Królik po islandzku

Przyznaję, że jak zobaczyłam na tyle okładki „łajdackie opowieści z żarciem w tle” to pomyślałam sobie, że to zdanie jest użyte nadwyraz; nic bardziej mylnego.😅

Było łajdacko, krwiście (nie polecam wegetarianom) i niepoprawnie politycznie. Soczyście męskie opowieści o ubiegłych dziesięcioleciach XX wieku. Jednym słowem tak kiedyś było i nie ma się co dziwić, chociaż bywa absurdalnie to nie można powiedzieć, że tak kiedyś nie było.

Pozycja zdecydowanie tylko dla dorosłych i myślę, że świetnie się będą przy niej bawić osoby 40+, choć ja prawie 30-stka (jeszcze dwa lata😉) też bawiłam się świetnie. Może wpływa na to też fakt, że urodziłam się sporo młodsza w rodzinie, więc o niejednej podobnej historii jak w książce słyszałam.

Grzegorz Kasdepke i Hubert Klimko-Dobrzaniecki dzielą się krótkimi historiami ze swojego życia, szczególnie z lat swojej młodości, która prowadziła ich w różne części świata. Każdą opowieść łączy to, że kręcą się wokół jedzenia. Nie zawsze jest to bardzo skomplikowane danie jak tytułowy królik, bo i nawet przy kromce chleba z sosem pieczeniowym da się przeżyć świetną przygodę.😎 Są historie bardziej i mniej poważne, które łączy dość ironiczne poczucie humoru, lekkość przekazu połączona z refleksją i miejscami sprośnością. Niby ten przepis nie brzmi jakoś super, ale wszystkie składowe tej książki wyszły jako bardzo dobre danie.

Wydanie tej książki świetnie podkreśla klimat opowiadań, które należą raczej do tych krótkich, ale soczystych w swojej małej formie. Autorzy świetnie ze sobą współgrają dzieląc się co rozdział własną opowieścią. Na końcu zawsze zostajemy się z przepisem, który występował w historii. Bo przecież samo jedzenie nigdy nie jest tak przyjemne jak okoliczności, w których się je spożywa.

Ostrzeżenie ode mnie: nie czytać przed pójściem spać (wiem z doświadczenia😂), bo można zrobić się głodnym.

Zabiorę Was dziś na kolację, chcecie?

Nie będzie to jednak nudny, zwyczajny posiłek, bowiem towarzystwa dotrzyma nam dwóch nietuzinkowych mężczyzn.

Takich, którzy (jak sami twierdzą) będą snuć łajdackie opowieści z żarciem w tle.

Przygotujcie się zatem na dużą dawkę satyry, sarkazmu, lekko doprawione nostalgią, z powodu wspomnień rodem z poprzedniego ustroju.

Nie zabierajcie jednak ze sobą dzieci, bo anegdoty i wspominki z całą pewnością nie będą przeznaczone dla ich uszu. Testosteron da tutaj o sobie znać.

Przyznaję, że bardzo lubię taki typ humoru. Bezpośredni, bezpruderyjny, czasem trochę czarniejszy, czasem refleksyjny, a czasem wręcz lubieżny.

Oprócz uczty intelektualnej znajdziecie tu również ucztę zmysłową. Autorzy bowiem dzielą się przepisami, na dania ważne dla nich, na danych etapie życia.

A smaku dodatkowo dodają ilustracje.

Cóż mogę jeszcze dodać? Sięgnijcie po tę książkę, nałóżcie sobie i...smacznego 😁