Ciche cuda

Kiedy otrzymałam propozycję przeczytania książki Pani Anny H. Niemczynow ucieszyłam się, że mogę ponownie poznać jej twórczość.

Pani Anna jest dla mnie w odbiorze sympatyczną osobą, która dzięki temu, że nie boi się trudnych wyzwań, lubi dzielić się swoim życiem osobistym, które nie zawsze jest wzorowe, lecz ma ono walory barw jasnych i ciemnych blasków doświadczeń pozostawiających po sobie ślady nieprzewidywalnych ścieżek, z którymi należy przejść z podniesioną głową pełną pomysłowości, siłą perswazji, dającą mocną motywację do działania podejmując nieustanną walkę do przetrwania w nim.

Czy Pani Annie udało się tym razem udowodnić, że życie cudem jest, czy tylko chwilami pełnych łez, cierpienia, trwanie w niepewności jutra i ciągłym rozmyślaniem o tym, co już było i powróci we wspomnieniach, a może zniknie to i zacznie się nowy lepszy dzień pełen nadziei, że obraz życia z przeszłości minął i nie wróci? Będzie istniał jedynie w snach, pozostanie zapomniany, a być może posłuży jako doświadczenie, że kiedyś był ktoś, kto wpłynął na życie nie po naszej myśli, a nie osoba, z którą można, dzielić je w szczęściu pracując na nie.

''Ciche cuda. Z zachwytu nad życiem'' to książka zawierająca dwadzieścia opowiadań o życiu, które nie zawsze jest wspaniałe. Ono musi jakieś być barwne, przepełnione ciepłem, refleksją, wyciągnięciem wniosków z każdej przeżytej sytuacji.

Pani Anna H. Niemczynow jest przykładem na to, że ciężka praca, odwaga, serdeczność, wytrwałość, umiejętność bycia sobą i nieudawanie tym, kim się nie jest to gwarancja sukcesu.

Książki pt. ''Ciche cuda. Z zachwytu nad życiem'' nie czytało mi się szybko ze względu na to, że trzeba, zrozumieć czym to życie dla jest dla autorki, co ono właściwie oznacza, czy możemy nazwać ją przyjaciółką tak od razu, czy jednak aby ją, tak nazywać musimy ją dobrze poznać?

Pani Anna przybliża, czytelnikowi kim tak naprawdę jest, jak się zachowuje na co dzień, jakie ma przemyślenia, opowiada o roli żony, matki, jaka była w dzieciństwie, co ją cieszy, a co smuci, jak każdy z nas ma swoje marzenia, przede wszystkim jest otwarta i pokonuje dzielnie przeszkody, jakie stawia przed nią życie będące zagadkę i niełatwą drogą do przejścia.

W książce zostały zamieszczone zdjęcia z prywatnego archiwum autorki, teksty modlitwy oraz dwóch piosenek.

Polecam przeczytać tę książkę.

Lekka i przyjemna książka , ale nie zachwyca. Jeden wieczór i pyk. Oczekiwałam trochę wskazówek co do życia, postepowania, a otrzymałam biografię autorki - tak odebrałam ta książkę . I w sumie jak już się przestawiłam na inne myślenie, to książka spodobała mi się , poznałam myślenie innej osoby, spostrzegłam świat jej oczami, dostrzegłam rzeczy, których ja nie dostrzegam, zrozumiałam pewne mechanizmy, które ukazują nam rzeczywistość inna niż jest faktycznie, a tym samym doszłam do wniosku, że trzeba sięgnąć głębiej, że najważniejsze jest to "niewidzialne dla oczu".

Nie spodziewałam się tego co zastanę w tej książce jak zaczynałam ją czytać. Od niemalże pierwszych stron stawały mi łzy w oczach jak czytałam co Autorka przeszła w swoim życiu. Chciałam wielokrotnie nagrać się na story i o niej powiedzieć, ale nie potrafiłam, bo mnie zatykało, brakowało mi słów i nie potrafiłam zebrać myśli.

To co przeszła Autorka już w swojej młodości było ciężkie i bolesne. Dowiedziałam się też co oznacza "H." przed nazwiskiem. Myślałam, że to może drugie imię, albo pierwsza litera panieńskiego nazwiska. I w sumie byłam blisko, jednak pomyliłam się w tej swojej dedukcji. Ale ta literka ma też duże znaczenie dla Autorki, dlatego postanowiła sobie ją "zatrzymać".

Książka była bolesna i tak bardzo prawdziwa 💔. Piękna, smutna i jednocześnie budująca historia życia Ani Niemczynow 🩷.

Jednocześnie zachęcam was do przesłuchania audiobooka, który czyta sama Autorka. Uczucia w niej zawarte jeszcze bardziej docierają do odbiorcy 💔.

W książce umieszczone są także fotografie z niektórych, opisanych opowieści z życia. Te fotografie wywołują uśmiech jak tylko się na nie spojrzy 😊.

Podziwiam, za walkę, za wiarę, za to, że nie dałaś się złamać Kochana Pani Aniu 🩷.

„Przyjacielu, przyjaciółko...”

Tak właśnie autorka zwraca się do Nas - czytelników. Od pierwszych słów buduje więź z odbiorcą, bliską relacje. Książka podzielona została na rozdziały odpowiadające poszczególnym wydarzeniom w życiu autorki. Widzimy jak wiele wniosła w życie autorki-bohaterki wiara co wybrzmiewa w krótkich sentencjach, afirmacjach, modlitwach kończących dany rozdział. Warto zatrzymać się po każdym z nich i skupić na właśnie przeczytanych słowach. Nie ma tu jednak nic z nachalnego nawracania odbiorcy. Dołączone zostały także zdjęcia, które dodają autentyczności czytanemu przez nas tekstowi.

Publikacja porusza m. in. takie tematy jak: emigracja, wychowanie dzieci, życie małżeńskie, choroba, obsesja piękna, pielgrzymowanie, wykorzystywanie seksualne, rozwód, zawód pisarki. Mimo wielu trudnych tematów podejmowanych przez autorkę i ciężkich sytuacji życiowych przez które przeszła, lektura książki działa pokrzepiająco, podnosi na duchu. Każdy może wśród licznych zdań odnaleźć te skierowane bezpośrednio do siebie, przystanąć wśród galopującego życia i oddać się refleksji, przemyśleć swoje postępowanie. Niejednokrotnie utożsamić się z poruszanymi problemami. Postawa autorki inspiruje, dodaje skrzydeł, motywuje do zmiany. Autorka uczy nas doceniania tego co od życia dostajemy i wdzięczności za wszystko co nas otacza.

Nigdy na swojej drodze nie dane mi było spotkać osoby równie pozytywnie patrzącej na świat w stosunku do krzywd jakich doświadczyła. Widać, że autorka włożyła dużo serca w napisanie tejże książki i jest jej ona bardzo bliska.

Jeden z wielu cytatów mocno wybrzmiewających z książki:

"Wszyscy jesteśmy ofiarami ofiar."

„Pracę nad własnym szczęściem należy podlewać nadzieją i niezachwianą wiarą w to, że z nawet najczarniejszych doświadczeń może wyniknąć coś, co jest niewyobrażalnie dobre”

Anna H. Niemczynow - na pewno będąc w księgarni zauważyliście na półce książki tej pani, która zerka na nas z pięknym uśmiechem ze zdjęć na okładce swoich książek. Wielu z Was na pewno do nich także sięgnęło. To autorka, której powieści czyta się z wielką przyjemnością. Książki pani Anny są zawsze pełne emocji i często przekazują najważniejsze wartości w życiu.

Ale tym razem pisarka przekazuje nam w nasze ręce małą „biografię”. Jak sama pisze „oddaje w Wasze ręce, moi wspaniali Czytelnicy, najbardziej intymną książkę, jaką dotychczas napisałam”.

Książka jest podzielona na 20 opowieści. W każdej z nich autorka dzieli się z nami radościami, smutkami, wzlotami i upadkami ze swojego życia. Jestem pod wielkim wrażeniem szczerości i otwartości pisarki. Muszę przyznać, że nawet podziwiam panią Annę, że zdecydowała się na taką bezpośredniość. To historia, w której wielu może pewnie odnaleźć kawałek siebie i wyciągnąć lekcje na dalszą drogę. Wielu z nas spotkało się w życiu z podobnymi sytuacjami i wydarzeniami, co autorka. Wspomnienia wszystkie opisane w tej „autobiografii” wręcz dodają mocy.

To taka książka dająca ukojenie, niosąca pokrzepienie, budująca. Przyznam, że sama zyskałam nowe spojrzenie na wiele kwestii.

Wspaniałym dodatkiem są zdjęcia z prywatnych zbiorów. Wielkim plusem jest dla mnie także prześliczna okładka, która od razu przyciąga wzrok.

Pani Aniu dziękuję za tę inspirującą i wartościową lekturę 😊

Czasami wystarczy poznać czyjąś historię, by wreszcie się obudzić, zaznać wstrząsu, pokochać siebie i docenić swoje życie!❤️

Dziękuję z całego serca za szczerość, intymność, niesamowite ciepło i odwagę, by pisać o tym, co zraniło najmocniej, o każdej porażce, która dodała siły, o każdym upadku, jaki ukształtował tak piękne, szlachetne serce. Dziękuję za ukazanie sensu istnienia i kwintesencji miłości, za otwarcie oczu, że demony przeszłości, bolesne dzieciństwo czy krzywdy wyrządzone przez najbliższych nie muszą już być źródłem bólu, nie musimy często nieświadomie powielać tego nagannego postępowania.🙏

To skrzywdzone, zaniedbane dziecko, które nie zaznało miłości, bezpieczeństwa, wsparcia, wcale nie musi wiecznie się bać! Może być najwspanialszym rodzicem, może przełamać schemat i nieść miłość, której postanowiło się nauczyć samodzielnie, a co najważniejsze, może wszystko przebaczyć!

Bezsprzecznie, ta wyjątkowa, osobista książka gra na najczulszych strunach wrażliwości! I choć jest to zbiór opowieści, jakie każdy odbierze na swój indywidualny sposób, zależnie od posiadanego bagażu doświadczeń, to bez wątpienia, nikt nie będzie w stanie przejść obok niej obojętnie.

Publikacja „Ciche Cuda” przenika wszelkie starannie ustawione bariery, burzy zbudowany mur ochronny i trafia do najciemniejszych zakamarków duszy, budząc uśpione tam demony, które mimo upływu czasu, często wciąż psychicznie miażdżą, turbują do utraty sił i powoli, z każdą kolejną stroną udowadnia, że uwolnienie od nich jest możliwe, napełnia serce nadzieją, iż wszystko powolutku da się przepracować, że można utulić siebie z tamtych dawnych, bolesnych czasów i wyciągnąć najważniejsze lekcje, czego pragniemy uniknąć w czasie obecnym, jakim człowiekiem nie chcemy się stać.

Boleśnie prawdziwa, przeszywająca na wskroś, doskonale ukazująca zarówno gorycz, jak i cud życia, niosąca nadzieję, że każdy z nas może być naprawdę szczęśliwy, i na to właśnie zasługujemy. Motywująca, otulająca, pokazująca, jak łatwo stać się dobrym człowiekiem, jakim zawsze chciało się być! Mogłabym pisać o niej godzinami... Moja książka życia, do której będę często powracać, a teraz zamierzam poznać wszystkie książki Autorki!💜

Książki pani Niemczynow to dla mnie żaden rodzaj musu czytelniczego, niczym żmudna i trudna w zrozumieniu lektura szkolna. Wręcz przeciwnie- historie wykreowane przez pisarkę mocno wciągają, a przede wszystkim zmieniają pogląd na często szare i nieciekawe życie. Dobrze wiem, że nie zrezygnuję z dalszego poznawania jej propozycji. Jest to na pewno postać, która świetnie odnajduje się w swym zawodzie, a na dodatek kocha rozmawiać ze swoimi fanami. Organizowane przez nią spotkania online są bardzo udane, a swoim uśmiechem pisarka mogłaby się niemalże podzielić, tak bardzo jest on wyraźny i dający nadzieję. Co więcej, w jej wielu książkach umieszczone zostały wszystkie możliwe uczucia. Raz autorka tworzy dla nas historią smutną, łzawą, by za chwilę nas podbudować i pokazać, że wszystko jeszcze może się ustatkować. Takie zróżnicowanie tematyczne wyklucza niechcianą w książkach nudę, więc wolałabym, aby styl pani Niemczynow nie ulegał wielkim przemianom. Są one niepotrzebne, wręcz niewskazane.

Co ważne, „Ciche cuda” można potraktować jako bardzo osobisty tekst, niemal pamiętnik czy spowiedź, a na tak zwany warsztat psychologiczny autorka postanowiła wziąć swoje własne przeżycia, niekoniecznie pozytywne. Po szerokim uśmiechu serwowanym nam w sieci nikt nigdy nie domyśliłby się, ile przeszkód już musiała pokonać pisarka, by tak mocno pragnąć żyć i wciąż tworzyć, tworzyć i tworzyć. Choć dość dobrze znam wiele powieści pani Niemczynow, nigdy usilnie nie wnikałam w jej życie prywatne. Z tekstu omawianej książki wynika jednak, że ogromne problemy można pokonać, jeśli tylko mocno się tego pragnie. „Ciche cuda” przekazałabym zatem w ręce wielu malkontentów, którzy nie robią nic, aby wyjść z cienia, aby zakończyć to, co złe i zgubne. Jeśli choć jedna źle nastawiona do życia osoba sięgnie po ten zbiór opowiadań i zmieni swoje dotychczasowe postępowanie, to już będzie ogromny sukces. Często ogromna przemiana człowieka ma charakter lawiny lub domina- inni ową zmianę dostrzegają, dokonują analizy i także ruszają do boju.

Wielu czytelników uważa jednak, że pani Niemczynow mocno przesadziła i nie powinna aż tak się otwierać. Nie neguję całkowicie takich opinii, gdyż nie wiem, czy kiedykolwiek sama napisałabym tak dobitny, intymny, szczery do bólu tekst. Teraz wydaje mi się, że nie byłoby to możliwe, ale życie naprawdę lubi płatać nam różne figle, a powiedzenie pt. NIGDY NIE MÓW NIGDY pasuje tu idealnie. Czytałam także, że zamieszczanie prywatnych zdjęć to kolejny nietakt. Może i tak, ale, jak widać, zdjęcia nie do końca pokazują naszą prawdziwą naturę. Możemy się uśmiechać i wyglądać na szczęśliwych, ale czy tak jest naprawdę? Czy nie jest tak, że nasze prawdziwe myśli ukrywamy na dnie duszy? Jest to temat do indywidualnego rozważenia.

„Ciche cuda” i zawarte w książce opowieści mogą też mocno wpłynąć na czytelników i tym samym totalnie odmienić im pogląd na temat rangi problemów życiowych. Wielu osobom wydaje się, że ogromna tragedia to choćby brak pieniędzy na imprezę czy wakacje. Och, to naprawdę jest bzdura.

Książkę czytało mi się dobrze, nie nazwę jej jednak bestsellerem ze względu na mnogość odwołań do Boga. Nie jestem osobą niewierzącą, ale każdego swojego czynu, złego czy dobrego, nie analizuję pod kątem wyznawanej religii. W tym aspekcie wielu odbiorców może odrzucić tę książkę, nie będę tym faktem zbulwersowana. Religia, zwłaszcza w obecnych czasach, zawsze była jest i będzie tematem ryzykownym. Bywa, że czytelnicy odczuwają niesmak lub po prostu nudę, gdy ktoś niestrudzenie porównuje każde zdarzenie do planu Bożego Sens niektórych opowieści na pewno jednak zostaną ze mną na dłużej, a ja sama z pewnością użyczę książkę osobom, które zawsze widzą dziurę w całym, a z błahostki tworzą zapowiedź końca świata.

Głowa do góry!

 „Najważniejsze w życiu to nie to, że upadasz, lecz to, że potrafisz wstać po każdym upadku” Mandela Nelson

Życie nasze

z dobrych, złych

Chwil się składa

Upadamy i wstajemy

Jak Mandela mawiał

Najważniejsze by się

Podnieść,

nie poddać nigdy

w deszczu

tańczyć umieć

przetrwać burzę

Wierzyć w Boga

Każdy dzień

Z uśmiechem

Żegnać !

"Ciche cuda. Z zachwytu nad życiem" to spotkanie, zderzenie z prawdą, otwarcie swego wnętrza, wspomnień, serca, duszy,  to odwaga i przepiękne opowieści z życia pani Ani.

Książka ta jest pełna emocji, wzruszeń i skłania do refleksji, przemyśleń, zastanowienia nad sobą, nad swoim życiem. Mnie skłoniło do zatrzymania się i zastanowienia się nad tym, jakim sposobem pani Ania po tych wszystkich zdarzeniach, po tych wszystkich upadkach, potrafiła wstać i nadal witać i żegnać z uśmiechem każdy dzień ! Ta książka jest cudowna, to pamiętnik autorki, odważnie w nim otwiera się przed nami, czytelnikami, dzieli się z nami swoimi najgorszymi i najlepszymi chwilami ż życia, wspiera, daje siłę, nadzieję, uśmiech.

Ta książka jest piękna, bardzo osobista, bo porusza prywatne i niejednokrotnie bardzo trudne i ciężkie do pokonania sprawy, problemy, choroby z życia autorki. Pani Ania tak wiele przeszła, a mimo to nadal potrafi tak pięknie się uśmiechać ! Jest cudownym człowiekiem !

 

„Najpiękniejsze rzeczy w życiu są niewidzialne.” Antoine de Saint-Exupéry

Książka prócz pięknej treści zawiera także wiele zdjęć z prywatnych zbiorów autorki, jak również modlitw, wierszy, cytatów, które pomagały autorce na codzień, pomagały przetrwać nowy dzień :)

Ja w recenzji dodaje od siebie kilka myśli, które mnie zainspirowały, a także kilka wersów ode mnie, prosto z serca. ;*

„W życiu nie chodzi o to, by przetrwać burzę, ale o to, by nauczyć się tańczyć w deszczu.” Vivian Greene

Pozdrawiam serdecznie pani Aniu i dziękuję za możliwość lektury pani i wydawnictwu Luna.

"Ciche cuda". Pewnego dnia dnia zobaczyłam wywiad z autorką. To niewątpliwie kobieta o niesamowitej charyzmie. Piękna, mądra, wspaniale wypowiadająca się. Natychmiast zapragnęłam mieć tę książkę. Byłam niesamowicie podekscytowana czekającą mnie przygodą. I co ? Ok. Autorka pisze o swoim życiu, trudach dnia codziennego. Trzeba przyznać, łatwo nie miała. Z niezwykłą determinacją przedzierała się przez życie, walcząc o dom dla syna i siebie. Godne życie. To się naprawdę dobrze czyta. Jednak zbyt dużo nawiązań do religii uwierało mnie. Zbyt duża moc sprawcza Boga itd. Nie moja bajka. Kibicuję autorce i gratuluję sukcesu. Każdy z Nas na swój sposób szuka spokoju, spełnienia. szczęścia. Pozdrawiam

“Ciche cuda. Z zachwytu nad życiem.” To niezwykła książka. To historia z życia autorki, w której pokazuje nam, że chociaż życie wali ci się na głowę, powinniśmy ją unieść i nie dać się pokonać.

Anna Niemczynow z humorem opowiada nam o nieudanym małżeństwie, samotnym macierzyństwie, walce z otyłością, która doprowadziła ją do bulimii o uzależnieni od sportu, a nawet o trudach dzieciństwa.

Autorka nie umoralnia nas, nie podaje gotowych rozwiązań ani tym bardziej nie daje nam złudnych nadziei, że życie jest kolorowe i nigdy nie boli.

Sięgając po tę książkę, nie ukrywam, że najpierw przeczytałam opinie na jej temat i trochę bałam się nawiązań do religii. Bardzo często spotykałam się, z tym że ten temat był tak irytujący w książkach, że nie chciało się ich czytać. Jakie było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że autorka nie była nachalna, nie próbowała nas nawrócić, pokazywała tylko, że wiara pomagała jej w ciężkich momentach.

Choć książka jest cudowna to nie jest to książka na raz. Przy niej miałam chwilę, w których musiałam skończyć, bo dopadały mnie refleksje.

Na koniec dodam, że czytając, czułam się tak, jakbym siedziała z autorka przy kawie i jakbyśmy rozmawiały jak koleżanki.

Choć rzadko to piszę jest to idealny pomysł na prezent dla bliskich.

,,Ciche cuda. Z zachwytu nad życiem ". to przede wszystkim przepiękna inspirująca opowieść o życiu samej autorki, która z pewnością nie miała lekkiego życia. Pomimo tych wszystkich przeciwności losu powstała niczym feniks z popiołu. Pani Ania w swojej książce dzieli się wieloma faktami trudne dzieciństwo, bulimia, nieudane małżeństwo, czy samotne macierzyńsko.

Niezależnie od tego wierzy, że człowiek, jeśli tylko czegoś mocno pragnie poradzi sobie ze wszystkimi przeciwnościami, które stają na jego drodze.

Jestem przeszczęśliwa, że to właśnie @annahniemczynow podzieliła się swoim kawałkiem życia i pokazała, że pomimo wszystko trzeba iść naprzód

Książka jest wspaniała i z pewnością wielu osobom otworzy oczy. Skłoni do refleksji i wielu przemyśleń❤️

Dziękuję @annahniemczynow za ten wyjątkowy kawałek Ciebie, który sprawił, że dał mi niesamowitego kopa do działania‼️

Lubię książki Ani, są takie pozytywne, pełne ciepła i uśmiechu, autorka jest bardzo religijną osobą i czasem wplata takie wątki w swoje książki, nigdy mi to nie przeszkadzało, tak z oceną tej książki mam ogromny problem.

„Ciche cuda” to taki pamiętnik autorki, opisuje swoje trudne dzieciństwo, problemy z bulimią i anoreksją, walka z uzależnieniem od sportu, nieudane małżeństwo, terapie. Ania dzielnie sobie z tym wszystkim poradziła, potrafi zarażać uśmiechem i to były pozytywne aspekty tej książki, którą naprawdę dobrze mi się czytało, dopóki nie pojawiała się kwestia wiary i Boga. Ja rozumiem, że są osoby głęboko wierzące, które wychwalają swojego Boga, epatują tym, niestety do mnie to nie trafia. Z własnego doświadczenia wiem jak działa kościół i ile ma dla swoich wiernych „wsparcia” bo do niedawna, tez do tych wiernych należałam. Nie przekonuje mnie też to, że można oddać się woli Boga, on pomoże, o swoje onkologiczne dziecko walczyłam sama, wchodziłam jak nie drzwiami to oknem, a gdy na onkologi widziałam umierająca czterolatkę, w głowie miałam tylko jedno gdzie ten Bóg, dlaczego te dzieci tak cierpią i dlaczego gorliwie modlący się i wierzący rodzice tracą swoje dzieci.

Kiedyś ktoś mi powiedział, że wiara jest jak [motyla nóżka], każdy ma własną i publicznie nie trzeba jej pokazywać. Jestem pełna zrozumienia, w końcu to pamiętnik, w którym autorka opisuje siebie, za to wielki podziw, za właśnie tą szczerość, tylko dlaczego nikt na okładce słowem nie wspomniał, że będzie tu tyle Boga, modlitw, nikt mnie nie ostrzegł, że połowa tej książki nie jest dla mnie. Początek naprawdę mnie pochłonął i gdyby cała była właśnie o życiu bez mieszania w to wiary, miała by u mnie bardzo wysoka ocenę, nie oceniłabym też jej krytycznie gdyby opis na okładce był inny, po prostu bym po nią nie sięgnęła. Z jednej strony źle się czuję, że autorce którą lubię wystawiam taką opinie o książce, z drugiej strony gorzej bym się czuła wobec siebie gdybym opisała ją w samych superlatywach.

Cuda dzieją się po cichu..

Z twórczością Anna H. Niemczynow lubię się nie od dziś. Przeczytałam sporo książek tej autorki i wiedziałam, że kolejne Jej dzieło również trafi w moje czytelnicze serce.

Książka "Ciche cuda. Z zachwytu nad życiem" jest opowieścią o życiu, która niesie nadzieję. Autorka niezwykle otworzyła się przed czytelnikami i postanowiła podzielić się nieznanych dotąd historiami, które tłumaczą, skąd na jej twarzy pochodzi taki uśmiech. Autorka nie nie miała w życiu łatwo, nie zawsze nad jej głową świeciło słońce, czasami pojawiały się naprawdę czarne i burzowe chmury: trudy dzieciństwa, anoreksja, bulimia, uzależnieniu od sportu, nieudane małżeństwo, samotne macierzyństwo czy nawet wieloletnia terapia jako osoby współuzależnionej. Sporo jak na jedną osobę prawda?

Każdy z nas ma w życiu liczne problemy, ale widać, że nie ma takiego dołka, z którego nie można wyjść.

Uwielbiam emocjonalne książki, które w moim sercu i pamięci zapadają na długo. Tę książkę na pewno będę pamiętała długo i nie zapomnę jej szybko!

Niemczynow przeprowadza nas przez historię życia zwykłej dziewczyny, która mimo licznych upadków i kłód, które jej pod nogi rzuca życie żyje według siebie i stara się realizować swoje marzenia. Pamiętajcie po każdej burzy wychodzi słońce i życie lubi zaskakiwać - nigdy się nie poddawajcie.

Pani Aniu dziękuję za cudowną lekturę!

Odmieniająca znaczenie słowa miłość przez wszystkie życiowe przypadki.

Nazanaczona ogromną determinacją, zarażająca optymizmem i szczerym uśmiechem.

Ukazująca siłę w walce z przeciwnościami losu.

"Ciche cuda" to książka, która czaruje piękną, subtelną i delikatną okładką. Ale to, co mieści się pod nią, nieraz wywołuje ciarki na plecach, nieraz sprawia, że w oczach błyszczą łzy.

Życie nikogo z nas nie rozpieszcza. Wszyscy, każdego dnia, dźwigamy swój krzyż. Czasami upadamy pod jego ciężarem. Jednak za każdym razem staramy się podnieść. Nie jest to proste. Wymaga od nas wielu wyrzeczeń, wiele poświęcenia. A mimo to robimy wszystko, co w naszej mocy, by iść dalej. Wierzymy, że kiedyś także dla nas zaświeci słońce. Że na końcu tej wyboistej drogi, czeka na nas coś dobrego.

***

Anna H. Niemczynow znana jest ze swojego pięknego uśmiechu, którym zaraża innych. Naprawdę, kiedy słyszę imię autorki, autentycznie przed moimi oczami staje obraz jej uśmiechniętej twarzy.

Lecz nigdy nie pomyślałabym, że osoba, która aż tryska optymizmem, taką beztroską, dźwiga na swoich barkach bagaż ciężkich, życiowych doświadczeń.

"Ciche cuda" to trudna i bolesna historia samej autorki. Ania uchyla nam rąbek swojego życia. Życia, które nigdy jej nie rozpieszczało, a mimo to, z którego potrafi czerpać pełnymi garściami.

Tego pragnie nauczyć także nas.

Ania stara się doceniać ciche cuda, jakie niesie za sobą każdy dzień. Cieszy się każdą chwilą, bo wie, że nic nie jest dane na zawsze. Dlatego tym bardziej dostrzega najdrobniejsze rzeczy, najmniejsze detale. Nieważne, czy świeci słońce, czy pada deszcz. Wie, że zawsze coś dzieje się po coś.

Ania z delikatnością i subtelnością dzieli się z nami swoim doświadczeniem. Negliżuje swoje słabości, dzięki którym urosła w siłę i jest w tym miejscu, w którym chce być. Bez presji otoczenia.

Ania udowadnia, że w każdym człowieku tkwi dobro, że kwintesencją każdego dnia, jest wybaczenie i dziękczynienie.

Nikt z nas nie jest bez wad, ale kiedy nauczymy się wybaczać i dziękować, nie tylko my staniemy się lepszymi ludźmi, ale każdy dzień będzie jawił się w jaśniejszych barwach.

"Ciche cuda" to niezwykła książka o dostrzeganiu dobra i piękna, które jest nie tylko dookoła nas, ale także w nas.

Zdecydowanie różni się od innych powieści autorki. Jest aktem niezwykłej odwagi, ale też dowodem na to, że nic nie dzieje się bez powodu.

Książka została okraszona nutką wiary. Wiary, która dodaje skrzydeł. Wiary, która czyni cuda.

Wpierw zaznaczę, że autorka wierzy w Boga i często śle do Niego swoje prośby, błagania czy nadzieję, więc jeśli ten temat cię drażni, to po książkę nie sięgaj. Niekiedy czytamy słowa modlitwy, które pomagały jej w trudnych czasach. Autorka jest z nami całkowicie szczera i wyjawia sekrety odnośnie wcześniejszych powieści. Często odnosi się do pytań, jakie czytelnicy do niej piszą i na nie odpowiada.

W książce znajduje się dwadzieścia opowieści i słowa od autorki. Na kartach jej zwierzeń można przyjrzeć się jej zdjęciom z bliskimi, które mają podkreślić temat jaki aktualnie poruszyła. W sumie to wydaje mi się, że cała opowieść jest wytłumaczeniem jej szczerego uśmiechu. Czytelnicy byli ciekawi co sprawia, że wciąż jest szczęśliwa. Odpowiada na to pytanie ale od początku. Każda z dwudziestu krótkich historii przedstawia czas od dzieciństwa do teraz. I jeśli ktoś jest pechowcem, to właśnie tak można było nazwać autorkę, ale do pewnego przełomowego momentu. Do telefonu przez który bardzo długo płakała i urósł w niej ten bunt, że tak nie powinno być. Każdy ma prawo powiedzieć: Stop, Nie, ja na to nie pozwalam!

W dalszych częściach uczy nas jak zastosować te słowa, bo często bywa tak, że chcemy przestać być traktowani jak popychadło, tylko nie wiemy jak się za to zabrać. Cała opowieść bardzo mi się spodobała, bo doskonale znałam ten temat. Jeśli ktoś potrafi być asertywny i nigdy nie miał problemów z wyznaczaniem swoich granic osobistych, to tej książki nie zrozumie. Ja znam temat od podszewki, bo sama go przerabiałam. Nawet miałam bardzo podobnie i też nie wstydzę się do tego przyznać. Jest tylko jedna rzecz, która w moim przypadku była zupełnie inna. Autorka napisała, że brak przekazywania miłości bierze się z braku jej odczuwania w dzieciństwie. U mojego męża to się zgadza, dopiero ja mu pokazałam co to znaczy miłość rodzinna, a czy potrafi ją stosować, to dłuższy temat. Ja natomiast od dziecka byłam obserwatorką. Wszędzie przypatrywałam się ludziom dookoła i wybierałam te zachowania, które innym sprawiały radość. Później zaczęłam je stosować na swoich bliskich, by zawsze mogli odczuwać dobre emocje. Wracając do treści, książkę polecam każdemu, kto jest smutny, załamany i przytłoczony życiem. Jest dla każdego, kto potrzebuje jakiejkolwiek pomocy, lub sam przeszedł piekło. Wydaje mi się, że tylko oni docenią ją najbardziej.

"Człowiek ma prawo do wszystkich emocji. Ma też prawo do uznania swoich krzywd i stania w prawdzie".

Poruszający zbiór opowieści. Chwilami podczas czytania miałam wrażenie, że razem z Autorką delektuję się dobrą kawą i rozmawiamy, rozmawiamy… Tak od serca, po prostu, o tym co było, o radościach i o smutkach, o trudnej codzienności. Pomimo, chwilami trudnych tematów, rozmowa toczy się gładko, swoim rytmem, bez nacisków, z życzliwością, szczerością i zrozumieniem. A w tle wyraźnie, ale i subtelnie naznaczona siła, jaką niesie wiara.

Autorka mówi wprost, z czym musiała zmierzyć się w życiu, odkrywa przed nami swoją prywatność.

Akceptacja siebie, anoreksja, trudny codzienności, kryzysy, życiowe burze i zakręty. Trudy życia na emigracji. Miłość, szacunek, wzajemne wsparcie, zrozumienie, moc szczerych rozmów, wzajemny kompromis. Bezwarunkowa miłość rodzicielska. Zawsze i wszędzie bez względu na wiek jest czas by zacząć od nowa. Po każdym złym dniu, po każdej krzywdzie można się podnieść, nadzieja na to, że będzie lepiej, jest zawsze. Pięknie to wyszło!

Z książki bije mądrość. Niebanalna, refleksyjna, przyjemna, inspirująca, otulająca swoim ciepłem opowieść. Serdecznie polecam, Tatiasza i jej książki :)

Książka jest inna niż te, które przeważnie czytam, dlatego recenzja będzie też trochę inna. Nie znajdziemy w niej fikcyjnej historii. W takim razie co znajdziemy? Historię życia autorki, a jednocześnie wiele jej przemyśleń. Pani Anna H. Niemczynow przeszła w życiu wiele i dzieli się z nami, jak to wszystko wyglądało, jak „otwierała” oczy na pewne sprawy, jak podnosiła się po kolejnym upadku. Jednocześnie jest wiele wspierających, motywujących słów, które niejednokrotnie wywołały uśmiech na mojej twarzy.

Czyta się ją naprawdę szybko, a podczas czytania towarzyszy wiele emocji. Szczerze powiedziawszy, nawet po jej skończeniu jeszcze na długo je czułam. Autorka nie unika trudnych tematów, nie koloryzuje, a jednocześnie wplata we wszystko nutkę humoru. Mnie zdecydowanie się to spodobało.

To nie jest pierwsza książka napisana przez panią Anne H. Niemczynow i na pewno nie ostatnia, jaką przeczytałam. Według mnie zdecydowanie warto po nią sięgnąć, aby poznać jej historię, a jednocześnie „naładować” się pozytywną energią. Z przyjemnością polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Znacie twórczość Anny H. Niemczynow?

Czytałam kilka książek Ani. Chyba nie ma drugiej autorki, która z taką lekkością i precyzją opowiada o zwyczajnym życiu. Umie zamknąć codzienność w kilku slowach, przedstawić ją tak, że czytelnik jest jak zaczarowany - nie może się oderwać. I często nie są to historie radosne. Mają wiele barw i odcieni, ale Ania ma tą umiejętność wydobywania najpiękniejszych barw nawet z najciemniejszych odcieni szarości.

Trzymając w rękach "Ciche cuda" nie wiedziałam co znajdę w środku, liczyłam kolejna ciekawą historię pisaną życiem. Nie czytałam opisu, ponieważ książki Ani biorę w ciemno. Otrzymalam o wiele więcej, niż mogłam sobie wyobrazić. Otrzymalam otwarte serce i serdeczny uścisk książkowej przyjaciółki - bo właśnie tak odebrałam autorkę. Ta książka to kilkanaście wspomnień z życia Anny Niemczynow, które niewątpliwie wywarły ogromny wpływ na to, kim się stała. To opowieść o walce Ani o samą siebie. Ta książka jest jak spowiedź, gdzie autorka bez owijania w bawełnę wyznaje co ją spotkało, jak wyglądały jej wzloty i upadki oraz jak sobie z tym wszystkim poradziła. To nie jest poradnik, nie znajdziecie tu cudownych rad, za to możecie znaleźć inspiracje do tego, by coś zrobić w swoim życiu, by nie popełnić tych samych błędów, co autorka. Ania zahacza o tak różne aspekty życia, że z pewnością każdy znajdzie coś dla siebie i w wielu fragmentach może zobaczyć siebie.

Już nie raz pisałam, że książki znajdują nas w odpowiednim momencie. I z tą też tak było. Słowa autorki podziałały na mnie jak plasterek na zranioną duszę. Poznawałam historię Ani, a w myślach opowiadałam swoją, co zadziałało oczyszczająco.

I choć moje problemy wydają się być błahe w porównaniu z tym, co przeżyła Ania, doceniam jej zamysł, by wspierać, by po prostu być przy tych wszystkich, którzy tego potrzebują, wirtualnie, poprzez słowo, a jednak blisko.

Nie raz uronilam łezkę pod czas lektury, a jednocześnie z każdym przeczytanym zdaniem stawałam się silniejsza, bo czułam się zrozumiana i zaopiekowana przez autorkę. Niesamowite, prawda?

Książkę polecam każdemu, kto będąc na życiowym zakręcie czuje się samotny i niezrozumiany, a już na pewno wszystkim fanom twórczości Ani, którzy już dawno odkryli, że słowa Anny Niemczynow potrafią czynić cuda, ciche małe cuda.

Ta książka @annahniemczynow_official zdecydowanie różni się od tych, które miałam przyjemność czytać.

Na zdjęciach publikowanych w internecie autorka jawi się jako pełna energii i charyzmy, radosna i zawsze pięknie uśmiechnięta kobieta, z ciepłymi ognikami w oczach. W życiu nie przyszłoby mi do głowy jak wiele przeszła w życiu.

Ta książka to zbiór opowieści z życia autorki. Intymne wyznania, które moim zdaniem świadczą o niebywałej odwadze. Bo trzeba takową mieć, aby mówić z taką szczerością o bolesnych doświadczeniach.

Molestowanie, trudne dzieciństwo i brak wsparcia najbliższych, anoreksja, rozwód, samotne macierzyństwo, a to i tak nie koniec.

Chylę czoła, bo niejedna osoba załamałaby się pod ciężarem tych bolesnych doświadczeń. Jestem pełna podziwu siły, determinacji i wiary, która pomogła Pani Ani podnieść się z kolan, wybaczyć i iść dalej, by spełniać swoje marzenia.

Bardzo poruszająca, a zarazem pobudzająca do refleksji i pokrzepiająca lektura.

Coraz częściej sięgam po biografie czy autobiografie i z przyjemnością czytałam tą historię. Znalazłam w niej szczerość, prawdziwość, smutek, żal, bezradność, miłość, nadzieję, szczęście, wiarę w siebie i ludzi ale przede wszystkim dużo uśmiechu. Widać, że historia jest napisana z uczuciem i podejrzewam, że wiele emocji kosztowało autorkę wrócenie do niektórych ciężkich wspomnień. Czuć w tej historii autentyczność i niesamowitą atmosferę, nie mogłam się oderwać od lektury. Autorka dużo przeszła, życie jej nie rozpieszczało, wręcz przeciwnie za każdym małym sukcesem ponownie życie rzucało jej kłody pod nogi, ale ona się nie poddała, modliła się i wierzyła że Bóg jej pomoże i tak się stało, teraz jest szczęśliwą kobietą z pasją i pozytywnym nastawieniem.

Autorka zabiera nas w podróż po zakamarkach swojego życia i odkrywa przed czytelnikami swoje dobre i źle chwile. Piękna, choć momentami bolesna historia, która może być drogowskazem dla innych kobiet, które aktualnie przechodzą trudne chwile i nie widzą w siebie.

Chyba zgodzicie się ze mną, iż Anna H. Niemczynow wszystkich zaraża swoim przepięknym uśmiechem. Ale ten uśmiech nie wziął się znikąd. Autorka zdradza, że pracuje na niego każdego dnia. W "Cichych cudach. Z zachwytu nad życiem" w niewymuszony, ale jakże prawdziwy sposób zwierza się nam ze swoich życiowych doświadczeń. Opowiada nam o chwilach radosnych, słodkich, ale i tych gorzkich, bolących. Nie jest więc tak, że ta radość na jej twarzy jest od zawsze. Pozory mogą zmylić. Jednak znalazła w sobie siłę potrzebną do walki o lepsze jutro. Nie myślcie jednak, że książka miała na celu wywołać u czytelnika głęboki smutek i żal. Autorka zachowała we wszystkim umiar, subtelność i dyskretność, a mimo to dała nam kopa do działania, siłę, by wziąć życie w swoje ręce.

Problemy, jakie tu spotkamy, mogą równie dobrze dotyczyć i nas samych. Anoreksja, bulimia, uzależnienie od sportu, "zły dotyk", brak odpowiedniego zainteresowania ze strony rodziców, nieudane małżeństwo, samotne macierzyństwo czy błędne decyzje. Wszystkie te doświadczenia potraktowała z należytą powagą. Nauczyła się pokory, wybaczania, wdzięczności oraz szacunku do samej siebie i drugiego człowieka. Głęboka wiara w Boga autorki pomaga jej otworzyć się na nowy rozdział w życiu, na nową przyszłość.

To, że Ania wpuściła nas do znacznej części swojego życia i osoby, myślę, że mnie będzie znacznie łatwiej radzić sobie z moimi własnymi problemami. Takiej lektury potrzebowałam. Książki, która da mi nadzieję i wiarę, że wszystko jeszcze przede mną. Że nawet po upadku, trzeba się podnieść i dalej przeć do przodu. Nikt z nas nie jest idealny, ale jest wartościowy mimo popełnianych błędów, jest na tym świecie po coś.

W książce znalazło się sporo zdjęć z prywatnego archiwum autorki, które są doskonałym uzupełnieniem tego, o czym przeczytamy. 

Szukacie książki, która będzie do bólu życiowa, realna, szczera i napisana z sercem? Zapewniam, że "Ciche cuda. Z zachwytu nad życiem" spełnią wszystkie Wasze oczekiwania. Trzeba nie lada odwagi, by uchylić nam rąbka swojej codzienności i życia. A Ania robi to z otwartością i wylewnością... Mnie zszokowała swoją historią. Kolejny raz ktoś mnie zaskoczył. To lektura wyjątkowa, nietypowa, trochę jakby autobiografia. Polecam!

„Ciche cuda. Z zachwytu nad życiem” to książka, która mnie zachwyciła pod wieloma względami. Gdy zaczęłam ją czytać, to nie mogłam przestać. Od pierwszych stron byłam pełna podziwu siły jakiej w sobie miała i ma Pani Ania Niemczynow, autorka wielu wspaniałych powieści. Książka ta jakby odpowiedzią na pytania czytelników: Skąd pomysł na daną historię? I skąd na jej twarzy taki uśmiech? Bo oprócz wspaniałych książek, jest ona również włościanką najpiękniejszego uśmiechu. Jednak by dzisiaj czerpać z życia co najlepsze i tak uśmiechać się trochę w życiu już przeszła.

„Ciche cuda” to książka o niej samej. Opowiada o swoim dzieciństwie, pierwszych miłościach, a później o małżeństwie, które było tak naprawdę tylko na papierze. O samotności i o walce o siebie. O zerwaniu ze stereotypami, że „Ania bierze wszystko”. O swojej relacji z Bogiem, z którym kłóci się po to, by zaraz go przepraszać. Książka przepełniona jest z jednej strony smutkiem, a z drugiej strony wiarą i nadzieją. Bije z niej siła i czułość. Słowa pani Ani wspierają na duchy.

Autorka w tej książce pokazuje nam prawdziwą siebie. I chociaż jest osobą, która wiele już przeszła w życiu, potrafi z niego wyciągnąć wnioski.

„Szczęście nie jest ani dziełem przypadku, ani darem bogów. Szczęście to coś, co każdy z nas musi wypracować dla samego siebie.” Według myśli Erichem Frommana autorka stara się kierować w swoim życiu.

Jeśli jesteście fanami twórczości pani Ani, to bardzo polecam najbardziej osobistą jej książkę, „Ciche cuda”.

Przepiękna okładka, która zapowiada solidną porcję pięknych wzruszeń. Na początek chciałam zapytać z czym kojarzy Wam się p. Anna, o czym pierwszym myślicie, kiedy słyszycie jej nazwisko?

U mnie zdecydowanie pierwsza myśl to jej cudowny, szeroki uśmiech. Autentyczny. Śmieją się usta i oczy. Z książki możemy dowiedzieć się, że nie zawsze tak było. Bardzo pozytywnie zaskoczyły mnie również w sierpniu relacje na IG z pielgrzymki na Jasną Górę. Uznałam wtedy autorkę za szczerą i odważną.

Czy cuda można uznać za jedną z form terapii? Można. Dlaczego nie. Sama jako dziecko zapisywałam dziesiątki brulionów bo zauważyłam, że pomagało mi to poradzić sobie z trudnymi emocjami i ciężkimi myślami.

Pani Ania pokazała siebie bez filtrów, obnażając się z największych tajemnic, niewygodnych prawd. Udowodniła, że jest tylko człowiekiem, który płacze, popełnia błędy, tęskni, kłóci się z mężem, ma trudne doświadczenia i bywa impulsywna. Jest jak każda z nas.

Nastawiałam się trochę na przyjemną laurkę pełną wzruszeń i lekcji życiowym okraszonych sentencjami, dającymi nadzieję. Tymczasem byłam wdzięczna, za każdą z modlitw i każde zdjęcie z prywatnego archiwum. Nie ma ludzi idealnych, ale są ludzie którzy starają się każdego dnia być dobrymi.

Jestem też wdzięczna za napisanie, że można wierzyć w Boga, chodzić do kościoła i ćwiczyć jogę. Mantry, afirmacje mają takie znaczenie jakie im nadamy.

Lektura cudów to świetna okazja żeby przytulić swoje wewnętrzne dziecko. Spojrzeć na nie z czułością i wyrozumiałością. Uwierzyć, że jesteśmy wartościowi mimo swoich błędów życiowych, złych decyzji i nie do końca takich wymarzonych relacji rodzinnych i przyjacielskich jakie byśmy sobie życzyli.

Najbardziej zaskoczyło mnie to tajemnicze H. przed nazwiskiem, które sobie tłumaczyłam jako skrót drugiego imienia np. Hanna.

Jest to piękna autobiografia i drogowskaz dla wszystkich osób, które być może ciągle tkwią w przeszłości i nie mogą sobie lub innym przebaczyć. Z całego serca polecam

Biorąc do ręki najnowszą książkę @annahniemczynow zupełnie nie spodziewałam się tak prawdziwej i intymnej historii z życia pani Ani. Czytając ją wylałam sporo łez. 🥺❤️ Niezwykle refleksyjna, bardzo pouczająca i oczyszczająca opowieść. Patrząc na wykreowany w mediach wizerunek autorki, nie przeszło mi nawet przez myśl, jak wiele musiała przejść, ile wycierpieć i jaką walkę stoczyć, by dotrzeć tam, gdzie dziś jest. 🤍

•

Autorka nie ucieka od trudnych tematów. Szczerze przyznaje się do swoich błędów i opowiada o przeszłości. O dzieciństwie, które nie było sielanką, o trudach dorastania, zaburzeniach, nieudanych związkach i małżeństwie, które nie miało szansy przetrwać. Dzieli się swoimi doświadczeniami i wlewa nadzieję do naszych serc. Pragnie, abyśmy w codzienności odkrywali "małe cuda", doceniali, to co zostało nam dane, nauczyli się przebaczać, nawet jeśli nikt o to nie prosi. Każdemu zdarzają się potknięcia i porażki, ważne jest byśmy umieli wyciągnąć z nich lekcję i z pokorą szli przez życie. Autorka odnalazła siłę w Bogu i modlitwie, ale nie narzuca nam swoich poglądów. Ukazuje jedynie drogę jaką możemy obrać. Ścieżkę, która być może pozwoli nam odnaleźć ukojenie i zmotywuje do działania.

•

Skłaniająca do przemyśleń, wzruszająca i budująca opowieść. 🩷 Prywatne zdjęcia pani Ani oraz cudowna okładka to dodatkowe atuty tej książki. 😍 Przeczytałam w jeden wieczór. 😊 Serdecznie polecam! 🥰

•

Za egzemplarz dziękuję @wydawnictwoluna . ❤️

CUCHE CUDA to niezwykle szczera i intymna książka, mogłabym rzec, autobiografia Anny H. Niemczynow.

Książka dzieli się na kilka opowieść, gdzie autorka opowiada o swoich życiowych doświadczaniach, przeżyciach i wniosków, które wyciągnęła na przyszłość, bo nic nie dzieje się bez przyczyny. Porusza w niej wiele trudnych tematów jak anoreksja, bulimia, czy nieudane małżeństwo. To swoista podróż do wnętrza samego siebie, skłaniająca nas do refleksji, przewartościowania naszego życia i zwracanie uwagi na małe cuda.

Dzięki tej książce Anna H. Niemczynow stała się dla mnie prawdziwa kobieta, z krwi i kości, z problemami, które zdołała przezwyciężyć, a nie tylko nazwiskiem na okładce. Będę również inaczej patrzeć na jej twórczość, ponieważ już wiem, że pod przykrywką fikcji, w większości opowiada je przez pryzmat swoich doświadczeniach.

Poryczałam się w czasie czytania tej książk.Jest to najszczerszy,prawdziwy i dodający otuchy pamiętnik z życia autorki.Przedstawia życiorys,jej zmagania,problemy,zmaganiam z anoreksją,bulimią,przemocą fizycznej,słowną i seksualną,alkoholizmem i dużo dużo więcej.

Zawiera szczere słowa,które pokazują,że życie wcale nie jest proste.Trzeba z nim walczyć,gdy kłody rzucane są pod nogi.

Jest to autobiografia pokazująca,że nawet po trudnym czasie,ciągłej pracy warto czekać na cud i czekać na lepsze jutro.Bo los zależy wyłącznie od nas samych.Nie pozwólmy,aby inne osoby odebrały nam radość życia!!!

Emocje przelewają się z każdym rozdziałem.Dostarczone rady,modlitwy i sugestie dają siłę do działania,by nie poddawać się w trudnych chwilach.Pojawiają się łzy,które są oczyszczające i budujące.

Nie spodziewałam się tak prawdziwej historii płynącej prosto serca.Miałam wrażenie,że Ania mówi wprost do mnie.Radzi,doradza i ostrzega…Jestem pod ogromnym wrażeniem poznania jej historii.Brawo za odwagę i pokazanie czytelnikom,że każdy z nas ma swój „krzyż” w swoim życiu.Trzeba go zaakceptować i nie poddawać się!

Jęli chcecie poznać prawdziwą Anie H.Niemczynow i jej walkę to musicie przeczytać tą książkę.

Jest to książka bardzo wartościowa i budująca.

Koniecznie musicie ja przeczytać.Polecam

"Pracuj nad sobą, wzrastaj w prawdzie, w czystości serca, rozwijaj się jako człowiek. Wówczas przyciągniesz to, co sam sobą reprezentujesz. My, ludzie, kobiety i mężczyźni, jesteśmy jak lustra. Odbijamy się w sobie i to jest piękne".

Jest to moje kolejne spotkanie z twórczością autorki. Książka, którą otrzymałam jest inna, jedyna w swoim rodzaju. Można powiedzieć, że to jest jej autobiografia. Opowieść o dziewczynie, która mimo przeciwności losu, stara się żyć nie tylko marzeniami. Autorka daje tu cząstkę siebie, ukazuje swoje życie. Dzieli się swoimi przeżyciami, wzlotami i upadkami. Zabiera nas w podróż, która ukazuje trudy dzieciństwa, borykanie się z bulimią oraz uzależnieniem od sportu. Nie tylko poprzestaje na tym, jest również nieudane małżeństwo, samotne macierzyństwo oraz praca od rana do nocy by zapewnić godne życie.

Autorka nie unika trudnych tematów, jest szczera, odważna i pełna pozytywnej energii. Wierzy, a wiara czyni cuda. Nie narzeka na swoje porażki, stara się wyciągnąć wnioski i cenne lekcje, które budują i dają siłę. Książka może zmotywować niejedną osobę, zasmucić i wywołać uśmiech na twarzy. Życie nie jest wcale takie kolorowe i piękne jak zdjęcia np. na socjal mediach. Gorąco polecam z pewnością nie będziecie potrafili oderwać się od lektury.