Dracula

Motyw wampirów w filmach, literaturze, czy w podaniach ludowych jest od dawna bardzo powszechny a ostatnio przeżywa ON wręcz prawdziwy rozkwit. Wśród najsłynniejszych powieści o wampirach można niewątpliwie wymienić książkę Dracula. Napisał ją irlandzki pisarz literatury grozy Bram Stoker w 1897 roku. Choć w swoim dorobku literackim posiada jeszcze inne powieści, to został zapamiętany głównie jako autor Draculi, który był zarazem jego pierwszym dziełem.

Akcja książki rozpoczyna się, gdy Jonathan Harker zostaje wysłany, by pośredniczyć w umowie kupna posiadłości w Londynie przez tajemniczego hrabiego Draculę. W tym celu wyrusza w podróż do Transylwanii, a dokładniej mówiąc do pewnego starego zamku w górach, będącym siedzibą tego mężczyzny. Tam z pozoru uprzejmy gospodarz objawi przed bohaterem swoją prawdziwą naturę. Krok po kroku Jonathan odkryje kolejne coraz mroczniejsze sekrety Draculi. Czy Jonathan opuści żywy mury zamku? Jakie plany co do Londynu ma Dracula? Co za potworności dzieją się na zamku, że wszyscy ostrzegają Jonathana by tam nie wchodził?

Pierwsze co rzuca się w oczy po otworzeniu książki jest nietypowa forma literacka jaką zastosował Bram Stoker. Ma ona postać zapisków w dzienniku, listów oraz telegramów. Przy ich pomocy zostały opisane wszystkie wydarzenia w porządku chronologicznym. Może się to wydawać dość dziwne, jednak z czasem można się do tego przyzwyczaić a nawet dostrzec pewien urok w takim sposobie narracji. Natomiast wadą jest to, że to, mamy przed sobą praktycznie ciągły tekst przez ponad 400 stronicową książkę z małą czcionką. To chwilami bywa dość męczące i odnosi się wrażenie, że akcja nie posuwa się do przodu. Niemniej jednak polubiłem taki styl pisania za jego niezwykłość, choć wymagałby ON jeszcze pewnego dopracowania.

Pomimo, że styl pisania jest dość nietypowy, to Bram Stoker pokazuje, że czuje się z nim bardzo dobrze. W sposób rzetelny i wiarygodny relacjonuje nam kolejne etapy tej historii. Można przy tym odnieść wrażenie, że czytamy prawdziwe zapiski a nie fikcję literacką. Co więcej w Draculi nie brakuje grozy pod różnymi postaciami - głównie za sprawą mrocznego hrabiego, ale i nie tylko. Czytając książkę można autentycznie poczuć niepewność i strach jaki odczuwają bohaterowie, co jest możliwe dzięki ich bardzo osobistym zapiskom. Objawia się to także tym, że autor niemalże do samego końca trzyma czytelnika w niepewności jak potoczy się ta historia i w każdej chwili można spodziewać się niebezpieczeństwa, czy nieoczekiwanych wydarzeń. Daje się odczuć również pewnego rodzaju zagubienie - przez dłuższy czas bohaterowie nie wiedzą o przyczynach wydarzeń dziejących się wokół nich.

Forma zapisków jest prowadzona przez kilkoro bohaterów, co urozmaica i wzbogaca wiarygodność historii. Jednakże styl pisania zapisków jest do siebie chwilami dość podobny, co można odczuć jakby pisała go jedna i ta sama osoba, tylko pod różnymi imionami. Przez to w Draculi niestety ciężko mi było chwilami rozróżnić, kto zrelacjonował dane wydarzenie, bez patrzenia czyje to zapiski. Z tym wiąże się również fakt, że nie wszyscy bohaterowie po równo zapadli mi w pamięć. Nie odniosłem także wrażenia, bym poznałem ich bardzo dobrze - niektórych owszem, ale innych zdecydowanie nie.

Dracula jest książką, którą niewątpliwie warto poznać w obliczu całej gamy książek o wampirach dostępnych na rynku. Stoker ujął ten temat w sposób bardzo mroczny i zarazem ciekawy, który powoduje, że o takich wampirach chciałoby się czytać jeszcze więcej. Jeśli lubicie wampiry, to koniecznie musicie poznać Draculę. Polecam!

Do słynnej powieści o Draculi zachęcił mnie nowy film 'Dracula Historia nieznana'. Nie musze mówić, że po prostu kocham film 'Van Helsing' i mogłabym go oglądac tysiace razy. W tym przypadku postanowiłam przeczytać i jestem zachwycona. Tak samo filmem jak i ksiązką. Od początku trzymałam za nia kciuki no i chyba się udało ;)

Ja ksiązkę wypożyczyłam w zielonej okładce ze złotymi zdobieniami od Zielonej Sowy. Od razu widać, że to nie jakieś romansidło, tylko klasyka. To dodawało takie nastroju. Po prostu prosta i przepiękna.

Co do treści. Bardzo długo i ciężko mi się ją czytało. Byłam pewna, że tyle przeczytałam, a tu tylko 3 strony. Ehhh.

Przypadek Renfielda do tego stopnia nie zaintrygował, ze miałam ochotę poczytać ksiązkę na jego temat. Uwielbiałam go, a jak zmarł, byłam przerażona.

W tej ksiązce nie podobała mi postać Van Helsinga. Myślałam, ze to będzie umięsniony, z długimi włosami i masą broni facet, a okazało się, że to staruszek z medycyny :< Jakaż ja potrafię być zawodna.

Cofnijmy się na moment do czasów, gdy wampir budził grozę. Do czasów, w których sama nazwa tego stworzenia budziła nieopisany strach i nie było mowy o tym, by rozkochiwał w sobie miliony serc niewinnych nastolatek. To nie ta historia, nie te czasy. To powieść zgoła inna, bardziej prawdziwa, na wskroś przeszywająca.

Uwielbiam się bać. Nie ma nic przyjemniejszego od dreszczyku przerażenia, szczególnie późną nocą, kiedy już dawno zapadł zmrok. Historia najbardziej znanego wampira świata nie była mi obca, bo dawno temu przeczytałam powieść "Wład Palownik. Prawdziwa historia Drakuli", która rewelacyjnie uchwyciła jego sylwetkę na tle historii. Mogłam jednocześnie przygotować się do powieści Stokera i nastawić się na okrucieństwo, jakim cechował się główny bohater. Nie oznacza to jednak, że nie odczuwałam przy tej lekturze strachu - bo uwierzcie mi, chyba nie da się tego ominąć. To historia, która momentalnie zaczyna płynąć w żyłach, od pierwszego momentu zwrócenia uwagi na tekst.

Nie jest to łatwa powieść, nie ma się jednak co dziwić, bo powstała w roku 1897. Styl jakim posługiwał się autor przejawia wszystkie charakterystyczne cechy ówczesnych mu czasów i na początku jest bardzo trudny, niemal przyciężkawy, więc chwilę zajęło mi rozeznanie się w powieści. Jednak z perspektywy czasu, kiedy poznałam już całą historię uważam, że to jeden z lepszych stylów literackich jaki czytałam - słowa idealnie komponują się z historią, przedstawiają niemal żywy obraz rozgrywanych wydarzeń a wyłowienie masy wyjątkowych cytatów nie stanowi żadnego problemu. To chyba największy atut tej powieści - styl, w który trzeba się wczuć i który trzeba polubić, ale gdzieś w tym wszystkim jest stylistyczny pazur, naprawdę warty uwagi.

Fabuła przeplata ze sobą dzienniki narratorów powieści, listy, telegramy, wycinki z gazet. Powieść rozpoczyna się w momencie podróży Jonathana Harkera, który uparcie zmierza do posiadłości Drakuli mimo licznych ostrzeżeń. Motyw przewodni: interesy ponad wszystko, w tym przypadku nie sprawdza się najlepiej, bo Jonathan sam prosi się o kłopoty - bardzo szybko orientuje się, że został więźniem Drakuli. To postać, która chyba najmniej przypadła mi do gustu z całej gamy - bądź co bądź - naprawdę dobrze nakreślonych postaci. Jonathan okazał się łatwowiernym nowicjuszem, który postawił karierę wyżej od własnego bezpieczeństwa i naraził przy tym na niebezpieczeństwo swoich bliskich. Narzekanie na okrutne traktowanie nijak się miało do losów Lucy Westenry, przyjaciółki narzeczonej Jonathana. To ona jako pierwsza padała ofiarą tajemniczych wydarzeń, których podstawy zostały nakreślone już w posiadłości hrabiego Drakuli.

Zło wkradło się do świata zwykłych śmiertelników pod postacią legendarnego, nieśmiertelnego wampira. "Drakula" to klasa sama w sobie i nic dziwnego, że powieść ta tak dobrze odnalazła się w gatunku klasyki, po którą zdecydowanie warto sięgać. Współczesna postać wampira nijak ma się do tego, który stał się prekursorem nieśmiertelnych istot - Vlad Drakula potrafi wywołać strach samym swoim jestestwem. Mocno działa na wyobraźnię pierwszoosobowa narracja zamknięta w dzienniku przepełnionym dużą dawką emocji. Odbija się to wszystko na czytelniku, który niemal sam czuje się bohaterem wydarzeń.

Dużo, dużo lepsza niż się spodziewałam. Ciekawa forma. Fantastyczne, wyjątkowo plastyczne opisy.

"Strach dosłownie mnie sparaliżował. Dopiero oko w oko z taką potwornością człowiek uświadamia sobie jej rzeczywisty wymiar."

Żadna powieść grozy tak nie smakuje, jak ta w klasycznym wydaniu. Po raz drugi sięgnęłam po tę historię i ponownie dałam się jej ponieść. Wizerunek wampira kreowany przez współczesne media jest bardzo zniewieściały i aż do przesady wydelikacony, zaś ten sprzed ponad stu lat, chciałoby się napisać prawdziwy z krwi i kości, niedostępny i tajemniczy, przerażający i szatański, wypełniony intensywnymi pragnieniami i żądzami. W takiej odsłonie hrabia Dracula i jego mroczne zamczysko fascynowali kiedyś, podobają się dziś, a i za kilkadziesiąt lat wciąż będą frapującym bohaterem i miejscem niezwykłej przygody czytelniczej.

Transylwania, otoczona łukiem Karpat, z silnymi przesądami i wierzeniami, pięknie opisana. To tam dobro konfrontuje się ze złem, naukowe podstawy z ponadnaturalnymi mocami, a wynik rozgrywki wcale nie jest przesądzony. Sporo się dzieje, wielkie wyzwania, powieść wciąga, chętnie się ją pochłania. Fantastyczne odkrywa się stopniowo wampirskie rytuały, magiczne moce, niecodzienne właściwości, osobliwe przyzwyczajenia i nocne zwyczaje. Autor zdecydował się na urozmaicony sposób narracji, który sugestywnie działa na wyobraźnię czytelnika. Mamy strony dzienników różnych postaci, wiele wpisów przepełnia narastająca trwoga i strach, opisy batalii o zachowanie zdrowych zmysłów i walki o zagrożone niebezpieczeństwem życie. To także pamiętniki, wywiady, listy, telegramy, wycinki z gazet, zapiski i notatki. Jestem pod wrażeniem przybliżania historii z wielu perspektyw, a każda w swoim stylu, języku, kolorycie, mieszance emocji i osobowości. W klimat przenosi również wspaniała oprawa graficzna powieści, bogactwo ciekawych ilustracji, dbałość o szczegóły wydania, twarda oprawa książki i zgodna z wizualizacją zakładka. Książka zapewnia kilkanaście godzin niesamowitego i urzekającego zaczytania.

[Adres usunięty]

“Wszędzie panował mrok i pustka, a zalegające cienie zdawały się kryć własną, milczącą tajemnicę.”

Powieść “Dracula” Brama Stokera została wydana po raz pierwszy w 1897 roku. Rozgłos zyskała dopiero po śmierci autora, a dziś uchodzi za klasykę gatunku grozy. Opowieść snuta przez Stokera ujęta jest w nietypową formę fragmentów z dzienników, listów i wycinków prasowych. Bezsprzecznie można nazwać “Draculę” mistrzowskim dziełem, mającym znaczący wpływ na świat literatury oraz kinematografii. Uważam, że każdy znajdzie w nim coś dla siebie. Mnie całkowicie urzekł mrocznym klimatem, niezwykle harmonijnym językiem i poruszanymi przez autora tematami. To historia ponadczasowa i wyjątkowa, pełna wartości.

Podczas czytania “Draculi” miałam wrażenie, iż znalazłam autentyczne notatki, które przed laty zostały przez kogoś spisane, gdzie osoba ta zawarła całą przeżytą przez siebie historię. Czułam jakby zostały otwarte dla mnie drzwi do tajemnicy, do której dostęp mają jedynie nieliczni. Klimat grozy był tu namacalny, mrok spowijał każde wydarzenie powieści. Pomimo jej niespieszności autor umiejętnie budował napięcie. Jej lektura co prawda nie wywołała we mnie strachu, lecz wywarła na mnie duże wrażenie i zmusiła do wielu mrocznych refleksji. Kreacja bohaterów wydała mi się doskonała. Są bardzo wyraziści i interesujący, a przede wszystkim myślący, czego wielokrotnie brakuje bohaterom współczesnych powieści. Dracula jest wyjątkową postacią. Bezlitosny, podły, pełen sprytu i pragnienia krwi. Dąży do swojego celu nie zważając na przeciwności. Niezwykle spodobały mi się fragmenty książki opowiadające o zakładzie dla obłąkanych. Dodawały historii jeszcze więcej atmosfery mroku i niepokoju. Nie ukrywam, że zakończenie jako jedyne nie do końca spełniło moje oczekiwania, gdyż w przeciwieństwie do całej historii było przedstawione bardzo prędko i pobieżnie.

“Dracula” Brama Stokera to kolejny dowód na to, że książki sprzed lat są wyjątkowe i warte każdej chwili. Uwielbiam pióro Stokera i jego genialny pomysł na powieść, który podobno nie jest jedynie fantazją autora... Także czytanie o ciekawostkach związanych z losami powieści było dla mnie fascynującą rzeczą, a ilustracje Andrzeja Masianisa znajdujące się w tym wydaniu były doskonałym dodatkiem do historii. “Draculę” polecam każdemu. To doprawdy wyjątkowe dzieło! :)