Życie jak malowane. Stacja Jagodno. Tom 5

„Życie jak malowane” to już piąta część Stacji Jagodno. Autorka w codzienność dobrze nam znanych bohaterów wplata nowe, ciekawe postacie. Poznajemy historię Elizy, która głęboko w sercu skrywa bolesną tajemnicę. Jest kompletnie odizolowana od rzeczywistości. Nie interesuje się domem, mężem, a nawet kilkuletnim synem. Jedyną jej pasją, która pochłania ją bez reszty jest malowanie aniołów na porcelanie. Nie potrafi lub nie chce wyrwać się ze świata smutku, rozpaczy, rozpamiętywania przeszłości. Rodzina jest zrozpaczona lecz nic nie mogą zaradzić, bo kobieta nie przyjmuje od nikogo pomocy. Wyjątkiem okazuje się panna Julia i jej bardzo osobiste wyznanie. Opowieść starszej kobiety budzi ją z odrętwienia. Uzmysławia sobie, że ma dla kogo żyć i o kogo się troszczyć. Próbuje naprawić to co się jeszcze da i zacząć wszystko od nowa. Czy nie jest jednak za późno? Niektórych relacji może nie udać się już odnowić? W dalszym ciągu śledzimy losy Jadwigi, która dzięki pomocy Romana rozwija skrzydła. Uwierzyła w siebie, w swój talent i prawo do szczęścia. Jej najstarszy syn, Igor, poznaje w Jagodnie tajemniczą dziewczynę. Jest nią zauroczony i nie może przestać o niej myśleć. Tereska, siostra Igora, odkrywa w sobie talent krawiecki i pod czujnym okiem pani Zosi doskonali swoje umiejętności. Ewa i Adam po powrocie z Afryki podejmują wiele ważnych decyzji. Czy wszystkim będą one na rękę i nie wzbudzą kontrowersji? Marzena opiekuje się chorą matką i nieporadnym, zagubionym ojcem. Przez to cierpi jej związek z Jankiem. W Jagodnie pod jej chwilową nieobecność pomaga Eliza. Jak to w życiu często bywa jednym się życie zaczyna układać, a innym wali się na głowę.

Uwielbiam bohaterów Stacji Jagodno i naprawdę się z nimi zżyłam. Każdy kolejny tom to nowa historia. Śledzę ich losy, czytam o problemach tak podobnych do naszych. Autorka po raz kolejny pokazuje, że nawet upadając na dno można się od niego odbić. Można zawsze znaleźć kogoś kto pomoże nam się podnieść. Pokazuje, że w rodzinie i przyjaciołach jest siła. Wystarczy dać sobie pomóc. Przyjąć wyciągniętą dłoń i nie zatracać się w smutku. Z czystym sumieniem polecam całą sagę fanom książek obyczajowych. Na pewno nikt się nie zawiedzie, a czas spędzi z przyjemną lekturą.

Delikatna filiżanka z aniołkiem, kapliczka w środku lasu, tajemnice, kłótnie, przyjaźnie i cała paleta emocji – to wszystko znajdziecie w Życiu jak malowane!

To już piąte odwiedziny w Jagodnie, a ja nadal nie mam dość! Z tą serią jest bowiem jak z serialem – z coraz większą ciekawością śledzimy losy bohaterów, z którymi zdążyłyśmy się już zaprzyjaźnić. Mam parę swoich ulubionych postaci, a za tymi, u których niewiele się teraz dzieje, najzwyczajniej tęsknię. Karolina Wilczyńska ma bowiem talent do tworzenia „żywych” postaci i prawdziwych, ludzkich problemów. Dzięki temu książka nie jest przesłodzona czy nadmiernie moralizująca… Budzi jednak do refleksji i pozwala zapomnieć o całym świecie.

Nigdy nie lubiłam wsi… Jestem typowym mieszczuchem, który lubi, kiedy wszystko jest blisko. Jagodno jest jednak takim miejscem, do którego poleciałabym jak na skrzydłach, gdybym tylko mogła! Cudowna atmosfera, ciepło międzyludzkich relacji i bezinteresowna pomoc są tam na porządku dziennym. Może i niewiele nas tu zaskoczy, ale atmosfera, jaką udało się stworzyć Karolinie Wilczyńskiej chyba nigdy nie przestanie mnie zachwycać.

Autorka trochę namieszała w fabule i „idealne związki” z poprzednich tomów okazują się niezbyt idealne. Trochę za mało tu może dla mnie elementu zaskoczenia… Pojawiają się nowe postaci, których problemu domyśliłam się znacznie wcześniej, niż został ON opisany i z góry wiedziałam, jak się skończy ten wątek. Mimo wszystko, uważam że był potrzebny, bo (choć przewidywalny), budzi sporo emocji i refleksji. Niestety zupełnie nie wiem, co się dzieje u Marysi, ale losy pozostałych bohaterów są już bardziej rozwinięte, a niektóre z nich na pewno Was zaskoczą. Poznacie także Majkę, która zawróci w głowie jednemu z moich ulubionych książkowych mężczyzn. Już teraz wiem, że ta dziewczyna sporo namiesza i w kolejnej części (Dom pełen słońca) pewnie odkryjemy jej tajemnicę.

Karolina Wilczyńska wie, jak rozgrzać kobiece serca i zmusić nas do pracy – nad sobą, nad związkiem, nad własnymi marzeniami. Lubię to, że tak motywuje do działania i pokazuje, że warto robić to, co się w życiu kocha. Jestem pewna, że w następnym tomie będzie się działo znacznie więcej, niż w Życiu, bo autorka otworzyła parę nowych, ciekawych wątków, których rozwiązania już nie mogę się doczekać.

JAGODNO JAK MALOWANE

Po bardzo długiej przerwie powróciłam do Jagodna, aby znów zakosztować ciepła i gościnności Tamary, Róży, Zosi i hrabianek. Trzeba zauważyć, że grono bohaterów ciągle się powiększa i nie sposób wymienić tu każdego z osobna, ale oni wszyscy tworzą jedyny i niepowtarzalny klimat tej przepięknej opowieści.

„Życie jak malowane” to już piąta część cyklu, a więc i piąte odwiedziny w Borowej. Tamara wciąż pragnie zrealizować swój projekt Stacji Jagodno, ale wymaga to niemałych nakładów finansowych. Niestety nie stać jej na to, a pozyskanie funduszy z zewnątrz nie jest wcale takie proste, jakby się mogło wydawać. Relacja z Łukaszem budzi niepokój i pewne wątpliwości. Zosia nadal wspiera swoją córkę Kasię, która chce uwolnić się od despotycznego męża. Wydaje się, że Jarek zrobi wszystko, aby utrudniać życie swojej żonie i nawet rozwód go przed tym nie powstrzyma. Hrabianki Julia i Zuzanna przestały być samotnymi staruszkami zamieszkującymi wiekowy dworek pośrodku lasu. Teraz majątek tętni życiem i nadal prowadzone są tu prace renowacyjne. Z uwagi na kłopoty rodzinne Marzena niestety nie może dalej nadzorować remontu. W ten sposób we dworku pojawia się Eliza – eteryczna i nieobecna duchem blondynka, która skrywa w swojej duszy bolesny sekret. Razem z nią przyjeżdża do Jagodna kilkuletni Antoś i nawet nie przypuszcza, że spotka tu wróżkę oraz czarownicę. Młodzi bohaterowie przeżywają swoje pierwsze porywy serca, a seniorzy Ewa i Adam wybierają się w egzotyczną podróż…

To tylko niektóre wątki poruszone w tej powieści. Jedno jest pewne. W Borowej i okolicach nadal wiele się dzieje. Bohaterowie przeżywają radości i smutki, codzienność nie jest wolna od niespodzianek, ale na tym przecież polega życie. Wydarzenia zaskakują, wzruszają i muszę się przyznać, że był nawet taki moment, w którym uroniłam łezkę.

Strata dziecka, depresja, samotność, odrzucenie, toksyczny związek to tylko niektóre tematy podjęte w tej powieści. To dzięki nim historia nabiera uniwersalnego znaczenia i głębszego wymiaru. Nie jest łatwo pisać wielotomowe cykle zachowując przy tym odpowiedni poziom. Pani Karolina jest w tym prawdziwą mistrzynią, potrafi podtrzymać zainteresowanie i wciąż zaskakuje fabułą.Tak dużo różnorodnych pomysłów, intrygujących rozwiązań i ciekawych sytuacji może stworzyć tylko osoba twórcza i wszechstronna. A przecież to nie jedyna wielotomowa opowieść autorki.

Uwielbiam powieści pani Karoliny i sięgam po nie bez większego zastanowienia. Jak dotąd nigdy się nie zawiodłam, a każda przeczytana historia zostawiła ślad w mojej pamięci. Zawsze też z niecierpliwością oczekuję każdej nowej opowieści, bo wiem, że lektura dostarczy mi samych ciekawych wrażeń, zmusi do refleksji i zapadnie w pamięć.

Fanów autorki oraz wielbicieli Jagodna nie muszę tam specjalnie zapraszać. A wszystkim, którzy jeszcze nie znają powieści Karoliny Wilczyńskiej chcę powiedzieć, że warto po nie sięgnąć dla relaksu i odprężenia. Jeśli zatem gustujecie w wielowątkowych cyklach obyczajowych z klimatem, w których bohaterowie ujmują gościnnością i szybko stają się naszymi najlepszymi przyjaciółmi, a wydarzenia poruszają najdelikatniejsze struny naszej duszy to cykl „Stacja Jagodno” będzie idealnym wyborem. Ale uwaga: jedna wizyta w Borowej sprawi, że będziecie systematycznie tam wracać. I co więcej… Będą to bardzo miłe i niepowtarzalne odwiedziny.

W poszukiwaniu spokoju od codziennych trosk, udałam się w piątą już podróż do Jagodna. Bardzo mocno zauroczyłam się tym cyklem Karoliny Wilczyńskiej i nawet pośród zwykłych zajęć wciąż rozmyślam o losach bohaterów. No właśnie, a co się u nich zmieniło?

Marzenę rozległy wylew matki sprowadził przed czasem z Londynu i najbliższe tygodnie a może nawet miesiące będzie się zmagała z niemocą obojga rodziców. Czy ktoś ją odciąży? Jadwiga nadal walczy o szczęście swoje a przede wszystkim piątki dzieci rozpoczynając jednocześnie spełniać marzenia – idzie na kurs florystyczny. Ewa nauczona przez wnuczkę większej naturalności i bezpośredniości zaczyna naprawiać błędy z przeszłości. Jaką rolę w jej planach na przyszłość odegra Adam? Jak z własnym biznesem radzi sobie Kasia, musząc jednocześnie odpierać ataki Jarka i przygotowując do batalii rozwodowej? Jak układa się Tamarze i Łukaszowi, Małgosi, Marysi i babci Róży? Sami musicie zajrzeć przez okienko i dojrzeć ich codzienność zza firan.

Każdy tom Stacji Jagodno to kilku nowych bohaterów – tak jest również i tym razem. Z dotychczasowej roli jedynie w tle wyłoniła się Tereska, córka Jadzi, której nastoletnie problemy oraz pierwsze próby zarabiania możemy śledzić. Drugą młodą postacią jest Majka, kielczanka z dredami, która swym wątkiem wniosła do książki pomoc, ale i pewną tajemnicę. Janina jest z kolei emerytką, mieszkającą w tej samej klatce co rodzice Marzeny. Jak bardzo namiesza w życiu Boreckich swoim gadaniem i rządzeniem? Na koniec przedstawiam Wam pewną rodzinę – Eliza i Rafał to małżeństwo z dziewięcioletnim synkiem – Antosiem. Kryzys, z którym borykają się małżonkowie w dużej mierze odbija się na dziecku. Smutek bijący z oczu matki i bezsilność ojca powodują, że chłopiec chciałby zamieszkać u pewnej ‘wróżki’ w Jagodnie… To właśnie dzięki ich rozmowie poznajemy tajemnicę, która kryje się za aniołkami malowanymi na kruchej porcelanie. Czy rodzina ma jeszcze szansę na bycie naprawdę razem? Co musi się wydarzyć, by potrząsnąć nimi do głębi?

Wilczyńska uraczyła mnie swą historią jak najlepszym daniem. Smakowałam je umiarkowanie, by na dłużej wystarczyło, ale nie można czytać zbyt wolno kiedy swą tajemnicę odkrywa panna Julia… Nie można się oderwać kiedy wychodzi na jaw prawda o problemie Antosia… Albo kiedy marzę o tym, by przekonać się która z bohaterek oddała pierścionek zaręczynowy… Co poróżniło narzeczonych?

Tradycyjnie już na miejsce wyjaśnionych zagadek pojawiają się nowe… Najbardziej wyczekiwałam odpowiedzi na pytanie dlaczego ktoś składa maleńkie bukieciki w leśnej kapliczce. Trzeba mi sięgnąć po kolejny tom Stacji Jagodno i liczyć, że Wilczyńska opowie całą historię...

Nie da się namalować życia – to będzie tylko rysunek, martwa namiastka tego co utraciliśmy albo co możemy zyskać… Weźmy życie za bary i walczmy przede wszystkim o żyjących, bo to oni są naszą przyszłością. Tych co odeszli, pozostawmy w naszym sercu i pielęgnujmy pamięć o nich. Nie uciekajmy a szukajmy spokoju, wybaczenia lub sprawiedliwości, wszak zło raczej nie zwycięża, prawda?

Podsumowując - „Życie jak malowane” pokazuje jak wyglądają różne odcienie samotności i jak można sobie z nią poradzić. Z delikatnością i wyważeniem poznajemy też smutek po stracie najbliższej istoty, o której braku trudno zapomnieć. Bohaterowie Jagodna udowodnili po raz kolejny, iż w kupie siła, w grupie raźniej, radośniej a i problemy szybciej się rozwiązuje. Pozwólmy innym sobie pomóc, nie zamykajmy się w skorupie żalu, bólu i tęsknoty.

Kończąc przygodę z cyklem "Stacja Jagodno" pytam: "dlaczego to już?". Cudowny to był czas pełen mądrości, zaskakujących i intrygujących zwrotów akcji, ściskających za serce wątków. Nieoceniona babcia Róża zawsze potrafi odpowiednio doradzić tym, którzy tego oczekują lub nie wiedzą, że takiej złotej wskazówki potrzebują. Jakże więc nie kochać takiej uroczej staruszki? Wszystkie postaci, jakie wykreowała autorka, posiadają cechy osób, które można spotkać na ulicy. Z większymi lub mniejszymi problemami, większymi lub mniejszymi radościami wreszcie z różnej wielkości bagażem życiowych doświadczeń. Nikt nie jest idealny i pisarka idąc tym tropem tworzy niemożliwych do nie polubienia bohaterów.

W ostatniej (na ten moment) książce serii spotykamy Elizę. Kobieta, która pomimo kochającego, oddanego męża, cudownego syna, trwa pogrążona w smutku. Zamknięta w sobie. Wybuchowa. Nie potrafi żyć pełnią. Na drodze do szczęścia rodziny stanęła tragedia. Eliza nie może się pogodzić z traumą, jaka miała miejsce w jej życiu. Nie przyjmuje do wiadomości, że postępując w ten sposób może stracić znacznie więcej. Czuje, iż ze swoim bólem jest całkiem sama. Dopiero, gdy zjawia się w Jagodnie, jej los ma szansę się odmienić za sprawą życzliwych osób, które spotka. Ich pomoc okaże się nieodzowna. Jednak, by mogło się to dokonać, potrzeba zgody Elizy. Kobieta musi się otworzyć, a to jest bardzo trudne.

Książki Karoliny Wilczyńskiej zmuszają do uśmiechu. Poprawiają nastrój. Wprowadzają pozytywną energię. Pobudzają do życia. Zachęcają do sięgnięcia po marzenia. To doskonały sposób na wyjście z życiowego dołka. Autorka oddaje w ręce czytelnika historię, która jak najbardziej mogła bądź może znaleźć odzwierciedlenie w rzeczywistości. Jeżeli więc drodzy Czytelnicy poszukujecie lektur, przy których spędzicie letnie miłe wieczory, powinniście rozważyć zakup książek z cyklu "Stacja Jagodno". Malownicze krajobrazy, swojskie, wiejskie klimaty, sympatyczni bohaterowie, rozterki, tajemnice, radość i miłość. To wszystko u Karoliny Wilczyńskiej w najlepszym wydaniu. Na lato, na wiosnę, na jesień czy zimę. Na czytanie przy śniadaniu, obiedzie, kolacji. W dzień lub w nocy. W słońcu czy deszczu... każde miejsce, każda aura jest odpowiednia do tego, aby przenieść się w zachwycający Jagodnowy świat!