Dziewczyny w przestworzach

Noelle Salazar Dziewczyny w przestworzach, Kobiece Siły Powietrzne utworzone w Stanach Zjednoczonych podczas II wojny światowej skupiały w swoich szeregach kobiety-pilotki, których zadaniem było dostarczanie samolotów bojowych wybierającym się na front żołnierzom. Organizacja założona w 1943 roku między innymi przez amerykańską pilotkę Jacqueline Cochran, pierwsza kobietę, która przekroczyła barierę dźwięku, a podczas wojny szkoliła i koordynowała pracę swoich absolwentek aż do zamknięcia programu w grudniu 1944 roku. W związku z tym, że była to organizacja paramilitarna, jej członkinie nie posiadały statusu wojskowego, były jedynie pilotkami cywilnymi. Po zakończeniu wojny nie otrzymały też możliwości skorzystania z wojskowych emerytur.

Działalność Kobiecych Sił powietrznych zainspirowała Nicole Salazar do napisania powieści stanowiącej niejako hołd złożony pilotkom, które podjęły się tej ważnej aczkolwiek mało widocznej działalności. Chociaż nie walczyły nigdy na froncie w ich rękach pozostawała cała logistyka związana z transportem wojskowych maszyn lotniczych.

Kiedy zaczęłam czytać Dziewczyny w przestworzach, od razu przypomniał mi się film Perl Harbor. Tam 7 grudnia 1941 roku japońskie bombardowanie zastało pilotów poruczników: Rafe McCawleya oraz Dannego Walkera, w powieści natomiast japońskiego ataku doświadcza Audrey Coltrane, córka teksańskiego nafciarza, pracująca na Hawajach wraz z innymi dziewczynami jako pilotka instruktorka. Jej marzeniem jest posiadanie własnego lotniska. Wydarzenia związane z atakiem na Pearl Harbor spowodują jednak stratę najbliższych i pozostawią traumatyczne wspomnienia, z którymi będzie musiała sobie poradzić. Ułatwią jej również podjęcie decyzji o wstąpieniu do Kobiecych Sił Powietrznych.

Po raz kolejny, w niedługim odstępnie czasu, miałam możliwość trafić na książkę, która jest idealnym scenariuszem filmu. W tym wypadku obyczajowego z wojną w tle, rodzącym się uczuciem, rozdzieleniem i niepewnością jutra. Napisaną jednak tak subtelnie, że te wszystkie elementy zgrywają się idealnie, ani wojna, ani też rodzące się uczucia nie przytaczają opowiadanej historii. Są naprawdę wyważone.

Audrey jest piękną, młodą kobietą, będą więc krążyć wokół niej mężczyźni, żołnierze, a to może zrodzić konieczność dokonywania wyborów. Ponadto, poza główną bohaterką, w powieści pojawia się sporo drugoplanowych postaci kobiecych, otrzymujemy nie tylko ich dokładne opisy wyglądu czy charakteru, poznajemy również motywacje, które kierowały nimi, żeby taką służbę rozpocząć. Nie zabraknie silnych, zmotywowanych bohaterek, które połączy przyjaźń i wspólna praca.

Będzie dramatycznie, niebezpiecznie, z dużą dawką emocji, przyjaźni, niepewności i wzruszeń. Historia Audrey Coltrane, choć fikcyjna, pokazuje, że nawet w czasie wojny warto było mieć marzenia, by potem móc je spełniać.

"Dziewczyny w przestworzach" to powieść, której akcja dzieje się w latach 40.

Do napisania tej fabuły zainspirowały autorkę, książki które znalazła u cioci w domu. W jej głowie zrodził się pomysł na opisanie losów pilotek z Kobiecych Sił Powietrznych.

Z zapartym tchem śledziłam losy głównej bohaterki. Audrey bardzo wierzyła w swoje marzenia i robiła wszystko, by je spełnić. Na jej drodze stanął porucznik James Hart. Ich znajomość trwała pomimo rozłąki i wojny.

"Dziewczyny w przestworzach" to piękna powieść o miłości, odwadze, przyjaźni, stracie bliskich. To historia o dzielnych kobietach, które chcą pomóc swojej ojczyźnie. Przecierają szlaki. Są odważne, czasami szalone.

Lubię takie książki i bardzo Wam polecam. Przeczytajcie.

"Udałam się do czekającego na mnie myśliwca Curtiss P-40 Warhawk, po drodze zauważając dwóch mężczyzn, którzy mnie obgadywali zaraz po lądowaniu. Teraz jeden ze zmarszczonym czołem przyglądał się ogonowi małego jednosilnikowca Stinson Reliant, wykorzystywanego często do nauki pilotażu, drugi zaś wdrapywał się właśnie do kokpitu.

- Ładny samolocik - powiedziałam. - Jak opanujecie sztukę latania nim, może pozwolą wam się przesiąść na dziewczyńskie maszyny"

Książka bardzo mi się podobała! Podchodziłam do niej niepewnie, bo nie lubię ciężkich tematów wojennych, ale tutaj wojna gra drugie skrzypce, nie przytłacza. Trochę zawiedzione mogą się poczuć te osoby, które liczyły na więcej smaczków z frontu, ale według mnie i tak jest tutaj dużo informacji. Widzimy codzienność Kobiecych Sił Powietrznych, różne manewry lotnicze w powietrzu, różnego rodzaju samoloty itp. Wojna w Ameryce to jednak zupełnie inna rzeczywistość niż europejska. Tutaj można odbębnić swoje obowiązki, a potem pójść do miasteczka na lody, co jakiś czas tylko docierają do ludzi informacje o atakach na bliższych bądź dalszych znajomych.

"List od Jamesa przyszedł w najbliższy poniedziałek. Leżał na moim biurku, gdzie ktoś go położył, jakby to był zwykły list. Jakby to nie było nic wielkiego"

Przede wszystkim jest to romans i to taki dobry, w którym serce ci się rozpływa ze wzruszenia albo łzy stają w oczach. Pisarka pięknie i bardzo wiarygodnie przedstawia różne emocje, które towarzyszą bohaterom, robi to tak, że sami zaczynamy je odczuwać i nie sposób oderwać się od lektury. Pierwsza miłość, rozłąka, brak kontaktu i niepewność uczuć drugiej osoby, to wszystko znajdziemy tutaj podane w romantycznym klimacie lat czterdziestych ubiegłego wieku. Bardzo podobał mi się moment, w którym główna bohaterka otrzymuje list, jest napisany w uprzejmym i przyjacielskim tonie, bez kontekstu nie widzielibyśmy w nim nic złego, ale podskórnie czuć zerwanie więzi pomiędzy dwojgiem zakochanych (?) w sobie ludzi. Świetnie to wyszło, subtelnie i jednocześnie w pełni zrozumiale.

Polecam gorąco, jeśli ktoś lubi takie lekkie i ciepłe opowieści o damskiej przyjaźni, miłości wystawionej na próbie i po prostu o silnych kobietach w męskim świecie. Szybko się czyta, a po zakończeniu dostajemy jeszcze bonusowy wywiad z autorką.

Można od pewnego czasu dostrzec tendencje w literaturze, która polega na próbach opowiedzenia historii z całkiem nowej perspektywy. Perspektywy, która jest troszkę inna, ale równie wartościowa oraz godna uwagi. Tutaj akurat jest przedstawione spojrzenie kobiet walczących podczas wojny, wyróżniających się ogromną determinacją oraz odwagą. Ktoś ostatnio napisał w komentarzach, że temat kobiet żyjących w tym okresie, jest wdzięczny. I uważam, ze to stwierdzenie jest bardzo trafne. A o czym opowiada ta książka? Młoda pilotka Audrey, zostaje instruktorką latania na hawajskiej wyspie Oahu (lata od 12 roku życia i jest to jej największa pasja). Po ataku na Pearl Harbor oraz doświadczeniu straty, postanawia wstąpić do korpusu kobiet. Ciekawym faktem jest to, że powieść jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, przy okazji stawiając pomnik tym wszystkim odważnym dziewczynom. Podoba mi się sposób w jaki ta opowieść została nam przekazana. Duża ilość ciekawych dialogów, które wciągają oraz świetnie wykreowane postaci. Ja od siebie daję 4/5 gwiazdek a Was zachęcam do lektury.

Nie będę ukrywać, że uwielbiam poznawać literaturę wojenną, zarówno jeśli chodzi o książki dokumentalne, jak i relacje świadków z pobytu w obozach koncentracyjnych, głownie Auschwitz. To niesamowite, jak siła przetrwania potrafi sprawić, że w ludziach mimo wszystko nie zanika człowieczeństwo. Dziedziną z czasów wojennych, o której wiedziałam niewiele, by nie powiedzieć, że prawie nic było lotnictwo. Stąd właśnie moja chęć zapoznania się z powieścią ,,Dziewczyny w przestworzach" Noelle Salazar. Co istotne, jest to debiut literacki autorki. Dlaczego o tym wspominam? Ano dlatego, że czytając tę porywającą powieść, ani razu nie odczułam, że jest to pierwsza historia w dorobku pisarki. Wręcz przeciwnie, historia oparta na faktach sprawiła, że nie mogłam się od niej oderwać.

O czym właściwie opowiada proponowana przeze mnie publikacja? Poznajemy Audrey Coltrane, która wraz z koleżankami Ruby, Catherine oraz Jean szkoli się na Hawajach z prowadzenia maszyn lotniczych. Trwa wojna, ponieważ pierwszy rozdział rozpoczynamy datą 1941 roku. W tej samej bazie pracuje także porucznik James Hart i, jak można się powoli domyślać, razem z Audrey wpadają sobie w oko. Jednak ani kobieta, ani mężczyzna nie chcą poważnych związków - zgadzają się więc na obopólną przyjaźń. W czasie ataku na Pearl Harbor to jednak bohaterka nie potrafi zejść na ziemię, nie upewniwszy się, że porucznik Hart także jest bezpieczny...

,,Dziewczyny w przestworzach" to przejmująca historia przyjaźni, oddania, ale także roli, jaką odegrały kobiety w czasie II wojny światowej. W wyniku bombardować Audrey ponosi przyjacielską stratę, jednak latanie jest tym, co sprawia jej przyjemność i jej sensem życia. Ma misję, chce pomagać, brać czynny udział w działaniach. Dlatego też wraz z innymi kobietami wstępuje do programu Kobiecych Sił Powietrznych, gdzie są szkolone do transportu powietrznego maszyn z punktu do punktu. Często nie śpią, wracają do bazy zatłoczonymi pociągami, tracą koleżanki. Historia zaczyna się, jak wspomniałam, w 1941 roku, ale następne to rozdziały to lata: 1943, 1944 oraz 1980, które wyciskają łzy z oczu. Wszyscy wiemy, jakie były realia wojenne - niewola, śmierć na froncie. Czy Audrey Coltrane zrozumiała, kto jest miłością jej życia i czy nie było już na to za późno...? Przekonajcie się sami.

Audrey od zawsze marzyła, że będzie latać. Chciała z tym wiązać swoją przyszłość, a posiadanie własnego lotniska to jej najważniejszy cel w życiu. Nadchodzi jednak rok 1941. Kobieta dowiaduje się, że potrzeba pilotek dlatego też postanawia się zgłosić.

Częściowo spełnione marzenie nie przyniesie jednak ulgi i ukojenia. Kobieta wystawiona zostaje na ogromną próbę podczas której spotka się z wieloma okrucieństwami.

"Kobiety w przestworzach" to książka inspirowana prawdziwymi doświadczeniami wielu pilotek, które na równi walczyły z pozostałymi żołnierzami. To historia, którą powinien przeczytać każdy z nas niezależnie od tego czy lubi literaturę wojenną, czy też nie.

Osobiście polecam, bo jest to jedna z niewielu książek jakie naprawdę warto przeczytać.

Po kilku pierwszych stronach książki byłam niemal pewna, że będzie to idealna pozycja dla mnie. Zdecydowanie ma w sobie "to coś", co od samego początku zaciekawia i nie pozwala ani na chwilę oderwać się od czytania.

Historia Audrey niejednokrotnie bawi, wzrusza, zaskakuje, trzyma w niepewności, ale przede wszystkim dostarcza ogromu najróżniejszych emocji. Mogę śmiało przyznać, że czytając tę historię czułam niewyjaśniona melancholię, jakbym sama doświadczała wszystkich przeżyć głównej bohaterki. W niektórych momentach nie byłam pewna, co czuję i czego tak naprawdę chcę - czy Audrey powinna nadal żyć nadzieją, czy może jednak rozprawić się z przeszłością i ruszyć naprzód? Miałam wątpliwości, co do decyzji, które należało podjąć i obawiałam się ich konsekwencji.

Niektóre wydarzenia tak poruszyły moje serce, że przyłapałam się nawet na łzach spływających mi po policzkach w miarę czytania. To nic złego, najwidoczniej tak mocno związałam się z bohaterami, że osobiście przeżywałam ich losy. Fakt, że książka jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami jeszcze bardziej oddziałuje na uczucia czytelnika. Od początku towarzyszy nam ogrom emocji, jednak to właśnie zakończenie było idealnym uwieńczeniem całej historii.

Polecam z całego serca tę cudowną powieść inspirowaną prawdziwą historią pilotek podczas II Wojny Światowej. Jestem pewna, że wzruszy Was równie mocno, jak i mnie, dostarczając dużą dawkę emocji i przeżyć. Myślę, że będzie to jedna z moich ulubionych pozycji 2020 roku.

„Dziewczyny w przestworzach” – Noelle Salazar

Mam ogromnie mieszane uczucia co do tej książki. Z jednej strony przedstawia ona historię naprawdę silnych kobiet, muszących mierzyć się nie tylko z realiami czasów, w których przyszło im żyć ale i koniecznością udowadniania (szczególnie mężczyznom), że są coś warte, że mundur lotnika może nosić nie tylko facet ale i kobieta. Z drugiej zaś strony nie do końca mogłam odnaleźć się w realiach przedstawionych w książce. Wszyscy bardzo dobrze zdajemy sobie sprawę, że początek lat czterdziestych dwudziestego wieku przypada na okres II Wojny Światowej. Był to bardzo trudny czas dla wielu osób. Pierwszy rozdział książki to październik 1941 roku, a czułam się jakby mało który bohater się tym przejmował…

Zdaję sobie sprawę, że książka jest fikcją literacką ale zabrakło mi jednak tego klimatu lat czterdziestych. Tak na dobrą sprawę najbardziej wojenną z wojennych rzeczy w tej książce był atak na Pearl Harbor. Wiem, że w Stanach wszystko działo się troszkę inaczej niż w Europie, dlatego też podczas czytania należy brać na to poprawkę.

To teraz coś miłego Autorka pokazuje czytelnikom moc i siłę kobiecej przyjaźni oraz więzów rodzinnych. To, że kobieta nie jest w żaden sposób słabszą płcią, że należy traktować ją godnie i z szacunkiem. Do tego nie ma chyba żadnej innej książki przedstawiającej motyw kobiet pilotów. Podczas lektury czytelnik może doświadczyć całego wachlarzu różnych emocji (od tych złych po te dobre)- to udało się Pani Salazar znakomicie.

I co ja mogę tu napisać, chyba sama ocena mówi za siebie. Tak wysoko jeszcze nie oceniłam żadnej książki, która by zrobiła na mnie tak ogromne wrażenie. Przyznam się, że w pewnym momencie nawet się popłakałam, bo wzruszenie dało górę.

🔹

Piękna powieść o silnych kobietach, które oddały się całe służbie krajowi, zastępując pilotów mężczyzn, aby oni mogli walczyć bezpośrednio na froncie. W tle przeplata się historia kobiety i mężczyzny, chociaż dla mnie weszła ona na pierwszy plan powieści i super, bo dzięki temu książka stała się wyjątkowa. Do ostatniej strony trzyma w napięciu i niewiedzy, co spotka głównych bohaterów.

🔹

"Dziewczyny w przestworzach" to przede wszystkim portret kobiet silnych, niezależnych i dorównujących w równym stopniu mężczyznom, jak nie przewyższając ich swoimi umiejętnościami pilotek.

Dzięki swojej determinacji, dzielności i ciężkiej pracy zasługują na pochwały.

✒✒✒✒✒✒✒✒✒✒

Rok 1941, czas II wojny światowej.

Młoda Audrey Coltrane mieszka w Teksasie w zamożnej rodzinie. Od małego jej pasją były samoloty, odkąd wzbiła się pierwszy raz w przestworza wiedziała, że nic innego robić nie będzie oprócz latania, a jej największym marzeniem jest własne lotnisko.

Postanawia zostać instruktorką latania na hawajskiej wyspie Oahu. Tam zaprzyjaźnia się z innymi pilotkami i poznaje przystojnego porucznika Jamesa Harta, który stają się sobie bliscy, ale postanawiają pozostać przyjaciółmi.

Początek wojny w Europie i atak na bazę w Pearl Harbor, osobista strata jaką poniosła Audrey, mobilizuje ją do tego, aby wstąpić do korpusu kobiet pilotów.

Przyjaźń Jamesa i Audrey przejdzie wielką próbę czasu, tęsknoty, strachu i wojny. Dzięki tym przeszkodom zrozumieją, że to, co ich łączy to coś więcej niż przyjaźń.

Czy będzie im dane bycie razem? Czy Audrey spełni swoje marzenie o własnym lotnisku? Ile bliskich dziewczyny pochłonie wojna?

Autorka przedstawia losy niezwykłych kobiet, które podczas II wojny światowej służyły w lotnictwie, przygotowując się do obrony kraju. Książka inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami.

Audrey Coltrane zawsze chciała latać. Dlatego kiedy rozpoczęła się wojna w Europie, bez wahania została instruktorem pilotów wojskowych na Hawajach. Jest 1941 rok. Audrey całymi dniami oddaje się swojej pasji, czyli lataniu, w wolnych chwilach bawi się z przyjaciółkami, również pilotkami i choć nie ma czasu na romanse, nie potrafi się oprzeć niezwykle pociągającemu porucznikowi Jamesowi Hartowi.

Gdy w pewnego dnia japońskie bombowce zrównują wyspę z ziemią, widok cierpienia i strata tak bliskich jej osób powodują, że

wkrótce dołącza do korpusu kobiet pilotek.

„Dziewczyny w przestworzach” to niezwykle piękna i wyruszająca historia cichego bohaterstwa i odwagi, pasji, jaką jest latanie, przyjaźni i porozumienia dusz.

Zachwycił mnie klimat tej książki, niezwykle subtelny i delikatny, a kiedy trzeba chwytający za gardło. Nie mam większych zastrzeżeń, choć spodziewałam się więcej faktów, a mniej fikcji oraz więcej wydarzeń wojennych, a tych nie otrzymałam prawie wcale.

Język, którym operuje pisarka, jest po prostu piękny, a sama lektura sprawiła mi dużo przyjemności, choć były momenty, gdy odrobinę się dłużyła.

Urzekła mnie kreacja dwójki głównych bohaterów i relacje między nimi.

Audrey i porucznik Hart, stają się sobie coraz bliżsi, choć przecież nie tego szukali. Pragną spełniać marzenia, latać, zwiedzać świat. Mimo to pasują do siebie niczym dwie połówki jabłka i nic nie mogą poradzić na rodzące się między nimi uczucie. Wspaniale było w tym uczestniczyć, będąc cichym obserwatorem narodzin miłości i prawdziwej przyjaźni. Cały ten proces został niezwykle subtelnie przedstawiony.

Na końcu książki znajduje się ciekawy wywiad z autorką, przede wszystkim traktujący o kulisach powstania tej powieści.