Dom na granicy

Ania tak naprawdę nigdy nie miała łatwego życia. Zostawione przez ojca wiele lat żyły z mamą, siostrą i bratem, który przez skok do wody stał się niepełnosprawny. Nie byli bogaci, ale dawali radę. Niestety później było tylko gorzej. Pewne zdarzenia sprawiły, że została sama z niepełnosprawny bratem. Podejmując się jego opieki, tak naprawdę zapomniała o sobie, swoich marzeniach, przyszłości. Teraz kiedy on umarł, została całkiem sama, jednak nie widzi dla siebie szansy na lepsze jutro.

Pewnego dnia dyrektorka szkoły, w której pracuje, ma dla niej nietypową propozycję. Kobieta postanawia iść na emeryturę, czym zaskakuje wszystkich. Jednak to nie koniec, zamierza wyjechać za granicę na dwa miesiące i chce, aby Ania wraz z jej synem zajęli się jej wnukiem, który z nią mieszka. Choć początkowo jest zszokowana tą propozycją, w końcu się zgadza. Czy to będzie dobra decyzja? Dlaczego dyrektorka szkoły nagle zapragnie wyjechać? Co na to jej syn? Czy Ania odnajdzie szczęście? Czy znajdzie swoje miejsce na ziemi?

Historia, jaką znalazłam w książce, mnie się podobała, jednak od razu zaznaczam, że nie jest łatwa, a wręcz przeciwnie. To opowieść pełna bólu, poświęcenia siebie, życia w biedzie, a jednocześnie pokazująca braterską miłość, chęć niesienia pomocy, dobroć.

Akcja nie jest ani bardzo szybka, ani wolna czy nudna. Książkę czytało się dość szybko, a podczas czytania towarzyszyło mi wiele emocje. Wszystko przeżywałam wspólnie z bohaterami.

Bohaterowie ciekawi, dobrze wykreowani.

Anię poznajemy na przestrzeni lat, śledzimy jej nastoletnie losy, to jak dorasta, jak podejmuje się opieki nad bratem, a także później, kiedy zostaje całkiem sama. Według mnie to osoba pełna empatii, miłości, umiejąca poświęcić się dla najbliższych.

„Dom na granicy” to książka, która według mnie jest warta przeczytania. Znalazłam w niej ciekawą, a jednocześnie niełatwą historię wywołującą emocje. Ze swojej strony polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Ania to młoda, spokojna, cicha kobieta, która dla opieki nad niepełnosprawnym bratem porzuciła marzenia o studiach. Po jego śmierci została całkiem sama. Pewnego dnia dostała od byłej przełożonej z pracy, dość niezwykłą propozycję. Przyjęcie jej oznaczało dla Ani wielką zmianę w życiu. A jak się okazało z czasem, był to dopiero początek jej nowej drogi, która zaprowadzi ją nawet na Wyspę Księcia Edwarda...

"Dom na granicy" to w pierwszej chwili, bardzo wzruszająca, przepełniona smutkiem opowieść o tym , jak los potrafi być nieprzewidywalny. Jak nie można nigdy ulegać myślom, że już niczym życie nas nie zaskoczy, że już nic na nas nie czeka. Bohaterka powieści przekonała się, że w każdej chwili możemy dostać w prezencie możliwość spełnienia marzeń. Piękna historia, którą autorka urzekła mnie od pierwszych stron. Początkowe przygnębienie, wywołane losem Ani i jej bliskich, zostało wyparte przez radość, im bardziej rozwijała się fabuła. Bardzo polubiłam Anię. W pewnym momencie miałam ochotę ją przytulić, bo tak mi jej było żal.

Książka na jeden wieczór, bo ciężką ją odłożyć. Wspaniale spędziłam czas w jej towarzystwie. Czego i wam życzę 😊 przyjmijcie zaproszenie do domu na granicy, bo w nim każdy dzień może was zaskoczyć 😉

Rodzina to miejsce, gdzie zaczyna się życie i miłość nigdy się nie kończy."

Te słowa świetnie oddając postawę głównej bohaterki powieści "Dom na granicy" .

Ania jest przesympatyczną młodą kobietą z marzeniami ,z których największym są studia dziennikarskie.

Niestety, jak to często bywa życie napisało dla młodej kobiety, własny, bardzo trudny scenariusz.

Po śmierci mamy Anna musi zaopiekować się niepełnosprawnym bratem -Ryszardem.

Co gorsza została z problemem sama, ponieważ jej siostra -Iwona całkowicie odcięła się od bliskich wstydząc się swojego pochodzenia, a przede wszystkim nie chcąc zrezygnować z wygodnego życia.

Gdy zabrakło również Rysia Ania nie potrafi znaleźć sobie miejsca i poradzić sobie z samotnością.

Tym razem jednak szczęście się do niej uśmiechnęło.

Propozycja Emmy , dyrektorki szkoły w której obie pracowały wydaje się wyjątkowo intrygująca.

Mimo pewnych obaw młoda kobieta zamieszkuje w tytułowym Domu poznając przy okazji ludzi , którzy odmienią jej codzienność, a może nawet w sercu dziewczyny znajdzie się miejsce na miłość?

Książka Anny Wojtkowskiej -Witali to historia słodko-gorzka , skłaniająca do refleksji.

Poruszająca bolesne tematy ,ale również przepełniona optymizmem i życiową mądrością.

Po taką literaturę sięgam w ciemno ❤️

Czas na powieść pełną różnorodnych emocji, mądrą, a jednocześnie pozwalającą się rozluźnić po ciężkim dniu. Zainteresowani?

„Dom na granicy” Anny Wojtkowskiej-Witali jest kolejnym dowodem na przenikliwość i wrażliwość autorki. Szybko i sprawnie przywiązuje czytelnika do powieści, tworzy więź i angażuje w niesamowitą historię. Choć pisze o pozornie zwykłych ludziach, którzy równie dobrze mogą żyć zaraz za naszym płotem, prędzej czy później okazuje się, że są wyjątkowi i zdecydowanie „jacyś.” To nie są postaci bezbarwne, czy nudne. Bohaterowie są pełni kolorów, a przy tym wydają się jak najbardziej realni.

W trakcie lektury przypomniałam sobie, że w gruncie rzeczy moje życie naprawdę nie jest najgorsze i mam się z czego cieszyć. Przecież mogłabym wspinać się pod dużo bardziej stromą górkę, w dodatku wybrukowaną ostrymi kamieniami i upstrzoną kłodami. Mogłam oberwać od losu tak mocno, jak główna bohaterka „Domu na granicy” – Ania. Nie miała w życiu lekko. Gdy była mała, ojciec zostawił rodzinę, która później żyła bardzo biednie. Brat Ani był niepełnosprawny, siostra za wszelką cenę pragnęła lepszego życia i gardziła rodzeństwem, a mama wypruwała sobie żyły, żeby jakoś utrzymać dom. Gdy zmarła, ten obowiązek przejęła Ania. Przerwała studia, by pójść do pracy i zaopiekować się bratem. Została woźną w swojej starej szkole i jakoś radziła sobie sama. Kiedy zmarł również brat, kobieta wpadła na dyrektorkę swojej szkoły, świeżo upieczoną emerytkę. Została poproszona o przysługę. Miała na kilka tygodni przenieść się do jej domu i zaopiekować się nastoletnim wnukiem, gdy ta wyjedzie. Był jeden haczyk. To zadanie Ania miała dzielić z Krzyśkiem, przystojnym synem byłej dyrektorki. Jak para sobie poradzi? Czy szara myszka dogada się z przebojowym biznesmenem?

Akcja osadzona jest w Mikołowie, a i Pszczynę można zwiedzić dzięki tej powieści. Anna Wojtkowska-Witala skutecznie zachęca do odwiedzenia obu miejscowości, a przy okazji nadaje całości realności.

Anna Wojtkowska-Witala pokusiła się o ciekawą konstrukcję całej powieści. Był wstęp, później przerwa na długi i wzruszający opis życia Ani (przy którym - przyznaję się -płakałam), następnie akcja wróciła na początkowe tory, by kontynuować rozwój wydarzeń aż do końca. Właśnie fragment o naszej bohaterce wydał mi się ciekawym elementem, bo jest niczym osobne opowiadanie. Ma inną atmosferę, inne kolory, jeśli już trzymam się barwnych metafor. Bardzo ładnie skomponowało się to z całością i urozmaiciło lekturę, a swoją drogą również przybliżyło postać Ani, pozwoliło się z nią związać i właśnie jej kibicować najmocniej. Bo wiadomo, dziewczyna miała trudno, więc należy jej współczuć, może trochę popukać się w głowę, że nie spróbowała poprosić o pomoc z zewnątrz, ale przede wszystkim jej postawa wzbudza podziw. Bo ile osób byłoby tak altruistycznych, by aż tak się poświęcić i wręcz zrezygnować z samego siebie? Właśnie, niewiele.

Ania jest kwintesencją dobroci, uczciwości, oszczędności, ale też dumy i kompleksów. Trochę zahukana, niewychylająca się, niemal stapia się z tłem, stając się niewidzialna. Jej wartość ukryta jest pod warstwą szarości, ale jeśli tylko dobrze się przyjrzeć, można dojrzeć prześwity złota, które pozostaje ukryte przed wzrokiem ogółu. Jest dowodem na to, że czasem najbardziej wartościowe osoby ma się zaraz obok, na wyciągnięcie ręki. Problem w tym, że zupełnie się ich nie dostrzega.

Całym sercem polecam „Dom na granicy.” Dzieją się w nim niezwykłe rzeczy, a bohaterowie stają się przyjaciółmi czytelnika. Romantykom nie zabraknie wątku miłosnego, bywa też zabawnie. Mam wrażenie, że w tej pozycji każdy znajdzie coś dobrego dla siebie. Nie pozostaje mi nic innego, jak życzyć Wam przyjemnej lektury!

**PATRONAT MEDIALNY**

Dziś chciałabym opowiedzieć o książce, która mnie niezwykle oczarowała, i nie dlatego, że jest to mój patronat medialny, ale dlatego, że w historii Ani odnalazłam dużo z siebie samej, i przyznam, że kosztowało mnie to naprawdę sporo emocji i wzruszeń.

Pani Anna stworzyła historię szczerą do bólu, obnażającą ludzkie słabości, pokazującą, jak łatwo jest ocenić drugiego człowieka, a zarazem jak trudno jest przyznać się do popełnionego błędu. W tej historii musimy zmierzyć się z niepełnosprawnością, chorobą i śmiercią- zmusza to nas do refleksji nad stratą i radzeniem sobie z żałobą- gdy wydaje nam się, że nikogo obok nas już nie ma. Kiedy przychodzi ten moment, że człowiek nie dostrzega wyciągniętej w swoją stronę pomocnej dłoni, zatraca się w swym bólu... chce zniknąć... na szczęście w odpowiednim czasie pojawia się przyjaciel z "kołem ratunkowym". Tak właśnie odbieram relację dwóch głównych bohaterek po pewnej scenie przy torach, w której moje serce stanęło na kilka dobrych sekund.

"Dom na granicy" to historia, która uderza w nas swą autentycznością i (wbrew pozorom) głębią przekazu. Jest to książka, która niesie w sobie wiarę i nadzieję. Wiarę w to, że każde marzenie i pragnienie jesteśmy w stanie spełnić. Nadzieję, że na końcu wszystko się jakoś poukłada, a prawdziwa miłość zawsze nas odnajdzie. Nie ważne, jaką drogą do nas idzie, ale zawsze przyjdzie...

Autorka porusza w swej powieści także wiele innych trudnych tematów, między innymi takich jak: rodzicielska miłość, porzucenie i odrzucenie, zaufanie, odpowiedzialność za innych...

Pokazuje, jak ważne jest łapanie dobrych chwil i wspomnień, by później czerpać z nich siłę napędową do dalszych działań. Zmusza również do zastanowienia się nad własnym życiem i odpowiedzeniem sobie na kilka zasadniczych pytań, chociażby na to czy zrobiłam/zrobiłem wszystko, co było możliwe, by być naprawdę szczęśliwym człowiekiem?

Ciekawa fabuła, wartka akcja, autentyczni bohaterowie- te wszystkie składniki składają się na bardzo wciągającą lekturę. Trudno jest odłożyć książkę na bok, nie wiedząc, jak się potoczą dalsze losy głównych postaci.

Autorka w doskonały sposób buduje napięcie, emocje uderzają w nas już od pierwszych stron, motywy, które targają bohaterami, sprawiły, że nieraz pojawiły się łzy wzruszenia, przeplatane szczerym uśmiechem. Istna emocjonalna huśtawka, od uśmiechu aż po łzy. Intryga, którą wymyślił podopieczny Ani i Krzysztofa to po prostu mistrzostwo świata. Bawiłam się przednio, czytając, jak wychodzi na jaw to, co uknuł Marcin, choć późniejsze zachowanie Emmy mocno mnie zaskoczyło. Niejednokrotnie płakałam przy scenach, w których siostry stają "oko w oko" i nie mogą się porozumieć. Niezwykle smutne to były momenty.

Jestem niesamowicie dumna, że mogę patronować tej powieści. Jest ona niesamowita, mądra i niesie w sobie przepiękne przesłanie.

Jestem zachwycona stylem i lekkością pióra pani Anny, choć porusza niezwykle trudne tematy, jej książki czyta się naprawdę doskonale. Być może dzięki temu problemy ukryte na kartach książki nie wydają się tak bardzo przytłaczające i pozwalają, by bohaterowie stawili im czoło i wyszli z tego obronną ręką.

Czy polecam?

Oczywiście, że tak. "Dom na granicy" to nietuzinkowa opowieść o miłości, przyjaźni, samotności i walce o siebie. Każdy z Czytelników znajdzie w niej coś dla siebie.