Dwór mgieł i furii. Dwór cierni i róż. Tom 2

Akcja w Dworze mgieł i furii rozpoczyna się trzy miesiące po wydarzeniach spod Góry. Nie ma tu tak, że Feyra po okropieństwach, które się tam wydarzyły – żyje normalnie. O nie. Feyra zmaga się ze stresem pourazowym. Ciągle próbuje się z tym uporać. Jednakże mimo tego, że prześladują ją koszmary tamtych wydarzeń – nie załamuje się. To mi w niej podobało. Nie stała się delikatną, wrażliwą dzieweczką, nie trzeba obchodzić się z nią jak z jajkiem. Bardzo mi się nie podobało jednak zachowanie Tamlina. Nie będę się tu rozwodzić, bo nie chcę niczego zdradzać, ale ON wydawał się być ślepy na to, co jego ukochana potrzebuje. Jest jeszcze umowa między Rhysandem a Feyrą. Wydawać by się mogło, że Książę Dworu Nocy o tym zapomniał. Ale nie. Tydzień każdego miesiąca dziewczyna musi spędzić na Dworze Nocy. Tak jak to zostało ustalone pod Górą. Po przeczytaniu Dworu cierni i róż niby niezbyt lubiłam Rhysa, ale jednak nie potrafiłam wyrobić sobie o nim opinii. Ani dobry, ani zły. Jednak po kilku rozdziałach z nim, już wiedziałam, co o nim myśleć. I taka moja opinia – pokochałam go ;P„Prawda jest niebezpieczna. Prawda jest wolnością. Prawda potrafi łamać, naprawić i spajać”Często w seriach występuje motyw drugiej gorszej części. Wielkie brawa ode mnie dla Sarah, gdyż mistrzowsko to obeszła. Pierwsza część była genialna ale druga... druga powala ją na łopatki. Nie umiałam się oderwać. Chciałam czytać, czytać i jeszcze raz czytać. Jak dobrze, że zaczęłam to w ferie. Świetnie przemyślana akcja, fabuła. I o dziwo, gdyż wątek miłosny występuje tutaj w dużej mierze – jest on... idealny. Nie jest przesadzony, przesłodzony. Nie ma tak, że po jednej rozmowie, już są zakochani. Nie. W Dworze mgieł i furii pojawiają się nowe postacie. Których (mam nadzieję, że się ze mną zgadzacie) nie da się nie polubić. Wszyscy w Wewnętrznym Kręgu Księcia są świetnie wykreowani. Bardzo mi się podobały dialogi między nimi. A szczególne między Rhysem a Feyrą. Bardzo często parskałam śmiechem. „Kiedy spędzasz tak wiele czasu uwięziony w ciemności, Lucienie, odkrywasz, że ciemność zaczyna patrzeć na ciebie.” Podczas całej historii odczuwałam chyba wszystkie emocje. Radość, rozbawienie, ale też strach, przerażenie, żal i smutek. Cieszyłam, śmiałam się, smuciłam razem z nimi. Były też momenty, kiedy się o nich bałam. Gdy czytałam, wprost zapominałam, że czytam. Czułam się jakbym była częścią tych wydarzeń. Nawet jak odłożyłam książkę, moje myśli krążyły tylko wokół niej. Największą mieszankę emocji czułam jednak na zakończeniu. Ludzie. W jednym momencie myślałam, że skończy się dobrze, za chwile, że źle, a za chwile znowu, że dobrze. Masakra. Już chciałam płakać (znaczy... ja nie płaczę na książkach, ale byłam blisko) a tu ogromne zaskoczenie. To trzeba przeczytać, żeby zrozumieć. Ostatecznie zakończenie mnie zadowoliło. Mogło być lepsze, ale mogło być też gorsze.„Miłość – miłość mogła być zarówno lękiem, jak i trucizną”Teraz tak patrzę i widzę, że mi tu niezła lektura wyszła z tej recenzji. Wybaczcie mi, ale naprawdę starałam się zawrzeć tylko najważniejsze fakty, spostrzeżenia. I tak nie przekazałam Wam wszystkiego, co chciałam. Ale spokojnie - już kończę.Jeśli czytaliście Dwór cierni i róż i się wahacie czy przeczytać Dwór mgieł i furii... Ludzie, czytajcie! To jest takie genialne. Wiem, że się tu tylko zachwycam – ale takie jest moje wrażenie. Minusów w tej książce żadnych nie znalazłam. Tego się nie da opisać. To po prostu trzeba przeczytać. [Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Właśnie macham do Was z Księżyca...Tak, właśnie tam wysłała mnie ta książka. Jeśli ktokolwiek uważa, że "Dwór róż i cierni" było genialną książką...Przeczytajcie "Dwór mgieł i furii" i na pewno dołączycie do mnie tutaj w Kosmosie. Czy mogłabym prosić o lepszy sequel? Czy mogłabym prosić o więcej emocji i przeżyć? Czy mogłabym prosić o więcej łez? Ta książka dała mi to wszystko nawet w nadmiarze. Nie wiem, czy jestem w stanie jakkolwiek ułożyć moje myśli. Sarah J. Maas, wygrywasz wszystko.

"Między światłem a ciemnością rozgrywa się walka, w której stawką są losy całego świata. A w magicznym świecie fae przyjaciele potrafią być bardziej niebezpieczni niż wrogowie...

Po tym, jak Feyra ocaliła Prythian, mogłoby się wydawać, że baśń dobiega końca. Dziewczyna, bezpieczna i otoczona luksusem, przygotowuje się do poślubienia ukochanego Tamlina. Przed nią długie i szczęśliwe życie. Sęk w tym, że Feyra nigdy nie chciała być księżniczką z bajki. Zresztą zupełnie nie nadaje się do tej roli. W snach wciąż powracają do niej wymyślne tortury Amaranthy i zbrodnia, którą popełniła, by się od nich uwolnić. Pragnący zapewnić jej bezpieczeństwo Tamlin próbuje zamknąć Feyrę w złotej klatce. W jej nowym nieśmiertelnym ciele drzemią moce, których dziewczyna nie umie opanować. W dodatku o spłatę swojego długu upomina się największy wróg Tamlina – Rhysand, Książę Dworu Nocy. Zwabioną podstępem Feyrę raz w miesiącu okrywa mrok jego niebezpiecznego królestwa. To pewne, że władca ciemności będzie chciał wykorzystać ją do swoich celów. Chyba że… to nie Rhysand jest tym, kogo Feyra powinna się obawiać. Na Dworze Wiosny również bowiem nie jest bezpiecznie, a sam Tamlin ma przed ukochaną coraz więcej tajemnic. Czy rzeczywiście tylko po to, by ją chronić? Gdy nad Prythian i krainę ludzi nadciąga widmo wojny tak groźnej jak żadna dotąd, Feyra musi zdecydować, komu może ufać. Stawką jest życie jej rodziny i losy całego świata. A w magicznym świecie fae przyjaciele potrafią być bardziej niebezpieczni niż wrogowie.

Nowa, jeszcze mroczniejsza i bardziej zmysłowa odsłona bestsellerowej serii Dwór cierni i róż! Nie zaśniesz, nim nie odkryjesz wszystkich sekretów!"

Tu muszę przyznać całkowitą rację autorowi tego opisu. Nie potrafiłam zasnąć przez tę książkę, bo tak bardzo pragnęłam dowiedzieć się wszystkiego. Ale jednocześnie czytając tę książkę, myślałam tylko o tym, jak bardzo nie chcę jej skończyć - chciałam jak najdłużej rozkoszować się jej pięknem i magią. Nie chciałam jej tak szybko skończyć, a jednak, o 5 nad ranem, spoglądając na zegarek, mówiłam sobie: "Jeszcze tylko jeden rozdział". Nie było dla mnie żadnego ratunku - ta książka chwyciła mnie mocno, wciągnęła do środka i nie wypuściła do samego jej końca.

Jestem tak ogromnie dumna z Feyry. Nie chcę zdradzać tutaj nic, bo uważam, że nawet najmniejszy spoiler mógłby odebrać Wam tą niesamowitą przyjemność, jaką jest czytanie tej książki z zapartym tchem, nie wiedząc, co się stanie. Ale musicie wiedzieć, że to, kim się staje Feyra jest wspaniałym przykładem dla każdej kobiety. Po wydarzeniach spod Góry Feyra dosłownie więdnie z dnia na dzień i nie znajduje oparcia w swoim ukochanym ani w swoich przyjaciołach. Dziewczyna wydaje się być u kresu swoich sił. Ale to nie jest jej koniec. Feyra odnajduje swoją siłę, swoje dzikie serce i chęć zmiany. Podejmuje walkę nie tylko o swoją ukochaną krainę, ale także o miłość, którą nareszcie zrozumiała. Bo - parafrazując cytat z tej książki - miłość nie jest uczuciem, które odczuwasz do pierwszej lepszej osoby, która okazała ci odrobinę życzliwości w chwili twojej najgłębszej samotności. Maas wspaniale ukazała to, że kobieta ma zawsze wybór - człowiek ma zawsze wybór.

"Nie byłam maskotką, nie byłam lalką, nie byłam zwierzęciem. Ocalałam i byłam silna. Nigdy więcej nie będę już słaba i bezradna. Nie pozwolę – nie można mnie złamać. Oswoić."

I czy możemy porozmawiać o tym, jak niesamowitym feministą jest Rhysand? Jego postępowanie i przekonania po prostu ogrzewały moje feministyczne serce.

Nowi bohaterowie...W drugim tomie "Dworu cierni i róż" poznajemy wiele nowych postaci, jednak chcę szczególnie wspomnieć o pewnej czwórce z nich. Mor, Amrena, Azriel i Kasjan, czyli wewnętrzny krąg Rhysanda - cała siła Dworu Nocy. Od czasów Harry'ego Pottera i Diabelskich maszyny nie czułam tak wielkiej miłości do grupy bohaterów. Chociaż nienawidzę tego określenia, to po prostu muszę go użyć - oni naprawdę są "squad goals". To jak dbają o siebie, jak się kochają i jak umarliby za siebie pozostawia mnie bez tchu. Przyjęli Feyrę w swoje szeregi bez najmniejszego sprzeciwu - wszystko w walce o ich dom.

"Za tych, którzy spoglądają w gwiazdy i marzą. Za gwiazdy, które słuchają. I marzenia, które się spełniają."

Bez zdradzania niczego - jeśli macie nadzieję na znalezienie w tej książce jakiegoś słodkiego i banalnego romansu...szukajcie dalej.

Sarah J. Maas jest jedną z tych autorek, których styl pisania jest tak uzależniający, że porzucisz wszystko, aby tylko czytać jej niesamowite historie. "Dwór mgieł i furii" jest pełny pięknych i zmysłowych momentów, poetyckich myśli i tej magicznej atmosfery, która pochłania cię bez reszty.

A zakończenie? Nikt nie mógł się tego spodziewać. Moje serce pękło, a sekundę później wróciło do swojej pierwotnej formy z wszechogarniającym pragnieniem znajomości dalszych losów Feyry. Czy ja naprawdę muszę czekać CAŁY ROK na kolejny tom? Czy naprawdę muszę przejść przez takie katusze? Jedno jest pewne - "Dwór mgieł i furii" to jedna z najlepszych książek, jakie przeczytałam w całym moim życiu i chyba nic nie jest w stanie tego zmienić.

"Są różne rodzaje ciemności – powiedział Rhys. Nie otworzyłam oczu. – Jest ciemność, która przeraża; ciemność, która koi; ciemność, która daje odpoczynek. – Wyobraziłam sobie każdą z nich. – Jest ciemność kochanków i ciemność skrytobójców. Staje się tym, czym jej nosiciel chce, żeby się stała; czym potrzebuje, żeby się stała. Sama z siebie nie jest ani zła, ani dobra.”

"Dwór mgieł i furii" to powieść o poświęceniu, na które jesteś w stanie się zdobyć dla tych, których kochasz, o cierpieniu, które jest nieodzowną częścią życia, o głębokiej przyjaźni opartej na zaufaniu, a przede wszystkim o miłości, która zmienia się i dojrzewa i nie zawsze jest taka, jaką byśmy chcieli.

Druga część "Dworu cierni i róż" została okrzyknięta jedną z najlepszych książek dla młodzieży, która w stu procentach przebiła pierwszą część. "Dwór cierni i róż" bardzo mi się spodobał. A jak wypadła druga część?

Sarah J. Maas kolejny raz zaskakuje czytelnika niesamowitym stopniowaniem napięcia, nietuzinkową fabułą oraz wyrazistymi bohaterami. Dodając do tego świetny styl pisania można zaryzykować stwierdzenie, że ta autorka jest jedną z najlepszych (o ile nie najlepszą) pisarką książek fantasy. "Dwór mgieł i furii" oczarował mnie przede wszystkim wątkiem miłosnym, który moim zdaniem ewoluował. W poprzedniej części było bardziej cukierkowo, mało prawdopodobnie i po prostu nieco kiczowato. Natomiast w drugiej części wątek ten jest poprowadzony bardzo starannie, uczucie rozwija się w odpowiednim tempie, co czyni je bardzo wiarygodnym.

Muszę również wspomnieć o dawce dobrego humoru, który znajdziemy w dialogach. Niejednokrotnie zaśmiewałam się podczas czytania tej książki, ponieważ Sarah J. Maas unika przesłodzonych rozmów bohaterów, co bardzo mi się podoba. Zamiast nieustanych wyznań miłosnych czytelnik może delektować się sarkazmem, dowcipami czy konkretnymi wyznaniami. Uważam, że takie rozwiązanie jest bardzo dobre.

"Dwór mgieł i furii" u większości czytelników wzbudził takiego kaca książkowego, że od razu musieli kupić trzecią część, która jest dostępna w wersji anglojęzycznej już od maja br. Muszę przyznać, że książka kończy się w takim momencie, że sama chętnie od razu poznałabym dalsze losy bohaterów... Ale szczerze mówiąc, pierwsza część bardziej mi się podobała ze względu na więcej akcji. Druga część, choć obszerniejsza, jest jednak mniej obfita w zapierające dech w piersi wydarzenia. Nie znaczy to, że jest gorsza, ale ja jednak wolę "Dwór cierni i róż". Z niecierpliwością czekam na kolejną część w polskiej wersji językowej.

Jeżeli jeszcze nie czytaliście "Dworu mgieł i furii" koniecznie musicie nadrobić zaległości. Gwarantuję, że książka zafunduje Wam wiele godzin przyjemności i... kaca książkowego! :)

Tyle miesięcy niecierpliwego czekania na tę książkę - od chwili, gdy przeczytałam ostatnie zdanie "Dworu cierni i róż" - wypatrywanie z utęsknieniem informacji o premierze, odliczanie miesięcy, dni, aż wreszcie wezmę ją do ręki i ponownie zanurzę się w świecie wykreowanym przez Maas. Kiedy dostałam odpowiedź od wydawnictwa, dosłownie skakałam z radości. Potem było długie wyczekiwanie na listonosza i... W końcu dostałam upragnioną przesyłkę i mogłam rozpocząć tę czytelniczą ucztę!

Po wydarzeniach, jakie rozegrały się pod Górą, Feyra nie jest już tą samą osobą. Wciąż dręczą ją koszmary i wspomnienia traumatycznych wydarzeń, których nigdy nie uda jej się wymazać z pamięci. Musi więc nauczyć się z nimi żyć. Jest to jednak niezmiernie trudne, zwłaszcza gdy ukochany zdaje się nie zważać na jej lęki (choć sam jeszcze nie uporał się z własnymi). Tłumacząc się troską o bezpieczeństwo dziewczyny, próbuje zamknąć ją w złotej klatce i odizolować od wszelkich spraw świata zewnętrznego. Pozostaje jej jedynie błąkanie się po wielkim domu i organizacja przyjęć, w tym zbliżającego się wielkimi krokami ślubu... Nie znajdując w tych zajęciach żadnej przyjemności, o każdym szczególe pozwala decydować Iancie, przyjaciółce Tamlina i wysokiej kapłance. Członkowie Dworu Wiosny żyją w ciągłym napięciu - mijają już trzy miesiące bez żadnych wieści od księcia Dworu Nocy. Czy to możliwe, że Rhysand zapomniał o zawartym z Feyrą układzie?

Przygoda z "Dworem mgieł i furii" była jak spotkanie z dobrymi przyjaciółmi, których dawno nie widziałam. Niby ci sami, a jednak zupełnie inni. Żal ściskał mi serce, gdy miałam przed oczyma wyobraźni tę nową Feyrę - złamaną, zgaszoną, nie odczuwającą radości z życia. Stłamszona przez duet Iantha - Tamlin i pozostawiona sama sobie, gasła z dnia na dzień, a jej najbliższe otoczenie nic z tym nie robiło... Miałam ochotę potrząsnąć nimi wszystkimi i krzyknąć: "co wy wyprawiacie?!". Tamlin z księcia, którego darzyłam wielką sympatią, stał się... kimś, kogo nie poznawałam. I ciężko mi było pogodzić się z myślą, że aż tak się zmienił (albo może tak mało dał się poznać w pierwszej części). Lucien - bohater tylu zabawnych utarczek słownych z Feyrą - całkowicie stracił swój urok. Wszystkie te rozczarowania skutecznie zrekompensowała jednak postać Rhysanda, w tym tomie wykreowana wprost genialnie. Nie chcę nikomu psuć przyjemności odkrywania jego prawdziwego oblicza na własną rękę, krok po kroku, więc nic więcej na jego temat nie zdradzę. Pojawiają się też oczywiście bohaterowie dotąd nam nie znani. Jednak nieważne, czy spotykamy daną postać pierwszy czy kolejny raz - wszystkich musimy poznawać na nowo i muszę przyznać, że jest to fascynujące.

"Dwór cierni i róż" skradł moje serce i nie spodziewałam się, że Sarah J. Maas zdoła stworzyć coś jeszcze lepszego, ale "Dwór mgieł i furii"... wprawił mnie w zachwyt. To dla mnie powieść doskonała. Cudowny, rozbudowany, magiczny świat (choć nadal pozostaje w nim wiele do odkrycia). Porywająca, trzymająca w napięciu fabuła, pełna niespodziewanych zwrotów akcji, pobudzająca ciekawość do granic możliwości. Do tego wyraziste, a zarazem złożone i tajemnicze postaci, które co rusz czymś zaskakują. Dość powiedzieć, że wśród tych mgieł nic już nie jest oczywiste. Każdy przyjaciel może okazać się wrogiem, a każdy wróg przyjacielem. Maas zafundowała nam historię, która pochłania bez reszty, wciąga niczym wir, by na koniec wreszcie wyrzucić czytelnika na brzeg. Oszołomionego i błagającego o więcej. To jak, jesteście gotowi?

Za egzemplarz z całego serca dziękuję Wydawnictwu Uroboros!

[Adres usunięty]

Cała recenzja pod linkiem [Adres usunięty]

Najchętniej to bym Wam zaspoilerowała tak, że ho ho, jednak nie mogę, bo nie chce wam psuć radości z czytania, a wierzcie mi, musicie przeczytać ten tom. Gdy skończyła się pierwsza część, Feyra uratowała wszystkich, dostała nowe moce itd., myślałam, że to wszystko, bo co więcej można tutaj napisać, ale grubo się myliłam. Zaczęłam czytać drugi tom i im dalej szłam tym większy szok, emocje i szok i emocje i tak w kółko, a z każdą kolejną stroną to narastało, aż w pewnej chwili byłam gotowa rzucić tą książką o ścianę. Oczywiście tego nie zrobiłam, bo bym nie wiedziała jak się skończy, a to byłoby barbarzyństwem. A zakończenie.... po prostu Wow.

„Są różne rodzaje ciemności (...) Jest ciemność, która przeraża; ciemność, która koi; ciemność, która daje odpoczynek (...) Jest ciemność kochanków i ciemność skrytobójców. Staje się tym, czym jej nosiciel chce, żeby się stała; czym potrzebuje, żeby się stała. Sama z siebie nie jest ani zła, ani dobra.”

Kiedy pierwsza część Dworów bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła, to drugi tom kompletnie skradł moje serce.

Po tym, jak Feyra ocaliła Prythian, mogłoby się wydawać, że wszystkich czeka długie i szczęśliwe życie.

Dziewczyna sama niedługo ma również tego zaznać, a poślubienie ukochanego Tamlina to tylko początek ich wspólnej drogi.

Jednak nie wszystko jest takie, jakie wszyscy na Dworze Wiosny by chcieli. Feyrę dręczą powracające koszmary z torturami Amaranthy i zbrodnia, którą popełniła, aby mogła się uwolnić od swoich oprawców. Dodatkowo życie księżniczki z bajki kompletnie nie jest w jej stylu, a pragnący zapewnić dziewczynie bezpieczeństwo Tamlin próbuje zamknąć Feyrę w złotej klatce. A wszystko przez drzemiące w niej moce, których Feyra nie potrafi opanować.

Gdyby problemów było mało, największy wróg Tamlina — Rhysand, Książę Dworu Nocy, upomina się o spłatę swojego długu w najmniej odpowiednim (a może najbardziej odpowiednim) momencie. Dziewczyna raz w miesiącu na tydzień będzie musiała opuścić swojego ukochanego i udać się do ogarniętego mrokiem królestwa władcy ciemności. Dziewczyna jest pewna, że mężczyzna będzie chciał wykorzystać ją do własnych celów, jednak to właśnie tam zaczyna odnajdować to, czego brakuje jej na Dworze Tamlina. Wkrótce może się okazać, że Rhys nie jest tym, za kogo wszyscy go mają.

Kogo powinna obawiać się Feyra? Jakie tajemnice skrywa przed nią Tamlin i czy tak naprawdę chodzi tylko o jej bezpieczeństwo?

Jedno jest pewne, widmo wojny wisi nie tylko nad Prythianem, ale i całą krainą ludzi.

Po Dworach Ciernie i Róż zastanawiałam skąd taka „fascynacja” Rhysem, przecież Tamlin był lepszy. Tamlin był tym dobrym, a Rhys wydawał się tym złym. Właśnie! Czas przeszły. W drugiej części wszystko się zmieniło i nie chodzi mi tutaj o kompletne odwrócenie ról, choć może w niektórych przypadkach tak, ale to jaką osobą okazał się Rhysand, po prostu wszystko tłumaczy. Jego oddanie, poświęcenie i cierpienie dla swojego ludu, to co zrobił dla ochrony nich i jego najbliższych sprawia, że nie tego faceta nie da się nie lubić. Rhysand to przykład idealnego książkowego męża!

Spodobała mi się również jego relacja z Azrielem, Cassianem, Mor i Amreną. Choć jakby nie patrzeć Rhys jest ich Księciem, ale tak naprawdę cała piątka tworzy nie tylko grupę przyjaciół, ale i swego rodzaju rodzinę, która jest w stanie poświęcić swoje życie dla innych. A jeśli chodzi o the bat boys, czyli Rhysa, Cassa i Aza to trójka chłopaków, którzy mogą nie tylko konie kraść. Z wyczekiwaniem czekałam na fragmenty z nimi.

Nie mogę nie wspomnieć również o budującej się relacji, a potem uczuć pomiędzy Rhysem a Feyrą. To jedno z tych enemies to lovers, które nie do końca jest takim enemies to lovers, to historia, gdzie on czuje coś do niej od początku (to bardziej skomplikowane, ale zostawiam wam do odkrycia, o czym mowa), ale jest gotów poświęcić (znowu) swoje uczucia (i nie tylko) dla jej szczęścia.

I przede wszystkim sama Feyra, która musi się odnaleźć w nowych okolicznościach, w nowym i nieśmiertelnym ciele pełnym mocy, których sama jeszcze nie rozumie. Dziewczyna od początku wie, czego chce od życia, jednak przebywając na Dworze Wiosny, czuje się jak w złotej klatce, jednak kiedy opuszcza bezpieczne miejsce i trafia na ziemie największego wroga jej Tamlina, Feyra czuje, że żyję, czuje się jak ptaszek wypuszczony z klatki na wolność. Właśnie tam może w końcu być, tym kim chciała być, żyć tak jak chciała.

Podobało mi się również, jak Maas biorąc za przykład Fayrę, Tamlina i Rhysa w fajny sposób pokazała zależność pomiędzy pierwszą miłością a miłością życia.

„Dwór Mgieł i Furii” jest mroczniejsze i bardziej zmysłowe niż pierwszy tom serii. Książka wciąga jeszcze bardziej i w pewnym momencie nie będziecie mogli jej odłożyć, dopóki jej nie skończycie. A po zakończeniu, które jest jednym wielkim plot twistem, jedyne, o czym będziecie myśleć, to, to kiedy będziecie mogli zacząć trzecią część.

Fabuła:

Po tym, jak Feyra uratowała cały Prythian spod rządów Amaranthy, może się zdawać, że wszyscy wiodą spokojne i sielankowe życie. Jednak pięćdziesiąt lat życia pod rządami uzurpatorki sprawia, spowodowały wielkie straty oraz zniszczenia wśród dworach. Feyra wraz z wysoką kapłanką zajmują się sprawami nadchodzącego ślubu ze swoim ukochanym księciem dworu wiosny Tamlinem. Jednak jej zdanie nie jest w żaden sposób uwzględniane. A koszmary, które męczą dziewczynę, wręcz wyniszczają ją od środka. Gdy nadchodzi dzień ślubu, dziewczyna prawie ucieka spod ołtarza, kiedy to pojawia się Rhysand, upominając się o zapłatę długu.

Druga szansa:

Jeśli pamiętacie moją opinię na temat pierwszego tomu tej serii, nie do końca, podobał mi się zabieg, który zastosowała w nim autorka, czyli początek akcja, potem długo, długo nic, aby na ostatnich stu stronach dostać przesyt akcji i wydarzeń. Dlatego też bałam się zaczynać drugi tom, gdyż bałam się, że po prostu będzie znowu tak samo. A jednak się myliłam.

Zaskoczenie:

W tej części otrzymujemy świetnie skonstruowaną powieść, gdzie mamy świetnie porozdzielaną akcję oraz momenty, gdzie to możemy się odprężyć i z niecierpliwością wyczekiwać dalszych momentów, które albo złamią nam serce, albo wręcz odwrotnie zaskarbią naszą sympatią. Nowi bohaterowie, których tutaj poznajemy, są tak świetnie wykreowani, że czasami nie mieściło mi się to w głowie. Kiedy przeczytałam pierwsze wypowiedzi Mor, zastanawiałam się, dlaczego tak długo zwlekałam z przeczytaniem tej powieści. Ale jak to mówią, lepiej później niż wcale.

Jak to, to już koniec?!:

Język autorki, akcja, sytuacje i bohaterowie sprawiają, że nie wiemy, kiedy przeczytamy sto stron, a następnie całą książkę. Pomimo wielkich gabarytów, to nie jest naprawdę problem szybko ją przeczytać, jednakże jak może dobrze wiecie, lubię czytać takie powieści powoli i cieszyć się możliwością bycia w tym świecie tyle ile tylko można. No, chyba że goni mnie termin recenzji, to wtedy co innego.

Wykorzystany motyw:

Jak już większość zapewne wspomniała w swoich recenzjach, ten tom jest inspirowany na micie o Persefonie i Hadesie. Jak można się domyślić, w tej książce są nimi Rhys i Feyra, która musi spędzać na Dworze Nocy tydzień, każdego miesiąca. Dzięki temu poznajemy powoli tamtejszy dwór, jego mieszkańców, członków wewnętrznego kręgu, tajemnice księcia oraz zwyczaje, jakie tam panują. Jak możecie się domyślać lub wiedzieć (bo już dawno została wydana ta część w Polsce, jak i za granicą) zrobiła to po prostu świetnie.

Podsumowując:

Moja ocena tej powieści to 10/10.

~~Czytelniczka z Księżyca~~

Feyra odzyskała swojego ukochanego i pokonała ciążącą na jego dworze klątwę. W zamian zyskała nieśmiertelność, ale także obowiązek, aby w miesiącu jeden tydzień spędzić na Dworze Nocy pod opieką znienawidzonego przez nią Rhysanda. Nie jest to jednak jej jedyny powód do zmartwień. Ukochany Tamlin zdaje się bowiem ukrywać przed nią coraz to więcej rzeczy.

Pierwszy tom serii wypadał przeciętnie. W miarę sprawdzał się jako nowa wersja „Pięknej i Bestii”, mając w sobie wiele błędów logicznych, ale jako tako trzymając się kupy. Niestety, o kontynuacji zdecydowanie nie mogę tego powtórzyć. Nie dość, że baśniowości już tu nie uświadczymy to na dodatek Maas z romansu próbuje zrobić rasową fantastyczną powieść przygodową. Z nienajlepszymi skutkami.

Gdybym była mężczyzną i miała wybrać spośród pisarzy kandydatkę na swoją żonę na pewno nie byłaby to Sarah J. Maas. To, jak kapryśne tworzy postacie jest wręcz niewyobrażalne. Nasza ukochana Feyra na samym początku powieści uznaje sobie, że Tamlin jest zły. Dlaczego? Bo właśnie zmienia się system rządów, sytuacja jest niespokojna, a ON się o nią boi, więc nie pozwala jej ruszać się poza dwór. I to jest doskonały powód, by go nienawidzić! Przy okazji to też doskonały powód, by wybaczyć facetowi, który uczynił jej niejedno świństwo i prędko uznać go nie za wroga, a za przyjaciela.

Oczywiście, same czyny Tamlina też niekoniecznie są bardzo sensowne i logiczne. Przykład? Już podaje! Mimo że Feyra zdobyła kilka nowych, magicznych darów ON nie ma zamiaru pomóc jej w ich rozwoju, ponieważ ktoś może to zobaczyć i uznać, że jego dwór szykuje się do wojny, co mogłoby sprowokować cudzy atak. I nikogo nie obchodzi, że Tamlin raczej ufa swoim ludziom i że przecież nikt nie musiałby się dowiedzieć o tym, że ją szkoli.

„Pięknej i Bestii” ani jakiejkolwiek innej baśni w tej powieści po prostu nie ma. Maas chyba uznała, że dość już cudzych bajek i zaczęła kreować swoją własną. Choć muszę przyznać, że pod względem samego klimatu panującego na nim Dwór Nocy podoba mi się bardziej, niż Dwór Wiosny to tak naprawdę to jedyna zaleta takiego wyjścia. Wypada jednak lepiej nie przez dobrą kreacje postaci na nim, a przez stworzenie grupki przyjaciół: na Dworze Wiosny po prostu wiało nudą, bo tak naprawdę w przeciągu dwóch tomów poznaliśmy aż czterech jego członków, razem z Feyrą i pewną niekoniecznie ciekawą kapłanką. Obserwując Dwór Nocy możemy przynajmniej skupić się choć na chwilę na innej relacji, niż relacji Feyry z Tamlinem.

Sama część przygodowo-fantastyczna wypada jednak koszmarnie. Maas stara się kreować świat z rozmachem, ale ostatecznie całość jest bardzo schematyczna. Mamy zadanie do wykonania; teleportujemy się, albo lecimy w miejsce zdarzeń; robimy co mamy z jakimiś przygodami po drodze i wracamy. Wracamy, by zobaczyć, jak bardzo Feyra lubi swojego nowego chłopaka, chwilkę odsapnąć... i ruszyć po raz kolejny w niemal identyczną oraz bardzo niebezpieczną wyprawę.

Z „Dworem mgieł i furii” mam jeszcze jeden problem. Mianowicie, nie wiem do końca dla jakiej kategorii wiekowej kierowana jest ta powieść. Z jednej strony relacje między postaciami oraz sam sposób prowadzenia fabuły sugerowałby young adult, ale z drugiej dość dokładne opisy seksu, chwilami wręcz zalatujące erotykiem sprawiają, że ta powieść to jednak new adult.

Styl Maas pozostawia wiele do życzenia. Jest prosty i klarowny, przez co powieść czyta się bardzo szybko, ale bardzo irytowało mnie to, że co chwilę powtarzała jakieś słowo, chcąc je podkreślić – p o d k r e ś l i ć – co przy tak częstym używaniu wypada głupio i dziecinnie (np. str. 732 – „Cztery królowe spojrzały na nas z wyższością i nienawiścią.Nienawiścią.”). Nie operuje też językiem w zbyt dojrzały sposób.

O ile poprzednia część mnie oczarowała, w tej totalnie się zakochałam. To jeden z tych cyklów, które czyta się w każdej wolnej chwili, nawet w nocy. I kwestia tego, że ma więcej niż 400 stron, nie ma tu totalnego znaczenia, naprawdę.

Nie wiem, czy warto się powtarzać, bo moje zdanie nie zmieniło się od przeczytania Dworu Cierni i Róż, chociaż sądzę, że Maas podszkoliła swój warsztat i właśnie kolejny tom to udowodnił.

Fabuła została bardziej dopieszczona, pojawiło się mnóstwo innych wątków, które dużo bardziej mnie zainteresowały, to samo tyczy się postaci. Nadal są wyraziste i każda ma w sobie charyzmę, to jednak ich różnorodność trafiła do mnie totalnie. Każdy ma przypisaną własną historię, o której jest chociaż parę słów, tak, żeby nikt nie pozostał obojętny na ich los. A medal na najlepszą postać powieści dostają Rhys oraz Azriel.

Akcja pędzi od początku, ale nie jest to coś, z czym czytelnik miałby problem, w każdym razie sądzę, iż dynamika w tym utworze została trafnie dopasowana. I tak jak już wspomniałam, pomimo dużej objętości powieści, lecimy przez nią stosunkowo szybko, a nawet na koniec pozostaje niedosyt.

Bardzo podoba mi się język jakim posługuje się autorka. Jest prosty, ale nie banalny, ma w sobie pewną subtelność, ale także charakter. I mogę tu wspomnieć o pewnych różnicach, jakie zaszły pomiędzy właśnie tym cyklem, a Szklanym Tronem. Nie wiem z jakiego powodu, ale w tamtej serii język jest dużo gorszy, nie mam co do tego wątpliwości...

Od zawsze byłam fanką czarnych charakterów, dlatego tak bardzo cieszę się, że w tym tomie mogłam je poznać, choć Ci, co już przeczytali tę pozycję, dobrze wiedzą, że nic nie jest czarne, albo białe.

Dwór Mgieł i Furii to nieprzewidywalna i dobrze rozbudowana powieść, z interesującym i dopracowanym światem stworzonym przez autorkę. Kontynuacja tego cyklu zdecydowanie wyszła lepiej, choć już tom pierwszy mnie oczarował. Postacie są wyraziste i umiejętnie wykreowane, każdy znajdzie tam swojego faworyta. Z pewnością ten cykl różni się od innych cyklów fantastycznych dla młodzieży, chociażby ze względu na bardziej odważne sceny, choć nie są one niesmaczne, jedynie dodają charakteru tej powieści. A Maas jak zwykle zgotowała czytelnikom takie zakończenie, że zostaje tylko czekać na kolejną część... Jak na razie to najlepsza powieść 2017 roku, zobaczymy co będzie dalej.

Recenzja pochodzi z osobliwe-[Adres usunięty]

Poprzedni tom "Dwór Cierni i Róż", podobał mi się bardzo, bardzo. W "Dworze Mgieł i Furii" jestem totalnie zakochana, aż się boję, co będzie z tomem III. Czuję, że totalnie mnie rozwali. A nawet mam pewność. Skąd ta pewność? Sarah J. Maas, pokazała jak potrafi coraz bardziej rozkochiwać czytelnika w swoich książkach, chociażby na przykładzie poprzedniej serii "Szklany tron", gdzie to z tomu na tom było lepiej i lepiej. Dlatego, nie mam żadnych obaw, co do tomu trzeciego, mam jednak pewność, że złamie mi serce. Tyle tematem wstępu. Przejdźmy do konkretów. A będą same konkrety.

Na pełnowartościową i ponoć świetną recenzję zapraszam na bloga. Myślę, że warto zajrzeć :)

[Adres usunięty]

"Za gwiazdy, które słuchają. I marzenia, które się spełniają."

Kiedy umierasz, pochłania cię wspaniała, słodka ciemność.

Ale kiedy nie poddasz się, spotkasz na swojej drodze wiele stworzeń.

Nie zabraknie w twoim życiu cierpienia, ale chwile szczęścia i radości wynagrodzą ci to wszystko.

Miłość, przyjaźń, poddani, to będzie liczyło się dla ciebie.

Z łani, staniesz się wilkiem i pokonasz wszelkie przeciwności losu.

Wróg stanie się przyjacielem, a przyjaciel wrogiem.

"Są różne rodzaje ciemności(...) Jest ciemność, która przeraża; ciemność, która koi; ciemność, która daje odpoczynek(...) Jest ciemność kochanków i ciemność skrytobójców. Staje się tym, czym jej nosiciel chce, żeby się stała; czym potrzebuje, żeby się stała. Sama z siebie nie jest ani zła, ani dobra."

Po przeczytaniu "Dworu cierni i róż" nie mogłam doczekać się, aż pojawi się kolejny tom. Pierwszy tom bowiem wywołał u mnie niesamowitego kaca książkowego, wiele emocji, a także zaintrygował swoją fabułą. Świat Prythianu zaparł mi dech, a wydarzenia, które toczyły się tam skradły moje serce. Pokochałam bohaterów, doceniłam ich charaktery, pokochałam przygody, jakie ich spotkały i nie mogłam doczekać się, aż poznam dalsze ich losy.

Sarah J. Maas ma w swoim piórze magnes, który przyciąga. Jej zakończenia sprawiają, że mam chęć walnąć głową o ścianę i obudzić się w momencie, gdy kolejny tom pojawi się na rynku. I kiedy w końcu mogłam dorwać w swoje rączki "Dwór cierni i róż", to nie potrafiłam oderwać się od niego. A gdy pozostało mi ostatnie sto stron do przeczytania, toczyłam ze sobą wewnętrzną walkę, bowiem chciałam poznać zakończenie, a także nie potrafiłam rozstać się z bohaterami. Jest to ten rodzaj lektur, które sprawiają, że kocha się je całym sercem, pomimo ich wad. I tak właśnie pokochałam pióro Maas i wykreowany przez nią świat, że nie potrafię poradzić sobie z książkowym kacem, który pozostał po przeczytaniu drugiego tomu.

"- On mnie kochał... wciąż mnie kocha, Rhysandzie.

- Problemem nie jest to, czy cię kocha, tylko jak bardzo. Za bardzo. Miłość potrafi być trucizną."

Zacznijmy jednak od bohaterów, bowiem wiem, że moja recenzja będzie dziś chaotyczna. Mam wam do przekazania tyle, że tak naprawdę ciężko zacząć mi od czegokolwiek. Ale dobra, bohaterowie.

Feyra, po wydarzeniach, które miały miejsce pod Górą, stała się całkowicie inna. Już nie jest tą dziewczynką, którą każdy mógł pomiatać. Stała się silną i piękną kobietą, którą niestety dręczą koszmary przeszłości. Jest nieszczęśliwa i nie wie, czego chce, ale w jej żyłach tętni moc, której nie spodziewała się, i która ożywa od nadmiaru emocji. Żyje ze swoim ukochanym Tamlinem, który stał się nieznośnym stwrem. Otrzymała nowe, nieśmiertelne życie, z którym nie potrafi sobie poradzić. Jednak w jej życiu jest ktoś, wróg, który okazał się przyjacielem, i który zmieni wszystko. Przyjaciel stanie się wrogiem, a wróg sprzymierzeńcem.

Hm, hm, hm... zawsze mam problem z głównymi bohaterkami, bo albo je lubię, albo nienawidzę. A Feyra jest tak pomiędzy nimi. Na początku ją lubiłam, akceptowałam jej wewnętrzne rozterki i użalanie się nad sobą. Pomyślałam "Okej, wiele przeżyła, rozumiem, jest jej ciężko". Później przyszedł moment "Mam chęć oderwać jej głowę". Jej wewnętrzne monologi i użalanie są nad swoim życiem zaczęły mnie poważnie wkurzać. Żaliła się i żaliła, a zamiast uciec od tego, co ją dręczy, od osoby, która trzymała ją w klatce, to ta płakała po nocach. Ale! Następnie Feyra zmądrzała i polubiłam ją. Stała się bestią, która miała w sobie ogień i pazur, który był w pierwszym tomie, potrafiła zawalczyć o siebie i w końcu przestała marudzić. I to mi się podobało. Stała się lepsza, mądrzejsza. I chociaż postępowała czasami lekkomyślnie, a jej obrażanie i wścibskość wkurzały mnie, to z drugiej strony fajnie było dzięki temu poznawać nowe informacje.

A więc Feyra jest tak pomiędzy dla mnie, jednak za zakończenie ma ode mnie ogromnego plusa. Uwielbiam jej złą, koszmarną stronę!

"- Jesteś wolna - powiedziała napiętym głosem. - Jesteś wolna.

Nie bezpieczna. Nie chroniona.

Wolna."

Tamlin, tak bardzo go lubiłam w pierwszym tomie! Doceniałam jego szlachetne zachowanie, dbanie o swoich poddanych. Miałam go za przecudownego, mądrego, wspaniałego mężczyznę, którego bardzo polubiłam. Podobało mi się, jak troszczył się o Feyre, jak dbał o nią, zabiegał. A jak dowiedziałam się, że to była tylko bańka, która teraz pękła, byłam w ogromnym szoku! Tamlin się zmienił, stał się osobą, która zagubiła swoje wspaniałe cechy. Chciał posiadać wszystko, uważał, że to czego pragnie, ma stać się jego własnością. Chciał zniewolić Feyre, aby ta była jego klaczą rozpłodową. Już nie było między nimi tej pięknej miłości, która kwitła w pierwszym tomie. Tamlin stał się okrutną bestią, której szczerze nienawidzę. A jego poddani... niby tak ich kocha, a jednak pokazuje coś innego. Jego Dwór, Dwór Wiosny, jest miejscem fałszu i strachu i okazało się, że pozory mylą.

Rhysand, o jak ja kocham tego fae wysokiego rodu! Od pierwszego tomu był moim ulubionym bohaterem. Pokochałam go już wtedy, za jego charakter oraz poczucie humoru, a teraz ta miłość do tego książkowego bohatera powiększyła się.

Rhys jest bardzo mądrym mężczyzną, którego w tym tomie możemy poznać bliżej i od drugiej strony, tej dobrej, wspaniałe i kochanej. I chociaż ma swoje wady, to jest dla mnie takim ideałem. Dba o swoich przyjaciół i poddanych za wszelką cenę. Nie cofa się przed niczym, aby zadbać o nich. Jest niesamowicie inteligentny, a to co robi jest godne podziwu. Spodobała się mi jego otwartość i szczerość, pogląd na świat oraz cudowny charakter. Dodatkowym jego atutem jest poczucie humoru, które jest rewelacyjne. Uwielbiałam, gdy pojawiał się i rozśmieszał wszystkich swoim stylem bycia. Ogromnie go polubiłam i mam nadzieję, że nigdy nie zmieni się.

"Wtedy pojawił się Rhysand.

Uwolnił swoją magię, ukazując, kim naprawdę był. Jego moc wypełniała salę tronową, zamek, górę. Świat. Nie miała końca ani początku.

Bez skrzydeł. Bez broni. Bez żadnego atrybuty wojownika. Elegancki i okrutny książę, za jakiego mieli go wszyscy inni. Dłonie trzymał w kieszeniach, a czarna tunika zdawała się pochłaniać światło. Na jego głowie spoczywała korona z gwiazd.

Ani śladu mężczyzny, który pił na dachu. Ani śladu upadłego księcia klęczącego na swoim łóżku. Emanująca z niego siła groziła zmieceniem mnie pod ścianę.

Oto był najpotężniejszy książę, jaki kiedykolwiek przyszedł na świat."

W tym tomie poznajemy także Kasjana, Azriela, Morrigan, Amrene, czwórkę wspaniałych stworzeń, którzy chociaż kłócą się i ogromnie różnią się między sobą, to tak naprawdę są wspaniałymi przyjaciółmi, oddanymi wobec siebie, i potrafiącymi oddać wzajemnie za siebie życie. Bardzo ich polubiłam, intrygują mnie tajemnice, jakie w sobie skrywają i pragnę poznać ich bliżej. Każdy z nich ma brutalną historię, a tajemniczość skrywa ich prawdziwe oblicze. Szczególnie mocno polubiłam Azriela i to jego myśli chcę poznać. Mam zatem ogromną nadzieję, że kolejny tom przyniesie odpowiedzi na pytania, które kłębią się w mojej głowie.

Bohaterowie są wspaniali, ale fabuła, to jest dopiero totalnie odjechana! Kocham świat, który wykreowała Maas, ON jest taki wspaniały, tyle w nim tajemnic i rzeczy, których nie potrafiłabym wyśnić. To wszystko jest tak genialne, że z przyjemnością przeniosłabym się tam. Te wszystkie intrygi, wzajemna nienawiść, tajemnice, zróżnicowane stworzenia. To wszystko jest tak ciężko pojąć, Prythian jest ogromny, ale całość jest wspaniała, niesamowita i niepowtarzalna. Świat, który przedstawiła tutaj autorka jest po prostu nie do opisania. Ciężko wyrazić to wszystko, co odczuwa się podczas poznawania go. Ekscytacja, zamiłowanie, fascynacja, tego z pewnością nie brakuje.

A to wszystko napędza tak niesamowitą akcję, która zaskakuje wielokrotnie. Ciągle coś się dzieje, emocje nie opadają, a ja siedziałam podczas czytania jak na szpilkach. Błagałam wręcz, aby nie zginął żaden z moich ulubionych bohaterów, aby nie zostali ranni. No i cóż... Maas zdecydowanie zmiotła mnie z powierzchni, a ja jednocześnie kocham ją i nienawidzę za to, co ona wyprawiła ze mną, bohaterami, fabułą. Ja nie wierzę w to, co wydarzyło się pod sam koniec, chociaż i wcześniej działo się wiele. Ale ten koniec! Koniec jest po prostu... genialny, wybuchowy, fantastyczny, przecudowny, niesamowity i super wystrzałowy, tak jak cała książka! Aż brakuje mi słów na opisanie emocji, jakie towarzyszyły mi podczas czytania. Ta fabuła, niesamowity styl autorki, akcja, bohaterowie, całość jest po prostu kosmicznie genialna!

Z całego serca polecam wam obie części. Kiedy zapoznacie się z tą serią, wasze serce będzie pękało i sklejało się, a kac książkowy jest murowany. Nie zabraknie emocji, fascynacji i pragnienia poznania dalszych losów bohaterów. Zachęcam do sięgnięcia, a z pewnością nie pożałujecie! Drugi tom jest jeszcze lepszy niż pierwszy.

"Ukląkł na tych gwiazdach i górach wytatuowanych na jego kolanach. Nie ukłoniłby się przed nikim i niczym... Poza swoją towarzyszką. Kimś równym jemu."

Dwór Mgieł i Furii” zdecydowanie przebija poprzednią część! Już tamta mi się podobała jednak dla tej całkowicie przepadłam. 🛐 Przeczytałam ostatnio komentarz dotyczący tej książki, a brzmiał on tak: „Bałam się mrugnąć, ze strachu, że coś przegapię”. Brzmi zabawnie ale totalnie się z nim utożsamiam. 😂 Akcja jest niesamowicie dynamiczna (czego nie mogłam powiedzieć o pierwszym tomie),a tu się TYLE DZIEJE. Nie nudziłam się ani przez chwilę, wręcz przeciwnie nie mogłam się od tego oderwać! Wielu rzeczy się nie spodziewałam. Pomimo kilku spoilerów, które niestety widziałam😫, książka nadal pozostała dla mnie zaskakująca. Co do kreacji świata przedstawianego to autorka ukazuje nam coraz więcej szczegółów poprzez kolejne dialogi, czy wydarzenia. Wszystko to jest dość dokładnie nakreślone i nie miałam żadnych problemów z unaocznieniem sobie tej magicznej krainy.

Ok jak już mamy za sobą świat to przejdźmy do bohaterów bo to oni są tu najważniejsi. Po pierwsze Tamlin 💀. Czytając pierwszy tom już wiedziałam (z tiktoka😂), że za coś go znienawidzę w kolejnej części, już wiem za co 💔. Niesamowicie mnie irytował i dziękuje autorce, że oszczędziła mi czytania o nim już w okolicy 160 strony. Wtedy pojawia się Rhysand, o którym wcześniej za wiele nie wiemy (no przynajmniej nie aż tak dużo jak potem). Rhys KOCHAM CIĘ! 🛐 Plis on jest cudowny. To najlepszy książkowy facet i nie chodzi tu tylko o wygląd opisany w książkę, a również o jego zachowanie wobec przyjaciół i oczywiście Feyry. Jeszcze lepsze w jego postaci jest to, że stopniowo ją poznajemy, dowiadując się coraz to więcej. Oczywiście nie zapomniałam o Feyrze, którą to uwielbiam od samego początku i swojego zdania nie zmienię. Jeśli miałabym wskazać moją ulubiona kobiecą postać byłaby to właśnie ona. 🫶🏻 Niesamowicie silna, potrafiąca walczyć o swoje, inteligentna i piękna kobieta. Po prostu cudowna postać. Ale nie na nich kończą się postacie, które pokochałam. W tej książce poznacie jeszcze innych cudownie wykreowanych bohaterów i bohaterki, które jak mi się wydaje skradną wasze serca. Wszyscy tworzą tam jedną wielką zgraną rodzinę, a czytelnik czuje się jej częścią.

Istotną rolę grają ty również emocje. Mimo, że teoretycznie to fantasy i tez w tej kategorii znajdziecie tą książkę, to moim zdaniem temat miłości jest tu równie ważny, jak nie ważniejszy. Kocham to napięcie budujące się między Feyrą, a Rhysandem. 😏 Ich relacja jest jest czysta, dobra. Nie jest relacją toksyczną pod żadnym względem i między innymi za to ich kocham. 🥹 Troszkę mniej, ale nadal sporo przeczytamy tu o przyjaźni. Piękne i szczerej przyjaźni, tej która trwa od lat jak i tej, która pojawiła się niedawno.

Podsumowując ta cześć dworów pozostanie na długo w moim serduszku 🫶🏻

PS. Odkąd zaczęłam czytać tę serię zaczęłam wręcz obsesyjnie przeglądać fanarty i tiktoki związane z Dworami. Naprawdę dawno nie przepadłam tak bardzo dla żadnej serii✨🌌

Okładka książki tym razem dominuje w odcieniu niebieskiego. Widzimy fragment prawdopodobnie Feyry, naszej głównej bohaterki. Ma wytłuszczone i wytłoczone napisy, dodatki śliskie, a ogólnie jest w dotyku satynowa. Nie posiada skrzydełek, które miałyby ją chronić przed uszkodzeniami mechanicznymi. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oka. Została podzielona na rozdziały. Marginesy i odstępy między wersami zostały zachowane. Literówki się zdarzyły, ale nie przeszkadzały w czytaniu. Jest to pokaźny grubasek, liczący ponad siedemset pięćdziesiąt stron.

"Są różne rodzaje ciemności(...) Jest ciemność, która przeraża; ciemność, która koi; ciemność, która daje odpoczynek(...) Jest ciemność kochanków i ciemność skrytobójców. Staje się tym, czym jej nosiciel chce, żeby się stała; czym potrzebuje, żeby się stała. Sama z siebie nie jest ani zła, ani dobra."

Moje drugie spotkanie z piórem autorki. Bardzo dużo czasu minęło od lektury pierwszego tomu... Niemniej jednak cieszę się, że zapolowałam na tę serię i zechciałam ją sobie kupić, by sprawdzić, czy tylko pierwsza część była dobra, a reszta niekoniecznie... I tak na mojej półce znalazły się cztery tomy. Pierwszy znam i czytałam, zabrałam się za drugi... I o matko...

Pióro jest niezwykle lekkie i przyjemne, bez jakichkolwiek blokad podczas czytania. Stronice znikają zbyt szybko... Od pierwszej strony zostałam wciągnięta w wydarzenia, w świat - jaki Maas stworzyła. Nie potrafiłam się oderwać - choć często musiałam, jest obszerna, a ja nie miałam zbyt wiele czasu by czytać ją ciągiem. Z przykrością się odrywałam, a jak już powracałam do lektury, to świat znikał i zostałam tylko ja i Dwór... Co to była za przygoda!

Ja i fantastyka to coś prawie nie mającego prawa bytu, a jednak! W ostatnim czasie powolutku przekonuje się do tego gatunku... Czytam coraz więcej, ale nie przesadzajmy - bo nie są to zbyt duże ilości. Mam serie z tego gatunku, które lubię i mam na półce, ale i też mam pojedyncze części, które nie są skończone, bo nie miałam ich w danym czasie przeczytać, więc do nich powracam...

Ogólnie, to jestem zachwycona kunsztem pisarki. Jest tak bogaty w słownictwo, w opisy... Ja naprawdę czytałam jak oczarowana i z trudem odrywałam się od poznawania kolejnych rozdziałów.

"- On mnie kochał... wciąż mnie kocha, Rhysandzie.

- Problemem nie jest to, czy cię kocha, tylko jak bardzo. Za bardzo. Miłość potrafi być trucizną."

Feyra to dziewczyna, która jest w potrzasku. Czuje, ale też wie, czego chce od życia. Przez pewien czas zaciska zęby, ale to musi się skończyć, bo nie jest w stanie dłużej żyć w zamknięciu, niczym złotej klatce... I w końcu jej los się odmienia, jest jak wypuszczony ptaszek na obcych polach. Ma możliwość podejmowania decyzji i czynnym udziale w wydarzeniach, na które ma jakikolwiek wpływ. A w jej przypadku jest on dosyć ważny...

Podziwiałam ją jako bohaterkę pełną odwagi, determinacji... Jasna sprawa, miała słabsze momenty jak każdy z nas... Ale ciągle mówiła to, co czuje. Nie ukrywała, nie kłamała, a przynajmniej nie ciągle, bo zdarzyło się jej grać. Jej niewyparzony język i cięte odzywki powodowały niejednokrotnie uśmiech na moich ustach. Bardzo ją polubiłam i trzymałam kciuki, by cały czas znajdowała w sobie pokłady siły, bo były jej niezmiennie wciąż potrzebne...

Mamy tutaj przez kilka chwil Tamlina, który... Od samego początku irytował mnie jak mało kto. Nie mogłam znieść jego apodyktycznego zachowania, który krzywdził. Znienawidziłam go. Mimo wszystko.

A Rhys... chyba już rozumiem dziewczyny, które piszą o książkowych mężach. Rhysand jest kandydatem numer jeden. Mimo swojego blokady na innych ludzi, o specyficznym charakterze, nadal powoduje na samo wspomnienie uśmiech i błogość. Podobała mi się jego postawa, a co więcej, chciałam się dowiedzieć, jaki jest głęboko ukryty on. Co ukrywa, co przeszedł... To bardzo mnie interesowało, a jest dosyć zamkniętym facetem, więc musiałam się naczekać, kiedy poznałam przeszłość. Tak jak i Feyra - bardzo mi przypadł do gustu. Już nie mogę się doczekać, aż zapoznam się z kolejnym tomem, który z pewnością dostarczy mi wielu emocji - tego jestem pewna.

Autorka wykreowała rewelacyjnie postacie, dobre i złe charaktery. Ludzi i postacie fantastyczne, które mnie zachwycają swoimi umiejętnościami. Jestem pewna, że i Wam przypadną oni do gustu.

Co ważne, czułam wszystko to, co czuli bohaterowie i to... złamało mnie. Sprawiło, że oceniłam ją 10/10, na maksymalną liczbę, bo tak mnie emocjonalnie sponiewierała. Czułam wszystko co Feyra, co Rhys... Działo się tutaj tak wiele, a jeszcze te emocje, które były tak wyczuwalne... Oh, droga autorko - wykonałaś kawał dobrej roboty! Nie każdy pisarz potrafi przebić się przez moją skorupę, a jej się udało. Sprawiła, że bohaterowie tak mocno zapisali się w mojej głowie, że na okrągło o nich myślałam. Ba, nawet o nich śniłam, a to już zdarza się bardzo rzadko, praktycznie nigdy. Relacja, jaka łączyła tych dwoje była paletą emocji - od pozytywnych do negatywnych, niczym karuzela. Serwowała nam je wtedy, kiedy chciała i miała mnie, jako czytelnika w garści. Sprawiła, że dławiłam żal, czułam, jak smutek oplata mnie całą. Ból, nieznośny palił w każdej cząstce ciała... Poczułam również elektryzujące emocje między postaciami w książce, czułam szczerość, miłość, przywiązanie, przyjaźń... A najważniejsze jest to, że między wersami autorka uderza nas między oczy. Przechwytuje prawdziwe wartości, zakrywając je szatami fantastyki...

"Zamarł, gdy ujęłam go za dłoń i narysowałam palcem na jej grzbiecie gwiazdę (...) Zacisnął palce na mojej dłoni, uniosłam wzrok. Uśmiechnął się do mnie. Z lśniącym pyłem na policzku wyglądał tak nieksiążęco, że również wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.

Nie zdawałam sobie sprawy z tego, co zrobiłam, dopóki jego uśmiech nie zanikł i nie rozchylił lekko ust.

- Uśmiechnij się jeszcze raz - wyszeptał.

Nie uśmiechnęłam się do niego. Nigdy. Ani się w jego obecności nie roześmiałam. (...) A potem...

Ten mężczyzna przede mną...mój przyjaciel... Za wszytko, co zrobił, nigdy nie obdarzyłam go uśmiechem. Nawet kiedy właśnie... Właśnie coś namalowałam. Na nim. Dla niego.

Chciałabym... chciałabym znów coś namalować.

Zatem uśmiechnęłam się do niego szeroko i bez skrępowania.

- Jesteś niesamowita - wyszeptał."

Akcja była niezmiernie dynamiczna. Były momenty, gdzie opisy czy długie dialogi dominowały nad akcją, niemniej jednak nie nudziło to czytelnika, bo przynosiło to fakty, informacje, które chcieliśmy wiedzieć. Nie sposób zasnąć przy niej, nie przy takiej opowieści. Jest to historia napisana na wysokim poziomie, boję się, że trzeci tom może być słabszy? Że się rozczaruję? Oby nie... Pozaznaczałam kilka fragmentów, które mocno wryły się do mojej głowy... A jak czytacie moje recenzje to wiecie, że jak już zaznaczać fragmenty, to historia naprawdę narobiła mi bałaganu w głowie i jest przeważnie w 90% warta uwagi.

Wykreowany świat jest niebezpieczny. Podły. Bohaterowie są fałszywi i dwulicowi. Nigdy nie wiadomo, z której strony i od kogo można spodziewać się niebezpieczeństwa...

Mamy też sceny erotyczne, które moim zdaniem nie są obleśne. W moim odczuciu są po prostu dodatkiem, odbiciem emocji, pragnień bohaterów i czyta się je dość płynnie, chociaż rumieniec na naszych policzkach, jak najbardziej może się pojawić. Chociaż odnoszę wrażenie, że prędzej podczas flirtu ten rumieniec się u mnie pojawiał. ;) To było takie urocze, zabawne... ;)

Jeden ze światów - Velaris - był... idealny. Bardzo je polubiłam. Pokochałam tę książkę również za więź - to było coś unikatowego, tak ważnego, tak pięknego...

Reasumując, chcę Wam polecić z całego serca ten tom. To jest MAJSTERSZTYK. Koniecznie zapoznajcie się z pierwszym tomem, następnie kolejnym i nie bójcie się objętości. Płynie się przez stronice bardzo szybko. Niejednokrotnie sama odkładałam ją na bok, bo nie chciałam się z nią jeszcze rozstawać... Ale to było gorsze, bo cały czas w mojej głowie przewijały się domysły... REWELACJA. Kocham tę książkę, te emocje w niej. Jest WYJĄTKOWA. Musicie przeczytać, ja polecam, całą sobą.

Ten tom zdecydowanie trafia do moich ulubieńców tego roku. Jednocześnie póki co jest najlepszym tomem tej serii i zobaczymy, czy któryś go przebije.

Nie opowiem Wam za bardzo o fabule, ponieważ nie chce zaspoilerować nikomu poprzedniej części, ale jeśli po pierwszym tomie macie pewne wątpliwości co do tej serii, to uważam, że ten może skraść Wasze serce.

Na początku przerażała mnie grubość tej książki. Jednak uwierzcie mi, że podczas czytania tak płynie się przez tę historię, że w ogóle nie czuć tej grubości, a treść wynagradza spędzony nad nią czas. Jedynie czasem miałam wrażenie, że niektóre opisy są trochę za długie, ale ostatecznie nie było to uciążliwe i nie wpłynęło na mój odbiór tej historii.

W tej części bardziej poznajemy postać Rhysa i jest on obecnie w topce moich książkowych mężów. Zaczynamy coraz bardziej go rozumieć i wiele jego zachowań zaczyna mieć sens, a wraz z otwieraniem się i pokazywaniem prawdziwych motywów swoich działań coraz bardziej zyskiwał w moich oczach.

Poza tym.. jego relacja z Feyra to po prostu złoto w najczystszej postaci. Rozkoszowałam się wszystkimi scenami, a ich odzywki do siebie niejednokrotnie wywoływały uśmiech na mojej twarzy.

Dodatkowo pokochałam cały krąg Rhysa i to jak wszyscy są sobie oddani i zrobiliby dla siebie naprawdę wszystko.

No a ta końcówka… myślałam, że rozwali mi mózg a serce wyleci z piersi. Nie potrafię opisać tego słowami, po prostu.. czytajcie!

„Za gwiazdy, które słuchają. I marzenia, które się spełniają.” ❤️

ig:goosediaries_

Cudo, uwielbiam książki Maas. Jeśli podobała wam się pierwsza część przygód Feyry to druga pokochacie! Co tam się dzieje. A wątek romantyczny wywala z butów. Nie mówiąc o Rhysandzie, który jest najwspanialszym mężczyzna o jakim czytałam w książkach!

Wydarzenia pod Górą pozostawiły trwały ślad na psychice Feyry. Mimo zneutralizowania zagrożenia ze strony Amaranthy, okrutne wspomnienia stale ją prześladują. Dziewczyna nieustannie stara się odnaleźć spokój w otaczającym ją Dworze Wiosny. Próbuje malować obrazy oraz spędzać czas z Tamlinem, ale odkąd wróciła do swojego domu nic nie pozostało takie samo. Bohaterka dotknęła samego dna – gdy była już u progu śmierci, książęta Prythian postanowili uratować życie „wyzwoleńczyni”. Otrzymując drugą szansę, Feyra szykuje się do zawarcia aktu małżeńskiego. Mimo to dziewczynę dotykają wątpliwości – na terenach dworu wciąż brakuje względnego bezpieczeństwa, a jej ukochany nie jest z nią w stu procentach szczery. Czy Amarantha była tylko zapowiedzią niosących zniszczenie wydarzeń? Czy Rhysand dopomni się o tygodniowy pobyt Feyry na Dworze Nocy? Czy dziewczyna zdecyduje się na wzięcie ślubu z Tamlinem?

„Dwór mgieł i furii” już za mną i nie mam żadnych wątpliwości co do tego, że seria Maas z pewnością znajdzie specjalne miejsce w moim sercu. Sarah ponownie przenosi nas do Prythianu, zachwycając świetnie wykreowanymi światami, bohaterami, a także interesującą fabułą. Dzięki lekkości swego pióra, czytanie dworów to po raz kolejny sama przyjemność.

W drugim tomie dokładnie poznajemy nowe zakątki Prythianu, a także mamy możliwość spotkania się z dotąd nieznanymi nam bohaterami. Każdy z nich wiele wnosi do poznawanej historii, a także rozjaśnia mnóstwo spraw. Liczne wspomnienia i retrospekcje są również ważnym elementem, dzięki któremu jesteśmy w stanie zrozumieć działania poszczególnych postaci. Obok fabuły ważna jest sfera uczuciowa bohaterów. Powstają między nimi nowe relacje, na temat których mogłabym przeczytać oddzielną książkę.

Nie sposób pominąć także akcji, która stale zadziwiała liczbą plot twistów. Maas ponownie nadała jej idealne tempo, więc myślę, że nie mam się do czego przyczepić. Ukazała nam, że miłość potrafi być zarówno lekiem, jak i trucizną. Cała książka była niezwykłą przygodą, do której będę zachęcać każdego z was. CZYTAJCIE DWORY!

„Ukląkł na tych gwiazdach i górach wytatuowanych na jego kolanach. Nie ukłoniłby się przed nikim i niczym... Poza swoją towarzyszką. Kimś równym jemu.”

Witam was w recenzji drugiego tomu cyklu Dworów. No to, co moi drodzy Prythian został zbawiony, zła królowa w końcu dokończyła się swojego zakończenia, a Feyra zyskała nieśmiertelność i może wrócić na Dwór ze swoim Księciem. Niby idealny happy end, a spotykamy się dzisiaj w kolejnej części.

Historia się komplikuje. Ta część rzuca kompletnie nowe światło na to, czego dowiedzieliśmy się, czytając „Dwór cierni i róż”. Jednak trzeba powiedzieć - jak tak naprawdę NIEWIELE wiedzieliśmy.

„Kiedy spędzasz tak wiele czasu uwięziony w ciemności, Lucienie, odkrywasz, że ciemność zaczyna patrzeć na ciebie.”

Tym razem poznajemy tajemniczy i pełen grozy Dwór Nocy i jego okrutnego (polemizowałabym haha) księcia Rhysanda, który w najmniej przez wszystkich oczekiwanym momencie upomina się o Feyrę i zabiera ją ze złotej klatki, zbudowanej przez Tamlina.

Więc co nas czeka? Nowe miejsce, nowi bohaterowie, no i obowiązkowo - nowe kłopoty.

„Prawda jest niebezpieczna. Prawda jest wolnością. Prawda potrafi łamać, naprawiać i spajać.”

Główna bohaterka w końcu nabrała kolorów, których wcześniej używała do malowania obrazów, ale komepltnies nie dostrzegła ich siebie. Zyskała bardzo wiele - siłę, mocniejszy charakter, cel. Wniosek wysnuwa się sam - zmiana miejsca bardzo dobrze jej zrobiła. Feyra jest idealnym przykładem tego, w jaki sposób kształtujemy samych siebie., gdy otaczają nas ci właściwi ludzie. Kiedy czujemy, że wszystko jest na swoim miejscu. To jest taka lekcja dla każdego, by nie trzymać przy sobie ludzi, którzy nas ograniczają.

A nasz okrutny książę Rhysand? Co kryje się za tą tragiczną reputacją i wiecznym gadaniem Tamlina, że Rhys jest zły „bo tak”. W tym tomie autorka pokazuje nam tych dwóch bohaterów w nowym świetle. Jednak swoją uwagę warto poświęcić tylko Księciu Nocy i jego poczynaniom, bo możliwe, że nie wszystko co robił było złe i niegodziwe. Do tej pory jest to chyba najciekawsza i najbardziej złożona postać.

„Dwór mgieł i furii” jest książką pełną tajemnic, nowych budzących się uczuć i osobliwych postaci.

„Za gwiazdy, które słuchają. I marzenia, które się spełniają.”

Czasem, gdy książka nas mocno wciągnie, czytamy i nawet nie zauważamy kiedy przewracamy kolejne strony. I gdy zbliżamy się do finiszu, słychać jęk zawodu, że to już koniec. A czasem jest wręcz odwrotnie…

„Dwór mgieł i furii”, czyli drugi tom przygód Feyry miał być lepszy od pierwszego. I biorąc pod uwagę bohaterów i wydarzenia, to był lepszy tom. Ale… jak dla mnie jest zdecydowanie za długi. Dopiero przy końcowych rozdziałach poczułam, że wciągnęłam się bez reszty i chciałam czytać bez przerwy. Jednak środek mnie nieco wymęczył i zwyczajnie wynudził. Dużo jest tu zaznajamiania głównej bohaterki ze światem, w którym przyszło jej żyć. Sporo jest wyjaśniania i zapoznawania z przeszłością, która rzutuje na teraźniejszość i przyszłość. To na pewno pozwala poznać wszystko bardziej, ale przy tej ilości stron (768 stron), mocno ostudziło mój zapał. No i było za dużo opisów strojów, jedzenia i architektury. Jeśli chodzi o bohaterów, to bardzo mi się podoba to, jak są wykreowani, jakie zmiany w nich zachodzą. Na plus uważam też wątek romantyczny, który przyprawiał o rumieńce, chociaż za często powtarzały się te same wyrażenia. Cała fabuła pod koniec mocno przyspieszyła, a pojawiające się zwroty akcji były bardzo zaskakujące.

Książka nie była zła, ale nie zaliczę jej też do najlepszych. Na pewno sięgnę po trzecią część, chociaż przeraża mnie trochę to, że jest jeszcze dłuższa niż część druga.

Macie tak czasami, że bardzo wyczekujecie drugiego tomu, a gdy wreszcie po niego sięgacie niesamowicie jesteście zawiedzeni. Czujecie niedosyt. Ja miałam tak wielokrotnie, że kontynuacja powieści była po prostu zbędna. Na siłę autorzy przedłużają kolejne części. "Dwór Mgieł i Furii" nie należy do tej grupy, wręcz przeciwnie!

♟Jestem zachwycona, zakochana w tej części, zdecydowanie lepsza niż pierwsza część. Zupełnie inna, nieszablonowa.

🏰 Cokolwiek wiedzieliście o bohaterach po pierwszej części, było błędem. O ile pierwszy tom był inspirowany Piękną i Bestią, ten zupełnie zmienia konwencję.

👰‍♀️ Feyra zmieniła się nie do poznania, dorosła. W tej odsłonie wreszcie ją polubiłam! Bohaterowie są tak cudownie wykreowani, przeżywałam z nimi każdą chwilę, odczuwałam każde ich emocje, nie mogłam się od niej oderwać, mimo swojej objętości nic bym nie odjęła.

♟Fabuła wielowątkowa, nieprzewidywalna, dodatkowo autorka świetnie wykreowała świat pełen intryg, oszustw, okrutnych władców i zagrywek politycznych, wykorzystywania magii do własnych celów.

⭐ Nieprzegadana, zaskakująca do granic możliwości, zupełnie inna.

🏰 Czytelnik przeżywa rollercoaster emocji. Wielkie WOW. Świetna kontynuacja. Już nie mogę się doczekać kiedy sięgnę po kolejną część!

Drugi tom pokazuje nam czemu baśnie nie mają kolejnych części, po „Żyli długo i szczęśliwie” wcale nie musi szczęśliwie ani długo. Jeśli tak jak ja nie byliście całkowicie zachwyceni pierwszym tomem, to jego kontynuacja zrekompensuje Wam wszelkie mankamenty z pierwszego tomu. Gorąco polecam!

Zakochałam się w tym magicznym świecie, w którym nic nie jest oczywiste. W świecie, który łączy ze sobą dobro i mroczne zło. W świecie, w którym wszelkie życie dzieli się na rasy i klasy społeczne. W świecie, który został uratowany przez Feyrę. Walka z Amaranthą to dopiero początek. Władca Hybernii szykuje swoją armię do wojny.

Przez tydzień towarzyszyłam bohaterom w ich zmaganiach z wrogami. Razem z nimi odczuwałam chwile radości, ekstazy, poczucie porażki, ból i strach. Kibicowałam im na każdym kroku wierząc nieubłaganie, że dobro wygra ze złem, że w końcu wszyscy staną się wolni i równi. Czy tak będzie?

Gdyby nie @justus_reads to z pewnością nawet bym tej serii nie zaczęła. O ile fantastyka jest ostatnim gatunkiem po który sięgam, to Dwory okazały się fantastyczną odskocznią od rzeczywistości. Jeśli jeszcze nie czytaliście, to oczywiście polecam.

Sarah J. Maas „Dwór Mgieł i Furii” (tom.2 Cykl: Dwór Cierni i Róż)

Jest to drugi tom cyklu powieści „Dwór cierni i róż”. Pierwsza część nie do końca do mnie przemówiła. Oczywiście świat wykreowany przez autorkę oraz barwne opisy naprawdę dobrze rokowały na kolejne części. Także uważam, że warto przebrnąć przez pierwszą część aby poznać dalszą historię.

Drugi tom od pierwszej strony bardzo mnie wciągnął. To w jakim kierunku rozwinęła się relacja Feyry oraz Rhysanda oraz jak bardzo zmieniły się moje odczucia w stosunku do Tamlina… Ciągłe zwroty akcji oraz ciekawie wykreowani nowi bohaterowie.

Już nie mogę się doczekać zakończenia tej historii, na szczęści trzeci tom „Dwór skrzydeł i zguby” został wydany w 2017 roku, także od razu będę mogła się za niego zabrać.

Mroczniejsza i zdecydowanie lepsza druga część serii "Dwór cierni i róż".

Czytając drugi tom zastanawiałam się jak to się stało, że tak późno sięgnęłam po tę serię? Tutaj po raz drugi chcę podziękować Oli @gwiazdyzkosmosu za to, że poleciła mi tę serię. Kochana jesteś WIELKA! Obyś częściej polecała mi tak dobrą fantastykę :D

Ale wracając do tematu książki.

Feyra wiedzie spokojne i szczęśliwe życie przygotowując się do ślubu ze swoim ukochanym. Pomimo życia jakie obecnie wiedzie i jakie przyjdzie jej wieść w snach wraca do zbrodni, jaką popełniła.

Pełna przeogromnej mocy dziewczyna nie potrafi zapanować nad swoimi umiejętnościami. Jednak życie to nie piękna baśń o "Pięknej i Bestii", która zakończy się happy endem. Do szczęśliwego zakończenia trzeba naprawdę wiele wysiłku, a życie nie ma zamiaru rozpieszczać głównej bohaterki.

Jestem jeszcze bardziej na "TAK" dla tej serii! Rany, jak ja się w nią wkręciłam, i nie, w ogóle nie przeszkadzało mi to, że ten grubasek ma ponad 700stron! Książkę przeczytałam w dwa dni i jestem niezwykle szczęśliwa, że mam przy sobie kolejny tom.

Autorka ma bardzo lekkie pióro i niesamowitą wyobraźnię. Chyba jak nikt inny potrafi łączyć fantasy z ogromną namiętnością. To taka bardzo pozytywna mieszanka wybuchowa, która przyprawiła mnie o palpitacje serca. DOSŁOWNIE! Kilka razy zdarzyło się, że prawie zeszłam na zawał XD.

Mimo, iż bardzo zachwycam się tą serią, to nie potrafię ubrać słów jakieś logiczne zdanie, dlatego też pozostaje mi tylko i wyłącznie polecić wam tę serię! Kto jeszcze jej nie zaczął, albo zakończył na pierwszym tomie zachęcam do przeczytania!

Po tym, jak Feyra uratowała Prythian, wróciła na Dwór Wiosny wraz z Tamlinem. Od tego czasu dziewczyna przygotowuje się do ślubu, jednak nie czuje się z tego powodu szczęśliwa. Na dodatek, Tamlin chce ją chronić, odcinając od wszystkich i nie mówiąc co tak naprawdę się dzieję. Jednak Rhysand upomina się o swój dług, przez co jeszcze bardziej zmienia się życie dziewczyny.

Pierwsza część czyli Dwór cierni i róż bardzo mi się spodobał. Od razu było wiadome, że po kolejną książkę sięgnę jak najszybciej będę mogła. Niestety miałam lekkie obawy. Słyszałam czasami słowa, że jednak Maas zepsuła tą serię kolejnymi częściami. Także to, że autorka mogła zrobić tylko powieść jednotomową i na tym zakończyć całą historię z Feyrą oraz innymi bohaterami. Jednak bardziej przemówiła do mnie ta znaczna większość głosów, które mówiły że ta część jest genialna. Chciałam na własnej skórze przekonać się jak tym razem wszystko wyszło.

Dużo słyszałam że w tej części Tamlin robił się irytujący przez swoje zachowanie. Dla mnie był bardziej neutralny, wydaję mi się że gdyby autorka go nie zmieniła czyli taki, jaki był w pierwszej części, to cała historia mogłaby być trochę nużąca. Jego charakter dodaje do powieści więcej akcji i również dzięki temu ani trochę nie nudziłam się podczas czytania.

Feyra dalej była dla mnie intrygująca postacią. Uwielbiałam jej silną wolę oraz to że jednak za każdym razem stawała uparcie przy swoim zdaniem. Słynny Rhysand też się tutaj pojawił, Maas skupiła tym razem na nim większą uwagę co bardzo mi się podobało. Także pojawiły się nowe postacie, autorka dobrze wszystkich wykreowała ponieważ każdy jest inny a nadal ciekawy.

W drugiej części spodziewałam się naprawdę czegoś wielkiego. Słyszałam o niej różne pozytywne słowa. Czasami pojawiały się takie, że książka jest bardzo emocjonalna, fantastyczna czy wciągająca. I mogłabym powiedzieć że podczas czytania powieści czułam się lekko rozczarowana. Spodziewałam się zupełnie czegoś innego, co naprawdę rozwali moje serce na kawałki. Ale autorka wynagrodziła mi to czymś innym. W książce jest pełno akcji, gdzie cały czas coś się dzieje. Czytelnik nie może pozwolić sobie na nudę a cała historia jest ciągle ciekawa aż do ostatniej strony.

Według mnie warto sięgnąć po Dwór mgieł i furii. Książka jest warta poświęcenia każdej minuty, która przeznaczona była na jej czytanie. Na pewno szybko przeczytam trzecią część, ponieważ jestem ciekawa losów tych bohaterów.

Recenzja pochodzi z bloga

[Adres usunięty]

Feyra po trudnych i niezwykle ciężkich przeżyciach związanych z Amaranthą usiłuje przyzwyczaić się do życia na Dworze Wiosny, u boku Tamlina - jako nieśmiertelna. Przygotowuje się do ślubu i uczy się swojej nowej roli na Dworze. Niestety Tamlin zachowuje się coraz dziwniej, nie pozwala wychodzić narzeczonej z budynku, ma przerażającą fobię na punkcie jakichkolwiek obcych osób oraz stworzeń, które mogłyby stanowić zagrożenie dla Feyry lub dla niego. Popada w coraz to dziwniejsze humory, a atmosfera panująca między młodymi staje się coraz bardziej napięta. Jednak na ich drodze ku przyszłości staje Rhysand - książę Dworu Nocy - który upomina się o spłatę swojego długu - tygodnia Feyry w jego rezydencji.

Niespodziewanie życie Feyry całkowicie się zmienia, dziewczyna poznaje świat z całkiem innej strony i dowiaduje się, że może być szczęśliwa w swoim nowym życiu. Przyzwyczaja się do nieco odmienionego ciała i dowiaduje się, że drzemią w niej niepojęte przez nią moce, które otrzymała od książąt różnych Dworów. Jest zdolniejsza, niż myślała. Jednak czy jest bezpieczna dla siebie i swojego otoczenia? Co z wojną, która prawdopodobnie się zbliża? Czy jej stosunki z Rhysandem w końcu się ocieplą?

"Dwór mgieł i furii" to prawdziwy majstersztyk. Już w pierwszej części bohaterowie bardzo przypadli mi do gustu i polubiłam się z nimi, a ich charaktery wydawały mi się dość różnorodne i ciekawe. W drugiej części opowieści poznajemy znacznie więcej postaci oraz Dworów, na których panują całkowicie inne zasady i atmosfera. Ilość bohaterów stale rośnie, jednak szybko zapadły mi one w pamięci i nie miałam najmniejszego problemu z ich rozróżnianiem. Każda z postaci jest inna, ma za sobą ciężką przeszłość lub historie, które są opowiedziane na kartach tej powieści. Dzięki temu mamy możliwość dokładnego poznania bohaterów oraz ich życiowych historii. Żadna z przedstawionych w powieści osób nie jest "płaska" ani słabo zarysowana, każda z nich coś ze sobą wnosi.

Akcja "Dworu mgieł i furii" jest na podobnym poziomie jak w pierwszym tomie tejże historii. Część akcji jest spokojna i wprowadza czytelnika w dalszy świat i specyfikę Dworów, natomiast część trzyma w napięciu i nie pozwala oderwać wzroku od książki nawet na moment. Wciąga i nie pozwala o sobie zapomnieć, stale przywołując do dalszego poznania losów bohaterów. Pomimo, że książka ta liczy około 770 stron, to ciekawie opisane wydarzenia i świetnie wykreowana akcja pozwala całkowicie zatracić się w owej opowieści i nie odczuwa się takiego ogromu stron.

W tej części w dalszym ciągu kontynuowana jest idea siedmiu Dworów oraz ich książąt, jednak tym razem do akcji wkracza także ludzka część wyspy. Wydarzenia potoczyły się tak a nie inaczej, a bohaterowie muszą pójść na pewne ustępstwa dla dobra własnego i ich otoczenia. Czytając drugi tom Dworów ciągle czułam magię wiszącą w powietrzu, niesamowicie klimatyczną atmosferę oraz niedowierzanie wynikające z szalonych i kreatywnych pomysłów autorki.

Tak jak w poprzedniej części, tak i w tej, jestem całkowicie zauroczona i już nie mogę się doczekać, aż sięgnę po "Dwór skrzydeł i zguby". Ta książka to była prawdziwa przygoda licząca około 770 stron, która pochłonęła mnie i wrzuciła w przedstawiony w niej świat. Cała fantastyka tej książki ogromnie przypadła mi do gustu, ponieważ nie jest przesadzona, a wszystko opisane jest dokładnie i przejrzyście. Akcja nie dłuży się, a autorka nie szczędzi brutalności, jednak bez tego powieść ta nie miałaby w sobie tej iskry. Dworskie intrygi, umowy, sojusze, nieodkryte księgi, nadchodząca wojna, niezbadane moce, nowe znajomości, podstępy, zasadzki i nowe uczucia - to dodaje wszystkiemu niesamowitego smaku i wielobarwności opowieści. Nie da się przy niej nudzić. To prawdziwy majstersztyk.

[Adres usunięty]

Będę szczera. Wiele rzeczy nie podoba mi się tym tomie, naprawdę. Przez kilka dni od zakończenia lektury nie mogłam zebrać się do recenzji, żeby nie bluzgać pod adresem pani Maas, która chyba uwielbia bawić się emocjami czytelników i doprowadzać ich do furii.

Feyra ma prawo na początku stać się ciepłymi kluchami. Naprawdę jej to wszystko wybaczam, bo przeżyła coś, na co nie była przygotowana. Wątpię, czy się da przygotować na coś takiego. Tylko z traumą też należy walczyć, a nie pozostać do końca życia w łóżku i płakać nad swym losem. Tego u głównego bohatera nie chcemy widzieć. Zastanawiam się jednak, jak Feyra miała doprowadzić się do porządku bez odpowiednich narzędzi. I jak przewracałam oczami, gdy tylko pojawił się Rhys, tak jestem mu wdzięczna za dostarczenie tych narzędzi, bo Feyra naprawdę przechodzi przemianę w tym tomie. Przyjemnie się patrzy na to, jak powolutku się podnosi i odnajduje siłę do życia, choć nie ze wszystkimi jej decyzjami potrafię się pogodzić.

Równie wiele byłam w stanie wybaczyć Tamlinowi. Wiem, co zaraz mi powiecie, ale ja mu naprawdę współczułam. Nie mam pojęcia, co czuje się, widząc, jak ginie ukochana osoba, którą się później cudem odzyskuje. Naprawdę nie chcę sobie tego wyobrażać, ale wcale się Tamlinowi nie dziwiłam, że chce zamknąć Feyrę w złotej klatce. Popełniał przy tym naprawdę głupie błędy. Ba! byłam zła, gdy zamknął ją w domu, ale to też chciałam mu przebaczyć. Do ostatnich rozdziałów. Końcówka powieści tak mnie rozwaliła od środka, że do tej pory szlag mnie trafia, jak sobie pomyślę, jak głupi jest Tamlin. No to się w głowie nie mieści. To ja przed ponad siedemset stron mu współczułam i zgrzytałam zębami na Rhysa, żeby Tamlin wywinął taki numer? No co za...

Chociaż Lucien też nie był lepszy. W pierwszym tomie wydawało mi się, że ma nieco więcej charakteru, a tu kolejny zawód. Ja naprawdę rozumiem wierność przełożonemu, tudzież władcy, ale to zakładanie klapek na oczy, kiedy widzi, co złego dzieje się na Dworze Wiosny, jest naprawdę szczytem nieodpowiedzialności i zwykłym chamstwem. Już nawet pomijając sytuację Feyry, to przecież chodzi o los miejsca, w którym znalazł dom.

Z Rhysem też mam problem. Na początku strasznie go nie znosiłam, choć nie mogę powiedzieć, że w wielu przypadkach nie miał racji. Czułam jednak do niego czystą antypatię, podejrzewałam o działanie tylko we własnym interesie – poniekąd tak jest jednak – a wręcz na złość Tamlinowi. Jednak po lekturze całej powieści nie powiem, że to zły bohater. Wiele jego cech mnie do niego częściowo przekonało, jego interakcje z Feyrą czytało się świetnie, ale wciąż nie powiem z czystym sumieniem, że go lubię. Pamiętacie, co mówiłam o Raidenie z „Wyspy Mgieł”? Rhys to też taki bohater, którego nie wiem, czy trzepnąć przez łeb czy jednak przytulić.

Jednak nowy tom, to też nowe postacie. I jest ich tu całkiem sporo. Ianthy od początku nie lubiłam i tu moje przewidywania się sprawdziły w stu procentach. Brakowało tylko, żeby się Tamlinowi do łóżka wpakowała.

Za to pokochałam członków Dworu Snów. Wszystkich. Są tak cudowni, kochani i rozbrajający, że chętnie ich odbiorę Rhysowi. Sarah J. Maas stworzyła bandę indywiduów, których nie sposób nie polubić, choć mogą zdawać się na początku dość typowymi przedstawicielami Dworu Nocy. Nie każcie mi wybierać, które z nich pokochałam najbardziej, bo nie potrafię wybrać.

Fabularnie i stylowo „Dwór Mgieł i Furii” stoi na bardzo wysokim poziomie. Ciężko było mi się oderwać choćby na chwilę, w wielu miejscach wybuchałam gromkim śmiechem, np. kiedy Rhys dostaje w łeb pantoflem od Feyry – ta scena wygrywa wszystko – zaciskałam zęby ze zdenerwowania czy czułam smutek, widząc, jak bohaterowie przegrywają sami ze sobą. Muszę też pochwalić panią Maas za sceny erotyczne, które są naprawdę ładnie napisane. Nie powiem, że nie działają na wyobraźnię, ale są odpowiednio wyważone i czyta się je z przyjemnością.

Nie wiem, co jeszcze mogłabym napisać o „Dworze Mgieł i Furii”. Chyba to, że cieszę się, że pomimo, iż mam książkę od jej polskiej premiery, zabrałam się za nią dopiero bliżej planowanej premiery trzeciego tomu. Choć mam poważne obawy, czy zdzierżę szaleństwo Tamlina.

„Dwór Mgieł i Furii” jest udaną kontynuacją „Dworu Cierni i Róż”. Trzyma w napięciu od pierwszej strony do samego końca, wywołuje różne emocje i pozostawia niedosyt. Sarah J. Maas rozbija swoich bohaterów, by stworzyć ich na nowo, wprowadza też nowych, których można pokochać bądź znienawidzić całym sercem. Nie wiem jak Wy, ale ja nie mogę doczekać się kontynuacji.

Kto czytał moją recenzje pierwszego tomu ten wie, że bezapelacyjnie się w nim zakochałam. Obiecano mi, że drugi jest o niebo lepszy, więc siedziałam jak na szpilkach, nie mogąc się doczekać, aż po niego sięgnę. I wiecie co? Czuję się oszukana.

Po wydarzeniach pod Górą Feyra już nie jest taka sama. Jej dusza została złamana, a koszmary nie mają końca. Mogłoby się wydawać, że to już koniec, że wojna się skończyła. Ale ta prawdziwa dopiero nadchodzi. Tamlin próbuje ochronić Feyrę przed czymś, o czym nie chce jej powiedzieć, a ona sama odkrywa w sobie dary siedmiu książąt, którzy uratowali ją pod Górą. Trwają przygotowania do jej ślubu z Tamlinem, ale zdaje się, jakby wszystko obracało się przeciwko niej. W dodatku Rhysand, książę Dworu Nocy, upomina się o układ, jaki zawarł z Feyrą. Tydzień z każdego miesiąca. Tydzień, który zmieni wszystko.

Słyszeliście kiedyś o Mary Sue? Czytaliście kiedyś opowiadanie lub książkę, gdzie bohaterka była tak nieznośna, że nie dało się czytać? To teraz weźcie Feyrę i pomnóżcie to razy dziesięć(i jeszcze raz). Z ludzkiej kobiety, którą byłam w stanie tolerować, która walczyła o swoją miłość, stała się nieśmiertelną kupką użalania się nad sobą, a później silną, bezlitosną i samowystarczalną paniusią. Z początku musiała wszystkim wszem wobec pokazać, jaka to ona jest załamana, a swoje błędy zwalać na innych. Potem nagle stała się silna i bezlitosna, i w ogóle bez kija nie podchodź, bo ona jest piękna i zgniecie cię w proch. Z początku broniła i rozumiała Tamlina, potem jednak o tym zapomniała i przeszła na Rhysa. Przepraszam, ale muszę: “Tamlin zbiera daninę od ludzi, którzy nie mają pieniędzy? Hurr durr, ty potworze! Rhysand łamie innym kości, bo mnie obrazili? Ojejku, ON jest taki kochany”. Chyba nie muszę pisać, że logika już dawno naszą bohaterkę opuściła? Męczyłam tę książkę miesiąc, bo przez Feyrę co chwile się zatrzymywałam i odkładałam ją na bok, jej rozmyślania były tak żałosne, że nie dało się tego czytać. Nie zliczę, ile razy uderzyłam się w czoło i wywróciłam oczami. Zanim przejdę do kolejnych minusów, musicie wiedzieć jedno - nic nie pobije Feyry. Doceniłam nawet Americe z Rywalek.

Okej, pożaliłam się na Feyrę, teraz pożalę się na akcję. A raczej jej brak. Poważnie, co tam się działo? Wielka zapowiedź równie wielkiej wojny, przygotowania, ćwiczenia, a sceny, kiedy naprawdę mogłam się wkręcić, mogę wyliczyć na palcach jednej ręki. Bo bynajmniej nie na tym skupiła się autorka. Skupiła się za to na romansie Feyry i Rhysa - nie zrozumcie mnie źle, Rhys spodobał mi się w tej części, ale jeśli jest coś, czego naprawdę mocno nie lubię w książkach, to zastępowanie jednej postaci drugą. Z Tamlina, którego pozwoliła nam pokochać w pierwszej części, zrobiła wroga, by na jego miejsce mógł wskoczyć Rhysand. Pewna dziewczyna z Instagrama uświadomiła mi, że zachowania Tamlina i Feyry podchodzą pod chorobę psychiczną i właściwie się z nią zgadzam, bo to, co zrobiła z nimi Maas, z pewnością nie jest normalne. Nie rozumiałam ani trochę ich postępowań, bo nie dało się tego wytłumaczyć logicznie.

Podczas czytania nie czułam nic, chyba że liczyć złość i zażenowanie. Ani trochę nie szło mi przyjemnie. Liczyłam na coś mocnego, na wartką akcję, na czym opadnie mi szczęka, a nie dostałam nic z tych rzeczy. Miałam wrażenie, jakbym czytała ckliwy romans zakrapiany złymi scenami erotycznymi. Ja rozumiem, że to fantastyka, ale sceny łóżkowe mogłyby choć trochę być mniej żenujące. Co chwile odwracałam okładkę i pytałam “To na pewno napisała Maas? Na pewno czytam tę samą książkę co wszyscy inni?”. Zwyczajnie mnie znudziła.

Czy mimo tego były jakieś plusy? A i owszem, jedyna rzecz, dzięki której dobrnęłam do końca - postacie drugoplanowe. Przyjaciele Rhysa, książę Tarquin; dzięki nim ta książka nabierała kolorów. Przyjemniej czytało mi się ich dialogi, niż Feyry i Rhysa. Miałam wrażenie, jakby autorka do nich lepiej się przyłożyła, ich historie i dialogi były znacznie bardziej interesujące i budziły więcej emocji. I jeszcze jedna rzecz, którą muszę jej oddać, to myślenie daleko przyszłościowe. Sytuacje, które nie zostały wyjaśnione w pierwszym tomie, nabierają sensu w drugim i okazuje się, że Maas wszystko robiła specjalnie. Choć nie podobają mi się tego wyniki, to to doceniam.

Z wielkim bólem serca i zawodem stawiam taką, a nie inną ocenę. Liczę na poprawę w trzecim tomie, choć już boję się o moje czoło.

Recenzja pochodzi z bloga blue-spark-[Adres usunięty]

Feyra pokonała potężną Amaranthę, która zniewoliła siedmiu książąt Prythianu. Dziewczyna ocaliła Prythian a teraz czeka ją ślub z ukochanym mężczyzną- Tamlinem. Niegdyś mieszkała w nędznej chacie, a teraz otaczają ją drogie suknie, lśniąca biżuteria i dworskie przyjęcia. Jednak to nie jest życie, o którym marzyła. Nigdy nie chciała zostać księżniczką z bajki. Feyra pokonała Amaranthę, lecz teraz musi zapłacić za to wysoką cenę. W snach powracają do niej wymyślne tortury Amaranthy i zbrodnia, której się dopuściła. Rhysand- wróg Tamlina upomina się o spłatę zaciągniętego długu, a jakby tego było mało, w jej nowym nieśmiertelnym ciele drzemie potężna moc, nad którą nie potrafi zapanować. Amarantha była zaledwie początkiem, a prawdziwe zło ma dopiero nadejść.

Sarah J. Maas po raz kolejny zaskoczyła mnie swoim fantastycznym warsztatem pisarskim. Najlepszą rzeczą w tej serii jest wykreowany świat. Świat tajemniczych, niebezpiecznych i nieśmiertelnych fae. W tej części dalej odkrywały historię Prythianu, poznajemy nowe niesamowite postaci (Tkaczka, Rzeźbiący w Kościach) i krainy oraz doświadczamy jeszcze więcej emocji.

Feyra ocaliła świat fae i ukochanego, ale teraz musi ponieść konsekwencje swojego czynu. Amarantha nie daje o sobie zapomnieć, przez co dziewczyna każdej nocy przeżywa katusze. Załamana psychicznie nie umie poradzić sobie z nowymi mocami, przepełnia ją smutek i ból. Lecz cały czas wierzyłam w nią, a pod koniec książki, byłem z niej dumna. Stała się silniejsza, bardziej niezależna i pewniejsza siebie.

Tamlin zaś okazał się postacią, która najbardziej mnie rozczarowała. W pierwszym tomie z łatwością zaskarbił sobie moją sympatię, ale jego zachowanie w "Dworze mgieł i furii" momentami doprowadzało mnie do istnej furii. Za to Rhysand… skradł moje serce. W pierwszym tomie zaintrygował mnie, a teraz… Jego przebiegłość, sarkazm, skrywane tajemnic, otaczający go mrok i historia dosłownie mnie urzekły. To właśnie jego postać zaserwowała mi najwięcej emocji. Rozumiał Feyre i starał się jej pomóc w taki sposób, aby wyzwolić w niej ukrytą siłę. Razem tworzyli świetny duet. Dawno w literaturze nie spotkałam tak dobrze wykreowanej postaci, której cały czas byłoby mi mało. Uwielbiam mrok spowijający jego osobę i więź łącząca go z Feyrą.

W książce pojawiły się także nowe postaci, w których nie mogłam się nie zakochać: Kasjan, Azriel, Amrena i Mor. Każda z postaci miała inny, lecz wyjątkowy i niepowtarzalny charakter, a do tego łączyła ich unikalna więź i historia.

"Dwór cierni i róż" był dobrą pozycją, lecz "Dwór mgieł i furii" jest jeszcze lepszy, bardziej ekscytujący i zmysłowy. Jeśli po przeczytaniu pierwszego tomu mieliście jakiekolwiek wątpliwości czy sięgnąć po kontynuację, to nie wahajcie się ani minuty dłużej i zabierajcie się za "Dwór mgieł i furii". W przypadku pierwszego tomu, akcja do połowy książki snuła się leniwie, natomiast w tej części, od początku do końca nie doznałam ani minuty nudy, a ostatnie 100 stron było tak emocjonujące, że pochłaniałam treść z prędkością Flasha. Ta książka jest dynamiczna, intrygująca i niezwykle wciągająca. A jakby tego było mało, jest jeszcze niesamowity Rhysand. Z niecierpliwością czekam na kontynuację, która pojawi się już w październiku.

[Adres usunięty]

Drugie spotkanie z Feyrą, Tamlinem i Rhysandem jest dużo bardziej zaskakujące i pełne tajemnic na zmianę ze zwrotami akcji niż pierwsze. Kontynuacja wciąga już od pierwszych stron, a im mocniej wczytujemy się w fabułę, tym ciężej rozstać się z książką choćby na chwilę… Cały czas, gdzieś z tyłu głowy słychać cichutki głosić „co będzie dalej? Co się wydarzy?”. A dzieje się bardzo dużo, aż do samego końca… I ten koniec jest równocześnie najgorszy i najlepszy… Zakończenie wgniata w fotel, bo zaskakuje (oj bardzo, bardzo) i pozostawia spory niedosyt, który zostanie opanowany w chwili, gdy 3. tom trafi w ręce czytelnika… ale na to jeszcze musimy poczekać… Niestety…

Narracja ponownie z punktu widzenia Feyry pozwala odkrywać jej nowe życie razem z nią krok po kroku. Pozwala odkrywać jej myśli i przeżywać emocje, jakie jej towarzyszą na każdym kroku.

Ale tym razem znajdziecie też małą niespodziankę… małe co nieco z perspektywy Rhysanda. Zaintrygowane?

Sarah J. Maas udowodniła kolejny raz, że dopracowanie najdrobniejszych szczegółów nie jest jej obce. Barwne opisy pobudzają wyobraźnie, powodując, że czytelnik nieomalże widzi te komnaty, te miasta, ich mieszkańców, jak gdyby był w centrum całej akcji.

Tym razem autorka dodała nieco więcej pikanterii… mowa oczywiście o scenach miłosnych uniesień. I choć wszystko jest wyważone i smaczne (na swój sposób), to jest znacznie odważniej… znacznie bardziej gorrrąco… :)

Do tej pory jestem urzeczona dialogami, zwłaszcza tymi na linii Feyra – Rhysand. Ha! Ubawiłam się wielokrotnie. Są po prostu obłędne.

Niemniej równowaga w takich powieściach to podstawa, tak więc z pewnością nie będziecie się nudzić ze względu na przesyt spowodowany przez długie opisy, czy za krótkie dialogi. Sarah J. Maas potrafi zadowolić w tym temacie czytelnika, wszystko bowiem jest w odpowiedniej ilości w danym „miejscu”. Dzięki temu książkę czyta się ekspresowo… aż żal, że tak szybko…

Podsumowując: Fani fantasy z pewnością nie będą zawiedzeni. Dwór mgieł i furii jest rewelacyjną lekturą, od której ciężko się oderwać. Zarówno pierwszy, jak i drugi tom mają w sobie magię, która przyciąga i na długo trzyma czytelnika w swoich szponach. Koniecznie musicie przeczytać tę powieść, a jeśli nie czytaliście Dworu cierni i róż – koniecznie to nadróbcie… i niecierpliwie wyczekujcie trzeciego tomu!

Gorrrrąco polecam!

Witaj na Dworze Nocy!

Wszystko jest jak w bajce: Prythian został wyzwolony spod rządów okrutnej Amaranthy, moce zostały przywrócone potężnym fae, a Feyra bierze za jakiś czas ślub z ukochanym Tamlinem. Niestety, lecz nie jest tak idealnie jak się wydaje. Wydarzenia, które rozegrały się Pod Górą ciągle prześladują Feyrę w przerażających snach. Kolor czerwieni przypomina jej o ofierze, którą musiała złożyć. Nikt jej nie rozumie. Nikt oprócz... Rhysanda, który w ważnym dla Dworu Wiosny dniu, porywa Wyzwolicielkę Prythianu. Feyra zaczyna odkrywać wraz z nim swoje magiczne zdolności. Co zrobi dziewczyna w obliczu kolejnego zagrożenia?

Sarah J. Maas to mistrzyni.

Dwór Mgieł i Furii to drugi tom niesamowitej serii autorstwa Sarah J. Maas, który figuruje już od długiego czasu na liście zatytułowanej bestsellery. Twórczość tej utalentowanej Amerykanki niejednokrotnie udowodniła mi, że można wywołać mnóstwo skrajnych emocji i złamać serce. Z ogromnymi oczekiwaniami sięgnęłam po następny tom historii o Feyrze i jej bandzie. Czy jesteście gotowi wyruszyć ponownie do magicznej krainy fae?

Dwór Mgieł i Furii to czyste piękno. Sarah J. Maas po raz kolejny złamała moje serce. Z niecierpliwością czekam na dalszą historię postaci z Prythianu. Fani twórczości tej autorki nie muszą się obawiać - czeka na Was wspaniała i pochłaniająca lektura. Pozostałych czytelników zachęcam do sięgnięcia po przygody Feyry. Ostrzegam jednak - jak już raz się wciągniecie to nie będzie możliwości odwrotu!

Pełna recenzja znajduje się na stronie: [Adres usunięty]

Sarah J. Maas nie traci formy! A wręcz z każdą kolejną wydaną książką ją zyskuje.

Pierwsza książka o losach Feyry, "Dwór cierni i róż", była dla mnie kiepska. Więc i do drugiego tomu podchodziłam nieco sceptycznie. Jednak postacią, która skłoniła mnie do sięgnięcia po tę powieść był książę Dworu Nocy - Rhysand. Zakończenie pierwszego tomu sugerowało, że w kolejnej części, tego charyzmatycznego księcia będzie nieco więcej. Dlatego też, jak tylko trafiłam na "Dwór mgieł i furii" w sklepie od razu go kupiłam i przystąpiłam do czytania.

Łudząc się, że tak jak i w przypadku innej serii tejże autorki - "Szklany tron" - główna bohaterka zmieni obiekt swoich uczuć, niecierpliwie przedzierałam się przez pierwszych kilka rozdziałów, poganiając w myślach Feyrę do odejścia od Tamlina. Kiedy to się w końcu stało odetchnęłam z ulgą i w końcu zaczęłam czytać nieco spokojniej i delektowałam się każdą sceną rozgrywającą się pomiędzy Feyrą a Rhysandem.

Od scen w Velaris gdzieś z tyłu głowy obudziła się we mnie też pewna obawa czy autorka nie planuje zaserwować nam czytelnikom jakiegoś potężnego wstrząsu - śmierci któregoś bohatera czy rozdzielenia głównych postaci przez przeciwności losu. Gdy widziałam w jak porażająco szybkim tempie zbliżam się do zakończenia, każdą przewracaną stronę odbierałam jak dźgnięcie igłą w otwartą ranę. Przy tak rewelacyjnych lekturach moją największą bolączką jest to, że ten poziom ekscytacji można odczuwać tylko raz - przy pierwszym czytaniu. Więc z jednej strony chciałam jak najszybciej dowiedzieć się jak się zakończy ta historia, ale z drugiej próbowałam jak najbardziej odwlec ten moment żeby nie musieć rozstawać się z tym wspaniale wykreowanym światem.

Naprawdę mocno bałam się tego, co Maas może zaserwować na koniec tej książki, bo przeczuwałam, że nie to nie może się skończyć dobrze. Na szczęście kiedy jest się przygotowanym na najgorsze można się już tylko mile zaskoczyć i tak też się stało w przypadku zakończenia "Dworu mgieł i furii". Zakończenie jest dramatyczne, ale równocześnie obiecujące niesamowitą historię w kolejnej części. Osobiście nie mogę się już doczekać tej książki!

Teraz z jednej strony cieszę się, że przeczytałam już "Dwór mgieł i furii", ale z drugiej boję się, że w tym roku na lepszą książkę lub choć zbliżoną poziomem, już nie trafię. Sarah J. Maas zawiesiła poprzeczkę wręcz niebotycznie wysoko!

Dwór mgieł i furii, co za książka! Ona jest,nie wiem czy mnie dobrze zrozumiecie, BARDZIEJ! Intensywna, emocjonująca, zachwycająca. I jest to książka, która wchodzi pod skórę i zostaje z człowiekiem na długo. Myśli mimowolnie wędrują ku niej.

Z książkami które robią na mnie ogromne wrażenie mam zawsze jeden problem, boje się, że nie będę umiała przekazać Wam tego jak bardzo mi się podobała, ubrać w odpowiednie słowa moje emocje. Jak mam opisać moją złość na Tamlina, że zamknął Feyra`e w złotej klatce? Jak opisać ukłucie satysfakcji kiedy Rhys zabrał ją do siebie? Jak opisać to, jak bardzo kibicowałam im i dopingowałam żeby wreszcie się pocałowali? Jak opisać piękno Velaris? Rozczarowanie związane z królowymi, złość na króla Hyberii? Wreszcie jak mam opisać, jak się czułam kiedy Tam zabrał Feyra? Nie da się! Te emocje trzeba przeżyć samemu wraz z książką, koniecznie ! Dlatego nie opisze Wam fabuły, mam nadzieję, że sprawię iż choć jedna osoba pomyśli ,,Kurczę, chcę to poczuć na własnej skórze, dać się ponieść``.

Pakujcie walizkę w niesamowitą podróż, dajcie się zaczarować, pokochajcie magię, puśćcie wodzę fantazji, pozwólcie się zeelektryzować i zakochajcie się w tej książce jak ja!

Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona drugą częścią Dworów. Jest jeszcze ciekawsza od pierwszej i o wiele mocniej wciąga. Autorka wybrała również bardzo dobry kierunek pod względem fabuły, ponieważ nadal ON powiewu świeżości wydarzeniom z pierwszej części, a zwrot w wątku miłosnym podsycił atmosferę.

Dwór mgieł i furii to genialna i jednocześnie zaskakująca kontynuacja pierwszej części. Widać w niej, że seria dopiero tak naprawdę się rozkręca.

Po emocjonującym zakończeniu pierwszego tomu nie mogłam doczekać się kolejnych wydarzeń. Maas zaplanowała jednak coś zupełnie innego, co na początku trochę mnie rozczarowało, bo nie tego się spodziewałam. A mianowicie, zamiast wartkiej akcji, ponad połowa drugiej części to znów powolny wstęp, pozwalający czytelnikowi zaznajomić się z nową sytuacją Feyry, a także miejscem, w którym się znalazła. Okazuje się, że Dwór cierni i róż zawierał jedynie mały odsetek świata przedstawionego, rozwiniętego w kolejnej części. Dzięki temu jeszcze lepiej poznałam Prythian, poszczególne Dwory, w szczególności Dwór Nocy. Swoją drogą jest to bardzo ciekawe miejsce. Akcja rozszerzyła się również o przedstawienie innych tajemniczych kontynentów znajdujących się na mapce, jednak były to tylko pobieżne informacje.

Bardzo lubię, kiedy książki są pełne magii. To przecież po to właśnie sięgamy po młodzieżową fantastykę - żeby poczuć, jak by to było mieć moc. Ta powieść zawiera już o wiele więcej magii, niż poprzednia, a przyjęte przez Maas rozwiązania zyskały moją aprobatę. Z pewnością nie jest to też kalka ze Szklanego Tronu, tylko coś zupełnie innego.

Jestem szczęściarą. Po zakończeniu pierwszego tomu nie musiałam długo czekać na lekturę kolejnego, a po emocjonującej końcówce drugiego, już kolejnego dnia zabrałam się za Dwór skrzydeł i zguby (tutaj dopiero się dzieje, ale o tym za kilka dni!). Powolny wstęp trochę mnie rozczarował, bo oczekiwałam czegoś zupełnie innego, ale był potrzebny, żeby można było zrozumieć właściwą akcję. Maas po raz kolejny zachwyciła mnie złożonością wykreowanego świata, ciekawymi postaciami i wszechobecną magią. Polecam!

fragment recenzji z bloga [Adres usunięty]

„Za tych, którzy spoglądają w gwiazdy i marzą, Rhys.”

„Dwór mgieł i furii” po raz pierwszy przeczytałam jakoś na początku lutego, ale długo nie potrafiłam ubrać w słowa swoich emocji. Zwlekałam, ile tylko mogłam. Po części również ze strachu. Bałam się, że kiedy zacznę rozbijać ją na poszczególne czynniki to moje zdanie o niej zmieni się diametralnie (jak to w końcu często ze mną bywa). Ostatnio jednak sięgnęłam po nią ponownie. Potrzebowałam lektury na poprawę humoru i teraz już wiem, że nic nie zmieni mojego zdania co do tej książki. Jest po prostu genialna.

W sposobie pisania Maas jest coś takiego, że naprawdę ciężko oderwać się od czytania. Ta historia wciąga tak bardzo, że nim się spostrzeżemy stajemy się jednością z bohaterami. Zaczynamy się z nimi utożsamiać, znajdować cechy wspólne, żyć ich życiem i w niczym nie przeszkadza nam fakt, że są wymyśleni, a ich świat nierealny. Niesamowite. Rzadko zdarza się autorom nawiązać podobną więź z czytelnikiem, a Mass udało się to bez problemu. Jestem naprawdę pod wrażeniem.

Bohaterowie w „Dworze mgieł i furii” są naprawdę świetnie wykreowani. Każdy z nich jest wyjątkowy i wyrazisty, a co najważniejsze wszyscy budzą emocje. Bez względu na to czy są postaciami pozytywnymi czy negatywnymi. To właśnie dzięki nim w tej części nie możemy narzekać na nudę. Przez blisko 800 stron ciągle coś się dzieje, a takiego obrotu spraw jaki tu miał miejsce w ogóle się nie spodziewałam. Ta historia naprawdę zapiera dech w piersi.

„Są różne rodzaje ciemności(...) Jest ciemność, która przeraża; ciemność, która koi; ciemność, która daje odpoczynek(...) Jest ciemność kochanków i ciemność skrytobójców. Staje się tym, czym jej nosiciel chce, żeby się stała; czym potrzebuje, żeby się stała. Sama z siebie nie jest ani zła, ani dobra.”

Jeśli do tej pory wahaliście się czy sięgnąć po „Dwór mgieł i furii” to śmiało możecie przestać. Kiedy raz wejdziecie do świata dworów prędko go nie opuścicie. Pochłonie was bez reszty. Wszystkim gorąco polecam, a sama z niecierpliwością wyczekuje polskiej premiery „Dworu skrzydeł i zguby”.

Aleksandra

*Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Dwór mgieł i furii” autorstwa Sarah J. Maas.

Szukaj mnie na:

[Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Całość: [Adres usunięty]

Po przeczytaniu pierwszego tomu, nie mogłam doczekać się dalszych losów bohaterów. Uwiedziona przez Feyrę, z mieszanymi uczuciami do Tamlina i Rhysanda. Jaka byłam szczęśliwa, gdy „Dwór mgieł i furii” trafił w moje ręce. Objętość książki ogromna, prawie osiemset stron czekające przede mną na odkrycie, mapka krain i ta boska okładka. Uwielbiam. Ale co z treścią?

Zakochałam się w Rhysandzie i koniec. Im bardziej wczytując się w powieść, tym mocniejszą miałam ochotę rozszarpania Tamlina na strzępy. Nie jest złym bohaterem powieści, co … Dla miłości można poświęcić wiele, ale i poczynić ogromne spustoszenia, popełnić ogromne i niewybaczalne błędy. A konsekwencje tych czynności odczuwać będzie jeszcze wiele postaci, całe Dwory. Powieść jest rewelacyjna. Płakałam nad nią zbyt wiele razy. Wciągnęła mnie. Uwiodła. Pierwszy tom był świetny, ale drugi okazał się jeszcze lepszy. Nie wiem, jak przeżyję trzeci. A ten już niebawem na półkach w księgarniach. Ogromne podziękowanie za Wydawcy za podarowanie nam, czytelnikom, tak dużej dawki dobrego fantasy, za tyle emocji. Uwielbiam. Zdecydowanie polecam. A sądzę, że każdy po pierwszym tomie, sięgnie natychmiast po kolejne. Obok takiej powieści nie da się przejść obojętnie.

Po tym, jak Feyrze udało się ocalić Prythian i wyjść cało ze starcia z Amaranthą, już jako nieśmiertelna fae trafia z powrotem na Dwór Wiosny. Wkrótce ma poślubić Tamlina i wieść długie i szczęśliwe życie u jego boku. Wszystko to, o co Feyra walczyła, w końcu stało się prawdziwe, jednak ona sama nie czuje się szczęśliwa. Nigdy nie chciała żyć jak księżniczka, uwięziona w ogromnym pałacu. W dodatku wciąż męczą ją koszmary, które nie dają jej zapomnieć o zbrodni, jaką popełniła, aby wyzwolić Prythian. Książę Dworu Nocy, Rhysand, nie zapomniał także o zawartej umowie - Feyra musi spędzać cały tydzień każdego miesiąca jako gość lub niewolnica na jego dworze.

Tej książki nie można zignorować. Pojawia się ostatnio w każdym najodleglejszym zakątku blogosfery i zdobywa opinie co najmniej tak pochlebne jak Dwór cierni i róż. Słyszałam nawet niemało głosów o tym, że zdecydowanie przerasta poziomem pierwszy tom serii. Przez te wszystkie ohy i ahy nie miałam najmniejszych wątpliwości, że ta książka będzie czymś niezwykłym. Nawet nie przyszło mi na myśl, że będę miała z nią jakikolwiek problem.

A jednak - początkowo miałam. Fala uwielbienia nie nadeszła, akcja mnie nie porwała, a historia przewijała się przed moimi oczami bez większego efektu. Książka nie była zła, o nie, po prostu zabrakło mi tego, o czym wszyscy mówili - szaleńczego tempa, gorącego romansu oraz mrocznego i kradnącego serce Rhysanda. Taki stan maleńkiego rozczarowania trwał mniej więcej do... 500 strony. Jest mi naprawdę bardzo przykro, że musiałam czekać tak długo na rozwój akcji, bo gdyby od samego początku porwała mnie ona tak, jak stało się to później, mielibyśmy niekwestionowaną kandydatkę na najlepszą książkę roku. Ale jeszcze zanim przejdziemy do zachwytów...

Po lekturze Dworu cierni i róż byłam w znacznie mniejszym, w porównaniu do zwolenników Rhysa, kręgu wielbicieli Tamlina. Naprawdę dziwiłam się tym, którzy zachwycali się Księciem Nocy, a Tamlin wydawał mi się doskonały, warty całej walki i poświęcenia, jakie wykonała dla niego Feyra. Ale w drugim tomie serii bohaterowie się zmienili. Tamlin stał się nieczułym i apodyktycznym draniem, w którym ciężko było ujrzeć czarującego Księcia Wiosny. Feyra, zapewne przez przebywanie w zamknięciu, chwilowo utraciła swoją wolę walki i butność. Na samym początku czułam więc tylko głęboką irytację zachowaniem Tamlina i ogromne współczucie dla Feyry. W takiej sytuacji nie wiedziałam już kogo lubić, a kogo nie. W dodatku pojawił się tajemniczy Rhysand, który tak mnie ostatnim razem irytował...

Zdecydowana większość czytelników była pod ogromnym wrażeniem bohaterów, a przede wszystkim Rhysa. A ja, owszem, kiedy już przyzwyczaiłam się do nowego porządku wśród bohaterów (w końcu miałam na to ponad 700 stron, nie?), to zaczęłam zauważać wiele ich znakomitych cech. Feyra znów dała pokaz niezwykłej waleczności i po raz kolejny udowodniła, że jest gotowa poświęcić wszystko dla tych, których kocha. Rhysand okazał się dużo głębszą i bardziej złożoną postacią niż się spodziewałam. Pełen mroku, pełen tajemnic, z ogromem dobra skrywanego pod maską złego księcia. Każde z osobna - Feyra i Rhys - zrobili na mnie ogromne wrażenie. Ale oboje razem? Już niekoniecznie. Za każdym razem, kiedy wyobrażałam sobie Feyrę i Rhysanda razem, jako władców Dworu Nocy, coś mi nie grało. Czy ktokolwiek miał podobne odczucia?

Teraz czas w końcu, aby posypały się pochwały. Racja, pierwsze 500(!) stron mnie nie powaliło, ale kolejne 250 zrobiło to znakomicie. Aż tak, że jestem gotowa wybaczyć autorce niemrawy początek, bo druga część książki była po prostu zachwycająca. Sarah J. Maas ma to do siebie, że potrafi zaskakiwać. Jakiekolwiek wcześniejsze przewidzenie losów bohaterów jest w zasadzie niemożliwe, pisarka zwyczajnie rzuca nam w twarz zapierającymi dech w piersiach wydarzeniami. Chyba najgorszymi rzeczami w książkach są przewidywalność i mało wyraziste postacie, ale żadnej z nich nie znajdziecie w Dworze mgieł i furii.

Nie mogę się jeszcze nazwać znawczynią twórczości Sarah J. Maas, bo jej Szklany Tron stoi nietknięty na mojej półce, ale za każdym razem, kiedy zbliżam się do końca książki jej autorstwa, pochłania ona cały mój świat i odwraca uwagę od rzeczywistości. Dosłownie, kiedy czytam czy to Dwór cierni i róż, czy Dwór mgieł i furii, mogłabym nie oddychać, nie spać i nie jeść (co jest zdecydowanie najtrudniejsze!), dopóki nie dotrę do ostatniego słowa tej historii.

Czy tom drugi przebił poziomem tom pierwszy? Nie sądzę. Dwór cierni i róż wprowadził mnie w magiczny świat fae i stał się jedną z najlepszych książek zeszłego roku. Jego kontynuacja miała momenty gorsze i lepsze, co nieco zaważyło na mojej ocenie. Ale nie zapominajmy, że w dalszym ciągu jest to powieść absolutnie fenomenalna! Ta książka ma w sobie wszystko, czego poszukuje spragniony czytelnik: wyraziści bohaterowie, mroczne charaktery, walka światów, a nawet wątek romantyczny (który wprawdzie mnie nie przekonał, ale tak, istniał).

Sarah J. Maas nie rozczarowuje. Po dosyć opornym początku nadeszła zaskakująca i warta wyczekiwania akcja. To, co wydarzyło się na ostatnich kilku dziesięciu stronach powieści zostawia w głowie jedno wielkie pobojowisko. Czegóż chcieć więcej? Z całego serca polecam tą kontynuację i z niecierpliwością czekam na zakończenie trylogii!

[Adres usunięty]

Freya ma przed sobą kolejne wyzwanie. Wie, że nadejdzie coś wielkiego. Idzie wojna, której najprawdopodobniej nie zdołają uniknąć w żaden sposób. Dziewczyna chce się przygotować, jednak Tamlin jej nie pozwala. Uważa, że nadal jest krucha i nie poradziła by sobie na polu walki. Dochodzi do tego, że pojawia się tajemniczy bad boy... yyy... Rhys - książę Dworu Nocy i upomina się o dopełnienie obietnicy złożonej przez Freyę. Tydzień z każdego miesiąca. Nic nie może zwolnić dziewczyny z przysięgi... Co jednak zmieni nadchodzące niebezpieczeństwo?

Poza tym. Rhysand, Rhysand, Rhysand... Jeżeli chodzi o synonimy słowa 'kocham' to jego imię chyba wkroczy radosnym krokiem do mojego słownika. 'Rhysand cię!' Czyż to nie brzmi wspaniale i niesamowicie? A to dopiero smaczek, bo jedynie imię. Nie jesteście w stanie sobie wyobrazić, jak bardzo jest cudowny, nawet jeśli już za sobą macie pierwszy tom. A jeśli właśnie tak zrobiliście i nie jesteście przekonani do kupna drugiego... Większego błędu w tym roku nie popełniliście, uwierzcie mi. Żadne tutaj 'Czekam do polskiej premiery ostatniego tomu' nie pomoże. O nie, nie, nie. Wiktoria zaraz wam tutaj garścią słodyczy wyrzuci te niegodne i bezczelne myśli z głowy.

Okej, czy to się opiera na romansie? NIE! (Chociaż w sumie to ja bym chciała...) Przygoda jest i to obecna, i nawet całkiem możliwe, że przez pierwszą połowę tej książki nie będą z waszych ust wyskakiwać serduszka jak bąbelki po zjedzeniu mydła. Potem? Ach, no przestańcie, kochana męska części widowni! My, kobiety, też musimy mieć dla siebie jakiegoś przystojniaka, którego słowa zawładną naszym sercem. No i na jakieś książki trzeba czekać tak mocno, by zapisywać ich daty premiery w kalendarzu... (Do premiery ostatniej części jeszcze niecałe 6 miesięcy! Ale pozycja już jest w moim kalendarzyku wpisana, o to to wy się nie martwcie.)

Akcja jest idealnie rozplanowana. Nie brakowało mi niczego, w żadnym momencie książki. Szczególnie druga połowa książki przypadła mi do gustu, bo jestem starym romantykiem, ale wiecie - jak coś to pozostaje ta pierwsza, którą także kocham, ale już nie tak mocno... Przy tym wzrastają emocje. Też są tak zorganizowane, żebyśmy pod koniec mogli wrzeszczeć na pół wsi, że jeżeli premiera następnej części się nie przesunie o jakieś... pół roku to nie wytrzymamy nerwowo. Ale nie bój nic, kacyk książkowy będzie na następny dzień po przeczytaniu. Akurat tyle, ile potrzeba na nabazgranie zgrabnej i cudownej recenzji, napisanie do 20-30 osób o tym, że MAJĄ to przeczytać w ciągu godziny (chociaż wy zrobiliście to w parę dni) i umieranie z tęsknoty słuchając smutnych, rockowych lub też innych piosenek.

Dobra, staram się skończyć, chociaż to strasznie ciężkie. Miłość moja do tej książki jest jak pasja. Cały czas się rozwija i pragnie więcej, i więcej przekazywać innym osobom. Dlatego też, nie czekajcie ani chwili. Piszcie w komentarzach i rozpływajcie się razem ze mną nad cudownością 'Dworu...'. A jeśli nadal nie przeczytaliście to możecie otworzyć słownik języka niemieckiego (na przykład na literce T, jak Tamlin), wybrać losowo trzy słowa i przysięgnąć na ich wartość, że a) przeczytacie tą książkę w jak najszybszym czasie i zakochacie się oraz b) przestaniecie uważać języka niemieckiego za mroczną magię. (Nie, no żartuję, b) to mój plan).

Polecam, polecam, polecam, polecam i już nie umiem się doczekać, kiedy wam napiszę trzeci kilometrowy post - tym razem o ostatniej części i mam nadzieję, że książka ta okaże się najlepsza. Chociaż, jestem już tego pewna, rzeczywiście każda powieść pani Maas jest lepsza od swojej poprzedniczki. I tak trzymać!

Sarah J. Maas ma na swoim koncie dwie bardzo ciekawe serie - ,,Szklany tron" i ,,Dwór cierni i róż". Dziś chciałabym Wam przybliżyć drugi tom wspomnianego cyklu.

Pozornie wszyscy są już wolni, jednak Rhys w każdej chwili może upomnieć się o jeden tydzień z każdego miesiąca, który Feyra będzie musiała spędzić na jego Dworze. Mijają już trzy miesiące i nic takiego się nie dzieje. Rhys pojawia się w najmniej spodziewanym momencie i Feyra musi dotrzymać umowy. Czy uda się jakoś temu zaradzić? Czy Rhys naprawdę jest tak zły, jak nam się wydaje?

Zacznę od tego, że publikacja jest bardzo obszerna (prawie 770 stron), strony są bardzo cienkie. Z dużą dozą prawdopodobieństwa obawiałam się, że grzbiet złamie się podczas czytania, gdyż książka wygląda na dość słabo wydaną. Na szczęście, nic takiego się nie stało, nie pojawiło się ani jedno zagięcie, ale ja też starałam się czytać ostrożnie.

Pierwszy tom serii był ciekawy i wciągający, ale to ,,Dwór mgieł i furii" podbił moje serce. Powieść przeczytałam praktycznie w jeden dzień od rana do wieczora. Nie mogłam się od niej oderwać. Już nie pamiętam, kiedy jakaś lektura aż tak mnie wciągnęła. Aby nie było nudno, przez większą część książki możemy poznać Dwór, którym rządzi Rhys.

W pozycji sporo wątków miłości, nienawiści, tajemnic, zbliżającej się wojny, tajemnic, knowań. Naprawdę bardzo dużo się dzieje, a strony umykają nam w mgnieniu oka. Zakończenie jest bardzo ciekawe i dające do myślenia. Tak naprawdę nie wiadomo, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem głównych bohaterów. Muszę przyznać, że poczułam się niemiło zaskoczona postępowaniem niektórych postaci.

,,Dwór mgieł i furii" to naprawdę wspaniała kontynuacja, zaliczająca się do nowości wydawniczych 2017 roku. Bardzo wciąga, więc dobrze przygotować sobie cały dzień na czytanie, choć może okazać się to zadaniem nie do wykonania. Już nie mogę doczekać się kolejnego tomu cyklu.

Są takie powieści, które uwielbia się ponad wszystko za każdy najmniejszy aspekt. Za bohaterów i za wypowiadane przez nich słowa, za rozgrywane wydarzenia i akcję, od której nie sposób się oderwać. I choć nie są to książki klasyczne - dla nas są to wielkie powieści. Z całą pewnością mogę napisać, że Sarah J. Maas ze sowim dorobkiem zajmuje w moim czytelniczym sercu właśnie takie honorowe miejsce.

"Dwór mgieł i furii" to kontynuacja serii na którą czekałam z zapartym tchem. Finał pierwszego tomu zadowolił mnie na tyle, że nie czekałam dla samego rozwiązania ostatniej sceny, ale dla czystej i przemożnej chęci poznania dalszych losów bohaterów. Bo tak naprawdę książki Maas opierają się przede wszystkim na świadomości, że nie sposób ich odłożyć aż do ostatniej strony. Chciałoby się czytać więcej i więcej, a świadomość, że każda następna część serii (czy to Dwór cierni i róż, czy Szklany tron) liczy sobie więcej stron dodaje tylko kolorytu. To wielki zaszczyt móc zmierzyć się z książką tak znamienitej powieściopisarki w dorobku fantasy - wiem co piszę, bo to nie jest gatunek za którym skoczyłabym w ogień, ale dla tej serii zrobiłabym wyjątek.

Maas powołała do życia fenomenalnych bohaterów, którzy z miejsca trafiają do naszego serca. To zdecydowana zasługa przewrotności ich kreacji, gdzie bardzo szybko można zauważyć porównanie do zwykłego bohatera - walczącego z trudnymi wyborami, stającego w obliczu śmierci - ale jednak targanego przez sprzeczne emocje, co skutecznie uniemożliwia idealizację kogokolwiek. W drugim tomie serii Feyra dynamicznie zmienia się w postać, która sama nie wie jaką drogę obrać i na początku błądzi po omacku, by choć trochę zapanować nad swoim życiem. Żyje w idealnym świecie o jakim marzyła i o który walczyła, a jednak wie, że to tylko pozory. Bo tak naprawdę nic nie dzieje się po jej myśli. To jedna z lepszych pierwszoplanowych kobiecych postaci jakie poznałam - odważna, pewna siebie, a jednak wystraszona i przytłoczona jarzmem cierpienia. Niewątpliwie sporą konkurencją jest dla niej Rhysand, Książę Dworu Nocy, który w pierwszej części ukazał się jako bohater opowiadający się po ciemnej stronie mocy - a jednak w tym tomie także zaskakuje czytelnika, zmienia się nie do poznania i czytelnik poznaje go od strony jego prawdziwej natury. Przyznaję, że jestem zachwycona jego postawą i przemyśleniami, chociaż wiele z nich kwestionowałam i nie popieram jego decyzji - ale jednak mam w stosunku do niego wiele przemyśleń i nie pozostaje mi obojętny tak jak Tamlin, który przecież w pierwszym tomie chwytał za serce i wywoływał morze entuzjastycznych westchnień. To właśnie siła autorki - tworzenie bohaterów z krwi i i kości, którzy wychodzą na przeciw czytelnikowi z kart powieści i stają się pełnowymiarowymi osobowościami, które można kochać i nienawidzić do woli.

Bardzo łatwo można przepaść w tej powieści, szczególnie że kontynuacja jest jeszcze lepszym rozwinięciem akcji. Maas ponownie pokazała, że chociaż opiera swoją powieść na filarach schematów jakie znamy, bardzo łatwo potrafi je nagiąć do swoich potrzeb i zwodzić czytelnika krok po kroku. Tak naprawdę fabuła jest wielkim zaskoczeniem dla każdego, kto nie zna jeszcze potężnego warsztatu autorki, bo nikt nie potrafi tak doskonale obrócić akcji i nie tracić przy tym wątku. "Dwór mgieł i furii" miał okazać się miłosną przygodą Feyry i Tamlina, czego można było się spodziewać - a czego nie otrzymałam. Wręcz przeciwnie! Akcja przeniosła się na Dwór Nocy i zaczęła opierać się na filarach tworzenia sojuszu pomiędzy bohaterami, których najmniej spodziewałam się w tej roli.

Sarah J. Maas w fenomenalny sposób obróciła bieg akcji i wprowadziła mnie na Dwór Nocy w wielkim stylu. Zostawiłam za sobą Dwór Wiosny, który przestał być już dla mnie atrakcyjny i rzuciłam się w wir przygody. Nie mogłam wymarzyć sobie lepszej kontynuacji - napisanej w stylu Maas: z sarkastycznymi dialogami, żywiołowymi bohaterami i całą masą niebezpiecznych decyzji. Od tej powieści nie sposób się oderwać, bo nawiązuje do najważniejszy wartości - nieśmiertelnej przyjaźni, wolności we własnych wyborach i miłości, która przychodzi w najmniej oczekiwanym momencie. "Dwór mgieł i furii" jest historią jedyną i niepowtarzalną, która już po lekturze pozostawia tylko jedno pytanie - co dalej? I choć z reguły bestsellery bronią się same - gorąco polecam!

Po tym jak Feyra ocaliła Prythian, mogłoby się wydawać, że baśń dobiegła końca. Szczęśliwe zakończenie, jak to zawsze w bajkach bywa, nie trwało jednak zbyt długo. Dziewczyna otoczona luksusem, przygotowuje się do poślubienia ukochanego Tamlina. Czuje się jednak uwięziona. Nadopiekuńczy ukochany daje jej w kość. Feyra nie jest taka jak inne kobiety. Nie marzy tylko i wyłącznie o przystojnym mężu i bogato zdobionych przepięknych sukniach. Pragnie czegoś więcej - wolności. Dziewczyna nie chce być księżniczką z bajki, ozdobą u boku męża. Nie nadaje się do tej roli. W snach powracają tortury Amaranthy i zbrodnia, którą popełniła, by się ratować. Z obawy o bezpieczeństwo Feyry, Tamlin próbuje zamknąć ją w złotej klatce. Jednak Feyra została stworzona do wyższych celów. Udowodni jej to Rhysand - książę Dworu Nocy, który upomina się o spłatę swojego długu...

"Dlaczego istoty lgną do innych istot? Może kochają miejsce, w które się udają, tak bardzo, że uznają podróż za wartą ryzyka. Może będą tak wracać, aż zostanie jedna gwiazda. Może ona będzie powtarzać tę podróż po kres czasów w nadziei, że kiedyś pewnego dnia, jeśli będzie wracać wystarczająco często i wytrwale, jakaś inna gwiazda znów ją odnajdzie."

"Dwór mgieł i furii" to fantastyczna kontynuacja "Dworu cierni i róż". Książka z tak niesamowitą fabułą, że nie da się od niej oderwać. Nie spodziewałam się, że Sarah J.Maas, po tak cudownym pierwszym tomie, będzie potrafiła mnie czymś jeszcze zaskoczyć. A tu proszę - niespodzianka! Tutaj dzieje się jeszcze więcej. Autorka nie daje czytelnikowi chwili wytchnienia. Porywa w wir akcji z pierwszą stroną, a pozwala uwolnić się z ostatnią. Drugi tom jest jeszcze bardziej dynamiczny, ale jest też ogromna różnica w poziomie pikanterii. Bardzo widoczna jest przesada z ilością scen erotycznych jak na książkę młodzieżową, ale może to dobry sposób na przekupienie czytelnika, gdy świat opanowało "50 twarzy Grey'a" ?

Już po lekturze "Dworu cierni i róż" wiedziałam, że będzie to jedna z moich ulubionych serii. W szczególności urzeka mnie klimat powieści. Nadal baśniowy i magiczny. W książce pełno jest intryg, miłości, kłopotów. Nowe oblicza niektórych bohaterów również wychodzą na światło dzienne. I to nieźle namiesza! Zawiłość niektórych wątków i skomplikowanie tym samym fabuły jest według mnie wielkim plusem. To szansa na wejście do świata wykreowanego przez J. Maas i możliwość oderwania od rzeczywistości. A świat Sarah J. Maas jest specyficzny. Stylizowanie książki na baśń, wykorzystanie mitów i legend - trafienie w samo sedno! Powiew świeżości przy wykorzystaniu czegoś, co znamy od lat. Pomysł rewelacyjny. Minusów w książce nie znalazłam. Jedynym wyjątkiem może być fakt, że ze względu na dość szczegółowe sceny erotyczne książka niekoniecznie nadaje się dla młodszej młodzieży.

Podsumowując, książki Sarah J.Maas warto i trzeba przeczytać. Świetne, lekkie, wyjątkowe. Polecam.

"Kiedy spędzasz tak wiele czasu uwięziony w ciemności, Lucienie, odkrywasz, że ciemność zaczyna patrzeć na ciebie."