Don Stanislao. Druga twarz kardynała Dziwisza

Milczenie nie jest złotem

Pierwsze słowo, przychodzące mi na myśl po lekturze książki to „szokująca”. Jednak po licznych aferach w Kościele, tuszowaniu ich przez hierarchię, nikogo sprawy opisane w książce nie powinny dziwić. Marcin Gutowski w „Don Stanislao” porusza wiele ważnych, choć trudnych kwestii. Zamiatanie pod dywan spraw molestowania seksualnego przez duchownych, handel relikwiami Jana Pawła II, wielkie sumy pieniędzy, przechodzące z rąk do rąk w kopertach, a czasem walizkach. To tylko kilka z opisanych w publikacji tematów. Nie chcę spoilerować, by nie popsuć Wam lektury, bo tę książkę trzeba przeczytać. Dla jednych będzie szokiem, innych utrwali tylko w dotychczasowych poglądach. Na pewno otworzy oczy na wielkie zło dziejące się w strukturach hierarchicznych Kościoła katolickiego w Polsce i na świecie.

Seminarium w Orchard Lake, gdzie przewożeni byli seminarzyści stwarzający w Polsce problemy (za co seminarium otrzymywało pieniądze), sprawa Legionistów Chrystusa, Theodora McCarricka, tuszowane na całym świecie skandale pedofilskie. Co łączy te sprawy? Zawsze w cieniu pojawiała się sylwetka kardynała Dziwisza. Jaka była rola polskiego duchownego w tych aferach? Tego po części dowiemy się z dziennikarskich śledztw i pozycji takich jak „Don Stanislao”. Sam zainteresowany milczy jak grób, zasłaniając się niewiedzą i brakiem pamięci.

Jak długo Kościół katolicki będzie się bronił rękami i nogami przed oczyszczeniem i wzięciem odpowiedzialności za zbrodnie swoich przedstawicieli, tak długo wiele spraw nigdy nie ujrzy światła dziennego. Kościół od wieków działa na zasadzie monarchii absolutnej, gdzie nadrzędną zasadą jest milczenie (w tym wypadku przestaje ono być przysłowiowym złotem) i wykonywanie bez szemrania poleceń przełożonych. Brak miejsca na demokrację, a każde nieposłuszeństwo jest surowo karane. Panuje tam zmowa milczenia tzw. omerta. Termin do niedawna kojarzony był jedynie z mafią, niestety teraz idealnie opisuje to, co dzieje się wewnątrz Kościoła.

W żadnym kraju Kościół nie rozwiązał problemu pedofilii sam, zawsze potrzebna była presja społeczna. W Irlandii doprowadziło to do kryzysu i zaniku wiary. Czy w Polsce będzie podobnie? Póki co, publikacje jak tu opisywana, opublikowana ostatnio „Gomora. Władza, strach i pieniądze w polskim Kościele”, a także artykuły w prasie, mogą być formą nacisku na Kościół, by przestał ukrywać przestępstwa, będąc niejako ponad prawem i nakładać symboliczne kary na krzywdzicieli dzieci (bo ktoś broniący pedofila lub gwałciciela i pozwalający mu robić to dalej w kolejnych parafiach jest współwinny). Dopóki problem nie zostanie dogłębnie rozwiązany, winni nie zostaną surowo ukarani i pozostaną bezkarni, będzie to dla nich zachętą by dalej krzywdzić bezbronnych.

Molestowanie seksualne przez księży to już prawdziwa plaga. Do tego dochodzą nadużycia władzy i machinacje finansowe (jak wiemy z codziennego doświadczenia większość „transakcji” w Kościele odbywa się z ręki do ręki i nie są nigdzie odnotowane). A najbardziej szokuje, że przez dziesięciolecia biskupi i hierarchowie kościelni tuszowali te przypadki. To nie pojedyncza sprawa, to proceder, który rozrósł się w struktury wzajemnych interesów, powiązań i znajomości. Powstała sieć ludzi, którzy chronią się wzajemnie, ukrywają przestępstwa seksualne w imię „dobrego imienia Kościoła”, jeśli można jeszcze o takim mówić. Sprawa kardynała Dziwisza to tylko jeden z przypadków nadużycia wpływów i władzy, czubek góry lodowej, zła i nieprawidłowości w Kościele. Pytanie tylko, czy jeśli zaangażowane jest w to tyle osób, można to powstrzymać? Zwłaszcza, że oczyszczenia może dokonać tylko sam Kościół, a zrobić tego nie chce.

Za podsumowanie niech posłuży cytat z wypowiedzi watykanisty Roberta Mickensa, obejmujący dwa ostatnie zdania książki: „Trudno być dobrym w systemie, który jest zły. Ten system tworzy potwory”.

Polecam. To bardzo rzetelny i dobrze opracowany reportaż. Warto zobaczyć trochę inną twarz, nie tylko naszego bohatera, ale całej struktury kościelnej.

Jestem bardzo mocno zniesmaczona osobą kardynała Stanisława Dziwisza, człowieka dwulicowego, który nie poniósł żadnej kary za nadużycia, których się dopuszczał przez wiele lat; za roztaczanie ochronnego parasola nad kolegami pedofilami w sutannach, z wielu krajów.

Czy Dziwisz był zaufanym i szczerym księdzem, sekretarzem, powiernikiem i przyjacielem polskiego papieża? Tak lubi siebie przedstawiać.

Czy może był zachłannym, zakłamanym i podłym człowiekiem, który z wyrachowaniem i bez wyrzutów sumienia wykorzystywał swoją pozycję w strukturach kościoła by gromadzić fortunę i chronić przyjaciół przestępców?

Arcybiskup z wybiórczą amnezją, niczego nie wie, nie widział, nie pamięta. Inni pamiętają, istnieją dokumenty świadczące o tym jak bardzo Dziwisz rozmija się z prawdą.

Rości sobie prawo do pamiątek po papieżu, handluje relikwiami - krwią i włosami papieża, które skrzętnie gromadził. Zlekceważył ostatnią wolę papieża, upublicznił jego notatki, które miał zniszczyć. Blokował bezpośredni dostęp do papieża, kupczył zaproszeniami na prywatne msze, wybierał gości towarzyszących przy posiłkach, przesiewał korespondencję, dawkował lub blokował informacje.

Przerażająca jest obojętność Dziwisza i kleru wobec ofiar pedofili w sutannach, ignorowanie ich skarg, próby uciszania i bagatelizowania problemu, zamiatania pod dywan. Mafijna oferta czyli zmowa milczenia to norma w kościele katolickim. Swoich się kryje.

Ta książka to dobre dziennikarskie śledztwo, autor zgromadził wiele faktów i wypowiedzi dowodzących jakim człowiekiem jest Dziwisz, ale ostateczne wnioski pozostawia czytelnikowi. Czytałam z zainteresowaniem, choć chwilami musiałam robić przerwy z bezsilnej złości. Ile jeszcze zła wyrządzi kler by w końcu przyszedł czas na sprawiedliwość??!

Polecam wszystkim!

Ostatnio, co raz to częściej słyszy się o aferach wśród księży. Kościół, zamiast przywoływać wiernych do swojego domu Bożego, wręcz przeciwnie traci wyznawców przez skandale mające miejsce wokół osób duchownych. Na światło dzienne dzięki dziennikarzom wychodzi, co raz więcej takich okrucieństw, mających miejsce w kościele. Powstają reportaże i książki, chociażby takie jak ta, aby zdemaskować seksualne bestie w sutannie i uświadomić ludzi, jak naprawdę wygląda instytucja kościoła od jej samego środka.

Postać Kardynała Stanisława Dziwisza chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Znamy go przede wszystkim jako osobistego sekretarza papieża Jana Pawła II, który stał u jego boku do samego końca. Osobiście postać kojarzy mi się ze starszym panem z dużą nadwagą i z twarzą jak księżyc w pełni🌕 Stwarzać ON może pozory spokojnego, sympatycznego i poważnego staruszka, jednak zastanawiające jest to, czy aby to może być jego prawdziwe oblicze, a może jednak stwarza takie pozory, aby zmylić i oszukać ludzi.

Ta książka jest rzeczywistym obrazem przedstawiającym prawdziwą twarz i oblicze kardynała, który lekceważył i był nieczuły na krzywdy wyrządzone ofiarom pedofilii. Autor sugeruje, a tym samym przedstawia wiele dowodów i poszlak, że Stanisław Dziwisz wiedział i ukrywał to, co się dzieje w kościołach, że dochodzi do wielu aktów pedofilskich i skrzętnie to ukrywał i tuszował. Niestety według tych informacji o tych okrucieństwach wiedział także papież Jan Paweł II i ON także okazywał obojętność. To pokazuje nam kompletnie inne oblicze osób, które do tej pory były dla nas autorytetami i wielkimi osobowościami.

Książkę ze względu na trudny i kontrowersyjny temat czyta się szybko, z wielkim zaciekawieniem i niedowierzaniem. To bardzo ciekawa i wstrząsająca pozycja może ona sporo namieszać w życiu społecznym i wywołać nie jedną burzę i skandal. Polecam wszystkim zapoznać się z tym reportażem i wyrobić własne zdanie na ten temat. Według mnie autor wykonał kawał dobrego i rzetelnego dziennikarskiego śledztwa.

Pewnie część z Was widziała reportaż w "Czarno na białym" w TVN24? Ta książka to rozwinięcie tego reportażu. Po prostu wszystko co było dostępne w jednej książce o kardynale Stanisławie Dziwiszu: od jego primicji, związania z Karolem Wojtyłą, później z Janem Pawłem II i po jego śmierci "autopowołanie się" na strażnika jego pamięci i "rozdawacza" relikwii (co samo w sobie jest dość obrzydliwe).

Książka krąży wokół pytania: Papież wiedział, czy nie? Na razie na to brak jednoznacznej odpowiedzi, ale wszyscy pamiętamy historię papieża Franciszka, który opowiedział "anegdotę" o poleceniu schowania do archiwum informacji o Legionie Chrystusa i jego założycielu, zbrodniarzu seksualnym Macielu Degollado.

Dużo takich historii...

Mnie najbardziej zdumiewa zdjęcie kardynała Dziwisza z młodym osobnikiem, który zrobił nadzwyczajną karierę w strukturach kościoła. Ale nie znam zwyczajów, może tak i jest, że trzyma się go za... rękę (przynajmniej przy ludziach ;) )?