Czerwona ziemia

Fabuła „Czerwonej ziemi”, najnowszej książki Marcina Mellera, rozpięta została na dwóch płaszczyznach czasowych. W 1996 roku Wiktor Tilszer, młody, polski reporter przemierzając Afrykę przeżywa zarówno najbardziej niebezpieczną jak i najpiękniejszą przygodę życia. Blisko ćwierć wieku później, w 2020 roku, jako redaktor naczelny jednego z warszawskich pism, Wiktor prowadzi polityczne śledztwo, a jego dwudziestoletni syn, Marcin wyrusza do Afryki, w podróż śladami ojca. Kiedy kontakt z pierworodnym nagle się urywa, zaniepokojony ojciec rzuca wszystko i wyrusza na poszukiwania syna.

Akcja współcześnie rozgrywających się wydarzeń jest bardzo dynamiczna, pełna zaskakujących zwrotów i zakończona spektakularnym finałem. W retrospekcjach, jednak wyraźnie zwalnia.

Dzięki temu zabiegowi możemy nie tylko lepiej poznać i zrozumieć bohaterów, ich wybory, decyzje i specyfikę łączących ich relacji, ale także przyjrzeć się samej Afryce.

Szczególnie dużo miejsca poświęcił Meller relacji ojca z synem, Wiktora z Marcinem. Próbie naprawienia błędów młodości i niejako nadrobienia straconego czasu (Wiktor) oraz wybaczenia i zaakceptowania decyzji i postępowania ojca (Marcin). O tym, czy mimo żalu, pretensji, poczucia winy i straconych lat uda się im zbudować silną więź musicie przekonać się sami.

„Czerwona ziemia” to także zapis pierwszej, wielkiej romantycznej miłości, która ćwierć wieku temu połączyła Wiktora i Florence, a która z różnych powodów nie mogła się spełnić. W trakcie poszukiwań zaginionego syna Wiktorowi przyjdzie zmierzyć się nie tylko z jej wspomnieniem, ale także stanąć z nią twarzą w twarz. Florence, bowiem jest teraz kobietą, od której decyzji wiele zależy.

Autor pozwala czytelnikowi spojrzeć także na afrykańską rzeczywistość lat dziewięćdziesiątych minionego wieku i skonfrontować ją z obecną sytuacją. Świetnie uchwycił zarówno dzikie piękno krajobrazu jak i codzienne życie i problemy z jakimi muszą mierzyć się mieszkańcy. Pokazał odmienność kulturową i pozwolił z bliska przyjrzeć się krwawej afrykańskiej historii. Bestialstwu, ludobójstwu i krzywdzie odbieranych rodzicom i szkolonych do zabijania dzieci.

Marcin Meller stworzył powieść, w której piękno Afryki kontrastuje z okrucieństwem toczących się na jej terenie wojen, przeszłość łączy z teraźniejszością, wątki obyczajowe splata z sensacyjno-przygodowymi. Budząca podziw i uznanie determinacja ojca w poszukiwaniu zaginionego syna. Próba odkupienia win z przeszłości i zbudowania trwałej relacji. Młodzieńcza, niespełniona miłość, z którą nieoczekiwanie, po latach, w dramatycznych okolicznościach trzeba się zmierzyć. W tle, polskie dziennikarstwo śledcze i gruba afera polityczna. Wszystko to podane przystępnie i okraszone kilkoma odniesieniami do klasyki literatury. Angażująca emocjonalnie, nieszablonowa, wielowymiarowa - taka jest „Czerwona Ziemia”. Mocno polecam!

"Wyjeżdżając z Polski, był kompletnie nie przygotowany na zderzenie z Afryką, na jej inność. Im mocniej w nią wkraczał, tym bardziej był zafascynowany i coraz bardziej się jej bał, patrząc na wszechobecny chaos. Zakochiwał się w Afryce, ale też zaczynał nienawidzić."

Kiedy w książkach jest mowa o autentycznych wydarzeniach, które oczywiście czasami są mniej lub bardziej fabularyzowane, a po skończonej lekturze mam ochotę dowiedzieć się nich więcej, to wiem, że mam do czynienia z kawałkiem naprawdę porządnie napisanej literatury, i właśnie tak jest w przypadku "Czerwonej Ziemii". Niby coś tam wiedziałam na temat krwawej historii Afryki, ale przyznaję się szczerze, że była to wiedza bardzo pobieżna. Absolutnie nie twierdzę , że książka Marcina Mellera jest jakimś kompendium wiedzy na temat, ale zdecydowanie jest skutecznym wabikiem, aby tę wiedzę pogłębić. Ale spokojnie, nie obawiajcie, że autor będzie was zanudzał suchymi faktami, wprost przeciwnie, wątki obyczajowe przygodowe i sensacyjne są tutaj bardzo zgrabnie połączone i sprawiają, że nie ma nawet chwili nudy. Czy jest to thriller? Bardziej określiłabym ją jaką powieść przygodowo-obyczajową z elementami sensacji, dodajmy do tego wyrazistych bohaterów, wciągającą fabułę oraz zabierającą dech Afrykę, fascynującą i przerażającą jednocześnie, a otrzymamy pochłaniającą i nieodkładalną historię do przeczytania na raz.

Kojarzycie Marcina Mellera? Historyk, dziennikarz prezenter telewizyjny, który kiedyś prowadził DDTVN u boku Kingi Rusin… Wiecie, że napisał książkę?



Książką tą jest thriller „Czerwona ziemia”, której premiera zaplanowana jest na 🔥1 czerwca 2022r🔥 Jednak już dzisiaj mogę się z Wami podzielić opinią na jej temat 🖤





Afryka… miejsce, gdzie to co wydaje nam się niemożliwe staje się prawdopodobne, a nawet czasami pewne.

Wiktor porzuca swoje dziennikarskie śledztwo i wyrusza na poszukiwanie syna do Afryki. Miejsca, gdzie tropy prowadzą donikąd, a podjęte przed latami decyzje prowadzą do nieoczekiwanych konsekwencji.

Debiut Marcina Mellera to książka, którą czyta się w mgnieniu oka. Nie powiem, że wciąga od pierwszej strony, bo wcale tak nie jest. Początkowo wręcz miałam problem wgryźć się w fabułę. Jednak po kilkunastu stronach okazało się, że historia dosłownie mnie pochłonęła! Nie znajdziecie tutaj wielu zwrotów akcji, ale fabuła zaczynająca się początkowo dość niewinnie później okazuje się być mocno zaskakująca.

Styl autora jest całkiem przyjemny w odbiorze, a zastosowane retrospekcje czasowe tylko umilają czytanie. Pan Marcin zgrabnie przechodzi pomiędzy wątkami i widać, że całość została bardzo dobrze przemyślana. Poznajemy historię Wiktora z 1996, a także jego syna Marcina z 2020, który to wyrusza śladami ojca do Ugandy. Jednak los bywa przewrotny, a przeszłość lubi się upominać o swoje. Marcin nie dociera nawet do Gulu, z którego jego ojciec przed latami ledwo uszedł z życiem. Kreacja bohaterów wyszła autorowi świetnie. Czuć od nich bijące emocje, są ludzcy i zróżnicowani.

Tak naprawdę najlepsze Pan Marcin zostawił dla nas na koniec. W kilku końcowych rozdziałach dzieje się tyle, że już w pewnym momencie kompletnie odcięłam się od rzeczywistości i chciałam tylko poznać zakończenie… i to jakie zakończenie! Takie, którego kompletnie się nie spodziewałam.

Czy mogę się do czegoś przyczepić? Owszem. Do klasyfikacji książki jako thrillera. Książce bliżej do powieści sensacyjno-przygodowej, więc nie do końca rozumiem skąd ta klasyfikacja. Poza tym to naprawdę kawał dobrej lektury.

„Czerwona ziemia” to książka, która mocno mnie zaskoczyła. Jest ona przepełniona ojcowską miłością i historiami, których kompletnie się nie spodziewałam. Autor uświadamia jak Afryka potrafi być niebezpieczna i tak naprawdę nie jest to wyłącznie fikcja literacka. Wśród tych cudownych krajobrazów potrafią dziać się straszne rzeczy. Książkę jak najbardziej polecam i uwierzcie, że warto „przemęczyć’ tych kilka początkowych rozdziałów. Sądzę, że nie zawiedziecie się z lektury!

Wiktor jest reporterem, który wyrusza w podróż do Afryki, by odnaleźć syna, z którym nie ma od jakiegoś czasu kontaktu. Ponad dwadzieścia lat temu, sam zwiedzał ten egzotyczny kontynent, przeżywając fascynujące przygody. Nie jest mu na rękę ta wycieczka, ma nową rodzinę, córeczkę i syna w drodze, lecz udziela mu się niepokój byłej żony.

Oj nie łatwo mi było przebrnąć przez tę powieść, nie łatwo. Męczyłam się z nią dobre dwa tygodnie. Nie mogłam się wczuć w styl autora, być może to po prostu „nie moja bajka”, ale dawno się tak nie wynudziłam. Ciężko mi było wyciągnąć z tej książki jakikolwiek pozytywny aspekt. Podczas lektury odbiegałam myślami daleko i nie mogłam się skupić na tym, co czytałam. Jest tu mało akcji, dużo przemyśleń i opisów, polityczne wtrącenia, które mnie zupełnie nie interesowały. Trochę czułam się, jakbym czytała o polskiej podróbce Jamesa Bonda. Brakowało jedynie Martini Bianco – wstrząśniętego, ale nie zmieszanego.

Zabrakło mi tu również ciekawego przedstawienia Afryki, miejsc, ludzi, dzikiej przyrody. W końcu jest to zupełnie inne miejsce, niż Europa, w której żyjemy. Niby bohater jest dziennikarzem, a wycieczka do Afryki, wzbudza w nim emocje niczym podróż z Radomia do Sosnowca.

Widziałam wiele pochlebnych, zachwycających recenzji „Czerwonej Ziemi”, ale doprawdy nie jestem w stanie ich zrozumieć. Być może to ja mam wypaczony gust. Uważam, że każdy powinien sobie wyrobić własną opinię na temat książki, lecz patrząc obiektywnym okiem, ta książka nie zasługuje na tak wysokie noty, chociażby ze względu na literówki oraz błędy stylistyczne, które w niej występują. Nie jest to również thriller, bardziej pasuje mi ona to powieści sensacyjnej.

Na ogół moje recenzje są dłuższe, lecz tym razem ciężko mi wykrzesać coś więcej. Jedynym plusem, jaki tu dostrzegłam, jest skupienie się na trudnej relacji głównego bohatera z synem, który czuł się przez niego porzucony.

Pierwsze co przychodzi mi na myśl gdy myślę o tej powieści, to pędzące tempo i dynamika. Akcja toczy się szalenie szybko, nie ma czasu na nudę, a same wydarzenia są bardzo ciekawe. To debiut, ale totalnie tego nie czuć.

Nigdy nie miałam chęci zwiedzać afrykańskich państw, a tu autor pokazuje nam ten świat z bliska. Akcja toczy się na dwóch płaszczyznach czasowych, teraz i w 1996 roku, gdzie to główny bohater, Wiktor, zbiera materiał do swojego reportażu. I ta część stawia przed nami dużo pytań, ciągle nie wiemy, co wydarzyło się w młodości Wiktora i dlaczego jego syn zaginął właśnie w czasie własnej podróży śladami ojca. Odpowiedzi przynosi nam część współczesna, jednak te są tak dawkowane, że autor cały czas trzyma nas w napięciu i niepewności. Ta książka to też swoisty obraz Afryki, z pięknem i brzydotą, biedą i bogactwem. W dodatku przedstawiona tu mieszanka polityki i etniczności daje nam szerszy obraz i wkłada wydarzenia w realne ramy.

To powieść przygodowo- sensacyjna, pełna akcji w zwrotów akcji. Kawał dobrej lektury dla każdego fana tego gatunku.

Gdy Wiktor Tilszer dowiaduje się, że jego syn zaginął w Afryce, nie widzi innego rozwiązania jak powrót na szlak, z którego zszedł prawie ćwierć wieku wcześniej. Uznany dziennikarz pakuje plecak i wraca na ścieżki, na których przeżył najbardziej ryzykowną i najpiękniejszą przygodę swojego życia. W Afryce wszystkie tropy prowadzą go donikąd, nikt nie wie co się stało z Marcinem, ale nikt też nie zdaje sobie sprawy jak bardzo może być zdesperowany ojciec, który ma jeden cel- odnalezienie swojego dziecka, niewielu też zdaje sobie sprawę z tego gdzie go ta desperacja zaprowadzi.

Pierwszy raz od bardzo dawna miałam tak, że aż tak kusiło mnie by podejrzeć jakie zakończenie będzie miała książka, aż swędziały mnie ręce by przerzucić kilkadziesiąt stron i zajrzeć na te ostatnie. Siłą woli się powstrzymałam i nie żałuję bo dzięki temu miałam tyle emocji, tyle frajdy z lektury aż stało się to niepoliczalne.

„Czerwona ziemia” to książka o ojcowskiej miłości, wyrzutach sumienia, desperacji, ale także o Afryce bo autor jak mało kto umie opisywać miejsca, w których był.

W tej książce podobało mi się absolutnie wszystko. Retrospekcje głównego bohatera przyprawiały mnie o szybsze bicie serca a niektóre momenty o hiperwentylację, wzdychałam tak głośno, że mąż pytał czy wszystko w porządku. Można napisać książkę, która od pierwszej strony poruszy i spowoduje, że będzie się przeżywać wszystko z jej bohaterem? Można, pod warunkiem, że jest się takim autorem jakim jest Marcin Meller. Ależ to było dobre! Po poprzednich książkach dziennikarza podejrzewałam, że będzie moc, ale "Czerwona ziemia" to wyżyny emocji, Kilimandżaro nabudowania akcji, piękno zbudowania postaci w taki sposób, że są namacalni, widzi się ich przed oczami. To co się tam dzieje i to co pisze autor jest naprawdę wyjątkowe, nie wiem jakim cudem debiut jeżeli chodzi o thrillery mógł być tak udany, ale jest. Wspaniała książka! Wspaniała ! Polecam razy milion

To było dobre! Tak po prostu, tak zwyczajnie. Chociaż nie bez drobnych zgrzytów, ale o tym za chwilę.

Co mi się podobało?

Przede wszystkim opis relacji ojca z synem. Ten aspekt obyczajowy był świetnie zaprezentowany. Ta więź dwóch mężczyzn, swoiste porozumienie. Męski punkt widzenia na tę relację. Ojcowska opieka i troska. Duży plus.

Tło etniczne. Uchwycenie codziennego życia mieszkańców Afryki. Pokazanie odmienności kulturowej, ale też zarysu historycznego. Krwawego nota bene.

Tempo akcji. Takie dostosowane do opisywanych momentów. Raz przyspiesza, a raz na chwilę przystaje, pozwalając lepiej przyjrzeć się wydarzeniom. A z drugiej strony nie pozwalające się nudzić.

Dwie linie czasowe. Obrazujące wydarzenia z 1996 i 2020 roku. Dzięki nim lepiej rozumiemy i samych bohaterów i akcję, i samą Afrykę.

To co mi osobiście nieco zgrzytało to zakwalifikowanie tej książki jako thrillera. Bo w mojej opinii thrillerem to ona nie jest. Mamy tutaj powieść sensacyjno-przygodową z obyczajowym elementem.

Podsumowując, debiut pana Marcina to dobry kawałek powieści. Taki, dla którego warto zarwać nockę, do czego autor sam zachęca 😉

,,W Afryce niemożliwe jest nie tylko możliwe, jest prawdopodobne, a czasami nawet pewne".

W 2020 roku młody Marcin Tilszer, syn znanego reportera, który przemierzył Afrykę wzdłuż i wszerz, rusza śladami ojca do Ugandy.

Musi dotrzeć do Gulu, w którym to 25 lat wcześniej jego rodzic przeżył niebezpieczną, ale najpiękniejszą przygodę swojego życia.

Niestety..jego telefon pewnego dnia milknie.

Wiktor postanawia więc zostawić własne dziennikarskie śledztwo i wyrusza na poszukiwanie syna.

Ale Afryka to nie Polska.

Tu wszystko jest inaczej, a tropy prowadzą do nikąd.

Teraz Wiktor będzie zmuszony poprosić o pomoc kogoś, kto jak duch wyłoni się z jego przeszłości.

Czy odnajdzie Marcina?

Co takiego wydarzyło się w 1996 roku?

Kompletnie nie spodziewałam się, że ta książka będzie tak wspaniała!

Tak malownicza, tętniąca życiem, pełna kurzu z czerwonej ziemi.

Tak dynamiczna i zaskakująca!

I tak mocno wciągająca w wir wydarzeń.

Dla niej warto zarwać noc, bo tej książki się nie czyta.

Ją się ogląda.

Z pasją, podniesionym ciśnieniem i napięciem, co dalej się wydarzy.

Obrazy migają przed naszymi oczami w tempie błyskawicy tworząc niesamowitą opowieść, przez którą autor prowadzi nas dwutorowo, a wprowadzone retrospekcje pomagają zrozumieć konsekwencje tego, co wydarzyło się w 1996 roku.

Zakończenie to przysłowiowa ,,wisienka na torcie" i chociaż coś podejrzewałam, to z pewnością nie tego, co dostałam na ostatniej stronie.

Moim zdaniem autor wykonał tutaj kawał naprawdę dobrej roboty!

Książka jest dopracowana, wręcz perfekcyjna, a jednocześnie lekka i czyta się ją z prawdziwą przyjemnością.

Jeśli więc chcecie zobaczyć kawałek Afryki i przeżyć mrożącą krew w żyłach przygodę, to zapraszam do czytania!

Jak wiecie moim ulubionym gatunkiem są thrillery, jednak lubię czasem zboczyć z obranego kursu i dotknąć czegoś nowego. Wybrałam powieść sensacyjno-przygodową "Czerwona ziemia" Marcina Mellera, która jest jednocześnie jego debiutem literackim. I powiem Wam, że wypadła całkiem fajnie. W całej książce czuć emocje autora, które mnie się bardzo udzieliły. I ciągle myślałam, w którym miejscu mam tu fikcję, a w którym jest czysta prawda?

Fabuła rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych. Teraźniejszość, czyli rok 2020 - Wiktor Tilszer redaktor warszawskiej gazety prowadzi polityczne śledztwo. Natomiast jego dwudziestoletni syn wyrusza do Ugandy śladami ojca, który w młodości przemierzył Afrykę wzdłuż i wszerz i przeżył niebezpieczną, ale najpiękniejszą przygodę życia. Otarł się o śmierć. To wtedy też poczuł smak niewyobrażalnej i prawdziwej miłości. I właśnie te wydarzenia z roku 1996 przeplatają się ze współczesnymi. Wiktor porzuca dziennikarskie śledztwo i rusza na poszukiwania syna, który w ten cichy sposób pragnie choć trochę poczuć obecność ojca.

Akcja jest dość dynamiczna, ale zwalnia w retrospekcjach, w których poznajemy czym się kierowali bohaterowie podejmując pewne decyzje. Możemy też poczuć dzikość a zarazem piękno afrykańskiej przyrody i trudne życie mieszkańców. Najbardziej poruszyły mnie, choć o nich już wiedziałam, fragmenty dotyczące odbierania rodzicom dzieci i szkolenia ich na bezwzględnych żołnierzy. Toczące się wojny i ludobójstwo.

Ta powieść to podróż w czasie i zadośćuczynienie wobec syna, z którym ojciec nie nawiązał bliskiej relacji. Budząca podziw determinacja w jego odnalezieniu i pokazanie siły miłości.

Są też wątki polityczne, które mnie osobiście już zaczynają przerażać. A może to tylko ja tak osobiście to wszystko odbieram?

Ta powieść jest tak wielowymiarowa, że nie sposób osadzić jej w jedną ramę.

Drzwi do przeszłości rzadko kiedy zamknięte są na nieodwracalnie. Prawie zawsze jest w niej coś, co w końcu doprowadza do ich otwarcia. Każda akcja rodzi reakcję, nie od razu może zauważalną, lecz nie pozostającą bez echa. Jedno i drugie spotykają się w okolicznościach, jakich nikt nie brał nigdy pod uwagę i przynoszą z sobą wydawałoby się niemożliwy rozwój sytuacji.

W ciągu ponad dwóch dekad czas zrobił swoje, na pewno nie stał w miejscu, niejedno wydarzyło się, pewne sprawy uległy zatarciu w pamięci, inne wprost przeciwnie – wyraźnie wyryły się w niej. Wiktor Tilszer nie żyje przeszłością, skupia się na teraźniejszości, w jakiej równie dużo dzieje się co kiedyś. Jednak musi wrócić tam, skąd wyjechał dwadzieścia pięć lat temu. Jego dawnymi śladami podąża syn albo raczej podążał, nie dotarł do punktu do jakiego zmierzał, może to nic nie znaczy i ma jakąś nieprzewidzianą przerwę w podróży, zresztą Tilszer prowadzi właśnie interesujące dziennikarskie dochodzenie i wyjazd do Afryki raczej nie jest mu na rękę. Doskonale pamięta czego był nie tylko świadkiem, ale i uczestnikiem tam gdzie teraz przebywa Marcin. Temu, co zostawił wówczas musi stawić czoła, ożywają wspomnienia i nie jedynie one, zmieniło się dużo, lecz pewne sprawy wciąż są bardzo podobne. Na pierwszym planie jest syn, wciąż nie wiadomo gdzie przebywający, a próby zdobycia informacji nie są zbyt owocne. Czy to, co wydarzyło się kiedyś ma związek z tym, co obecnie jest? Zbieg okoliczności? Poszukiwania powinny dać odpowiedź, pytanie tylko czy Wiktor jest gotowy na nią.

Targana konfliktami Afryka, dziennikarskie śledztwo, młodzieńcza wyprawa śladami ojca, czyli prawdziwy trójkąt sekretów. „Czerwona ziemia” zabiera czytelnika w sensacyjną podwójną podróż, w której przeszłość i teraźniejszość są równie istotne i są źródłem zagadkowych zdarzeń. Czytelnik poznaje fabułę w dwóch planach czasowych, wydających się odległe od siebie, dzieli je dwadzieścia pięć lat, w których zaszły kolosalne zmiany, chociaż czy na pewno? To, co było jest zamkniętym rozdziałem, to, co jest to całkowicie nową historią, nawet pójście czyimś śladem nie będzie tą samą historią, a może jednak nie? Marcin Meller zręcznie rozgrywa tymi wątkami, z jednej strony podsuwając jakiś trop, z drugiej stawiając przy nim znak zapytania i wskazując nowy. Afryka nie jest jedynie drugim planem, umiejscowionym gdzieś w tle i dostarczającym tylko egzotyki jako dodatku. Wprost przeciwnie, jest istotnym składnikiem fabuły, dużo bardziej złożonym niż można by przypuszczać i noszącym wiele masek. Swoich sekretów strzeże dobrze, tak samo jak i postacie, o czym czytający przekonują się w najmniej spodziewanych momentach. Podczas lektury „Czerwonej ziemi” nie powinno się samemu pisać scenariusza ciągu dalszego, autor świetnie radzi sobie z tym, lepiej jest skupić się na tym, co właśnie rozgrywa się na naszych oczach. Połączenie thrillera i fikcji politycznej pozwala na rozegranie z czytelnikiem obfitującej w zaskakujące zwroty akcji rozgrywki, której finał jest nie do przewidzenia.