Książka o przyjaźni

„Książka o przyjaźni” Macieja Marcisz jest książką niezwykłą. O przyjaźni tak naprawdę jest ciężko pisać. Zazwyczaj stanowi wyłącznie tło w różnych innych historiach. Jednak tym razem mamy okazję przeczytać o przyjaźni w pełnej okazałości. To jak zrobił to autor jest niezwykłe.

Jednak, aby nie było tak kolorowo to muszę się wam przyznać, że początkowo historia trójki milenialsów, a zarazem przyjaciół mnie nie zachwyciła. Nie do końca mogła się wczuć w opowiadaną historią, ale strona za stroną wszystko się zmieniało.

Narracja jest dość luźna i przeskakujemy w czasie poznając relację Kasi, Doroty oraz Michała na początku ich znajomości, podczas jej zacieśniania, jaki i już w dorosłym życiu. Bohaterowie należą do tych „z krwi i kości”. Momentami miałam wrażenie jakbym czytała o kimś z sąsiedztwa, bądź kimś kogo dobrze znam. Autor wykazał się świetnym zmysłem obserwacji otoczenia, dlatego problemy bohaterów są realne i tak dobrze nam znane. Całość napisana jest lekkim językiem, który powoduje, że książka jest bardzo przyjemna w odbiorze. Dla niej zarwałam nockę i uważam, że naprawdę było warto.

„Książka o przyjaźni” to książka tak naprawdę dla każdego z nas. Nie tylko pięknie mówi o przyjaźni, ale i o życiu. Jest w niej coś wzruszającego, ale i śmiesznego. Sądzę, że tak naprawdę każdy znajdzie w niej coś dla siebie.

Ja po jej lekturze zastanowiłam się czy przypadkiem ostatnio nie zaniedbałam swoich przyjaciół i postanowiłam to naprawić. Zdecydowanie polecam!

Nie zachwyciła mnie ta książka. Może dlatego, że czytałem też inne książki tego autora i w porównaniu do nich, wydaje mi się ona słaba. Nie oznacza to, że nie jest warta przeczytania. Godny pochwały jest szczególnie poruszany temat - przyjaźń. Historia jest bardzo realistyczna i niektórym na pewno da wiele do myślenia. Tematyka przyjaźni jest ciążka do opisania, zwłaszcza wtedy, kiedy powinna coś przekazać czytelnikowi. Autorka poradziła sobie z tym, co wielu się nie udaje. Myślę, że jest to ciekawy pomysł na prezent dla dobrego znajomego lub przyjaciela. Lekka lektura na długie jesienne wieczory.

Są ludzie, którzy pojawiają się na naszej drodze i zostają z nami na dłużej. Stają się ważni, czasami najważniejsi i towarzyszą nam w chwilach radości oraz smutku. Akceptują nasze wady i tego samego wymagają od nas. Są obok, gdy ich potrzebujemy i ubarwiają życie. Sprawiają, że codzienność staje się miejscem lepszym, piękniejszym, bezpieczniejszym. Przyjaciele. Osoby, które stoją za nami murem, choć nie zawsze się zgadzają z naszymi myślami czy działaniami. Czasami się z nimi kłócimy, czasami nie utrzymujemy regularnego kontaktu, ale jednak wciąż są na wyciągnięcie ręki. Wciąż możemy na nich liczyć i wciąż oni mogą liczyć na nas.

Maciej Marcisz na naszych oczach przeprowadza wiwisekcję przyjaźni Kasi, Michała i Doroty. Relacji nieidealnej, ale zdecydowanie pięknej. Takiej, gdzie ludzie czasami zawodzą, ale jednak wciąż są na wyciągnięcie ręki. Wciąż potrafią być wsparciem czy oderwaniem od codzienności. Przyjaźń ich jest stanem elastycznym, zmieniającym się podczas trwania życia, ale wciąż jest żywa. Niezależnie od wydarzeń, a w ich życiach dzieje się wiele. Bohaterowie gubią się w świecie, boją się codzienności oraz przyszłości, próbują odnaleźć własną tożsamość seksualną, mierzą się z niespełnionymi marzeniami... Są ludźmi z krwi i kości. Przyglądamy się ich życiu oraz ich relacji na różnych etapach. Obserwujemy codzienność, która w pewnym stopniu jest odbiciem tej naszej.

„Książka o przyjaźni" jest wszystkim tym, co przychodzi nam do głowy po przeczytaniu tytułu. Jest tym, co znamy i co widzimy każdego dnia wokół nas. Momentami boleśnie szczera, pełna pięknych słów i pięknych myśli ujętych prostym językiem. To powieść z rodzaju tych, gdzie akcja toczy się powoli i gdzie najważniejsza jest codzienność. Gdzie z uwagą możemy przyjrzeć się psychice bohaterów i niewiele więcej dostaniemy, ale też nic więcej w tym przypadku nie jest potrzebne, by wowołać burzę w naszej głowie.

„Za wszystkimi heteronormatywnymi obyczajami kryła się obietnica wzajemności. Ty wydasz pieniądze na moje wesele, ja wydam na twoje. Dziś podaruję ci dziecięce ubranka, które oddasz mi, gdy sama będę miała dziecko. Zmuś się do zostania chrzestną, proszę, moja matka naciska, wytrzymam na chrzcinach twojego bobasa. Zorganizuję twoje panieńskie, wiedząc, że się odwdzięczysz, kiedy przyjdzie czas na mnie. "

Kasia, Dorota i Michał znają się od zawsze. Ich przyjaźń przetrwała już niejedno, ale czy przeszłość wystarczy by ta relacja trwała wiecznie?

Początek historii trójki przyjaciół mnie nie zachwycił. Coś mi nie pasowało, miałam wrażenie, że autor chce na siłę pokazać trzy różne światy każdego z bohaterów. Szybko jednak okazało się, że to było tylko mylne wrażenie i nic tu się na siłę nie dzieje, a raczej opowieść o przyjaźni płynie lekko i nieco nostalgicznie.

Zachwyciłam się. I to do tego stopnia, że zarwałam nockę i przeczytałam tę książę za jednym posiedzeniem. Autor kupił mnie językiem. Jest poetycko, ale bez pompy. Jest pięknie, ale i prawdziwie. Kupiona zostałam również wybitnym zmysłem obserwacji Marcisza. W tej historii jest sporo oczywistości, z których nie zdajemy sobie sprawy dopóki ktoś nie wypowie ich na głos. I tym głosem jest tutaj autor. Kłaniam się w pas Panie Macieju!

O przyjaźni pisać trudno, a ja mam wrażenie, że autor po prostu usiadł i napisał jak jest. Jest tutaj coś wzruszającego, coś, co sprawia, że ma się ochotę chwycić za telefon i obdzwonić wszystkich swoich przyjaciół po tej lekturze. Taki efekt to jest COŚ!

Mój egzemplarz jest upstrzony pozaznaczanymi cytatami. Będę do nich wracać. Dają do myślenia, może nawet coś zmienią w moim życiu?

Przeczytajcie. Warto!