Happy Place

Uwielbiam czytać i szczerze powiedziawszy, nie mam ulubionego tytułu czy kategorii, a więc często zdarza się, że kupuję książki w ciemno. Ta właśnie tak została kupiona, bo okładka mi się spodobała. Na szczęście nie tylko okładka była fajna, bo zawartość też i przeczytałam ją z radością. Przy okazji następnych zakupów w księgarni wybiorę jeszcze jedną książkę tej autorki, bo już wiem, na co mogę liczyć, a kolejna będzie znów strzałem w ciemno i zobaczymy, co mi się trafi :)

Nietypowa powieść, która nie mieści się w konwencjonalnych ramach typowego romansu. Autorka zaskakująco, nie podąża za ustalonym schematem, co sprawia, że czytelnik nie ma pewności, czego się spodziewać. Lekka, szybka lektura, która nie wymaga poświęcenia dużo czasu. Jest to opowieść, którą można odłożyć i wrócić do niej w dowolnej chwili, bez obaw o utratę wątku czy zrozumienia historii. Książka do zabrania w podróż. 

Gdyby nie współpraca, prawdopodobnie nie doczytałabym jej do końca. I wiecie co?

Prawdopodobnie bym żałowała.

Moja relacja z Emily Henry jest skomplikowana, "Ludzie, których spotykamy na wakacjach" nie do końca trafiła w mój gust, dlatego do "Happy place" podeszłam z rezerwą.

Piękna okładka, ciekawy opis nie wystarczył, bym poczuła się całkiem usatysfakcjonowana.

Przyznaję, że nasze początki były niełatwe. Dawno nie miałam aż takich trudności, by wczuć się w historię i dać się jej porwać.

Być może dlatego, że jej zdecydowana większość jest przegadana, nieangażująca i oparta na tym co było. Wiecie, jakie mam podejście do retrospekcji, podobnie jak do relacji, których dramaty można by ukrócić szczerą rozmową.

Odpuściłbym ją, gdybym tylko nie zobowiązała się do jej skończenia. A dziś cieszę się, że tak się nie stało. Bo czuję, że te ostatnie kilkadziesiąt stron, to Emily Henry w najlepszym wydaniu.

Autorka bardzo mocno i umiejętnie wniknęła w umysły swoich bohaterów. Dała im wreszcie, szczerze, dojść do głosu. Pozwolić na upust tych wszystkich tłumionych dotąd emocji i odpuścić.

Bo chyba każdy z nas ma a życiu takie momenty, w których czuję, że więcej nie jest w stanie trzymać się tego co było kiedyś. Raz za razem odwzorowywać minione, dobre czasy, które, niezależnie od tego, jak bardzo tego pragniemy — już nie wrócą.

Na plus również wątek Wrena i Harriet. Ich uczucie, to co ich łączyło, było tak silne, że naprawdę uwierzyłam w tę relację. Kibicowałam z całego serca, ale też rozumiałam powody decyzji, którą podjęli.

Być może nie jest to najlepsza książka autorki. Nie podobała mi się bardziej niż "Ludzie, których spotykamy na wakacjach", jednak "Book Lovers" czekają na swoją kolej. Nie poddaję się, dam jej kolejną szansę.

"Happy place" to moim zdaniem znacznie bardziej dojrzalsza powieść od pozostałych. Harriet i Wyn zerwali ze sobą sześć miesięcy temu i... nikomu tego nie powiedzieli. Co roku wraz z przyjaciółmi spędzali tydzień w rezydencji na skalistym klifie w Knott's Harbor i pomimo zerwania, postanawiają utrzymać tę tradycję i nie zawieść swoich bliskich. Postanawiają więc odgrywać związek jeszcze przez ten wakacyjny tydzień.

W tej powieści aż tak bardzo nie skupiłam się na letnim klimacie, ale ogromną uwagę zwróciłam na relacje między bohaterami. Poczułam, że oni są prawdziwymi ludźmi. Dlaczego? Bo mnie irytowali swoimi zachowaniami, wzruszali mnie do łez, przebaczałam im oraz przede wszystkim - zaczęłam ich rozumieć. Nikt nie jest idealny i tak samo było w tej książce. "Happy place" pokazało mi jeszcze bardziej, że ludzie muszą przede wszystkim ze sobą rozmawiać. Rozmawiać o uczuciach i nie ukrywać niczego. Dzięki tej książce zaczęłam się zastanawiać nad swoim własnym szczęśliwym miejscem i wiecie co? Doszłam do wniosku, że tu nie chodzi o miejsce, ale o ludzi. Moi najbliżsi są moim szczęśliwym miejscem - niezależnie od tego, gdzie jesteśmy.

Wzruszająca, dająca nadzieję i pokazująca, że można dawać drugą szansę miłości oraz przyjaźni. Dokonywałam wyborów wraz z bohaterami, czułam się odważna i pozwoliłam sobie czuć szczęście. A Harriet i Wyn podbili moje serce 💕

🎡🧳☀️🪑❤️

Nie sądziłam, że tak szybko ją pochłonę. 😂

Wkręciłam się niemal natychmiast, podobnie jak w przypadku innych książek autorki.

Ajajaj, wakacje ze swoim ex? W dodatku wspólne łóżko i udawanie związku, żeby nie psuć nastroju przyjaciołom? To się nie może udać. 🥶

Mimo że bohaterowie nie byli już razem, w każdej ich interakcji widziałam niepozamykane sprawy.

Czekałam z niecierpliwością aż się złamią i coś się między nimi zadzieje. 😂

Ale prawdę mówiąc, jeszcze bardziej czekałam na to aż w końcu szczerze porozmawiają o powodach swojego rozstania. ❤️

Nie zawiodłam się. Zarówno relacja Harriet i Wyna, jak i relacje między paczką przyjaciół są świetnie poprowadzone. Często uśmiechałam się do książki. 🧡✨️

Może jedynie brakowało mi więcej humoru. Ale po prostu musiałam się do czegoś przyczepić. 😂

Bardzo przyjemna lektura na lato, która opowiada o wielkiej przyjaźni, marzeniach i o tym, żeby stawiać siebie na pierwszym miejscu. ✨️

Czasem warto zrobić krok w tył, żeby potem postawić dwa kroku do przodu. 🤎

Ja się świetnie bawiłam i bardzo Wam polecam.

"Happy place" to książka z gatunku, po który wbrew pozorom nie sięgam zbyt często. Lubię romanse, ale najbardziej w połączeniu z czymś - z kryminałem, młodzieżówką czy fantastyką. Tymczasem książki Emily Henry to "najzwyklejsze" obyczajówki... ale jeju, jak przyjemnie mi się je czyta!

W najnowszej wydanej u nas książce Emily pojawia się wiele motywów, które uwielbiam. Udawany związek (w dodatku pary, która przez lata była razem, ale niedawno zerwała, nie mówiąc o tym nikomu - czujecie te emocje?), motyw jednego łóżka czy jedna z kombinacji "enemies to lovers" - w tym przypadku akurat "lovers to enemies".

To książka, która doskonale pokazuje jasne i ciemne strony związku dwojga dorosłych ludzi (szczególnie tego na odległość). Uświadamia, że zmiany nie są niczym złym i że przyjaźń przetrwa wiele - pod warunkiem, że jest prawdziwa. Udowadnia też, że najważniejsza ze wszystkiego jest ROZMOWA. Tak, to jedna z nielicznych historii, w których bohaterowie potrafią ze sobą rozmawiać!

Może kojarzycie, że uwielbiam książki z wartką akcją i takie, w których dużo się dzieje. Tutaj tego nie ma - to spokojna, raczej powolna historia, ale mimo wszystko dobrze się przy niej bawiłam.

Myślę, że "Happy place" może konkurować z "Ludzie, których spotykamy na wakacjach" o miano mojej ulubionej książki Emily Henry!

"Happy Place" Emily Henry to powieść, która zgrabnie łączy refleksję nad ludzkimi relacjami z subtelnym humorem i wnikliwym spojrzeniem na życie. Autorka zaprasza czytelnika do świata Harriet, która podczas tygodniowego wypoczynku w Knot Harbor w stanie Maine analizuje nie tylko swoje losy, ale także losy innych par towarzyszących jej w tej podróży.

Narracja w pierwszej osobie prowadzona przez Harriet pozwala wgłębić się w jej myśli i uczucia, ukazując proces dojrzewania i przeobrażania się. Podczas wakacji Harriet, wcześniej razem z partnerem Wynem, musi stawić czoła nowym wyzwaniom, takim jak tłumaczenie się z ich rozstania czy utrzymywanie pozorów przed przyjaciółmi. Autorka eksploruje, jak trudno jest udawać, gdy najbliżsi znają nas zbyt dobrze, oraz jak komunikacja oraz akceptacja wpływają na kształtowanie się związków.

Emily Henry przeplata teraźniejszość z przeszłością, odkrywając tło wydarzeń i ukazując, co doprowadziło do powstania i rozpadu związku głównych bohaterów. I muszę przyznać, że czasem się gubiłam i nie byłam pewna, gdzie w historii się znajduję, ale może to tylko ja byłam skonfundowana?

Pisarka zachowuje swój charakterystyczny styl, wprowadzając humor i subtelność do każdego opisu. Książka jest pełna rozmów, które ukazują relacje bohaterów oraz ich wewnętrzne konflikty. W porównaniu do poprzedniej książki autorki, "Book Lovers", "Happy Place" może nie wywołać takiego entuzjazmu, jednak wciąż jest to ciekawa i angażująca lektura 🥰

Od 𝑯𝑨𝑷𝑷𝒀 𝑷𝑳𝑨𝑪𝑬 oczekiwałam tego, że mnie poruszy, wzbudzi masę emocji, które zawsze odczuwałam przy innych książkach autorki.

Współpraca reklamowa z @[Adres usunięty]ce

Każda miłość, nawet ta idealna może przechodzić słabsze chwile. Wyn i Harriet przed pięcioma miesiącami rozstali się, ukryli ten fakt przed przyjaciółmi, a przecież zawsze tworzyli zgraną grupę. Na ostatnim wspólnym wyjeździe lądują w jednej sypialni, jak to się zakończy?

"Happy Place" jest trzecią książką od autorki, ktorą dane mi było przeczytać i z pewnością nie ostatnią. Wiem, że to rzadna nowość, ale zakochałam się. Zapytacie: w czym. A no w tych niedopowiedzeniach, w urwanych spojrzeniach, w kłótniach między bohaterami ale i w milczeniu; w bólu, w utraconych szansach.

Autorka mistrzowsko to wszystko przelała na papier. Śledzimy losy grupy przyjaciół, ale z naciskiem na dwójkę głównych bohaterów: ich przeszłość, chwile, gdy się pokochali, kolejne kroki w związku, w końcu moment, gdzie ich życie diametralnie się zmienia, a to wszystko okraszone wakacyjnym klimatem tak dobrze znanym w książkach Emily.

Ta książka idealne obrazuje to, jak ważne jest, by nie udawać, być sobą. Przekonałam się, jak zły jest brak szczerości, dostosowywanie się pod drugą osobę, poświęcanie swojego szczęścia względem kogoś, kogo się kocha. Bo czy możliwe jest bycie szczęśliwym, gdy w całości dopasowujemy się do drugiej osoby, nie bacząc na swoje dobro? Jak widać, czasem sama miłość to za mało.

"Happy Place" jest też idealnym obrazem tego, jak na nasze dorosłe decyzje rzutuje to, w jakiej rodzinie się wychowujemy za młodu.

Czym jest dla Ciebie szczęśliwe miejsce?

⛱ Nie tak miał wyglądać mój wspólny wyjazd z przyjaciółmi. Informacja o sprzedaży rezydencji w Knott’s Harbor kompletnie wytrąciła mnie z równowagi. Przyjeżdżaliśmy tutaj, odkąd tylko pamiętam, spędzając razem cudowny, słoneczny tydzień. Jesteśmy więc w tym miejscu po raz ostatni, a do tego muszę dzielić przestrzeń ze swoim BYŁYM narzeczonym, który z niewiadomych powodów postanowił do nas dołączyć. Haczyk? Nikomu nie powiedzieliśmy o zerwaniu zaręczyn…

„Dobrze zrobiliśmy, myślę. Pozwoliliśmy sobie odejść. To także rodzaj pocieszenia”.

⛱ Książki Emily Henry po prostu mają w sobie to coś. Zabierają czytelnika w wyjątkową podróż, w której towarzyszy im lekkie pióro autorki, wyśmienity humor i przede wszystkim cudowne historie bohaterów. Nie wspominając o rześkim, wakacyjnym klimacie, który tym razem również mnie nie zawiódł. „Happy Place” czytało mi się więc błyskawicznie, a każda kolejna strona udowadniała mi tylko, jak zagmatwana jest to ‘historia miłosna’. Dużym plusem okazały się przeskoki do przeszłości, dzięki którym mogłam poukładać sobie w głowie wszystkie ważne wydarzenia.

⛱ I chociaż historia mogłaby wydawać się na pierwszy rzut oka bardzo prostolinijna i lekka, autorka w naturalny sposób wplotła również różnorodne poboczne wątki, a poza tym poruszyła takie tematy jak strata bliskiej osoby, depresja czy nadmierna presja społeczeństwa. Wszystko to stworzyło idealną, nieprzekombinowaną całość, która umilała mi spędzony na plaży czas.

⛱ Każdy z bohaterów był bardzo oryginalny, dzięki czemu nie miałam większych trudności z ustaleniem, kto jest kim i jakimi cechami się wyróżnia. Bywały momenty, gdzie zachowanie Harriet czy Wyna wytrącało mnie z równowagi, jednak bardzo ciężko było mi się polubić z Sabriną. Nie miałam najmniejszej ochoty się do niej zbliżać.

⛱ I chociaż wakacje powoli dobiegają końca – nie będzie lepszego momentu, by poznać tej historii. Przeniesie was ona prosto do Knott’s Harbor, gdzie zażyjecie ostatnich kąpieli słonecznych i poznacie bliżej głównych bohaterów. Kto wie, może i zostaniecie tam na dłużej? 🦀

Ostatni wspólny wyjazd. Szóstka przyjaciół, którzy znają się od studiów i przeżyli razem najcudowniejsze chwile. Trzy pary i próba nadrobienia straconego czasu. To miały być niezapomniane wakacje. Szkoda tylko, że Wyn i Harriet od roku nie są już razem i nikomu o tym nie powiedzieli…

Boże. Przysięgam Wam, naprawdę nie wiem co mam powiedzieć o tej książce oprócz tego, że jestem w niej absolutnie ZAKOCHANA. Dzięki „Happy Place” odkryłam, że jestem w stanie w ciągu całego dnia przeczytać na raz 430 stron (tak, to był mój rekord). Ale dla mnie niemożliwa wręcz wydawała się możliwość odłożenia jej i pozostawienia na kolejny dzień.

Spodziewałam się lekkiego i przyjemnego wakacyjnego romansu, a dostałam historię, która była dla mnie bombą emocjonalną i bohaterkę, z którą mogłam się utożsamić. Fabuła podzielona jest na dwie linie czasowe – czas teraźniejszy oraz retrospekcje i wspomnienia Harriet, chwile, w których kształtowała się jej przyjaźń z Cleo i Sabriną, początek znajomości z Wynem, aż w końcu ich długi związek pełen wzlotów i upadków. Jesteśmy świadkami spotkania ludzi, których kiedyś łączyło wszystko, którzy mieli swoje dowcipy, widywali się codziennie, a teraz nie rozmawiali ze sobą przez naprawdę długi czas i powoli zaczynają rozumieć, że coraz więcej ich dzieli, że ukrywają przed sobą swoje problemy i uczucia. Każde z nich jest inne, w inny sposób wszystko przeżywa. Sabrina wybucha, Cleo się nie tłumaczy, Harriet stara się, żeby wszyscy byli szczęśliwi. Nie informuje ich o swoich emocjach i przemyśleniach, żeby nie czuli się z tym źle, nigdy się nie denerwuje i zawsze jest spokojna. Wydaje się bierna, a ja nawet nie wiecie jak bardzo ją rozumiem. Bo odkryłam, że ja i Harriet mamy naprawdę dużo wspólnego, a to pozwoliło mi jeszcze bardziej wciągnąć się w tę historię.

Jej relacja z Wynem jest jednocześnie piękna, smutna i okropnie trudna. Jak można zapomnieć o człowieku, który był dla ciebie wszystkim? Z którym planowało się przyszłość, którego chciało się widzieć każdego dnia? Emily poruszyła wiele istotnych wątków: komunikację w związku, odbudowywanie relacji, depresję i gaśnięcie na oczach ukochanej osoby, ataki stresu, brak satysfakcji z wybranej ścieżki, poszukiwanie swojego miejsca, strach przed zmianami i wyrażeniem siebie, brak poczucia własnej wartości, potrzebę bycia kochanym i przede wszystkim bycia wystarczającym.

To absolutnie jeden z moich ukochanych romansów, który zapadł mi w pamięci i zajął ogromnie ważne miejsce w moim sercu. Mam nadzieję, że tak jak nasi bohaterowie, wszyscy znajdziemy w swoim życiu szczęśliwe miejsce.

To było ICH miejsce. Miejsce, w którym czuli się... szczęśliwi. Jednak wszystko ma swój kres. Domek w Maine, który był urlopową oazą paczki znajomych, zostaje wystawiony na sprzedaż, a związek, wydawać by się mogło idealnej pary, jest już przeszłością. Harriet i Wyn postanawiają jednak nie psuć pozostałym ostatniego wspólnego wyjazdu i przez cały ten tydzień udawać, iż wszystko jest między nimi w porządku... przecież to się musi udać, prawda?

Powiem Wam jedno - Emily Henry przebiła samą siebie! Niezmiennie cenię sobie jej twórczość, jednak "Happy Place" kompletnie mnie oczarowało, zarówno pod względem rozrywkowym (to poczucie humoru!), jak i emocjonalnym (według mnie to najdojrzalsza z jej książek).

Jakkolwiek dziwnie to zabrzmi, mam ogromną słabość do powieści romantycznych, które rozpoczynają się... rozpadem związku. Ciężko bowiem ukazać, w dodatku z dwóch różnych perspektyw, gorycz rozstania, a jednocześnie przy tym sprawić, by całość zachowała tę lekkość 'wakacyjnej' lektury. Cóż, jak widać jest to do zrobienia! Autorka za pomocą motywu fake-dating przemyciła sporo słownych utarczek i wzajemnych dogryzek, ale jednocześnie poruszyła o wiele głębsze tematy. Ukazała jak podstępna może być depre3ja, jak ważna w związku jest komunikacja i, co najważniejsze, że by zbudować coś trwałego, najpierw musimy odnaleźć siebie i poznać swoją wartość.

"Happy Place" to jedna z tych książek, które będę wspominać z nutą nostalgii i uśmiechem na ustach. Lektura wprost idealna na te chylące się ku końcowi lato - czytajcie!

🏖️👙

,,Nie ma potrzeby podziału na wygranego i przegranego. Musisz po prostu brać pod uwagę, co czuje druga osoba. To ważniejsze niż udowadnianie, że masz rację".

(fragment książki)

°

Harriet od wielu lat spędza wakacje w swoim szczęśliwym miejscu z przyjaciółmi i ukochanym Wynen. Tym razem jednak wszystko się komplikuje - wakacyjny wyjazd coraz bliżej, a Harriet i Wyn nikomu nie powiedzieli, że od kilku miesięcy już nie są razem. Nie chcą tą informacją łamać serc przyjaciół, więc postanawiają jeszcze przez chwilę potrzymać ich w błogiej nieświadomości. Harriet i Wyna czeka więc trudny tydzień, podczas którego będą musieli udawać zakochanych w romantycznej, letniej scenerii i w towarzystwie osób, które znają ich najlepiej na świecie.

🌅🚣‍♀️

Lektura ,,Happy place" okazała się dla mnie wyboistą drogą, podczas której towarzyszyły mi sprzeczne emocje.

Początkowo byłam zaintrygowana klimatem i pomysłem na powieść. Lato, grupka przyjaciół, motyw fake dating między eksnarzeczonymi - wszystko to wydawało mi się naprawdę obiecujące.

Później jednak zdałam sobie sprawę, że jestem już w połowie książki, a bohaterowie są dla mnie wciąż obcy i niezrozumiali. Czułam się wykluczona z ich grupki i przy niektórych dialogach nie byłam nawet pewna, o czym czytam. Drażnił mnie też wszechobecny alkohol, narkotyki i kacowe problemy.

Żałuję, że tak późno autorka odsłoniła przede mną podłoże konfliktu między Harriet i Wynem. Czuję, że gdybym od początku wiedziała więcej, byłabym o wiele bardziej zaangażowana w wątek romantyczny.

Bliżej końca moje nastawienie do historii wróciło na bardziej pozytywne tory. Doceniam ją za poruszenie tematu trudnych relacji rodzinnych i ich wpływu na dorosłe życie. Uważam, że Emily Henry niezwykle trafnie opisała moment wejścia w dorosłość i wszystkie zmiany jakie się z tym wiążą.

🏠🎡

3,75⭐/5⭐

🌊Zmęczona podróżą przekraczam próg tak dobrze znanego mi domu. Z uśmiechem i jednocześnie ze wzruszeniem witam się z moimi przyjaciółmi, przytulając ich mocno. Wchodzimy wgłąb mieszkania, do kuchni. Nagle moim oczom ukazuje się on - Wyn Connor w całej swojej okazałości. Staję jak wryta, a dech zapiera mi w piersiach. Czuję, jak do mojego serca wkradają się burzowe chmury.

💫ʀᴇᴄᴇɴᴢᴊᴀ ᴘʀᴢᴇᴅᴘʀᴇᴍɪᴇʀᴏᴡᴀ „ʜᴀᴘᴘʏ ᴘʟᴀᴄᴇ” ᴇᴍɪʟʏ ʜᴇɴʀʏ💫

ℙ𝕣𝕖𝕞𝕚𝕖𝕣𝕒: 𝟚𝟛.𝟘𝟠.𝟚𝟘𝟚𝟛𝕣.

|We współpracy reklamowej z Wydawnictwem Kobiece|

Jakie jest Twoje szczęśliwe miejsce?

Po przeczytaniu „Happy Place” mogę bez wahania odpowiedzieć: Maine jest moim szczęśliwym miejscem. Maine to piękne nadmorskie miasteczko, w którym zapachy słonej wody, homarów i sosen tworzą przyjemną dla nozdrzy mieszankę. To miejsce pełne wspomnień, pierwszych razów, niezapomnianych, beztroskich chwil. To miejsce, które umocniło piękne więzi grupki przyjaciół. To miejsce, które sprawia, że serce zaczyna na nowo szybciej bić, przeszłość miesza się z teraźniejszością, a uczucia odżywają. To miejsce, które łączy ludzi, przynosi szczerość, radość i miłość.

Maine rozkochało mnie w sobie - swoim klimatem i tym, co ma do zaoferowania.

Rozkochała mnie również słodko-gorzka relacja głównych bohaterów - Hariett i Wyna - pełna pięknych oraz bolesnych przeżyć, zagubienia w swoich uczuciach, niedopowiedzeń, skrywanych urazów, walki o miłość oraz o odnalezienie swojego miejsca w świecie.

W „Happy Place” odnalazłam swoje szczęśliwe miejsce. Odnalazłam w niej skrawek siebie, swoich cech, przemyśleń, wątpliwości. Trochę tak, jakby ktoś spisał moje największe obawy i lęki zakotwiczone głęboko na dnie duszy, opowiedział o nich głośno, a później sprawił, że poczułam się wysłuchana, zrozumiana, zaakceptowana.

Bardzo starałam się pokochać tę książkę, lecz niestety nie potrafię. Choć odnalazłam w niej swoje szczęśliwe miejsce, sama historia okazała się mniej szczęśliwym wyborem czytelniczym. Tłumaczenie „Happy Place” jest... po prostu tragiczne. I myślę, że to właśnie ono w dużej mierze zaważyło na tym, jak odebrałam tę powieść. Brak logiki w zdaniach, niezrozumiałe i nienaturalne dialogi, dosłowne tłumaczenie fraz... To było naprawdę męczące - czytać książkę i nie wiedzieć o czym ona jest. Wracać się co chwilę do wcześniej przeczytanego zdania, by spróbować zrozumieć sens wypowiedzi. Nie potrafiłam w stu procentach zaangażować się w tę historię i za każdym razem, gdy kończyłam czytać rozdział, odkładałam książkę na bok, zamiast z zaciekawieniem brnąć w nią dalej.

Nie zrozumcie mnie źle - podobała mi się ta historia, miała swoje lepsze momenty i odnalazłam się w niej, ale jednocześnie pozostawiła po sobie uczucie goryczy.