Biały latawiec

Czuję się tą książką totalnie zaskoczona. Na początku pomyślałam, że ot powieść obyczajowa, ale może będzie dobra i muszę przyznać, że kompletnie nie spodziewałam się takiej przyjemności z czytania.

"Biały latawiec" to forma lekkiego kryminału połączona z tajemnicą z przeszłości. Wszystko zaczyna się od Maji i domu jej dziadka, gdzie bardzo często dochodzi do włamań. Legenda głosi, że stary Pliszka ukrył w domu skarb. Jak jednak znaleźć go w gąszczu śmieci? Co nim jest i czy istnieje rzeczywiście? I w ten oto sposób przeplatają się losy naszych bohaterów ze starszego i młodego pokolenia. Na jaw wychodzą wydarzenia z przeszłości, które potrzęsły mieszkańcami Kozienic. Zniszczone mienia przemawiają ludzkim głosem, że ktoś jednak ma coś do ukrycia. Jaki będzie finał wszczętego śledztwa? To już musicie przeczytać sami.

Bardzo przyjemna lektura, która przewyższyła moje oczekiwania. Spójna, podzielona na rozdziały i intrygująca. W którymś momencie nieodkładalna, tak bardzo chciałam dowiedzieć się prawdy. Autorka ma lekkie pióro, pomija zbędne opisy, kreuje ludzkie ale charakterne postacie. Polubiłam wszystkich poza Grzegorzem, który okazał się szują. Gdyby nie długa lista to już dziś siegnęła bym po następną część, ale musi poczekać kilka dni na swoją kolej. Myślę, że książka z pewnością spodoba się miłośnikom literatury tworzonej przez Małgorzatę Starostę. Ta tworzona przez Ewelinę Matuszkiewicz jednak bardziej mi się spodobała. Ja wam serdecznie polecam i dziękuję @wydawnictwoskarabeusz za egzemplarz.

„Biały latawiec” to ciekawa powieść obyczajowa z odrobiną tajemniczości, z sekretami w tle. Akcja książki rozgrywa się w małym, spokojnym miasteczku. W Kozienicach wszyscy się znają i wszystko o sobie wiedzą. Mamy tutaj młodą bibliotekarkę, której marzeniem jest ucieczka do wielkiego miasta. Dwóch dojrzałych mężczyzn od lat ukrywających przed wszystkimi swoje uczucie. Emerytowaną nauczycielkę, która urządza wieczorki brydżowe. Na nich wraz z przyjaciółkami omawia bieżące sprawy Kozienic. Przyjaciół Mai z lat szkolnych, policjanta i dziennikarza radiowego. Każdy z przedstawionych bohaterów jest ważny, dzięki temu powstają kolejne łączące się wątki.

Maja zmęczona nieudanym związkiem i życiem w mieście postanawia zamieszkać w domu po swoim zmarłym dziadku. Dom Stanisława Pliszki jest w opłakanym stanie. Wszędzie upchnięte są góry śmieci i niepotrzebnej makulatury. Na dodatek krążą pogłoski, że w domu ukryty jest skarb. To zapoczątkowuje serię włamań, które mogą skończyć się źle dla Mai. Dziewczyna zaczyna się bać nieznanych sprawców szukających czegoś w domu, w którym mieszka sama. W miasteczku żyło się spokojnie dopóki się w nim nie pojawiła. Wraz z remontem rozpoczętym remontem zburzyła pozorną małomiasteczkową sielankę.

Autorce udało się bardzo realistycznie opisać życie małego miasteczka. Ma się wrażenie jakby się w nim mieszkało od lat, a mieszkańcy to dobrzy znajomi. Każdy z nas ma sąsiada za ścianą lub za płotem. Tak jak w Kozienicach zna jego przeszłość lub się wszystkiego przypadkiem dowiaduje od sąsiadki. Sąsiadki, która wciąż patrzy przez okno i wszystko wie, wszystko widzi i wszystko słyszy.

Książka opowiada o codzienności, o zwykłych ludziach i ich problemach. Niesamowicie wciąga. Bardzo lubię takie książki obyczajowe. Proste, nieprzerysowane, realne. Zakończenie mnie zaskoczyło. Nie spodziewałam się, że autorka akurat te osoby połączy uczuciem. Kibicowałam innej opcji, ale książki są po to żeby nas zaskakiwać swoją fabułą. Myślę, że książka powinna się spodobać wszystkim fanom obyczajówek. Takim którzy lubią czytać o zwyczajnym życiu. O problemach, które same się nie rozwiązują. Natomiast wymagają dużego zaangażowania, a i tak nie zawsze kończą happy endem. Polecam

Maja przeprowadza się z Warszawy do Kozienic, w których spędziła dzieciństwo. Ma do wyremontowania dom po dziadku, który przed śmiercią gromadził w nim tony śmieci. Mówi się, że staruszek schował w domu także skarb. To właśnie przyciąga do posiadłości włamywaczy, którzy chcą odnaleźć go przed Mają. Czy dziewczyna będzie bezpieczna w domu? Czy z pozoru spokojna, cicha miejscowość jest w stanie ją czymś zaskoczyć?

Biały latawiec Eweliny Matuszkiewicz to debiut literacki pisarki. Prawdopodobnie główną bohaterką powieści jest Maja, która przeprowadza się do niewielkiej miejscowości, gdzie zamierza wyremontować dom dziadka i dalej prowadzić firmę. Poza nią w powieści pojawia się jeszcze kilka postaci. Narrator trzecioosobowy obserwuje i relacjonuje wydarzenia, które rozgrywają się m.in. wokół prawnika, bibliotekarki, byłej nauczycielki i młodego fotografa.

Fabuła skupia kilka wątków. Na pierwszy plan wysuwa się – najciekawsza chyba – historia Mai, która przeprowadza się do domu dziadka i próbuje radzić sobie z jego remontem. Poza tym mamy też innych bohaterów i inne wydarzenia, które przedstawiono w książce. Jest historia młodej bibliotekarki, która nagle znika i nikt nie wie, gdzie się podziewa. Mamy opowieść o miłości prawnika, który ma dość ukrywania się. Przedstawiono działania lokalnej policji i zmagania przyjezdnego fotografa, który próbuje wykręcić się z pochopnie danej obietnicy. Wątków jest całkiem sporo, pojawia się bowiem kilka postaci, które mają osobne rozdziały. Z każdą z nich wiąże się nowa opowieść.

Mocną stroną powieści jest klimat. Autorka doskonale oddała atmosferę małomiasteczkowej społeczności, która wie o sobie wiele, a każda nowość czy zmiana jest ogromnym wydarzeniem. Czasem aż trudno było uwierzyć, że są jeszcze w Polsce miejsca tego typu jak Kozienice, ale wbrew pozorom nie jest to obraz przerysowany czy przekłamany. Autorce udało się pokazać bardzo dobrze życie w takiej niewielkiej miejscowości.

Podczas czytania miałam wrażenie, że autorka nie zawsze mogła się zdecydować, co chce napisać – czy obyczaj, czy sensację. Wątków jest za dużo, tak samo jak postaci, przez co momentami trudno się połapać w całości. O wiele chętniej przeczytałabym, jak Maja radzi sobie z nowym życiem w Kozienicach, niż o tym wszystkim, co tu zawarto, bo historii przedstawionych w powieści jest kilka. W rezultacie niektóre z wątków robią się mało znaczące i po prostu zbędne, można je streścić w kilku zdaniach, zamiast pisać o nich osobno. Cała akcja związana z sensacją, którą wprowadziła autorka, była dla mnie mało zaskakująca i wstrząsająca, ot, wielkie zamieszanie o przysłowiowe nic, bo niewiele osób zrozumie, jak działają małe społeczności i że w nich informacja o przodkach i wydarzeniach z przeszłości jest poruszająca dla całej miejscowości. Spodziewałam się, że może temat zaginięcia bibliotekarki skierowany zostanie na inne tory i pojawi się wątek kryminalny, ale to również zostało wyjaśnione inaczej i wyszło całkiem zwyczajnie.

Książka ma też kilka wad technicznych. Na przykład strony nie zawsze drukowane są tak samo – czasem tekst kończy się linijkę czy dwie wyżej niż na kolejnej kartce i nie jest to związane z wprowadzeniem nowej postaci i jej historii, co wymagałoby takiego zastosowania. Konsekwentnie zdania zakończone znakiem zapytania i cudzysłowem nie są kończone kropką, co jest błędem. Niektóre cudzysłowy nie zostały też poprawione i pojawiają się nagle dwa górne i to z zupełnie innym wyglądem.

Biały latawiec to książka, którą należy pochwalić za klimat i umieszczenie akcji w niewielkiej miejscowości. To naprawdę bardzo mi się podobało, a ponieważ znam Kozienice i ich okolice, jestem w stanie przyjąć za pewnik, że społeczeństwo tego regionu jest bardzo podobnego do tego opisanego przez autorkę. Kibicuję autorce i z ciekawością wyglądam kolejnych powieści jej pióra.