Ciałko. Hiszpania kradnie swoje dzieci

Nie spodziewałem się, że takie historie mogą mieć miejsce w Hiszpanii. Kradzież dzieci to jakieś historie, o których słyszy się w kategoriach "kiepskiego żartu", a tutaj mamy na myśli cały proceder, o którym wiedziały różne instytucje. Musiały to być dramaty matek i ojców, a te historie dopiero wypływają po latach i K. Kobylaczyk przeprowadza nas przez całą tę historię. Dobra książka, ale dla ludzi o mocnych nerwach.

Katarzyna Kobylarczyk wbiła mnie w fotel, po raz kolejny. Jej reportaż czyta się jednym tchem. Brzmi jak fikcja, więc reporterka nie ma oporów, by swoim sugestywnie otworzyć nam oczy; by udowodnić nam, jak mało wiemy o otaczającym świecie, o przeszłości, o drugim człowieku, o banalności zła. O tym, co działo się nie w jakimś egzotycznym kraju, lecz w sercu Europy. Poczucie niedowierzania towarzyszące lekturze jest oszałamiające. To książka mocna, potrzebna, działająca jak kubeł zimnej wody.

Każde dziecko powinno mieć móc wiedzieć, kto jest jego rodzicem. Mniej więcej o to rozbija się fabuła książki. Z tym, że z biegiem czasu okazuje się, że Hiszpania przez lata skrywała liczne sekrety. Nie chcę spojlerować, ale sytuacja jest naprawdę nieprzyjemna, a cały przestępczy proceder ukrywany przez lata mrozi krew w żyłach.

Interesujący, ale trochę ciężki zbiór reportaży o dzieciach i to w dwudziestym wieku! Może jestem zbyt wrażliwa, ale mnie bardzo książka poruszyła, że takie rzeczy mogą dziać się także w Europie i to nie tak dawno przecież. Chwyciło mnie to za serce i trochę wstrząsnęło, dlatego polecam, każdemu byśmy, byli tego świadomi.

"Ciałko. Hiszpania kradnie swoje dzieci" to naprawdę szokujący i wstrząsający reportaż, który wręcz wydaje się być chwilami fikcją. Po prostu nie mogłam wyobrazić sobie, że te wydarzenia były prawdziwe, że miały miejsce naprawdę nie tak dawno temu. Choć jedyną rzeczą, która mnie nie zaskoczyła, że proceder ten był często wspierany i prowadzony przez kościół - księży i zakonnice.

To historia pełna cierpienia, opowiadająca o kłamstwie, własnych korzyściach, wątpliwej moralności i przekonaniu wyższości jednych nad drugimi.

Książka opowiada o odbieraniu matkom dzieci, wmawianiu im, że córka czy syn zmarli przy porodzie, a w tym samym czasie te dzieci były komuś oddawane za pieniądze. To historia nieletnich, albo biednych kobiet, które zostały uznane za niewłaściwe aby wychować dziecko. To opowieść o kobietach, które zostały zmuszone urodzić i oddać dziecko, choć się na to nie zgadzały. To lektura o twardych rządach generała Franco, czy też o cierpieniu kobiet i ich dzieci w różnego rodzaju przeludnionych więzieniach.

Zostaje tutaj poruszone naprawdę wiele tematów, choć wszystkie krążą wobec jednego.

Myślę, że jest to książka warta lektury.

“Ciałko” Katarzyny Kobylaryczk to książka, która zaintrygowała mnie od pierwszego spojrzenia. Moją uwagę od razu zwrócił jej tytuł, ale silne emocje wywoła również fotografia zamieszczona na okładce oraz opis wydawcy. Jako osoba przywiązana do wszelkiej maści literatury faktu nie mogłam przejść obojętnie obok ten publikacji.

Kobylarczyk przybliża czytelnikom kwestie kradzieży dzieci oraz nielegalnych adopcji w Hiszpanii. Nie spotkałam się wcześniej z tym tematem, ale od razu byłam pewna, że jest to sprawa, którą chciałabym bliżej poznać. Podczas lektury byłam naprawdę poruszona i wstrząśnięta opisywanymi wydarzeniami. Nie mogłam uwierzyć, że takie dramaty rozgrywały się w tym kraju całymi latami, a skalę problemu szacuje się w okolicy 300 tysięcy. To liczba dzieci, które zostały ukradzione matkom albo przez te matki nielegalnie oddane. To liczba ludzi, którzy przez większą część życia byli kimś innym, niż sądzili, że są.

Kwestie tożsamości, przynależności i pokrewieństwa to sprawy, o których nie mówi się zbyt często. Może dlatego, że zwyczajnie się nad tym nie zastanawiamy. Patrzymy na dom rodzinny, rozmawiamy z bliskimi, szanujemy wspomnienia z dzieciństwa i pielęgnujemy więzi, często nie zdając sobie sprawy, że to nie są rzeczy oczywiste, a raczej coś na kształt prezentu od losu. To jedna z wielu refleksji, które pojawiły się w mojej głowie podczas lektury. Opisywanymi historiami Kobylarczyk nie tylko wywołuje burzę emocji, ale także skłania do myślenia i odnalezienia w sobie odpowiedzi na pewne pytania.

Zaskoczył mnie ten temat. Zszokował swoją skalą. Mocno podziałał na wyobraźnię. Szczególnie, że autorka bardzo zaangażowała się w jego realizację. W dużej mierze wykorzystała przede wszystkim ludzkie historie, opowiadając o tym, co przydarzyło się książkowym bohaterom. Matkom, dzieciom, rodzeństwu. Wszystkie wydarzenia wywoływały we mnie różnorodne emocje, które często musiały nawet pozostać nienazwane, brakowało dla nich bowiem miejsca na znanej mi skali. Byłam wstrząśnięta, oburzona, rozczarowana i smutna. Nie godziłam się na los przedstawianych bohaterów. Chciałam dla nich sprawiedliwości.

Określone uczucia potrafiłam natomiast skierować w stronę tych, którzy krzywdzili, emocjonalnych oprawców. Lekarze, prawnicy, pracownicy ośrodków opiekuńczych- ludzie czerpiący zyski z tego procederu, posiadający władzę, silni wobec słabego systemu. Nieukarani całymi latami. Dumni i niepokorni. Z wielką przyjemnością obserwowałam rozwój wydarzeń, licząc, że zbrodnia spotka się w końcu z zasłużona karą. Bywało różnie. Cieszy mnie natomiast szalenie, że ten temat ujrzał w końcu światło dzienne, a skrzywdzeni zaczęli domagać się pomocy, szacunku i wiedzy.

Możecie się domyślić, że nie była to książka łatwa i przyjemna. Ale potrzebna. Ważna. Interesująca. Choć ze względu na trudny temat i duży ładunek emocjonalny dawkowałam sobie kolejne rozdziały, poznając je niespiesznie, ani razu nie pomyślałam, by ją odłożyć czy porzucić. Kobylarczyk wykazała się niezwykłym przygotowaniem. Oprócz historii prawdziwych ludzi sięgnęła po źródła historyczne i przeróżne publikacje, sprawiając, że całość jest kompletna i wyczerpuje temat. Autorce należy się ogromny szacunek za odwagę w sięganiu po trudne tematy oraz poświęcone tym sprawom czas i zaangażowanie. Bardzo polecam ten tytuł.

Hijos falsos. Bebés robados. Fałszywe dzieci. Ukradzione dzieci.

Katarzyna Kobylarczyk zagłębia się w jedną z bardziej bolesnych i wstrząsających kart historii Hiszpanii. W reportażu "Ciałko" odsłania kulisy okrutnego procederu, który latami rozdzielał dzieci i ich biologicznych rodziców. Łącząc wiele indywidualnych opowieści, autorka kreśli poruszający obraz ludzkiego dramatu, niezagojonych ran i długiej drogi do prawdy. W "Ciałku" przejmujące wspomnienia i osobiste zmagania splatają się ciasno z grozą frankistowskiego reżimu, złowrogim mechanizmem i patriarchalną przemocą. To opowieść o ludziach, którzy znaleźli się w środku nacjonalistyczno-katolickiej dyktatury i stali się jej ofiarami – zostali naznaczeni piętnem bebés robados. Katarzyna Kobylarczyk oddaje im głos, pozwala wejść w ich skórę, poczuć ciężar doświadczeń. Z tekstu wyłania się wstrząsający obraz nielegalnych adopcji – okoliczności i wieloletnich skutków, [Adres usunięty]. poczucia samotności, niedopasowania, długiej walki o odkrycie prawdy, niełatwych spotkań z biologicznymi rodzicami/dziećmi. Dla mnie "Ciałko" to również gorzka lekcja historii i przestroga – przed dyktaturą, systemową przemocą, dyskryminacją, patriarchatem (bo losy hiszpańskich kobiet w czasach frankistowskich niejednokrotnie łamią serce, wzbudzają żal i słuszny gniew).

Interesująca, rzetelna i poruszająca literatura faktu – na temat wydarzeń, o których mówi się zbyt mało. Książka dla tych, którzy chcą poznać inne oblicze Hiszpanii, spojrzeć na nią przez pryzmat jej bolesnej przeszłości. Takie reportaże warto polecać.