..i wyjechać w Bieszczady.Thriller z Domaniewskiej

Nigdy jeszcze nie miałam okazji czytać takiej książki, a szczerze mówiąc, do tej pory raczej unikałam literatury tego typu. Nigdy również nie miałam do czynienia z korporacją i taki świat jest mi zupełnie obcy. Im bardziej zagłębiałam się w treść książki "...i wyjechać w Bieszczady", tym intensywniej w mojej głowie kiełkowała myśl, że korporacja to stan umysłu. Czy moja ocena jest słuszna? Przekonajcie się sami.

"Ta książka to zwierciadło, które w sarkastycznym, nieco przerysowanym i przede wszystkim krzywym odbiciu, przedstawia niekiedy gorzki, ale jednocześnie uniwersalny i odarty z różnorakich dekoracji obraz współczesnych: dwudziesto-, trzydziesto- i czterdziestolatków."

Sara Taylor to młoda debiutująca pisarka. Sama od wielu lat jest związana zawodowo z korporacją, więc zapewne wie, o czym pisze.

Jak wiadomo, początki nie zawsze są łatwe, ale śmiem twierdzić, że debiutancka książka, jak i kariera pisarska Sary Taylor wyglądają całkiem obiecująco.

Autorka z dystansem i sporą dozą ironii opisała świat korporacji, a dokładniej mówiąc warszawski Mordor, gdzie znajduje się największe w Warszawie skupisko zagranicznych korporacji. Autorka właściwie nie tyle skupia się na samych zasadach działania takich firm, ile oprowadza nas po meandrach ludzkiej natury, a ściślej mówiąc natury ludzi tam pracujących.

"...i wyjechać Bieszczady" to książka, która uświadomiła mi, że świat, w którym żyję, absolutnie nie przystaje do tego, który opisała Sara Taylor, w którym ludzie mają całkiem inne priorytety i odniosłam wrażenie, że zatracili zdolność spostrzegania swoich, ale i cudzych potrzeb. Rywalizując między sobą, rzadko kiedy tworzą przyjacielskie relacje. Kult pieniądza przesłania im czasami własne wartości i cele, brak możliwości realizowania się w życiu prywatnym, wyzwala frustrację. To są "skutki uboczne" tej pracy, które często doprowadzają do wypalenia zawodowego. Autorka postarała się przedstawić je z dystansem i trochę prześmiewczo w taki sposób, aby nikogo nie odstraszyć.

W książce tej nie znajdziecie konkretnej fabuły, ale znajdziecie obraz człowieka, jakim ja chyba nie chciałabym być. Sara Taylor w nad wyraz lekki, ale sugestywny sposób zobrazowała zachowania ludzi, którzy w bardzo prosty sposób stają się trybikami w wielkiej korporacyjnej machinie.

Mam nadzieję, że autorka spróbuje swoich sił również w innym gatunku literackim i jestem przekonana, że z jej zaskakująco „dojrzałym” jak na debiutantkę stylem, który zdecydowanie jest atutem, ma duże szanse na powodzenie.

Polecam!

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Autorskiemu.

Będąc dzieckiem i nastolatką uwielbiałam oglądać komedie. Zazwyczaj trafiałam na takie, w których bohaterowie byli częścią jakiegoś korporacyjnego świata. Akcja rozgrywała się w wieżowcu z biurami, a pracownicy w eleganckich i drogich ubraniach przemierzali korytarze z teczkami, by dotrzeć do swojego biurka z komputerem i skórzanym fotelem. Takie filmy całkowicie zaburzyły moje postrzeganie pracy w korporacji. Myślałam, że życie osób związanych z tym tematem jest istną sielanką... Tak było do czasu przeczytania książki "...i wyjechać w Bieszczady".

Autorka w swojej książce przedstawiła rzeczywistość, która ją otacza na co dzień - ponad 10 lat pracy w jednej z warszawskich korporacji sprawiło, że poznała ten świat dogłębnie. Zna każdy szczegół z życia typowego pracownika i w końcu znalazła w sobie odwagę, aby napisać książkę ukazującą "korpoświat" w innym świetle - bardziej negatywnym. Zapytacie jednak: "Odwagą jest napisanie czegoś pod pseudonimem?". Odpowiedź brzmi - tak! Sara Taylor wciąż pracuje w swojej firmie i prawdę mówiąc któryś z jej współpracowników może przeczytać ten tytuł i niczym detektyw Herkules Poirot rozwiązać zagadkę dotyczącą tego, kto napisał ten tomik. Pisarka jednak podkreśliła, że nie ma na celu obrazić kogokolwiek, a po prostu otworzyć ludziom oczy na pewne sprawy.

Zdecydowanie przygoda z tą książką była powiewem świeżości w moim czytelniczym życiu. Nie jest to powieść, lecz zbiór luźnych wypowiedzi autorki o ludziach z korporacji. Wydaje mi się, że blisko temu tytułowi do tzw. wywiadu - rzeki. Sara Taylor podzieliła swoje dzieło na cztery części, które dzielą się na jeszcze inne części. "Życie zawodowe", "Życie towarzyskie", "Życie osobiste" i "Tacy jesteśmy" to główne tematy poruszone w "... i wyjechać w Bieszczady". Każda strona to odkrywanie coraz to mroczniejszej tajemnicy z "korpoświata". Umowa nie zawsze na pełny etat, zarobki wcale nie tak świetne jak wszyscy myślą, robienie wszystkiego dla "fejmu", "szpanowanie", ale także narkotyki, alkohol, psycholodzy... Szok, prawda? A ja zawsze myślałam, że praca w wielkim biurowcu to praca marzeń.

Wiecie co rzuciło mi się w oczu po rozpoczęciu czytania książki? Język! Sara Taylor ma prawdziwy talent do pisarstwa. Dobór słownictwa oczarował mnie, ponieważ (jak wiecie lub nie wiecie) uwielbiam piękne, wyszukane i niebanalne słowa. Kiedy przychodzi mi czytać książkę, w której autor pisze tak jak mówi się na co dzień, odczuwam prawdziwy przesyt. Tutaj natomiast słowa sprawiały, że wchłaniałam je z ogromną przyjemnością. Cieszę się jednak, że moje słowa nie muszą być zachętą dla autorki do napisania powieści. Egzemplarz otrzymany do recenzji był osobiście podpisany przez pisarkę i zamieściła krótką adnotację, że powieść ukaże się już we wrześniu bieżącego roku!

Wracając do książki przyznam się, że niejednokrotnie na mojej twarzy gościł uśmiech (bo autorka podeszła do tematu również z humorem) lub kręciłam głową z niedowierzania (chociaż wiem, że to wszystko prawda). Zdecydowanie ta książka zmusza do myślenia, a po jej zamknięciu miałam jedno pytanie: "czy to wszystko jest warte zachodu?". Wiem, że każdy człowiek ma inne wartości w życiu, ale dla mnie zdecydowanie ważniejsza jest rodzina niż kariera zawodowa i nie potrafiłabym poświęcać się tak jak niektóre "korpoludki".

Na sam koniec napiszę tylko: przeczytajcie tę książkę! Z pewnością zmieni Wasze nastawienie do świata wszelakich korporacji!

„Budujemy wokół siebie świat piękny, ale pusty. Stajemy się wydmuszkami.”

Dziesięć dni temu swoją oficjalną premierę miał debiut Sary Taylor „ ...i wyjechać w Bieszczady”. Przyznam szczerze, że w takiej formie zdarzyło mi się czytać książkę po raz pierwszy. Oczywiście należy na początku również wyjaśnić, iż Sara Taylor to pseudonim debiutującej polskiej autorki. Nie będę również ukrywała, że świat, o którym pisze autorka, to dla mnie jak odległa galaktyka. Nie wiedziałam, że ulica Domaniewska jest słynnym warszawskim Mordorem, siedliskiem wszelkiego rodzaju korporacji i firm, nie obiło mi się to nawet o uszy. Przeczytałam o tym pierwszy raz. Co tu dużo mówić. Ze zdziwieniem i szczerym podziwem.

„Dla wielu osób praca w Mordorze jest niemal nieosiągalnym spełnieniem marzeń. Dla innych jest to tylko pogoń za mrzonkami. To równie często wielkie rozczarowanie. Ale tylko dla nielicznych to faktycznie możliwość rozwoju zawodowego, awansu finansowego i społecznego, niekiedy trampolina do kariery międzynarodowej.”

Autorka odkrywa świat funkcjonowania w korporacyjnym świecie ludzi nierzadko anonimowych. Młodzi, piękni, zdolni przybywają do Warszawy spełniać swoje marzenia o wielkich karierach zawodowych. Po jakim czasie wylewa im się przysłowiowy kubeł zimnej wody na głowę? Szczerze podziwiam tych ludzi. Ja zdecydowanie bym tak nie umiała i nie chciała. Praca w takich miejscach jest w moim mniemaniu dla tych, którzy mają jakieś niesztampowe, przebojowe podejście do życia. Ale... jesteśmy przecież tylko ludźmi.

Sara Taylor zdobyła się na odwagę, by o tym opowiedzieć. Nie w formie fabularyzowanej opowieści, ale na zasadzie spisanych spostrzeżeń i przemyśleń. Wiele poruszonych wątków wywoływało we mnie sprzeczne emocje. Może dlatego, że ja pochodzę z zupełnie innego świata. Mnie nie rajcuje chaotyczne życie po godzinach, ani budowanie wizerunku na zasadzie – byle więcej. Muszę też przyznać, że jest kilka aspektów poruszonych w książce, które wcale nie odnoszą się tylko do pracy w korporacjach. I dobrze, że o tym mowa, może dzięki temu wreszcie rozgorzeje konkretna dyskusja na szerszym forum. Autorka bardzo wyraźnie również podkreśla, jak często pozory mylą, budując wyimaginowane maski sztucznie przywdziewanych przez współczesnych dwudziesto-, trzydziesto- i czterdziestolatków.

Bez wątpienia autorka nadaje swej książce ważne aspekty, sumując metaforyczne, lekko drwiące obrazy współczesnego życia z przymrużeniem oka. Zrzuca maski, formułuje nowe definicje wielogatunkowości, zaskakuje formą, obserwuje fragmenty codzienności z zupełnie innej perspektywy. Niecodzienna pozycja skupiająca nas wszystkich w jedną, bo czytając możemy odnieść wrażenie, że wszyscy poniekąd jesteśmy jej bohaterami, adresatami. Napisana bardzo czytelnym, bezpośrednim językiem, zrozumiale i przejrzyście. Bez udziwniania i strofowania. Tak, aby każdy czytając miał wyrazisty obraz tego, co chce nam przekazać. Zwięźle i konkretnie. A jest w niej wiele do przemyślenia.

Ciekawa, warto poświęcić jej dłuższą uwagę i chwilę głębszej refleksji!

[Adres usunięty]