Żywi i umarli

„Żywi i umarli” Nele Neuhaus to siódmy tom cyklu o parze detektywów – Pii Kirchhoff i Oliverze von Bodensteinie. Tym razem ten świetnie uzupełniający się duet musi stawić czoła szaleńcowi mordującemu niewinnych ludzi. Szybko okazuje się, że ofiary Snajpera nie są przypadkowe, lecz starannie dobrane według pewnego klucza. Mimo iż policjanci znają motywy mordercy, nie są w stanie przewidzieć, kto stanie się kolejnym celem doskonale strzelającego kata. Także ich śledztwo wystawiane jest na próby, gdyż w kręgu podejrzanych znajduje się coraz więcej osób.

Tak jak inne kryminały niemieckiej pisarki, „Żywych i umarłych” czyta się jednym tchem. Sprzyja temu skomplikowana intryga, którą podsycają nagłe i liczne zwroty akcji. Dzieje się tu wiele, więc trudno oderwać się od lektury. Niewątpliwą zaletą jest też zaskakujące zakończenie oraz wprowadzenie do śledczej ekipy nowego bohatera, rzekomo wybitnie uzdolnionego profilera, który szybko zyskuje sobie przezwisko Napoleon. To postać irytująca, ale i rozładowująca napięcie satyrycznym rysem, jaki nadała mu autorka.

Powieść Nele Neuhaus nie jest kryminałem, który się połyka i szybko o nim zapomina. Na pewno dzieje się tak za sprawą poważnej i wzbudzającej emocje tematyki transplantologii oraz związanych z nią kontrowersji. Autorka pokazuje, jak szczytne idee mogą zostać wynaturzone przez chciwość, chore ambicje i lekceważenie medycznych procedur.

Ciekawie przedstawione są w książce emocje, jakie towarzyszą ludziom, którzy muszą, nieraz w krótkim czasie, zdecydować o pobraniu narządów od swoich bliskich. Te bolesne przeżycia i ciężar decyzji nieraz kładą się cieniem na całym życiu, czego przykładem są bohaterowie powieści.

„Żywi i umarli” to opowieść skłaniająca do myślenia i do zadumy, poruszająca temat kontrowersyjny i trudny, odsłaniająca różne oblicza transplantologii i wykonujących ją lekarzy, którzy nie zawsze kierują się w pracy etycznym kodeksem.

Nele Nauhaus nie jawi się tu jako przeciwniczka przeszczepów. Wręcz przeciwnie – pokazuje, że to idea szlachetna, ale tylko wówczas, gdy realizują ją szlachetni ludzie.

BEATA IGIELSKA

Neuhaus z ustronnych miasteczek, wsi zabiera czytelników tym razem w cień Frankfurtu, na przedmieścia, w najbliższe okolice miasta, które przeradzają się w strefy grozy. Grozy, którą przyniósł ów Sędzia. Neuhaus zagłębia się w przeróżne środowiska i przedstawia je w dobie napięcia, czającego się nie wiadomo gdzie niebezpieczeństwa, odciskającego się piętnem na psychice społeczności. Przede wszystkim, autorka robi to z należytą dbałością i pamięta o najmniejszych detalach, mogących służyć za istotną poszlakę, lecz właśnie to jest esencją jej prozy. Niczemu nie można do końca ufać, a jak się zaufa, to pisarka w prosty sposób, potrafi odwrócić kota ogonem.

„Żywi i umarli” to szósta część cyklu o Pii i Oliverze. Przynajmniej szósta wydana na naszym rodzimym rynku (oryginalnie siódma). Gwałt, pedofilia, nieodwzajemniona miłość, zawiść, polityka… to zaledwie kilka dziedzin, które efektownie zostały przedstawione na łamach książek Neuhaus. Tym razem nie jest inaczej i autorka wzbogaciła rzeczone spectrum o jeszcze parę istotnych zagadnień, lecz tych nie zamierzam zdradzać, aby nie popsuć apetytu… książkowego i dosłownego.