Dwór skrzydeł i zguby. Dwór cierni i róż. Tom 3

Po koszmarze, jaki zgotował mi Dwór mgieł i furii sięgałam po tę książkę jak po karę. I nie wiem czy to moje mocno negatywne nastawienie, zaniżenie poprzeczki, czy ta książka rzeczywiście była lepsza, ale nawet udało mi się wciągnąć i na pewno wyklinać znacznie mniej.

Książkę zaczynamy z Feyrą z powrotem na Dworze Wiosny, która przepełniona gniewem i żądna zemsty pragnie ukarać Tamlina za jego umowę z Hybernią. Działa jako szpieg, przysłuchując się i oszukując, by następnie wrócić do Velaris i opowiedzieć wszystko Rhysowi. Jednak coś krzyżuje jej plany, powrót do domu okazuje się trudniejszy, w dodatku przyprowadza ze sobą niespodziewanego gościa. Jak się okazuje, Hybernia planuje zniszczenie muru oddzielającego Prythian od świata ludzi i muszą natychmiast zacząć planować obronę. W tym celu zwołują wszystkich książąt i zbierają sojuszników, którzy będą zdolni walczyć w tej bitwie. W dodatku Nesta i Elaina dostały od Kotła więcej, niż wszyscy sądzili i mogą one być kluczem do jego zniszczenia. Szykuje się wojna, w której zginie masa ludzi i fae, wszyscy muszą postępować ostrożnie i nie dać się złamać od środka, a tym bardziej nie dać się zabić.

Tak jak Feyra w drugiej części była zbolała i jakatoonasmutna, tak teraz jest zła i żądna zemsty i, jak możecie się domyślić, jest to tak samo denerwujące. Zwłaszcza, że powtarza to co parę stron. Ale! Tylko podczas pobytu na Dworze Wiosny, ponieważ później ona – o zgrozo – naprawdę zaczęła używać tej swojej makówki i choć wciąż bajdużyła, i przywodziła mi na myśl rozmarzone dziecko, to naprawdę zaczęła być znośna. Sama nie mogę w to uwierzyć. Co do innych bohaterów, stało się to samo co w Imperium burz, czyli romanse. Każdy musi kogoś mieć lub w kimś się podkochiwać, to już stało się standardem, choć tutaj Maas tak bardzo tych bohaterów nie zniszczyła, nie popsuła charakterów, chyba bardziej się postarała. Zauważyłam jednak coś śmiesznego, mianowicie drugim największym problemem bohaterów w książkach Maas (tutaj zaraz po Hybernii) są właśnie miłosne rozterki i mimo wszystko jest to dosyć zabawne. Jak dla mnie też nieco odejmuje powagi całej akcji.

A teraz całkiem szczerze, ta książka naprawdę jest lepsza od drugiej części. Tak jak napisałam na początku, nie miałam na nią najmniejszej ochoty i niesamowicie żałuję, że się zapisałam na egzemplarz recenzencki, bo mam tę książkę już od października tamtego roku, a mamy marzec i dopiero dodaję recenzję. O ile przez początek nie mogłam tego czytać, bo ani na chwilę nie potrafiłam wykrzesać z siebie nienawiści do Tamlina, później Feyra wróciła do Rhysa i pierwsze co, to pojawiła się łóżkowa scena (trwająca cztery strony), już miałam rzucić to w cholerę, to później naprawdę zaczęło się coś dziać. I nie była to akcja rodem z drugiej części, czyli ratowanie Feyry z jej koszmarów, a faktycznie nadciągające niebezpieczeństwo i podjęte wobec tego działania. Może dzięki temu (albo może Maas w końcu się ogarnęła) erotycznych scen Feyry i Rhysanda było bardzo mało, chyba trzy albo cztery, a razem z tym odpuszczone zostały seksualne podteksty, potyczki słowne i "kuszenie" siebie nawzajem. Nawet nie wiecie jak dobrze mi się czytało bez tego.

W ogólnym rozrachunku ta książka nie wypadła tak źle, jak się spodziewałam. Były błędy, mniejsze, które mi się nie podobały, między innymi chciałabym "zobaczyć" więcej relacji czysto rodzinnych między bohaterami, bo Feyra cały czas powtarza jak się kochają, ale głównie są to tylko słowa. Sytuacji, które mi nie przypadły do gustu, dla mnie niepotrzebnych, było dużo, ale wyciąganie każdej z osobna mija się z celem, nie chcę też zbytnio spoilerowac. Tamlina dalej lubię, Maas nie udało się mnie złamać aż do końca (zwłaszcza, że pozwoliła mu odpokutować), Feyra wciąż jest głupiutka i chyba nic tego nie zmieni, Rhysa lubię, choć nie ubóstwiam – reszta bohaterów jednak specjalnie na mnie nie wpłynęła, nie było okazji, by jakkolwiek się z nimi zżyć, poznać lepiej, tego też mi brakowało. Książka mnie nie "zniszczyła" tak jak większości, ale przyznaję sama przed sobą, że jestem pozytywnie zaskoczona i udało mi się wciągnąć w akcję – dzięki temu, że ona rzeczywiście była. Jestem nawet na tyle emocjonalna, że na niektórych scenach się wzruszyłam, zwłaszcza pod koniec, gdy przeczytałam jak nazywały się statki.

Czy polecam? Sama nie wiem. Niby było lepiej, ale to wciąż nie jest to. Książka o dziwo przyjemna, ale osobiście nie doczytałam się żadnych większych wartości ani czegoś, co w niej można uwielbiać. Sam zamysł, świat fae, magiczne postacie, jest dla mnie intrygujący i bardzo te klimaty lubię, ale takie wykonanie akurat mi nie podpadło. Jeśli kogoś, tak jak mnie, zraził drugi tom, to bym się zastanowiła, ale jeśli nie, to jak najbardziej sięgajcie.

5/10

Ciężkie czasy zastały na ziemi Prythianu. Wojna wisi w powietrzu, niebezpieczeństwo jest czymś niemal namacalnym a emocje sięgają zenitu. Po raz kolejny i - w tym przypadku - ostatni Maas wykazała się kunsztem literackim jaki pozazdrościć mógłby jej każdy pisarz, bo nikt nigdy nie wywołał we mnie lawiny emocji co jej twórczość. Śmiech, łzy, pełne nadziei spojrzenie na lepsze jutro, trzymanie kciuków za bohaterów i walczenie z własnym sercem, gdy giną ci których kochamy... Taka jest właśnie seria Maas, najlepsza i jedyna.

Seria Dwór cierni i róż to cykl niepowtarzalny. Trzeci tom nawet na moment nie zwalnia tempa i akcja gnając na złamanie karku zabiera czytelnika w niezapomnianą podróż. Zbliżają się najtrudniejsze czasy dla bohaterów, bo do tej pory musieli walczyć ze złem ukrytym pod fasadą chorej zaciętości czy pozornej przyjaźni. Teraz - prawdziwe niebezpieczeństwo grozi śmiercią. A fani twórczości Sarah J. Maas doskonale wiedzą, że dla dobra wyższych emocji autorka nie cofnie się przed niczym, nawet uśmierceniem tych, którzy są dla nas w fabule najbliżsi.

Śledząc przebieg wydarzeń od pierwszego tomu, nie tylko akcja zdobyła moje uznanie. Bohaterowie są centralnym punktem tej serii, pełni charyzmy, wielowymiarowi, zaskakujący. Trudno nie zauważyć jaką drogę przeszli i ile w sobie zmienili za sprawą bagażu życiowych doświadczeń. Maas spisała się na medal tworząc swoich bohaterów od początku do końca i trudno mi jednoznacznie powiedzieć kogo polubiłam bardziej. Oni wszyscy stali się moją wielką rodziną i niezależnie od ich postawy - złej czy dobrej - stałam za nimi murem, przeżywając każdą dotykającą ich tragedię.

Wstrzymywany oddech, namacalne napięcie - to wszystko towarzyszyły mi podczas lektury. Żyłam przyjaźnią bohaterów i ich namiętnościami, bo trudno nie pokochać Rhysa za jego przywiązanie, który chociaż charaktery - potrafił ujawnić swoją niesamowitą inteligencję i miłość tak prawdziwą, że niemal niemożliwą. Tym większe cierpienie pojawia się w momencie, gdy czytelnik orientuje się, ze Sarah J. Maas przygotowała dla swoich bohaterów zupełnie zaskakujące zakończenie. W wojnie, która zbierze ze sobą ogromne żniwo każdy odegra swoją jedyną i niepowtarzalną rolę. Kto okaże się prawdziwym wrogiem a kto nieoczekiwanym sprzymierzeńcem? Poznacie to jedynie samodzielnie angażując się w przebieg wydarzeń.

Sarah J. Maas potrafi zmienić zwykłą fikcje literacką w niezapomnianą przygodę życia. Rozpoczynając lekturę musicie przygotować się na pełną emocji podróż w głąb tajemniczego świata, historię pełną magii i niebezpieczeństwa, której absolutnie nie będziecie mieli ochoty opuścić. "Dwór skrzydeł i zguby" to powieść wielka, niezapomniana, warta każdego przeczytanego słowa. Po raz kolejny Maas udowodniła, że nie ma i nie będzie miała sobie równych.

"-Znacznie ciężej jest (...) kiedy wrogowie stają się przyjaciółmi. W drugą stronę zapewne też. Czego nie widziałam? Co przeoczyłam lub na co nie zwróciłam uwagi? Zawsze wzbudza to we mnie wątpliwości raczej względem siebie niż nich.

-Kolejny urok wojny?

-Nie, życia."

W wyniku pewnych wydarzeń Feyra powraca do opuszczonego miesiące wcześniej Dworu Wiosny. Ma nadzieję, że uda jej się zebrać jak najwięcej informacji i jak najszybciej opuścić miejsce, w którym tylko marniała lub była przetrzymywana wbrew sobie. Silna nienawiść odczuwana przez kobietę może mieć daleki zasięg, ale jest to i tak wielkie niedopowiedzenie, gdy chodzi o Feyrę. Jest silna, zdeterminowana i przekonana o tym, że każdy kto zasłużył na jej gniew go dostanie i nie zostanie oszczędzony.

Jest to zdecydowanie najlepsza część serii, choć pierwszy i drugi tom również utrzymywały wysoki poziom. W tym tomie jednak Feyra pokazała na co dokładnie ją stać i chwała jej za to, bo za to ją kocham! Choć miejsce w moim sercu niezmiennie zajmuje Rhysand...

Tym razem Maas przeszła samą siebie w pomieszaniu i poplątaniu fabuły tak, by nikt nie wiedział komu ostatecznie może zaufać, a zaufanie jest podstawą w tak trudnych dla Prythianu czasów. Dodatkowo poznajemy tu inne dwory i krainy oraz w końcu(!) innych książąt, bo poza wspominanymi w poprzednich tomach Dworami Wiosny i Nocy występuje pięć innych: Dwór Lata, Dwór Jesieni, Dwór Zimy, Dwór Świtu i Dwór Dnia z równie ciekawymi władcami. Mam nadzieję, że autorce uda się napisać jakiś dodatek o którymś z książąt. Z chęcią dowiedziałabym się co może lub mogło x lat temu siedzieć w głowie takiego Heliona czy Thesana. O albo jakaś historia z perspektywy Amreny, Rzeźbiącego w Kościach, Miriam, Juriana lub Viviane? Jak widzicie mam wiele marzeń co do nowych książek i oby choć jedno z nich udało się spełnić.

W skrócie jest to kolejny grubaśny tom, który połknęłam w odstępie kilku godzin. Historia Feyry potoczyła się inaczej niż to sobie w głowie ułożyłam, ale tym razem jestem zadowolona z zakończenia. Było kilka niespodziewanych i kilka spodziewanych plot twistów, ale całokształt historii jest ciekawy, przyjemny i cudowny.

Tym razem nad postaciami nie będę się wywodzić, ale wiedzcie, że to, co autorka zrobiła w poprzednich częściach było dobre, ale z tomu na tom jest coraz lepiej! Pojawiło się mnóstwo świetnych postaci, które chciałabym poznać w prawdziwym życiu, ale i wątków, o których rozwinięciu skrycie marzę.

Co prawda było kilka momentów, w którym autorka moim zdaniem zaczęła zbytnio kombinować i wymyślać, ale jest to jedynie potwierdzenie, że potknięcia zdarzają się najlepszym. Jeśli czytaliście już Dwór skrzydeł i zguby, to możemy o tym porozmawiać w komentarzach, a jeśli nie, to zachęcam do poznania fabuły Dworów! A jeśli ta i poprzednie dwie recenzje was nie przekonały, to ja nie wiem czy cokolwiek jest w stanie.

Wojna z Hybernią zbliża się wielkimi krokami. W związku z zaistniałą sytuacją Feyra postanawia powrócić do Dworu Wiosny, wmawiając Tamlinowi, że Rhysand rzucił na nią zły urok. W ten sposób dziewczyna pragnie poznać plan działania fae, który sprzymierza się ze złowrogim królestwem. Losy całego Prythianu i ziem śmiertelników ważą się na szali, która w każdej chwili może ulec unicestwieniu przez potężnych i bezwzględnych hybernijczyków. Czy wobec zagrożenia wszystkie dwory będą w stanie się zjednoczyć i stanąć do walki? Czy działania Feyry przyniosą zamierzone skutki? Jaki wynik będzie miało ostateczne starcie?

„Dwór skrzydeł i zguby” to tom pełen zawirowań i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Od samego początku trzymał mnie w napięciu, które jeszcze bardziej spotęgowało się pod koniec książki – jeden wielki rollercoaster. Maas dobrze wiedziała co robi, poważnie oddziałując na moje emocje. Trzeci tom dworów niezwykle doceniam ze względu na różnorodność uczuć, które był w stanie mi dostarczyć.

Mimo, że książka odznacza się dosyć wielkim gabarytem, wszystko zostało idealnie ujęte. Łatwość, z jaką przychodzi pisanie autorce, sprawia, że czytanie dworów to sama przyjemność. Bez trudu możemy przyswoić nowe informacje, a także snuć własne rozważania.

„To co jest naszą słabością, może okazać się naszą największą siłą. I że właśnie osoba po której by się tego najmniej spodziewać, może odmienić bieg historii.”

Feyra ukazje nam, że to my jesteśmy panami swego losu. To my zadecydujemy, co potrafi nas złamać. Będziemy mogli przenosić góry i oceany, jeśli stawimy czoła osobistym potworom. Konfrontacja z własnymi lękami oraz okrutną przeszłością jest naszą największą siłą, dzięki której osiągniemy niezniszczalność.

„Dwór skrzydeł i zguby” na ten moment mogę ocenić jako mój faworyt wśród wszystkich tomów. Nie wyobrażam sobie rozstać się z tą historią, ponieważ zdążyłam się przywiązać do wielu bohaterów. Lektura z pewnością będzie mi towarzyszyć przez długi czas, dlatego i wam mogę śmiało ją polecić!

Kocham fantastykę. W tym gatunku znajduję, wszystko, co uwielbiam: magię, przygodę, wątki romantyczne i solidną dawkę przygody. Jednym z lepszych tytułów, z jakimi miałam w ostatnim czasie styczność, jest książką "Dwór skrzydeł i zguby" z cudownej serii Dwór cierni i róż". Trzecia część sagi w niczym nie ustępuje swoim poprzedniczką. Rewelacyjna fabuła, wspaniałe dialogi i zawiłe intrygi, wciągają czytelnika już od pierwszych stron. Śmiało mogę polecić ten tytuł, jak i pozostałe wszystkim paniom i oczywiście panom.

„Odnajdę cię znowu w następnym świecie... W następnym życiu. I wtedy będziemy mieli ten czas. Obiecuję.”

Witam was po raz trzeci w recenzji cyklu „Dworów”. Nad Prythianem zbierają się czarne chmury, a wojna z Hybernią nie jest już tylko pogłoska, staje się przerażającym faktem. Główna bohaterka powraca na Dwór Wiosny, by prowadzić tam grę. W końcu przyszedł czas walki.

„Dwór Skrzydeł i Zguby” jest pełny wojennych taktyk, ciętego humoru, podziemnej, ciemnej biblioteki, naginania własnych granic i szalenie trudnych wyborów. No co tu dużo mówić, emocje szaleją, a książka jest warta zarwania nocy lub dwóch, bo nie da się ukryć, że ta historia nie jest krótka.

Nie raz się przekonałam, że u tej autorki może wydarzyć się dosłownie wszystko. Tym razem wydarzyło się jeszcze więcej. Jeszcze bardziej polubiłam Feyrę i jednocześnie znienawidziłam Nestę. Okej, może raz czy dwa jej współczułam, ale jak można być tak zapatrzonym w siebie…

„Tryumfalna noc... i wieczne gwiazdy. Jeśli ON był ciemnością, ja byłam migoczącymi gwiazdami, które dobrze widać tylko w jego ciemnościach.”

Mass funduje nam tu prawdziwy emocjonalny rollercoaster. Na początku łudziłam się, że właśnie w tym, trzecim tomie dostanę odpowiedzi na nurtujące mnie pytania, no cóż, nic z tego. Za to dostałam kolejne tysiąc niedomówień, kolejnych tajemnic i zagwostek.

Pojawiają się też nowi bohaterowie. Szczególnie Książęta Dworów to prawdziwa gratka. Mówię wam, że dosłownie o każdej postaci, nawet tej trzecioplanowej można byłoby napisać oddzielną książkę.

I najważniejsza, za co pokochałam tą książkę. Feyra w końcu pokazała swoją silną stronę. Zdecydowanie teraz przekonuje mnie ta długa przemiana, ponieważ nie ukrywajmy człowiek nie zmienia się w kilka minut. To trwa. Dziewczyna, która na początku nie chciała zostać przez nikogo zauważona, zamienia swoją wielką wściekłość w lodowaty spokój. Poprzysięga, że zrobi wszystko dokonać zniszczenia Hybernii.

„Ale to jest wojna. Nie stać nas na realizowanie wyłącznie dobrych pomysłów. Możemy tylko wybierać między złymi a gorszymi.”

Autorka pokazuje nam wszystkie strony wojny. Nie ogranicza się w brutalnych opisach, nie zważa na wrażliwość czytelnika. W pewnym momencie wrogowie stają się przyjaciółmi, przyjaciele natomiast wrogami. Mówi o okropnych decyzjach, które muszą zostać podjęte w czasie panującej wojny. Nawet najsilniejsze istoty, w końcu muszą zmierzyć się ze swoimi demonami przeszłości, nieprzerwanie walczyć o spokój i chwile normalności.

„Słyszałem cię nawet w śmierci. To właśnie skłoniło mnie, bym się obejrzał. Sprawiło, że zostałem ... nieco dłużej.”

Główna bohaterka pokazuje nam, że możliwe jest staniecie twarzą w twarz z tym, co kryje nasza dusza oraz umysł. Uświadamia, że możliwe jest pokochanie całego siebie, zwłaszcza tego co według nas jest nieidealnie i niewarte pokochania.

To jest ten tom, który wlał we mnie tyle emocji, że nie da się tego opisać słowami. Niewinne słowo wtrącone miedzy wierszami, zmieniało naprawdę wiele. Bądźcie czujni.

„... To co jest naszą słabością, może okazać się naszą największą siłą. I że właśnie osoba po której by się tego najmniej spodziewać, może odmienić bieg historii….”

„Dwór skrzydeł i furii” Sarah J. Maas to trzeci tom serii o dworach. Tę serię trzeba czytać po kolei, każdy tom jest ściśle powiązany z poprzednimi.

Początkowo przeraziła mnie ilość stron, ponad 800. Tym bardziej, że drugi tom, który ma prawie 800 stron, trochę mnie wymęczył, nie tylko ze względu na grubość, ale też przez treść. Trzecia część jednak pozytywnie mnie zaskoczyła. Przez książkę wręcz płynęłam, chłonęłam każdą kolejną stronę i rozdział, i nie odczułam tak tej objętości. Fabuła wciągnęła mnie od początku. Bohaterowie budzili różne emocje. Akcja budziła zainteresowanie. Zdarzały się momenty słabsze, które najchętniej bym przeskoczyła, ale całościowo było dobrze. Nie będę pisać o fabule, ponieważ mogłabym komuś zepsuć zabawę, ale powiem tylko, że niektórzy bohaterowie i ich działania mnie zaskoczyły – niektóre pozytywnie, niektóre negatywnie ;)

To był dobry tom i cieszę się na myśl, że wkrótce sięgnę po kolejne części.

Świetna kontynuacja, nieoczywista, zaskakująca, trzymająca w napięciu!

⭐"Dwór skrzydeł i zguby" czyli trzecia część dworów kończy nam główny wątek walki z Królem Hybernii oraz większość wątków, które zostały rozpoczęte w poprzednich dwóch tomach.

♟ Po zaskakującym finale poprzedniej części spodziewałam się naprawdę wiele. Nie zawiodłam się. Kolejny tom jest również świetny, zaskakujący. Troszkę inny, jak główna bohaterka- dojrzalszy.

⭐ Mam wrażenie, że autorka z każdą kolejną częścią rozkwita i zaskakuje czytelnika, jej powieści nabiera tempa i charakteru. Powrót na dwór wiosny, który widzimy w kompletnie innym świetle niż na początku. Odmieniony charakter głównej bohaterki sprawia, ze ta część jest jeszcze lepsza, głębsza i zdecydowanie, bardzo różni się od pierwszej książki, dzięki czemu czytelnik obserwuje przemianę głównej bohaterki.

⚔ Ja niezwykle emocjonalnie przeżyłam tę część, uczestniczyłam z bohaterką w jej życiu, przeżywałam jej wzloty, upadki, smutki, rozterki.

♟Fabuła z pewnością zachwyci czytelnika ten tom naszpikowany jest intrygą, ja do samego końca nie byłam pewna co się wydarzy.

Nie chce za dużo zdradzić mogę jedynie powiedzieć, że autorka skupiła się na zbliżającej się wojnie. To temu wątkowi poświęca zdecydowanie najwięcej uwagi. Nawiązywanie sojuszy, planowanie dalszych działań wojennych, opisy bitew – tego znajdziecie tu najwięcej.

Ja już nie mogę się doczkeać kiedy sięgnę po kolejną część.

Co za emocje. Po prostu rewelacja. Ta część przebiła wszystkie poprzednie. Tego, co dziś przy niej przeżyłam, nie da się nawet opisać słowami. Miałam wszak moment zawachania, bo koło 100 stron z tych 840 zaczęło mi się trochę wlec, ale to co było później to totalny sztos. Ostatnie 100 stron było już tak genialne, że z jednej strony byłam przerażona, oblepiona strachem wojowników, ich krwią. Z drugiej pełna wiary, nadziei i ogromnego szczęścia, że dane mi jest to czytać. Strach o moich ulubionych bohaterów przerodził się w łzy smutku, w nienawiść do niesprawiedliwości. Genialna książka. Doczekałam się wojny z Hybernią, z wszechogarniającym złem i jedyne co mnie teraz smuci to fakt, że przede mną już ostatnia a zarazem najkrótsza część tej serii. Cały Dwór cierni i róż to dotychczas najlepsza fantastyka, jaką czytałam, a na ten moment nawet lepsza od Harrego Pottera, bo z niego już wyrosłam. Ogromnie wam polecam.

Nie da się ukryć, że Sarah J. Maas podpadła mi trochę drugim tomem Dworów. Nie spodobała mi się ta książka, a jej akcja rozkręciła się dopiero przy ostatnich stu stronach (sama pozycja ma ich ponad 500). Z tego też powodu nie mogłam zabrać się do lektury tomu numer trzy, ale przez mój losowany TBR na ten miesiąc, w końcu się przełamałam. Czy Dwór skrzydeł i zguby zrekompensował mi krzywdy, które wyrządził mi Dwór mgieł i furii?

Feyra wraca na Dwór Wiosny, aby tam wieść spokojne życie u boku swojego ukochanego. Zaraz, co? Tak naprawdę kobieta wraca tam, by odkryć zamiary Tamlina oraz działania, których chce podjąć się bezlitosny król Hibernii. No ale by to osiągnąć, musi podjąć grę, w której stawką jest jej własne życie oraz życie innych - zarówno Fae, jak i ludzi. W obliczu wojny Feyra będzie musiała znów podjąć decyzję, komu może zaufać, a kto nie zasługuje na żadną łaskę z jej strony oraz będzie zmuszona szukać sojuszników w najmniej oczekiwanych miejscach. Niedługo nastąpi bitwa, w której poleje się krew...

Przy okazji recenzji poprzedniej części, pisałam, że Feyrę można jednocześnie lubić i nienawidzić. Tutaj muszę trochę zmienić swoje zdanie, ponieważ - o dziwo! - w trzecim tomie serii ta bohaterka stała się bardziej stanowcza, bardziej pewna siebie i naprawdę dała się lubić. Choć wiadomo, że nie wszystkie jej decyzje czy zachowania przypadły mi do gustu, to i tak mogę z ręką na sercu napisać (tzn. Może nie z ręką na sercu, bardziej na klawiaturze, no ale), że Feyra to naprawdę dobrze wykreowana i na swój sposób sympatyczna postać.

Tamlin z kolei, czyli bohater, którego dosłownie pokochałam w pierwszej części, tutaj całkowicie zalazł mi za skórę i nie mogę chłopa zdzierżyć. Jego obsesja wręcz na punkcie Feyry oraz chęć dokopania Rhysandowi irytowała mnie okropnie, a jego niekontrolowane wybuchy furii były przerażające. Szkoda, że z tak miłego chłopaka zmienił się w potwora, no ale cóż. Rhysand też jakoś specjalnie nie zdobył mojego serca. Owszem, jego relacja z Feyrą jest romantyczna, jest ciekawa, ale ten bohater raczej nie jest tym, o którym będę wspominać jeszcze przez lata.

W końcu mogę przejść do samej fabuły i akcji powieści, ponieważ tutaj to się dopiero działo. Autorka chyba chciała naprawić swój błąd z poprzedniej części, więc tutaj zaczęła wprowadzać mnie w to wszystko z przytupem – od razu ja jako czytelnik zostałam zarzucona informacjami dotyczącymi zbliżającej się wojny, ale nie przeszkadzało mi to. Czerpałam wręcz radość z czytania o wszystkich tych przygotowaniach, bo nareszcie czułam w tym prawdziwą Sarę. Autorce trzeba też oddać to, że w książce postawiła na dynamizm, dzięki czemu nie szło się nudzić podczas lektury i tak naprawdę cały czas coś się działo.

Można więc wywnioskować, że Dwór skrzydeł i zguby to o wiele lepsza książka, niż poprzednia część Dworów. Cieszę się, że udało mi się sięgnąć po tę powieść i że poznałam (teoretycznie) zakończenie tej historii. Jednak jak wiadomo, w przyszłym roku premiera kolejnego tomu, no i jestem bardzo ciekawa, co autorka wymyśli dalej.

Jeżeli lubicie fantastykę, która nie jest zbyt wymagająca, ale spędzicie przy niej dobrze czas – to koniecznie czytajcie Dwory.

Sarah J. Maas „Dwór Skrzydeł i Zguby” (tom3. cykl: Dwór cierni i róż)

Feyra powraca do Dworu Wiosny by tam zdobyć wiadomości na temat zamiarów Tamlina oraz jego Dworu. Musi ona ostatecznie zdecydować komu tak naprawdę może ufać… Trochę nie podoba mi się w jaki sposób zachowuje się na nowo objętym stanowisku. Jest w tym trochę sztuczna i nieporadna.

Troszkę też mi się nie podoba jak po macoszemu została potraktowana postać Tamlina (już w drugim tomie było go bardzo mało, gdzie w pierwszym był jedną z głównych postaci).

Sama historia poszła już w dobrym kierunku, a zakończenie bardzo mi się spodobało. Jednakże osobiście uważam, że drugi tom jest najlepszym z całego cyklu. Mam zamiar przeczytać jeszcze „Dwór szronu i blasku gwiazd”, który jest rozszerzeniem całej fabuły, co jest spowodowane ilością moich pytań związanych z zakończeniem fabuły.

Interesujące jak miłość może przerodzić się w nienawiść. Jak więź godowa może być nierozerwalna, a zarazem tak krucha. Czy piękno, dobro i prawda mogą wygrać z bezwzględną zemstą, nienawiścią i czystym złem? Dlaczego to Rhys, Feyra oraz ich przyjaciele, a nawet sojusznicy, muszą walczyć o wszystko sami? Jak to się stało, że Dwór Nocy na nowo staje w szranki z Dworem Wiosny? Czy w Prythianie nie ma już miejsca na ciszę i pokój? Czemu Fae tak nie znoszą ludzi, a ludzie boją Fae? Tyle pytań, lecz odpowiedzi znajdują się między wierszami.

Książki mają to do siebie, że zazwyczaj są po to, aby je przeczytać i odłożyć na półkę. Dwór Skrzydeł i Zguby zdecydowanie dołączy do swoich dwóch poprzedniczek. Będzie pięknie prezentował się na tle innych czarno-grzbietowców. Jednak różnica między nimi, a pozostałymi jest znacząca. Te powieści na pewno wkrótce do mnie powrócą. Odkryje je na nowo, polubię i znienawidzę. Będę krzyczeć, płakać i śmiać się jednocześnie. Bo takie książki, po prostu warto czytać.

Więcej o książce na:

[Adres usunięty]

Zapraszam :)

[Adres usunięty]

To jednak z kilku książek, na które czekałam tak niecierpliwie, jak tylko można. Nie mogę powiedzieć, że jest najlepsza, jednak na tle pozostałych tomów „Dworu...” wybija się naprawdę mocno. Sarah J. Maas wie, jak wieńczyć swoje dzieła, by zrobić to z odpowiednim przytupem. Prawie do samego końca nie miałam pewności, jak się to skończy, kto przeżyje, a kto umrze.

Pewnie będę w mniejszości, ale z trzech części, na które podzielona jest ta powieść, najbardziej podobała mi się pierwsza. Większość pewnie zapyta: „Dlaczego? Przecież to była głupia zemsta Feyry”. Właśnie dlatego. Owszem, przykro mi z powodu mieszkańców Dworu Wiosny, jednak nie potrafię odmówić Feyrze prawa odwetu. Zresztą Tamlin sobie na to zasłużył. Naprawdę był tak naiwny, sądząc, że ochroni swych poddanych po tym, jak oddał się w ręce króla Hybernii? Żałuję, naprawdę żałuję, że Tamlin okazał się takim gnojkiem i nie jest mi go żal. Nie ratuje go nawet końcówka, choć przyznaję, że nie spodziewałam się, że zachowa się tak odpowiedzialnie.

Za to chyba poprawiłam swoje zdanie o Lucienie, który tak mnie zawód w poprzednim tomie. Nie jestem zresztą pewna, co o nim sądzić. Z jednej strony sprawa z Elainą, z drugiej jego wdzięczność wobec Tamlina. Ciężko mi jednoznacznie określić, w które jego wcielenie wierzę. Na początku bardziej z nim sympatyzowałam, teraz już potrzebuję chyba więcej argumentów, żeby wrócić do tamtych emocji.

Cieszę się też, że Dwór Snów dostał więcej czasu antenowego pomimo narracji Feyry. Martwiłam się o Kasjana i Azriela, odkąd skończyłam poprzedni tom. Miło było ich znów zobaczyć całych i zdrowych. Zresztą o Mor i Amrenie mogę powiedzieć to samo. O ile poprzednio nie potrafiłam wybrać, które z nich jest najbliższe memu sercu, to teraz już z całą pewnością wskazuję na Azriela. Ujął mnie swoją postawą wobec Elainy – kibicuję im – ale też pokazał nieco więcej pazurków, kiedy uczył Feyrę latać. Z Dworu Snów chyba tylko Kasjan nie pokazał niczego nowego, może nie licząc brawury, ale to akurat zbyt chwalebne nie było.

Zresztą „Dwór Skrzydeł i Zguby” przedstawia nam całe spektrum nowych postaci, które wcześniej poznaliśmy jedynie z opowieści, bądź były na tyle mało znaczące, że pewnie jak ja wielu czytelników się nimi nie zainteresowało. Nie przekonałam się do Juriana, na myśl o Beronie, Erisie i reszcie rodziny Luciena krzywię się, ale już pozostali książęta zyskali przynajmniej cień mojej sympatii. Jednak moje serce podbiła Viviane, żona księcia Zimy, Kalliasa. Raz, że mam słabość do jej imienia, dwa, jest naprawdę sympatyczną postacią, której chciałabym przeczytać coś więcej. Nie mogę też nie wspomnieć o siostrach Feyry, które również odegrały niebagatelną rolę w tej historii, a każda z nich przekonała mnie do siebie w pewnym momencie. Słowne potyczki pomiędzy Nestą a Kasjanem zostaną długo w mojej pamięci razem z uśmiechem, które wywołały.

Dwoje głównych bohaterów zostawiłam sobie na koniec. Czy mogę tak nazwać Rhysa? Myślę, że tak, bo było go na tyle dużo, że trudno o nim choć na chwilę zapomnieć. O ile lubię Feyrę, choć potrafi być impulsywna i irytująca, to do Rhysa nie mogę się przekonać, a nawet powiem, że szczerze go nie znoszę. Nie chodzi tu o jego charakter, natrętne narażanie własnego życia czy wieczne uszczypliwości wobec ukochanej. Nie znoszę tego, co ten facet ze mną robi. W jednej chwili doprowadza mnie do wybuchu śmiechu, by potem wycisnąć łzy. Możecie mnie za to ubiczować, ale Rhys nigdy nie znajdzie się na mojej liście ulubionych bohaterów.

Czy w tej powieści nie jest przypadkiem za dużo Feyry i Rhysa? Trudno, żeby nie było, skoro narratorką opowieści jest Feyra. A że to papużki-nierozłączki i świata poza sobą nie widzą... Nie jestem przeciwniczką jednego, wiodącego prym wątku, ale wiele rzeczy w „Dworze Skrzydeł i Zguby” aż się prosi o więcej miejsca. Ograniczenie się do narracji pierwszoosobowej jednej tylko postaci – dwa rozdziały Rhysa to nawet nie jest jeden procent – może być tu poważną wadą, dla mnie to też pewien dyskomfort.

Nie jestem usatysfakcjonowana, wiele wątków zostało uciętych w miejscu pozostawiającym pytania o dalszy ciąg. Jednak sama powieść jest świetnym zwieńczeniem trylogii. Nie zostałam zawiedziona, nie ma tu przedramatyzowania, postacie wciąż się rozwijają, pojawiają się nowi gracze, na których warto zwrócić uwagę. Jeśli wyjdzie jakaś dodatkowa historia z tego uniwersum – a słyszałam coś o nowelce – chętnie po nią sięgnę.

Sarah J. Maas po raz pierwszy ze swoją twórczością dała mi się poznać podczas lektury ,,Dworu cierni i róż", który bardzo przypadł mi do gustu. Obecnie jestem na etapie, że zapoznałam się z wszystkimi jej powieściami wydanymi w Polsce. ,,Dwór skrzydeł i zguby" jest trzecim tomem serii.

Feyra znajdowała się na dworze Tamlina, jednak była towarzyszką Rhysanda. Wciąż planowała w jaki sposób może wykorzystać pierwszego ukochanego do swoich celów, w jaki sposób może mu zaszkodzić. Wojna z królem Hybernii wydawała się być czymś nieuniknionym. Dodatkowo Feyra bardzo martwiła się o swoje siostry, które w poprzednim tomie spotkało kilka dość niemiłych zdarzeń.

Muszę przyznać, że choć lektura jest bardzo dobrze napisana, to bardzo trudno było mi się zorientować w fabule. Z poprzednim tomem zapoznałam się prawie 10 miesięcy temu, od tego czasu przeczytałam ponad setkę książek i nie mogłam sobie przypomnieć, w jaki sposób skończyła się poprzednia część. Dodatkowo ten tom, jak niemal wszystkie książki Sarah J. Maas, jest bardzo obszerny i nieważne, jak długo bym nie czytała, wydawało mi się, że bardzo powoli posuwam się do przodu.

Trzecia część cyklu wprowadza do akcji kilka niespodzianek. Niektóre są bardziej przewidywalne, inne mniej, niemniej pojawia się kilka wzruszających i mrożących krew w żyłach momentów. Polecam czytać poszczególne części w dość krótkich odstępach czasu, bo naprawdę sporo faktów z treści może umknąć.

Jak wspomniałam, książka została bardzo dobrze napisana, jednak moim zdaniem można by ją nieco skrócić. Tak naprawdę pozornie wszystkie nowe wiadomości są ważne, jednak czytanie tak obszernej lektury mimo wszystko może prowadzić do znużenia. Nie ukrywam, że odetchnęłam z ulgą gdy przeczytałam ostatnie zdanie. Mimo wszystko mam nadzieję, że nie dane nam będzie czekać zbyt długo na kolejny tom.

,,Dwór skrzydeł i zguby" to trzeci tom jednej z moich ulubionych fantastycznych serii. Niemniej moje serce bardzo ciągnie też do drugiej serii autorki, czyli ,,Szklanego tronu", który także bardzo serdecznie polecam Waszej uwadze.

"Dwór skrzydeł i zguby" - zwieńczenie trylogii autorstwa Sarah J. Maas, która od pierwszego tomu skradła moje serce. Ogromnie się cieszyłam, gdy wreszcie dostałam swój długo wyczekiwany egzemplarz, zwłaszcza że ponad 800 stron powieści traktowałam jak gwarancję, że ta przygoda nie zakończy się zbyt wcześnie. Z jednej strony miałam ochotę przeczytać ją jak najszybciej, by zaspokoić ciekawość, ale z drugiej... nie chciałam też jej kończyć, mając świadomość, że ta część jest już ostatnią (wiem, mają się ukazać jeszcze nowelki, ale to już nie to samo).

Po wydarzeniach, jakie rozegrały się na Hybernii, Feyra powraca na Dwór Wiosny i powoli wprowadza w życie swój plan. Chociaż zaczyna stopniowo odbudowywać zaufanie Tamlina, Lucien przygląda się jej poczynaniom z nieskrywaną podejrzliwością. Tymczasem na Dworze Nocy trwają przygotowania do zbliżającej się wojny. Aby mieć choć cień szansy w starciu z potęgą wojsk Hybernii, wszyscy książęta Prythianu muszą połączyć swoje siły i zjednoczyć armie. Nikt się jednak do tego nie kwapi, a napięte stosunki pomiędzy Dworami oczywiście nie ułatwiają im zadania. Czy władcy zdołają odłożyć na bok dawne urazy i wspólnie stawić czoła wrogowi? A może część z nich będzie wolała sprzymierzyć się z okrutnym królem, mając wciąż w pamięci krzywdy wyrządzone im przez Amaranthę?

Poprzednie tomy serii wciągnęły mnie bez reszty, oczarowując rozbudowanym światem wykreowanym przez autorkę i intrygując stworzonymi przez nią postaciami. Karty powieści przyciągały mnie siłą wręcz magiczną, każąc chłonąć każde słowo i nie pozwalając się od nich oderwać. Tym razem jednak... chociaż historia pozostała całkiem wciągająca, czar prysł i niemal cały jej urok gdzieś się ulotnił. W porównaniu do "Dworu mgieł i furii", który wyszedł Maas rewelacyjnie, ten był zaledwie przeciętny.

Brakowało mi tego wątku miłosnego, którego rozwój na kartach drugiego tomu śledziłam z bijącym sercem. Tutaj wypadł blado i nudno. Nic się właściwie nie działo, w kółko tylko sceny łóżkowe. Kilka bym zrozumiała, ale nie aż tyle. Czytając je, czułam się zniesmaczona, że autorka z dwojga moich ulubionych bohaterów zrobiła ni mniej, ni więcej, tylko parę nimfomanów. Żeby chociaż rozmawiali o czymś innym... Do tej pory byłam przekonana, że czytam powieść fantasy, a nie erotyczną, ale to był chyba błąd.

Te wzajemne docinki, najpierw Feyry i Luciena, potem Feyry i Rhysa, które tak mnie zawsze rozśmieszały, występują w tym tomie w śladowej ilości. Uwielbiałam te pełne humoru dialogi. Niestety tego również zostałam w dużym stopniu pozbawiona. A potencjał był, i to niemały, chociażby w przypadku Nesty. Wielka szkoda, że nie został wykorzystany.

Co jeszcze nie przypadło mi do gustu? Bohaterowie, a właściwie bohaterki - Feyra i Nesta. Ta pierwsza, do tej pory taka wrażliwa na krzywdę innych, starająca się chronić niewinne istoty, zaślepiona zemstą stała się wręcz bezwzględna i wyrachowana. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że w efekcie jej działań mogą ucierpieć osoby, które w niczym nie zawiniły. A potem, jak gdyby nigdy nic, znów wróciła ta jej przejmująca się wersja. Była tak przywiązana do swoich przyjaciół i tak wiele dla niej znaczyli, że nazywała ich rodziną. Ale gdy przyszło co do czego, zachowywała się, jakby nie miała do nich za grosz zaufania. Wszystko wolała robić sama. I to w tajemnicy. Nie mniej irytująca była również Nesta, przynajmniej przez większą część historii. Ta jej wyniosłość i pogarda strasznie działały mi na nerwy. A fakt, że zazwyczaj nie raczyła nikomu odpowiedzieć, tylko uparcie milczała, jeszcze pogarszał sprawę.

"Dwór skrzydeł i zguby" nie zdołał oczarować mnie tak, jak poprzednie tomy cyklu. Jednak mimo tego rozczarowania, jakie mi zaserwował, nie żałuję, że po niego sięgnęłam. Ta lektura miała jednak parę plusów. Pozwoliła mi poznać wreszcie wszystkich książąt Prythianu i dowiedzieć się więcej o ich ziemiach, a także o panujących między nimi relacjach. Pojawiły się nowe, intrygujące istoty, a Rzeźbiący w Kościach, Tkaczka i Amrena... warto było ujrzeć ich w nowym świetle. Chociaż ogólny przebieg akcji okazał się przewidywalny, autorce parę razy udało się mnie autentycznie zaskoczyć. Pomimo wszystkich wad i niedociągnięć (korekta w ostatnich rozdziałach też pozostawiała wiele do życzenia), powieść czytało mi się całkiem przyjemnie, a przedstawiona w niej historia mnie wciągnęła.

Czy "Dwór skrzydeł i zguby" warto przeczytać? Bezapelacyjnie najlepszą częścią serii pozostaje dla mnie "Dwór mgieł i furii", który ujął mnie pod każdym względem. Jeśli liczycie na coś równie dobrego, rozczarujecie się. Poza tym wiele wątków pozostało niedomkniętych, więc nie dostaniecie też wszystkich odpowiedzi. Jeżeli bliższe poznanie Prythianu i kilka krwawych bitew Wam wystarczy, ryzykujcie. Ja nie polecam. I piszę to z ciężkim sercem.

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Uroboros

[Adres usunięty]

Przeczytaj całą recenzję, wzbogaconą zdjęciami na: [Adres usunięty]

Trzeci i ostatni zarazem tom. Ma to w sobie wielkie znaczenie. Wszyscy oczekują wspaniałego rozwiązania historii, które zatrząśnie całym naszym światem, złamie i poskleja nasze serce, doprowadzi do łez i sprawi, że do końca życia zapamiętamy daną serię. Cóż mam obijać w bawełnę, tak było. Zakochałam się we Dworach dawno, dawno temu. Przez ten czas moja miłość wyblakła, a jednak wystarczyło 150 stron tej książki, by moje serce znowu zaczęło fikać z radości, a łzy (na przemian szczęścia i smutku) płynęły po moich policzkach. Całkowicie się zatopiłam w lekturze i gwarantuję, że was też to czeka.

Jeśli czytaliście poprzednie części i wam się podobały to ta będzie spełnieniem waszych marzeń. Wyobraźcie sobie, że wszystkie fantastyczne wątki zostały wzmocnione razy dziesięć. Co to znaczy? Przede wszystkim zaprezentowano nam naprawdę sporo wspaniałych wątków pełnych akcji. Pani Maas nie zawiodła entuzjastów wojny w książce o wojnie i poświęca jej znaczną, przeważającą część książki. Opisywane są przygotowania, szpiegowanie, akcje ratownicze, bitwy, rozmowy pokojowe, a także wiele, wiele innych. Nadało to książce niesamowitego klimatu, a naszym sercom wspaniałego rytmu. Kolejną sprawą, na której się nie zawiedziecie jest wątek miłosny. Rhysa było mnóstwo, a czułych i wspaniałych scen pomiędzy Feyrą a naszym bohaterem także nie brakowało. Wszystko było idealnie wyważone, choć tym razem sceny między tą dwójką były zdecydowanie odważniejsze i ich liczba także wzrosła. Nie dziwiło mnie to, w końcu ta dwójka jest już naprawdę blisko siebie, jednak no nie poleciłabym Dworów w tym momencie, po przeczytaniu trzeciej części jakimś dwunastolatkom... No niestety wkroczyło to wszystko na naprawdę wyższy poziom.

Mogę chyba dodać jeszcze, że nigdy nie żałowałam i nigdy nie pożałuję sięgnięcia po tę serię. Jest wspaniała, trafia dokładnie do naszego serduszka, a autorka ma pojęcie o tym jak pisać, by czytelnik był więcej niż zadowolony. Wciąga nas do samego serca historii, nakazuje stać murem za każdym bohaterem, a gdy dobiega to końca... Ach, seria dnia dzisiejszego wskakuje oficjalnie do grona moich ukochanych ulubieńców. Cieszę się, że dostałam prebooka, bo oficjalnie mogę stwierdzić, że tak go wymęczę, iż mu w pięty pójdzie, czytając najlepsze fragmenty. Kochani, zdecydowanie warto było czekać. Ach, czytajcie tą ostatnią część i pokochajcie tych bohaterów po raz ostatni. 10/10

Dwór skrzydeł i zguby to trzeci tom serii, więc, nie chcąc zdradzić zbyt dużo i zabrać komuś przyjemności z czytania powieści, nie przytoczę tu opisu fabuły. Jeżeli macie już za sobą Dwór mgieł i furii, to wiecie, w jakim momencie zakończyła się akcja książki. Pamiętacie też zapewne, jaki los spotkał siostry głównej bohaterki, Nestę i Elainę, oraz gdzie znalazła się sama Feyra. Jeśli macie już w głowie ogólny obraz momentu, w którym skończyła się powieść, przejdźmy do samej treści...

Sarah J. Maas jako mistrzyni pisania zakończeń wbijających w fotel i łamiących serce, zostawiła nas, czytelników, z totalnym mętlikiem w głowie i milionem kotłujących się myśli po Dworze mgieł i furii. Od tamtego czasu nie mogłam przestać myśleć o losach Feyry, a szczęśliwie dostałam w prezencie kończący serię Dwór skrzydeł i zguby w oryginalnej angielskiej wersji, więc mogłam przeczytać go na długo przed polską premierą. Chociaż... Powinnam raczej powiedzieć, że na długo przed polską premierą moje serce zostało zgniecione i podarte na kawałki, bo właśnie to zrobiła z nim Sarah J. Maas.

Szczerze przyznam, że gdybym miała wybrać spośród twórczości Maas swoją ulubioną serię, biorąc pod uwagę Szklany tron oraz Dwory, skłoniłabym się ku drugiej opcji. Świat Prythianu posiada unikalny, niezwykły klimat, śmiertelnie groźny, lecz bardzo pociągający. Surowość Dworu Zimy, niebezpieczeństwo Dworu Wiosny oraz ukryte piękno Dworu Nocy... To wszystko jest ogromnie kuszące i sprawia, że kiedy ktoś raz zdecyduje się wziąć w dłoń Dwór cierni i róż, przepadnie się raz na zawsze. Chce się wracać do każdego kolejnego tomu i wyczekuje się z zapartym tchem na to, co jeszcze wyjdzie spod pióra autorki. Czy Dwór skrzydeł i zguby utrzymał wysoki poziom swoich poprzedników?

Powieść Maas zawiera wszystkie elementy potrzebne do tego, aby się w niej zakochać. Jest tam nieodparta magia i urok, który wypełnia każde miejsce w Prythianie - czy to ciemne lasy, w których na każdym kroku czyha niebezpieczeństwo, czy to radość i szczęście, które możemy oglądać w Velaris. Wszystkie te miejsca czarują nas tak, abyśmy sami chcieli się tam udać. Jest oczywiście miłość, która jest wątkiem wszechobecnym. Tutaj, dzięki Bogu, nie stanowi ona centrum całej powieści. I nie jest także miłością powierzchowną, płytką i wymuszoną. Jest taką miłością, o której czyta się z największą przyjemnością. Mamy też nadciągającą wojnę dobra ze złem - w tym przypadku wojnę przeciwko Hybernii. Jest to konflikt, w którym mierzą się ze sobą potężni lordowie Dworów, mocarni królowie i siły magiczne, zdolne do zrównania świata z ziemią.

Jak możecie się domyślić, w perspektywie nadciągającej wojny każda ze stron będzie chciała zaskoczyć czymś przeciwnika i zdobyć przychylność jak najmocniejszych sojuszników. Powrócą więc potężne potwory, z którymi spotkaliśmy się wcześniej czy to na kartach pierwszego, czy drugiego tomu serii. W Dworze skrzydeł i zguby bardziej szczegółowo poznajemy też każdego z władców terytoriów, na które składa się Prythian. Każdy z nich posiada wyróżniające go cechy i liczne talenty, jednak moim ulubieńcem zdecydowanie został Helion reprezentujący Dwór Lata.

Przez Dwór skrzydeł i zguby mknie się błyskawicznie. Chociaż mi przeczytanie książki zajęło sporo czasu, bo przecież czytałam ją po angielsku, to nie posiadała ona ani jednego momentu, który choć przypominałby nudę lub monotonność. Raz za razem Maas rzuca nam pod nogi nową bombę, nowe zdarzenie, które zmienia wszystko.

Mówiłam o tym, że ta książka złamała mi serce i faktycznie tak było. To właśnie po niej doświadczyłam swojego pierwszego "kaca książkowego", a każda inna książka, po którą sięgałam w czasie dwóch tygodni po skończeniu Dworu, zwyczajnie mi nie wystarczała. Takiej historii, jaką stworzyła Maas, ciężko jest dorównać. Ostatnie 50 stron powieści rozchwiało moje emocje na dobre - w jednej chwili siedziałam ze łzami w oczach, w kolejnej serce stawało mi z przerażenia, a w jeszcze następnej głośno się śmiałam. (Za takie coś powinni wsadzać do szpitala psychiatrycznego XD) Pamiętajcie więc - czytacie tą książkę na własną odpowiedzialność i sami narażacie Wasze serca na zawał!

Jedynym maleńkim mankamentem, który jestem w stanie wytknąć, jest fakt, iż moim zdaniem zakończenie było odrobine zbyt szczęśliwe. Nie zrozumcie mnie źle - cieszę się, że historia Feyry i Rhysanda miała taki właśnie koniec, ale spodziewałam się, że wojna zbierze więcej ofiar. Byłoby to według mnie nieco bardziej naturalne.

Jeżeli mieliście jakiekolwiek wątpliwości, czy warto przeczytać trzeci tom serii Dworu cierni i róż, nie powinniście się już wahać, tylko w tej chwili kupować książkę w przedsprzedaży. Takich książek jak Dwór skrzydeł i zguby nie spotyka się często. Pamiętajcie tylko, że powieść ta przyniesie zgubę Waszym sercom. Bądźcie na nią gotowi.

[Adres usunięty]

Feyra walczy do samego końca.

Feyra powraca na Dwór Wiosny jako uległa i bezbronna ukochana Tamlina. Dziewczyna prowadzi jednakże niebezpieczną grę, w której stawką jest życie wszystkich fae znajdujących się na dworach. Feyra musi uzyskać potrzebne informacje, znaleźć sojuszników i zdecydować, komu może zaufać w stu procentach. Wojna nadchodzi wielkimi krokami, a Prythian jest o krok od zagłady...

Sarah J. Mass należy do moich ulubionych autorów, których książek nie mogę się doczekać. Podobnie było z Dworem skrzydeł i zguby, na który czekałam z ogromną niecierpliwością. Gdy jednak moja cierpliwość się opłaciła, mogłam ponownie wkroczyć do świata potężnych fae - w sam wir intryg, chaosu i nadchodzącej wojny...

Po przewróceniu ostatniej kartki Dworu skrzydeł i zguby byłam szczęśliwa, a zarazem smutna. Sarah J. Maas potrafi w niewiarygodny sposób zagrać na uczuciach czytelnika i sprawić, że zżyje się z poznanymi bohaterami oraz krainami. Z pewnością będę jeszcze myśleć o tej serii i wspominać ją miło. Całe szczęście, autorka ma w planach wydanie kolejnych tomów, których akcja będzie rozgrywać się w świecie Feyry oraz Rhysanda. Dwór skrzydeł i zguby to niewiarygodnie pochłaniająca lektura!

Pełna recenzja znajduje się na stronie: [Adres usunięty]

"Dwór skrzydeł i zguby" to już trzecia część historii o świecie Prythianu. Jedna z najbardziej wyczekiwanych premier książkowych, opowieść, która zdobyła serca milionów czytelników. "Dwór cierni i róż" oceniłam bardzo wysoko, "Dwór mgieł i furii" jest odrobinę gorszy, ale nadal bardzo dobry. A co z najnowszą częścią?

Od razu zaznaczę, że w tej recenzji nie znajdziecie spojlerów, ale jednak wolałabym, żeby trafiła ona do osób, które dwie pierwsze części mają już za sobą. Są takie serie, które nie wymagają czytania tomów w określonej kolejności, ale tutaj byłoby kompletną głupotą zaczynać od trzeciego tomu - stracilibyście cały ciąg przyczynowo - skutkowy. No to zaczynamy!

"Dwór skrzydeł i zguby" jest podzielony na trzy części. Kolejno: Feyra przebywająca na Dworze Wiosny, przygotowanie do wojny i wojna. Feyra całkowicie zmieniła swoją osobowość. Autorka postawiła na zmianę, która raczej spodoba się większości czytelników. Tym razem nie ma już miejsca na infantylność, głupotę czy strach. Feyra knuje, szpieguje, jest bystra, przebiegła i bardzo często wykazuje się taką inteligencją, o jaką byśmy jej nie podejrzewali w poprzednich tomach. Niektórzy powiedzą, że to nie jest zaskoczenie, ponieważ nasza główna bohaterka jest teraz o wiele bogatsza w przeróżne doświadczenia. Ale sami zobaczycie, że ta ostrzejsza wersja charakteru Feyry jest po prostu lepsza bez względu na to, czy ktoś się jej spodziewał czy nie. I to nie podlega dyskusji. :)

Autorka rozwinęła wątki kilku czy kilkunastu bohaterów, których już znamy z poprzednich części. Uczyniło to jej powieść bardziej wielowymiarową i atrakcyjną fabularnie - chociaż nie ma wątpliwości, że poprzednie części również są dla czytelnika ciekawe. Tym razem odczujecie trochę inny klimat, ponieważ autorka opisuje wojnę - wielkie wyzwanie. Co do rozdziałów dotyczących wojny nie mam żadnych zastrzeżeń. Jestem zaskoczona, że Sarah J. Maas tak sprawnie sobie poradziła z czymś, co jest trudne dla wielu autorów.

Czy "Dwór skrzydeł i zguby" jest lepszy lub gorszy od poprzednich części - tego nie wiem. Szczerze mówiąc odczuwam już lekki przesyt tej tematyki, znudził mi się ten świat. Trzecia część zdecydowanie wzbudza wielkie emocje, ale nie brakuje momentów, które ciągną się w nieskończoność. Nie brakuje również scen przeznaczonych raczej dla dorosłych osób niż dla młodzieży, co przeszkadzało mi w czytaniu. Nie jestem zwolenniczką cukierkowych scen, dlatego te również nie przypadły mi do gustu. Ale oceniając całość - jestem na tak. Nie chciałabym, żebyście po tej recenzji poczuli się zniechęceni do tej książki. Ja po prostu muszę odpocząć od Maas, jej bohaterów i jej świata.

Dajcie znać czy ACOWAR już za Wami i jak go oceniacie. Jak widzicie, ja mam spory problem z oceną tego tomu...

''(...) Maxx był mężczyzną o wielu obliczach, żyjącym jednocześnie w wielu różnych światach. Dużo czasu zajęło mi pogodzenie się z osobą, którą był w każdym z nich, i z tym, jak wszystkie te osoby współistniały w jednym ciele.''

Uzależnienie zniszczyło Maxxa, ale również Aubrey. Utraciła siebie, nie wiedziała kim już jest, a jej kariera terapeutki wisiała na włosku. Jednak kobieta wiedziała, że musiała podjąć taki krok, aby ocalić ich obu. Podczas, kiedy Maxx jest na odwyku, aby móc zmienić swoje życie i udowodnić jej, że odnajdzie w nim oparcie, dziewczyna musi zmierzyć się z konsekwencjami jakie wynikły z powodu ich związku. Zostaje zawieszona w programie terapeutycznym. Musi udowodnić, że jej związek z mężczyzną już nie istnieje, a ona jest gotowa wziąć odpowiedzialność za swoje czyny. Aubrey wie, że ma dwójkę najlepszych przyjaciół, którzy będą przy niej trwać. Małymi kroczkami, chociaż nadal z ciężkim sercem jej życie powoli powraca do normy, ale wtedy znów pojawia się Maxx i wywraca wszystko do góry nogami.

''Jest takie powiedzenie: dać się zwieść raz to błąd, ale dwa razy o głupota.''

Pierwsza część podbiła moje serce. Nie mogłam oderwać się od książki, a później łaknęłam więcej.

''Wróć za mną'' nie do końca spełniło moje oczekiwania, ale nie było też aż tak źle.

Ta część była trochę za bardzo monotonna. Na początku nic się nie działo, autorka skupiała się głównie na uczuciach główniej bohaterki, czego moim zdaniem było też za dużo. Dopiero jak postać Maxxa znów pojawiła się na pierwszym planie, zaczęło się coś dziać.

Nie mogłam przekonać się do postaci Aubrey, brakowało mi w niej czegoś, co sprawiłoby, że polubiłabym ją. Za to autorka świetnie wykreowała postać Maxxa.

''Wróć za mną'' skupia się głównie na jego przemianie. Obserwujemy jak próbuje odbudować swoje życie. Jak pomimo przeciwności losu i kopniaków od życia nadal prze do przodu, aby zasłużyć na przebaczenie od swojego brata i Aubrey, aby udowodnić im i sobie, że narkotyki nie będą rządzić jego życiem. Jego silna wola i determinacja jest godna szacunku. Dopingowałam mu, wierzyłam, że sobie poradzi chociaż momentami obawiałam się, że Maxx złamie się i wybierze najkrótszą drogę. Autorka budowała jego postacią napięcie podczas czytania.

''Wróć za mną'' jest trochę mniej lepsza od poprzedniczki. Pierwsza część zatrzęsła moim serduszkiem, ta ledwo nim potrząsnęła. Jednak uważam, że warto po nią sięgnąć. Pokazuje, że warto walczyć o siebie, że na końcu drogi zawsze czeka odkupienie. To historia również o przebaczeniu nie tylko innym, ale również sobie. Walcząc o coś dla nas ważnego, nigdy nie będzie łatwo. Będziemy napotykać przeszkody, rzeczy przez które zaczniemy tracić nadzieję, ale warto stanąć do boju.

Pomimo wszystkiego cieszę się, że przeczytałam kontynuację. Wam również polecam, ponieważ porusza trudne tematy, ale również jest zwieńczeniem historii Maxxa i Aubrey.

[Adres usunięty]

„Kłótnia to tylko marnowanie sił – i czasu.”

Finał. Koniec. Jak tak można? Feyra powraca do Dworu Wiosny. Inna, bardzo zmieniona, na pozór taka sama. Niektórzy zauważają jej zmianę, ale czy Tamlin także to widzi? Może jedynie udaje? I nagle drzwi ich domostwa otwierają się na Hybernię – przecież ich władca obiecał przyjąć wrogie oddziały, zaprzedał Prythian dla odzyskania swej miłości, swego serca i swego świata. Czy zatem Feyra to docenia? I co z Dworem Nocy – z Rhysanderem okrutnikiem. Kto jest większym wrogiem dla bohaterki – Tamlin czy skrzydlaty kochanek? Kto także jest właścicielem jej serca? Hybernia się zbliża. Wojna wybucha. Kolejne krainy przyłączają się do do dwóch wrogich sobie obozów. Kto okaże się przyjacielem i sojusznikiem, a kto wrogiem? A przede wszystkim – co z krainą ludzi, gdy mur oddzielający je od fae zniknie raz na zawsze?

„… to, co jest naszą największą słabością, może czasem okazać się naszą największą siłą.”

Zaskakująca. Niesamowita. Emocjonalna. Czytałam z zapartym tchem i nie wierzyłam w to, co pojawiało się na kolejnych stronach. Jedni wrogowie okazywali się jednak sprzymierzeńcami. Lojalni okazywali się wrogami. Totalny chaos, ale nie ma się co dziwić – wszak wybuchła okrutna i krwawa wojna. Nie tylko pomiędzy Hyberią a Prythianem i ludźmi. Do gry wkraczają Istoty pradawne, nie z tego świata, wymiaru. Oj, namieszają. Dowiemy się także wielu prawd o samych bohaterach. Nikt bowiem nie jest tu w pełni zły lub w pełni dobry – mamy tu cały wachlarz szarości. Poświęcenia, miłość, nienawiść, rozterki i te skradzione chwile pełne uniesień w świecie krwawych walk, sadyzmu, tortur i kreatur, które chcą wyszarpnąć także cząstkę dla siebie. Z pewnością jest to najlepszy tom, bombowe zakończenie. I śmierć tego, który zginąć nie powinien, a nad którym płakałam najbardziej. „Dwór skrzydeł i zguby” jest wisieńką na torcie, finałem. I nadal nie mogę uwierzyć, że to już koniec. Jak dla mnie – mistrzostwo. I polecać nie muszę, bo każdy, kto zacznie już tę serię, nie odpuści nim nie dotrwa do końca.

„… osoba, po której by się tego najmniej spodziewać, może odmienić bieg historii.”

Mieliśmy już możliwość poznać świat Prythianu, dlatego teraz przyszedł czas na konkretne wydarzenia. Chociaż wciąż pojawiają się ciekawe informacje na temat miejsc czy przedmiotów, których nie mieliśmy okazji wcześniej poznać. Tym sposobem trafiamy chociażby do biblioteki w Velaris, która jest przedstawiona jako raj dla książkoholika.

Maas niejednokrotnie zaskoczyła mnie nagłym zwrotem akcji lub wyjawieniem sekretu kilku postaci, a także wyjaśnieniem wcześniej będących zagadką wątków. Dwór cierni i róż w końcu nabrał rozmachu, bo akcja nie odnosi się tylko do garstki bohaterów, a zaczyna dotyczyć toczących ze sobą wojnę narodów. Pojawiają się wielkie bitwy, polityczne układy i układziki, sieci spisków, próby pozyskania sprzymierzeńców. Bardzo lubię takie zabiegi w przypadku tego gatunku.

Przez ostatni miesiąc czy półtora, kiedy czytałam Dwory, bardzo zżyłam się z bohaterami. Dwór skrzydeł i zguby to moja ulubiona część tej serii, za sprawą nabierającej rozmachu akcji, mnogości zaskakujących wydarzeń. Przedstawienie wątku miłosnego Feyry i Rhysa w taki sposób, jak zrobiła to w tej części Maas to prawdziwa sztuka. Ich bliskość hipnotyzuje, a za razem jest nieprzesłodzona. Jeśli jeszcze nie przeczytaliście tej magicznej serii, to z całego serca polecam!

fragment recenzji z bloga [Adres usunięty]