Drzewo do samego nieba

Literatura przeznaczona dla dzieci, czy młodzieży bywa trudna. Jej problematyka związana jest jakby się wydawało z procesem kształtowania umysłów, kreślenia wzorców zachowań oraz szeroko pojętej socjalizacji i moralizacji. Pokutuje przekonanie, że prócz pustych frazesów, brakuje w niej akcji, pełnych charakteru postaci. Pełen obaw przystąpiłem do lektury książki Marii Terlikowskiej pod tytułem "Drzewo do samego nieba". Dzieło zostało wydane w 1975 roku, więc jest to niesamowita okazja do sprawdzenia jak czterdziestoletni tekst wypada pośród współczesnej podobnej mu tematyki.

Historia przedstawia perypetie grupy dzieci, które czerpią niesłychaną radość z przebywania na podwórzu otoczonym obskurnymi kamienicami. Ich centralnym punktem zabaw jest tytułowe drzewo. Chłopcy oraz dziewczęta przeżywają tu swoje rozterki, zaprzyjaźniają się, cieszą z małych rzeczy i uczą empatii, czy szacunku do drugiego człowieka. Roślina zdaje się im być całym światem, tymczasem dla dorosłych jest bez jakiekolwiek pozytywnego znaczenia lub traktują ją z przekąsem, jako zło konieczne. Sielanka młodych bohaterów kończy się wraz z decyzją o usunięciu ich przystani. Na miejscu dziedzińca, a także starych bloków ma powstać nowe osiedle, przychylniejsze ich rodzicom, dziadkom. Dzieci muszą się zmobilizować by temu zapobiec.

Na tematykę książki można spojrzeć w kilku kategoriach, co niewątpliwie uatrakcyjnia ją na tle dzisiejszych powieści dla dzieci. Pierwsza płaszczyzna dotyczy magii relacji międzyludzkich, druga odnosi się do motywu pokonywania własnych słabości, współpracy w obliczu zagrożenia. Trafne spojrzenie dostrzeże motywy ekologiczne, tak wyjątkowe w polskich latach siedemdziesiątych. Maria Terlikowska w sposób mistrzowski uchwyciła przekaz, kompilując powyższe fakty. Autorka w sposobie prowadzenia narracji ukryła także elementy wręcz liryczne, co wiąże się z jej dodatkową pasją pisania wierszy. Dzieło stanowi pełnoprawne, wartościowe przeżycie artystyczne dla najmłodszych dzieci oraz młodzieży.

super, świetna pozycja, bardzo się podobała dzieciom, przeczytali szybciutko

Książka "Drzewo do samego nieba" była jedną z moich ulubionych lektur szkolnych i nawet dzisiaj bardzo chętnie do niej wracam. Wydaje mi się, że teraz robi na mnie jeszcze większe wrażenie, niż kiedy byłam dzieckiem. Mogłoby się wydawać, że to prosta książka, która nie zawiera zbyt ważnych treści, ale myślę, że to nieprawda. Opowiada ona o wielu ważnych wartościach i jest niezwykle uniwersalna. Jest napisana prostym i przyjemnym stylem. Uważam, że spodoba się ON dzieciom, ale także dorosłym. Książka pobudza wyobraźnię i czytając ją, czuję się, jakbym była jednym z bohaterów opowieści. Wspaniała książka, jedna z najlepszych lektur.

Z twórczością Marii Terlikowskiej spotkałam się po raz pierwszy, choć – jak już sprawdziłam – jej dorobek na polu literatury dzieciecej jest dość okazały. Dlatego też zupełnie nie wiedziałam, czego mam się spodziewać. Intrygujący tytuł, przyjemna dla oka okładka, będąca zapowiedzią porządnych ilustracji, musiały mi na początek wystarczyć. I teraz, świeżo po lekturze, stwierdzam, że dobrze się stało, iż trafiłam na tę książkę, bo to jedna z tych, które zostaną u nas na dłużej i spokojnie poczekają, aż córa nieco podrośnie.

Dwóch kilkuletnich chłopców – mogłoby się wydawać, że to właśnie oni są głównymi bohaterami tej historii. Ale według mnie to tylko pozory, bo najważniejsze tutaj jest właśnie drzewo widziane oczami dzieci – drzewo, które sięga aż do nieba. Chłopcy zdobywają kolejne konary, jeden po drugim, poznając lepiej mieszkańców swojej kamienicy oraz doświadczając różnych przygód.

Bardzo ciekawy jest tu dobór postaci. Znalazło się miejsce i dla sympatycznej starszej pani, która straciła bliskich, i dla nadopiekuńczej mamy, która wszystkiego zabrania swojej córce, i dla ludzi, którzy planują ściąc drzewo, widząc w nim jedynie potencjalne zagrożenie dla dzieci, i dla jego obrońców, którzy nie wyobrażają sobie, by drzewa zabrakło.

Wspaniale ukazano w tej książce, jak bardzo zmienia się świat i nasze otoczenie, a razem z nimi postrzeganie wszystkiego wokół. Drzewo do samego nieba nie sięga już tak wysoko, gdy nowe pokolenie dzieci spogląda na nie z okien wieżowca.

Piękna historia, ujmująco opowiedziana, z przesłaniem i różnymi wartościami, które warto w sobie pielęgnować. Zdecydowanie polecam.

Świetna lektura, dobrze wydana, ciekawe ilustracje, duża czcionka. Syn przeczytał prawie natychmiast.