Dziedzictwo rodu Poldarków. Tom 1. Ross Poldark

Winston Graham napisał swoją książkę w 1945 roku, co zdecydowanie można odczuć w języku powieści. To nie jest książka, w którą można się łatwo wciągnąć, jak większość pisanych nam współcześnie. Styl przypomina mi bardziej dzieła XIX-wiecznych pisarzy angielskich, zupełnie inaczej przekazujący emocje, odsuwając lekko bohaterów od czytelnika, a jednocześnie mocno intrygując wydarzeniami, i tokiem myślenia, który nie jest do końca jasny (w końcu książka, gdzie narracja jest trzecioosobowa). Potrzeba chwili, żeby wciągnąć się w historię, ale po tych kilku, kilkunastu stronach nie sposób porzucić lektury.

Historia osadzona w XVII wieku w Kornwalii przyciąga i nie pozwala o sobie zapomnieć. Powieści tego typu wywołują ciekawość, złość, nadzieje, wiarę, sympatię, radość i wiele innych emocji. Bohaterowie, wykreowani bardzo różnorodnie, pokazują przekrój klasowy tamtych czasów. Relacje, jakie między nimi zachodzą, pomoc Rossa mieszkańcom podległych mu wiosek, walkę o pieniądze, biedę i beznadzieję, podział klasowy nie do przebycia, którego główny bohater nie do końca przestrzega, to wszystko sprawia, że książka jest wielowymiarowa i każdy znajdzie w niej coś dla siebie.

Minęło nieco czasu od chwili, gdy ostatni raz trzymałam w rękach powieść typowo historyczną. Mimo to okazało się, że smakuje ona równie wybornie, jak kiedyś. Każda książka jest przygodą, ale powieści historyczne są nimi na dwójnasób. Nie tylko przedstawiają interesujące wątki i losy bohaterów, ale równocześnie pozwalają nam przekonać się, jak wyglądało niegdyś życie, przyswoić ważne wydarzenia i zjawiska w historii, oswoić ludzi i wartości charakterystyczne dla danej epoki.

Pierwsza część sagi Dziedzictwo rodu Poldarków przenosi nas do Kornwalii lat osiemdziesiątych osiemnastego wieku. Towarzysząc tytułowemu bohaterowi, możemy poczuć, jak wyglądało życie mieszkańców tamtych rejonów we wspomnianym okresie, zauważyć wyrazisty kontrast pomiędzy bytem zamożnych właścicieli ziemskich i ubogich dzierżawców. W życiu tych pierwszych liczy się posiadany majątek, wystawne życie i dobra zabawa. Mało kiedy przejmują się, czy podlegający im ludzie mają co jeść i czy są zdrowi. Ludzie ubodzy pracują w bardzo trudnych warunkach, w kopalniach, na roli lub łowiąc ryby. Rzadko mogą liczyć na pomoc swych panów, Ross Poldark jest tutaj wyjątkiem, który angażuje się w życie podlegających mu ludzi.

Winston Graham stworzył fascynującą powieść, która ujmuje czytelnika od pierwszej strony i nie przestaje interesować aż do ostatniej. Powieść, którą zamyka się z żalem, ponieważ czuje się niedosyt, szczególnie jeśli gustuje się w tym konkretnym gatunku. Prostym, a zarazem pięknym piórem nakreślił losy swych bohaterów i oddał ducha osiemnastowiecznego majątku w Kornwalii. Zadbał o bogactwo emocjonujących wydarzeń, nakreślił intrygujących i charakterystycznych bohaterów - sprawiło to, że jako osoba ceniąca dobrą powieść historyczną - taką, którą nie tylko się czyta, ale również czuje - jestem więcej niż usatysfakcjonowana. Takie książki aż chce się czytać, na kolejne części takich książek chce się czekać. Polecam!

"Ross Poldark" to pierwszy tom, napisanej z rozmachem, sagi rodzinnej, opowiadającej o rodzinie Poldarków z Kornwalii. Autor zachwycił mnie i sprawił, ze stałam się jego wielbicielką, z niecierpliwością wyczekuję na kolejne tomy kornwalijskiej opowieści.

Znakomity pomysł na fabułę, świetna kreacja bohaterów i tła społecznego ówczesnych czasów. Opowieść jest niezwykle barwna i porywająca, a przy tym lekko i przystępnie napisana. Na uwagę zasługują postacie stworzone przez Winstona Grahama, bardzo prawdziwe, bardzo głębokie i oryginalne. Każdy z bohaterów jest mocno zarysowany, z dbałością o szczegóły charakteru, są rozpoznawalni i tworzą indywidualne osobowości. Nie ma tutaj szarych i bezbarwnych postaci. Autor zadbał, aby każdy z jego bohaterów był bardzo wyrazisty, począwszy od Rossa, a skończywszy na górnikach z jego kopalni.

"Ross Poldark" porywa, intryguje i przykuwa do stron powieści, od pierwszego zdania do ostatniej kropki. Książka jest znakomicie napisana i oddziałuje na wyobraźnię czytelników. Pochłonęłam ją z przyjemnością i zaciekawieniem. Już nie mogę doczekać się kolejnych tomów....!

[Adres usunięty]

Na okładce widnieje podobizna bardzo przystojnego bruneta, o lekko niepokojącym spojrzeniu. To właśnie tytułowy Ross Poldark.

Kiedyś nie przepadałam za powieścią historyczną. Z czasem jednak uległo to zmianie.

Urzekł mnie niepowtarzalny klimat XVIII-wiecznej Kornwalii.

Gdy Ross wraca po wojnie z Ameryki, okazuje się, że jego posiadłość jest zniszczona, ojciec nie żyje, pracownicy są niezdyscyplinowani, a ukochana wybrała stabilizację u boku jego kuzyna. Czy okaleczony w walce Ross podniesie się po tylu ciosach?

Jego powrót na łono rodziny okazał się wyjątkowo trudny. Serdeczność okazała mu jedynie kuzynka Verity.

Pewnego dnia 23-letni Poldark zabiera z jarmarku skatowaną przez ojca nastolatkę. Nie wie jeszcze, że za parę lat Demelza, stanie się najważniejszą osobą w jego życiu.

Czy rodzina Rossa i lokalna społeczność zaakceptują wybór młodego Poldarka?

Serdecznie polecam przeczytać tą fascynującą opowieść.

Z pozoru leniwie tocząca się akcja, dostarcza wielu wzruszeń. A problemy rodu Poldarków, choć tak odległe czasowo od naszego życia, zdają się być bliskie sercu czytelnika, gdyż każda rodzina może mieć podobne perypetie.

Ja na 100% sięgnę po kolejne części sagi Winstona Grahama, do czego i Was zachęcam!

Na pewno trzeba zaznaczyć, że nie jest to książka, którą czyta się lekko - dotyczy to wszystkich części, które czytałam. Jest jednak bardzo wciągająca. Zachwyca pięknym językiem i wyjątkowym stylem. Dzięki staraniom autora można dokładnie wyobrazić sobie postaci, o których czytamy. Bardzo podoba mi się również wyraźne zaznaczenia różnicy w stylu wypowiedzi reprezentantów poszczególnych klas (np. porównanie języka Warlegganów i Paynterów).

Ross Poldark nie jest postacią, z którą mogłabym się utożsamiać. W wielu momentach nie rozumiałam, dlaczego postąpił w sposób, który prawdopodobnie sprowadzi na niego kłopoty. Jest jednak bardzo ludzki. Nie jest to bohater romansu historycznego, typowy dżentelmen, wyważony zarówno pod względem stroju, jak i sposobu przeprowadzania salonowych konwersacji. Jest prawdziwy, nikogo nie udaje i nie próbuje za wszelką cenę zdobyć szacunku otaczających go ludzi.

Zdecydowanie polecam całą serię i nie mogę doczekać się następnych części! :)