Apartament w Paryżu. Madeline. Tom 2

Każdego roku w okresie Bożego Narodzenia Gaspard z niechęcią przybywa do Paryża. Zamyka się wynajętym mieszkaniu i pisze sztukę. Tej zimy po raz kolejny przyleciał do miasta miłości, jednak tym razem w wyniku pomyłki nie będzie sam - w jego apartamencie znajduje się Madeline.

Żadne z nich nie chce towarzystwa, ale jednocześnie nie zamierzają rezygnować z pobytu w przepięknym mieszkaniu słynnego malarza. Są skazani na siebie przez kilka najbliższych dni. Gaspard i Madeline poznają tragiczne losy Lorenza, dowiadują się, że przed śmiercią namalował trzy obrazy, które nigdy nie zostały odnalezione. Madeline, która pracowała w policji, rozpoczyna małe śledztwo, a Gaspard jej towarzyszy. Nikt nie wie, co przyniosą ich poszukiwania.

"Fascynująca twórczość Lorenza wciągnęła ich oboje, znaleźli się pod jej przemożnym wpływem. Wszystko, co dotyczyło tego artysty - sens jego malarstwa czy tajemnice życia prywatnego - otoczone było w ich myślach przedziwną aurą irracjonalnej nadziei, że gdy wreszcie odkryją jego sekrety, staną się ich własnością. Nie przyznawali się do tego, oboje jednak wierzyli nierozsądnie, że tajemnice malarza pozwolą im dotrzeć do jakiejś głęboko ukrytej prawdy - szukając obrazów Lorenza, szukali bowiem również siebie."

Madeline wraca do gry - dostaje od losu szansę, by po tropach dojść do rozwiązania zagadki, której nie odkryli najlepsi policjanci. Gaspard, zamiast pisać zamknięty w czterech ścianach, otwiera się na świat i z zaangażowaniem godnym detektywa śledczego, poszukuje obrazów Lorenza.

"Apartament w Paryżu" to moje drugie spotkanie z twórczością Guillaume Musso. Znany na całym świecie francuski pisarz słynie z zakończeń książek, których nikt nie może przewidzieć. I taki też jest finał jego najnowszej powieści - nie ma sposobu, aby ktokolwiek się domyślił, jak Musso zakończy akcję. Muszę jednak wspomnieć, że dla mnie wydarzenia kończące "Apartament w Paryżu" są nieco nierealne. Nie sądzę, aby w rzeczywistości taka akcja mogła mieć miejsce i nikt nie zwróciłby na to uwagi. Chętnie podyskutowałabym z Wami na ten temat, ale teraz za dużo mogłabym Wam zdradzić.

Wydarzenia rozgrywają się zaledwie kilka dni, a dzieje się dużo. Śledztwo jest na tyle wciągające, że trudno przerwać czytanie. Poszukiwania zaginionych dzieł Lorenza sprawia, że bohaterowie przechodzą wewnętrzną przemianę, stają się bardziej dojrzali i znajdują w sobie odwagę, by podjąć śmiałe decyzje.

Co prawda Paryż nie jest ukazany tutaj jako piękne i urokliwe miasto, a wręcz przeciwnie. Szare, brudne i przygnębiające. Jednakże Musso stworzył niezwykle artystyczny klimat. Opisy miejsc zachwycają, chociażby pracowni malarskiej. Autor wspomina wielokrotnie o obrazach, a czytelnik aż chce je zobaczyć na własne oczy.

"Apartament w Paryżu" może mnie nie zachwycił na tyle, abym dała cztery kostki czekolady, ale jednak spędziłam z tą książką kilka miłych godzin. Musso oczarował mnie klimatem książki, a zakończenie zdecydowanie zaskoczyło. Niestety było kilka momentów, gdy akcja mi się dłużyła. Nie wiem, jak wypada ta książka na tle pozostałych powieści Musso, mogę porównać ją jedynie do "Dziewczyny z Brooklynu", którą czytałam zimą i wydaje mi się, że najnowsze dzieło Musso wypada trochę słabiej.

Madeline po rozstaniu z mężczyzną chce odpocząć w jej ulubionym miejscu – w Paryżu. Gaspard nie cierpi tego miasta ale tylko tam chce napisać nową sztukę. Ich losy się spotykają w pewnym mieszkaniu. Należy ono do spadkobierców artysty, Seana Lorenza. Był to malarz który ukrył ostatnie obrazy w nieznane miejsca. Madeline i Gaspard postanawiają połączyć siły i rozwikłać zagadkę tajemniczego i tragicznego artysty. „Apartament w Paryżu” Guillaume Musso to jakby kontynuacja mojej ukochanej książki „Telefon od anioła” ale to tylko luźne skojarzenia więc można czytać bez wyrzutów. Akcja jest szybka i przepiękna więc znów nie mogłam się oderwać od tej lektury. Polecam.

Chociaż policja dawno zamknęła śledztwo, była policjantka i pisarz zaczynają interesować się sprawą. Życie słynnego malarza Seana Lorenza i jego tajemnica wciągają bohaterów. Sami postanawiają połączyć siły i rozwiązać zagadkę sprzed paru lat.

Gdy zaczęłam czytać, miałam mieszane uczucia. Historia zaczynała się podobnie jak inna, która dosyć niedawno przeczytałam. Moje oczekiwania względem treści książki nagle drastycznie spadły. Czytałam, chociaż byłam pewna, co wydarzy się za chwilę.

Z czasem jednak akcja nabrała tempa. Kolejne odkryte fakty, które zaczęły rzucać nowe światło na sprawę słynnego malarza. Książka zaczęła mnie wciągać. Momentami, mogłabym powiedzieć, że wręcz mnie pochłaniała. Chociaż nadal byłam dość scepytcznie nastawiona do tej pozycji autora, czytałam z coraz większym zainteresowaniem.

Madeleine i Gaspard całkowicie różnią się od siebie. Począwszy od wykonywanej pracy, przez cel podróży, po plany na przyszłość. Jedyne co ich łączy to chęć spędzenia czasu w Paryżu, w samotności.

Los chce inaczej. Oboje lądują w tym samym domu. Żadne nie zamierza odpuścić i zmienić miejsca pobytu.

Bohaterowie zaczynają interesować się życiem słynnego malarza, w którego domu przebywają. Czasem na własną rękę, czasem łącząc siły, bohaterowie prowadzą śledztwo,kyore odkryje więcej, niż spodziewali się dowiedzieć.

Chociaż Gaspard przekonany jest, że uda im się rozwiązać zagadkę, Madeleine nie jest tak optymistycznie nastawiona. Mimo niezgodności zdań, łączą siły i kontynuują prywatne śledztwo.

Chociaż początkowo akcja toczyła się powoli i była dla mnie dość przewidywalna, szybko przekonałam się, że źle ją oceniłam.

Gdy już akcja powieści przyspieszyła a śledztwo bohaterów ukazywało nowe fakty, wciągnęłam się i razem z nimi próbowałam rozwikłać tą zagadkę. Niestety, moje starania na nic się zdały. Wydarzenia były tak nieprzewidywalne, że nie byłam w stanie rozgryźć tego, nad czym pracowali bohaterowie.

Ostatnie rozdziały, w których działo się najwięcej wręcz mnie pochłonęły.

Zakończenie dosłownie zwalilo mnie z nóg. Tego zdecydowanie się nie spodziewałam. Nadal zastanawiam się, jak to możliwe, że na samym końcu, bohaterowie podjęli taką decyzję. W dodatku w tak krótkim czasie.

Chociaż akcja wolno się rozkręcała, w końcu mnie wciągnęła a zakończenie uważam za fenomenalne.

Zaczynając "Apartament w Paryżu" nie zwróciłam uwagi, że jest to drugi tom cyklu z Madeline. Niby nie powinno mieć to dla mnie dużego znaczenia, bo tom pierwszy, "Telefon od anioła", mam już za sobą, ale prawdę mówiąc zabieg połączenia ze sobą tych dwóch książek i poprowadzenia dalszego ciągu losów Madeline moim zdaniem nie był konieczny. Wolałabym, by historia Jonathana z Madeline pozostała zamknięta, a tak poczułam lekkie rozczarowanie.

Cała tematyka kręci się wokół sztuki i poszukiwania zaginionych obrazów zmarłego artysty. To zupełnie nie leży w kręgu moich zainteresowań, ale nie chciałam z tego powodu z góry skreślać książki. Była to dobra decyzja, gdyż sam styl pisania autora jest tak pochłaniający, że książka była dla mnie ciekawa. Mimo to w porównaniu do innych przeczytanych dotychczas pozycji Musso ta wypada najsłabiej. Nie była zła, miło spędziłam przy niej czas, ale raczej nie zostanie na długo w mojej pamięci.

Po rozpoczęciu książki zastanawiałem się, czy jej nie porzucić z powodu nudy, jaka utrzymywała się podczas czytania. Jednak miks gatunków, które uwielbiam, nie pozwoliły mi na porzucenie tej książki i na całe szczęście. Wielowątkowość może trochę pogubić czytelnika, lecz szybko odnajdziemy się w tym całym bałaganie. Zagadka kryminalna jest bardzo dobrze skonstruowana, chociażby można byłoby coś dodać i utrzymać w większym napięciu. Nie jest to, może kryminał najwyższych lotów, lecz zapewne nie o to chodziło autorowi, który skupił się bardziej na elemencie romansu. I tak poleciłbym tę książkę, każdemu, kto lubi takie klimaty. Idealne na zabicie czasu.

Madeleine była pani policjant i Gaspard, dramatopisarz w wyniku spolu nieporozumień podpisują umowy na wynajem tego samego mieszkania. Cóż, pomyłki się zdarzają. Jednak Madeleine szukała chwili samotności i wytchnienia tak samo jak Gaspard. Wspólne mieszkanie nie bardzo jest im na rękę, pomijając już nawet różnorodność charakterów. Mieszkanie należała kilka lat temu do słynnego malarza Seana Lorenza. Krążą plotki, że Lorenz przed śmiercią narysował trzy obrazy, ale słuch o nich zaginął.

Gespard i Madeleine mimo wzajemnej niechęci, zafascynowani losem i geniuszem Seana postanawiają poszukać obrazów i przy okazji wznowić śledztwo w sprawie śmierci jego syna.

Co druga książka Musso jaką wypożyczam nie trafia do mojego gustu i powoli staje się to regułą. Nie była to zła książka, ale fabuła wydała mi się trochę oklepana... nie było momentów zaskoczenia czasami tylko jakieś postępy w śledztwie. Narracja poprowadzona z perspektywy obojga głównych bohaterów pozwala bliżej poznać ich emocje. To co mi się spodobało to to, że zarówno Gaspard jak i Madeleine w trakcie śledztwa odkrywali własne problemy, które powstały na skutek wydarzeń z przeszłości i którym musieli stawić czoła.

To było moje 4 spotkanie z twórczością Musso. Dzięki #booktour u @noodla_books mogłam po raz kolejny delektować się piórem jednego z moich ulubionych autorów literatury z gatunku powieści psychologicznych.

Jednak nie obyło się bez zgrzytów – pierwsze 100/150 stron potwornie mnie nudziło. Wiedziałam, że to co buduje autor odnajdzie swój sens w dalszych rozdziałach, ale ta leniwa akcja przepleciona wieloma rozwlekłymi opisami o francuskich nazwach sprawiała, że miałam ochotę przysnąć albo odłożyć książkę na później. Na szczęście potem było zdecydowanie lepiej i Musso ponownie mnie do siebie przekonał.

To nie przypadek, a przeznaczenie skrzyżowało drogi Madeline i Gasparda w domu zmarłego malarza Seana Lorenza. Dwoje totalnie obcych ludzi poznaje tragiczną historię artysty i zaczyna prowadzić śledztwo by wyjaśnić tajemnicę śmierci jego zamordowanego synka. To, co podobało mi się w tej książce najbardziej, to paryski klimat przesycony artystyczną bohemą. I choć postać Lorenza jest fikcyjna, to szczegółowa charakterystyka mocno mnie zaciekawiła i z chęcią szukałam informacji w Internecie o sztuce Nowego Jorku na przełomie lat 80 i 90.

Być może niewiele mnie tutaj zaskoczyło, poprzednie książki Musso były utrzymane w podobnym stylu. Jednak ponownie zostałam zaangażowana w historię pomimo średniego napięcia. Finał do przewidzenia, ale przejmujący i wzruszający. Było dobrze, to przyjemna lektura na długi, jesienny wieczór. Trochę mi ciężko wybaczyć tę nudę na początku, ale to Musso – od dawna mam do niego słabość 💜

Historia Madaline i Gasparda rozpoczyna się w środku zimy, a dokładnie kilka dni przed Bożym Narodzeniem. Oboje w deszczu przedzierają się przez paryskie ulice, jednocześnie walcząc ze zmęczeniem po podróży, aby trafić do swojego nowego azylu. Madeline pragnie zaznać spokoju przed zabiegiem, który ją czeka, zaś Gaspard potrzebuje samotności, aby napisać nową sztukę. Niestety w wyniku błędu agencji nieruchomości okazuje się, że tych dwoje nieznajomych wynajęło ten sam dom i to w dodatku w tym samym czasie. Apartament należący niegdyś do zmarłego przed rokiem malarza Seana Lorenza ujmuje Madaline i Gasparda nie tylko niepowtarzalnym urokiem, ale także tragiczną historią jego życia. Dom wydaje się opowiadać niesamowitym talencie Lorenza, jego burzliwym życiu, wielkiej miłość i śmierci ukochanego syna. Do tego dochodzi historia zaginionych obrazów, które Lorenzo namalował tuż przed śmiercią. To właśnie zaginione obrazy sprawiają, że Madaline i Gaspard podejmują śledztwo, aby je odnaleźć. Podczas poszukiwani będą mierzyć się z demonami przeszłości, a to co odkryją, na zawsze może zmienić ich życie.

Na tropie obrazów

Historia została poprowadzona narracją trzeciosobową, a wydarzenia poznajemy zarówno z perspektywy Madaline, jak i Gasparda. Choć oboje są samotnikami, to bardzo wiele ich różni, co dostrzegamy na przestrzeni opowiedzianej historii. Podobało mi się, jak autor umiejętnie opowiedział historię Lorenza, płynnie przechodząc od Madaline do Gasparda, którzy w zupełnie innych okolicznościach odkrywali fragmenty z przeszłości malarza, które czytelnik zaś otrzymywał w spójnie ułożonej opowieści. Autor stworzył niezwykły obraz Lorenza, który zaintrygował mnie od pierwszej strony.

Mimo, iż to Madaline ma za sobą pracę w policji i parę dużych sukcesów na swoim koncie, to zdecydowanie Gaspard w tym duecie wiódł prym „detektywa”. To ON odkrywał z niesłabnącą determinacją zagadki i łączył ze sobą fragmenty układanki, a Madaline znajdowała się w jego cieniu. A czy nie powinno być odwrotnie? Mnie to nie przeszkadzało, gdyż zagadka kryminalna okazała się niezwykle intrygująca. Pod koniec książki, akcja nabrała zawrotnego tempa. Kiedy bolesna prawda wyszła na jaw, byłam zaskoczona takim obrotem spraw. Autor umiejętnie poprowadził całą intrygę. Mimo, iż całość bardzo mi się podobała, to uważam, że głównym bohaterom trochę za łatwo udało się rozwiązać zagadkę zaginionych obrazów oraz pewną sprawę związaną z przeszłością malarza. Gaspard to głównie pisarz, a jako amator okazał się niezwykle skutecznym detektywem, rozwiązując sprawę zaledwie w kilka dni, co niestety niekorzystnie odbieram w kategorii wiarygodność całej powieści.

Paryż i sztuka

Książka, a szczególnie początek, jest wypełniony masą odniesień do sztuki i muzyki, a autor zabiera czytelnika w podróż ulicami Paryża. Myślę, że początkowo spisana historia może wydawać się ciężka w odbiorze, z powodu nazw paryskich ulic, które dla wielu czytelników mogą być zupełnie obce, podobnie jak pojawiające się w historii nazwiska malarzy i muzyków. Jednak cała ta otoczka powoduje, że „Apartament w Paryżu” ma swój urok, a dla dobrze poprowadzonej i zaskakującej zagadki kryminalnej warto przeczytać ją do końca, mimo iż początek może wydawać się nudny, dla kogoś kto ze sztuką jest na bakier. Dlatego w czasie lektury warto poświęcić kilka dodatkowych minut, aby wyszukać w Internecie wspomnianych autorów i ich dzieła.

Podsumowanie

„Apartament w Paryżu” to książka, która mnie zaskoczyła. Sięgając po dzieło Musso sądziła, że otrzymam kolejny romans, a otrzymałam historię z pogranicza obyczajówki, sensacji i kryminału. Autor umiejętnie wplótł wątek kryminalny, lawirujący pomiędzy sztuką a życiem bohaterów i ich problemami, z którymi muszą się zmierzyć. Każdy z bohaterów przybył do Paryża w zupełnie innym celu, a kilka dni zmienia ich pustelnicze podejście do życia. Angażując się w śledztwo i wchodząc w tragiczne życie malarza, otrzymują cenną lekcję życia. „Apartament w Paryżu” to kolejna książka Guillaume Musso, która mi się podobała. Autor zaserwował mi bardzo dobrą historię z rodzinną tragedią w tle, która musi zostać wyjaśniona przez ciekawie wykreowanych bohaterów pierwszoplanowych oraz równie wyraziste postaci poboczne.

[Adres usunięty]

Apartament w Paryżu to książka, która może i rozkręcała się powoli, ale ostatecznie bardzo mnie zaciekawiła, a rozwiązanie zagadki było całkiem wyszukane i zgrabnie obmyślane. Ostatnią decyzję bohaterów puszczam w niepamięć i delektuję się poszukiwaniem tropów i tego, jak składały się one w całość. Pomimo wad, które gdzieś tam się pojawiły, na pierwszy plan wysuwają się zalety, które sprawiły, że chętnie sięgnę jeszcze po jakąś książkę autora. Ciekawa kreacja bohaterów, wymyślna postać artysty i jego przeszłość oraz niesamowita struktura powieści - to wszystko sprawiło, że lekturę zaliczam do udanych!

Pełny tekst na blogu: [Adres usunięty]

„Apartament w Paryżu” to kolejna już powieść bestsellerowego francuskiego pisarza, Guillaume’a Musso. Tym razem autor zabiera nas do pracowni słynnego malarza, Seana Lorenza. W dniach poprzedzających Boże Narodzenie dom zostaje wynajęty, ale w wyniku pomyłki w to samo miejsce trafia jednocześnie nie jeden, a dwoje lokatorów – była policjantka Madeline i pisarz Gaspard. Żadne z nich nie ma zamiaru odstąpić od umowy. Oboje mają bardzo odmienne charaktery, ale łączy ich jedno – desperacko pragną świętego spokoju. Przyjeżdżają w tym samym czasie do Paryża, niejako przed czymś „uciekając”, poniekąd też przed samymi sobą. Oczekują jedynie samotności, tak więc wynajęcie wspólnego apartamentu chyba nie ma szans skończyć się dobrze. Z czasem jednak oboje powoli się docierają, odkrywają też w sobie zamiłowanie do dzieł Lorenza, fascynację jego życiem i losami trzech obrazów, namalowanych krótko przed śmiercią artysty.

Wkrótce oboje razem angażują się w dwie sprawy. Jedna z nich to odnalezienie trzech ostatnich dzieł malarza. Nie zdradzę jednak, czego dotyczyła druga, żeby nie zepsuć Wam przyjemności z czytania. Mogę jedynie powiedzieć, że jej rozwiązanie mocno wpłynie na ich dalsze życie. Przyznam też, że druga zagadka zainteresowała mnie o wiele bardziej.

Fabuła prowadzona jest głównie z perspektywy Madeline i Gasparda, od czasu do czasu dając dojść do głosu także innym bohaterom. Z początku nie mogłam wciągnąć się w tę historię, a lekturę często przerywałam. Akcja rozwija się dosyć powoli, więc dopiero z czasem moje zainteresowanie wzrosło. Żałowałam także, że w wielu momentach bohaterowie działali w pojedynkę. Zamiast działać razem, każde z nich zajmowało się na innymi aspektami sprawy, w samotności docierając do ważnych informacji i wskazówek. Domyślam się, że dzięki temu każdy z nich skupił się na czymś innym i miał szansę spojrzeć na prowadzone "śledztwo" z innej perspektywy, ale nie miałabym nic przeciwko szerszej pracy zespołowej. Dodatkowo często miałam też wrażenie, że bohaterowie na swojej drodze spotykali wiele wygodnych zbiegów okoliczności, przez co momentami robiło się przewidywalnie. Końcowe strony trzymają za to w napięciu, obfitując w wiele interesujących wydarzeń.

Powieść porusza tematykę rodzicielstwa, ujętego w różny sposób, omawia wychowanie i dzieciństwo i ich oddziaływanie na dorosłe życie. Do tego posiada także ciekawych, wyrazistych bohaterów ze sporym bagażem doświadczeń. Przeżycia postaci pokazują czytelnikom, że czasem nie da się uciec od wspomnień.

Książka zawiera sporo wartościowych cytatów, nie tylko o sztuce. Zwłaszcza opisy dzieł fikcyjnego malarza niesamowicie pobudzają wyobraźnię – aż chciałoby się, by omawiane obrazy istniały naprawdę. Zawartych jest sporo nawiązań do kultury – tak naprawdę niemal każda strona tej książki przesycona jest sztuką.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Albatros.

[Adres usunięty]

Autor w świetnej formie. Bardzo mi się podobała ta powieść. Zdecydowanie wolę, kiedy Musso "idzie" w stronę kryminału. Historia jest zaskakująca, ciekawa, ma w sobie charakterystyczną dla Musso magię. Chociaż z drugiej strony ma też mniej fantastycznych zabiegów okoliczności (co według mnie jest na plus). Przez to czyta się płynniej i jeszcze ciekawiej. Główną bohaterkę, Madeline znamy już z "Telefon od anioła" (polecam przeczytać, podobała mi się). Od początku do końca książka przykuła moją uwagę, a historia malarza bardzo zainteresowała. Jeśli jeszcze nie znacie książek Musso, koniecznie musicie je przeczytać!

Anna Wądołowska

Apartament w Paryżu opowiada historię dwójki bohaterów, którzy przypadkowo wynajmują ten sam dom w uroczym zaułku Paryża. Z jednej strony poznajemy Madeline Greene, byłą policjantkę, która po licznych życiowych zawirowaniach, poszukuje w Paryżu spokoju oraz równowagi. Pragnie odnaleźć siebie, zacząć nowe - lepsze życie, w spokojnym i cichym miejscu. Zaś z drugiej strony mamy możliwość zaznajomienia się z Gaspardem Coutancesem, popularnym dramatopisarzem, który przyjechał do Paryża w celu napisania nowej powieści.

Los zdecydował, aby tych dwoje wrażliwych samotników zaczęło wspólnie dzielić codzienność. Jednak zarówno Madeline, jak i Gaspard dążą do wyjaśnienia zaistniałej pomyłki. Z czasem okazuje się, iż dom, a właściwie pracownia którą wynajęli należała do znanego, tragicznie zmarłego amerykańskiego malarza - Seana Lorenza. Całkiem niespodziewanie dowiadują się także, o wielu intrygujących historiach na temat Lorenz’a. Jedną z nich jest tajemnicze zniknięcie jego trzech ostatnich dzieł. Postanawiają połączyć siły, bowiem pragną odzyskać obrazy. Czy im się uda? W trakcie prywatnego śledztwa bohaterów na jaw wychodzi wiele tajemnic z przeszłości artysty. Jednak Madeline i Gaspard również coś ukrywają. Z czym zmagają się bohaterzy? I do czego doprowadzi ich śledztwo?

"Fascynująca twórczość Lorenza wciągnęła ich oboje, znaleźli się pod jej przemożnym wpływem. Wszystko, co dotyczyło tego artysty - sens jego malarstwa czy tajemnice życia prywatnego - otoczone było w ich myślach przedziwną aurą irracjonalnej nadziei, że gdy wreszcie odkryją jego sekrety, staną się ich własnością. Nie przyznawali się do tego, oboje jednak wierzyli nierozsądnie, że tajemnice malarza pozwolą im dotrzeć do jakiejś głęboko ukrytej prawdy - szukając obrazów Lorenza, szukali bowiem również siebie."

Mimo iż, początkowo było mi naprawdę ciężko wbić w fabułę, to z czasem coraz apetyczniej pochłaniałam kolejne strony. Musso w swojej najnowszej książce oczywiście zaskakuje nieoczywistym zaskoczeniem, którego raczej trudno się domyśleć, temu komu się jednak uda, należą się pokłony. Z czasem tempo akcji zaczyna toczyć się wartko i obfituje w wiele zaskakujących scen oraz punktów zwrotnych. Napięcie jest stopniowane, zaś sam Autor bardzo umiejętnie kreśli plastyczne i przemawiające do czytelnika opisy.

Tym razem Autor stworzył historię, w której dominują wątki obyczajowe, jak i kryminalne (te akurat mocno absorbują odbiorcę). Musso poświęcił również kilka chwil opisom dotyczącym malarstwa, sztuki, muzyki, jak i współczesnemu Paryżowi.

Kreacja bohaterów jest nienaganna. Zarówno postacie pierwszoplanowe, jak i epizodyczne są wyraziste oraz niejednoznaczne. Madeline, jak i Gaspard dźwigają na swoich barkach bagaż trudnych i bolesnych doświadczeń, a czytelnik podczas zagłębiania się w każdą kolejną stronę niniejszej historii, doświadcza wraz z nimi przemiany. Ponadto towarzyszymy bohaterom w poszukiwaniu swojego prawdziwego ja, a także w intrygującej podróży w głąb historii słynnego artysty.

Moją ulubioną książką Musso jest Central Park i chyba żaden tytuł Autora, tak bardzo mi się nie podobał jak ten. Żywiłam mocne nadzieje na to, iż Apartament w Paryżu przebije Central Park, mimo że tak się nie stało, to jednak niniejsza publikacja w ogólnym rozrachunku podobała mi się. Polecam fanom Autora oraz wszystkim zainteresowanym.

Jestem spod znaku wagi. Ponoć mogłabym się sprawdzić w zawodzie artysty. Jednak mnie wychodzi z artysty tylko czytanie o sztuce. Tak niech już pozostanie.

Drugi raz w tym roku przebywałam we Francji i drugi raz w tym roku obcowałam ze sztuką. Powiem wprost, nie znam się na sztuce, ale autor w sposób delikatny potrafi zauroczyć tym, co znajduje się na sztaludze, że nawet ja jako laik, dałam się ponieść malowanym obrazom jego słowami. No i gdzie obcować ze sztuką jak nie w Paryżu. Bardzo dobrze umilało mi czas czytanie o obrazach i ciekawostki o pigmentach. Spodziewałam się dobrej książki, jednak ta była o dużo lepsza. Tak Guillaume Musso rozpalił i to nie jedną gwiazdę.

Gespard pisze raz do roku sztukę, to jego zarobek na życie. Bez tv i internetu wg niego można spokojnie żyć. By móc pracować w ciszy i spokoju, raz do roku opuszcza kraj i wyjeżdża do Francji. Samotnik dosłownie.

Madeline, była policjantka w tym samy czasie co Gespard trafia do Francji.

Mało tego, przypadkowo trafiają na siebie w tym samym pięknym domu, którzy oboje zamówili do wynajęcia. Problemem jest to, że dom nie chce opuścić żadne z nich.

Przeurocza posiadłość należała kiedyś do malarza Seana Lorenza, który zmarł, zmagając się z chorobą.

Mimo swoich problemów, obecnych i przeszłych, mimo swoich planów śmierć tego artysty połączyła ich na kilka dni.

Nie śmieli tego przyznać na głos, ale wyglądało na to, że stali się parą detektywów!

Artysta jak każdy z nas miał swoje tajemnice. Jednak Sean przed śmiercią zostawił ich aż nadto. Im więcej dowiadują się o jego śmierci i życiu, tym bardziej zaczyna być dla nich intrygującą zagadką. Przed jego śmiercią miały miejsce w tragicznych skutkach wydarzenia łączących jego rodzinę. Po jego śmierci zostały płótna, które uznano za zaginione.

Co tam się zaczyna dziać! Nikt nie jest w stanie przewidzieć tego, co nam zmalował pisarz. Koniec książki to zaskoczenie. Musso maluj dalej.

Jestem zachwycona powieściami autora. Co mnie urzekło w tej książce, to to, że historia ta opowiadana jest na przemian przez bohaterów. Wyszło to rewelacyjnie.

Jego książki są niby spokojne, bez dużych napięć, a ta wyjątkowo ze strony na stronę budowała to napięcie. To bardzo dobra książka. Historia ta skrywa wiele sekretów i tajemnic. Są one brudne, dramatyczne i trzeba sięgnąć głęboko w przeszłość, aby je wykopać. Przyznam szczerze, że książka zdecydowanie zrobiła na mnie pozytywniejszy wpływ, niż myślałam.

Guillaume Musso to popularny francuski pisarz, autor kilkunastu bestsellerów. Jego książki wydawane są na całym świecie. Miałam przyjemność przeczytać jego ostatnią powieść „Apartament w Paryżu".

Madeline Greene to była policjantka, która postanawia przyjechać do Paryża, by odpocząć w samotności i nabrać sił. Gaspard Contances to wzięty scenarzysta, ma właśnie pisać w spokoju kolejną sztukę. Przypadkowo wynajmują ten sam apartament - willę zmarłego niedawno malarza Seana Lorenza. Po chwilowej niechęci postanawiają połączyć siły, by odkryć tajemnice rodziny artysty.

Tragiczne losy Seana Lorenza, jego żony Penelope i synka Juliana poruszają. Prywatne śledztwo, które prowadzi Madeline z Gaspardem dotyczące zaginionych obrazów wciąga od pierwszych stron i sprawie, że nie można się oderwać od książki. Co z tego wyniknie i gdzie ich zaprowadzi? Ja pochłonęłam „Apartemant...” w jeden dzień. Po prostu musiałam dowiedzieć się, jak skończy się ta historia.

Mamy tu wątki obyczajowe, ale i kryminalne. Sporo spostrzeżeń autor poświęcił sztuce, malarstwie i muzyce, ale i współczesnemu Paryżowi. Książkę polecam gorąco. Naprawdę warto!

MJ

źródło: [Adres usunięty]

Guillaume Musso wydał już kilkanaście pozycji. Jestem dopiero początkującą fanką jego twórczości.

Czasem w wyniku ludzkiego błędu może dojść do zupełnie niespodziewanych wydarzeń. Ona i on, jeden apartament w Paryżu, który został zarezerwowany na ten sam termin. Ktoś musi się poddać, ustąpić, a w tym wszystkim tajemnica sprzed lat. Czy uda się ją rozwikłać?

Nie ukrywam, że sięgając po tę lekturę nie miałam względem niej żadnych oczekiwań. Była to dopiero druga powieść autora, z którą miałam okazję się zapoznać, więc nie nastawiałam się za bardzo w żadną stronę i jestem miło zaskoczona.

Publikacja to tak naprawdę połączenie literatury obyczajowej z sensacją, pojawiają się także nuta kryminału. Powieść z każdą kolejną stroną wciąga czytelnika coraz bardziej. Początkowo niespiesznie prowadzona akcja sprawia, że z czasem nie można się od tej książki oderwać.

Jak już wspomniałam, nie mam wielkiego porównania. Ze swojej perspektywy mogę jedynie napisać, że mi książka się bardzo podobała. Narracja prowadzona jest głównie z punktu widzenia głównych bohaterów, choć chyba dwa rozdziały zostały poświęcone postaciom niejako drugoplanowym.

,,Apartament w Paryżu" to bardzo ciekawa, przemyślana powieść wielogatunkowa, z którą naprawdę warto się zapoznać. Zarezerwujcie sobie na nią kilka godzin, gdyż im dalej, tym trudniej odłożyć ją na bok.