Czytelniku, nienawidzę cię!

Jak tam u Was z czytaniem opowiadań? Lubicie, czy omijajcie szerokim łukiem? Przyznam, że raz na jakiś czas biorę się za zbiory opowiadań, ale czytam je bardzo, bardzo długo 😅

Tak też było w przypadku "Czytelniku, nienawidzę Cię!", czyli zbioru 13 opowiadań Henry'ego Kuttnera. Ten mający polskie korzenie pisarz żył w Stanach Zjednoczonych w latach 1915-1958 (zmarł dosyć szybko, jak widać po datach), a większą część jego życia przypadała na czasy prohibicji... Dlaczego o tym wspominam? Otóż bohaterem kilku z jego opowiadań jest genialny wynalazca- Galloway Gallegher, który swoje niesamowite maszyny i twory buduje podczas całkowitego zamroczenia alkoholowego. Co więcej - na trzeźwo zazwyczaj nie pamięta dlaczego daną rzecz stworzył, kto mu za to zapłacił i do czego to coś ma służyć. Wynikają z tego bardzo ciekawe i zabawne sytuacje 😁 I chyba te opowiadania najbardziej przypadły mi do gustu, choć pozostałe także przeczytałam z zainteresowaniem.

W lekkich, zabawnych opowiadaniach można jednak znaleźć coś więcej niż tylko humor i rozrywkę. Ważne tematy wplecione są pomiędzy trywialne problemy, dzięki czemu całość nabiera znaczenia.

Autor potrafił zaskakiwać swoich czytelników tworząc zawiłe fabuły i intrygi, choć na pierwszy rzut oka wydawałoby się, że to tylko lekkie, zabawne opowiadania.

Na pewno też intryguje Was tytułowe opowiadanie, które ewidentnie zostało stworzone dla konkretnego czasopisma, ale czy autor wraz z ilustratorem nie mieli weny, czy też był to swego rodzaju żart- to jeszcze muszę sprawdzić 🤔😏 wydaje mi się, że to drugie i bardzo żałuję, że nie została dołączona ilustracja, o której mowa w tekście.

Podsumowując: polecam ten niecodzienny zbiór opowiadań dla osób lubiących intrygujące, pełne humoru utwory, które niosą w sobie coś więcej niż tylko lekką rozrywkę.

Już sam tytuł książki to literacki pstryczek w nos: „Czytelniku, nienawidzę cię”. Brzmi jak groźba, jakby Kuttner chciał cię od razu przepędzić od lektury. Ale nie daj się zwieść — to zaproszenie. Zaproszenie na szaloną, nieprzewidywalną, błyskotliwą przejażdżkę po meandrach absurdalnej wyobraźni jednego z najbardziej oryginalnych autorów science fiction XX wieku.

Ta książka to zbiór opowiadań, które łączy jedno: totalny brak szacunku do utartych schematów. Kuttner (często piszący wspólnie z żoną, C.L. Moore, choć tu występuje solo) nie pisze „dla mas” ani „dla krytyków” – pisze dla własnej uciechy, a przy okazji dla naszej. Każde opowiadanie to literacki eksperyment, zabawa z formą, pomysłami i z samym czytelnikiem.

Czego możesz się spodziewać?

Narratorów, którzy cię nie lubią, ale z tobą rozmawiają.

Bohaterów, którzy sami nie wiedzą, w jakim gatunku są osadzeni.

Pomysłów tak dziwnych, że zaczynasz się zastanawiać, czy autor miał dostęp do innych wymiarów.

Dialogów, które przypominają rozmowy z filozofem... po kilku drinkach.

Światów, gdzie rzeczywistość się rozpada szybciej niż twoje postanowienia noworoczne.

Ale za tą całą ironią i humorem kryje się prawdziwa literacka maestria. Kuttner potrafi jednocześnie bawić i zmuszać do myślenia. Choć niektóre opowiadania wydają się czysto komediowe, często uderzają w bardzo ludzkie struny – samotność, szaleństwo, tożsamość, sens istnienia. Tylko że u niego te tematy podane są z dodatkiem kosmicznego absurdu i narracyjnej akrobatyki.

Czy trzeba lubić fantastykę?

Nie do końca. Ta książka to bardziej literatura eksperymentalna z elementami SF, niż typowa fantastyka. Jeśli lubisz Vonneguta, Lema (w jego bardziej humorystycznej wersji), czy Douglasa Adamsa – odnajdziesz się tu doskonale. Jeśli nie… cóż, możesz poczuć się trochę jak człowiek w kapciach na zjeżdżalni wodnej – zaskoczony, ale ostatecznie rozbawiony.

Czy książka jest „łatwa w odbiorze”?

Nie. Ale jest tego warta. Trzeba się nastawić na to, że autor będzie z tobą igrał. Zmieniając styl, łamiąc zasady, ignorując strukturę i momentami z premedytacją cię irytując. Ale wszystko to robi z taką lekkością i humorem, że nie sposób się nie uśmiechać.

Podsumowując:

„Czytelniku, nienawidzę cię” to zbiór opowiadań, które mogą zirytować, zaskoczyć i rozbawić – często wszystko na raz. To książka inna niż wszystkie: pełna ironii, szalonych pomysłów i literackich żartów z konwencji. I choć narrator może cię nie lubić – ty pokochasz tę książkę za jej bezczelność.

Zbiór opowiadań Kuttnera bardzo przypadł mi do gustu, w dużej mierze za sprawą pięciu historii z Gallegherem w roli głównej. To dość nietuzinkowy, ale genialny naukowiec, który wszystkie swoje wynalazki tworzy będąc mocno wstawiony, kiedy to jego podświadomość przejmuje kontrolę nad ciałem. Na trzeźwo mężczyzna nie pamięta, jak coś skonstruował, jakie umowy zawarł, czy co zamówił i dlaczego na koncie nie ma śladu po pieniądzach. Są to dość krótkie historie z udziałem tego wynalazcy, ale przy każdej z nich bawiłem się znakomicie i byłem bardzo ciekawy, co tym razem zmajstrował i w jakie kłopoty wpadł. Żeby nie być gołosłownym, jakie to niezwykłe rzeczy Gallagher stworzył, to mamy [Adres usunięty] szafkę, która może pomieścić w sobie dowolną rzecz, w środku wygląda jak coś zupełnie innego, ale po wyciągnięciu na zewnątrz przedmiot wraca do swojej pierwotnej postaci, pewne urządzenie pochłaniające ziemię, ale nic z niej nie produkuje, przynajmniej na pierwszy rzut oka, niezwykle narcystycznego robota, zapatrzonego w siebie, którego prawdziwe przeznaczenie jest niezwykle trywialne, czy działający wehikuł czasu, który napyta więcej biedy niż pożytku bohaterowi, ponieważ pojawiają się jego własne zwłoki z przyszłości.

Po pięciu opowiadaniach z Gallegherem w roli głównej, mamy osiem niepowiązanych ze sobą opowiadań. Jedne mniej, a drugie bardziej zapadły mi w pamięci. Chociaż mu się nie przelewa to zabawna historia pewnej piosenki, którą zaczęło nucić całe wojsko hitlerowskich Niemiec, z Hitlerem na czele, a która powodowała, że nie można się było skupić na niczym innym. Zabijamy ludzi to z kolei opowieść o agencji, która w niewyjaśnionych okolicznościach, ale całkowicie legalnie zabija ludzi, na których dostaną zlecenie. Całość jest bardziej zawiła i nie taka prosta, ale pomysł i historia bardzo mi się spodobały. Mamy także Pakt, czyli jak łatwo się domyślić, przeczytamy tutaj o pakcie z diabłem. Nie ma tutaj nic odkrywczego, nic mnie nie zaskoczyło, a jednak bardzo dobrze czytało i było to ciekawe wykorzystanie tego motywu.

Czytelniku, nienawidzę cię to bardzo dobry zbiór opowiadań, szczególnie do gustu przypadły mi te ze zbzikowanym naukowcem Gallegherem. Autor wykorzystuje niektóre znane motywy i tworzy dobre i ciekawe historie, nie zawsze znajdziemy w nich coś nowego i odkrywczego, ale czyta się je dobrze i czekam na więcej. Polecam!

Krótka czy długa forma?

Ja coraz bardziej przekonuję się do opowiadań, zwłaszcza nowelek, i to zarówno jako pisarka, jak i czytelniczka, zwłaszcza gdy zdarzają mi się perełki jak ta od @dom_wydawniczy_rebis

Czytelniku, nienawidzę cię to zbiór 13 opowiadań mistrza literatury science fiction – Henry’ego Kuttnera. Kilka z nich zostało wydanych w Polsce po raz pierwszy i choć zostały napisane dawno temu (ok. 60 lat wstecz), wciąż nie straciły na aktualności. Są zabawne i zaskakujące, zaświadczając o niezmierzonej wyobraźni autora.

Większość zawartych w tym tomie historyjek dotyczy genialnego wynalazcy (Galloway Gallengher), który tworzy niesamowite maszyny tylko wtedy, gdy jest kompletnie pijany. Buduje więc idealną skrytkę, w której można schować wszystko i nikt tego potem nie znajdzie, próżnego robota (widzimy go na okładce, swoją drogą bardzo udanej), czy organy alkoholowe, które pozwalają mu przebywać w stanie upojenia, jak najdłużej. W książce znajdziemy także opowieść o tajemniczych królikach z kosmosu, które pragną rządzić Ziemią, podróżujących w czasie prawnikach mafii, a nawet o pakcie zawartym w samym diabłem.

Jest ciekawie, interesująco, a niektóre rozwiązania zapierają dech w piersiach. Spędziłam z tą pozycja miłe chwile, dlatego mogę z czystym sercem Wam ją polecić.

Dobra zabawa murowana!