Kobieta w deszczu

"Miłość to dzielenie się dobrem,

to dawanie tego, co mamy w sobie najlepszego, to motor naszego rozwoju."

Aletta to psychoterapeutka z powołania. Nigdy nie pomyliła się w swojej diagnozie, jej życiem zawładnęli pacjenci. Teraz jednak straciła swojego mentora, który zostawił jej mieszkanie, swoje pamiątki, a przede wszystkim gabinet. Do kobiety niespodziewanie przychodzą dwie klientki. Jedna to energiczna, pełna dystansu i humoru Eryka, która na pierwszy rzut oka ma wszystko, oprócz... siebie. Druga zaś, to Julia, zakochana w swoim narzeczonym dziewczyna, która poświęciła dla niego wszystko. Trzy różne na pozór kobiety jednak zaczyna coś łączyć. Coś prawdziwego. Czy to Przyjaźń?

Książka naprawdę od początku mnie wciągnęła. Niesamowicie pokazuje problemy ludzkie i to że powinniśmy czasem poprosić o pomoc. Autorka sama porusza wiele kwestii które nie są wygodne dla nikogo. Świetnie opisany toksyczny związek, depresja, problemy związane z wybaczaniem, czy walka z żałoba. Takie sytuacje dzieją się naprawdę. Takie sytuacje zawładniaja naszymi życiami. Jednak warto mieć przy sobie ludzi, którzy nam pomogą. Dadzą nam wsparcie by przejść przez te problemy. Warto mieć ich obok siebie. Przyjaciół.

Serdecznie Wam polecam. Świetna historia i czekam na więcej!

Dorota Milli tworzy literaturę obyczajową, której akcja najczęściej rozgrywa się na polskim morzem. Autorka bowiem jest kołobrzeżanką, miłośniczką spacerów brzegiem morza i nadmorskiego klimatu. Jej najnowsza powieść „Kobieta w deszczu”, która premierę miała 18 stycznia nakładem Wydawnictwa Luna ujęła mnie optymistyczną i pełną dobrej energii okładką. Akcja toczy się w Kołobrzegu, a bijąca z okładki pozytywna energia dotyczy także wnętrza powieści.

Główną bohaterką jest Aletta Różańska, psychoterapeutka która właśnie odziedziczyła gabinet po swoim mentorze Bo. Kobieta jest całkowicie oddana swojej pracy i pacjentom, bardzo zaangażowana. Jeszcze trudno jej się odnaleźć w nowej rzeczywistości, kiedy do jej gabinetu trafiają dwie kobiety Julia i Eryka. Między tymi trzema kobietami niespodziewanie nawiązuje się wyjątkowa więź i stają się one dla siebie ważne. Julia to młoda kobieta, która pozornie patrząc ma wszystko to, co potrzebne do szczęścia. Prowadzi wraz z narzeczonym pizzerię. Jednak w ostatnim czasie nie radzi sobie z emocjami, gubi się swoich uczuciach. Eryka to Kobieta po czterdziestce, która ma dwoje nastoletnich synów i męża. Kiedyś wraz z mężem realizowała kolejne biznesowe wyzwania, natomiast od jakiegoś czasu Eryka wycofała się w przestrzeń domową, doświadczyła zdrady męża i czuje się w swoim domu i w swoim życiu zupełnie nie na miejscu. Te trzy kobiety stają się dla siebie dość bliskie, wspierają się wzajemnie w życiowych problemach. Pomagają sobie podjąć istotne decyzje. Dopingują się wzajemnie i stają się motywacją do podjęcia ważnych decyzji, do nabrania odwagi, by zawalczyć o siebie i swoje szczęście.

Dużym plusem tej powieści są stworzone przez autorkę postaci kobiece. Każda z nich jest inna, na swój sposób ciekawa i intrygująca. Mimo pozornego zagubienia i życiowych trudności kryje się w nich prawdziwa siła i determinacja, która rozkwita pod wpływem kobiecej przyjaźni i wsparcia. Nie chcę zdradzać zbyt wiele z przebiegu akcji, lecz muszę zaznaczyć, że oprócz wątków typowo obyczajowych, książka zawiera też interesującą warstwę psychologiczną. Opowiada o trudnościach życia, o skomplikowanych relacjach międzyludzkich. O tym, że czasem to co pozornie wydaje się oczywiste i jednoznaczne często tak naprawdę jest dużo bardziej skomplikowane, a człowiek łatwo może się zagubić w skomplikowanej sieci własnych uczuć, emocji, oczekiwań innych, narzuconych nam przez społeczeństwo wzorców i przekonań. W książce pojawia się też wątek, można powiedzieć, delikatnie kryminalny, zagadki związane z pacjentem Alety. Pojawiają się również ciekawe postacie męskie, detektywów z biura detektywistycznego, ale nie tylko.

Akcja powieści rozwija się powoli. Autorka zaczyna od zarysowania nam pewnego tło, ukazuje uczucia i przemyślenia głównej bohaterki. Na początku czułam się trochę tym znużona, irytowało mnie też trochę nadużywanie określenia mentor Bo. Mentor Bo to, Mentor Bo tamto… Tak jakby bohaterka nie potrafiła samodzielnie funkcjonować. Z czasem jednak, gdy akcja zaczęła się rozwijać było tego mniej i przekonał mnie fakt, że miało to służyć zarysowaniu obrazu głównej bohaterki, która mimo tego, że potrafiła doskonale pomóc swoim pacjentom, sama był samotna i trochę zagubiona we własnym życiu. W dalszej części książkę czytało mi się przyjemnie, a losy trzech kobiet bardzo mnie zaintrygowały, zwłaszcza wątek związany z Julią był mi bardzo bliski i mocno mnie poruszył. Zdecydowanie polecam wam tą mądrą, ciepłą i optymistyczną lekturę. Może stanowić początek dla wielu ważnych życiowych refleksji Zachęcam do przeczytania.

Tekst powstaje we współpracy barterowej z Wydawnictwem Luna. Serdecznie dziękuję.

Panią Dorotę Milli bardzo lubię i to nie tylko od strony literackiej. Miałam okazję poznać ją na Targach Książki w Krakowie i od tamtego momentu już nie dziwi mnie fakt, że jej historie są tak sympatyczne w odbiorze. Po świetnej serii „Wyspa”, jednej świątecznej książce oraz opowiadaniu, przyszedł czas na, jak się okazało, coś poważniejszego. Przyznam szczerze, bo to przecież żadna tajemnica, że nie spodziewałam się takiej tematyki w tej powieści. Byłam wręcz dziwnie pewna, iż ponownie zostanę zaproszona do Kołobrzegu (tu się nie myliłam), gdzie będzie miło i lekko. Wyszło inaczej. Nie jestem zawiedziona. Wręcz przeciwnie.

Aletta Różańska – psychoterapeutka. Całe swoje serce oddaje pacjentom, których traktuje bardzo poważnie, co jest odbierane różnie. Ale kobieta swoim uporem pokazuje, że doskonale wie co robi. Działa według wskazówek intuicji i serca a to pochwalał jej mentor Bogusz, po którym przejmuje gabinet. Wraz z pojawieniem się w życiu Aletty Julii i Eryki, dużo się zmienia. Pierwsza kobieta, tylko na pozór w szczęśliwym związku, nie widzi, że to, co odczytuje w kategorii szczęścia- nim tak naprawdę nie jest. Damian owinął ją wokół palca i bawi się jej uczuciami. Julia nie widzi problemu. Do czasu. Eryka z kolei jawi mi się jako twarda babeczka, która nie pozwoli sobie w kaszę dmuchać. Jeśli jest taka przebojowa... dlaczego trafia do psychoterapeutki?

Myślę, że książką „Kobieta w deszczu” autorka uświadomi choć jednej czytelniczce coś ważnego. Albo na coś nakieruje. Wydaje mi się też, iż niejedna stwierdzi, że jeśliby musiała pójść do psychologa, chciałaby trafić do kogoś takiego jak Aletta Różańska. Do kobiety, która dobrze wie, jak rozmawiać z pacjentem, żeby go nie zrazić, ale oswoić. Uważam, że zastosowane przez terapeutkę „sposoby” są bardzo na miejscu. Zdaję sobie sprawę z tego, iż nie zaleca się skracania dystansu poprzez szybkie przechodzenie na „Ty”, ale nie oszukujmy się, że robi to różnicę.

Autorka potraktowała swoich bohaterów z czułością mimo iż nie szczędziła im trosk. Wyprowadza ich z ciemności na słońce. Lubię takie historie i mam nadzieję, że i Państwu przypadnie ona do gustu. Z niecierpliwością czekam na kontynuację!

Szykuje się nowy cykl, tym razem nie rodzinny, wielopokoleniowy, tutaj to opowieść o trzech kobietach, zupełnie sobie obcych, różnych, z problemami, na zakręcie swojego życia. Pewnego dnia splot okoliczności stawia jej na swojej drodze i tak zaczyna się ta znajomość.

Jestem po przeczytaniu pierwszego tomu i już z niecierpliwością będę czekać na dalsze losy Aletty, Julii i Eryki.

Słowem wstępu już zdradziłam, że ta historia będzie mieć swój dalszy ciąg, teraz jednak chciałabym opowiedzieć Wam o tej części.

Kołobrzeg, klimatycznie, jednak deszczowo i wietrznie. Aletta psychoterapeutka dziedziczy spadek po swoim mentorze Bo, teraz w jego gabinecie będzie przyjmować swoich pacjentów. Pierwszą z nich zostaje Julia, dziewczyna która pogubiła się w życiu, straciła chęci i pasję, przez to wydaje jej się, że jej związek się sypie i to ona jest temu winna. Aletta wie, że musi pomóc tej dziewczynie. Kolejną pacjentką jest Eryka, kobieta, która nie boi się mówić tego co myśli. Przebyła już swoje leczenie u wielu specjalistów, niestety nieskutecznie, ta terapia ma być ostatnią. Te trzy kobiety odkrywają, że dzięki spotkaniom rodzi się między nimi przyjaźń i chęć niesienia pomocy i nawet sama pani terapeutka też jej potrzebuje.

Tutaj akcja rozwija się powoli, nie ma nieoczekiwanych zwrotów. Tak jak życie, czasem każde nam po prostu czekać na rozwój wydarzeń. Fajnie jest tu wpleciony wątek detektywistyczny. Zakończenie pozostawia we mnie niedosyt, tym bardziej nie mogę doczekać się kolejnej części.

Autorka pokazuje nam jak wiele osób zmaga się z problemami, warto wtedy prosić o pomoc i udać się do specjalisty. Jeśli ktoś korzysta z kozetki u psychologa to nie znaczy, że jest wariatem, po prostu czasem życie nas przerasta, a odpowiednia osoba, może pomóc poradzić sobie z problemami. Niestety u nas nadal to temat tabu, chociaż bardzo powoli staramy się to oswajać, ale niestety ciągle zbyt wolno.

Polecam Wam tę historię.

Aletta jest psycholożką z niemałym doświadczeniem. Kiedy zmarł jej mentor, nie spodziewała się, że otrzyma w spadku zarówno jego gabinet, jak i mieszkanie. Teraz prowadzi tam własną praktykę, będąc oddaną swoim pacjentom.

Julia od jakiegoś czasu ma narzeczonego. Niestety temu związku daleko do ideału, a mężczyzna coraz bardziej się od niej oddala. Kobieta nie ma wysokiej samooceny, a wręcz przeciwnie, wątpi w siebie i ma problem z zapanowaniem nad emocjami.

Eryce daleko do spokojnej kobiety. Jest mężatką, matką dwóch synów. Chociaż mogłoby się wydawać, że jej życie jest naprawdę udane, prawda nie jest do końca taka.

Zarówno Julia, jak i Eryka postanawiają sięgnąć po pomoc do psychologa. Tak trafiają do Aletty. Czy uda się im pomóc? Jak potoczą się historię tych trzech kobiet.

To nie jedna historia, to trzy historię, które w pewnym momencie się łączą. Książka okazała się ciekawa i wciągająca, a jednocześnie poruszająca wiele trudnych tematów (nie zdradzę wam jakich, to musicie sami odkryć podczas czytania). To pozycja, przy której się nie pośmiejemy, a wręcz przeciwnie, niejednokrotnie będziemy mieć świeczki w oczach (a przynajmniej mnie towarzyszyły takie emocje podczas czytania).

Głównych bohaterek mamy trzy. Każda jest inna, każda na swój sposób ciekawa, każda zmagająca się z jakimiś problemami. Niestety nie mogę wam zdradzić więcej o bohaterkach, ponieważ musiałabym zdradzić zbyt wiele z fabuły.

„Kobieta w deszczu” to książka, w której poznałam niełatwe historie trzech kobiet, która dostarczyła mi wiele emocji podczas czytania. Ze swojej strony polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

"Psychika stanowi najdelikatniejszą z naszych warstw, to ona kieruje życiem, i to ona może pomóc wyjść z największej rozpaczy - albo do niej wepchnąć."

"Eryka po sesji czuła się wyciszona. Została wysłuchana, zrozumiana i utulona w pewien sposób. Zadbano o nią."

"Kobieta w deszczu" @dorota_milli @wydawnictwoluna książka inna niż wszystkie. To nie jedna z wielu obyczajówek. Książka o kobietach dla kobiet. O tym jak czasami potrzebujemy porozmawiać z kimś kto się na tej rozmowie zna i potrafi słowem utulić, potrafi doradzić i naprowadzić na odpowiednią drogę do nas samych.

Dziękuję @dorota_milli oraz @wydawnictwoluna

BRUNETTE BOOKS

Jeśli jesteście fanami literatury obyczajowej to mam dla Was historię, która Was wzruszy, doprowadzi do łez, ale też zmotywuje do działania.

Psychoterapeutka Aletta Różańska pracuje w Kołobrzegu. Otworzyła własną praktykę w gabinecie, który dostała w spadku po swoim mentorze. Oddana pacjentom kobieta prowadzi spokojne życie. Wtedy w jej gabinecie pojawiają się dwie kobiety.

Julia przechodzi kryzys emocjonalny, do którego przyczynił się toksyczny partner. Kobieta zgłasza się do Aletty.

Eryka ma męża i dzieci. Jednak nie potrafi poradzić sobie ze zmianami i emocjami. Zapisuje się do doktora Zakrzewskiego, ale na miejscu okazuje się, że trafia na Alettę.

Jesteście ciekawi, co wyniknie ze spotkania tych trzech kobiet?

"Kobieta w deszczu" to opowieść o trzech kobietach, trzech pokoleniach, problemach tych samych, ale opowiedzianych z trzech różnych perspektyw.

Autorka porusza w tej książce życiowe tematy, które mogą dotyczyć nie jednego czytelnika. Problemy, które trapią bohaterki powieści pokazują, że gdy nie radzimy sobie warto zwrócić się o pomoc do specjalisty. Wszystko jest do rozwiązania, a ciągnące się za nami demony przeszłości możemy przepracować za pomocą innych osób na terapii. Autorka tą historią pokazuje, że za zamkniętymi drzwiami często rozgrywają się różne kryzysowe sytuacje, a bez pomocy innych i wsparcia ciężko pozbierać się.

Zdecydujemy jest to książka, która zmusza do przemyśleń, ale też daje nadzieję na lepsze jutro. Zawsze warto zmienić coś w swoim życiu.

Czuję niedosyt i będę czekała na kolejny tom.

Warto przeczytać. Będziecie wzruszeni na maksa!

Polecam!

"Eryka po sesji czuła się wyciszona. Została wysłuchana, zrozumiana i utulona w pewien sposób. Zadbano o nią."

••

"- Dlaczego kobiety wybierają drani? - Wojtek zapatrzył sie w ciemniejące, bezchmurne niebo, opierając się o parapet. Wypatrywał pierwszych gwiazd.

- Pewnie z tego samego powodu, z którego my wybieramy zołzy. - Jacek zaśmiał się, kiwając szefowi głową, już wiedząc, na co się zanosi.

W biurze agencji zostali już tylko we trzech: Wojtek, Jacek i Sebastian.

- Kobiety szukają wrażeń - odezwał się Sebastian. Dobrze znał rozmarzony ton przyjaciela, zwiastujący miłosne kłopoty.

- A my emocjí - dopowiedział Jacek, najstarszy z nich i z większym doświadczeniem (...)."

▪︎▪︎

Trzy różne kobiety i trzy różne historie.

Alettę, Julię i Erykę połączył przypadek, który sprawił, że narodziła się pomiędzy nimi niezwykła więź.

To nie jest spektakularna książka. To kameralna opowieść poruszająca trudne tematy takie jak depresja czy toksyczne związki. Jednakże za sprawą lekkiego stylu autorki, całość ma w sobie dużo ciepła. Jej lektura przynosi czytelnikowi ukojenie i poczucie bezpieczeństwa. Daje nadzieję, że będzie lepiej. Tylko tyle i aż tyle.

I chociaż nie ma w niej pędzącej akcji, to dzięki dobrze poprowadzonej fabule i sympatycznym bohaterom, trudno odłożyć ją przed końcem.

Zdrowie psychiczne i psychoterapia to w naszym kraju, wciąż tematy tabu, dlatego warto często i głośno o tym mówić.

"Kobieta w deszczu" to historia, która zaskakuje subtelnością i daje do myślenia, tym samym zostawiając po sobie ślad.

Czym jest prawdziwa przyjaźń?

Jak wiele może zdziałać kobieca solidarność, przyjacielska wyciągnięta dłoń w obliczu depresji i rodzinnych problemów?

W tej książce spotykamy trzy kobiety, których losy przecinają się w jednym gabinecie psychoterapeutycznym. Aletta po śmierci swojego mentora przejmuje gabinet i zaczyna prywatną praktykę. Jej życie zdecydowanie zmienia się kiedy u progu jej gabinetu stają dwie różne kobiety.

Julia z pozoru spokojna, która boi się że narzeczony ją zdradza i nie potrafi poradzić sobie z własnymi emocjami. Miewa napady paniki i niesamowicie wątpi w swoją wartość.

Eryka, dojrzała żywiołowa kobieta po czterdziestce, która ma problem z akceptowaniem nowych zmian i nie radzi sobie z emocjami, które kotłują się w jej głowie. Z początku jest sceptycznie nastawiona do współpracy z Alettą. Nie wiedziała, że jej mentor nie żyje.

Autorka zabiera czytelnika do bardzo emocjonującej lektury, w której pierwsze skrzypce odgrywa kobieca solidarność i wzajemna pomoc. Mimo że w fabule poruszane są tematy depresji, książka wcale nie przygnębia czytelnika, ale pokazuje mu, że wzajemna pomoc może rozświetlić nasze życie. Myślę, że jest wiele kobiet czytelniczek które wewnętrznie utożsamią się z tymi bohaterkami. Po prostu ich życie to są realne problemy, które mogą spotkać każdego z nas. Urozmaicenia jakie autorka zastosowała w tej książce pozwolą zabrać czytelnika nad morze w deszczowej pogodzie. Przewracając kolejne kartki można poczuć wiatr sunący z morza oraz deszczową bryzę.

Książka ta pokazuje, że zawsze po burzy wychodzi słońce. Warto zadbać na pierwszym miejscu o swoje zdrowie psychiczne i warto poprosić o pomoc nie tylko przyjaciół, ale też specjalistę. Polecam! 🥰🥰

[współpraca reklamowa] Wydawnictwo Luna

„(…) niżej nie upadniesz, bo się nie spać z podłogi”.

Pediatra i psychoterapeutka Aletta Rozańska, po śmierci swojego mentora, Bo przejmuje po nim gabinet i otwiera własną praktykę. Jej życie wydaje się spokojne i ustabilizowane. Do czasu jednak gdy w jej gabinecie pojawiają się dwie kobiety.

Jedna z nich to Julia, narzeczona Dawida. Ma ona napady paniki oraz wątpi we wszystko, zwłaszcza w siebie. Jej związek również przechodzi kryzys. Coraz ciężej jest jej porozumieć się z ukochanym i podejrzewa go o zdradę. Prosi więc o pomoc w radzeniu ze sobą z sobą Alettę, z która szybko przechodzi na ty.

Drugą panią jest Eryka. Jest to kobieta, której życie przypomina jazdę bez trzymanki. Jest bardzo żywiołowa, pomimo, że ma 40 lat, męża i dwóch synów. Jej problem to brak możliwości zaakceptowania zmian oraz brak radzenia sobie z emocjami. O pomoc chce prosić Zakrzewskiego. Na miejscu jednak poznaje Alettę, która oznajmia jej, że jej mentor nie żyje i teraz to ona zajmuje się terapią. Chociaż Eryka nie była na początku zadowolona z tej zmiany w końcu zaprzyjaźnia się z panią psycholog.

Książka opowiada los trzech kobiet, które mierzą się ze swoimi problemami i które być może potrafią sobie wzajemnie pomóc. Jak? Jest to powieść o kobiecej solidarności i o depresji. Jest jednak zaskakująca, bo nie wywołuje uczucia smutku i przygnębienia, ale daje nadzieję, na to, że jeszcze kiedyś wyjdzie słońce. Pani Dorota świetnie wykreowała te trzy postacie. Każda z nich jest kimś, kogo można spotkać koło nas. Ich problemy są życiowe i nie jedna osoba może się utożsamiać z tymi bohaterkami. Zwłaszcza z Julią. Oprócz wspaniałych, barwnych postaci, autorka zadbała o poczucie deszczowej pogody. Niemal czułam zapach morza i deszczu.

Lektura uświadamia, że zawsze jest dobry czas na zmiany. Zmusza do refleksji i pokazuje, że warto poprosić o pomoc u specjalisty, jeśli jej potrzebujemy. Ważne jest bowiem, zadbać nie tylko o swoich bliskich i ich potrzeby, ale również o swój komfort psychiczny. Książka oprócz problemów bohaterek, zawiera również wątek detektywistyczny, który sprawia, że książkę czyta z większym zainteresowaniem.

Powieść, która chwyta za serce.

Powieść, która daje ukojenie.

Powieść, która wzrusza.

Powieść, która otula niczym najcieplejszy koc.

Powieść, która pozwala na chwilę się zatrzymać i przewartościować życie.

Powieść, która zapada w serce i w pamięć.

Trzy historie.

Trzy kobiety.

Trzy spojrzenia na świat.

Julia, Eryka i Aletta spotykają się w gabinecie terapeutycznym tej ostatniej. To spotkanie jest inne niż wszystkie. Jest żywiołowe, przełamujące lody.

Jest nietypowe i takie, które każda z nich na zawsze zachowa w swej pamięci.

Jest też początkiem ich przyjaźni.

Na pewno ani Julia, ani Eryka a tym bardziej Aletta nie spodziewa się tego, jak to spotkanie wpłynie na dalsze ich losy. Żadna nie spodziewa się również tego, że nawiąże się między nimi nić porozumienia, że staną się sobie bliskie, że będą się nawzajem wspierać, nawzajem sobie kibicowac.

Bo każda z kobiet boryka się z własnymi problemami i rozterkami.

Aletta niedawno straciła swojego mentora. Był dla niej wielką podporą, chodzącą mądrością. Ideałem. Inspiracją. Bardzo chce, chociaż w minimalnym stopniu być taka jak on. Zdawała się na niego, a teraz sama musi podejmować decyzje. Sama musi sobie poradzić. W chwilach największego kryzysu, kieruje się po prostu intuicją...

Kiedy Julia odwiedza gabinet Aletty, jest wycofana i niepewna siebie. Tkwi w toksycznym związku, chociaż sama tego nie zauważa. Mimo tego z każdym dniem walczy o niego, chociaż miewa chwile zwątpienia. Szuka winy w sobie. Jest pewna, że to z nią dzieje się coś niedobrego. Coś, co niszczy, wydawałoby się ich idealny związek...

Eryka do gabinetu Aletty wpada niczym tornado. Buzują w niej emocje, z którymi sobie nie radzi. Tak samo nie radzi sobie ze zmianami, jakie zaszły w jej życiu. Wierzy, że terapeutka pomoże jej się z nimi uporać...

Los połączył drogi tych trzech kobiet, by razem mogły pokonać wszelkie przeciwności losu. Od teraz mogą nawzajem sobie pomóc. Jednak czy skorzystają z tej szansy?

"Kobieta w deszczu" to piękna powieść, nie tylko o sile przyjaźni, ale także rodzącej się miłości. To powieść o pokonywaniu słabości i odnajdowywaniu własnej drogi.

Dziś przychodzę do was z książką Doroty Milli "Kobieta w deszczu", książką, która zainteresowała mnie okładką, z której emanowała radość i spokój. W środku znalazłam nie mniej interesującą opowieść.

Jest to historia trzech kobiet, przedstawicielek różnych pokoleń. Aletta jest psychoterapeutką, Julia i Eryka to jej pacjentki. Kobiety połączyła nie tylko relacja lekarz - pacjent. Stały się dla siebie przyjaciółkami, a przede wszystkim wsparciem.

I choć znajdziemy w tej książce dużo wątków związanych z zawodem pierwszej z bohaterek, opisy chorób, zaburzeń i przeróżnych stanów osób, które diagnozuje, nie jest to poradnik. To powieść, która przede wszystkim zwraca uwagę na uczucia, emocje i ważność zdrowia psychicznego. Upewnia, że mieć chwile załamania i słabości, to nic strasznego, że warto prosić o pomoc, a nie zamiatać problemu pod dywan.

To niesamowicie ciepła i podnosząca na duchu opowieść o przyjaźni, wsparciu i zaufaniu. Polećcie koniecznie tę książkę komuś, kto znajduje się w życiowym dołku, nie z myślą, że uleczy, a z myślą, że może zmotywuje tę osobę do działania, że nie będzie się bać poprosić o pomoc.

Bardzo podobało mi się porównanie ludzi do latarni, których światło daje nadzieję. Wymowne i pasujące do klimatu miejscowości, w której Dorota Milli osadziła swoją powieść.

Autorka zostawiła wiele otwartych wątków, które bardzo mnie zaintrygowały. Zdążyłam się zżyć z bohaterami i naprawdę ciężko było się z nimi rozstać. Szczególnie z jedną, szaloną Eryką 😅 która kupiła mnie swoją siłą i nietuzinkowymi pomysłami. Mam nadzieję, że nie będziemy długo czekać na kontynuację 😊

Bardzo lubię książki z motywem przyjaźni, a jeśli jeszcze dochodzi do tego humor to już w ogóle jestem zachwycona 🙃

"Kobieta w deszczu" to historia o trzech niesamowitych kobietach, które znajdują się w takim momencie życia, że myślą, że nic dobrego im się nie przydarzy, a właściwie jakby pewnie rzekła jedna z nich - są w czarnej du... 😁

Aletta straciła swojego mentora, nauczyciela dzięki któremu została świetną psychoterapeutka. Gdy w jej gabinecie pojawia się Eryka i Julia potrzebujące pomocy, Aletta jeszcze nie wie jak jej życie się zmieni.

Postać Eryki jest wręcz zarażająca pozytywną energią i wigorem, mimo tego, że w jej życiu nie jest tak kolorowo. Nazywa rzeczy po imieniu i klnie niemal tyle co ja 🤪

Z Julią chyba jest najgorzej... Brak wiary w siebie, beznadziejny, chociaż na pierwszy rzut oka cudowny narzeczony nie ułatwia spawy. Julka przestała panować nad sobą i swoimi emocjami.

Ale kto sobie nie poradzi mając takie wsparcie? To świetna lektura, dzięki której można zobaczyć, że zawsze jest dobry czas na zmiany i postawienie siebie na pierwszym miejscu 💜

Potraficie myśleć pozytywnie?

Powiedzieć łatwo, gorzej wykonać, kiedy na okrągło dotykają nas trudne momenty.

Tak zadziało się trzech kobiet, które połączyły ich rzyciowe doświadczenia, a los ich możemy poznać w książce:

Kobieta w deszczu- Doroty Milli, wydawnictwo luna

Książka bardzo przyjemna w odbiorze, mimo poruszania nie dla Wszystkich łatwego tematu pomocy. A właściwie odwagi zgłoszenia się po pomoc, kiedy człowiek psychicznie nie daje rady. Książkę czyta się bardzo przyjemnie, wciąga, zaskakuje i porusza. Zwłaszcza tych, którzy tak jak nasze bohaterki muszą mierzyć się ze swoją głową i tym co się w niej dzieje. Książka nie nudzi, dzięki dobrze przemyślanej akcji i wydarzeniom, które pomagają nam zrozumieć życie i odczucia kobiet. Same postaci stworzone bardzo realistycznie. Może dlatego ksiazka tak porywa, ponieważ czytając, możemy poczuć się jakby wydarzenia toczyły się dosłownie obok nas na jawie. Różnorodność w charakterach głównych postaci świetnie urozmaica postrzegania świata. Pokazuje w jak różne sposoby można odbierać i przeżywać. Każda z postaci jest inna, doświadcza różnych przeżyć,ale łączy je jedno: wszystkie chcą zacząć żyć, kochać, być kochaną i nie przeżywać tego w ten wykańczający sposób jak do tej pory. Uwielbiam tematy psychologiczne, a wątków w tej książce łącznie z portretami psychologicznymi bohaterek zaspokoiły moje oczekiwania co do tej książki w stu procentach.

Trzy kobiety. Każda z innym bagażem, z innym charakterem i w różnym miejscu w swoim życiu. Aletta to kobieta wydawałoby się spełniona. Spokojna kobieta z zasadami, która spełnia się w życiu zawodowym. Praca i poczucie niesienia pomocy daje jej wiele satysfakcji. Prowadzi poradnie psychologiczną, gdzie poznaje dwie kobiety. Kolejne pacjentki, które niespodziewanie wpłyną na jej życie. Jedna z nich z niskim poczuciem własnej wartości, obwniajaca się o wszystko i nie potrafiąca cieszyć się życiem tak jak by tego chciała. Druga można powiedzieć całkowite przeciwieństwo. Żywiołowa, przepełniona emocjami. Niestety czasem i ich nadmiar może prowadzić do szaleństwa. Obie postanowiły sięgnąć po pomoc. Żadna nie spodziewała się jak życie potoczy się dalej.

Ciekawi jak losy trzech na pozór różnych kobiet, odmieniły się, kiedy tylko lepiej się poznały?

Arleta, Julia i Eryka - trzy kobiety, trzy pokolenia i odmienne spojrzenie na świat. Tak bardzo różne, a jednak podobne. Tym, co je łączy jest samotność. Ale w żadnym razie nie jest to książka przygnębiająca, dołująca. Każda z nich pragnie również odnaleźć siebie i swojego miejsca w na ziemi. Zawiąże się między nimi nić przyjaźni, porozumienia, którą chyba tylko kobiety są w stanie zrozumieć. Tu wszystko rodzi się nieoczekiwanie i niespiesznie. W książce próżno szukać dynamicznego tempa czy zaskakujących zwrotów akcji. 

Problemy, z jakimi będą mierzyć się bohaterki mogą dotknąć każdego z nas. Byłam bardzo ciekawa, jak Dorota Milli poprowadzi ten element fabuły i nie zawiodłam się. Świetnie wypadło przedstawienie historii z perspektywy psychoterapeutki i jej podejścia do pacjentów. Mamy tu poruszony [Adres usunięty]. temat depresji, brak wiary w siebie, manipulacji bliskimi czy związku z osobą narcystyczną. Widzimy, jak wielki i niszczący wpływ może mieć na życie drugiego człowieka. Uświadamiamy sobie, jak ważna i potrzebna jest terapia. Często w kryzysowych sytuacjach wypieramy ze świadomości to, że potrzebujemy fachowej pomocy. Wmawiamy sobie i innym, że problem nas nie dotyczy. Kluczem powrotu do psychicznej równowagi jest rozmowa, poznanie i wypowiedzenie na głos swoich lęków, obaw i pragnień. 

Autorka nie rozwiązuje wszystkich wątków, pozostawiając idealne pole na kolejne tomy. Wątek detektywistyczny został dobrze wkomponowany w całość. Jedynie pojawiające się zbyt idealnie wyglądające zbiegi okoliczności nieco burzyły mi realizm wydarzeń. Choć przyznaję, że fajnie byłoby doświadczyć czegoś takiego w prawdziwym życiu. Tytułowy deszcz odegra tu kluczową rolę i jestem pewna, że każdy czytelnik może inaczej odebrać ten motyw.

"Kobieta w deszczu" to ciepła, przesiąknięta refleksjami powieść o tym, że nie można bać się ani wstydzić psychoterapii, że nigdy nie jest za późno na zmiany, że zawsze warto walczyć o siebie oraz sile kobiecej przyjaźni. To historia dająca nadzieję na to, że z czasem będzie lepiej. W każdej z bohaterek odnalazłam cząstkę siebie. Lektura, która jest powiewem świeżości. 

Trzy historie, trzy różne kobiety. Aletta, rozważna i spokojna psychoterapeutka, zagubiona Julia i energiczna Eryka. Co może połączyć tak różne osobowości? Okazuje się że wewnętrze rozterki, problemy z emocjami, ale również nić porozumienia i przyjaźń.

KOBIETA W DESZCZU to powieść obyczajowa, którą powinna przeczytać każda kobieta. Daje siłę, pomimo poruszonego trudnego tematu napawa optymizmem. Dlatego polecam ją wam, całym moim czytelniczym sercem .

Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Doroty Milli, i zastanawiam się dlaczego wcześniej nie wpadłam na jej książki?🤔. Ale lepiej późno niż wcale!

Zacznę od stylu autorki, który bardzo spodobał mi się, powieść czyta się szybko, mimo poruszonego trudnego tematu, ale dzięki jej wielowątkowości nie można się od niej oderwać. Po porostu zatopiłam się w świecie jaki wykreowała autorka, a bohaterki jakie stworzyła to prawdziwie babki z krwi i kości, wręcz bije od nich szczerość i realność. Chciałabym spotkać takie kobiety na swojej drodze.

Trudnym tematem jaki jest poruszany w tej historii to psychoterapia, brawa za pokazanie jej od tej ludzkiej strony 👏. Nie bójmy się mówić o swoich problemach, szukajmy pomocy jeśli tylko czujemy taką potrzebę. To nie wstyd! Kolejne brawa należą się za przybliżenie syndromu narcyzmu, który skłania nas do zastanowienia się, czy aby na pewno nasza relacja z partnerem jest dla nas dobra?

Ogromnie żal mi było kończyć tę historię, tak wkręciłam się w losy Aletty, Julii i Eryki, zaprzyjaźniłam się z nimi, dlatego cieszę się, że będzie kolejny tom powieści 🥰.

Aletta psychoterapeutka, która po nagłej śmierci swojego mentora dostaje w spadku po nim gabinet oraz mieszkanie i zaczyna prywatną praktykę psychologiczną. Kiedy do jej gabinetu przychodzą po pomoc Julia oraz Eryka coś niewidzialnego przyciąga je do siebie i czują się ze sobą jakby znały się od zawsze. Aletta prowadzi dla nich terapię ale również poza gabinetem zaprzyjaźniają się i pomagają sobie nawzajem. Każda z kobiet ma swoje problemy z którymi się mierzy lecz kiedy są razem to działają na siebie kojąco i wierzą, że w końcu uda im się stanąć na nogi i odzyskać równowagę.

Czy przyjaźń między kobietami jest w stanie je uleczyć ?

Czy Julia i Eryka tak naprawdę potrzebują wsparcia psychologicznego ?

Z jakimi problemami musi mierzyć się Aletta ?

Książka jest bardzo emocjonalna, momentami wzruszająca, trochę smutna, lecz pięknie pokazuje rodzącą się przyjaźń, wolę walki o siebie, oddanie ukochanej pracy i nadzieję na lepsze jutro. Bohaterki są skrajnie różnymi charakterami ale wspaniale się uzupełniają i choć spotkały się przypadkiem to podświadomie czują że są sobie bliskie. Jest to powieść obyczajowa z bardzo mocno rozwiniętym wątkiem psychologicznym i przyznaję, że pierwszy raz spotykam się z taką lekturą i jestem nią zauroczona. Książka skłania po przemyśleń, chwili zastanowienia się nad sobą, chwili refleksji i zadumy. Autorka w bardzo ciekawy i przyjemny dla czytelnika sposób wyjaśnia mechanizmy terapii, wyjaśnia niektóre zaburzenia i daje wskazówki jak dać sobie radę w ciężkich chwilach.

Historia ta bardzo mnie ujęła i z niecierpliwością czekam na kolejny tom.

„Kobieta w deszczu” to książka napisana przez Dorotę Mili. Akcja powieści toczy się w klimatycznym Kołobrzegu.

„…dobre dni jeszcze przed nami, a wszystko, co złe, można przezwyciężyć, zostawiając za sobą”.

Aletta Różańska to psychoterapeutka, która przejęła w spadku po swoim mentorze gabinet. Pewnego dnia zjawiają się u niej dwie pacjentki. I od tej pory w życiu kobiety zajdą pewne zmiany. Jedną z kobiet jest Julia, która poświęciła się spełnieniu marzenia swojego narzeczonego. Nie radzi sobie z emocjami. Każda rozmowa ze swoim chłopakiem doprowadza do kłótni. Co się stało, że Julia straciła dawną siebie? Druga pacjentka to pełna energii Eryka, która ma dość swojego życia i chce coś zmienić.

Książka porusza bardzo ważny w obecnych czasach temat jakim jest depresja, brak wiary w siebie, manipulacja bliskimi, związek z toksyczną osobą.

Większość z nas uważa, że wizyty u psychoterapeuty to coś wstydliwego, a czasami wystarczy zwykła rozmowa z kimś kto obiektywnie spojrzy na nas, na nasze zachowanie, kto ma wiedze jak pomóc drugiemu człowiekowi.

Polecam tę książkę każdemu. Warto z niej wyciągnąć wnioski dla siebie. Nie dajmy się stłamsić i pamiętajmy, że to my decydujemy o swoim życiu i losie, a toksyczne relacji powinniśmy omijać szerokim łukiem.

Lubię książki pani Doroty i za każdym razem, gdy mam możliwość sięgnąć po jej książkę, robię to bez wahania. Tym razem spodziewałam się iście kobiecej, emocjonalnej i krętej historii. I wiecie co? Nie pomyliłam się. Chociaż główne bohaterki bardzo się od siebie różną to w każdej z nich widziałam okruszek siebie. Nim się spostrzegłam, książka mnie wciągnęła i idąc z Alettą, Eryką i Julią drogą przygotowaną dla nich przez autorkę mocno im kibicowałam. „Kobieta w deszczu” to historia o kobiecej sile, stawianiu czoła problemom i przyjaźni, która rodzi się niespodziewanie, ale z rodzaju tych bardzo silnych i trwałych. Przykład bohaterek daje nadzieję na to, że po każdej burzy przychodzi słońce, a problemy stają się mniejsze, gdy mamy u boku sprzymierzeńca. Nie wiedziałam o tym, ale bardzo potrzebowałam takiej książki. Tej książki.

To, co powinno charakteryzować dobrą powieść obyczajową, to według mnie życiowa historia i mądre, nienachalne przesłanie, które wynika z treści i łatwo je przyswoić. Cieszę się więc, że wybór "Kobiety w deszczu" okazał się pomysłem trafionym, a lektura bardziej niż intersująca.

Rzecz opowiada o psychoterapeutce Aletcie, która przejmuje gabinet po swoim mentorze i przyjacielu Bo. Jej pierwszą klientką okazuje się zagubiona Julia, która pragnie wyjaśnić skąd biorą się u niej pewne zachowania i wahania nastroju. Zaraz potem zjawia się kolejna kobieta – Eryka, która fascynuje dość intensywną osobowością, ale i wybuchami niekontrolowanego gniewu, i to właśnie znalezienie przyczyny tego stanu rzeczy jest dla niej najważniejsze. Leczenie przebiegałoby wręcz wzorowo, gdyby nie to, że w to naprawianie duszy zaplątuje się przyjaźń, a to z jednej strony sprawy komplikuje, a z drugiej ułatwia.

To była niezwykle interesująca lektura, która zachwyca inteligentną fabułą, cudownymi postaciami i dialogami pięknie ilustrującymi dane sceny. Próżno tu szukać dziur fabularnych czy też potknięć. Wszystko ze sobą współgra i działa jak dobrze naoliwiona maszyna.

Autorka świetnie przedstawiła zależności pomiędzy partnerami. Podała arcyciekawy przykład osobowości narcystycznej, która w wyjątkowo perfidny i podły sposób niszczy ukochaną osobę. Robi to jednak w sposób niezwykle inteligentny i wysublimowany. Nie narzuca czytelniczkom rozwiązań, nie nakazuje znienawidzić danej postaci. Niechęć do niej budzi się powoli. Tak samo, jak bohaterka zdaje sobie sprawę z tego, że jest ofiarą przemocy, tak i czytelniczki zaczynają wyciągać z tej relacji coraz więcej.

W podobny sposób przedstawiła też obraz matki i żony (choć stan małżeński ustał po zdradzie), w której żal po odtrąceniu i zdradzie przeistoczył się w potężny, wieloletni i wyniszczający gniew, szukający ujścia.

Oba te przypadki to doskonałe przykłady na to, że psychoterapia może zdziałać cuda, a pójście do specjalisty jest już połową sukcesu. Ta książka opowiada o tym, że z każdej sytuacji jest wyjście i nie można bać się prosić o pomoc, bo być może rozwiązanie problemów jest na wyciagnięcie ręki. Trzeba tylko spojrzeć na nie z innej perspektywy.

Gorąco polecam tę historię. Wciąga, uczy i daje nadzieję na lepsze jutro!

Mówi się, że gdy pada deszcz to niebo płacze. Krople podobne są do łez. Mokre, zimne, spływają po twarzy. Zdarza nam się płakać ze szczęścia, lecz częściej robimy to ze smutku, bólu, bezsilności. W momencie, gdy jest nam źle na duszy.

Aletta Różańska jest psychoterapeutką, która poświęca dużo czasu swoim pacjentom. Od niedawna pracuje w swoim gabinecie, który znajduje się w pięknym Kołobrzegu. Odziedziczyła go po swoim mentorze. Zgłaszają się do niej osoby zagubione, szukające pomocy.

Julia straciła pewność siebie. Kiedyś była przebojowa, ambitna. To się zmieniło. Młoda kobieta jest rozchwiana emocjonalnie, coraz częściej kłóci się z narzeczonym. Jest zmęczona tą sytuacją i prosi o pomoc psychoterapeutkę.

Eryka była na kilku terapiach. Ma męża, dzieci, majątek. Ma jednak wrażenie, że nic dobrego na nią już nie czeka. Zapisuje się na wizytę i okazuje się, że trafia do gabinetu należącego teraz do Aletty.

"Kobieta w deszczu" to powieść, która posiada swój niespieszny rytm. To przenikliwy obraz uczuć, które dotyczą każdego człowieka. Ból, niepewność, zazdrość, smutek, wybuchy złości, rozczarowanie, towarzyszą nam w różnych sytuacjach życiowych. Każdy z nas jest inny, ma swój bagaż doświadczeń i problemy. Czasem czujemy się samotni i nawet najbliżsi nie potrafią nam pomóc i zrozumieć.

Książka Doroty Milli porusza ważny temat dotyczący zdrowia psychicznego, który jest często bagatelizowany, spychany na margines, mało się o nim mówi. Autorka opisuje życie z osobą toksyczną oraz objawy, które towarzyszą atakom paniki.

Ta historia przynosi nadzieję. Wszystko, co złe kiedyś się kończy. Terapia pomaga, w momencie, gdy nie możemy sobie poradzić sami ze swoimi problemami.

"Kobieta w deszczu" to ujmująca opowieść, która przypomina nam, że warto zadbać o swoją psychikę i samopoczucie.

Czekam na drugi tom.