Córka generała

"Córka generała" Magdaleny Witkiewicz to kolejna książka, która znalazła się w mojej domowej biblioteczce. Znam styl autorki z poprzednich książek i ta podobnie jak wcześniejsze bardzo mi się podobała. Dodatkowym atutem przy czytaniu było to, że w książce zawarte były wątki historyczne dotyczące rodziny autorki. Niezwykła historia o miłości, która trafiła na niekorzystne i trudne czasy. Ojciec głównej bohaterki to generał, który chce uchronić swoją rodzinę nawet kosztem wielkiego uczucia córki. Przejmująca i do głębi wzruszająca powieść, którą bardzo polecam.

,,Kiedyś jeszcze będzie pięknie. Niebo będzie tak samo niebieskie, słońce tak samo będzie raziło w oczy. Trawa pozostanie zielona. Wiatr będzie nadal rozwiewał nam włosy i tak samo będziemy się denerwować, gdy zacznie padać deszcz, a my nie weźmiemy z domu parasola" - zapamiętajcie ten fragment.

Miłość w cieniu walki o przetrwanie. W Wolnym Mieście Gdańsku wiosna wisi w powietrzu, a w sercu Andrzeja Tapera rozkwita miłość do Elise. Miłość odwzajemniona. Polak i córka niemieckiego generała zafascynowanego Hitlerem i jego ideologią - czy to się może udać?

Historia tych dwojga jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, co sprawiło, że jeszcze bardziej trafiła do mnie i jeszcze bardziej ją przeżyłam. Bo przeżyłam mocno. Magdalena Witkiewicz ma niezwykłą zdolność do odnajdywania w czytelniku uczuć, o których ON sam nie miał pojęcia. Tak właśnie było przy tej powieści. Nie przypuszczałam, że aż tak mnie poruszy. Bo czy we wrogu można zobaczyć człowieka? Czy wróg ma w sobie pokłady dobra? Czy można mu pomóc, jeśli ten cierpi? Czy można go pokochać?

Kiedy kończyłam czytać tę książkę gruchnęła wiadomość o ataku Rosji na Ukrainę. I nagle „Córka generała” stała się jeszcze bardziej autentyczna. Te wyżej wspomniane pytania to już nie jest teoria, a nasza rzeczywistość i choćby dlatego warto przeczytać tę książkę.

Prócz ważnych tematów autorka serwuje nam również piękną historię. Przejmującą, wzruszającą, o tym jak bardzo życie może się poplątać, o tym, że czasem trzeba dokonać wyboru, mimo tego że tak naprawdę go brak. To powieść o strachu, ale i o prawdziwiej przyjaźni oraz sile uczuć, które dają nadzieję na lepsze jutro. Przeczytajcie, bo to jedna z tych książek, które zostają w nas na zawsze.

Piękna, cudowna i łapiąca za serducho, zdecydowanie lekturę polecam

Wspaniała powieść o przyjaźni i miłości w trudnych czasach. Akcja książki rozgrywa się w przededniu wybuchu i w trakcie II wojny światowej w Gdańsku.

Trudne sąsiedztwo różnych narodowości w mieście, którym zaczynają rządzić naziści.

Bardzo polecam.

Elise żyje w Wolnym Mieście Gdańsku. W powietrzu wisi wojna jednak dziewczyna nie odczuwa zagrożenia. Żyje niczym w mydlanej bańce stworzonej przez ojca. Bywa na przyjęciach, studiuje i nie rozumie dlaczego jej Polscy przyjaciele denerwują się czy okazują jej niechęć. Ona nic im nie zrobiła, jest tylko córka generała, który jest zafascynowany ideologia Hitlera.

Andrzej zakochał się w pięknej Elise. Nie chciał, bronił się... Ale czy kiedykolwiek ktoś wygrał ta walkę? Miłość nie wybiera. A on przez długi czas lawirował między miłością do kobiety, a miłością do ojczyzny. Między uczuciami i rozumem. Między przyjaciółmi i nią.

Są historię które zapadając w pamięć i nie pozwalają o sobie zapomnieć. I taa też taka jest! Pełnw mlodzienczej miłości, czułego dotyku, ciepła rozgrzewającego w chłodny dzień, ale różnie smutku rozstania, rozpaczy, bólu i strachu o najbliższych.

Wojna nie oszczędziła żadnego z bohaterów, nie pozwoliła im żyć w mydlanej bańce, brutalnie wyrwała z bezpiecznego domu rzucając w wir wydarzeń. Jednocześnie dała nadzieję.

"Kiedyś jeszcze będzie pięknie. Niebo będzie tak samo niebieskie, słońce tak samo będzie radziło w oczy. Trawa pozostanie zielona. Wiatr będzie nadal rozwiewał nam włosy i tak samo będziemy się denerwować, gdy zacznie padać deszcz, a my nie weźmiemy z domu parasola. "

Przepiękna historia o życiu, które nie raz zaskakuje. O losie który bywa przewrotny. O ludziach, którzy kochali, cierpieli, rozumieli siebie nawzajem, a przede wszystkim żyli.

Gorąco polecam! ❤

"(…) kiedy dzieje się coś złego, trzeba dać sobie chwilę na cierpienie a później dumnie podnieść głowę i ruszyć do przodu"

Lata 30. XX wieku w Wolnym Mieście Gdańsku nie były okresem spokojnym. Niektórzy przeczuwali nadciągający wiatr złych zmian, inni żyli w błogiej nieświadomości. Gdańszczanie – czy to Polacy, Niemcy czy Żydzi starali się żyć w przekonaniu, że okropieństwa wojny już należą do przeszłości i nie powrócą. Los zetknął ze sobą w tym czasie Elise, Andrzeja, Halinkę i Józka. Młodzi z planami i marzeniami na przyszłość, które nie miały szans na realizację.

Miłość Elise, córki niemieckiego generała i Andrzeja Tapera – Polaka, świadomego nieuniknionej wojny była niemożliwa jak na ówczesne czasy. Z kolei twardo stąpającej po ziemi Halince i porywczemu Józkowi nie było dane długo nacieszyć się własnym szczęściem. Każde z nich inaczej wspomina ten okres i lata późniejsze. Nie o wszystkim można było mówić wprost a wręcz przeciwnie – mniejsza wiedza oznaczała większe bezpieczeństwo.

"Czasy wojenne były bardzo trudne, to chyba żadna odkrywcza myśl. Jednak mimo to ludzie tak samo kochali, tak samo marzyli i potrafili być szczęśliwi".

Jedną z czterech narratorów i zarazem najmniej obecną, jest Niemka, Elise von Hummel. Jako jedyna jest Niemką, ślepo zapatrzoną w ojca, co w zestawieniu z jej młodzieńczą naiwnością dość jednoznacznie determinuje postrzeganie rzeczywistości. Inni narratorzy wydają się bardziej wyraziści, życiowi a nadchodząca wojna wyzwala w nich gen przetrwania i walki za ojczyznę. Są w pełni świadomi, że z dnia na dzień mogą stracić spokój, nadzieję i najbliższych, dostając w zamian strach i poczucie, że nikomu nie można zaufać.

"Czasem inni podejmują za nas decyzje i po wielu latach okazują się one trafne. Wtedy jesteśmy im wdzięczni, że pokierowali nas w odpowiednią stronę".

Ich relacje nadają wspomnieniom pełniejszy całokształt, ale niestety w większości przypadków są to te same wydarzenia. W związku z tym czasem czytelnik ma poczucie déjà vu np. scena pierwszego spotkania czwórki bohaterów czy uroczystość ślubna są opisywane po trzy lub cztery razy. Jasne - są też i sytuacje opisywane tylko oczami jednego lub dwójki bohaterów, z uwagi na ich konspiracyjny charakter. Niektóre wydarzenia są traktowane bardziej priorytetowo, inne ulegają rozmyciu, dlatego odczuwam pewien niedosyt, bo są wątki które aż proszą się o rozwinięcie. Kto wie, może w innej książce?

"Córka generała" pomimo że przyniosła kilka rozczarowań i zaskakująco mało wzruszenia, jak to powinno być w przypadku typowych historii wojennych, to z dużą wrażliwością i bez zbytniego epatowania brutalnością opowiada o wartościach bezcennych w obliczu wojny. Młodym ludziom odebrano normalność, szansę na rodzinną codzienność i spokojną starość, bez płochliwych spojrzeń i zastanawiania się, co przyniesie jutro. Ale na przekór burzliwym dziejom mamy też kilka promyków nadziei i obietnicę, że jeszcze będzie dobrze.

"Kiedyś jeszcze będzie pięknie. Niebo będzie tak samo niebieskie, słońce tak samo będzie raziło w oczy. Trawa pozostanie zielona. Wiatr będzie nadal rozwiewał nam włosy i tak samo będziemy się denerwować, gdy zacznie padać deszcz, a my nie weźmiemy z domu parasola".

CÓRKA GENERAŁA to opowieść ukazująca, że po każdej burzy wychodzi słońce. To powieść dająca nadzieję, na lepsze jutro.

Mimo, że autorka wzięła na warsztat trudny czas, bo czas wojny, który jest jednym z najtrudniejszym z okresów w naszej historii to muszę stwierdzić, że wywiązała się z tego świetnie. Może dlatego, że to nie jest książka typowo wojenna, tylko wspaniała historia przyjaciół z wojną w tle.

Poznajcie Elise, Halinę i Andrzeja, bo to właśnie ich historia spisana jest na tych stronach. Losy bohaterów niby tak różnych od siebie, jednak łączą się w uczuciu przyjaźni i miłości.

Autorka stworzyła bardzo realnych bohaterów, z którymi się zżyłam, a ich losy bardzo zaciekawiły. Z niecierpliwością przewracałam strony, aby zobaczyć jak to się dalej potoczy.

Czytając tę powieści czułam się jakbym fizycznie była z nimi i przy filiżance herbaty słuchałam opowieści każdego z osobna. Odczuwałam ich smutek, ogarniającą niepewność, ale też przyjaźń i miłość. Polecam!

Po książkę pt. 'Córka generała' Magdaleny Witkiewicz sięgnęłam z wielkim zainteresowaniem, gdyż bardzo lubię książki historyczne. Opowieść nawiązuje do wydarzeń, które miały miejsce w WM Gdańsk, doby XX- lecia międzywojennego, co wydało mi się ciekawe, gdyż lubię ten okres historyczny. Książka jest dziś jak najbardziej na czasie, zwłaszcza teraz kiedy przeżywamy wszyscy wydarzenia w Ukrainie, pisarka choć pisze o II WŚ, dała mi ponadczasowe, uniwersalne refleksje na temat całego ogromu tragedii jakie za sobą niesie wojna. Z całego serca polecam.

Piękna historia o miłości i wojnie, która w obecnych czasach staje się bardzo aktualna. Każdy powinien ją przeczytać, żeby spojrzeć na świat inaczej, aby nie być obojętnym temu co dzieje się obecnie na świecie. Bardzo wzruszyłam się czytając tą książkę. Pochłonęłam ją w dwa wieczory i nadal nie mogę się otrząsnąć. Daje dużo do myślenia, nie wiem czy we współczesnym świecie jest jeszcze tak bezgraniczna i wspaniała miłość, czy są takie wartości, które opisane są w tej książce. Polecam z całego serca.

Kupiliśmy grę Boonlake w polskiej edycji dla całej naszej rodziny. Po jej rozpakowaniu i sprawdzeniu, czy posiada wszystkie elementy rozpoczęliśmy grę. Dzięki dołączonej instrukcji szybko zrozumieliśmy o co w niej chodzi. Jako fani takiej kategorii możemy szczerze ją polecić. Graficznie również jest świetnie dopracowana. Grafik naprawdę się postarał. Co nas zaskoczyło to to, że rozgrywka jest naprawdę długa. Graliśmy około 2 godziny we cztery osoby. Boonlake spełniła nasze oczekiwania i założenia. Polecamy!

Książka przedstawia niezwykłą historię przyjaźni, która jest w stanie przetrwać wszystko, nawet iść pod prąd. Podkreśla ona również rolę i siłę kobiet, nawiązując do czasu wojny. Bardzo zainspirowała mnie ta książka, dała dużo do myślenia. Żyjac w wygodnych, nowoczesnych czasach, często nie dostrzegamy własnej wartości, prawdziwych uczuć, czy też szczerych czynów. Tak naprawdę wiele osób nie wie, co w życiu jest najważniejsze. Książka staje się bardzo aktualna w czasach wojny za naszą granicą. Godna polecenia i warta przeczytania.

Nie czytam za często romansów, gdyż nie jest to mój ulubiony gatunek literacki. Jednak za książki napisane przez Magdalenę Witkiewicz biorę się w ciemno. Uwielbiam jej twórczość, dlatego tę powieść przeczytałem z największą przyjemnością. Historia, jaka została w niej przedstawiona, była inspirowana prawdziwymi zdarzeniami, więc tym chętniej chciałem ją poznać. Fabuła była spójna, logiczna i całkiem nieźle napisana. Akcja toczyła się dość powoli, ale niespodziewane zwroty akcji nadawały całości odpowiedniego tempa. Zachęcam do czytania.

Czasem trzeba żyć tylko chwilą...

Na najnowszą powieść Magdaleny Witkiewicz czekałam jak zawsze z utęsknieniem i niecierpliwością. Nie mogłam doczekać się momentu kiedy dane mi będzie usiąść z nią w ręku, otulić się kocem i z kubkiem ulubionej herbaty z cytryną zatopić się w lekturze. Nie przyszło mi oczywiście do głowy w jakich okolicznościach przyjdzie mi ją czytać i nie miałam pojęcia, że to co się dzieje wokół mnie tak bardzo mocno wpłynie na odbiór powieści, tak bardzo wzmocni jej przekaz. Opisana przez Autorkę opowieść to książka z historią wojenną w tle.

Akcja "Córki generała" rozpoczyna się w bardzo trudnym dla Polski i burzliwym dla Europy czasie. Jest druga połowa lat trzydziestych XX wieku. Tytułowa bohaterka jest wtedy młodą niemiecką dziewczyną, która wraz z rodziną, rodzicami i bratem, mieszka w Wolnym Mieście Gdańsk. Czasy są ogromnie niespokojnie, w powietrzu czuć wojnę, a Elise, młoda studentka zakochuje się bez pamięci. Jej wybrankiem jest Andrzej, Polak, któremu dziewczyna też nie jest obca. Ich uczucie zapuszcza korzenie po dwóch wrogich stronach barykady, a rodzina Elise i otoczenie Andrzeja jest przeciwne tej relacji. Generał von Hummel nie bierze pod uwagę, że jego ukochana córka zakocha się we wrogu Rzeszy, której jest wierny. Czy ideologia i konkretni ludzie są w stanie stanąć na drodze prawdziwemu uczuciu? Czy miłość jest w stanie wygrać z wojną i przeciwnościami losu? Jak potoczą się losy zakochanych wobec śmiertelnego niebezpieczeństwa? Czy dane im będzie dzielić z sobą całe życie aż do śmierci?

Najnowsza powieść Magdaleny Witkiewicz inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami, a w jej tło wplecione są karty historii. Przyszło mi ją czytać gdy za naszą wschodnią granicą rozpoczęła się wojna. Właśnie dlatego jej treść przemówiła do mnie wyjątkowo mocno i wyraziście. Tym bardziej mogłam wczuć się w jej klimat i rozumieć fabułę, która opowiada o miłości, która musiała walczyć o przetrwanie tak samo jak ludzie, których połączyła. Ta powieść robi naprawdę wyjątkowe wrażenie i przykuwa uwagę czytelnika. Wskazuje na destrukcyjny wymiar wojny, na jej zło, szaleństwo i barbarzyństwo. Głównym bohaterom przyszło zmierzyć się z tak wieloma przeciwnościami! Mimo to, zło nie zabiło w nich człowieczeństwa, a raczej zahartowało i dało cenną życiową lekcje, uświadomiło co jest bardzo ważne, a co mniej istotne.

Autorka w swojej kolejnej książce ponownie udowodniła, że potrafi pisać nie tylko piórem, ale i sercem, które włożyła w każdą stronę swego dzieła. Efektem jej pracy jest tytuł, który się czyta jednym tchem, który się chłonie, który się przeżywa, którym się żyje. Wszystko, co jest opisane w książce wydaje się być prawdziwe, realne i namacalne. Bohaterowie są żywi, wyraziści i nie przerysowani. Akcja toczy się dynamicznie, a wydarzenia poznajemy dzięki zmieniającemu się narratorowi. Tak, tę historię poznajemy z perspektywy kilku osób, a dzięki temu jest ona ogromnie plastyczna i rzeczywista w odbiorze.

To książka o miłości i wojnie, o walce o przetrwanie i o bólu. O stracie i niespodziewanych prezentach od losu. Przy lekturze płakałam. Nie zabrakło łez nad historią, która stała mi się tak bliska, jakby rozgrywała się przed moimi oczami. Nie zabrakło refleksji nad tym, że ludzkość źle odrobiła zadanie domowe i znów dopuszcza się kataklizmu i najgorszego błędu jakim jest walka zbrojna.

"Córka generała" to naprawdę wyjątkowa pozycja na rynku. Jest tak piękna i wymowna, tak genialna, że trudno to oddać słowami w krótkim tekście. Ta powieść z pewnością Was nie rozczaruje i poruszy Wasze sumienie na długo zapadając w pamięć i serce. Koniecznie po nią sięgnijcie i dajcie się jej zawładnąć.

Moja ocena 10/10.

Kiedy kilka dni temu, czytałam Córkę generała, nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że znowu dzieje się to samo. Wybuchła wojna! Historia się powtarza! Przez jednego człowieka, którego ogarnęła chora ambicja, żądza władzy, niewinni ludzie są zabijani. Porzucają swoje domy, muszą uciekać. To jest przerażające że po ponad 70 latach, ludzie ludziom znowu zgotowali ten los. Ogania mnie taka bezsilność jak Halinę, kiedy nie wiedziała co się dzieje z jej bliskimi.

Fabuła książki osadzona jest w Wolnym Mieście Gdańsku tuż przed wybuchem Drugiej Wojny Światowej. Młody mężczyzna Andrzej, zakochuje się w Elise, córce niemieckiego generała, który aktywnie wspiera działalność Hitlera. Elise wychowana w szklanej bańce, nie rozumie co się dzieje w Gdańsku. Nie rozumie dlaczego przyjaciele Andrzeja nie akceptują tego związku. Związku Polaka z Niemką. Jak potoczą się dalsze losy Andrzeja, Elise, Haliny i Józefa? Tego dowiecie się czytając Córkę generała.

Magdalena Witkiewicz w niesamowicie wyrazisty sposób odmalowała przeżycia przyjaciół w przededniu wybuchu Wojny. Emocje jakich doświadczałam czytając powieść, zbiegły się z obecnymi wydarzeniami na Ukrainie. Córka generała to powieść o miłości w trudnych czasach. O lęku, sile rodziny i nadziei że będzie lepiej.

Na usta ciśnie mi się piosenka Zespołu Tilt:

Widziałem domy o milionach okien,

A w każdym oknie czaił się ból

Widziałem twarze, miliony twarzy

Miliony masek do milionów ról…

Jeszcze będzie przepięknie,

Jeszcze będzie normalnie.

Jeszcze będzie przepięknie,

Jeszcze będzie normalnie…

Gorąco polecam i zapraszam na stronę Skarpa Warszawska [Adres usunięty]

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska

Ilość stron: 383

Data premiery: 23 lutego 2022

Widzę znów nad nami ciemne chmury. Zdają się przysłaniać cały świat. Przysłaniać radość, szczęście, nadzieję… Wciąż boję się spoglądać w niebo, nie wiem, co przyniesie cisza, która mnie otacza. Nagle zza chmur zaczyna wyłaniać się słońce. Delikatne muśnięcie promieni ogrzewa mój policzek. Spoglądam nieśmiało w niebo i myślę, czy to oznaka tego, że jeszcze będzie pięknie? Że jeszcze zaśmieję się w głos i zatańczę w deszczu? Że wróci czas, że człowiek będzie dla drugiego po prostu… człowiekiem?

Kiedy czytałam powieść Magdaleny Witkiewicz, miałam w głowie zarys mojej opinii. Nie wiedziałam wtedy, że świat z dnia na dzień się zmieni tak jak moje jej postrzeganie. Przeczytane słowa zdają się mieć dziś inny wydźwięk, kiedy coś, co wydarzyło się naprawdę, ale lata temu, ma namacalny kształt… Kiedy znów gdzieś słychać syreny, huk wybuchów, płacz ludzi, którzy zostali pozbawieni domu, którzy tracą najbliższych. Tak bardzo chciałam, aby opisane przez nią wydarzenia, zostały jedynie na kartach powieści…

„Córka generała” to przede wszystkim opowieść o kobietach. O kobiecej przyjaźni ponad podziałami, o sile, która motywowała do walki, a także o odwadze, która pozwalała przetrwać, jednocześnie pomagając przetrwać tym, którym jej zabrakło. Magdalena Witkiewicz kreśli opowieść o zwykłej codzienności zwyczajnych ludzi w nieludzkich czasach. Czasach, które odebrały im wszystko. A jednak znaleźli w sobie ogromne pokłady człowieczeństwa, które ich poniekąd ocaliło. Autorka uświadamia, że po obu stronach barykady znajdowali się ludzie, którzy zostali wciągnięci w wir wydarzeń, na które się nie godzili. Którzy kochali, mieli rodziny, chcieli normalnie żyć. A jednak los zdecydował inaczej, stali się marionetkami zagubionymi w piekle wojennej zawieruchy. Choć autorka nie opowiada o wydarzeniach z pierwszej linii frontu, nie stroni od brutalnych opisów. Mimo to przekaz jej historii jest niczym promień słońca, który rozprasza ciemne chmury na pewnym obrazie. Obrazie, który był prezentem od serca. Symbolem nadziei, która umiera ostatnia i cichą obietnicą na to, że po burzy znów wyjdzie słońce.

Podsumowując:

„Córka generała” to powieść, która wywołuje wiele emocji. Jednak wśród tych nacechowanych smutkiem, odnalazłam również radość. Odnalazłam ukojenie i wiarę w to, że krajobraz, który dziś wydaje się tak ponury, ma szansę się zmienić. Że wciąż warto wierzyć, że promienie słoneczne przebiją się przez chmurę strachu, bólu i okrucieństwa. Autorka jasno pokazuje, że bez względu na narodowość, każdy jest przede wszystkim człowiekiem, któremu wojna pokrzyżowała plany i zmusiła do podejmowania decyzji, niejednokrotnie wbrew sobie, często, aby przetrwać. Opowieść o sile miłości, przyjaźni i wierze w to, że w każdym można odnaleźć dobro. Polecam!

Kiedy poznajemy Elise i Andrzeja nic nie zapowiada dramatycznych wydarzeń, jakie stoją przed nimi. Młodzi, zakochani, niezważający na dzielące ich różnice- ona z bogatego, niemieckiego domu, ON zwyczajny, prosty chłopak, a jedyne co jest dla nich ważne to miłość, która ich połączyła.

Niestety czająca się za progiem wojna bardzo szybko zweryfikuje ich marzenia. Chciałoby się napisać, że los ma dla nich inne plany, ale to bardziej ludzie sprawią, że ich drogi rozejdą się na wiele lat.

Halina i Józef to najbliżsi przyjaciele Elise i Andrzeja, a także bohaterowie, bez których ta książka nie byłaby taka sama. Szczególnie Halinka jest dziewczyną, kobietą, która zdobyła moje serce od pierwszego naszego spotkania na kartach powieści. Młoda, radosna, wyczekująca ślubu z ukochanym, pełna empatii i jak się okaże człowiek o ogromnej odwadze i sercu.

"Córka generała" to książka, której fabuła toczy się w niezwykle trudnych czasach wojny. Z jednej strony walka o Polskę, a z drugiej zwyczajne ludzkie marzenia o miłości, codzienności we dwoje.

Wojna to czas, kiedy ludzie musieli, muszą, stawać przed wyborami, jakie nam, czytelnikom trudno sobie nawet wyobrazić, dlatego też nie pokuszę się o ocenę zachowań bohaterów. Tak więc mamy tutaj fanatyków Hitlera, dla których nawet rodzina nie jest świętością, i ludzi, którzy nawet w najgorszych sytuacjach szukają tych dobrych momentów, by nie tracić wiary i nadziei. Dla tych drugich więzy rodzinne to znów największy skarb.

To, co moim zdaniem wyróżnia tę powieść, na tle innych o podobnej tematyce, to to, że autorka postawiła na pokazanie nie tylko okrucieństwa tamtych czasów, ale na okazanie ile dobra można było uczynić dla drugiego człowieka. Tak też w tej historii mamy bohaterów, którzy po prostu pomagają, bo tak trzeba, bo niezależnie od wiary, narodowości, uprzedzeń, jesteśmy tylko ludźmi, a to co czasem robimy, nie zawsze wynika z naszych przekonań, a obowiązków, które nam narzucono.

"Córka generała" to powieść o trudnych wyborach w jakże prawdziwych czasach, lęku, miłości w wielu jej odcieniach, sile rodziny i dobru.

Każdy nas zna chyba powiedzenie "dobro powraca". Bo ono zawsze wróci, co tak pięknie widać w tej historii. Polecam.

Książka jest fantastyczna. Jest przede wszystkim bardzo aktualna. W świetle konfliktu na Ukrainie, wydarzenia w niej opisane są bardzo aktualne i można odnaleźć w niej wiele podobieństw. Książka bardzo wzruszająca i wciągająca, ciężko się od niej oderwać. Jest bardzo wartościowa i daje do myślenia. Ukazuje to, co w życiu jest najważniejsze, zwraca uwagę na kwestie, które często pomijamy, dążąc do bogactwa, goniąc za pieniądzem i stawiając pracę na pierwszym miejscu. Pozwala ustalić priorytety w życiu. Polecam.

Bardzo cenię książki Magdaleny Witkiewicz i zawsze chętnie po nie sięgam. Ta powieść również przypadła mi do gustu, choć nie od razu udało mi się wkręcić w tę fabułę. Historia zawarta w powieści jest oparta na faktach, co jest dla mnie ogromnym plusem. Bohaterowie zostali wykreowani bardzo dokładnie, z dbałością niemal o każdy szczegół. Są to postacie, które mają w sobie naprawdę cały wachlarz przeróżnych cech osobowości oraz charakteru. Jeśli macie ochotę przeczytać niezły romans, który sprawi, że nie będziecie mogli oderwać się od lektury, to polecam tę pozycję.

Wspaniała książka, którą się czyta niemal jednym tchem. Zdecydowanie umiliła mi długi, smutny, deszczowy wieczór. Jest to jedna z lepszych książek z którymi do tej pory miałam do czynienia. Bardzo lubię książki Magdaleny Witkiewicz, są bardzo dobre, ale ta to mistrzostwo. Bohaterowie zabierają nas ze sobą w czas wojny, gdzie wszystko prócz miłości może być zniszczone i sponiewierane. Wszystkie wartości przestają mieć znaczenie, lecz miłość przezwycięża wszystko. Nie mogę zapomnieć o tej książce. Polecam

W polskich powieściach uwielbiam to, że rozgrywają się w miejscach, które znam, lubię, które widziałam na własne oczy. Znacznie lepiej jest mi wtedy odnaleźć się w fabule, podążać tropem bohaterów czy wyobrażać sobie opisane miejsca. A w dłoniach Magdaleny Witkiewicz miejsca te są zawsze żywe, opisane pocztówkowo - tak, że czytelnik czuje jakby zajmował miejsce u boku opisywanych postaci.

Najnowsza powieść autorki niesie ze sobą poczucie innej niż te, które wyszły spod jej pióra do tej pory. Wciąż możemy mówić o pięknej romantyczno-obyczajowej scenerii, ale tym razem popartej prawdziwymi wydarzeniami co zawsze mocniej działa na naszą wyobraźnię. W połączeniu z pięknym stylem, autorki, obrazowością, ręką do przedstawiania wiarygodnych emocji oraz dojrzałych bohaterów otrzymujemy obraz miłości pełnej wyzwań, ale jednocześnie pięknej i pokonującej wszelkie bariery.

Fabuła jest piękna, ale niestety również bolesna. Opowiada o czasach traumatycznych i bezwzględnych, kiedy Hitler rozsiewał swoje toksyczne poglądy a granice człowieczeństwa zacierały się zaskakująco łatwo. Autorka idealnie w punkt oddała grozę ludzkich działań czającą się w ruchach bohaterów i bolesne uczucie kiełkujące w najmniej oczekiwanym momencie. Andrzej i Elisa zakochali się w sobie bez opamiętania, ale ona była córką emerytowanego niemieckiego generała a ON nieakceptowanym przez niego Polakiem. Generał von Hummel nie siedział biernie tylko walczyło o to co jego zdaniem dla Elisy było najlepsze. I zaszkodził tym wszystkim dookoła.

Poznajemy wersję wydarzeń z perspektywy licznych bohaterów, zatem z każdej strony zostajemy zarzuceni dość szczegółowym obrazem tego co się dzieje. Bardzo lubię podobny zabieg, więc z przyjemnością poznawałam również bohaterów reprezentujących konkretne wartości. Trzymałam kciuki za Andrzeja i Elisę kibicując im ile sił, ale niestety liczyłam się również z niekoniecznie szczęśliwym zakończeniem, ponieważ to nie romans dyktował tutaj warunki a proza życia uchwycona co prawda bardzo dobrze, ale jednocześnie smutno i nostalgicznie.

"Córka generała" zachwyca paletą przeróżnych emocji. Obdarzyłam bohaterów sympatią, pokochałam ich historię i przewracałam strony w zawrotnym tempie, bo musiałam jak najszybciej dowiedzieć się jak to wszystko się zakończy. Magdalena Witkiewicz po raz kolejny pokazała klasę, tym razem serwując powieść mocniejszą w przesłaniu, ponieważ niosącą poczucie, że cała historia mogła wydarzyć się naprawdę. Fanom autorki i nie tylko - polecam!

Gdybym tylko wiedziała, co przyniesie jutro.

Gdybym tylko wiedział, co przyniesie jutro.

Gdybyśmy tylko wiedzieli..

Ja już wiem, co kolejno przyniosły im dni.

W starym domu w Bukowej Górze kryje się historia losów Polaków, Niemców i Żydów.

Doświadczyłam ich radości i smutku. Z troską i niepewnością wyczekiwałam dla nich słońca..

„Kiedyś jeszcze będzie pięknie. Niebo będzie tak samo niebieskie, słońce tak samo będzie raziło w oczy. Trawa pozostanie zielona. Wiatr będzie nadal rozwiewał nam włosy i tak samo będziemy się denerwować, gdy zacznie padać deszcz, a my nie weźmiemy z domu parasola”.

Jestem przekonana, że na ten cytat natkniecie się nie raz. Przesiąknięty nadzieją na lepsze jutro. W oczekiwaniu na spokój i ulgę. Słownym balsamem na przyszłość. Światełkiem w tunelu w czasach II wojny światowej. Naprawdę długo pozostanie w mojej pamięci.

Kilkoro bohaterów lektury „Córki generała” Elise, Halinki, Andrzeja i Józka połączyła miłość, a rozłączyła wojna. Zabierając dobytek, bliskich, kradnąc im tożsamość, odzierając ich z godności. Pozostawiając im niepewność, strach i lęk przed każdym kolejnym dniem.

Każdy z nich w narracji przedstawił swoją historię, która przeplata ich losy. Polaków, Niemców i Żydów.

Czy może się tu znaleźć szczęśliwe zakończenie?

„Fakt, każdy z nas umrze, ale jesteśmy nieśmiertelni, dopóki inni o nas pamiętają”.

To, co fascynuje mnie w powieściach historycznych, to fikcyjna fabuła, o której, kiedy jest podparta prawdziwymi wydarzeniami i postaciami, można pogłębić wiedzę. Jedną z nich był Jasnowidz Stefan Ossoliński..

Dziwnym zbiegiem okoliczności, niedawno zaciekawiła mnie historia dzieci nazistów. I zamiast kolejnego reportażu, który mogłabym zobaczyć, dostałam przy tej opowieści coś cenniejszego. Rzeczywiste emocje.

Mogłam, choć na chwilę wcielić się w postać Elizy von Hummel, córki niemieckiego generała, która nie dostrzegała i nie dopuszczała myśli do siebie, że żyje wokół zła. Fräulein Elise żyjąc w wielkim domu w Wolnym Mieście Gdańsku, przesiąkniętym ideologią faszystowską, wciąż szukała usprawiedliwienia dla rozgrywającego się dramatu swoich polskich i żydowskich przyjaciół.

„W lesie wszystkie drzewa rosną tak samo”.

Czy młodziutka Elise dostrzeże nad niektórymi rzucony cień?

„Córka generała” nie rozlicza z polityki czy z historii. Jej celem jest ukazanie wartości człowieka i godności ludzkiej. Jego wycena przez czyny, których dokonuje. Stawiając mu wyzwania, oczekując czegoś w zamian. Tylko czy wszyscy obierają prawidłowy kierunek dokonując wyborów życiowych?

Bardzo polecam.