drugiej części, by móc kontynuować swoją przygodę z Dworami. Pierwsza część Dworów przypadła mi również do gustu, dlatego że jest ciekawym wstępem do całej serii. A pomysł na tę część wydaje się stworzony i zrealizowany w całości. Jeśli macie u siebie na półce tę książkę bądź przechodzicie obok niej tysięczny raz w księgarni, zastanawiając się, czy ją kupić, bierzcie i czytajcie bez wahania!

Feyra, żeby wykarmić całą swoją rodzinę i zapewnić im byt chociaż na kilka dni, musi polować. Pewnego dnia, kiedy dziewczyna zapuszcza się blisko granicy między ziemię ludzką a Prythianem, zauważa wilka. Przeczuwa, że jeśli go zabije, może stać się coś złego. Jednak ze względu na pieniądze, postanawia dokonać tego czynu. W niedługim czasie do domu wpada, ogromny potwór, który domaga się zapłaty od Feyry za zabicie wilka. Dziewczyna musi wybrać, zostać więźniem w Prythianie lub zginąć.

Premiera "Dworu cierni i róż" odbyła się z wielkim hukiem Polsce. Była wszędzie ukazywana może nie jako książka ale bardzo dobra, którą warto przeczytać. Później pojawiły się kolejne części, coraz więcej zachwytów, emocji. Właśnie zdaniami czytelników, że szczególnie w trzeciej części Maas złamała im serca, przekonało mnie, żeby również sięgnąć po tą serię.

Na początku byłam troszkę przerażona całą historią. Obawiałam się że może być za dużo ważnych szczegółów czy zbyt skomplikowana przez co nie mogłabym się wgłębić w daną sytuację przez dobre dwieście stron. Ale na szczęście, nic z tych rzeczy. Autorka wprowadziła mnie w początki przygód Feyry, pomimo czasu teraźniejszego, dowiedziałam się jaka była historia całej rodziny.

Podobało mi się że Maas dawkowała pomału wszystkie informacje, przez co miałam bardzo dobrze przedstawiony całokształt. W niektórych powieściach mamy już na początku kilka zdarzeń "od czapy", co w zupełności razem nie wiąże się ze sobą. Po może stu stronach jak nie więcej, wszystko się wyjaśnia, ale jednak trzeba się namęczyć żeby do tego dotrzeć. Na szczęście, tutaj tego nie ma.

Sarah J. Maas stworzyła świat oraz historię której nic nie brakuje. Według mnie pomysł na książkę był bardzo oryginalny, a w tym czasie jest duży problem żeby stworzyć coś unikatowego. Główna bohaterka, nie jest taką ciepłą kluchą i nie zastanawia się którego chłopaka wybrać. Polubiłam ją, ponieważ zazwyczaj stawiała na dobre decyzje i nie użalała się nad sobą. Reszta bohaterów również jest dobrze przedstawiona, dowiadujemy się o nich wszystko co potrzebujemy.

Mam tylko kilka książek, które mogę nazwać świetnymi. "Dwór cierni i róż", jeszcze do nich się nie zalicza, ale jest naprawdę bardzo dobrą powieścią. Słyszałam że kolejne części są lepsze od pierwszej, dlatego jestem ciekawa jak mi się spodobają. Jednak bardzi polecam przeczytać tą książkę, bo naprawdę warto!

Recenzja pochodzi z bloga [Adres usunięty]

Całość recenzji dostępna: [Adres usunięty]

Pełna magii, baśniowych i krwiożerczych stworzeń, ale i pasji oraz namiętności powieść fantastyczna, jakich mało jest teraz na rynku wydawniczym. Wciągająca, wręcz porywająca. Polecam także audiobook (tak, przełamałam się i zaczęłam ich słuchać) czytany przez Annę Szawiel. Jej miękki i delikatny głos sprawia, że słuchanie tej historii staje się jeszcze przyjemniejsze. Ogromne podziękowanie dla Wydawnictwa Uroboros za to, że daje nam tak niesamowitą dawkę dobrej literatury. Ja się zakochałam. Nie tylko w samej książce, ale i bohaterach. Ogromne zaskoczenia, historia wijaca się na każdym kroku, ale nie męcząca. Wszystko podane tak, jak należy. Sporych rozmiarów, ale warta nabycia. Bohaterowie… świetnie stworzeni, jak zresztą i cały fantastystyczny świat, intrygi, zbrodnie – do samego końca nie wiadomo, kto jest naprawdę przyjacielem, a kto w efekcie stanie się wrogiem. Zwłacza, gdy logika i ludzki umysł zawodzi. Ale najbardziej zaintrygował mnie nie Tamlin, nie Feyre, ani Lucien… o nie, moim ulubieńcem jest Rhysand. To jego historia mnie interesuje o wiele bardziej – niby mroczny, ale coś ma w sobie, co mnie przyciągało i chciałam czytać o nim jak najwięcej. Czy polecam książkę? Oczywiście! I już nie mogę się doczekać kolejnej części, gdy wpadnie w moje spragnione dłonie, bo jest to historia, o której trudno zapomnieć.

Dwór cierni i róż to moje pierwsze spotkanie z twórczością Sarah J. Maas. Pierwsze, ale nie ostatnie. Baśń o Pięknej i Bestii opowiedziana zupełnie na nowo porwała mnie w zupełnie inny wymiar i zdecydowanie okazała się niesamowitą lekturą…

To, co urzeka w Dworze cierni i róż to sposób, w jaki autorka przedstawiła wspomnianą powyżej baśń, jej motyw, tworząc przy tym barwny i niepowtarzalny świat, w którym nie sposób się nie zakochać. Opisy zachwycają na każdym kroku, niezależnie czy przedstawiają widok pięknego ogrodu, czy też walki o przeżycie… Pochłaniają czytelnika, pobudzając wyobraźnie, tworząc w głowie niezliczone obrazy, które wydają się być niczym film…

Historia opowiedziana z punktu widzenia głównej bohaterki – Feyry. Poznajemy w ten sposób myśli i uczucia towarzyszące dziewczynie. Jednak nie tylko. Narracja z jej perspektyw równie barwnie pozwala poznać świat Prythianu z każdej strony… jasnej i ciemnej.

Bohaterowie wykreowani przez Sarah J. Maas nie pozwalają się nie lubić. Nie zależnie czy są to dobre, czy złe charaktery.

Dodatkowo mnogość postaci pobocznych, tak zróżnicowanych dodaje powieści głębi, a głównym bohaterom dodaje wyrazistości i „tego czegoś”, czego szuka się w dobrze „skrojonych” postaciach.

Fabularnie książka dopracowana jest co do najdrobniejszych szczegółów. Postaci, miejsca, wydarzenia… Prawdą pozostaje to, że do połowy akcja jest dość powolna, lecz nie brak jej uroku i magii, która zniechęcałaby czytelnika do kontynuacji lektury… zaś w chwili, gdy akcja i następujące po sobie wydarzenia nabierają tempa i rumieńców – książkę można porównać do uczty… wówczas można nasycić i umysł i ciało… Dosłownie.

Podsumowując: Dwór cierni i róż to niesamowicie intrygująca powieść, która porywa czytelnika i nie odczyszcza do samego końca. To książka, którą czyta się szybko, chłonąc obrazy, postaci i wydarzenia… Piękna i Bestia opowiedziana na nowo, w sposób, który nie pozwala przejść obok niej obojętnie i który na długo pozostaje w pamięci… Młodzieżowy romans, który pokochają i dojrzalsi czytelnicy, którzy nie zatracili w sobie iskry dziecka zakochanego w tym, co magiczne, czarujące i… nierzeczywiste (jednym słowem: baśniowe), choć stające się takie dzięki wyobraźni i takim powieściom… Musicie to przeczytać! :)

Gorrrrroco polecam!

Dziewiętnastoletnia Feyre jest łowczynią, poluje i następnie sprzedaje skóry upolowanych zwierząt, by wykarmić i utrzymać dwie okropne siostry i chorego ojca. Podczas srogiej zimy zapuszcza się w poszukiwaniu zwierzyny coraz dalej, w pobliże muru, który oddziela ludzkie ziemie od Prythian, krainy zamieszkanej przez czarodziejskie istoty. To rasa obdarzonych magią i śmiertelnie niebezpiecznych stworzeń, która przed wiekami panowała nad światem. Historia zaczyna się w momencie kiedy podczas polowania Feyre zabija ogromnego wilka - wilka, pod którego postacią ukrywał się faerie, czyli ktoś, kogo nie powinna była zabijać... Wkrótce w drzwiach jej chaty staje pochodzący z Wysokiego Rodu Tamlin, w postaci złowrogiej bestii, żądając zadośćuczynienia za ten czyn. By uniknąć śmierci Freya zgadza się na przeprowadzkę do magicznej, niebezpiecznej krainy Prythian, którą zna tylko z legend i gorzkich plotek ludzi z wioski...

Uwielbiam baśnie i szczerze przyznaję, że to ta wariacja Sarah J. Maas na temat baśni o "Pięknej i Bestii", którą zastosowała w "Dworze cierni i róż", skłoniła mnie do przeczytania tej powieści. Skusiłam się i wcale tego nie żałuję. Ta baśniowo-fantastyczna lektura wprowadziła mnie w piękny świat i sprawiła, że trudno było mi się od niej oderwać. Napisana prosto, lekko i z polotem okazała się świetną rozrywką. Oczywiście główny wątek, czyli motyw zaczerpnięty z "Pięknej i Bestii" został przez autorkę trochę przerobiony i pozmieniany, Sarah J. Maas jednak idealnie wyważyła historię nadając jej akcję, dodając szczyptę tajemniczości, trochę niebezpieczeństwa i wprowadzając nowe magiczne wątki. Podobało mi się również w jaki sposób autorka opisała niezwykłe stworzenia oraz świat "za murem", czyli miejsce pełne piękna i niespotykanej nigdzie magii, obrzędów, czy zasad, ale również obszar, w którym rządziły intrygi złych istot i ciągła walka o władzę.

Książkę można podzielić na dwie części, które są nierozerwalnie splecione z istnieniem tytułowego dworu. Początkowo fabuła toczy się powoli i spokojnie, a świat poznajemy poprzez perspektywę dziewczyny, która wychowała się na opowieściach o okrutnej naturze złych wróżek. Druga część jest już bardziej niebezpieczna i mroczna, tutaj wszędzie czai się śmierć. Owszem, zgadzam się ze stwierdzeniem, że jest to historia, którą z powodzeniem można zamknąć w jednym tomie, jednak z drugiej strony cieszę się, że powstanie drugi tom i że będę miała szansę powrócić do tego barwnego świata pełnego barwnych bohaterów, dworskich gierek, intryg i magii, która sprawia że lektura wciąga i nie sposób się oderwać.

"Dwór cierni i róż" to oparta na ciekawym pomyśle, zręcznie nakreślona baśń dla romantyczek, w której pierwsze skrzypce gra przeznaczenie oraz miłość. Jeżeli więc ktoś, podobnie jak ja, lubi wariacje na temat baśni, historie o miłości, magicznych światach, czy klątwie, która ciąży nad losem bohaterów - polecam. To całkiem fajny początek ciekawie zapowiadającej się serii, który skutecznie rozbudzi apetyt na kolejną część.

Jak my, zwykli śmiertelnicy, mamy sobie radzić w obliczu potęgi jaka drzemie w piórze Sarah J. Maas? Jak mamy wyjść w stanie "będzie żyć" (bo już nawet nie szaleję ze stwierdzeniem "wyjść cało") po j e d n e j jej książce? Nie ma co marzyć o pełnym zdrowiu psychicznym po szaleństwie z Maas, ale czy autorka nie mogłaby mieć w sobie i w swoich powieściach choć tyle współczucia, tyle l i t o ś c i, żeby tak się nie znęcać nad czytelnikami? Uwaga, uwaga! Mamy tu do czynienia z silną wersją syndromu sztokholmskiego, czy są na sali lekarze?!

Mam dylemat. Czy powiedzieć prawdę, czy tylko półprawdę. Patrząc na to z sumieniem na ramieniu prawda jest prawidłowym wyborem. Prawda? Ale jeśli półprawdą mogłabym ocalić tyle osób przed palpitacjami co pięć sekund, zawałami przy końcówkach rozdziałów, ogólnym rozstrojeniem, śmiertelnym kacem książkowym czy potokiem łez połączonym z histerycznym śmiechem, to nie powinnam zdecydować się właśnie na nią?

Życie Feyry uległo diametralnej zmianie, kiedy jej ojciec, kupiec, utracił majątek przez nietrafne inwestycje i wielkie zadłużenia. Rezydencję musiała wraz z rodzicem i dwójką sióstr zamienić na skromną chatę. Po trzech latach skończyły się im oszczędności, a Feyra, choć najmłodsza, została skazana na opiekę nad podłamanym ojcem oraz starszymi siostrami, które mimo zmiany statusu społecznego ani myślały o robieniu czegokolwiek związanego z ciężką pracą. Dziewczyna podpatrując myśliwych zabrała się za łowiectwo, skoro nikt nie palił się do pracy, a ojciec był niedołęgą, musiała brać, co natura dała. Kiedy (nie całkiem)przypadkiem zabija fae, którego bierze za zwykłego wilka. Wkrótce los upomina się o zapłatę; Feyra ma do wyboru śmierć lub zamieszkanie w Prythianie, kraju fae, otoczonego od ludzkich ziem murem.

Myślałam, że bardziej nie da się zakochać w twórczości Sarah J. Maas, a tu z każdą kolejną książką autorka mnie zaskakuje. Już przed lekturą byłam bardzo podekscytowana, w końcu jedna z moich ulubionych autorek napisała powieść na motywach Pięknej i Bestii, chyba mojej ulubionej baśni Disneya (jeśli o filmowe wersje baśni chodzi)! Byłam ciekawa na ile autorka będzie kierować się baśnią, jej schematem, a na ile sama zdecyduje się poprowadzić fabułę. Oczywiście Sarah znalazła złoty środek i udało jej się stworzyć genialne połączenie baśni, brutalności, romantyczności i uroku. Jej! Ta książka jest tak nabuzowana emocjami, tak intensywna, że aż nie wiadomo co ze sobą zrobić, kiedy się ją odłoży. Plącze się człowiek z jednego miejsca w drugie. Tak.

Dlaczego w ogóle ja piszę tę recenzję? Dlaczego robi to ktokolwiek? Dlaczego jakakolwiek książka Maas ma recenzje. Przecież one tego nie potrzebują. Wystarczy od razu przykleić etykietkę "sukces gwarantowany, 11/10".

Uwielbiam postacie z Dworu cierni i róż. Feyra z jednej strony jest zdecydowaną, hardą dziewczyną, na której barkach spoczywa ciężar zapewnienia rodzinie jedzenia, z drugiej to osoba, o którą nikt się wcześniej nie troszczył, otoczona niewdzięczną rodziną, pozbawiona przyjaciół; dziewczyna, której jedynym marzeniem jest wydanie sióstr za mąż tak, by nie głodowały i mieszkanie z ojcem, kiedy już będzie mniej gęb do wykarmienia, a ona będzie mogła sobie pozwolić na zakup farb. Tamlin... Tamlin jest w zasadzie dość tajemniczym bohaterem, choć "czuć" od niego trochę schematycznością to tak naprawdę nigdy nie byłam w stu procentach pewna, do czego ON zmierza, o czym myśli. Pozostałych postaci nie było za wiele. Lucien zdobył moją sympatię niemal z brzegu, chociaż nie należy do najuprzejmiejszych; Rhys zaintrygował - z tego co już piszczy w trawie dowiedziałam się, że w kolejnym tomie będzie działać; rodzina Feyry działała mi na nerwy, choć w pewnym momencie udało mi się nauczyć tolerować Nestę, siostrę głównej bohaterki.

Sarah J. Maas w mistrzowski sposób potrafi splatać wątki. W przypadku Dworu cierni i róż mamy do czynienia z narracją pierwszoosobową, gdzie w Szklanym Tronie była ona trzecioosobowa. Trochę więc to wpływa na przedstawienie historii, na sposób, nie jakość. Przynajmniej wiemy, że i na tym polu autorka radzi sobie znakomicie. Z początku często porównywałam w myślach Feyrę do Celaeny. Choć podobieństw wielu się nie doszukałam, to zauważyłam, że obie były samotne, tylko każda radziła sobie z tym na swój sposób, Celaena z częściowo udawaną arogancją i nonszalancją, a Feyra z zachowaniem dystansu, chłodnym okiem.

Boję się tego, co przyjdzie nam czytać w kolejnym tomie. Bo mimo całej brutalności, strachu i niepewności, pojawiły się te piękne momenty, satysfakcja z lektury i namiastka spokoju. I to mnie własnie przeraża najbardziej. Bo powieści Sarah są jak drapieżniki, chyba wolę świadomą niepewność niż radość z rozwoju akcji, a później bombę, pustoszącą wszystko, co się da.

Jedna z najpiękniejszych i najbardziej wciągających lektur nie tylko w tym roku, ale w całym moim życiu. Zachwycająco niepokojąca. Klasyka z pokaźną nutą emocjonalnych turbulencji. Tak czarująca, że czytelnik zaczyna myśleć, czy to aby nie fae wcielone.

Są takie książki, które wywołują uśmiech na twarzy mimo historii, która nie opiera się na czymś przyjemnym i z założenia nie jest ona komedią. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Sarah J. Maas, a powieść, o której mowa to „Dwór cierni i róż” – pierwszy tom trylogii o tym samym tytule.

Mamy tutaj do czynienia z łowczynią imieniem Feyra. Podczas srogiej zimy zapuszcza się ona w pobliże muru oddzielającego ludzkie ziemie od ziem Prythianu, zamieszkanej przez wyjątkowo niebezpieczne stworzenia, które przed wiekiem panowały ziemiami tego świata. Dziewczyna zabija ogromnego wilka, przez co wplątuje się w niemałe tarapaty. W drzwiach jej chaty staje pochodzący z wysokiego rodu Tamlin w postaci bestii, żądając zadośćuczynienia za popełniony czyn. Feyra musi wybrać między śmiercią z jego rąk a podróżą z Tamlinem do Prythianu, gdzie spędzi resztę swoich dni. „Lepiej umrzeć z uniesioną głową, niż płaszcząc się niczym nędzny robak.” Powiem Wam, że z taką książką jeszcze się nie spotkałam. Z powieścią tak najeżoną błędami logicznymi, z marną próbą pisania poetycko oraz z historią do bólu przewidywalną. I choć z początku myślałam, że winę za to ponosi tłumaczenie, tak zdałam sobie sprawę, że to wcale nie jest wina tłumacza, ponieważ sięgnęłam po oryginał w formie ebooka. Jednak zacznijmy od początku. Gdybym nie przeczytała wcześniej „Sagi o Ludziach Lodu” autorstwa Margit Sandemo, miałabym teraz czysty umysł i mogłabym się inaczej do tej książki odnieść. Niestety od samego początku nie dawała mi spokoju myśl, że mnóstwo wątków z „Dworu cierni i róż” pokrywa się z poszczególnymi tomami Sagi, a mianowicie z „Zauroczeniem” ze względu na osobowość głównej bohaterki, zainteresowania, jak i wątek miłosny ukazany w historii, czy chociażby z „Ogrodem śmierci” ze względu na ostatnie wydarzenia ukazane w obu powieściach. I to jest właściwie — jeden z niewielu — pozytyw, przez który tę książkę przeczytałam do końca. Z początku historia wydała mi się strasznie naiwna i przez większość czasu spędzonego przy lekturze tak właśnie o niej myślałam. Główną tego przyczyną był sam zarys fabuły, bo wyobraźcie sobie taką sytuację — i nie jest to spojler dotyczący treści — zabiliście kogoś. Po czym do waszego domu przychodzi bestia, która zamiast skopać Wam tyłek, zamiast pomścić śmierć swojego przyjaciela, zabiera Was ze sobą na swoje ziemie, gdzie macie dożyć starości w luksusie, którego wcześniej nie zaznaliście. Wyczuwam tutaj początki syndromu sztokholmskiego u Feyry, a u niego zaburzenia pojmowania rzeczywistości. I choć autorka wspomina w historii przyczyny takiego układu, tak ten wątek i tak kompletnie nie ma sensu. W każdym razie taka jest moja opinia. Na całe szczęście w miarę poznawania treści wszystko się wyjaśnia, a intryga uknuta przez autorkę powieści zaczyna mieć jakikolwiek sens. Tylko co z tego, skoro bohaterka zachowuje się lekkomyślnie, i choć Sarah J. Maas stara się tłumaczyć zachowanie wykreowanej przez siebie postaci, nie jest to zbytnio przekonujące. Do tego książka najeżona jest tekstami, które są kompletnie nielogiczne, i choć wiem, że większość z nich to metafory, to niektóre nich są tak ujęte, że musiałam się momentami palnąć w czoło z zażenowania. Takimi przykładami mogą być, chociażby cytaty typu: „Aż w końcu dostrzegłam zbliżającą się falę ciszy.”, „Zbliżył się do mnie, tak jakby chciał zostawić za sobą mrok, tę ponurą plamę losu Luciena.” (ponurą plamę losu?), „Wypełnił mnie słoneczny blask.”, „Nasze ciała się zetknęły, a jego ciepło wlało się we mnie.” (i nie jest to opis stosunków seksualnych), „Pozwoliłam świtowi wniknąć we mnie i wzrastać z każdym ruchem jego warg (…)”, „Niewidzialne pazury jeszcze raz łagodnie popieściły moje myśli, po czym zniknęły.”, „Byliśmy plątaniną kończyn i zębów.” (i o ile zrozumiem jeszcze plątaninę kończyn, tak zębów nie potrafię zrozumieć. Niby jak? Ocierali się o siebie tymi zębami? Spróbujcie sobie to wyobrazić) oraz „Głos Amaranthy z ledwością przebijał się przez ryk krwi w moich uszach” (rozumiem, że może komuś szumieć w uszach, ale ryk krwi? Co to? Jedna krwinka krzyczy do pozostałych coś w stylu „Na wojnę z nią!” przez co wydają z siebie ryk?). Już pomijam tutaj kwestię zapachu magii, ponieważ jedyne co na ten temat wiemy, to to, że woń magii okropnie drażniła nos głównej bohaterki. Autorka nawet nie pokusiła się, żeby chociaż porównać ten zapach do czegoś, co znamy. I wybaczcie mi ten wydźwięk, ale inaczej nie umiem tego ująć. Pewnie wielu z Was pomyśli, że to, co piszę to zwyczajnie czepialstwo dla samego czepialstwa. I choć tak nie jest, to wiem, że nie do każdego trafi to, co właśnie piszę. Są tutaj momenty, gdzie absurd goni absurd. To było tak złe, że aż śmieszne. I mówię to całkowicie na poważnie. Czytając „Dwór cierni i róż” czułam, że po odłożeniu tej książki będzie mi brakować bzdur, które wywołują u mnie falę śmiechu i zażenowania. Przyznam się Wam, że właśnie z tego powodu kupiłam pozostałe dwa tomy. Sarah J. Maas potrafi zaciekawić czytelnika. Mnie zaciekawiła, pomimo tych głupot, które nam serwuje od czasu do czasu. Wiem, że je przeczytam na pewno, bo bawię się przy tym znakomicie. Mimo wszystko uważam, że jest to średnia książka, jednak jest to wyłącznie moja opinia i nie każdy musi popierać moje zdanie.

"Siedem Dworów Prythianu, każdy z własnym księciem, każdy groźnyna swój niepowtarzalny sposób. Oni nie są zwyczajnie potężni. Oni są potęgą"

Feyra, dziewiętnastoletnia łowczyni, która żyje w krainie ludzi, w wiosce tuż przy murze, który oddziela jej świat od krainy Siedmiu Dworów Prythianu. Nastolatka codziennie walczy o przetrwanie swojej rodziny w czasach srogiej zimy, jaka nastała na ich ziemiach. Feyra, choć nie jest najstarsza z rodzeństwa i ma ojca, to obiecała umierającej matce, że zaopiekuje się się rodziną. Dziewczyna odkąd pamięta była ostrzegana przed Fae, czyli potężnymi stworzeniami mieszkającymi za murem. Już samo przebywanie w jego okolicach było niezwykle niebezpieczne, lecz Feyra musi polować w tych lasach, jeśli nie chce, aby jej rodzina, która już i tak głodowała, umarła z powodu braku jedzenia. Ostrzegano ją także przed ogromnymi wilkami, które nie są zwyczajne. Spotkanie z nimi to pewna śmierć.

Pewnego dnia polując w lesie miała na celu swoją ofiarę, gdy nagle jej uwagę skupia ogromny wilk, który również za cel obrał sobie tą samą sarnę, co Feyra. Dziewczyna pozostając niezauważona przez bestię zaczyna gorączkowo rozważać, co zrobić. Chce nakarmić rodzinę, więc postanawia zabić wilka, gdyż będzie miała z niego dużo mięsa. Nie zdawała sobie jednak sprawy z tego, kto padł jej ofiarą oraz jaką cenę będzie musiała za to zapłacić.

Pewnego wieczoru wraz z drzwiami jej domu wtargnął ogromny zwierz. Był to Fae Wysokiego Rodu, który zażądał zadośćuczynienia za śmierć jego przyjaciela. Śmierć Feyry albo udanie się do jednego z królestw Prythianu - taki wybór ma nastolatka.

Po zadbaniu o rodzinę, czyli przekazaniu im istotnych informacji dotyczących jedzenia i przetrwania, musi udać się wraz z bestią do jego świata.

Dziewczyna budzi się na terenie Dworu Wiosny. To, co widzi zaskakuje ją, gdyż spodziewała się całkowicie czegoś innego. W nowej krainie zastaje ją piękno kolorowej przyrody oraz słoneczna pogoda. W ogromnym pałacu Feyra poznaje ludzkie oblicze bestii, której imię to Tamlin oraz jego przyjaciela Rhysanda.

Tamlin, właściciel pałacu, jest dla niej uprzejmy oraz kulturalny. Do niczego jej nie zmusza. Nastolatkę zastanawia tylko jedna rzecz. Po poznaniu wszystkich mieszkańców posiadłości dostrzega, ze noszą oni na twarzach balowe maski. Na pytanie o nie, Tamlin zmienia temat i nie chce wyjawić prawdy. Nie udaje się jej wydobyć także z Rhysanda oraz reszty służby.

Więcej na [Adres usunięty]

Rodzina Feyry po utracie majątku mieszka w starej, zimnej chacie znajdującej się nieopodal lasu, w którym dziewczyna poluje na zwierzynę. Jest łowczynią nie z wyboru, a z przymusu, ponieważ to na jej barkach leży wyżywienie rodziny i zdobycie pokarmu. Pewnego razu zabija ogromnego wilka, który jak się okazuje, należał do krainy Prythian, w której mieszkają magiczny istoty, wysokiego rodu książęta oraz przerażające stworzenia. Wkrótce po tym niejaki Tamlin przybywa do Feyry żądając zadośćuczynienia za śmierć swego kompana. Dziewczyna nie ma wielkiego wyboru - może umrzeć z jego ręki lub udać się z nim na jego dwór i spędzić tam resztę życia. Feyra wybiera życie w nowej krainie, w której nie jest bezpieczna, a wokół niej czyha pełno stworzeń polujących na jej życie. Dziewczyna poznaje nowy świat, jednak jej kruchość nie pomaga jej w poznawaniu tamtejszych obyczajów, Dworów ani dawnej klątwy ciążącej na wszystkich tamtejszych rodach za sprawą pewnej kobiety.

Świat przedstawiony w książce został przez autorkę stworzony od zera. Idea siedmiu Dworów, książąt, niesamowitych mocy bohaterów, niespotykanych stworzeń, klątw, a także specyficznych postaci jest niesamowita i perfekcyjnie wykreowana. Nic w powieści nie jest przesadzone, a stworzona kraina ma w sobie pełno magii i niezwykłych elementów, które tworzą idealny klimat. Początkowo obawiałam się, że w książce tej jest sporo postaci, aż siedem dworów oraz wiele rodzajów stworzeń i że nie poradzę sobie pod naporem kolejnych wydarzeń w rozpoznawaniu wszystkiego, jednakże moje obawy były bezpodstawne, bo najbardziej potrzebne informacje na bieżąco i dyskretnie są przypominane między słowami.

"Nigdy nie wstydź się nawet przez chwilę robienia tego, co przynosi ci radość - wymruczał."

W powieści tej nie dowiadujemy się wszystkiego od razu. Światy poznajemy powoli, każdy po kolei, wraz z żyjącymi w nich stworzeniami i książętami. Wiele tajemnic wyjawianych jest dopiero w dalszej części powieści, co powodowało u mnie wiele zdziwień oraz niedowierzania, ponieważ kompletnie nie spodziewałam się takiego obrotu wydarzeń. Dlatego też w tej książce nie zaznacie nudy ani ospałej akcji - wydarzenia mkną dość szybko, wyjawiając po drodze wiele sekretów, klątw, dworskich intryg, a także walki o własność.

Bardzo polubiłam głównych bohaterów powieści, jednak nie da się ukryć, że świat ten jest wyraźnie podzielony na postaci złe oraz dobre. Nie mylcie się jednak, bo nie każdy jest taki, jakim się pisze. W trakcie czytania całkowicie zmieniłam swoje nastawienie do niektórych z nich, dlatego też uważam, że jest to kolejnym plusem książki - nic nie wiadomo od razu. Pewne rzeczy i powiązania musimy odkryć sami z biegiem czasu.

Jestem całkowicie zauroczona ową powieścią. Bohaterowie są idealnie wykreowani, mają ciekawe i wyraźnie zarysowane charaktery, dzięki czemu mamy okazję obserwować dobrą i złą stronę dworów. Akcja nie dłuży się, a autorka chwilami nie szczędzi brutalności, jednak bez tego powieść nie miałaby w sobie tej iskry. Dworskie intrygi, umowy, sojusze i zadziwiająca klątwa - to dodaje wszystkiemu niesamowitego smaku i wielobarwności opowieści, ponieważ nie każda decyzja okazuje się dobra, a bohaterom przyjdzie pogodzić się z konsekwencjami. I ten klimat, pełen magicznych istot, darów i mocy bohaterów oraz zróżnicowanych i rządzących się innymi prawami dworów to coś, co całkowicie mnie kupiło i wydało na mnie wyrok - muszę przeczytać kolejne części przygód Feyry, Tamlina, Lucasa oraz Rhysanda. Czytajcie bo warto!

"Dwór cierni i róż" przewijał sie na Insta tak często, że aż zaczęło mnie to intrygować. Dużo ludzi chwaliło sobie tę serię i postanowiłem sprawdzić, o co tyle dymu. Zawsze jak coś jest wszech i wobec chwalone to mój buntowniczy charakter powoduje, że mam lekko sceptyczne nastawienie, więc oczekiwań nie miałem dużych i to był błąd, bo nawet jakby były to książka sprostałaby im bez problemu, a ja nie zostałbym tak sponiewierany.

Panuje sroga zima, a głód i desperacja zmuszają Feyre do polowania bliżej muru, który dzieli ludzkie ziemie od Prythian- krainy zamieszkanej przez czarodziejskie i niebezpieczne istoty Fae, które niegdyś władały światem. Podczas polowania nasza główna bohaterka zabija ogromnego wilka, a wkrótce po tym do jej chaty wdziera sie Tamlin pod postacią przerażającej bestii i żąda zadośćuczynienia za ten czyn, ponieważ basior był faerie, o czym nie wiedziała. Feyra ma ultimatum, zginie tu i teraz albo resztę życia spędzi w Prythianie. Mamy tutaj wątek niczym z "Pięknej i bestii", ponieważ różni ich wszystko od rasy po nienawiść, jaka między nimi stoi. Jak potoczą sie losy Feyry? To już musicie sami sprawdzić.

Feyra, dziewczyna, która jest głową rodziny, która codziennie walczy o jedzenie dla niej, która codziennie stawia czoło brutalnej rzeczywistości, jest bohaterką, którą ciężko nie lubić, a to, czemu będzie musiała stawiać czoła w późniejszej części książki, nie umywa sie do jej wcześniejszych zmartwień. Tamlin, Fae wysokiego rodu, jest ciekawą postacią i ON też poświęca wiele dla swojego rodu, jak Feyra dla rodziny. Lucien, przyjaciel Tamlina to kolejna intrygująca i barwna postać, których jest pełna ta powieść.

Wątek miłosny to jest coś, czego sie obawiam w tego typu literaturze, a tutaj nie tyle, ile mi przypadł do gustu, co dosłownie urzekł i nadał ciekawej, bardzo znaczącej i kluczowej barwy całej fabule. Dosłownie wepchnął mnie w emocjonalne piekiełko, a gdy zamykałem książkę, to nie jedna łza mi sie w oku kręciła.

Za podsumowanie posłuży mi notka, którą zrobiłem od razu po zakończeniu książki, gdy jeszcze targały mną wrażenia, jakie wywarła na mnie ta książka.

"W tej książce są bohaterzy, nie jako postacie, ale jako Bohaterzy. Jest poświęcenie, jest miłość, jest magia, jest bezwzględność i brutalność, jest honor i łaska, jest ten surrealistyczny romantyzm rodem z baśni, jest krew, są okropne miejsca i piękna miejsca, są potwory, są ludzie, są stworzenia, są dobre serca, są złe i zniszczone dusze, nikczemne i dobre czyny. Tak ta książka jest piękna i to tak, że serce pęka, po czym się raduje."

Poniosło mnie? A czy od tego nie są książki, żeby dać sie unieść, ponieść i przeżyć coś wyjątkowego? Chciałbym, żeby przy każdej książce mnie tak ponosiło.

zokladki.blogspot.co.uk

Na początku poznajemy dziewiętnastoletnią Feyrę, która jest żywicielem całej swojej rodzinny. Jej dwie starsze siostry- Elaine i Nesta- oraz ojciec nie zaprzątają sobie głów, by chociaż spróbować jej w tym pomóc. Dodatkowo głównej bohaterce nie sprzyja to, że około 50 lat temu rozegrała się wojna ludzi z nieśmiertelnymi Fae, co doprowadziło do tego, iż ludzie odgrodzeni murem od tajemniczych istot, żyją w biedzie i nędzy. Podczas jednego z wielu polowań Feyra zabija wilka. Lecz czy był to tylko wilk? Oczywiście, że nie! Kiedy w jej domu pojawia się groźnie wyglądająca bestia i żąda odkupienia swego czynu, okazuje się iż z pewnością dziewczyna nie zabiła zwykłego wilka. Bestia, książe Tamlin, żąda, by Feyra za zabicie jego przyjaciela udała się z nim do Prythian-krainy zamieszkanej przez czarodziejskie istoty- i została tam, aż do swojej śmierci. Oprócz tego do wyboru ma śmierć na miejscu. Wybór jest, więc oczywisty. I tak nastoletnia łowczyni trafia do krainy, o której słyszała naprawdę okropne opowieści. Czy były one jednak prawdziwe? I czy młoda dziewczyna, nienawidząca nieśmiertelnych istot, będzie w stanie odmienić swe uczucia?

Od pierwszych stron czytałam jak zahipnotyzowana. Po prostu nie mogłam się oderwać. Moją ulubioną bajką jest "Piękna i Bestia", więc kiedy miałam okazje przeczytać nowoczesną wersję, naprawdę, opadła mi szczęka. Wreszcie znalazłam moje cudo fantasy! "Dwór cierni i róż" mocno chwycił mnie za serce. Kiedy myślałam, że już po wszystkim, dopiero rozpoczęła się akcja. Niesamowita walka z złą królową i intrygujący bohaterowie, odwalili naprawdę świetną robotę. Już wcześniej słyszałam o Maas, ale to było moje pierwsze spotkanie z jej dziełem.Tak, DZIEŁEM! Nie wiem jak mogłabym podziękować autorce za tak niesowite przeżycie. Dodatkowo pokochałam tą książkę za postać Rhysand'a, którego pokochałam odkąd się tylko pojawił. Jestem już po skończeniu 2 części i niecierpliwie czekam na 3.

Książkę "Dwór cierni i róż" można nazwać uwspółcześnioną historią o Pięknej i Bestii, którą zapewne każdy pamięta z bajki Disneya. Jest to jednakże nieco odmienna opowieść.

Główna bohaterka dziewiętnastoletnia Feyra jest łowczynią, wraz z ojcem i dwoma siostrami żyją z tego, co sama upoluje. Rodzina nie należy do bogatych, a wręcz przeciwnie, ledwo wiążą koniec z końcem. Niegdyś bogaci o wysokim stopniu społecznym, teraz są zdani jedynie na umiejętności łowieckie dziewczyny. Niestety z dnia na dzień musi ona coraz bardziej oddalać się od domu, w poszukiwaniu pożywienia. Wszystko zmienia się pewnej srogiej zimy, gdy Feyra w poszukiwaniu pożywienia zapuszcza się blisko granic swego miasta i zabija ogromnego wilka, mieszkańca Prythianu, strasznej krainy zza muru. Dziewczyna jednak nie jest świadoma tego jak potężną bestię zabiła, ale zgodnie z pradawnym traktatem, Feyra musi wybrać, czy w ramach kary zgodzi się na śmierć całej rodziny, czy też przeniesie się na ziemie fae (najpotężniejszych istot w tej krainie), zamieszkanej przez czarodziejskie, nie raz przerażające istoty i na zawsze zamieszka w pałacu Tamlina, Księcia Dworu Wiosny, któremu winna jest zadośćuczynienie za śmierć przyjaciela.

Śmierć lub pobyt na ziemiach Prythianu do końca swych dni. Feyra nie ma wyboru. Wybiera los, być może gorszy od śmierci. Życie wśród magicznych, potężnych i przede wszystkim znienawidzonych istot, jest prawdziwą próbą dla jej serca.

Pozostali bohaterowie również są bardzo barwnymi postaciami i nie ukrywam, że w powieści odgrywają dużą rolę. Są nimi najróżniejsi fae, od tych zwykłych po tych Wysokiego Rodu. Istoty władające magią i umiejętnościami, które nie raz zapierają dech. Tamlin jest zagadką, którą nie sposób odgadnąć, a jego przyjaciel Lucien z czasem da się polubić. Nie brakuje również "tych złych" przez, których spokojny świat nagle obraca się do góry nogami, ale to już pozostawię wam. Mam nadzieję, że zechcecie zapoznać się z tą intrygującą opowieścią. Tylko UWAGA! Bardzo uzależnia.

Sarah J. Maas, każdy zna i kojarzy z serii "Szklany Tron", zainspirowanej baśniowym Kopciuszkiem. W tej serii również połączyła fantastyczno-baśniowy świat. Porównania narzucają się same, jednak to wyobrażenie autorki jest najważniejsze. Oczywiście nie mogło zabraknąć miłosnych rollercoasterów, czy dreszczyku emocji, bo akurat to autorka ma wyćwiczone jak nikt. Historia jest zaskakująca, z odpowiednią dawką humoru i grozy. Czytelnik zatraca się całkowicie w lekturze i nie chce kończyć, chce dalej żyć życiem Fayre. Co mogę powiedzieć na koniec? Bardzo cieszę się, że jednak coś, a raczej można powiedzieć, ktoś w taki, a nie inny sposób zachęcił mnie do przeczytania, bo serię "Dwór Cierni i Róż" dodaję do swoich ulubionych. Szerze polecam, każdemu, nie tylko fanatykowi fantasy, bo jak widać może to być początek niezwykłej przygody w świecie magii.

Całą recenzję możecie przeczytać tutaj:

Serdecznie zapraszam

[Adres usunięty]

Osobiście, od samego początku polubiłam się ze stylem Autorki, ponieważ jest bardzo płynny i przystępny. Od razu zostajemy wrzuceni w wir wydarzeń i jeżeli tylko podobają wam się klimatyczne baśnie, to na pewno jest to pozycja dla was. Mogłoby się wydawać, że to odgrzewany kotlet, ponieważ poniekąd inspiracją dla tej historii była Piękna i bestia. Któż o niej nie słyszał? Chyba każdy z was. Jeżeli dołożymy do tego fantastyczny świat pełen różnych istot, następnie znaną i lubianą autorkę, to mamy bestseller. No prawie.

To historia pomimo wszystko godna polecenia. Może nie będzie ona należeć do moich ulubionych, ale na pewno będę ją miło wspominać, właśnie ze względu na przedstawiony świat i niebywały styl. Tę książkę można pochłonąć na raz (wiadomo, że zajmie wam ona cały dzień i noc), bo zawsze dzieje się w niej coś ciekawego, co nie pozwoli wam jej odłożyć chociażby na chwilę.

Muszę przyzać że ciężko było się oderwać od lektury. Początek może nie zachwyca ale książka się rozkręca razem z bohaterami. Feyra to łowczyni i główna żywicielka rodziny gdy w trakcie polowania zabija fae pod postacią wilka w jej domu pojawia się Tamlin - fae wysokiego rodu, który zabiera ją ze sobą do Prythianu gdzie będzie musiała zostać do końca życia. I tu następuje ta nudniejsza część poznawanie tych dwojga których rożni wszystko wiek, pochodzenie, kultura, wierzenia i nienawiść naszej bohaterki to jest ona jedncześnie kluczem do tego by panował pokój pomiedzy gatunkami. Nie będę wam spoilerować ale znajdziecie tu intrygi, ból, morderstwa, klątwy i stwory z najgorszych koszmarów oraz miłość. Jeśli chodzi o bohaterów to nie są oni krystalicznie czyści i każdy z nich ma coś za uszami. Pokochałam Luciana i jego charyzmę oraz sarkazm. Tamlin mnie troche irytowałam swoim zachowaniem (osamotnionego wojownika któremu nikt nie może pomóc).

Pierwszy tom serii, po który sięgnęłam dzięki @gwiazdyzkosmosu (bardzo ci dziękuję za polecajkę! )

Cóż wam mogę powiedzieć, całkowicie przepadłam. Ta powieść to coś w stylu "Pięknej i bestii", która pochłonęła mnie i nie chciała wypuścić ze swoich objęć do momentu, aż przeczyałam ostatnie zdanie.

Lekkie pióro autorki sprawiło, że czytanie szło mi w zawrotnym tempie, a cały stworzony przez nią klimat.. Powtórzę się, ale po prostu przepadłam. Moim zachwytom nie ma końca, ale mimo to nie potrafię nic sensownie ubrać w zdanie.

Jedyne co to pozostaje mi polecić wam "Dwór cierni i róż". Gwarantuję wam, że się nie zawiedziecie, bo to pełna brutalności i romantyczności książka, która z pewnością Wam sięspodba ;)

"Dwór cierni i róż" to pozycja, która często wypływa nie tylko na Instagramie, ale także na YouTube'ie. W księgarniach internetowych często można zobaczyć którąś z książek Sarah J. Maas w Top najlepiej sprzedawanych książek z kategorii fantasy. Cóż poradzić na to, że i ja skusiłam się by przeczytać "Dwory..."?

Dziewiętnastoletnia Feyre jest łowczynią – musi polować, by wykarmić i utrzymać rodzinę. Podczas srogiej zimy zapuszcza się w poszukiwaniu zwierzyny coraz dalej, w pobliże muru, który oddziela ludzkie ziemie od Prythian – krainy zamieszkanej przez czarodziejskie istoty. To rasa obdarzonych magią i śmiertelnie niebezpiecznych stworzeń, która przed wiekami panowała nad światem.

Kiedy podczas polowania Feyre zabija ogromnego wilka, nie wie, że tak naprawdę strzela do faerie. Wkrótce w drzwiach jej chaty staje pochodzący z Wysokiego Rodu Tamlin, w postaci złowrogiej bestii, żądając zadośćuczynienia za ten czyn. Feyre musi wybrać – albo zginie w nierównej walce, albo uda się razem z Tamlinem do Prythian i spędzi tam resztę swoich dni.

Pozornie dzieli ich wszystko – wiek, pochodzenie, ale przede wszystkim nienawiść, która przez wieki narosła między ich rasami. Jednak tak naprawdę są do siebie podobni o wiele bardziej, niż im się wydaje. Czy Feyre będzie w stanie pokonać swój strach i uprzedzenia?

Byłam oczarowana tą historią! Pomyślałam, że to wreszcie coś nowego. Zaczęłam uświadamiać sobie, dlaczego inni autorzy zaraz po Maas zaczęli wprowadzać do swoich opowieści motyw elfów. Świat wykreowany w "Dworach..." jest nieziemski. Prythian jest opisany tak, że potrafiłabym go sobie wyobrazić. Feyre może i jest czasami irytująca, ale umówmy się - Rhysand to wszystko rekompensuje. Nie wiem dlaczego, ale Tamlin był dla mnie postacią taką sobie. Dużo bardziej podobała mi się kreacja Luciena. Ale oczywiście jest to tylko moja subiektywna opinia.

W "Dworze cierni i róż" satysfakcjonujące było dla mnie nawet zakończenie, a to nie zdarza się często. Pani Maas, robisz to dobrze!

Język jakim została napisana książka nie jest jakiś wybitny. Dość prosty, a przede wszystkim sprawia, że bardzo szybko się czyta. W dwa dni przeczytałam całą książkę, co ma miejsce jedynie wtedy, gdy jakaś pozycja naprawdę przypadnie mi do gustu.

Mocne 9/10 gwiazdek!

Czasami życie wymaga od nas wielu poświęceń. Odmawiamy sobie najpotrzebniejszych rzeczy w imię rodzinnej miłości. Lecz, czy tak wielkie uczucie, które wypływa od nas jest tak samo odwzajemniane?

Nastoletnia Feyra będąc przy swojej umierającej matce złożyła pewną obietnicę. Za wszelką cenę miała zapewnić swoim dwóm siostrom i ojcu dostanie życie, aby nie cierpieli i wiedli takie życie jak dotychczas. Niestety z powodu aż nazbyt wielkiej rozrzutności całej trójki bogate i wystawne salony zmieniły się na ubogą, drewnianą chatę. Wszelakie prace takie jak chociażby rąbanie drewna na opał, czy zapewnianie wyżywienia, spadły na ramiona wyczerpanej już Feyry. Dziewczyna wypruwając sobie żyły handlowała, polowała i pracowała, aby jej siostry nie głodowały, w zamian jednak dostała pogardę od nich i ciągłe narzekanie.

Pewnego razu z braku jedzenia Feyra postanowiła wyruszyć na polowanie do lasu, który mieści się blisko magicznego muru, oddzielającego świat ludzi od świata magicznych fae. W chwili wypuszczenia strzały dziewczyna spostrzega, że niedaleko skrada się ogromny wilk. Pragnienie nie tylko spowodowane głodem, ale i także chęcią posiadania ciepłego odzienia na zimę sprawiło, że w ostatniej chwili strzała, która była przeznaczona dla jelenia zmieniła drogę i wylądowała prosto w źrenicy wilka. Uradowana, że w końcu upolowała coś naprawdę wielkiego dziewczyna wracała do domu ze swoją zdobyczą na plecach.

W noc po polowaniu do chaty Feyry przybywa jeden z fae. Jest to okropny zmiennokształtny, który jak twierdzi, musi wziąć zapłatę za zabicie jednego z jego wojowników, według paktu. Spis ten mówi o tym, że jeżeli człowiek dopuści się zabójstwa jednego z fae, pan zabitego ma prawo albo zabić winowajcę, albo wraz ze sobą na zawsze zabrać go na swój dwór.

Od tej pory Feyra nie jest tylko biedną dziewczyną, ale człowiekiem uwięzionym w świecie magicznych i okrutnych stworów.

Książka napisana fantastycznie, ale czegóż by innego spodziewać się po autorce, której książki są w czołówce najlepszych?

Według mnie fabuła została skonstruowana tak, aby czytelnik mógł poczuć magię zawartą w przygodach głównej bohaterki. Bo któżby nie chciał czytać o dziewczynie, która porwana i uwięziona zostaje na magicznym dworze?

Nienawiść powoli przechodzi w miłość – jak powiadają cienka jest granicą pomiędzy miłością, a nienawiścią.

Już dawno nie wciągnęła mnie aż tak bardzo żadna seria ☺ wspaniałe wszystkie trzy tomy podczas czytania nie mogłam się zdecydować czy czytać ja ciągle i wszędzie czy może samą siebie stosować żeby na dłużej starczyła 😉 Polejam a sama na pewno jeszcze nie raz do niej wrócę

,,Siedem Dworów Prythianu, każdy z własnym księciem, każdy groźny na swój niepowtarzalny sposób. Oni nie są zwyczajnie potężni. Oni stanowią potęgę."

Witaj w Prythianie - baśniowej krainie, w której zapanowało zło. Poznaj dziewiętnastoletnią Feyrę - łowczynię, która codziennie walczy o przetrwanie swojej rodziny w mrocznym świecie. Świecie wydartym z francuskiej baśni o Pięknej i Bestii i doprawionym fantazją Sary J. Maas. Dwór Cierni i Róż to jedna z książek, którą można określić słowem retelling - opowiedziane na nowo, bowiem podstawę tej historii stanowi wcześniej wspomniana baśń o pięknej Belli i Bestii oraz miłości, która sprawia cuda. Feyra obiecała swojej umierającej matce, że zadba o swoje siostry i niedołężnego ojca, że nie pozwoli im umrzeć w bezlitosnym świecie z głodu ani wycieńczenia - i tak przez lata obciążona przysięgą walczy o każdy dzień dla swojej rodziny. Poluje, wymienia towary na czarnym rynku. Zmuszona przez ciężkie czasy nasza bohaterka zapędza się za daleko w mroczny las, w którym stoi mur - mur, który oddziela świat śmiertelników od świata magicznych istot, często mrocznych i na wskroś złych, marzących o ciepłej krwi ludzi. Tam też zabija wilka, za którego śmierć musi zapłacić wysoką cenę - własne serce.

,,Kiedy ponosisz odpowiedzialność za życie innych, nie tylko własne, robisz to, co trzeba."

Muszę przyznać, że czytając tę książkę byłam zupełnie nieświadoma podłoża historii Feyry i Tamlina. Dostrzegałam podobieństwo do baśni Piękna i Bestia, jednakże o tym, że Dwór Cierni i Róż stanowi jej nową wersję nie miałam pojęcia. Już od pierwszych stron styl pisania autorki przypadł mi do gustu - o Sarze J. Maas słyszałam wiele bardzo dobrych opinii ale również i kilka złych, których się obawiałam. Rok temu (bo właśnie rok temu przeczytałam tę książkę) postanowiłam, że twórczość amerykańskiej autorki fantasy rozpocznę od tej książki, choć nie była to pierwsza książka Maas przeze mnie zakupiona. Na półce czeka niemalże cała seria o Zabójczyni ze Szklanego Tronu. Nie ukrywam, że Dwór Cierni i Róż urzekł mnie swą fabułą i nawiązaniem do baśni. Pierwszy raz spotkałam się z takim zabiegiem i od razu się zakochałam. Polubiłam bohaterów tej historii i do dziś jestem rozrywana przez Tamlina i Rhysanda - obie postacie męskie zostały świetnie wykreowane przez autorkę. Wzbudzają sympatię i łapią za serce. Sarah J. Maas wie jak zaskoczyć czytelnika, potrafi manipulować uczuciami i rozkochać piórem.

Dwór Cierni i Róż dowodzi, że prawdziwa miłość potrafi odwrócić nawet największe zło - i że nie należy walczyć z własnym sercem. Ta książka to piękna historia o miłości i wolności otoczona nietuzinkowym światem wykreowanym przez autorkę. Prythian zaskakuje oryginalnością - mamy tu siedem królestw rządzonych przez książęta fae - magiczne istoty obdarzone nadprzyrodzonymi zdolnościami. Każde królestwo rządzi się swoimi prawami i całkowicie się od siebie różni. Mamy Dwór Wiosny, Lata, Jesieni i Zimy oraz Świtu, Dnia i Nocy - autorka powoli prezentuje każdy z nich. Po lekturze pierwszego tomu serii o Feyrze Prythian wciąż stanowi dla mnie ogromną tajemnicę.

Dwór Cierni i Róż polecam miłośnikom fantasy, baśni oraz dobrych książek.

więcej recenzji na: [Adres usunięty]

Freya podczas polowania zabiła wielkiego wilka, nieświadoma jego prawdziwej natury. Wkrótce w jej domu zjawia się fae, który stawia jej ultimatum: zabije ją lub zabierze do magicznej krainy.

Dziewiętnastolatka, która do tej pory zajmowała się wykarmieniem rodziny, ma możliwość odkrycia Prythianu. Po wartkim wstępie przychodzi czas na spokojniejsze rozwinięcie, pozwalające poznać czytelnikowi tajemniczą, magiczną krainę. Maas bardzo dokładnie wykreowała ten świat, zarysowując jego malownicze zakątki, uzupełniając go o ciekawe stworzenia, wreszcie ujawniając plagę, która do lat nęka magiczne istoty. W dalszej części pojawiło się to, z czego już znam autorkę za sprawą Szklanego Tronu: gnająca do przodu akcja, mnogość wydarzeń, emocjonujące zakończenie. Zachowanie bohaterów czasem mnie irytowało, ale później na jaw wychodziły fakty z ich przeszłości, które wiarygodnie tłumaczyły, dlaczego byli tacy a nie inni. W końcu takie zagrywki to specjalność Maas, jej postacie są zawsze ciekawe, złożone, pełne tajemnic.

Po raz kolejny Maas doprowadziła do tego, że za sprawą jej książki przepadłam! Ciekawy wstęp, później wprowadzenie do magicznego świata, a kiedy już się w nim rozgościłam, ujawnienie nowych faktów i emocjonujące zakończenie sprawiły, że z niecierpliwością czekam na więcej. Czuję, że to tylko początek przygody, jaką będę mogła przeżyć razem z Freyą, Tamlinem i Rhysem.

fragment recenzji z bloga: [Adres usunięty]

Magicznie i fikcyjnie - czyli co ja o tym sądzę?

W moim przypadku w pierwszej kolejności nie przeczytałam tak jak należy pierwszej części, tylko drugą, dlatego trochę popsułam sobie całą niespodziankę z książki. Nie róbcie tego!

"Dwór Cierni i Róż" to książka nie z tej ziemi, jest to przepyszna, magiczna lektura, której z pewnością musicie skosztować. Właściwie od pierwszych stron można już się wciągnąć!

Akcja rozpoczyna się w momencie, kiedy Feyra poluje w lesie. Tam zabija wilka, lecz okazuje się, że nie do końca było to zwierzę. W książce przeplatają się wątki świata ludzi i magicznych istot, bezbronności i potęgi, a do tego króluje wątek miłosny. Połączenie tych dwóch światów zostało wykonane naprawdę brawurowo. Z jednej strony poznajemy odwiecznych wrogów, ale potem przekonujemy się, że są to fascynujące istoty. I główna bohaterka także dochodzi do takiego wniosku. Powoli zaczyna przywiązywać się na stałe do nowego świata, bo przecież ma w nim spędzić resztę swojego życia. Podczas czytania nie tylko to zauważamy, gdyż co raz to kolejnym stronicom towarzyszy napięcie, klimat tajemniczości i ciągłe zadawanie pytań: Co za chwilę się wydarzy? Co to za tajemnica? Kim jest główny antagonista? No właśnie, o samym złym charakterze nie ma z początku wielu informacji, dopiero potem okazuje się, kto to jest i czego chce, lecz kiedy odkryjemy całą tajemnicę, nasze ciśnienie podskoczy.

Bohaterowie - to co lubię oceniać najbardziej. W internecie krążą opinie mówiące o tym, że główna bohaterka jest płytka, samolubna i egoistyczna, cóż ja takiego odczucia nie miałam. Wręcz przeciwnie, Feyra wydawała mi się najpomocniejszą osobą w tej książce. Ale jest jeszcze książę! Tamlin jest jaki jest (przystojny, silny, idealny) i być może darzyłabym go większą sympatią, gdybym nie wiedziała, co się z nim stanie w drugiej części serii. Za to Rhysand (książę Dworu Nocy) był taki jakim go uwielbiam (przekonacie się w następnym tomie, że jest świetny), czyli nieustraszony, zadziorny, podstępny, ale też i wrażliwy. Tak więc, bohaterowie są jak najbardziej na plus!

Wyjście z portalu - ocena

Sarah J. Maas pisząc tę książkę zapewne chciała zadowolić czytelników i udało jej się to, bowiem "Dwór Cierni i Róż" pochwycił moje serce w całości. Jest to przecudowna lektura, którą z pewnością mogę polecić wielbicielom gatunku fantasy oraz młodzieży, ale pozostałych również zachęcam do czytania! W tej książce czytelnik znajdzie mnóstwo fantastycznych zdarzeń, interesujący świat, wspaniałych bohaterów, a wisienką na tym torcie jest towarzystwo magicznego klimatu, napięcia oraz niewątpliwego uroku.

Polecam z całego serca! Zachęcam również do czytania "Dworu Mgieł i Furii", czyli drugiej części!

Recenzja pochodzi z [Adres usunięty]

Ciężko zrozumieć, czym jest prawdziwy głód, kiedy właśnie zjadło się ciepły posiłek, a w domu jest pełno jedzenia. Na co dzień nie doceniamy tego, choć nie każdy ma tyle szczęścia w życiu. Doskonałym przykładem tego jest Feyre, która nie pamięta kiedy ostatnio jej dom był pełen jedzenia; kiedy w ogóle w domu było WYSTARCZAJĄCO jedzenia. Nie mając dość pieniędzy, aby wykarmić siebie i swoją rodzinę, dziewiętnastoletnia Feyre musiała zostać łowczynią.

Niestety tego roku nadeszła sroga zima, z powodu której Feyre została zmuszona zapuścić się w głąb lasu w poszukiwaniu zwierzyny, w miejsce gdzie magiczny mur odgradzał ludzkie ziemie od legendarnego Prythianu. Po wielu godzinach polowania, w końcu udaje jej się wypatrzeć ogromnego wilka, na którego postanawia zapolować. Nie zdaje sobie jednak sprawy, że jej ofiara nie jest wcale zwierzęciem. Ta noc odmieni losy całego świata.

„Ciesz się swoim ludzkim sercem, Feyro. Żałuj tych, którzy nie czują już nic.”

Z twórczością Sarah J. Maas spotkałam się po raz pierwszy przy okazji serii „Szklany tron”, która zajmuje wyjątkowe miejsce na mojej półce, dlatego nie mogłam sobie odpuścić sięgnięcia po „Dwór cierni i róż”. Pech chciał, że biblioteka nie miała go na stanie, a ja nie mogłam sobie na nią pozwolić. Wtedy jednak z odsieczą przybyła księgarnia Tania Książka, gdzie wybrano moją „Królową Tearlingu” na recenzję miesiąca, co pozwoliło mi na zakupienie ACOTAR. Nawet nie wiecie jak się ucieszyłam.

Sięgając po tą książkę miałam już swoje wyobrażenie, ponieważ wydawało mi się, że znam już na tyle twórczość i sposób pisania Maas, że trudno będzie mnie zaskoczyć. Nic bardziej mylnego! Autorka w swojej najnowszej serii zaprezentowała swój styl pisania z dojrzalszej strony, co widać już od pierwszych stron. Wielką zmianę możemy także zobaczyć w przypadku bohaterów. Sarah J. Maas nie stanęła w miejscu jak wielu innych autorów tylko ruszyła dalej tworząc nowe twory/postacie/potwory takie jak suriel, attor czy boggie i nadała im przerażający wygląd oraz charaktery, które trudno będzie zapomnieć. I może strasznie was zadziwię, ale w przeciwieństwie do prawie wszystkich czytelniczek, mojego serca nie podbił słodki i opiekuńczy Tamlin tylko mroczny Rhysand.

Akcja powieści rozgrywa się w sposób dynamiczny, niepozwalający się czytelnikowi nawet przez chwilę nudzić. Nie brakuje tutaj nagłych zwrotów akcji, dozy tajemniczości, mrocznych intryg, a także okrucieństwa, które przybiera naprawdę różne formy. A zaczerpnięcie motywu z bajki o Pięknej i Bestii oraz mitu o Demeter, i jego przerobienie okazało się dla mnie strzałem w dziesiątkę.

„ Czy nie sypiasz nocami, aby przygotować sobie świeży zapas ciętych ripost na kolejny dzień?”

Wbrew temu co sugeruje gatunek do jakiego przypisano „Dwór cierni i róż” osobiście nie skategoryzowałabym jej jako książkę dla młodzieży, ani tym bardziej nie poleciła młodszym czytelnikom. Książka ta zawiera dość brutalne oraz dosadne opisy walk oraz stanów zwłok, ale również sceny erotyczne, które nie nadają się dla młodszego odbiorcy.

„- Nadziei potrzebujemy w równej mierze co chleba i mięsa - wszedł mi w słowo i spojrzał na mnie bystrym wzrokiem, co u niego było rzadkością. - Potrzebujemy nadziei, bo ona daje nam siłę, by trwać.”

„Dwór cierni i róż” nie jest książką, która sprawi, że po przeczytaniu kilku pierwszych stron zakochacie się bez reszty w opowiadanej historii. To znaczy nie sądźcie, że się nie zakochacie wcale, bo to nie prawda! Zakochacie się, tylko będzie działo się to stopniowo. Z każdą kolejną stroną, rozdziałem historia ta będzie was pochłaniać coraz bardziej, aż wpadniecie po same uszy. Nie zważywszy nawet, kiedy to się stało. „Dwór cierni i róż” to powieść, na którą warto było czekać.

Aleksandra

[Adres usunięty]

Recenzja również na [Adres usunięty]

"Była niegdyś piękna pani

O animuszu wielkim, acz dość niezwykłym

Choć liczni wyznawali miłość

Żaden przyjaźni jej nie zdobył ,

Gdyż wszystkich odprawiała z kwitkiem"

Jeden mur oddzielający dwa światy.

Dwie nienawidzące się osoby.

Nienawiść między magicznymi istotami, a ludźmi.

Jedno polowanie, które zmieniło bieg wydarzeń.

Jedno zabite stworzenie.

Nienawiść, która przerodziła się w piękne uczucie.

Choroba panująca na magicznych ziemiach.

Zło, które szykuje się do ataku.

Jak potoczą się losy bohaterów?

"Nie pragnęłam nic innego, tylko rzucić się na jedzenie, leżące na moim talerzu i nie przestawać jeść, aż przegryzę się przez talerz i dotrę do stołu."

Feyra z pozoru może wydawać się zwykłą, śmiertelną dziewczyną. Przez pięć lat polowała, aby zapewnić swojej rodzinie wyżywienie. Chociaż była najmłodsza, to na nią spadł ten obowiązek.

Dziewczyna, która nienawidzi Fae - "magicznych stworów" żyjących po drugiej stronie muru, oddzielającego od nich ludzi.

Kiedy zabiła wilka, należącego do magicznej krainy - Prythianu, w progu jej domu stanął Tamlin, który zabrał ją ze sobą do swojej posiadłości, znajdującej się po drugiej stronie muru.

Od tamtej pory jej życie uległo zmianie.

Feyra jest bohaterką, której nie polubiłam od razu, jakoś zabrakło między nami chemii, jednak z kolejnymi stronami skradała moje serce. Jest dziewczyną, która bez wątpienia jest mądra. Zanim zacznie działać, zawsze obmyśla plan, tak aby wykonać swoje zadanie jak najlepiej.

Wiele osób może powiedzieć, że śmieszne i absurdalne jest to, że ona przewyższa mądrością magiczne stworzenia, sprawia, że niemożliwe, staje się możliwe.

Jednak należy pamiętać, że akcja książki nie toczy się w XXI wieku, a w czasach, kiedy to ludzie nie byli tacy mądrzy, a jednak ona się wyróżniała - zresztą podczas czytania wszystko zrozumiecie. Dowiecie się, dlaczego ona potrafiła zrobić rzeczy, których magiczne stworzenia nie potrafią.

" - Czy ty kiedykolwiek przestaniesz być tak poważna i nudna?

- Czy ty kiedykolwiek przestaniesz być takim dupkiem?

- Od razu lepiej."

Tamlin jest "okropnym stworem", który zabrał Freye z jej domu. Sprawia wrażenie groźnego, bezlitosnego potwora, który jest brutalny i władczy, a jednak pozory mylą. Tam tak naprawdę jest przecudownym, mądrym mężczyzną, który ma problem z komunikowaniem się. Nie potrafi rozmawiać z innymi, a tym bardziej z kobietami, jednak stara się dotrzeć za wszelką cenę do Feyry i zmienić jej zdanie o swoim gatunku. Próbuje zrobić na niej dobre wrażenie, dając jej drobne prezenty, czy też robić drobne uczynki.

Uwielbiam Tamlina! Jest postacią, którą od razu polubiłam. Jego charakter jest cudowny. To jak dba o swoich ludzi, Feyre, jaki jest odważny, jak opłakuje śmierć niewinnych, jak mądrze postępuje. Zdecydowanie ma wiele pozytywnych cech. Zawsze stara się postępować jak najlepiej i jedyną jego wadą jest wybuchowy charakter.

" - Od tej pory zawsze rób, co ci każę.

- Nie mów mi, co mam robić. I nie gryź mnie jak jakaś dzika bestia."

Rhysand to okrutny, lubiący się zabawić Fae, zamieszkujący na Dworze Nocy. Dużo o nim nie mogę napisać, ponieważ jest kluczową postacią w tej historii i cokolwiek bym chciała wam przekazać, to okazuje się, że byłby to spory spojler i zepsucie niespodzianki.

Niemniej jednak jest to mój ulubiony bohater z tej książki, którego "pokochałam" od razu. No cóż, kobiety uwielbiają niegrzecznych chłopców, a ten jest wyjątkowo brutalny.

I jest jeszcze Lucien, poseł Tamlina, który zgrywa twardziela. Stara się ukrywać swoje uczucia, wzbudzać niechęć Feyry, jednak co do czego przychodzi, stają się najlepszymi przyjaciółmi, a wszystko to za sprawą ich ciętych języków.

Czy go lubię? Oczywiście, że tak! W tej książce polubiłam wszystkich bohaterów, nawet tych złych i wstrętnych i do żadnego nie czuję odrazy.

" - Jeśli tak bardzo potrzebujesz rozładowania napięcia powinnaś zwrócić się do mnie.

- Wieprz."

Dwór cierni i róż, to książka, która bez wątpienia jest bardzo dobra. Historia w niej zawarta przepełniona jest uczuciami. Potrafi rozśmieszyć i doprowadzić do łez.

Zazwyczaj nie płacze podczas czytania, jednak jak już się to zdarzy, to oznacza, że książka jest naprawdę dobra. W życiu bym nie powiedziała, że rozpłacze się podczas czytania fantastyki.

A jednak "Dwór cierni i róż" wzbudził we mnie uczucia, których się nie spodziewałam.

Historia jest obłędna. Ani trochę nie przypomina mi bajki "Piękna i Bestia", do której jest porównywana. Z pewnością ta historia nie jest podobna do tej bajkowej, jednak opiera się na kilku wątkach w niej występujących, takich jak - róże, miłość, pojmanie.

Autorka stworzyła niesamowitą fabułę, w której nie brakuje akcji i jej zwrotów. Skonstruowana jest tak, że podczas czytania powstaje w głowie mnóstwo pytań, na które odpowiedź poznajemy później. Autorka trzyma nas w niepewności, dzięki czemu możemy tworzyć własną fabułę i wymyślać kolejne zdarzenia, aby później przeżyć szok. Ogromnie podobało mi się, że krwawe sceny są i to mocno nakreślone. Dzięki nim książka nabierała polotu i ma swój charakter.

Miłość między bohaterami stopniowo rośnie, nie rzucają się od razu na siebie, nie zakochują od pierwszego wejrzenia, chociaż może się tak wydawać.

Myślałam, że książka ma wiele niedociągnięć, a niektóre wydarzenia są płytkie, ale później okazało się, że są one tak naprawdę atutem książki. Wszystko było wyjaśniane, gdy brnęłam dalej, wgryzałam się w historię i to mi się naprawdę podobało. Kiedy myślałam, że któryś bohater to postać bezmyślna, samolubna i głupia, autorka zaskakiwała mnie, a zdanie o danym bohaterze momentalnie mi się zmieniało.

Książka jest zdecydowanie cudowna i wiem jedno - pochłonie was, nie będziecie się mogli od niej oderwać, a stopniowo narastająca akcja i jej zwroty wprawią was w osłupienie.

" - Co by się stało, gdybym napiła się tej... wody?

- Jeśli wierzyć legendzie, zyskasz szczęście aż do swego ostatniego oddechu. Może oboje potrzebujemy po kubku.

- Nie sądzę, żeby w moim przypadku wystarczył cały ten staw.

- Dwa żarty w jeden dzień. Prawdziwy cud wysłany przez Kocioł."

Z niecierpliwością czekam na drugą część i jednocześnie się jej obawiam. Ciężko będzie utrzymać ten sam poziom, a tym bardziej wykreować jeszcze lepszą historię. Poprzeczka jest naprawdę wysoka.

Czy połączenie "Pięknej i Bestii" z legendami o czarodziejskich istotach (jak to ładnie ujął wydawca) może się nie sprawdzić? Z pewnością nie. Przynajmniej dla mnie. Nie ma w ogóle takiej opcji. Disneyowska wersja to moja ukochana bajka z dzieciństwa i do dziś mam do niej ogromny sentyment (dlatego też wciągnęłam się w oglądanie serialu "Beauty AND the Beast"). Opowieść o uczuciu, które pokonuje wszelkie bariery, to zdecydowanie coś, po co chętnie sięgnę. I tym razem absolutnie tego nie żałowałam.

Od pierwszych stron polubiłam główną bohaterkę i na każdym kroku szczerze jej kibicowałam. Feyra to 19-letnia dziewczyna postawiona przez los w bardzo ciężkiej sytuacji. Gdy była mała, straciła matkę. Wkrótce jej ojciec utracił również cały ich majątek. Wraz z nim i dwiema starszymi siostrami, Nestą i Elainą, zamieszkała w skromnej chatce. Jednak po kilku latach ostatnie pieniądze się skończyły i dziewczyna uświadomiła sobie, że jeśli nie zdobędzie pożywienia, jej rodzinę czeka śmierć głodowa. Wiedziona troską o najbliższych zaczyna polować. Mimo że żadne z nich nawet nie ruszy palcem, by jej pomóc, za każdym razem zapuszcza się głębiej w pełny niebezpieczeństw las, pamiętając o przysiędze złożonej umierającej matce, że zaopiekuje się ojcem i siostrami. Pewnego dnia zabija ogromnego wilka i to wydarzenie na zawsze odmienia jej życie. W chatce zjawia się przerażająca bestia - fae wysokiego rodu, jedna z czarodziejskich istot zamieszkujących ziemie Prythianu - i domaga się życia Feyry w zamian za to, które odebrała. Choć okazuje jej litość, musi udać się wraz z nim za mur oddzielający ludzi od świata wypełnionego magią i pozostać tam do końca swoich dni.

Razem z główną bohaterką poznajemy stopniowo wykreowaną przez Maas rzeczywistość. Pełną magii, tajemnic, niesamowitych stworzeń. To nie tylko fae wysokiego rodu i zwykli fae, ale również suriele, bogge, attory, nagi, puki czy inne budzące grozę istoty. Zamieszkują krainę oddzieloną murem od ziem śmiertelników i jest to kraina bardzo różnorodna. Obejmuje siedem różnych dworów: Dwór Wiosny, Dwór Lata, Dwór Jesieni, Dwór Zimy, Dwór Świtu, Dwór Dnia i Dwór Nocy, a ponadto ziemie Pod Górą oraz królestwo Hybernii. Każdy z nich jest inny i ma swoje charakterystyczne cechy. W porównaniu z historiami, gdzie do zwyczajnego świata wprowadzono tylko wampiry czy wilkołaki, tak rozbudowana czarodziejska przestrzeń robi duże wrażenie. Początkowo straszna i pełna okrucieństw, odsłania z biegiem czasu swoje drugie oblicze. Odkrywamy w niej dobro, przyjaźń, troskę o innych, a wreszcie także miłość. Odnalezienie jej to jednak nie koniec historii, a początek śmiertelnie niebezpiecznej walki.

Opowieść Maas pochłonęła mnie bez reszty. Śledziłam losy Feyry z zapartym tchem, ale nie ona jedna zyskała moją sympatię. Jej sprzeczki z Lucienem i ich wzajemne przekomarzanie się niezmiennie mnie bawiły. Tamlin bez swego towarzysza zdecydowanie straciłby na uroku. Do tego służąca Alis - dość małomówna, ale za to z charakterem. Nawet Rhys był intrygujący. Odrobinę irytowało ciągłe nazywanie Feyry głupią człeczyną (jakby nie można było powiedzieć jej zamiast tego czegoś przydatnego), ale fabuła i kreacja świata przedstawionego pozwalają puścić to w niepamięć. W tej książkowej rzeczywistości zostałabym chętnie na dłużej, aż żal mi było kończyć te ostatnie strony... Na szczęście jest to pierwszy tom cyklu, więc baaaardzo niecierpliwie czekam na kolejny :)

[Adres usunięty]

Twórczość Sary J. Maas pokochałam już jakiś czas temu. Cykl o Zabójczyni, Cealenie Sardothien, niezmiernie przypadł mi do gustu. Pierwszy był „Szklany tron”, który całkowicie mnie oczarował, a kolejne tomy tej serii nie dawały mi o sobie zapomnieć. Z resztą jest tak do tej pory – ta historia wdarła się w moje serce i siedzi w nim do tej pory. Nie jestem nawet pewna, czy kiedykolwiek z niego wyjdzie. Jednak jedno jest pewne – musi się trochę przesunąć i zrobić miejsce dla jeszcze jednej powieści tej samej autorki, bowiem „Dwór Cierni i Róż” całkowicie mnie pochłonął. Naprawdę, wierzcie mi, że już dawno nie czułam się tak „wykończona i wycieńczona” czytaniem… Chociaż jak łatwo się domyślić, jest to zmęczenie jak najbardziej pozytywne!

Dziewiętnastoletnia Feyra kiedyś prowadziła godne życie. Jej rodzinie niczego nie brakowało, ale los z nich zakpił – nastąpił nagły przewrót i stracili wszystko, co mieli. Matka Feyry umarła, a jej najmłodsza córka obiecała opiekować się i chronić resztę rodziny za wszelką cenę. Obietnicy złożonej na łożu śmierci nie można złamać. Dlatego dziewczyna poluje i daje z siebie ile tylko może, aby jej ojciec i dwie starsze siostry nie umarli z głodu. Któregoś dnia zapuszcza się zbyt blisko muru dzielącego jej świat od Prythianu, magicznej krainy zamieszkałej przez istoty Fae. Zabija ogromnego wilka, nie zdając sobie sprawy z tego, że zmieni to całe jej życie. Wkrótce w jej domu pojawia się złowroga bestia pragnąca pomścić przyjaciela – życie za życie. Bestia daje jej wybór – albo zginie albo do końca swoich dni zamieszka z nim w Prythianie. Czy dziewczynie uda się pokonać swój własny strach i uprzedzenia względem obcej rasy?

Nie, nie, nie i jeszcze raz nie! Nie mogę pisać tak spokojnie, podczas gdy wewnątrz cała chodzę. Coś we mnie buzuje – żywy ogień. Stado wściekłych os. Wszystko na raz! Z jednej strony czuję się tak bardzo pobudzona, a z drugiej towarzyszy mi takie dziwne uczucie wycieńczenia, znajome dla każdego człowieka, który przed chwilą był cały w emocjach… Jednak na pewno nie mogę być spokojna i stonowana, skoro właśnie skończyłam czytać jedną z lepszych książek w moim życiu. I niech mi ktoś powie, czemu do jasnej ciasnej to, co wyjątkowo dobre, musi się też wyjątkowo szybko kończyć? „Dwór Cierni i Róż” nie jest dobrą książką. Nie jest też książką, którą się pochłania. „Dwór Cierni i Róż” to książka, która pochłonie Ciebie. Delikatnie i podstępnie zacznie owijać wokół Ciebie swoje macki, a Ty się już nie uwolnisz. Nawet nie będziesz próbować! Przepadniesz na dobre, tak jak ja. I nie pomoże Ci nawet to, że dotrzesz do ostatniej strony i odłożysz ją na półkę… I tak Cię będzie prześladować.

„Spojrzałam na nasze złączone dłonie, obie pokryte krwią nienależącą do nas. On nie był jedynym, który przed chwilą rozlał krew. A krew, którą wciąż czułam na języku, nie należała tylko do mnie. Może to czyniło mnie bestią nie mniejszą od niego.”

Nie mam najmniejszego zamiaru porównywać tej powieści do „Szklanego tronu”, bo przecież nie o to chodzi, prawda? Owszem, wspomnę tym, że ta powieść również nawiązuje do rasy Fae – w wizji Maas bardzo rozległej, różnorodnej i rozbudowanej, ale w dużo większym stopniu. Feyra trafia prosto do świata Prythianu, podzielonego na siedem dworów, z których każdy znajduje się pod rządami innego władcy. Razem z nią poznajemy zasady panujące w tym świecie, jego historię oraz poszczególnych przedstawicieli różnych ras. Jest ich całe mnóstwo, a wiele z nich pochodzi żywcem z sennych koszmarów. Są wstrętne, przebiegłe i okrutne, a ludzi traktują jak swoje zabawki i pożywienie – nic więcej. Nawet niektórzy z wysokiego rodu widzą w ludziach tylko niewolników. Dlatego Feyra żywi do nich ogromną nienawiść, mimo że bestia, która ją uprowadziła, okazuje się być całkiem przyjaznym i przystojnym mężczyzną - ale i również bezwzględną istotą, zdolną do zabijania i nieoglądania się za siebie. Wspaniała kreacja tego świata to tylko jedna z wielu zalet tej powieści – Sarah Maas jest niesamowita, jeżeli chodzi o tworzenie niepowtarzalnego i niezwykle barwnego środowiska.

Równie dobrze sprawy się mają, jeżeli przyjrzymy się poszczególnym bohaterom. Feyra jest wspaniałą bohaterką, którą obdarzyłam sympatią już od pierwszych stron! Z łatwością przyszło mi się zżyć z tą postacią i towarzyszyć jej na każdym kroku. Doskonale rozumiałam wszystkie pobudki, które nią kierowały, a moje myśli biegły w tym samym kierunku. Być może sprawia czasami wrażenie małej i niepozornej istotki, ale ma w sobie tak ogromną siłę, że jest to wręcz nie do uwierzenia. Siłę, odwagę i wytrzymałość – to się ceni. Natomiast bestia, którą wolę jednak nazywać Tamlinem, jest na swój sposób urzekająca. Tamlin sprawia wrażenie niedostępnego, ale to tylko spowijająca go powłoka. Bardzo łatwo można ulec jego urokowi, a też ciężko go nie lubić, podobnie jak jego towarzysza i przyjaciela, Luciena. A im dalej w las, tym więcej drzew… Zawsze miałam słabość do nadprzyrodzonych istot, więc nic dziwnego, że nie tylko Tamlin mnie oczarował, ale również jeszcze jeden książę Fae… Rhysand to idealna mieszanka tego, co lubię najbardziej. Przystojny, niebezpieczny, arogancki i przebiegły, ale również urzekający i na swój sposób opiekuńczy. Jednak nie zdradzę Wam o nim więcej ani słowa! Maas doskonale poradziła sobie również z wykreowaniem czarnego charakteru! Stworzenie niezwykle zawistnej i brutalnej postaci przyszło jej z łatwością, ale również bohaterowie drugoplanowi są świetnie przedstawieni.

„On był jedyną stałą, ON jeden kotwiczył w rzeczywistości moje zmysły i moje ciało, które rozświetlało się i płonęło w każdym miejscu, którego dotknął.”

„Dwór Cierni i Róż” to niesamowita opowieść, o znakomitej konstrukcji, z pięknymi związkami przyczynowo-skutkowymi i niezwykle mocno wciągającą fabułą. Dynamika akcji jest jak najbardziej odpowiednia, idealnie dopasowana do rozwoju wydarzeń. Jest to książka, w której nie brakuje elementów zaskoczenia czy chwil pełnych grozy i niemożliwego poruszenia. Historia Feyry jest wręcz naszpikowana emocjami i rosnącym napięciem, które nie pozwala odłożyć jej choćby na moment. Obawiam się, że świat wokół mnie mógłby się walić i palić, a ja i tak bym tego nie zauważyła. Czytając najnowszą powieść Maas całkowicie przepadłam, przeniosłam się do wykreowanego przez nią świata i serce mi pękło, kiedy dotarłam do ostatniej strony i musiałam go opuścić. A swoją drogą… w trakcie lektury moje serce też nie miało łatwo. Śmiało się i płakało na zmianę, a ja nie mogłam go powstrzymać.

I tak nie jestem w stanie całkowicie oddać tego, co czuję po przeczytaniu tej książki. Jest wspaniała. Cudowna. Idealna. Brak mi odpowiednich słów, aby opisać wszystkie kotłujące się we mnie emocje. Czy historia Feyry i Tamlina faktycznie przypomina historię Pięknej i Bestii? Tylko po części, tak naprawdę jest milion razy lepsza, bardziej głęboka, poruszająca i przede wszystkim nieprzewidywalna. Autorka z każdą kolejną stroną gwarantuję nam istną burzę, a druga część powieści to po prostu mieszanka wybuchowa. W tej powieści jest wszystko: miłość, przyjaźń, walka, brutalność, zemsta, intryga, odwaga, oddanie oraz całe mnóstwo skrajnych emocji, które towarzyszyły mi od początku do końca. Fae potrafią być okrutne i Maas wcale nie upiększa ich zachowania, ale potrafi również stworzyć przepiękną i poruszającą do granic możliwości opowieść, która wżera się w umysł i serce czytelnika. „Dwór Cierni i Róż” zyskuje specjalne miejsce na półce i błagam, nawet mi nie wspominajcie o tym, ile mam czekać na kolejny tom…

[Adres usunięty]

Dworów chyba nie trzeba nikomu przedstawiać, historia na którą od dłuższego czasu ostrzyłam sobie zęby dzięki uprzejmości @wydawnictwo_uroboros trafiła w moje ręce.

I tak jak się spodziewałam jestem zachwycona, zakochałam się w tym świecie. Brutalnym i pięknym, wzbudzającym strach i zachwyt, oferującym wiele piękna i bogactwa, w sensie materialnym i emocjonalnym.

Bohaterowie - fantastyczni! Feyra, młoda kobieta , niezłomna,pełna determinacji, gniewu, charakterna a jednocześnie zagubiona, potrzebująca miłości i opieki. Dla miłości postawiła na szali swoje życie, pozwoliła się upokorzyć i ,,złamać``. Tamlinem na początku byłam zachwycona, która z nas nie chciałaby trafić do domu przystojnego i tajemniczego księcia, który skradnie nasze serce?! Jednak zawiodłam się nim i jego zachowaniem, brakiem reakcji pod Górą. Rhys .. (właśnie się rozmarzyłam) mroczny książe, który bardziej przypadł mi do gustu. Pod maską nikczemności, sarkazmu i arogancji znalazłam coś jeszcze, coś sprawiającego, że byłabym gotowa za nim podążyć. Trzeba zwrócić uwagę, że bohaterów jest znacznie więcej, jednych poznałam lepiej, drugich mniej ale liczę na to, że w kolejnych częściach odkryje ich tajemnice. Postaci poboczne w fantastyczny sposób dopełniają fabułę.

Książka mnie oczarowała,pochłonęła, sprawiła, że rzuciłam w kąt wszystko inne i z wypiekami na twarzy czytałam i czytałam. Przyjemny wątek romantyczny, ciekawy i interesujący świat fea wysokiego rodu, magia, plaga trująca ten piękny świat,okrucieństwo i walka. Nie będę się oszukiwać, że uda mi się kontynuować moje plany czytelnicze, zabieram się od razu za kolejną część! Myślę, że już po pierwszym tomie mogę Dwory zapisać jako jedną z moich ulubionych serii

Dziewiętnastoletnia Feyre jest łowczynią – musi polować, by wykarmić i utrzymać rodzinę. Podczas srogiej zimy zapuszcza się w poszukiwaniu zwierzyny coraz dalej, w pobliże muru, który oddziela ludzkie ziemie od Prythian – krainy zamieszkanej przez czarodziejskie istoty. To rasa obdarzonych magią i śmiertelnie niebezpiecznych stworzeń, która przed wiekami panowała nad światem.

Kiedy podczas polowania Feyre zabija ogromnego wilka, nie wie, że tak naprawdę strzela do faerie. Wkrótce w drzwiach jej chaty staje pochodzący z Wysokiego Rodu Tamlin, w postaci złowrogiej bestii, żądając zadośćuczynienia za ten czyn. Feyre musi wybrać – albo zginie w nierównej walce, albo uda się razem z Tamlinem do Prythian i spędzi tam resztę swoich dni.

Pozornie dzieli ich wszystko – wiek, pochodzenie, ale przede wszystkim nienawiść, która przez wieki narosła między ich rasami. Jednak tak naprawdę są do siebie podobni o wiele bardziej, niż im się wydaje. Czy Feyre będzie w stanie pokonać swój strach i uprzedzenia?

Fabuła tej książki była fascynująca. Przyznam, że początek był dość apatyczny, ale kiedy już odważyłem się zagłębić w tę książkę, doceniłem to, że Mass tak właśnie postąpiła, ponieważ w pełni pozwoliła mi zrozumieć świat Feyre, zanim została wepchnięta do zdradzieckiej krainy Prythian i umożliwiła nam wtedy w pełni zaobserwować ogrom zmian od zimnej łowczyni, która pozwalała sobie żyć i marzyć, doceniać surowy kontrast między poprzednim życiem a obecnym.

Zaciekłe, odważne, uczciwe, autentyczne postacie z realistycznymi wadami oszałamiającymi obawami i przemożną chęcią bycia kochanym.

Mass w pełni pozwoliła nam poznać bohaterów, ujawniając wystarczająco dużo ich wewnętrznych przemyśleń, aby umożliwić nam akceptacje i zrozumienie zachowań głównych charakterów.

Feyre była zamyślona, troskliwa, dzielna, lojalna, uparta i zdeterminowana. Bardzo była oddana ochronie swojej rodziny i stawiała ich na pierwszym miejscu, robiąc dla nich wszystko.

Postacie są bardzo dobrze rozwinięte, a ich motywacje, emocje i decyzje są realistyczne, pomimo fantastycznej scenerii fabuły.

Ta książka to perfekcyjny dodatek do gatunku YA.

Sarah J. Mass zainwestowała w pogłębienie przyjaźni między bohaterami.

„Dwór cierni i róż” był spektakularną powieścią fantasy, która skradła mi serce.

Jest to majestatyczna powieść o namiętnym romansie, mrocznej magii, brutalnej ofierze, tajemniczych stworzeniach i przeklętych królestwach.

Czytając, doświadczyłem miłości, dobroci, śmiechu, bólu i cierpienia, a to jest wyraźny dowód, że autorka jest naprawdę zdolna do wytwarzania magii.

Ta powieść była pełna tajemnic i działań.

Gorąco polecam!

Przez wiele lat ludzie byli niewolnikami fae wysokiego rodu. Po rozłamie północne ziemie należą do fae a południowe do śmiertelników. Fae nie stanowią jednorodnej masy, są bardzo zróżnicowani. W ostatnich czasach słyszy się jednak o coraz częstszych atakach. Na południu mieszka dziewiętnastoletnia Feyra. Jej ojciec był księciem kupców niestety długi rosły od pokoleń i w końcu stracił cały majątek. Życie Feyry wypełniają głód, pustka i okrucieństwo. Dziewczyna opiekuje się chorym ojcem i siostrami. Podczas polowań wszystko sprowadza się do konieczności podejmowania ryzyka. Sęk w tym aby wybrać dobrze a ona podjęła właśnie złą decyzję. Podczas polowania zabija potężnego wilka, nie spodziewając się, jak poważne konsekwencje niesie za sobą ten czyn. Życie za życie. Każdy atak człowieka na fae wymaga zapłaty w postaci ludzkiego życia. W jej drzwiach niebawem pojawia się okrutna bestia. Feyra musi oddać swoje życie Prythianowi i zamieszkać na tych ziemiach aż do śmierci. Dziewczyna nie podda się bez walki ale okazuje się, że bestia nie chce jej zabić. Bestia, która ją porwała to Książę Dworu Wiosny. W Prythianie magia nie kryje się po kątach - ten kraj to magia. Od pięćdziesięciu lat nad Prythianem ciąży klątwa. Plaga sprawia, że magia działa dziwnie a moc słabnie. Dodatkowo mieszkańcy uwięzieni są pod maskami. Choroba może rozprzestrzenić się na ziemie śmiertelników. W Noc Ognia Feyra poznaje przyciągającego Rhysanda. Okazuje się, że istnieje sposób na przerwanie klątwy, tylko czy uda się tego dokonać na czas? Kim jest tajemnicza ONA, której obawia się nawet potężny Tamlin i jaki będzie jej wpływ na życie Feyry?

Na barkach Feyry ciąży obietnica utrzymania i wyżywienia rodziny. Odkąd mieszka na ziemiach Dworu Wiosny ciągle obawia się o los swoich najbliższych. Marzy o tym aby uciec ale w starciu z wszechobecną magią nie ma żadnych szans. Puki, bogge, suriele, nagi i attorzy czają się na każdym kroku a spotkanie z nimi jest bardzo niebezpieczne dla zwykłej śmiertelniczki. Feyra nie jest tak całkowicie zwykłą dziewczyną. W jej rękach będzie spoczywał los całej tej bajecznej krainy a w szczególności pewnego śmiertelnie groźnego księcia. Piękny, groźny i bezlitosny Tamlin stanowi potęgę. Dość trudnym orzechem do zgryzienia okazuje się również interesujący Rhysand. Tajemnice i magia zaczynają otaczać Feyrę z każdej strony. Strach i nienawiść zaczyna przeradzać się w coraz większą fascynację. Ten barwny świat z intrygującymi bohaterami wciąga bez reszty i ogromnie jestem ciekawa dalszych losów dzielnej i walecznej Feyry.

W miarę odsłaniania kolejnych kart rośnie tajemniczy klimat pełen napięcia. Akcja zaczyna mknąć do przodu w zawrotnym tempie i nie wiadomo do końca czego się spodziewać. Finałowe rozdziały przyprawiają o szybsze bicie serce i trudno uwierzyć w to, co autorka potrafi zrobić z czytelnikiem. Barwne opisy magicznych ziem działają na wyobraźnię i miałam wrażenie jakbym została wciągnięta do historii. Ta książka obezwładnia czytelnika. Świat magicznych istot został świetnie wykreowany. "Dwór cierni i róż" wzbudza tak skrajne emocje, że ciężko nie ulec czarowi rzucanemu przez autorkę. Brutalna a jednocześnie romantyczna. Miłość i oddanie mieszają się z brutalnością, odwagą i zemstą. Magia w najczystszej postaci. Sarah J.Maas całkowicie mnie kupiła a historia bohaterów skradła moje serce. Nie jest to książka, która jakoś drastycznie zmieniła moje życie, nie, ale sprawiła, że przeniosłam się do bajecznego choć lekko brutalnego świata, w który wciągnęłam się bez reszty. Czuję niedosyt! "Dwór cierni i róż" to cudowna, magiczna i fenomenalna historia. Jestem nią zachwycona. Gorąco polecam!

[Adres usunięty]

Feyra ma dziewiętnaście lat i choć ma dwie sprawne fizycznie siostry to ona sama zajmuje się utrzymaniem rodziny przy życiu, gdyż warunki w jakich przyszło im egzystować nie są zbyt sprzyjające długiemu i szczęśliwemu żywotowi. W ten oto sposób pewnego dnia Feyra zapuszcza się dalej niż robiła to zazwyczaj i w czasie polowania zabija ogromnego wilka. To skutkuje pojawieniem się w rozpadającej się chacie, którą dzieli z siostrami i ojcem Tamlina, fae z wysokiego rodu, skłóconego od lat z rasą ludzką , który przyszedł po zadośćuczynienie za śmierć swojego pobratymca. Feyra dostaje od niego propozycję - może z nim walczyć i zginąć lub udać się wraz z Tamlinem do Prythianu, gdzie spędzi tam resztę swoich dni. Feyra decyduje się na drugie rozwiązanie nieświadoma roli jaką przyjdzie jej pełnić w królestwie fae… i jak zawikłany tak naprawdę jest konflikt toczący się nie tylko między ludźmi a tymi magicznymi stworzeniami. Ujrzy zupełnie inne oblicze magii niż ta, o której jej opowiadano, bo największa wojna toczy się tak naprawdę między jednym jej rodzajem, a drugim...

Nie będę ukrywać , że jeden aspekt skłonił mnie do przeczytania tej książki - Sarah J.Maas. Nawet nie czytałam opisu, samo to nazwisko wystarczyło, aby ta pozycja wzniosła się na szczyt mojej czytelniczej listy. No i nie ma co ukrywać drugiej zalety - okładka tej części jak i kolejnych są genialne. Pełne tajemnicy , nieukazujące twarzy, owiane aurą magii i czuć, że to fantastyka. Świetnie przemyślany minimalizm i kompozycja, co u osoby uczącej się grafiki w szkole plastycznej wywołuje ciepło na serduszku. Ale koniec już tego ujawniania swojej srokowatości i pora przejść do konkretów. Jestem ogromną fanką "Szklanego Tronu" napisanego przez tę autorkę i wiedziona doświadczeniem, czułam, że ta seria będzie przepełniona mocnymi postaciami, krwią lejącą się z wszystkich możliwych otworów w ciele, bólem, cierpieniem, wojnami , a w tym wszystkim znajdzie się miejsce dla burzliwego romansu,a męscy bohaterowie będą zachwycały damską część czytelniczego świata.

Już na wstępie powiem, że "Dwór cierni i róż" niestety nie dorównuje swym poziomem "Szklanemu Tronowi", ale nie oznacza to , że jest zły. Wręcz przeciwnie - jest bardzo dobrym... ale guilty pleasure. Nie ma co się oszukiwać, że główna bohaterka bardzo przypomina nam Celaenę/Aelin, sama historia bardzo dużo korzysta z klimatu serii o zabójczyni z Adarlanu, a niekiedy trąci takim zalążkiem "50 twarzy Graya" w lżejszej wersji i z ciekawszą fabułą osadzoną w świecie pełnym pięknych fae i idealnych ciał. Feyra jest twardą babką, bezpośrednią i odważną. Musiała wykarmić dwie siostry, z których jedna okazała się najbardziej irytującą postacią, jaką kiedykolwiek spotkałam w książce. Nagle trafia do świata, którego przez konflikty sprzed lat nienawidzi i w każdym fae widzi tylko wady i różnice względem ludzi. Jednak ta młodziutka łowczyni jest tylko kobietą i jak to kobieta zaczyna dostrzegać piękno w idealnym ciele Tamlina, którego twarz skrywa przytwierdzona na zawsze maska. W miarę czytana historia przechodzi z fantastyki w romans , by na końcu uderzyć feerią krwi i bólu, bardzo podobną jak w pierwszej części "Szklanego Tronu" , a jednak wciąż ciekawą i zapierającą dech w piersi dzięki niezwykłemu stylowi pisania autorki.

"Dwór cierni i róż" z założenia miał być odnowieniem opowieści o Pięknej i Bestii. No... można by to uznać za takie odkopanie ich z grobu, popatrzenie co jeszcze zostało i przerobienie na o dziwo zjadliwy pasztet z resztek. Historia faktycznie ma coś w sobie z tej znanej baśni, jest swego rodzaju retellingiem ale Sarah J.Maas wykreowała własny świat , pełen magii, bitew i namiętności. Ja nazwałabym to retellingiem na sterydach - z początku chuderlak z predyspozycjami zmienił się nie do poznania w oryginalnego mięśniaka. Autorka znów zaserwowała nam kawał dobrego, świeżego spojrzenia na fantastykę. Oczywiście, nie jest to poziom najwybitniejszych pozycji z tego gatunku, ale na pewno miły przerywnik, lżejszy język , taki oddech między cięższymi książkami.

Jeśli chodzi o samą historię, to nie można powiedzieć , że to taka pomidorowa robiona po rosole, trochę dużo tu powielonych schematów ze "Szklanego Tronu" , ale bardzo smaczna pomidorowa. Zauważałam, te nawiązania, ale nie przeszkadzało mi to. Feyra w bardzo przemyślany sposób przechodzi przemianę, odkrywa kolejne tajemnice i zmienia swoje przekonania. Jest to trochę schematyczna badass kobitka , ale Sarah J.Maas lubi tworzyć takie postacie, i robi to świetnie, więc można przeskoczyć natłok silnej płci żeńskiej , bo pomysł na książkę autorka zrealizowała świetnie, pisząc niezwykle prostym ,a zarazem oryginalnym i wciągającym językiem. Dostajemy dobry kawał fantastyki , która nie ma zmieniać naszego życia, być wybitnie moralistyczną, ale ma bawić , dawać przyjemność z czytania i dawać nam bohaterów, o których długo się pamięta, bo to jest właśnie clue powieści Sarah J. Maas - możesz nie pamiętać każdego szczegółu historii, ale na pewno zapamiętasz bohaterów.

Podsumowując, zabierając się za "Dwór cierni i róż" nie powinniśmy oczekiwać kolejnego "Szklanego Tronu", a raczej czegoś, co autorka wykreowała jako przerywnik, bardzo dobry przerywnik. Może i nie nazwałabym tej książki wybitną, ale jest w niej coś, co czytelnika przyciąga i nie pozwala się oderwać od tej historii, paradoksalnie nawet jak się nic nie dzieje to coś się dzieje. Wątki bardzo fajnie się ze sobą łączą, a dialogi bohaterów są po prostu... prawdziwe. Sarah J.Maas z hukiem wbiła się na literacki rynek i widać, że ta autorka ma potencjał równy ogromnym nazwiskom w światku fantastyki i jeśli dalej będzie się rozwijać tak , że nawet banalne i trywialne książki będą pod jej piórem zamieniały się we wciągające i smaczne historie to możemy mieć pewność , że jeszcze często będziemy o niej słyszeć i może w przyszłości niejedną nagrodę zdobyć. "Dwró cierni i róż" z całego serca polecam, fajna historia, szybko się czyta i z pewnością sięgnę po kolejny tom.

8/10

Zapraszam do mnie :

[Adres usunięty]

,,Dwór cierni i róż’’ to dobre rozpoczęcie nowej serii autorstwa Maas, choć nie pozbawione wad. Jednak widoczne inspiracje ,,Piękną i Bestią’’ oraz fantastyczne postacie poboczne, które kupiły me serce oraz ciekawość tego co będzie dalej sprawiły, że z pewnością będę kontynuować przygodę z Feyrą, Tamlinem i pozostałymi bohaterami – z nadzieją, że ,,Dwór mgieł i furii’’ będzie pozbawiony wad poprzedniczki, a przy tym dalej będzie garściami korzystały z tych elementów, które sprawiają, że można było przymknąć oko na pewne niedociągnięcia by cieszyć się piękną i baśniową historią.

Pełna recenzja dostępna w Koszu z Książkami.

[Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Do tej recenzji podchodziłam kilka razy, gdyż nie umiałam jej rozpocząć w sensowny sposób. Przede wszystkim powinniście wiedzieć, że o "Dworze cierni i róż" słyszałam wielokrotnie bardzo dobre opinie, więc moje wymagania wzrosły do naprawdę wysokiego poziomu. Czy autorce udało się spełnić moje oczekiwania? Cóż, prawdę mówiąc, to nie do końca. Zapraszam do czytania!

Na barkach Feyry spoczywa los jej ojca oraz dwóch starszych sióstr. To ona jest żywicielem rodziny, opiekuje się nimi i dba o ich bezpieczeństwo. Gdy wyrusza do lasu na polowanie, zapuszcza się w pobliże muru, oddzielającego świat ludzki od Prythianu, w którym zamieszkują magiczne istoty. Na jej drodze staje ogromny wilk. Feyra od razu go zabija, nie spodziewając się, że jest ON jednym z fae. Wkrótce w drzwiach jej chaty zjawia się Tamlin, pochodzący z Wysokiego Rodu. W postaci złowrogiej bestii, żąda zadośćuczynienia za ten czyn. Dziewczyna musi wybrać – zginąć w nierównej walce lub udać się razem z Tamlinem do Prythianu i spędzić tam resztę swoich dni. Jak potoczą się dalsze losy Feyry?

"- Ciesz się swoim ludzkim sercem, Feyro. Żałuj tych, którzy nie czują już nic."

Kilka pierwszych rozdziałów nudziło mnie na tyle, że musiałam odkładać książkę i wracałam do niej następnego dnia. Brakowało mi w niektórych momentach sensu, bohaterowie niesamowicie mnie drażnili, a cały ten pomysł na sprowadzenie Feyry do Prythianu wydawał mi się niedorzeczny. Uważałam, że wymyślenie Traktatu i takiego wpisu, było tylko kiepską koncepcją na dostarczenie głównej postaci do magicznej krainy. Do tego wieczne niezadowolenie tejże dziewczyny, doprowadzało mnie na skraj cierpliwości. Przecież powinna być wdzięczna. Mogła umrzeć, a dostała drugą szansę, gdzie miała co jeść, mogła się wyspać, nie musiała już o nikogo dbać, nie była niewolnikiem, robiła co chciała. W dodatku jej rodzina też dostała wynagrodzenie. A ona mimo tego pozostawała opryskliwa, niemiła i wciąż opracowywała plan ucieczki. Dobrze, rozumiałam, że tęskniła za bliskimi, ale w rzeczywistości każde z nich miało teraz lepiej. Nie można być aż takim egoistą!

Na szczęście po jakimś czasie fabuła potoczyła się w innym kierunku, sprawiając, że moje zadowolenie powoli wzrastało. Wątpliwości i nieprawidłowości zaczęły się wyjaśniać, a ja pojęłam, że to właśnie tak miało być. Elementy układały się w całość, czego kompletnie się nie spodziewałam. Bohaterowie też wyrabiali się z rozdziału na rozdział. Tamlina polubiłam, ponieważ wydaje się taki milutki. Nie wiem skąd przyszło mi to określenie, ale inaczej nie potrafię go sklasyfikować. Lucien zdecydowanie przypadł mi do gustu. Sarkastyczny, robiący trochę po złości Feyrze, lecz to właśnie było w nim najlepsze. Poza tym nie był idealny jak większość fae. Miał szpecące go blizny, które nadawały mu charakteru. Rhysand, hm... Ten pan niewątpliwie zdobył moją sympatię. Bije od niego coś takiego, że nie mogę myśleć o nim źle. Chociaż czasem jest niesamowitym dupkiem. A Feyra jak to Feyra. Nie przekonała mnie, jednakże pod koniec przechodzi przemianę. Nie mam ochoty jej już ukatrupić. Więc to chyba dobrze, prawda?

"- Czy nie sypiasz nocami, aby przygotować sobie świeży zapas ciętych ripost na kolejny dzień?"

Zapomniałam zaznaczyć, że "Dwór cierni i róż" jest na podstawie "Pięknej i bestii". Podobają mi się motywy z baśni w współczesnych dziełach. I mimo że Feyrze brakuje do zaczytanej Beli (bowiem sama nie potrafi pisać i czytać), to wydaje mi się, że był to interesujący ukłon w stronę pierwowzoru.

Podsumowując, jest to pozycja, która nie była taka, jaką ją sobie wyobrażałam. Oczekiwałam czegoś znacznie lepszego, ale nie twierdzę, że ta książka była zła. Po prostu nie tak dobra jak myślałam. Jednak nie zamierzam was zniechęcać, bo może wam bardziej przypadnie do gustu. Po kolejne tomy sięgnę, ale jeszcze nie mam pojęcia kiedy. Chciałabym was tylko ostrzec, że dopiero po ponad stu dwudziestu stronach historia się rozkręca. Nie zrażajcie się początkiem, bo koniec akurat był niezły.

Gdy los odebrał rodzinie Feryi cały dobytek, dziewczyna musi sama utrzymywać swojego ojca i dwie starsze siostry. Nauczyła się polować, by mieli co jeść. Podczas srogiej zimy niełatwo jest jednak znaleźć odpowiednią ofiarę. Pewnego dnia przypadkiem zabija wilka, który okazuje się jednym z nieśmiertelnych Fae. W zamian za jego życia ma oddać własne i spędzić je na włościach Tamlina, księcia Dworu Wiosny.

Nie sądziłam, że autorka „Szklanego tronu” może napisać cokolwiek, co przypominałoby w miarę sensowną książkę. Naprawdę, nie sądziłam. A jednak: udało się. Choć „Dworu cierni i róż” nie nazwałabym lekturą dobrą to na tle innych młodzieżówek wypada po prostu przeciętnie, czego o debiucie tej pani zdecydowanie powiedzieć nie mogłam.

Jak na tłumaczoną z angielskiego młodzieżówkę fantasy przystało całość ma bardzo typowy, lekki styl. Przeczytanie pięciuset stron w jeden wolny dzień naprawdę nie stanowi problemu: tę książkę się pochłania. Tekst nie jest piękny, ale przez jego prostotę pochłania się go w błyskawicznym tempie. To zdecydowanie zaleta tego typu książek, zwłaszcza, jeśli sięgamy po nie tylko dla rozluźnienia i relaksu.

Przy okazji warsztat Maas w porównaniu do jej debiutu zdecydowanie uległ poprawie. Autora już wie, czym jej powieść ma być: w miarę porządnie i klarownie prowadzi fabułę. Nie próbuje nam na początku wmawiać, że dostaniemy książkę o wojowniczce, a potem skupia się na romansie. Przy okazji miałam wrażenie, że MIMO promowania jako romans właśnie tego było w tej powieści mniej, niż w „Szklanym tronie”. Ten wątek został ograny zdecydowanie subtelniej i delikatniej, mimo, że był głównym tematem powieści. Za to Maas zdecydowanie należą się brawa. Nie sądziłam, że ta pani może być do tego zdolna.

„Dwór cierni i róż” mocno nawiązuje do baśni. Z resztą, promowany jest jako nowa wersja „Pięknej i Bestii”, choć i nawiązań do „Kopciuszka” w niej nie brakuje. Jednak nie to zwróciło moją uwagę. Maas mocno czerpie z irlandzkiej mitologii, do której mam słabość przez „Daninę. Nowoczesną baśń” Black. Nie udało jej się jednak zrobić tego tak dobrze, jak zostało w tej właśnie powieści, jednej z moich ulubionych młodzieżówek, w której to mroczny klimat nadaje historii niezwykłego smaczku. Maas pisze zbyt lekko i zbyt zwyczajnie, by tej historii nadać odpowiedniego pazura.

Jak już jednak wspominałam, obiektywnie nie jest to powieść dobra, na co cierpi większość powieści młodzieżowych. Autorka dalej nie nauczyła się porządnie opisywać realiów: choć znów mamy świat kreowany na średniowieczny to coś takiego jak tapeta, albo puszka z farbą tu występuje i nikogo nie dziwi. Przy okazji jej przedstawienie świata mocno kuleje: opisy często są naciągane, brak w nich lekkości. Doskonale widać, w którym miejscu Maas na siłę chciała wcisnąć ekspozycję świata, tłumacząc nam, czemu coś wygląda tak, a nie inaczej.

Przy tym mimo prostej fabuły nie udaje się autorce sprawić, by wszystko grało pięknie i bez zarzutów. Rodzina Feyry to skończeni idioci, którzy w pseudo-średniowiecznych realiach już dawno powinni umrzeć. Poza tym samo porwanie jej z domu rodzinnego wypadło w moich oczach wręcz komicznie. Nagle do chaty wpada wielka bestia, rycząc: „MORDERCY! MORDERCY! KTO ZABIŁ MOJEGO KUMPLA MUSI ZGINĄĆ!”, by chwilę później głaskać główną bohaterkę po główce i będąc dla niej po prostu miłym. Tak wielki przeskok naprawdę nie wyglądał naturalnie.

Innych podobnych zdarzeń w historii nie brakuje, choć przyznaje: ten najbardziej zapadł mi w pamięć. W porównaniu jednak do „Szklanego tronu” świat i tak wypada całkiem realistycznie.

Sami główni bohaterowie wypadają w moich oczach dość.... neutralnie. Ferya to głupia, zadziorna dziewucha, która zdaje się nic nie rozumieć i jest po prostu wredna. Przykład? Dostaje, co chce, a potem niszczy książki dobrodzieja, uznając, że skoro ten jest tak płytki, że daje jej i swojej służbie wszystko to nie zrobi mu to różnicy. No i gdzie tu dobra, miła dziewczynka, hm? W każdym razie, nie wyróżnia się jakoś szczególnie na tle innych bohaterek tego typu, dlatego udało mi się na nią przymknąć oko. Tamlina i dwóch pozostałych męskich bohaterów (którzy jako jedyni poza bohaterką mają jakkolwiek zbudowane charaktery) traktuje zupełnie neutralnie. Po prostu są, nie różniąc się szczególnie od siebie, poza tym, że jeden jest bardziej dobry, drugi bardziej nielubiący Feryi, a trzeci bardziej zły.

Nie, nie stanę się fanką Maas. „Dwór cierni i róż” to nie jest dobra książka. Ale raczej nie krzywdzi i sprawdza się jako czytadło, bo raczej nie ma w niej nic, co mogłoby szczególnie czytelnika zirytować. Fani powieści dla młodzieży pewnie poczują się bardziej usatysfakcjonowani ode mnie: dla mnie to jest po prostu za mało.

„Dwór cierni i róż” poleciła mi koleżanka.

Jest to powieść mało znanej w Polsce, amerykańskiej autorki Sary J. Maas. Bynajmniej nie jest to jej debiut. Byłam głęboko zdumiona, kiedy odkryłam, że w wieku zaledwie 30 lat ma na swoim koncie już 12 książek.

Dziewiętnastoletnia Feyra, zabijając jedną z magicznych istot podpisała na siebie wyrok śmierci. Istnieje tylko jedna forma jego uniknięcia – pozostawienie rodziny i zamieszkanie na zawsze w Prythianie, krainie tak samo czarującej co niebezpiecznej, szczególnie dla ludzi. Udaje się więc wraz ze swoim prześladowcą i wybawcą zarazem, na drugą stronę Muru oddzielającego krainy śmiertelników od fae – potężnych, nieśmiertelnych istot - ze świadomością, że nigdy już nie zobaczy swojego prawdziwego domu. Życie w tym miejscu okazuje się jednak o wiele przyjemniejsze niż kiedykolwiek przypuszczała. Przynajmniej na razie...

„Dwór cierni i róż” skupia się niestety na romantycznej relacji głównej bohaterki i jej ukochanego. Niestety, ponieważ jest ona dosyć dziwna i wydumana. Ogólnie cała powieść jest raczej na poziomie autorki opowiadań fanowskich niż publikującej pisarki. Ma dużo niedociągnięć fabularnych, postaci zachowują się czasem w niewytłumaczalny sposób, nieco naiwny. Często krótki fragment opowieści był dla autorki ważniejszy niż całokształt historii, ponieważ według niej najwyraźniej „dodawał smaczku” lub był zabawany. Brak tu realizmu, należy to raczej traktować jako baśń dla dorosłych niż epicką sagę przygodową.

Na zdecydowaną pochwałę zasługuje świat stworzony przez autorkę. Jest ON różnorodny i wielobarwny. Ma ogromny potencjał. Znajduje się w nim wiele krain oraz stworów i wprowadza nas w klimat mrocznej fantastyki.

Niestety, potencjał tego uniwersum został w dużej mierze zaprzepaszczony – nie jest najgorzej, ale można było wyciągnąć z niego o wiele więcej. Jednak mimo tego niedociągnięcia, i tak bardzo podobało mi się przedstawienie Prythianu – ogromnego terenu, na którym człowiek nie ma absolutnie żadnych szans na przeżycie bez pomocy fae.

Kolejnym elementem zasługującym na uznanie jest różnorodność postaci. Każdy z bohaterów patrzy na świat trochę inaczej, postrzegając go przez pryzmat własnych, często tragicznych doświadczeń. Każdy z nich ma swoje, indywidualne cechy charakteru i ciekawą historię. Mimo iż czasem ich zachowanie wydawało mi się niezrozumiałe lub mało realne, odmienne osobowości wszystkich postaci wyraźnie wybijają się na pierwszy plan.

W powieści poajawia się również dużo seksualności. Moim zdaniem o wiele za dużo. Sporo scen było zupełnie zbędnych i wręcz śmiesznych. Pod koniec książki niektóre z nich nie robiły już na mnie żadnego wrażenia.

Absolutnie najgorszym pomysłem w całej książce było święto Nocy Ognia. Obrzydliwy, barbarzyński, obleśny rytuał, który nie wprowadzał do akcji absolutnie nic (przynajmniej w pierwszym tomie), a po przeczytaniu jego opisu miałam ochotę zwymiotować i porzucić dalsze czytanie.

Ponadto odnosiłam wrażenie, że przez pierwszą połowę książki uczucie Feyry opiera się wyłącznie na namiętności i niczym więcej. Po przełomowym momencie w akcji, nagle, jakby znikąd, pojawia się w niej prawdziwa miłość do partnera. Sam początek ich znajomości bardzo wyraźnie wskazywał na to, kim się dla siebie staną. Autorka rozdział za rozdziałem robiła wszystko, aby tylko przyspieszyć rozpoczęcie ich docelowej relacji, co czyniło go wymuszonym (szczególnie na początku).

Obok seksu pojawiło się również okrucieństwo. Wiele fae, mimo swojego człekokształtnego wyglądu, tak naprawdę zachowuje się jak barbarzyńcy. Niektóre z tortur i ich dzikich pomysłów sprawiało, że włosy stawały mi dęba. Szczególnie ostatni z nich był wyjątkowo ciężki do przełknięcia.

Podsumowując, „Dwór cierni i róż” nie jest absolutnie książką skierowaną dla dzieci, ani nawet dla młodzieży. Znajdują się w niej naprawdę drastyczne sceny. Zawiera też dużo wad dotyczących konstrukcji fabuły. Jednak mimo tych wszystkich niedociągnięć, opowiadana historia zdołała zaciekawić mnie na tyle, aby sięgnąć po tom II („A Court of Mist AND Fury”, obecnie dostępny jedynie w wersji angielskiej), głównie ze względu na wyraźne osobowości bohaterów oraz rozbudowane uniwersum o dużym potencjale.

Sarah J. Maas to autorka, której dzisiaj nie trzeba nikomu przedstawiać. Na pewno nie raz rzucił Wam się w oczy "Szklany tron", wraz z prequelami z cyklu "Zabójczyni", choćby ze względu na specyficzne okładki. Seria ma swoich fanów i przeciwników, jednak dzisiaj przyjrzymy się bliżej nowej serii autorki "Dworowi cierni i róż".

Opis wydawcy: Dziewiętnastoletnia Feyra jest łowczynią. Podczas srogiej zimy zapuszcza się w pobliże muru, który oddziela ludzkie ziemie od Prythianu, krainy zamieszkanej przez rasę obdarzonych magią, śmiertelnie niebezpiecznych stworzeń, która przed wiekami panowała nad światem. Podczas polowania Feyra zabija ogromnego wilka. Wkrótce w drzwiach jej chaty staje pochodzący z wysokiego rodu Tamlin w postaci złowrogiej bestii, żądając zadośćuczynienia za ten czyn. Feyra musi wybrać - albo zginie w nierównej walce, albo uda się razem z Tamlinem do Prythianu i spędzi tam resztę swoich dni.

Choć o Sarze J. Maas już słyszałam, to jakoś nie ciągnęło mnie do jej twórczości, jednak "Dwór cierni i róż" zainteresował mnie tytułem, a po przeczytaniu opisu stwierdziłam, że chętnie zapoznam się z książką, która obiecuje czytelnikowi połączenie baśni o "Pięknej i Bestii" z mrocznymi legendami o magicznych istotach. Czy tak faktycznie jest?

I tak i nie. To ciekawa wariacja klasycznej baśni o "Pięknej i Bestii". Na pewno przemówiło do mnie to, że główna bohaterka wcale nie uważała się za piękną i nie było to na zasadzie jest-piękna-ale-tego-nie-dostrzega-a-wszyscy-inni-tak. Feyra jest dziewczyną zahartowaną przez życie, więc można powiedzieć, że jej uroda jest surowa. Nie ma również wiele wspólnego z baśniową Bellą, piękną, delikatną istotką, zakochaną w książkach. Właściwie patrząc na to, jak często Tamlin, czyli Bestia był opiewany z powodu oszałamiającej urody, to nie wiem, czy to nie jest jakaś pokrętna gra znaczeń. A może to tylko moje wrażenie, choć zupełnie mi ono nie przeszkadza... Na szczęście wyszło to historii na dobre i skojarzyło mi się z interesującą, futurystyczną wersją Kopciuszka, którą znajdziemy w "Cieniach na księżycu".

"Miałam przed sobą wiele godzin. Całe życie do wypełnienia. Może… Może kiedyś uda mi się ustalić, co chciałabym z tym życiem zrobić."

Czytając "Dwór cierni i róż" doszłam jednak do wniosku, jak nielogiczna jest baśń o "Pięknej i bestii". Feyra trafia na Dwór Wiosny, ponieważ kogoś zabiła. Jej kara to... spędzić życie w luksusach, mieć służbę i cokolwiek zapragnie. W przypadku Belli było dość podobnie... Naprawdę zrozumiałabym odpracowanie długu, choć oczywiście nie da się faktycznie zadośćuczynić pracą za czyjąś śmierć, ale traktowanie jak księżniczkę i nazywanie to karą? Zastanówcie się sami.

Jest jeszcze druga część, którą obiecuje opis, czyli bohaterowie z baśni, choć zdecydowanie z tych oryginalnych... Autorka wykreowała cały świat fea, magicznych, potężnych oraz okrutnych istot. Pomysł jest cudowny! Podoba mi się, że autorka nie bawiła się w uprzejmości. Ten świat jest brutalny, a jego historia spływa krwią. Rządzi nim siła i namiętność. A ostatnia część książki, w której czytelnik ma okazję poznać ten świat z zupełnie innej strony, jest zdecydowanie najlepsza w "Dworze cierni i róż". Choć nie tego się spodziewałam, to na pewno się nie zawiodłam na wizji autorki. Gdyby tylko dopracować parę szczególików...

"Dwór cierni i róż" to książka zarazem dość schematyczna. Zaczynając od budowy głównych bohaterów (zraniona, wredna dziewczyna, która mimo wszystko ma złote serce, awanturnik, ale ze złotym sercem, niechętny przyjaciel jednego z nich, ale oczywiście ze złotym sercem) do szczegółów (jak zachowania, rozmowy) które dają mocne wrażenie, że gdzieś to już widzieliśmy. Właściwie na jej podstawie mogłabym stworzyć cały przewodnik schematów, których nie może zabraknąć w powieści dla młodzieży. Może nawet to zrobię. Jest to trochę przykre, ponieważ mimo tego, że książka mi się podobała, to mogłaby być jeszcze lepsza, widzę to. A może to również tylko ja widzę te schematy, bo taki rodzaj książek jest jednym z moich ulubionych, więc czytałam już podobnych historii naprawdę wiele...

"Dlaczego miałabym wierzyć w choć jedno twoje słowo? Jesteście bez wyjątku mistrzami tańczenia wokół prawdy tak, żeby wyszło na wasze."

"Dwór cierni i róż" to solidny książka (ponad 500 stron), która mimo zagęszczenia akcji oraz odkrycia wszystkich tajemnic dopiero pod koniec, nie dłużyła mi się i chętnie sięgałam po kolejne rozdziały tej historii w każdej przerwie od nauki. A że wszyscy zgodnie twierdzą, że drugi tom serii, to mistrzostwo, więc jestem doprawdy ciekawa, jak dalej rozwinie się historia Feyri...

Sarah J. Maas ma na swoim koncie kilka, podobno świetnych, pozycji. Od paru lat jej nazwisko obijało mi się o uszy, jednak nigdy jakoś szczególnie nie interesowałam się jej twórczością. Na początek postanowiłam zapoznać się z publikacją pt. ,,Dwór cierni i róż" z racji tego, że za kilka dni w Polsce zostanie wydany drugi tom.

Rodzina Freyi była kiedyś bogata. Niestety, od lat mieszkają w biednej chatce i klepią biedę. Jedynym żywicielem rodziny jest nastolatka. Ojciec czasem stara się robić jakieś figurki z drewna, ale przez większość czasu nie zajmuje się niczym pożytecznym. Siostry także nie biorą się do pracy i tylko czekają, by za pieniądze zarobione przez Freyę się ładnie ubrać. Z tego powodu gdy Freya zauważyła w lesie wielkiego wilka postanowiła go zabić mimo tego, że mógł należeć do magicznego świata. Niedługo potem fae postanowił się o nią upomnieć.

Książek na podstawie znanych baśni pojawiło się w ciągu ostatnich lat co najmniej kilka. Sarah J. Maas w pierwszym tomie serii czerpie ze znanej wszystkim Pięknej i Bestii. Jest tutaj dość sporo zaskakujących zwrotów akcji, tajemnic, które są ujawniane zupełnie z zaskoczenia. Od samego początku wciągnęłam się w tę książkę. Nieco obawiałam się, że druk jest dość drobny i dodatkowo całe strony są zapełnione tekstem, ale na szczęście nie spowalnia to lektury.

W pierwszym tomie cyklu ,,Dwór cierni i róż" naprawdę sporo się dzieje. Mimo tego, że książka jest obszerna, czyta się ją szybko. Nie brak w niej magii, przesądów, tajemnic, symbolicznych liczb, zagadek, klątw, miłości. Żeby nie było tak kolorowo jest też miejsce na bitwy, zdradę, cierpienie, śmierć.

Sarah J. Maas jak na razie zaprezentowała mi się z jak najlepszej strony. Wcale nie dziwi mnie fakt, że ma tak wielu zwolenników w samej Polsce, a jej książki są polecane przez osoby, które już się z nimi zapoznały. Z racji tego, że pierwszy tom mi się spodobał, bardzo możliwe, że skuszę się na jego kontynuację.

,,Dwór cierni i róż" to pozycja, która zachwyca nie tylko treścią, ale też niezwykle prostym i plastycznym językiem autorki. Przygotujcie się na dłuższe czytanie, no od książki ciężko się oderwać.

Ta książka jest autentycznie wspaniała. Wspaniała! Sarah J. Maas stworzyła niesamowite uniwersum. Pełne kolorów, drapieżnych istot, dzikich stworów, krążącej wokół magii i sporów. Wszystko jest przemyślane, a fakt, że poprzez najważniejsze wątki, z tła przebija się historia świata oznacza, iż nie czujemy się tak, jakby historia było sztuczna czy niekompletna. Wręcz przeciwnie - wsiąkamy w fantastyczne miejsca stworzone przez autorkę, z łatwością i przyjemnością, a eksplorowanie nowych, nieznanych terenów i poznawanie sekretów, jaki ów świat kryje, jest fascynującym zajęciem. Stanowiącym rozrywkę samą w sobie.

Coś, co urzeka w książkach Maas, to z całą pewnością jej styl pisania. Mam wrażenie, że tworzenie książek, wychodzenie z ciekawymi inicjatywami, przedstawianie kolejnych światów i świetnych bohaterów, przychodzi autorce z łatwością. Tak jakby książki same się wręcz pisały, a ona nie musiała się specjalnie wysilać. Wszystko jest tak zgrabne, przyjemne, a jednocześnie fascynujące, żywe i realistyczne, że urzeka. Od pierwszej do ostatniej strony. I wciąga z intensywnością i siłą, nie odpuszczając.

Po pierwszym tomie trylogii, wyraźnie czuć kilka rzeczy. Pisarka pisząc, pierwszy tom inspirowała się baśniami, legendami oraz mitami. Połączenie "Pięknej i Bestii" z krwawymi walkami, akcją i zalążkiem mitu o Persefonie i Hadesie, to jedno z cudów, którymi powieść zadziwia i zaskakuje. Książka nie dość, że jest nafaszerowana przygodą, od której czytelnik nie chce uciekać - wręcz przeciwnie, zatapia się w niej z satysfakcją i radością, to jeszcze romans jest tak pięknie zarysowany, że świetnie komponuje się z pozostałymi wątkami.

Kreacja postaci to inny rodzaj cudu. Główna bohaterka w niczym nie przypomina cnotliwej, grzeczniutkiej Belle z baśni, którą wszyscy dobrze znamy. Feyra jest waleczna, wie jak o siebie zadbać, a zdeterminowana jest gotowa do zaskakujących poświęceń i wyrzeczeń. Śledzenie jej losów było niebywałą zabawą, a towarzyszenie jej we wszystkich przygodach, stanowiło istną gratkę. Tamlin, z kolei - tajemniczy szlachcic z rodu Fae - Bestia, w opowieści, również stanowi dla czytelnika ciekawy obiekt obserwacji. I właściwie moje podejście do niego, zmieniało się. Przez całą pierwszą połowę książki - naprawdę go lubiłam. Uwielbiałam iskry pomiędzy nim, a Feyrą, nieśmiało wykluwające się uczucie, które było piękne, delikatne i autentyczne. Z kolei druga część... powiedzmy, że Tamlin nieco stracił w moich oczach i nawet nie przez to co robił, ale przez to czego... nie robił. Koniec końców był mi naprawdę obojętny i nieco mi przykro, że ta postać straciła wyrazistość i pazur.

Od książek Maas nie da się jednak odejść, bez zyskania absolutnej-miłości-życia i w przypadku "Dworu cierni i róż" nie było inaczej. Rhys to... cóż. Mój ideał. Pielęgnuję uczucie do niego - uczucie, które wykwitło gwałtownie, od pierwszego spotkania z nim, a które wzrastało wraz z kolejnymi stronami. Wiem, że tom drugi przyniesie ukojenie mojemu szybciej-bijącemu-od-zażycia-dawki-Rhysa sercu, dlatego już teraz wyczekuję go z niecierpliwością, a z każdą chwilą dzielącą mnie od premiery sequela, czuję, że usycham. Możecie się więc domyślić, jak intensywnie złączyły się losy moje i Rhysa.

"Dwór cierni i róż" jest książką głęboko satysfakcjonującą wszystkich, którzy kochają fantasy. To solidna dawka fantastycznych światów, żywej magii, sensownie nakreślonego świata, wyrazistych postaci, świetnej kreacji rasy Fae, zgrabnego humoru, zaskakującej głębi, przygody, akcji, romansu i dramatu. Rozkochała mnie w sobie, sprawiła, że zaczęłam się w nią zatapiać, ba - zaczęłam nią oddychać, a fasady mojego świata zadrżały, kiedy przewróciłam ostatnią stronę powieści. Czuję, że uzależniłam się od Prythianu (już o Rhysie nie wspomniawszy) i z obłąkańczą niecierpliwością, nie mogę już doczekać się powrotu do dobrze mi znajomego świata, który przez trochę ponad pięćset stron, stał się moim domem.

Uwierzcie mi - potrzebujecie książek Sary J. Maas w swoim życiu. Nawet jeśli jeszcze tego nie wiecie. A jako że "Dwór cierni i róż" właśnie znalazł się na półce z moimi największymi ulubieńcami, nie byłabym sobą, gdybym nie napisała tylko - że nie czytając go, naprawdę sporo tracicie. Czuję, że żadne słowa nie przeniosą w wystarczającym stopniu mojego uwielbienia do tej powieści, na wasze ekrany, więc po prostu - POLECAM. Z całego serca.

[Adres usunięty]